Pakjesavond kreeg een nare wending met de storm en bovenal de dood van vrijheidsicoon Nelson Mandela. Al kan de Telegraaf dit veel beter verwoorden. Minder stormachtig maar vol respect zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Amiina, William Basinski, British Sea Power, Harold Budd, Calexico, Adrian Crowley & James Yorkston, Hidde van Schie, Selim Lemouchi and his Enemies en Eliane Radigue.
Amiina – The Lighthouse Project (mcd, Amínamúsík)
Dit “Sigur Rós”-strijkkwartet is eind jaren negentig opgericht door de 4 dames Edda Rún Ólafsdóttir (altviool), Hildur Ársælsdóttir (viool), María Huld Markan Sigfúsdóttir (viool) en Sólrún Sumarliðadóttir (cello). Vanaf 2006 kruipen ze voorzichtig uit de schaduw van die band en komen met een aantal zeer verdienstelijke mini’s op de proppen. In 2007 leidt dat uiteindelijk tot het prachtdebuut Kurr vol breekbare, ingetogen muziek. Daarna wordt het kwartet tot sextet gepromoveerd door de komst van de mannen Magnús Trygvason Eliassen en Guðmundur Vignir Karlsson (aka Kippi Kaninus). Op hun tweede album Puzzle (2010), waar ook vele gasten aan meewerken, levert dat een voller geluid op dat ook iets extroverter is. De strijkers en de heerlijk etherische zang worden nu prachtig ondersteund door lome, ritmische elektronica. Toch blijven ze een fragiel en engelachtig geluid aan de dag leggen dat ergens tussen neoklassiek, gitaarloze post-rock en elektronische muziek uitkomt. Een wonderschone opvolger. Na een optreden in een vuurtoren, besluiten ze de daar gespeelde nummers nu ook op cd te zetten. Het levert deze nieuwe mini cd op van bijna 22 minuten. Zes breekbare nummers zijn het overtuigende resultaat, waarop ze op subtiele en weer meer ingetogen wijze verder gaan waar ze in 2010 zijn geëindigd. Wederom is het een hybride van de eerder genoemde stijlen en daarmee maken ze diepe indruk. Het is gestoken in een prachtig dik digipack vol fraaie foto’s, dat daarmee haast dikker is dan de muziek lang. Neemt niet weg dat de muziek werkelijk hemels is. Voor fans van Múm, Orla Wren, Tapes, The Boats en Rachel’s.
THE LIGHTHOUSE PROJECT – PERTH from amiina on Vimeo.
Bíólagið from amiina on Vimeo.
William Basinski – The Disintegration Loops (5cd+dvd+boek, Temporary Residence)
Het is nog geen Boxing Day, maar toch twee dikke boxen op de mat. De eerst is de supervet uitgevoerde boxset van de minimalistische muzikant William Basinski, die vorig jaar al op vinyl uit is gebracht. Na veel twijfel toch door een giga aanbieding van het label zelf over de streep getrokken. Ik kende Basinski wel, maar wist nooit waar te beginnen of verder te gaan en liet me maar leiden door wat er op de mat plofte. Toch als iemand over Basinski begint, gaat het vrijwel altijd over dat meesterlijke vierluik The Disintegration Loops. De eerste is verschenen in 2002 en de laatste in 2003. Hij werkt met 20 jaar oude tapes vol met zijn vroegere werk, die uit elkaar vallen tijdens het digitaliseren ervan. Dat is de start voor dit toonaangevende werk, dat een Bijbel is voor de liefhebber van neoklassiek, drones en ambient. Basinski is bij het maken ervan ook zeer beïnvloed door 9/11. En dan gewoon stukken van 11, 64, 32, 42, 20, 53, 40, 22 en 12 minuten lang. De variaties tussen al die stukken zijn subtiel, maar er zit zoveel emotie en schoonheid in dat je enkel stilletjes met bergen kippenvel dit alles kunt ondergaan. Ik wilde werken aan mijn jaarlijst maar heb gewoon uren achtereen niets anders gedaan dan dit meesterwerk totaal te ondergaan. De vier albums, een live cd, een prachtige dvd en een dik boekwerk zijn gestoken in een mooi zwarte kartonnen doos. Een klassieker en een must have!
