Wij doen ook eens wat wilders: meer of minder muziek? Bij ons gaat het helaas op natuurlijke wijze wat minder getuige onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Marc Carroll, Ben Frost, Hedningarna, Peter Holy, Oathbreaker, Okada, Zbigniew Preisner, The Sea Nymphs, Tusks, Mute The Saint en Hedningarna.
Jan Willem
Marc Carroll – Love Is All Or Love Is Not At All (cd, One Little Indian)
De Ierse muzikant Marc Carroll laat eerst van zich horen in de punk/rockgroep The Hormones alvorens hij vanaf 2002 materiaal onder zijn eigen naam naar buiten brengt. Ik hoor zijn muziek voor het eerst 4 jaar geleden als zijn vierde album Stone Beads And Silver, wat een uiterst aangename kennismaking wordt. Marc speelt niet zoals op zijn vorige cd’s en mini’s alles meer zelf, maar heeft zich versterkt met diverse gasten. Hierdoor krijgt zijn singer-songwritermuziek een wat stoerder geluid dat ook wel richting de rock, altcountry en Americana koerst. Die lijn trekt hij door op zijn nieuwe cd Love Is All Or Love Is Not At All, die door Graham Sutton (Bark Psychosis, Boymerang) is geproduceerd. Verder wordt Carroll (zang, gitaren,bas, keyboards, percussie, drums) geholpen door diverse muzikanten op trompet, bas, gitaar, drums, piano en vleugelhoorn. Hiermee weet hij stemmige muziek te maken die nog altijd dwars door de genoemde genres marcheert. De stem van Carroll is een prettige mix van Tom Petty en Bob Dylan, terwijl de muziek eerder aansluiting vindt bij Mark Lanegan en Mike Johnson. De muziek is enorm toegankelijk, maar de onderwerpen die hij behandelt zijn allerminst licht. Neem alleen de nummers “Oh Death, Don’t Yet Call Me Home”, “Your Ghost” en “Lost And Lonely” al en je weet dat hij vanuit zijn hart zingt en met een rugzak vol leed op zijn rug. Dat plaatst hij in een melancholisch, nachtelijk kader waardoor de muziek beklijft en diepgang krijgt. Het is van een innemende schoonheid en tevens zijn allerbeste album tot nu toe.
Ben Frost – The Wasp Factory (cd, Bedroom Community)
De Australische componist en producer Ben Frost woont al jaren in IJsland. Van daaruit komt hij niet alleen met ijzersterk eigen werk, dat altijd ergens tussen neoklassiek, drones, rauwe elektronica en experimenten zit, ook zijn producties mogen er wezen. Hoewel er ook een heus vervolg op zijn laatste album A U R O R A (2014) aan zit te komen, is er nu eerst The Wasp Factory. Dat is werk dat hij in 2013 heeft gemaakt en zijn debuut als operaschrijver en regisseur betekent. De opera is gebaseerd op het gelijknamige boek van de inmiddels overleden Schotse schrijver Iain Banks. Hij laat zijn onwetende karakters het hierbij opnemen tegen de onverzoenlijke krachten van de natuur, vuur, water en wind, en hun eigen demonen. Daarbij is de muziek nooit ver weg van zijn reguliere werk, maar brengt hij dat hier op meer verhalende wijze door de drie zangeressen Lieselot De Wilde, Jördis Richter en Mariam Wallentin (Wildbirds & Peacedrums) in te zetten. Frost beschikt over een uniek arsenaal om dit alles vorm te geven en onthult naast bevreemdende en abstracte ook heel veel warme en soulvolle elementen. De muziek komt daarbij van de Reykjavík Sinfonía en altvioliste Nadia Sirota. De diverse arrangementen komen naast Frost van Daníel Bjarnason, Nico Muhly en Petter Ekman. De veelal neoklassieke stukken worden dikwijls gelardeerd met noise en andere minder gangbare geluiden. Het is een heerlijk overdonderend melancholisch geheel geworden, dat het verdient eindelijk het (dag dan wel nacht) licht te zien. Frost is een schitterend unicum.
Hedningarna – Kult (cd, Silence)
H
et Zweedse Hedningarna dat in 1987 door Anders “Stake” Norudde, Hållbus Totte Mattsson (Boot, Groupa) en Björn Tollin (Boot) wordt opgericht brengt altijd een opzwepende mix van folk, rock en andere oerkrachten die gestoeld is op de Zweedse folklore. In de beginjaren zijn het dikwijls Finse zangeressen die er de boel behoorlijk opleuken. Dat naast het bijzondere instrumentarium, wat mede te danken is aan instrumentbouwer Norudde. Na 5 albums, waarvan de laatste in 1999, duurt het maar liefst 13 jaar eer ze met hun zesde & op de proppen komen. De eerste twee mannen zijn daar nog en worden bijgestaan door multi-instrumentalist Samuel Andersson. Het is een fraaie comeback, al kondigen ze in 2015 aan voor onbepaalde tijd niet meer te touren. Nu is er toch weer een album Kult. Echter bevat deze muziek die ze tussen 1992 en 2006 hebben opgenomen, maar die niet op de reguliere albums is uitgebracht. Dat levert 20 vertrouwde en gewoon prima stukken op, waar de band in al haar incarnaties de revue passeert. En dat is tevens een prettig wederhoren met de Finse dames Sanna Kurki Suonio en Tellu Paulasto en joik zanger Wimme Saari. Het biedt vooral een prachtige dwarsdoorsnede tussen hetgeen zij al die jaren hebben gedaan. Kliekjes, maar dan wel zeer smakelijke. Hopelijk betekent dit niet het einde van deze unieke groep.
