IVF-koraal is het nieuwe verhaal. Maar dat is toch eigenlijk niet normaal? Beter omgaan met de natuur luid het moraal. Wat ook niet valt te rijmen, zo is het maar net, dat zijn onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Giulio Aldinucci And The Star Pillow, AMOR, Anne Bakker, J. Balvin, Endless Melancholy, Esben And The Witch, Lebanon Hanover, Lubomyr Melnyk, Planet B, Refree, Rosalía, Selofan, Wardruna, Jozef Van Wissem en Yellow6.
Jan Willem
Giulio Aldinucci And The Star Pillow – Hidden (cd, Midira)
De Italiaanse muzikant Giulio Aldinucci is al behoorlijk wat jaren onderweg als het gaat om muziek maken. Vanaf 2006 als Obsil en vanaf 2011 onder zijn eigen naam, al dan niet in samenwerking met Pleq, Francesco Giannico, Francis M. Gri en eerder dit jaar nog één met Ian Hawgood en één met Martijn Comes. Zijn muziek, die zich veelal in de (dark) ambienthoek bevindt en waarbij drones, experimenten en neoklassiek de revue passeren, wordt uitgegeven op labels als Dronarivm, Time Released Sound, Home Normal, Eilean Rec, Moving Furniture en Karlrecords. Vanaf 2012 verschijnen zijn eerste cd’s. waarbij het in het begin om één album per jaar gaat maar wat al gauw oploopt tot twee, drie en zoals dit jaar zelfs vier releases. Nu is het natuurlijk lastig over zijn dit jaar uitgebrachte overdonderende meesterwerk Disappearing In A Mirror heen te komen, maar goed is ook goed genoeg natuurlijk. Met zijn landgenoten van het gitaar ambient-drone gezelschap The Star Pillow, die er rond dezelfde starttijd eveneens een flinke productie op na houden, brengt hij het album Hidden uit op het innovatieve Midira label. Hierop staan presenteren ze slechts 4 stukken maar wel met een totale lengte van ruim 47 minuten. Ze laten een overrompelende mix van drones, g;itch, ambient en neoklassiek horen, die zowel spannend als tot de verbeelding sprekend is. Klasse!
AMOR – Sinking Into A Miracle (cd, Nightschool / Konkurrent)
AMOR is een heuse supergroep uit Schotland, die je niet zo snel verwacht. De muzikanten bij elkaar misschien nog wel, maar hetgeen ze maken toch niet echt. De formatie bestaat namelijk uit zanger en experimentele muzikant Richard Youngs , drummer/percussionist Paul Thomson (Franz Ferdinand, The Yummy Fur, Correcto), toetsenist Luke Fowler en de Noorse contrabassist Michael Francis Duch (Ljerke, Origami Republika, Lemur). Maar wat ze eerder op hun vorig jaar verschenen twee 12”-es naar buiten brengen, namelijk disco, laten ze nu op hun debuut Sinking Into A Miracle weer horen. Het is wel redelijk onderkoelde en experimentele disco, die ergens ook wel iets van post-punk meekrijgt. Je moet het daarbij ergens zoeken tussen Arthur Russell, Talking Heads, The The, In Camera en New Fast Automatic Daffodils. Ze brengen hier slechts 5 tracks, maar wel met een totale lengte van bijna 40 minuten. Hoewel ze allemaal buiten hun geijkte straatje muziek maken, is dit een bijzonder sterk, ritmisch, pakkend en verrassend goed geheel geworden.
