Ja als je in het Midden Oosten met z’n allen ineens een beetje subjectivistisch gaat lopen te wezen, geeft dat natuurlijk onrust. Dat ervaren wij al in een kleine kring, duh. Hier toch weer onze underground lijstjes uit het:
We luisterden naar: Charles-Eric Charrier, Hannah Peel, Popol Vuh, The Soft Moon, Wooden Wand, Richard Youngs, V/A-Hidden Landscapes, Lifelover, Blood Ceremony, Calibro 35, Teenage Panzerkorps en The Fall. En keken naar: Comme Une Image.
Charles-Eric Charrier – Silver (cd, Experimedia)
Multi-instrumentalis Charls-Eric Charrier vormt de helft van het experimentele Franse duo Man, waarvan we binnenkort ook eindelijk weer een nieuwe release van mogen verwachten. Hij laat hier samen met Ronan Benoit en Cyril Secq horen hoe je op geweldige wijze spanning kunt opbouwen en het geluid op de juiste wijze doseert. Dat doet hij met iets dat het midden houdt tussen experimentele, psychedelische postrock, improvisatorische jazz en flarden Americana en hardcore. Ondanks dat kop en staart vrijwel ontbreken weet de muziek je stevig bij de lurven te grijpen. Vrije muziek van een uitzonderlijke schoonheid.
Album-preview:
charles-eric charrier – silver (album preview) by experimedia
Hannah Peel – The Broken Wave (cd, Static Caravan)
Deze Ierse singer-songwriter had wat mij betreft ook gewoon op 4ad of Bella Union gemogen. Static Caravan weet overigens door de jaren heen wel vaker te verrassen met bijzonder talent. Zoals ook nu weer. Folk, pop, elektronica en licht klassiek gaan hier op etherische wijze hand in hand rondom de prettige melancholische uitingen van Peel. Devics, Trespassers William, Agnes Obel, Laura Gibson, Insides en Anni Rossi passen allemaal wel in haar bijzondere straatje vol adembenemende momenten. Ja 2011 begint gewoon weer heel erg goed.
Luister Online bij Myspace:
The Almond Tree / Song For The Sea / You Call This Your Home
Popol Vuh – The Werner Herzog Soundtracks (5cd-box + boek, SPV)
Ik heb altijd al iets van Popol Vuh willen hebben, maar het komt er nooit van. Maar de in 1969 opgerichte band rond Florian Fricke (1944-2001) behoort natuurlijk tot de krautrocklegendes. Nu deze 5cd-box is uitgebracht leek het me mooi eens de stap te nemen. En dat valt geen seconde tegen. De muziek bevat naast krautrock ook dark ambient die zou in het hier en nu zou passen. Aguirre, Herz Aus Glas, Nosferatu, Fitzcarraldo en Cobra Verde zitten hier gebroederlijk in een doos samen met een uitgebreid boekwerk. Beetje duf, maar het zal wel een rechtenkwestie zijn, is dat Spirit Of Peace er niet bijzit, terwijl dat toch echt een soundtrack van hen voor Werner Herzog is. Maar enfin, met zoveel tijdloos moois mag ik niet teveel mopperen.
Nog wat restanten uit 2010:
The Soft Moon – The Soft Moon (cd, Captured Tracks)
Voor iedereen die graag weer eens op Bauhaus, OMD, Joy Division, Virgin Prunes, Suicide en The Cure getrakteerd wil worden, maar dan op moderne wijze en alles tegelijkertijd zit helemaal goed bij het debuut van The Soft Moon. Heerlijk duistere gothic rock waarbij de synthesizers flink te keer gaan. Hetgeen waarmee ze je totaal weten te grijpen is het geweldig uptempo ritme. Het is geweldig rond stuiteren in de grot. Ouderwets lekker!
