Wij willen ook wel een vrouwenquotum bij de Subjectivisten, maar jaaaaaaa toekomstmuziek. Vanuit de mancave hier onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Fovea Hex, Hammock, Hollie Kenniff en Arthur Russell.
Jan Willem
Fovea Hex – The Salt Garden III (mcd, Janet Records/ Die Stadt/ Headphone Dust)
De Ierse groep Fovea Hex kan je gerust behoorlijk eigenzinnig noemen. Ze brengen namelijk een mix van folk, neoklassiek, ambient en experimentele muziek, die veelal etherisch van aard is. Daar speelt de hemels sereen zingende Ierse Clodagh Simonds ook een grote rol bij. De harde kern wordt verder doorgaans gevormd door multi-instrumentalist Michael Begg (Human Greed) en elektronicaman Colin Potter (Nurse With Wound), In hun bijna 15 jarig bestaan hebben ze ook maar één volledig album uitgebracht. Voor de rest vooral mini albums, die er overigens wel toe doen. In 2016 starten ze “The Salt Garden” trilogie, waarvan de eerste twee delen al zijn uitgebracht. Nu is het derde en laatste deel uitgebracht. Hierop presenteren ze 4 nieuwe tracks, die weer rijkelijk putten uit de eerder genoemde genres. Naast Simonds, Begg en Potter zijn het (alt)violiste Cora Venus Lunny (Declan de Barra, Damien Rice), celliste Katie Ellis (Crash Ensemble) en de gastkoren Dote Moss Choir en Medazza Choir die de muziek inkleuren. Ze brengen etherische tot de verbeelding sprekende songs, die subtiel, breekbaaren toch rijk gedetailleerd in elkaar steken. Denk aan een mix van Fever Ray, Pantaleimon, Susanna, Anna Von Hausswolff, This Mortal Coil, A Winged Victory For The Sullen en SPK. Het is mysterieus, meeslepend en magisch wat ze hier laten horen. Een prachtig slot van deze serie.
Hammock – Silencia (cd, Hammock Music)
En van het ene drieluik door naar het volgende, want ook de uit Nashville afkomstige band Hammock heeft er één. De eerste twee delen Mysterium (2017), hun magnus opus voor mij, plus Universalis (2018) zijn reeds verschenen. Het is een drieluik dat draait om verlies, wat verklaart dat dit veruit hun meest droefgeestige werken zijn. De directe aanleiding was de dood van een 20-jarige neef van Andrew Thompson, één van de oprichters van de Amerikaanse groep, die sinds 2003 bestaat. Naast Thompson wordt deze gevormd door Marc Byrd. Ze lijken in de loop der jaren enkel beter te zijn geworden. En dat terwijl hun uitgangspositie al van een aanzienlijk niveau is. Nu is het laatste deel, te wetenSilencia, verschenen. Het een inleiding tot stilte en weerspiegelt een stille resolutie om te weten dat dit is wat het leven is. In 11 stukken van samen ruim een uur laten ze een verstilde mix van neoklassiek, postrock, ambient en versnipperde shoegaze horen. De zijdezachte gitaarstructuren van beide heren worden voorzien van subtiele, sublieme orkestraties en serene koorzang. Het houdt ergens het midden tussen Arvo Pärt, Jóhann Jóhannsson, Stars Of The Lid, Eluvium en Max Richter. Het is weer net zo verlammend mooi, overrompelend ontroerend en heerlijk melancholisch als het eerste deel. Kippenvel opwekkende pracht, die haast zeer doet. Een magistraal eind van een indrukwekkend drieluik. Wat rest is stilte.
Hollie Kenniff – The Gathering Dawn (cd, n5MD/ Unseen Music)
The Gathering Down is weliswaar de debuut solo cd van Hollie Kenniff, maar ze is voor mij bepaald geen onbekende. Ze is namelijk de helft van Meadows en Mint Julep, die ze er met haar man Keith Kenniff op nahoudt. En Keith is naast soloartiest natuurlijk ook de geestelijk vader van Goldmund, Helios en het Unseen Music label. Hollie slaat nu haar eigen ambientvleugels uit. Zowel de muziek als de woordeloze zang ademen ambient uit. Dat lardeert ze met shoegaze en allerhande experimentele elementen. Er heerst een prettig mysterieus en melancholisch sfeertje, dat ook wel bij het vroegere 4AD label had gepast. Voor de rest roept de muziek associaties op met Helios, Swallow, Slowdive, Grouper, Birds Of Passage, This Mortal Coil en A Winged Victory For The Sullen. Wat dat betreft passen dit album en de bovenstaande releases wel enigszins bij elkaar. Hoe het ook zij, Hollie levert een ijzersterk droomdebuut af.
Arthur Russell – Iowa Dream (cd, Audika Records)
Er zijn van die artiesten die echt het verschil weten te maken. Dat geldt (of gold) ook zeker voor de toonaangevende duizendpoot Arthur Russell (1951-1992), die ons veel te vroeg verlaten heeft. Deze Amerikaanse cellist, toetsenist, gitarist, zanger en componist heeft genres als klassiek, disco, folk, experimentele muziek, dub en rock op avant-gardistische wijze doorkruist. Zijn ietwat houterige zang en muziekstijl, die tegelijkertijd ook iets fris en tijdloos hebben, zorgen voor een kenmerkend en innemend geluid. Hij heeft verder onder meer gewerkt met Philip Glass, David Byrne, Steve Reich, Jennifer Warnes, Allen Ginsberg en Bootsy Collins. Het is een beetje de Peter Broderick van een generatie geleden en dan invloedrijker. Het Audika label komt vaker met heruitgaven of compilaties van bijzonder materiaal. Nu dacht ik dat de koek wel op was, maar plots is er de verzamel cd Iowa Dream. Hierop krijg je demo versies, thuisopnames en verloren gewaande songs. In ruim een uur komen 19 prachtsongs langs, waarbij je nergens het idee hebt dat ze vulsel zijn. Een ertoe doende aanvulling voor de fans. Het onderstreept eens te meer het unieke talent van Russell. Overigens heeft Peter Broderick, die eerder ook al een cd heeft gemaakt met songs van Russell, meegewerkt aan de audio restauratie en het mixwerk. Russell is en blijft een bijzondere artiest van de buitencategorie wiens nalatenschap immens is.