Nick Talbot (37), Tom De Weerdt (46), Corno Zwetsloot (49) en Luc De Vos (52), rust in vrede! In ruim één week een ontzaglijke aderlating in de muziekwereld. In stilte over naar onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Al’Tarba, Antemasque, Lisa Gerrard, Midget!, Mogwai, Old Man Gloom (2x), Pixies, Raising Holy Sparks, Smoke Fairies, Yellow6, Cretin en Siavash Amini.
Al’Tarba – Let The Ghosts Sing (cd, Jarring Effects)
Het Franse label Jarring Effects biedt heel veel muziek, die buiten de geijkte muziekpaden treedt. Daarom is het ook echt de moeite waard om met enige regelmaat hun website te checken. Mijn muzikale honger gaat ook meer uit naar nieuwe vondsten dan herhalingen van zetten, al heb ik ook mijn stokpaardjes. De uit Parijs afkomstige Jules Rigaud weet met zijn alter ego Al’Tarba al zo’n 10 jaar het verschil te maken. Hij samplet oude, klassieke en traditionele muziek (onder andere Le Mystère Des Voix Bulgares) en weet dat in te bedden in een mix van hip hop, jazz, drum’n’bass, soul, Oosterse muziek en spookachtige illbient. Veel komt digitaal uit, maar zijn nieuwste album Let The Ghosts Sing is gewoon op cd verkrijgbaar. Hij brengt een wonderlijke mix van de eerder genoemde ingrediënten en komt hiermee ergens in het midden van The Third Eye Foundation, Dälek, DJ Shadow, House Of Pain, Gry, Kaada en Badawi uit. Het is volslagen uniek, opzwepend, meeslepend en uiterst genietbaar. Geestiger dan dat kan ik het niet maken!
Antemasque – Antemasque (cd, Nadié Sound/Caroline)
Zo langzamerhand begin je toch te geloven dat gitarist Omar Rodríguez-López en zanger Cedric Brixler-Zavala echt niet zonder elkaar kunnen. Eerst samen in At The Drive-In, daarna in De Facto en The Mars Volta. Die laatste is in 2012 opgeheven, onder meer omdat Omar in 2013 met Bosnian Rainbows verder wil. Een jaar later staan ze weer vrolijk naast elkaar in Antemasque. Op hun gelijknamige debuut doen verder drummer Dave Elitch, die op een The Mars Volta tour al eens heeft gedrumd, plus bassist Flea die natuurlijk het bekendst is van de Red Hot Chili Peppers en Atoms For Peace. Ook hij heeft trouwens al eens gebast op een The Mars Volta album. Live is de line-up weer bijna die van The Mars Volta. Enfin! Ze brengen hier 10 nummers waarop ze wat minder uit de bocht vliegen en gerichter de energie in de muziek stoppen. Dit levert stevige, dynamische alternatieve rock op met die heerlijk waanzinnige vocale partijen van Cedric. Ze weten je adrenaline weer eens tot hoge waarden te brengen met deze heerlijk kontschoppende en meeslepende muziek.
Lisa Gerrard – Twilight Kingdom (cd, Lisa Gerrard)
Twee keer in één jaar beginnen over hetzelfde album? Ja, gewoon omdat het kan en ik ga er vermoedelijk zelfs nog een derde keer over beginnen. Twilight Kingdom is Lisa Gerrard’s eerste solo album in 4 jaar tijd en is na een digitale release nu ook op cd verschenen. Tussen 2010 en nu heeft ze nog wel soundtracks (met Hans Zimmer) en albums met Cye Wood, Klaus Schulze en Marcello De Francisci gemaakt. Oja en één met haar band Dead Can Dance natuurlijk. Nu eindelijk weer eens een eigen werk, waarop ze wel samenwerkt met Daniel Johns, Patrick Cassidy en Astrid Williamson. Ook Russell Crowe spreekt wat woorden in. Voor de rest grijpt ze hier nog het meest terug naar de narcotiserende pracht en droefgeestigheid van haar debuut. Het is wel haar meest ingetogen, melancholische en ambientachtige werk tot nu toe geworden, vol traag maar rake muziek, die grenst aan het neoklassieke en het sjamanisme. Betoverende pracht. Eén van haar allermooiste werken!
Midget! – Bois & Charbon (We Are Unique Records/Matamore)
Midget! is sinds 2012 een leuk nieuw duo uit Parijs, dat dan ook debuteert met Lumière D’en Bas. De groep bestaat uit zanger/gitarist Dominique “Mocke” Depret (ex-Holden), die ook acte de presènce geeft bij Kelly de Martino, Silvain Vanot, Dogbowl, Flanger, Laetitia Sadier, Swann, Alma en Françoiz Breut, plus zangeres/gitariste Claire Vailler (Transbluency). Ze zitten met hun muziek ergens tussen Stereolab, Half Asleep, Françoiz Breut, Trespassers William, Dominique A, Donna Regina en Holden. Dat is op hun tweede album Bois & Charbon weer het geval. Op speelse wijze presenteren ze in 10 nummers hun bitterzoete mix van avantpop, droompop en lichte experimenten. Ze worden hierbij geholpen door gasten op drums, fagot en fluit. Het is een heerlijk harmonieus en stemmig geheel, met ook voldoende experimenten die voor diepgang zorge
n. Ook hun tweede worp is daarmee een bijzonder en prachtig geheel geworden.