Peter Holy – Peter Holy (digitaal, Valeot)
Hoewel Peter Holy van huis uit wiskundige is, weet hij ook aardig piano te spelen en te zingen. Zo’n 10 jaar geleden heeft hij al eens wat op cd-r uitgebracht. Tevens is hij met Alexandr Vatagin, één van de oprichters van het innovatieve Oostenrijkse label Valeot, te horen in de groep Tupolev. Hij brengt nu zijn gelijknamige debuut uit en doet dat digitaal. Dit omdat het label er misschien mee ophoudt en iedereen dit gratis mag hebben. Hij presenteert 9 tracks, waarvan er 2 herbewerkingen zijn van nummers van de eerder genoemde cd-r en één andere versie van een Tupolev track. Peter (piano, zang) krijgt rugdekking van zijn Tupolev collegae Alexandr Vatagin (cello) en David Schweighart (drums). De muziek houdt het midden tussen singer-songwritermuziek, postrock en jazz in en positioneert zich op indrukwekkende wijze tussen Library Tapes, Talk Talk, Dean Roberts en For Carnation. Na ruim 16 minuten is dit alles alweer voorbij, maar wat een schitterend kleinood. En een geweldig cadeau!
Oathbreaker – Rheia (cd, Deathwish Inc.)
Er zijn vrouwen die ik niet zonder handschoenen aan zou durven raken. Laat ik daar meteen bij zeggen dat ik vrouwen sowieso niet zo maar aanraak. Dan stuit je toch op een hoop weerstand. Enfin, in dit geval heb ik het over zangeres Caro Tanghe van het Gentse Oathbreaker. Dat is een brulboei van heb ik jou daar, hetgeen ze eerder ook al heeft laten horen in No Recess. Ik denk dat zelfs Julie Christmas onder de indruk zal zijn, alsmede diverse mannelijke collega’s. De groep bestaat verder uit bassist Gilles Demolder (Wiegedood), gitarist Lennart Bossu (Amenra, Harlowe, Liar) en drummer Ivo Debrabandere (Partisan). Het debuut Mælstrøm (2011) hakt er goed in met een venijnige mix van hardcore en black metal plus die waanzinnige vocale partijen van Caro. Op hun tweede cd Eros/Anteros (2013) gaat weliswaar het tempo soms omlaag, maar het volume niet. Ook hier delen ze de ene na de andere goed geplaatste uppercut uit. En dan lees je dat ze optreden, check je de site en warempel, de derde cd Rheia is gewoon alweer een goede twee maanden onder ons. Ivo drumt hier nog wel mee, maar is ondertussen vervangen door Wim Coppers, die hier ook al te gast is. Op elektronica doet her en der ook de Franse dark ambient muzikant Treha Sektori mee. De productie is in goede handen bij Jack Shirley (Deafheaven, Whirr). En wat een hoop veranderingen na 3 jaar. Niet in het harde, hoewel ze daar ook nóg beter uitpakken, maar vooral in het feit dat ze veel rustige stukken met akoestische gitaar en heel mooie, maar gewone zang inbouwen of met elektronica en spoken word. Als ze vanuit zo’n toch al overrompelend stuk plots overschakelen naar hun keiharde geluid staat het kippenvel torenhoog op mijn armen. Neem alleen al de overgang van de rustieke eerste track naar de waanzinnig uit de startblokken schietende tweede; het is totaal aan de grond nagelend. Muziek die in je bloed kruipt als een genotsmiddel en narcoticum, die je zowel aangenaam verdooft als diep in de ziel weet te raken. Zoek het ergens tussen Cranes, Sannhet, MadeOut Of Babies, Myrkur, Converge, Isis en Deafhaven. Of nog beter: luister het album zelf gewoon. Wat een ongelooflijk titanen!
Okada – Love Telepathic (cd, n5MD)
D
e Amerikaanse muzikant Gregory Pappas laat eerst van zich horen als ZXYZXY totdat hij als Okada naar buiten treedt. Tot vorig jaar verschenen enkel digitale releases, maar daar komt met zijn derde Impermanence verandering in en de andere twee zullen ook fysiek te bemachtigen zijn spoedig. Inmiddels is zijn vierde cd Love Telepathic een feit. Hierop brengt hij vier lange stukken die het midden houden tussen dark ambient, neoklassiek en elektro-akoestische muziek. Het is allemaal vrij dromerig wat versterkt wordt door de etherische vrouwenzang die er doorheen gemixt is. Hier en daar doorbreekt hij het dromerige aspect iets door er zwoele beats an toe te voegen, maar los van de nachtelijkheid komt het nooit. Voor liefhebbers van The Field, Gas, His Name Is Alive, Talvihorros, en The Third Eye Foundation. Een bijzondere beauty.
