Sint is weer geweest, op naar het volgende feest. Waar is het feestje? Hier natuurlijk in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Burial, Jambinai, Zbigniew Preisner/ Lisa Gerrard & Dominik Wania, Yann Tiersen en Yellow6.
Jan Willem
Burial – Tunes 2011-2019 (2cd, Hyperdub)
Gewoon niks nieuws!
Het zou de hele recensie kunnen zijn, maar omdat ik niet de rottigste ben zal ik er toch nog iets meer over zeggen. Burial is het alias van de Londense muzikant William Bevan, die keer op keer weet te verrassen met zijn bijzondere, veelal duistere en mysterieuze dubstep. Na twee albums, te weten Burial (2006) en Untrue (2007), komt hij enkel met epees aanzetten. Een deel ervan op cd heb ik onlangs weggedaan omdat ik merk dat ik releases met twee of drie nummers, hoe goed ook, toch zelden opzet. Gelukkig is er nu de dubbel cd Tunes 2011-2019, waarop één en ander gebundeld is. Op de eerste schijf met 9 nummers vind je naast de epee Rival Dealer, ook de eerder enkel op 12” uitgebrachte Claustro / State Forest, Young Death / Nightmarket en Subtemple. Dus voor de cd liefhebber zoals ik toch 6 tracks, die ik niet eerder heb gehoord en die een welkome aanvulling vormen. De tweede schijf bevat ook niets nieuws, want de 8 nummers hier komen van de epees Kindred, Truant en Street Halo. Kortom, een hele fijne bundeling van releases, die ik veel eerder uit de kast zal pakken.
Jambinai – Onda (cd, Bella Union)
Het Zuid-Koreaanse Jambinai, ofwel 잠비나이, start als trio en baart opzien met hun volslagen unieke combinatie van traditionele muziek met jazz, postrock en experimentele muziek. Inmiddels hebben ze al de twee prachtalbums Différance (2012) en A Hermitage (2016) uitgebracht en hebben ze zichzelf op de kaart weten te zetten. Ik ken geen andere groep, die zo’n specifiek geluid in huis heeft. Hun nieuwe album Onda van eerder dit jaar is me op de één of andere manier ontgaan, maar nu toch in mijn bezit. De kernleden Ilwoo Lee (gitaar, piri, taepyungso, zang, saenghwang), Bomi Kim (haegum, zang) en Eunyong Sim (geomungo, zang) worden hier versterkt door Byeoonkoo Yu (bas, koorzang) en Jaehyuk Choi (drums, koorzang). Daarnaast mogen ze nog rekenen op vier gasten op zang en traditionele instrumenten. In ruim 50 minuten brengen ze weer 8 compleet unieke tracks, die dwars door genre-, tijd- en landgrenzen heengaan. Het is een combinatie van energie, innovatie, variatie en melancholie, die het allemaal uiterst bijzonder maken. Aangrijpende pracht en kracht. Zelf luisteren om dit te geloven is echt het beste devies.
Zbigniew Preisner/ Lisa Gerrard & Dominik Wania – Melodies Of My Youth (cd, Universal)
Ik ben, al lijkt dat wellicht wel zo, lang niet altijd compleet als het gaat om de releases van artiesten die ik hoog heb zitten. Van de Poolse componist Zbigniew Preisner heb ik denk ik wel vrijwel alles in huis. In eerste instantie leer ik hem kennen als soundtrackmaker van de films van zijn goede, inmiddels op 54-jarige leeftijd aan een hartaanval overleden vriend Krzysztof Kieślowski. Preisner maakt ook fraaie reguliere neoklassieke werken, zoals het schitterende aan Kieślowski opgedragen Requiem For My Friend (1998), die zich weten te onderscheiden van anderen. Daarnaast werkt hij tevens samen met zangeressen Teresa Salgueiro (ex-Madredeus) en Lisa Gerrard (Dead Can Dance). Die laatst genoemde, Lisa Gerrard, is een andere held(in) voor mij. De Australische zangeres van de groep Dead Can Dance en maker van vele soloalbums en soundtracks, die met al zoveel artiesten heeft samengewerkt, behoeft denk ik geen introductie. De Poolse pianist Dominik Wania (Dominik Wania Trio, NAK Trio, Maciej Obara Quartet, Obara International, Power Of The Horns) is eerder dit jaar al te horen naast Preinser op het prachtige Twilight. Nu bundelen deze drie hun krachten op Melodies Of My Youth. Muziek kan net als bijvoorbeeld geur herinneringen ophalen uit je jeugd of je daar soms gewoonweg even naar terugbrengen. Ik heb een aantal albums die dat doen, die ik zonder dat effect misschien niet eens goed had gevonden. Het werkt soms vreemd dat brein. Over deze cd zegt Lisa Gerrard, die haar broertje op jonge leeftijd heeft verloren:
“Beware upon a childhood plain
Shadows cast the drift that claims
our lineage…unspoken pain.