Anne Bakker – Vox/Viola (mcd, Anne Bakker)
Vorige week heb ik nog de cd Short Scenes gerecenseerd van Machinefabriek met Anne Bakker. Deze singer-songwriter en viool/altvioolspeelster is echter een zeer veelzijdige muzikant, die naast Machinefabriek ook terug te vinden in het dance gerelateerde Quibus, de wereldse formatie Göksel Yılmaz Ensemble en verder heeft gewerkt met bij Blaze Bayley, Thomas Zwijsen, Celine Cairo, Michel Banabila en Kristoffer Gildenlöw. Maar ook op de bühne kom je haar geregeld tegen. Ik ontdek net pas haar epee Vox/Viola, die al in het voorjaar is verschenen. In ruim 21 minuten brengt ze 7 stukken, die vooral tot stand komen met de altviool en stem. Hierbij mag ze rekenen op subtiele steun van drummer Tim Vermulst. Op de cd brengt ze twee korte neoklassieke improvisaties en 5 songs. Het leuke is dat ze de altviool niet alleen als strijkinstrument gebruikt maar ook om op te tokkelen, plukken, trommelen en zelfs als dronegenerator. Daarmee voorziet ze haar heldere, prachtige zang van een sober maar doeltreffend decor. Het is vaak heel ritmisch. Die experimentele aanpak doet me wel aan Iva Bittová denken, al is Bakker meer veelzijdig in het gebruik van haar instrument. Doordat de zang vrij poppy is, weten de veelal melancholisch gestemde liedjes je eenvoudig mee te voeren. Het contrast tussen instrumentatie en stem is erg fraai en vullen elkaar perfect aan. Haar debuut, ja dat klinkt raar, is een net zo ontwapend als avontuurlijk en wonderschoon kleinood geworden.
J. Balvin – Vibras (cd, Universal Music Latino)
Aan je kinderen vragen of ze J. Balvin kennen levert behoorlijk wat “ja duh”-blikken op. Het scheelt vast dat ik geen radio of aanverwanten luister. De Colombiaanse producer/zanger José Álvarez Osario Balvin, als artiest kortweg J. Balvin, zei mij dus tot voor kort niks. Nu is reggaeton misschien ook niet iets dat me meteen over de streep zo halen. Maar door Rosalía (zwaai maar even naar beneden) stuit ik ook op zijn naam. Zij doet namelijk in één nummer mee op zijn vierde album Vibras. Daarnaast geven ook Carla Morrison, Willy William, Zion & Lennox, Wisin & Yandel, Jeon en Anitta acte de présence op dit album. Balvin laat 14 uiterst aanstekelijke tracks voorbijkomen, waarbij hij zijn reggaeton aandikt met elementen uit de cumbia, trap, Latin en pop. En dat glijdt eenvoudig maar smakelijk naar binnen.
Endless Melancholy – Fragments Of Scattered Whispers (cd, Dronarivm)
Achter het project met de schitterende naam Endless Melancholy gaat de Oekraïense pianist Oleksiy Sakevych schuil. Hij brengt dan ook al sinds zijn debuut Music For Quiet Mornings (2012) heerlijk melancholische muziek naar buiten, die in de basis wel uit pianomuziek bestaat maar altijd gelardeerd wordt met glitches, drones en allerhande subtiele elektronica. Hierdoor finisht hij veelal ergens tussen neoklassiek en ambient. Het vorig jaar verschenen The Vacation behoort samen met zijn debuut tot zijn mooiste werken. Daar mag je nu zijn zesde album Fragments Of Scattered Whispers aan toevoegen. Net als op zijn vorige cd experimenteert hij veelvuldig met tapes om zijn ambienttexturen neer te zetten, die hij weer koppelt aan zachte pianomelodieën. Dat levert weer zulke bij de strot grijpende pracht op, die liefhebbers van Library Tapes, Bersarin Quartett, Olan Mill, Christoph Berg, Deaf Center, Chihei Hatakeyama en Vitaly Beskrovny ook wel zal interesseren. Alweer zijn allerbeste tot nu toe!