Mogwai – Music Industry 3 Fitness Industry 1 (cdep, Rock Action)
Op het album Rave Tapes begin dit jaar liet het Schotse combo Mogwai al een licht gewijzigde sound horen, die behoorlijk wat raakvlakken heeft met de krautrock. Momenteel is in de serie Les Revenants ook fraaie filmmuziek van hen te horen. Nu zijn ze terug met het 6 nummers tellende Music Industry 3 Fitness Industry 1. Hierop vind je 3 nieuwe tracks, die met “Teenage Exorcists” stevig maar ook heel poppy opent. Er wordt zo waar echt gezongen. Een aangename verrassing wel. De twee instrumentale nummers zijn ook erg prettig en zouden zo op hun laatste album hebben gepast. Tot besluit krijg je nog 3 remixen van dat album door Blanck Mass, Pye Corner Audio en Nils Frahm. Dat levert respectievelijk een industrial ebm, techno ambient en een meer neoklassiek plus idm nummer op. Een lekker tussendoortje al met al.
Old Man Gloom – The Ape Of God I (cd, Profound Lore)
Old Man Gloom – The Ape Of God II (cd, Profound Lore)
Nu Isis niet meer is kan Aaron Turner, tevens in House Of Low Culture, Mamiffer, Lotus Eaters, SUMAC, Greymachine, The Hollowmen, Jodis, Split Cranium, Twilight en Unionsuit, zich weer eens richten op zijn andere superband Old Man Gloom. Twee jaar terug komt na 8 jaar stilte plots het album No uit de koker rollen van deze viermansformatie, die naast Turner bestaat uit Nate Newton (Converge, Doomriders, Jesuit, Channel), Santos Montano (Zozobra, New Idea Society, Forensics) en Caleb Scofield (Cave In, Zozobra). Een ijzersterk album, dat een nieuw hoofdstuk voor de band lijkt in te luiden. Dat blijkt ook zo, want nu komen ze met maar liefst twee albums met exact dezelfde titel: The Ape Of God. Officieel bestaat er geen I en II, dat heb ik voor het gemak even zo genoemd, maar onderscheiden beide albums zich door de catalogusnummers 145 en 145.5 en een klein verschil in de albumcovers.
De eerste cd bevat 8 tracks met een totale lengte van bijna 44 minuten. Ze leggen weer een hard en gewelddadig geluid aan de dag met hun mix van sludge, doom metal, postrock, experimentele muziek, hardcore, noise en dark ambient. Dat laatst genoemde genre zorgt voor korte adempauzes en momenten van bezinning. Voor de rest zijn het echter de indrukwekkende buldervocalen die samen gitzwarte en keiharde muziek een diepe indruk weten te maken. Het is voer voor de fans van onder meer Neurosis, Isis, Red Harvest, Mastodon, Zozobra, Cave In en Knut. Meermaals voeren ze het tempo ook nog eens flink op, waardoor de muziek helemaal als een losgeslagen sloopkogel tekeer gaat. 
Het is een meeslepend en adrenaline opwekkend geheel is geworden en tot de betere albums van hen hoort. De tweede cd bevat slechts 4 nummers, maar finisht na bijna 47 minuten. Hierop gaat de groep meer experimenteel te werk. Maar nog altijd trekken ze van die heerlijke geluidsmuren op, die de grond onder je voeten weet weg te slaan. Shock and awe in de betere betekenis ervan. De langgerekte tracks nemen je op biologerende wijze in de houdgreep en slepen je tot de allerlaatste seconde mee op een onnavolgbare, woeste trip. Old Man Gloom keert op overrompelende wijze terug en maakt het verlies van Isis helemaal goed. Een overdonderend tweeluik dat nog lang na zal dreunen!
Pixies – Doolittle 25 (3cd, 4ad)
De Pixies zijn inmiddels weer helemaal terug. Tournees, nieuw album en ga zo maar door. Het is een groep die ik al vanaf het begin volg en qua gitaarmuziek wel een stempel hebben gedrukt. Hun tweede album Doolittle (1989) werd 5 jaar geleden nog gevierd met een live tour en live cd’s. Nu het album 25 jaar is geworden, verschijnt deze als 3 dubbele cd. Het originele album, een schijf met hun Peel Sessions en een cd met demo’s. De Peel session, van de ook alweer 10 jaar geleden overleden legendarische John Peel, bevat 13 songs is opgenomen in 1989. Het laat de band op hun sterkst horen: live en rauw. Maar ook de 22 in 1988 opgenomen demo’s vormen een leuke aanvulling op het originele a
lbum. Dat alles is gestoken in een prachtige hoes, zoals het hoort op het geweldige 4ad. 25 jaar, ik word oud.