Luister Online bij Myspace:
Breathe The Fire / When It’s Over / Dead Love
Wooden Wand – Death Seat (cd, Young God)
James Jackson Toth gaat al jaren schuil achter Wooden Wand en enkele variaties daarop. Met zijn donkere alt-country en singer-songwritermuziek weet hij dikwijls te imponeren. Maar zodra een band wordt toegevoegd aan het label van Michael Gira weet je vaak al dat dit nog duisterder werk oplevert. Ook deze cd is er één die behoorlijk duistere songs bevat. Hij wordt daarbij geholpen door leden van Fire On Fire (ex-Cerberus Shoal), Lambchop, Glossary, Silver Jews en Mercury Rev. De alt-country songs zijn sterk, maar doen me soms aan mindere helden denken. De melancholische, emotioneel geladen songs zijn echter een klasse apart. Denk aan een mooie combinatie van Vic Chesnutt, Michael Gira, Mark Lanegan en Devendra Banhart en dat fraai ingelijst met onder meer akoestische en elektrische gitaren, viool, cello, contrabas, orgel, piano, dobro en meerstemmige zang. Een wonderschoon album dat ertoe doet. Te laat opgepikt voor de jaarlijstjes, maar belangrijker is dat ik het nu gewoon keer op keer luisteren kan.
Luister Online:
Death Seat (albumsnippers)
Richard Youngs – Atlas Of Hearts (LP, Apollolaan, 2011)
De immer productieve Richard Youngs doet evenveel labels aan als een wereldreiziger landen, zo lijkt het. De nieuwste aanwinst heet Atlas Of Hearts en wordt in een gelimiteerde oplage van 250 stuks op de markt gebracht door het Zuid-Engelse Apollolaan Recordings. Het kleine aantal en de relatieve onbekendheid van het label ten opzichte van Jagjaguwar en Volcanic Tongue (waarop de laatste twee platen werden uitgebracht) weerhoudt de Brit er niet van zijn constante kwaliteit wederom hoog te houden. Atlas Of Hearts klinkt alsof hij de combinatie wilde zoeken tussen zijn oudere en nieuwere werken, wat een vruchtbare samenwerking tussen freak folk, avant-garde zang en elektronica oplevert. Dit album is zeker minder poppy dan Beyond The Valley Of Ultrahits maar ook een gezonde afstand verwijderd van de krakende gitaarnoise van Inceptor. Het beste van twee werelden. Maar aan die 250 liefhebbers hoef ik natuurlijk niets uit te leggen.
v.a. – Hidden Landscapes (cd, Audio Gourmet, 2011)
Prachtige compilatie met eveneens een kleine oplage: 200 stuks. Het netlabel Audio Gourmet is normaal niet zo van de fysieke releases, maar Jonathan Lees van het eveneens zeer gewaardeerde Hibernate Recordings heeft deze verzamelaar terecht van artwork en verpakking voorzien. Voor dit album werden diverse elektronica en ambient artiesten gevraagd om hun winterse gevoelens muzikaal te verpakken. Labeleigenaar Harry Towell kreeg niet de minste reacties. Onder andere M. Ostermeijer, Nicola Ratti, Martin Herterich en de Nederlandse Machinefabriek bevinden zich onder de 14 bijdragen. Bij winterse muziek hoort misschien kilheid, afstand en minimalisme, maar daar is op Hidden Landscapes weinig van te merken. Voor ambient begrippen zijn veel van de nummers vol van geluid en bevatten warme klanken. Een muzikaal haardvuurtje dus, waar nog veel in te ontdekken valt.
