De VVD wil excuses van de betogers die in 2011 tegen de bezuinigingen op de kunstsector demonstreerden: “Het zou de demonstranten sieren als ze met de pet in de hand hun excuses aan zouden bieden.” Veel minder lachwekkend zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Poppy Ackroyd, Distance Light & Sky, Foo Fighters, Fugazi, How To Throw A Christmas Party, Mark Kozelek, Musée Mécanique, 2:54, Eric Truffaz / Murcof, Various Artists: Music For Undays, Pouya Ehsaei, Junzo Suzuki, Heleen van Haegenborgh, Fripp & Eno en King Crimson. En gingen naar: Selda Bağcan ft. Boom Pam + BaBa Zula.
Poppy Ackroyd – Feathers (cd, Denovali)
Het Denovali label is de laatste jaren verantwoordelijk voor muziek van ongekend hoog niveau, variërend van gitzwarte metal en postrock tot aan innemende elektronica en neoklassiek. De Britse, klassiek getrainde pianiste/violiste Poppy Ackroyd, die tevens deel uitmaakt van het geweldige Hidden Orchestra, behoort tot die laatste categorie. Twee jaar geleden debuteert ze met haar wonderschone Escapement, waarop ze een mix brengt van neoklassiek, veldopnames en lichte beats. Nu is ze terug met haar tweede cd Feathers. Ze creëert haar muziek met viool, piano, klavechord, klavecimbel, spinet, harmonium en veldopnames. In 5 van de 8 tracks is celliste Su-A Lee van het Scottish Chamber Orchestra te horen. Ondanks dit rijke instrumentarium maakt Poppy er uiterst subtiele, breekbare composities van die behoorlijk droefgeestig zijn. Ze plaatst fijnmazige laagjes neoklassiek over elkaar heen en vult deze op gevarieerde wijze aan. Dit is niet alleen knap gedaan maar ook van een intense schoonheid. Het weet ook allemaal tot de verbeelding te spreken. Een contemplatieve droomplaat, die liefhebbers van Greg Haines, Max Richter, Hauschka, Ólafur Arnalds en Nils Frahm zal kunnen bekoren.
Distance, Light & Sky – Casting Nets (cd, Glitterhouse)
Distance, Light & Sky is een heuse nieuwe supergroep met niemand minder dan zangeres/gitarist Chantal Acda (Chacda, Sleepingdog, i-H8 Camera, Stasola, Isbells, True Bypass), de naar Slovenië verhuisde Amerikaanse zanger/gitarist/producer Chris Eckman (The Walkabouts, Chris & Carla, Dirtmusic, The Strange, Höst, L/O/N/G) en de Belgische, experimentele percussionist Eric Thielemans (EARR, i-H8 Camera, Tape Cuts Tape, Jeff Dumoulin Trio, Ben Sluijs Quartet). Hun debuut is ook nog eens in Praag opgenomen door de legendarische producent Phill Brown (Talk Talk, China Crisis, Robert Plant, Faithless, Dido, British Sea Power) en voorzien van de artwork van Rutger Zuydervelt (Machinefabriek). Zonder de muziek al iets dat niet meer mis kan gaan. En inderdaad is dat het geval. Ze brengen tijdloze singer-songwritermuziek, die breekbaar, sober en bovenal melancholisch zijn. Hierbij is de zang een heel sterk punt. De heldere zang van Chantal vormt een mooi contrast bij de bariton van Chris; de songs zijn ook het sterkst als ze beide te horen zijn. Daarbij gebruiken ze akoestische gitaren, piano en heel af en toe keyboards, die vervolgens weer fraai geruggensteund worden door het sublieme gitaarspel van Thielemans. Hij drumt soms heel dwingend, maar meestal subtiel, licht experimenteel en af en toe jazzy. Ze belanden ergens tussen Cowboy Junkies, Low, Mark Lanegan, Glissando en Chris & Carla. Het is een prachtig stemmig geheel geworden dat je weet te verwarmen als een knapperend haardvuur. Komt dat even goed uit nu!
Luister via Spotify
Foo Fighters – Sonic Highways (cd, Roswell/Sony)
Het was in 1994 na Nirvana even wennen aan de Foo Fighters van Dave Grohl, die van prima drummer transformeert naar lead zanger en gitarist. Maar daarna hier in huis toch ook een graag gehoorde rockband. Hun eerste vijf albums zijn ook erg sterk. Grohl is daarna vooral zoekende met projecten en gastoptredens in Probot, Them Crooked Vultures en natuurlijk Queens Of The Stoneage. De albums van de Foo Fighters die volgen blijven toch steken op een bedenkelijk niveau. Twintig jaar verder komen ze nu met hun achtste cd Sonic Highways. Het idee achter de plaat is wel aardig: 8 nummers, die allemaal in een andere stad met een eigen muziekgeschiedenis en met wisselende gastmuzikanten zijn opgenomen. In de artwork van de hoes kan je deze 8 steden ook terugvinden. De gastbijdragen komen van onder meer Joe Walsh (Eagles), Preservation Hall Jazz Band en Los Angeles Youth Orchestra. Het belangrijkste echter is dat het weer stevig rockt en er een aantal uitschieters op te vinden zijn.