British Sea Power – From The Sea To The Land Beyond (cd+dvd, Rough Trade)
Deze Britse indierockband rond de broers Yan (alias van Scott Wilkinson) en Hamilton (voluit Neil Hamilton Wilkinson) wordt al in 2000 opgericht. Yan (zang, gitaar), Hamilton (bas, zang, gitaar), (Martin) Noble (gitaar), (Matthew) Wood (drums) en de jongste leden Phil Sumner (cornet, keyboards) en Abi Fry (altviool) maken alternatieve rock en indierock, waarbij hun enthousiasme, ambitie en doorzettingsvermogen het verschil maakt. Eerder dit jaar komen ze met hun vijfde studio album Machineries Of Joy, dat tot één van hun beste gerekend mag worden. Maar de groep heeft ook een andere kant, namelijk die van soundtrackmakers. In 2009 brengen ze Man Of Aran uit, hun soundtrack bij een oude zwart-wit film uit 1934, waar ze meer etherische rock en folk brengen. Ik vind het één van de mooiste werken uit hun catalogus. Nu komen ze wederom met een soundtrack, ditmaal van de documentairefilm From The Sea To The Land Beyond van Penny Woolcocks. Ze brengen stemmige muziek die op het snijvlak van neoklassiek, indierock, pop, postrock en folk eindigt. Dat weten ze met smaak en op sfeervolle wijze te brengen. De muziek is daarbij wel zo op zichzelf staand dat het echt geen beeld behoeft. Er wordt ook met enige regelmaat gezongen, wat het ook minder soundtrackachtig maakt. Ze recyclen ook een deel van hun eigen werk, maar verwerken deze al dan niet met samples tot andere muziek. Het is derhalve geen doorsnee liedjesplaat van British Sea Power en eerlijk gezegd vind ik dat nóg mooier dan hun reguliere werk. 18 tracks van bij elkaar bijna 74 minuten is een prestatie van formaat, zeker als je de meetlat der schoonheid er nog eens naast legt. Voor de fans, maar ook voor liefhebbers van Mogwai, Clogs en Sigur Rós. De beelden op de dvd zijn trouwens ook erg fraai en sluiten goed aan bij de muziek.
Harold Budd – Budd Box (7cd+boek, All Saints)
Het is eigenlijk onvoorstelbaar dat pianist Budd nu al ruim 40 jaar aan de weg timmert met zijn bijzondere ambientmuziek. Nu is hij weliswaar al 77 jaar, maar hij draait nog vrolijk mee in de huidige muziekscene. Mijn eerste aanraking is via Brian Eno’s serie “Ambient” en later door zijn album met de Cocteau Twins. Door de jaren heen heb ik wel wat albums bijeen gesprokkeld, maar in zijn beginjaren is veel werk enkel op lp verschenen en ook nooit heruitgegeven. Of het is niet of lastig verkrijgbaar. Daar komt voor een deel verandering in met de Budd Box. Zo vind je er de met piano gelardeerde ambient en minimal music gevulde The Serpent (In Quicksilver) (1981), het duistere maar bloedstollend mooie Abandonned Cities (1984), de klassieker The White Arcades (1988), het neoklassieke ambientwerk By The Dawn’s Early Light (1991) waarop hij ook dicht en af en toe zingt en het fraaie Luxa (1996). Daarnaast krijg je ook de cd Music For 3 Pianos (1992) die hij met Ruben Garcia en Daniel Lentz heeft gemaakt en de meer abstracte cd Through The Hill die hij met Andy Partridge (XTC) heeft gefabriceerd. Het is een fraaie dwarsdoorsnede uit zijn werk geworden, al ontbreken er nog wel wat klassiekers. Maar die koop je er dan maar los bij.
Calexico – Maybe On Monday (cdep, Our Soil, Our Strength)
De band heeft inmiddels zeven studio albums uitgebracht, waarvan de laatste Algiers van vorig jaar is. Hierop leggen ze een wat gewoner geluid aan de dag, maar altijd nog met die heerlijk melancholische onderlaag en hun typische texmex-sound. Naast reguliere albums brengen ze met enige regelmaat ook op hun eigen label Our Soil, Our Strength. Ook daar hebben ze al zo’n zeven albums, die bestaan uit rest- en livemateriaal dan wel soundtracks. Nu een epeetje, waarvan de titelsong afkomstig is van hun laatste cd zij het hier in een alternatieve en een demo versie. Daarnaast krijg je 3 covers van The Replacements, The Call en Elvis Costello, die ze op hun typisch droefgeestige wijze ten gehore brengen. Ja en dan heb je gewoon een heerlijk, 22 minuten durend tussendoortje. Voor degenen die niet de dubbel cd uitvoering van Algiers hadden: de bijgevoegde live met orkest cd Spiritoso is nu ook los verkrijgbaar.