Comme Une Image
Weer een bijzondere film van Agnès Jaoui, al miste ik wel een beetje de lichte touch en scherts van Le Goût des Autres. Comme Une Image is een tragikomedie waar de komedie bijna helemaal is afgevijld. Zo peinsde ik of de overkoepelende grap niet was dat alle personages hier gaandeweg al maar onaardiger en vervelender worden. Bewust dan hè. Maar misschien waren ze het al vanaf het begin, iets wat zeker geldt voor de spil van het verhaal; een schrijver/uitgever (JP Bacri) die vooral aan zichzelf denkt. In elk geval níet aan zijn dikkige dochter, een ouder zusje van het meisje uit Please Give, het puberende kind dat met bandages rondloopt om een puistje te verbergen. Naast (of net als) Please Give heeft dit, door het worstelende schrijversmilieu, sowieso onwaarschijnlijk veel weg van Woody Allen. Een schrijnende Woody, uit zijn goede tijd, zeg Hannah and Her Sisters. Bewijs voor de kracht van Comme Une Image is dat er naast de fascinerende hoofdrollen ook op de achtergrond pareltjes van halve scènes zijn te vinden. Voorbeeld: de beeldschone vrouw van Bacri die een obsessie heeft voor diëten en die zich ook ongelooflijk druk maakt om het eetschema van hun jongste dochtertje. Een vriendje van het plompe meisje wordt stiekem een beetje verliefd op die stiefma, en maakt in een van de mooiste scènes excuses voor wat haantjesgedrag. Zij is dat helemaal vergeten (Of ze doet alsof). Zegt de jongen sip. 'Je me souviens'. Precies goed. Net als de soundtrack, klassieke muziek Monteverdi en latere barok speelt een fijne rol, maar ook House of Pain en 2Pac's fantastische My Block (in een postume remix) komen langs. Dat zoiets nou de ontdekking van deze film kan wezen!
Lifelover Sjukdom
Eerder werk had een druilerige underground productie die de jaren tachtig naargeestigheid lekker benadrukte. Op Sjukdom klinken de vertrouwde elementen (melancholische pianothema's, verdwaalde 'blije' liedjes en Carlssons getormenteerde stem) een stuk gewoner doordat de gitaren meer metal, meer standaard klinken. Beetje jammer.
Blood Ceremony Living With The Ancients
De Canadese heksendoom van Blood Ceremony klinkt ook professioneler maar hier pakt het wel goed uit. Hier ook vertrouwde elementen (folk, doom, fluit en vintage orgels) maar het is allemaal net wat beter uitgewerkt. Binnenkort op tour met Ghost, een prima combinatie lijkt mij.
Calibro 35 Rare en Calibro 35
Ik had dit eerbetoon aan de "poliziotteschi" al in m'n jaarlijst op basis van de mp3's. Geweldig funky suspense in de traditie van oude Italiaanse politiefilms en thrillers. Rare is ook van 2010, maar is een verzameling 'rariteiten' zoals compilatiebijdragen, alternatieve versies en de bonustracks die op de vinylversie van Ritornano quello di … staan. Dat (prachtige) vinyl werd overigens samen met deze cd en het titelloze debuut (nieuwe persing met bonustracks) vanuit Italië verzonden in een pizzadoos, daar moest ik toch even om gniffelen.
Teenage Panzerkorps – German Reggae (Holidays, 2011)
Nein man, ich will noch nicht gehen. Ich will noch ein bisschen tanzen. Unsere Deutsche Freunden haben mehr als irgendwann die total- Akzeptanz zu packen. Ich freue mich bei die Gedanke das jemand German Reggae kauft in die Erwartung typisch Pazifistische Reggae-Leute zu treffen. Aber, aber, aber, Teenage Panzerkorps ist sicher kein linksseitige Hobby, doch ein charmantes Band, das sein der tägliche Kram auf ein Kassetterecorder dokumentiert. Nur für den Kick, für den Augenblick? Nur für ein Stück von dem falschen Glück? Ich glaube das nur der Sänger, Bunker Wolf, wirklich ein Deutscher ist, die anderen sind Schwindler von die umfangreiche Jewelled Antler Gruppen wie Skygreen Leopards und Thuja. Hier gleicht Teenage Panzerkorps hauptsächlich auf The Fall, vielleicht ein bisschen mehr sleazy und no- fi, was das Ganze Projekt ein Gefühl von Schützengraben gibst. Leider, diese LP kann nicht konstant die Qualität festhalten, aber das darf die Spaß nicht drücken. Sechzehn Schlagers in knapp ein halbe Stunde geht dich nicht in die Kälte Kleider sitzen. In der Beschränkung zeigt sich der Meister. Muß es sein? Es Muß Sein! Dieses Panzerkorps hast ein Nummer Knut Hamsun geheißen und deshalb können sie selbstverständlich bei mir nicht mehr kaputt!