In memories of love ones lost
in dreams redeemed we pay the cost
of life in death, from earth to sun
the echoes of our songs un sung”
Ze brengen in ruim 41 minuten 9 stemmige tracks, die bestaan uit de door Preinser gecomponeerde muziek voor piano en zang. Dat levert melancholisch, verstilde muziek op. De zangkunsten van Lisa zullen voor de fans geen verrassingen opleveren, maar het brengt wel weer de vertrouwde unieke schoonheid. De muziek is tot de verbeelding sprekend en bezinnend. Het maakt dat deze niet jeugdige combinatie wel voor heel veel nostalgische pracht weet te zorgen.
Yann Tiersen – Portrait (2cd, Mute)
De Franse componist en multi-instrumentalist Yann Tiersen heb ik hoog zitten. Hoewel zijn invloeden komen van bijvoorbeeld The Stooges en Joy Division, heeft hij als klassiek geschoolde violist, pianist en dirigent muzikaal gezien dikwijls een heel andere pad bewandeld. Veel van zijn albums, die hij sinds 1995 heeft uitgebracht, zitten in de klassieke, minimal music dan wel filmische hoek. Later komen daar ook indie rock en folk bij. Hij maakt albums met Shannon Wright en Bästard plus de groepen ESB en This Immortal Coil. Daarnaast heeft hij op zijn albums ook samengewerkt met Lisa Germano, Matt Elliott, Elizabeth Fraser, Françoiz Breut, Dominique A., leden van Calexico, Anna von Hausswolff en Ólavur Jákupsson. Ik heb zijn werken vrijwel compleet. Toch heb ik het verzamelalbum Portrait aangeschaft. Dit omdat het geen gewoon overzichtswerk betreft, maar herziene versies. Ze zijn opgenomen in zijn Eskal studio op 24-track 2 inch tape, gemengd naar stereo ¼ inch tape en vervolgens gemasterd van tape naar vinyl. Hierdoor heeft hij voor een analoge benadering gekozen, hetgeen de dynamiek te goede komt. Ook heeft hij voor diverse tracks gastmuzikanten ingezet, zoals Stephen O’Malley van Sunn O))), John Grant, Gruff Rhys (Super Furry Animals), Blonde Redhead, zijn vrouw Emilie Tiersen (Tiny Feet), Ólavur Jákupsson en Jens L Thomsen. Het levert zeer verrassende versies op, die met name op de eerste schijf dikwijls hemelse pracht brengen. Het is zowel voor de hardcore fans als de instappers een subliem en gevarieerd tweeluik geworden.
Yellow6 – Decay: Merry6mas2019 (cd, Silber)
Tradities die niet in beton gegoten zijn en die zonder gedoe verlopen, kan ik zeer waarderen. Maar bij sommige tradities hoop ik wel eens dat ze nooit voorbij gaan. Eén daarvan is sinds 1999 de befaamde “Merry6mas”-serie van Yellow6. In die serie serveert Jon Attwood, de geestelijk vader van dit project, ieder jaar rond kerst overheerlijke kliekjes (weggooien is zonde!), die bestaan uit outtakes, live opnames, exclusief nieuw materiaal en andere versies of demo’s van bestaande nummers. Op de twintigste Decay: Merry6mas2019 brengt hij in ruim 71 minuten 8 composities. Zoals de titel al aangeeft zijn dit geen vrolijke stukken geworden en gaat het om verval. Nu schildert Attwood al vaker met verschillende variaties zwart, hier heeft hij wel een heel donkere te pakken. Maar ook een hele mooie. De gitaarmuziek met effecten, die een combinatie vormt van ambient en kalme postrock, zorgt hier voor contemplatie en ontroering. Tevens kan je er ook intens van genieten of heerlijk bij wegdromen. Ik denk dat liefhebbers van Labradford, Dirk Serries en Roy Montgomery hier van zullen smullen. Verval heeft een schitterende soundtrack gekregen.