Esben And The Witch – Nowhere (cd, Season Of Mist)
Twee jaar geleden weet het Britse Esben And The Witch met hun vierde cd Older Terrors me zo te verrassen en vooral te overdonderen dat ze pardoes op de eerste plaats van mijn jaarlijst eindigen. Niet dat hun eerste 3 albums Violet Cries (2011), Wash The Sins Not Only The Face (2013) en A New Nature (2014) er niet mogen wezen, integendeel zelfs. Alleen vertrekken ze vanuit de achtertuin van Cocteau Twins, The xx en My Bloody Valentine, met gothic, shoegaze, wave en indie in de pocket, naar een veel hardere sound met behoud van de fijne melancholie. Dat zet al in op hun derde maar wordt geperfectioneerd op hun vierde werk. Ze starten daarbij vaak met wave-achtige muziek, mede door de zang, maar eindigen dikwijls met harde post-rock, die soms zelfs post-metal kant opkoerst. De vier langgerekte tracks hierop zijn bij de strot grijpend mooi. Dit zet het trio nu voort op Nowhere, waar ze zes nieuwe tracks presenteren die met een lengte van 5,5-7,5 minuten beduidend korter zijn dan die op hun meesterwerk. Daarmee ontbeert het ook deels die spannende opbouw, maar zitten ze wel meteen op een constant hoog niveau. Daarmee leveren ze dus een uitstekende opvolger af, alleen niet in de overtreffende trap. Maar wat een sublieme band is dit toch!
Lebanon Hanover – Let Them Be Alien (cd, Dead Scarlet)
Soms kan ik me enorm ergeren aan artiesten die zogenaamd nieuwe muziek maken. Het geeft op zich niks als je niet alles uit het verleden kent, maar soms ligt de grondlegger er zo dik bovenop, dat het –zeker zonder vermelding ervan- storend is. Maar er zijn ook dikwijls artiesten, die met kennis van zaken in het verleden roeren en er zelf iets geweldigs en nieuws van bakken. Een groep die dat keer op keer weet te realiseren is het Zwitsers-Britse duo Lebanon Hanover, dat bestaat uit zangeres Larissa Iceglass (ofwel Larissa Georgiou) en muzikant William Maybelline (aka William Morris, tevens in Qual). Ze brengen doorgaans een heerlijk melancholische mix van cold wave, new wave, dark wave en post-punk. Daar gaan ze op hun nieuwe cd Let Them Be Alien lekker op verder met 10 lekker nostalgische tracks, die weer fijne herinneringen oproepen aan Joy Division, Siglo XX, The Cure, Clan Of Xymox, Xmal Deutschland, Modern English en Fra Lippo Lippi. Op moderne wijze ouderwets genieten!
Lubomyr Melnyk – Fallen Trees (cd, Erased Tapes / Konkurrent)
De Oekraïense pianist Lubomyr Melnyk is een virtuoos en een muzikale veteraan, want hij maakt al albums sinds 1979. Hij wordt ook wel de “profeet van de piano” genoemd vanwege zijn levenslange toewijding aan zijn instrument. Toch breekt hij pas een jaar of vijf geleden door bij het grotere publiek, omdat zijn nieuwe werk op het innovatieve Erased Tapes wordt uitgebracht. Ook volgt er nog een album met James Blackshaw. Zijn grootste wapenfeit is de uitvinding van de zogeheten “continuous music” op de piano, waarbij hij aan één stuk doorspeelt zonder ook maar één stilte te laten vallen; het is echt haast een soort natuurkracht. Hij heeft tevens 2 wereldrecords op zijn naam staan, namelijk die van snelst spelende pianist met 19,5 noot per seconde en de pianist die de meeste losse noten (93.650 om precies te zijn) in precies 60 minuten heeft gespeeld. Het belangrijkste is natuurlijk dat er ook fijne muziek uit voortvloeit bij al die over elkaar heen buitelende klanken. Hij maakt in feite minimal music met neoklassieke elementen, maar dan uiterst complex en gedetailleerd. Toch is zijn output behoorlijk melancholisch. Dat is ook het geval op zijn nieuwe album Fallen Trees, een herfstige titel die wel past bij het feit dat hij net 70 is geworden. Maar dat betekent niet dat hij het rustiger aanpakt. Hij serveert in krap drie kwartier 8 nieuwe composities, die wel weer aansluiten op het werk ervoor. De muziek is gedompeld in heerlijke weemoed, al klinken de uptempo pianopartijen hoopvol en bepaald niet terneergeslagen. Hij krijgt hier vocale steun van de geweldige Japanse stemkunstenares en tevens labelgenoot Hatis Noit plus bijdragen op de cello van de Duitse Anne Müller (Beatplanet), die eerder al met Nils Frahm, David Alred en Alex Stolze heeft gewerkt. Je krijgt eerst de composities “Requiem For A Fallen Tree”, “Son Of Parasol” en “Barcarolle” alvorens hij zijn uit 5 stukken bestaande suite “Fallen Trees” uitrolt. Die is geïnspireerd door een lange treinreis die Melnyk heeft gemaakt door Europa en de diverse bomen die hij kijkend uit het treinraam geveild zag liggen. “Ook al waren ze gedood, ze waren niet dood. Het had iets treurig, maar ook iets hoopvols.”, aldus Melnyk. Precies dat optimisme hoor je ook terug in zijn droefgeestige muziek. Zijn herkenbare pianospel is fascinerend en innemend en de mysterieuze zang van Hatis Noit en het stemmige cellospel van Anne Müller zorgen her en der voor de prachtige franje. Het is één van zijn meest ambitieuze werken tot nu toe geworden en een tijdloze beauty, die de vergankelijkheid kleur geeft.