Raising Holy Sparks – The Observance Of Holy Days (cd, Reverb Worship)
Raising Holy Spark is het project van de Ierse singer-songwriter, gitarist en zanger David Colohan, die eerder samen met Richard Moult een album heeft gemaakt en daarnaast opduikt in United Bible Studies, Gorges, Taskerlands en Agitaded Radio Pilot. Hij zit met zijn muziek meestal ergens op het bezwerende grensvlak van gothic, ambient en folk. Colohan brengt veel digitaal of op cd-r’s uit, maar komt nu met The Observance Of Holy Days dat eens een volwaardige release is geworden, uitgebracht door het avontuurlijke Reverb Worship in een oplage van 50 stuks. Geen boekje, maar een gekleurde schijf met een geprinte onesheet. Hij brengt zelf autoharp, Aboriginal percussie, shrutibox, veldopnames (van onder meer zingende monniken), Harmonium, raj nplaim, swarmandal, mellotron, trombone, regenpijp en stem. Hij wordt door diverse gasten bijgestaan op zang, bellen, saz, theremin, cimbalen, synthesizer en percussie. Het resultaat, uitgesmeerd over 5 tracks met een totale lengte van bijna 53 minuten, houdt het verbluffende midden tussen drones, folk, ambient, gothic, minimal en experimentele muziek. Hij gaat van meer doorwaadbare muziek naar psychedelische en abstracte complexe stukken. Dat maakt dit alles ook buitengemeen biologerend. Muziek die tot de verbeelding weet te spreken, die je in de houdgreep neemt en die je bij vlagen compleet overmant. Prachtige muziek van de buitencategorie!
Smoke Fairies – Wild Winter (cd, Full Time Hobby)
Deze Londense schoolvriendinnen Katherine Blamire (zang, gitaar, piano, orgel, percussie) en Jessica Davies (zang, gitaar, concertina, orgel, percussie) hebben inmiddels al 3 studio albums en een singlecompilatie uitgebracht. De laatste, gelijknamige cd verschijnt nog eerder dit jaar. Ze laten veelal een mysterieuze kruisbestuiving horen van folk, Americana, blues, wave en indierock. Speciaal voor de winter knallen ze er gewoon nog het vierde album Wild Winter uit. Hierop kiezen ze voor een rauwere aanpak, die ze ook in korte tijd opnemen. Het resultaat is helemaal Smoke Fairies, maar dan met een iets dynamischer geluid. Voor de rest komen nog altijd namen als Marissa Nadler, She Keeps Bees, Lush, Timber Timbre, Warpaint, Liz Green en Austra naar boven bij deze fraaie muziek. Het blijft een heerlijke band.
Yellow6 – Merry6mas 2014 (cd, Silber)
Het is slechts een paar weken geleden dat gitarist/keyboardspeler Jon Attwood zijn nieuwe cd Closer To The Sea Without Moving van zijn Yellow6 project het licht laat zien. Eén van zijn allermooiste in zijn 16 jaar met deze solo aangelegenheid. Maar het is en blijft ook een goede traditie dat hij rond het einde van het jaar een gelimiteerde cd uitbrengt in de zogeheten Merry6mas-serie. Hierop brengt hij veelal rest, nieuw, live dan wel zeldzaam materiaal ten gehore, die bepaald niet onderdoen voor zijn reguliere albums. Snel volgend op zijn laatste worp volgt dan nu ook Merry6mas 2014, wederom op Silber uitgebracht. Ditmaal presenteert hij 10 tracks die samen bijna 80 minuten duren. Naast 5 nieuwe tracks vind je er 3 live en 2 alternatieve versies van zijn laatste cd. Je kunt deze cd dan ook wel beschouwen als een addendum hierop. Hij brengt weer een wonderschone, contemplatieve mix van gitaarambient, drones en minimale post-rock ten gehore.
Cretin Stranger
Het duurde even (privéomstandigheden) maar daar is dan eindelijk de opvolger van Freakery (2006). Repulsion is nog steeds de grootste invloed maar de band klinkt beter dan ooit. Gitaarwizard Elizabeth Schall van tech-thrashers Dreaming Dead is een waardevolle aanwinst. Ze past zich prima aan aan het no-nonsense, smerige geluid maar is wel razendsnel. De grindcore bewijst zich bovendien als relatief tijdloos.
Siavash Amini What Wind Whispered To The Trees
Fijne ambient drone uit Iran. Zo’n lekkere sfeer waar je helemaal in kan wegzakken, beetje zoals een oude persoonlijke favoriet Clinton Street van James Plotkin, zij het wat gruiziger. Dat laatste door het vioolspel van Nima Aghiani die de lekker galmende, wijdse sferen ook voorziet van een stevige scheut melancholie.
Comments
comments