Luister Online bijSoundcloud:
Maybe On Monday (cdep)
Adrian Crowley & James Yorkston – My Yoke Is Heavy: The Songs Of Daniel Johnston (cd, Chemikal Underground)
De Ierse singer-songwriter Adrian Crowley vind ik een geweldige artiest met zijn melancholische sound. Met de Schot James Yorkston heb ik iets minder op. Ook hun grote voorbeeld Daniel Johnston behoort niet echt tot mijn favorieten. Maar als beide heren een eerbetoon brengen aan hun held, zal ik de laatste zijn om dat tegen te houden. En terecht, want ze zetten zijn songs geheel naar eigen hand. Ze presenteren 8 van zijn tracks, die bij elkaar ruim 25 minuten duren. Het zijn heerlijk droefgeestige interpretaties die je ergens tussen lo-fi, singer-songwritermuziek en folk kunt plaatsen. Ik moet met enige regelmaat aan de muziek van Smog denken en het maakt stiekem ook nieuwsgierig naar meer van Johnston zelf. De heren brengen op respectvolle en wonderschone wijze de essentie van de muziek van hun held naar buiten.
Luister Online bij Soundcloud:
Some Things Last A Long Time
Hidde van Schie – The Mirror & The Razorblade / Dusty Diamond Eyes (2cd, Hidde van Schie)
Kunstenaar en muzikant Hidde van Schie is de helft van de Wild Wild Ambient Boys, die ik onlangs hier al terecht de hemel in heb geprezen. Daar heb ik ook al melding gemaakt van zijn solowerk. Na nog een enthousiasmerende recensie op Mousique ben ik me eens meer in zijn muziek gaan verdiepen. En deze past als een warme jas. Hidde brengt melancholische singer-songwritermuziek en altcountry met hoofdzakelijk zang en akoestische gitaar, Daarnaast gooit hij ook de orgel in de strijd en bevindt hij zich in goed gezelschap van gasten op gitaar, bas, klarinet, percussie-instrumenten, zang en tenor saxofoon. Hij klinkt als een gedroomde combinatie van Nick Drake, Leonard Cohen, Bob Dylan, Smog, Mark Lanegan, Don McLean, Will Oldham (waar hij ook een cover van ten gehore brengt) en Elliott Smith. Overigens hadden de twee schijven van 26 en 22 minuten gemakkelijk bij elkaar op één cd gepast, maar het is muziek die los van elkaar gemaakt is. De eerste schijf is ook wat rauwer dan de tweede. Je krijgt naast de dubbele cd ook een boekwerk van lp-grootte met prachtige, door hem geschilderde artwork en songteksten. Al met al een bijzonder album van een veelzijdige artiest.
Selim Lemouchi and his Enemies Earth Air Spirit Water Fire
Het debuutalbum van Lemouchi werd afgelopen zaterdag gepresenteerd als een totaalervaring met kunst van Max Rovers en Selim zelf en live ook video van Jérôme Siegelaer. Dus TAC in Eindhoven is ingericht als expositieruimte (nog tot 15 december) waartussen de schilderijen het album (plus nog wat) live ten gehore werd gebracht, waar de tien muzikanten de backseat namen en alleen zichtbaar zijn voor de eerste rijen. Op zich snap ik het idee en de projecties waren mooi maar ik zou toch liever de bandleden óók zien, het is nog steeds rockmuziek en daar horen zwetende muzikanten toch een beetje bij. De muziek zelf was een stuk meer gefocust dan bij het optreden als voorprogramma van Ghost eerder dit jaar hoewel er nog steeds veel tijd wordt genomen voor gitaarsolo’s en lange sfeervolle passages. Monstermagnet en Pink Floyd zijn nog steeds voor de hand liggende referenties maar op het album en live zijn er ook meer uitgewerkte arrangementen die soms zelfs aan soundtracks van Frizzi en Morricone doen denken. Lemouchi een klein legertje aan muzikanten, waaronder gelukkig zus Farida weer, gaan uit van een veel vrijere benadering dan voorheen: inspraak van bandleden en geen varkensbloed meer. Ik betwijfel of dit net zo’n hoge vlucht zal nemen als toch vaak behoorlijk catchy The Devil’s Blood, maar Earth Air Spirit Water Fire is zeker ook zeer de moeite waard maar iets meer voor fijnproevers.
Eliane Radigue Naldjorlak I II III
Net bekomen van de lang verwachte Adnos heruitgave door Important doet Shiiin er nog een driedubbelaar bovenop van Radigue’s akoestische werk. Ik mocht dit al eens live beleven tot op heden was alleen de celloversie verschenen wat precies de minste is naar mijn smaak. De bassethoorns klinken in ieder geval vertrouwder in het oeuvre van Radigue, dus een subtiel spel van boventonen, terwijl de cello relatief gezien bijna druk is te noemen. Op de derde cd doen ze het met ze drieën en dat is ook weer prachtig.
Comments
comments