Planet B – Planet B (cd, Ipecac / Rarely Unable)
Planet B is sinds 2015 het project van lawaaimaker Justin Pearson en hip hop producer Luke Henshaw. Pearson, die tevens labeleigenaar van Three One G Records is, draait al drie decennia mee in de punk, hardcore en experimentele muziekscene. Zo vindt je hem onder meer terug in groepen als Dead Cross, The Locust, Retox, The Creepy Creeps, All Leather, Head Wound City, Some Girls en Holy Molar. Henshaw heeft eerder cumbia laten horen met Sonido De La Frontera en hip hop met First Power Crew en als Mr. Henshaw. Dat je enig vuurwerk van hen mag verwachten, lijkt logisch. Toch moeten liefhebbers het stellen een 7” uit 2015 en een split-7” met Invisibl Skratch Piklz uit 2017. Daar brengen ze op luide wijze nu verandering met hun gelijknamige debuut. Hierop mogen ze op steun rekenen van Kool Keith (Dr. Octagon, Dr. Dooom, Ultramagnetic MC’s), Sonny Kay (The VSS, Year Future, Angel Hair, Savalas, Subpoena The Past, Optional Body), Joseph Karam (The Locust), Jake Najor (The Rugged Nuggets), Becky DiGiglio, Nick Zinner (Yeah Yeah Yeahs, Head Wound City) en Martin Atkins (Public Image Limited, Killing Joke, Murder Inc., Pigface, The Damage Manual). Een waar sterrenteam. De muziek die ze hier serveren bestaat uit een explosieve mix van hardcore, EBM, hip hop, industrial en draaitafelmuziek, waarbij ze nooit ergens helemaal in een hokje passen. Met de nodige agressie zetten ze een pakkend geheel neer, waarbij het ontbreken van humaniteit in de VS thematisch een grote rol speelt. Hoewel het dikwijls behoorlijk hard en venijnig uit de hoek komt, is het ook genieten van de geweldige muzikale constructies waarbij stilzitten zelden lukt. Ze leveren ook nog een geweldige cover van Depeche Mode’s “Never Let Me Down Again” af. Om enig idee te krijgen van Planet B moet je denken aan een hybride van Beastie Boys, Skatenigs, Drill, Daughters, KMFDM, Dead Cross en het vroegere werk van Ministry. Maar wellicht is zelf luisteren via onderstaande link handiger. IJzersterk en meeslepend debuut!