The Fall – This Nation’s Saving Grace Omnibus Edition (Beggar’s Banquet, 2011)
Ach, mein Leben, es gibt ganz kein Geschmack mehr! Möglich dat ik daarom ondertussen al jarenlang verslaafd ben aan The Fall. Het is me daarom ook een bandje van heb ik jou daar hoor! Zonder vrees heeft Mark E. Smith de jaren getrotseerd, om vorig jaar met Your Future Our Clutter nog even doodleuk een van hun allerbeste albums uit te brengen. Beggar’s Banquet heeft ondertussen de langverwachte Omnibus editie uitgebracht van het album dat volgens velen The Fall’s meesterwerk is. Wat meteen opvalt is dat het album vooral heerlijk geremastered is. Het instrumentale openingsnummer heeft nog nooit zo helder geklonken, en voor fans van dit album is dat meteen een reden om deze editie aan te schaffen, maar er is meer. Het grote probleem van de CD editie was dat ze de bonus tracks door het album heen hadden gestrooid, waardoor het een monolithisch geheel werd. Als een van die bonus tracks dan nog ook eens Vixen is, dan staat mijn smoel natuurlijk al snel scheef. De drie disc Omnibus editie repareert dit door op het eerste schijfje het originele album in ere te herstellen. Disc twee zijn Rough Mixes and Outtakes, en tot slot zijn op de derde CD Singles and Sessions te vinden. Laat ik dit eerst zeggen: This Nation’s Saving Grace is bij lange na niet The Fall's meesterwerk. Als het op een lijstje aankomt, dan staan Perverted By Language, Dragnet, Hex Enduction Hour, Bend Sinister, Your Future Our Clutter, Slates en nog een stuk zes boven dit album. Toch valt er veel te genieten. De fase die al aanbrak met het voorgaande The Wonderful and Frightening World, een stap in de richting van de luisteraar, werd ze in dank afgenomen. Geen obligate negers meer, geen joden op motorfietsen of negen minuten gemijmer, nee liever een hit als het even kan. The Velvet Underground liet met Loaded zien dat deze strategie niet per se tot kwaliteitsverlies leidt, en voor The Fall werpt het op zich ook wel vruchten af. Hoogtepunten Spoilt Victorian Child en L.A. zouden in een betere wereld bekende hits zijn, en het ontspannen Paintwork laat het frustrerende genie zien, dat verder maar al te veel afwezig is. Waarom gaan er bijvoorbeeld tien minuten verloren aan Gut of the Quantifier en My New House? Afijn, ’t blijft wel je cluppie hè! Over de Singles en Sessions kan ik kort zijn. Cruisers Creek is goed, er staan aardige Peel Session versies op van eerdergenoemde Spoilt Victorian Child en L.A., maar dit schijfje zal niet vaak de ondertussen spreekwoordelijke cd-speler halen. De Rough Mixes maken wel een hoop goed. De nummers komen eindelijk tot leven, klinken fris en scherp en veel van de ruwere takes zijn zelfs beter dan de album versies. De outtakes, meer bepaald een soort-van cover van Hey Bo Diddley en een of andere instrumental, daar krijg ik verder geen harde tepels van. Ik ben blij dat deze luxe editie van This Nation’s Saving Grace er is, het album klinkt als nooit tevoren, de extra’s zijn leuk, maar nooit zal dit een favoriet worden.