Zbigniew Preisner – La Reina De España (cd, Quartet Records)
De inmiddels 61-jarige Poolse componist Zbigniew Preisner heeft een geweldige staat van dienst, zowel door zijn indringende solowerken als de vele soundtracks die hij onder meer voor wijlen Krzysztof Kieślowski heeft geschreven. Hij is een moderne componist en incorporeert ook dikwijls songgerichte liedjes in zijn muziek. Zijn discografie telt inmiddels meer dan 35 werken. Na een kerst cd eerder dit jaar is hij nu terug met de soundtrack La Reina De España voor de gelijknamige film van Fernando Trueba. De cd telt maar liefst 41 stukken, die net onder de 58 minuten klokken. Doordat de meeste stukken zo kort zijn krijg je wel dat soundtrackgevoel, maar toch heb je de film niet per se nodig om van Preisner’s melancholische muziek te kunnen genieten, dat hier prima uitgevoerd wordt door The Warsaw Philharmonic Orchestra. Eén stuk komt van gitaarspeler Niño Josele, die elders op de cd ook te horen is, en in het enige liedje is hoofdrolspeelster Penélope Cruz te horen op zang. Het is al met al weer een prachtig, stemmig werk geworden van deze meester waar liefhebbers van Ólafur Arnalds, Gustavo Santaolalla en Jóhann Jóhannsson ook wel raad mee zullen weten.
Luister Online:
La Reina De España (albumfragmenten)
The Sea Nymphs – On Dry Land (cd, Alphabet)
Ik maak er bepaald geen geheim van dat de Britse band Cardiacs, in 1977 nog Cardiac Arrest geheten, één van mijn favoriete bands aller tijden is. De band staat onder de bezielende leiding van zanger/gitarist Tim Smith, die tevens in allerlei nevenprojecten als Mr & Mrs Smith And Mr Drake, Spratleys Japs, Tim Smiths Extra Special OceanLandWorld en The Sea Nymphs terug te vinden is. Met name The Sea Nymphs is een goede maar light versie van de Cardiacs. Sinds 1999 is de band in ruste door hartproblemen van deze frontman. In de jaren 90 is de eerste cd van The Sea Nymphs verschenen en tot mijn starre verbazing is er nu de tweede On Dry Land. Helaas betekent dit geen herstel van Tim Smith. De initiële opnames van dit album zijn al in 1991 gemaakt en in 2015 en 2016 verder opgenomen. Naast Tim Smith (zang, gitaar, keyboards) zijn het Sarah Smith (zang, saxofoon, klarinet, recorders) en William D. Drake (zang, keyboards, orgel), die samen al in zoveel verschillende bands samenspelen. Na al die jaren zien deze 15 tracks nu eindelijk het licht. En dat is heerlijk thuiskomen. Hun typische psychedelische folk en rock staat ook nu nog als een huis en is misschien nog wel mooier dan verwacht.
Tusks – False (cdep, One Little Indian)
De Londense Emily Underhill is als Tusks al een paar jaar bezig met muziek maken. Dat levert tot nu toe een 12” Ink (2014) op. Hierop laat ze naast haar innemende zang ook een bijzonder elektronisch geluid horen. Ze zit ergens tussen downtempo elektronica, wave, ambient en droompop in. Haar bitterzoete zang, die zowel warm, onderkoeld als zeer emotioneel geladen kan zijn, is een sterk wapen. Dat blijkt ook weer op haar nieuwe mini False. Ze brengt 4 nieuwe tracks plus 1 radio edit van het nummer “For You”, dat een minuut korter is dan het origineel. In totaal mag je jezelf 17 minuten laven aan de schoonheid die ze hier tentoonspreidt. Langzaam voortschrijdende en licht mysterieuze muziek, die nog altijd een hybride vormt van de hierboven genoemde stijlen. Het heeft wel wat weg van een jamsessie tussen The xx, Laurel Halo, Lou Rhodes en James Blake. Zoiets en dan op eigengereide wijze. Een fraai juweeltje.
Martijn
Mute The Saint Mute The Saint EP
Jazz rockers als Mahavishnu Orchestra en Art Metal waren al in weer met Indiase muziek, nu is er een jonge Indiase sitarspeler genaamd Rishabh Seen die het op z’n progmetals doet. En dat is fijn, heel fijn, als je van prog metal en Indiase klassieke muziek houdt. Slechts een half uurtje maar wel een heel fijn half uurtje.
Hedningarna Kult
Kliekjes die de hele carrière bestrijken, zo’n vijfentwintig jaar. Vooral de periode waarin de Zweedse sjamanenfolkrockers werden bijgestaan door twee Finse zangeressen (het derde album Trä), de periode waarin ik ze leerde kennen, is fijn om terug te horen. Van een nummer als Kanalaulu vraag je je af waarom dat op de plank was blijven liggen. Maar gelukkig is het er nu alsnog.