Refree – La Otra Mitad (cd, tak:til/ Glitterbeat / Xango Music Distribution)
Refree is een interessante Spaanse producer en muzikant. Officieel heet hij trouwens Raül Fernandez Miró, al treedt hij als muzikant meestal naar buiten als Raül Refree of simpelweg Refree. Sinds 2002 brengt hij zijn muziek uit, in eerste instantie voor het leuke Spaanse label Acuarela Discos en later voor meer uiteenlopende labels. Zijn muziek zit in de ingetogen en melancholische folk rock en chanson hoek, waarmee hij -als ik goed tel- acht geweldige albums vult. Daarna volgen ook nog twee soundtracks. Maar sinds een paar jaar staat hij aan de frontlinie van de “new flamenco movement”, waarmee hij artiesten als Silvia Pérez Cruz en Rosalía (zwaai maar even naar hieronder) lanceert. Refree gooit nu zelf ook het roer om op zijn nieuwe cd La Otra Mitad, uitgebracht op het meer experimentele, instrumentale label tak:til, hetgeen een sublabel is van Glitterbeat, dat weer een werelds dochterlabel van Glitterhouse is. We zijn er. De titel betekent “de andere helft”. Dat moet een verwijzing zijn naar de twee gezichten die hij kan hebben, namelijk die van een chansonnier en die van een experimenteel kunstenaar. Het laatste komt nu meer naar voren op deze nieuwe worp. De flamenco-elementen verweeft hij hier met avant-garde, experimentele muziek, folk, rock, Afrikaanse elementen en allerhande samples. Daardoor onderscheidt hij zich weer van degene die hijzelf in het zonnetje zet. Her en der wordt de muziek opgeleukt met afwisselend prachtige en jagende vocalen. Eigenlijk heeft Refree hier een soort soundtrack van het roerige leven gemaakt, waarvan de film nog niet bestaat. De grillige werkelijkheid sluit hier nog het meest op aan, waar het een soort grenzeloos en genuanceerd eerbetoon aan is geworden.
Rosalía – El Malquerer (cd, Sony Music)
De Spaanse zangeres Rosalía Vila Tobella, die kortweg als Rosalía muziek naar buiten brengt is, mag je gerust stellen, een nieuwe bijzondere ster aan het muziekfirmament. In feite brengt ze een nieuwe stijl flamencomuziek, die ze aandikt met r&b, trap, hip hop, Afrikaanse elementen. Maar er is nog meer, ze heeft echt een uitgesproken smaak! Op haar vorig jaar verschenen debuut Los Ángeles, waar ze samenwerkt met Refree, brengt ze bijvoorbeeld een uiterst stemmige cover van Bonnie “Prince” Billy’s “I See A Darkness”, terwijl ze ook met bijvoorbeeld Pharell Williams en J Balvin samen heeft gewerkt. Toch gaat ze ook op haar tweede album El Malquerer, wat “slechte liefde” betekent, volledig haar eigen gang met haar “new flamenco”. Rosalía (zang, koorzang, synthesizer, handgeklap, arrangementen, bas, samples) krijgt hierop steun van allerlei muzikanten op uiteenlopende instrumenten, die haar creaties op fraaie wijze inkleuren. Ze vindt hierbij net zoveel aansluiting bij Von Magnet, The Gipsy Kings en Mecano als Arca en Ibeyi. Overigens is dat slechts illustratief, want ze laat hier echt een compleet eigen sound horen. Haar eigenzinnigheid blijkt hier eens te meer uit een sample van Arthur Russell in één van haar nummers. Een frisse, vernieuwende muzikant die je enkel met liefde wilt omarmen.
Selofan – Vitrioli (cd, Dead Scarlet)
Selofan is het Griekse duo Dimitris Pavlidis en Joanna Badtrip, die vanaf 2013 heerlijk, tot hun ellebogen in het verleden roeren. Dat doen ze echter op zo’n voortreffelijke wijze, dat ze ondanks de wellicht wat gedateerd klinkende muziek zich er prima mee in het hedendaagse kunnen vertonen. Ze brengen op hun vier vorige albums een onderkoelde mix van cold wave, EBM, post-punk, electro en gothic. En dat de rek er nog lang niet uit is blijkt ook wel weer uit hun vijfde cd Vitrioli, waarop ze 12 tracks in een goede 40 minuten de revue laten passeren. De muziek vormt wederom een duistere en sobere mix van de genoemde genres, waardoor melancholische en wave-harten weer sneller zullen gaan kloppen. Ze zijn wel enigszins verwant aan labelgenoten Lebanon Hanover maar roepen ook zeker associaties op met Cocteau Twins, Siouxsie & The Banshees, Anne Clark, Xmal Deutschland, Schonwald, Daemonia Nymphe en Clan Of Xymox. En dat voeren ze steengoed, met strakke maar ook schaarse muziek, die je weer heerlijk van het verleden laat genieten.
Wardruna – Skald (cd, By Norse Music)
Twee jaar geleden heeft de geweldige Noorse formatie Wardruna hun zogeheten “Runaljod”-trilogie afgerond. Het doel is daar om de vergeten talen, culturen, geloven, wijsheden en muziek van weleer in Noorwegen en de Noordelijke regionen nieuw leven in te blazen. En daar slagen ze met vlag en wimpel in. De in 2003 opgerichte groep rond multi-instrumentalist Einar Kvitrafn Selvik (ook van Skuggsjá) is nu terug met het volgende avontuur Skald, hetgeen “bard” betekent. Het is meer een soloaangelegenheid geworden van Selvik, die naast zang ook op traditionele instrumenten als tagelharpa, Kravik-lyre en bukkehorn te horen is. Hij neemt de luisteraar mee op een muzikale reis, die weer allerlei Noordelijke tradities voorbij laat komen maar op een minder massieve manier. Het geluid is directer, wellicht doordat het live in de studio genomen is, maar ook subtieler en intiemer dan voorheen. Dat levert 10 sterke, poëtische songs op die je bijna 50 minuten lang in de houdgreep weten te nemen. Voer voor liefhebbers van onder meer Hexvessel, Wimme, Ishihia, Nytt Land en Skuggsjá. Fenomenaal tribaal!
Jozef Van Wissem – We Adore You, You Have No Name (cd, Consouling Sounds / Rarely Unable)
Als je het echt over volslagen unieke nieuwe muziek wilt hebben, moet je gewoon aankloppen bij de Nederlandse avant-garde componist en Barokke luitspeler Jozef Van Wissem. Of niet echt nieuw, want het is dikwijls gestoeld op traditionele muziek, maar zijn aanpak is wel altijd eigengereid en vernieuwend. Bij de start van deze eeuw brengt hij met enige regelmaat zijn releases naar buiten, al dan niet met de hulp van met Gary Lucas, Jim Jarmush, Tetuzi Akiyama, United Bible Studies, Smegma, Gregg Kowalsky en SQÜRL. Hij weet zijn hoge productie ook telkens te koppelen aan zeer hoogwaardig materiaal. Dat geldt wederom voor zijn nieuwe album We Adore You, You Have No Name. In slechts 7 tracks laat hij weer de folklore van weleer op hedendaagse wijze herleven in het hier en nu. Zijn verrukkelijke mix van heden en verleden of noem het een hybride van dark folk, Barokke muziek en avant-garde, voorziet hij zo nu en dan van zijn gedragen, zware zang. Het levert hoe dan ook weer een meeslepend en tijdloos unicum op
Yellow6 – Merry6mas2018 (cd, Silber Records)
Een traditie die zonder trammelant verloopt, daar kan ik wel blij van worden. Eén daarvan is sinds 1999 (!) de “Merry6mas”-serie van Yellow6. Dit project van Jon Attwood zorgt vanaf dan ieder jaar voor een album vol overheerlijke kliekjes, die bestaan uit outtakes, live opnames, exclusief nieuw materiaal en andere versies of demo’s van bestaande nummers. Nu wordt de luisteraar met de eerder dit jaar verschenen boxset Reflect, die bestaat uit maar liefst 5 cd’s, al behoorlijk verwend. Toch zijn er nog 7 tracks van samen een goede 63 minuten aan de strijkstok blijven kleven. Of nu ja de gitaar, want Attwood creëert het meeste met dat instrument en effecten. Daaruit rol dan meestal iets intiems en melancholisch dat zich ergens tussen gitaarambient en postrock nestelt. Dat is met deze composities niet anders. Het zijn stuk voor stuk prachtig contemplatieve nummers, die je fijn weg doen dromen terwijl ze je onderdompelen in prettige weemoed. Fans van Roy Montgomery, Labradford en Dirk Serries kunnen er weer hun hart aan ophalen. Fijne kerst alvast!