Fugazi – First Demo (cd, Dischord)
Fugazi is een band die ik nog steeds oprecht kan missen. Wat een geweldige hardcore/rockband was dat, met live optredens waarvan je de energie dagen erna nog in je aderen voelde rondkolken. De groep wordt opgericht in 1987 met leden uit ook bepaald niet misselijke groepen Rites Of Spring, Skewbald, Egghunt, Embrace, One Last Wish en Minor Threat. Vanaf 1989 brengen ze dan 8 geweldige albums uit. Maar in 2002 valt het doek definitief en concentreren de leden zich op andere, veel minder interessante projecten en hun eigen Dischord label. Voordat ze echt van start gaan hebben ze al eens een ruwe demo, gewoon om eens te horen hoe het allemaal klinkt. Deze 11 nummers zijn nu verschenen als cd op First Demo. Je hoort de band in hun ruwste vorm, maar dat weet net als die live optredens wel indruk te maken. Toch blijft het vooral een leuk hebbedingetje voor de fans die hen al zo lang moeten missen.
How To Throw A Christmas Party – IV: Intergalactic Welcome (cdep, How To Throw A Christmas Party)
In 2010 start het bonte gezelschap How To Throw A Christmas Party (officieel nog Brown Feather Sparrow geheten) met hun jaarlijks terugkerende kerstplaten serie. Er zijn er tot nu toe 3 verschenen, vol stemmige en uitbundige indiesongs met koorzang. Alleen vorig jaar slaan ze over. Nu zijn ze er wel weer met hun fijne kerstplaat. Deel 4, Intergalactic Welcome, klinkt niet alleen qua titel heel anders dan de voorgangers (Christmas Island, Angel n’ Sheep, How To Throw A Christmas Party), maar ziet er ook veel kleurrijker uit aan de buitenkant. Het doet me meteen aan Sufjan Stevens denken, die misschien ook wel als inspiratiebron dient? Hoe dan ook maken de 13 muzikanten plus hun 14-koppige koor er weer een heerlijk contemplatief feest van met iets meer inbreng van de synthesizers. Ze zorgen ervoor om op een niet geijkte manier lekker in de stemming te komen voor de donkere dagen, waarbij de muziek voor een warme, lichtgevende gloed zorgt.
Mark Kozelek – Sings Christmas Carols (cd, Caldo Verde)
Het werd hoog tijd voor een nieuw album van Mark Kozelek (Sun Kil Moon, ex-Red House Painters), want anders haalt hij zijn quotum van 2 niet. Hoewel de beste man op rustieke wijze zingt, komt er de laatste paar jaar snel achter elkaar veel werk van hem uit. Nu komt hij met zijn kerstalbum Sings Christmas Carols. Als Kozelek begint te zingen zie je vanzelf al besneeuwde kerstlandschappen, brandende haardvuren en donkere nachten voor je, dus eigenlijk is het eenvoudige inkoppen voor hem. Toch weet hij het weer fraai aan te pakken met zijn kenmerkende akoestische gitaarspel en zang. Menig klassieker komt hier op totaal eigenzinnige wijze langs. Sommige versies zijn wel erg kazig en klef, maar dat hoort eigenlijk ook wel een beetje bij het thema. In bijna 42 minuten brengt hij 14 songs, die je alvast klaarstomen voor de dagen na 5 december.
Musée Mécanique – From Shores Of Sleep (cd, Glitterhouse)
Musée Mécanique is in 2006 opgericht door de Amerikaanse bevriende multi-instrumentalisten Micah Rabwin en Sean Ogilvie (ex-Trsiteza), die ook nog altijd alle muziek schrijven. De groep bestaat inmiddels uit Matt Berger (drums), Brian Perez (keyboards, lapsteel) en John Whaley (blaasinstrumenten) en kent altijd bijdragen van een waar leger aan vrienden. Na hun debuut Hold This Ghost uit 2008 vol fraaie folkrock is er eindelijk het vervolg From The Shores Of Sleep. Ook hier worden ze ondersteund door maar liefst 13 muzikanten op bas, klarinet, zang, Franse en Engelse hoorns, cello, percussie, contrabas, altviool, viool, hobo en elektrische gitaar. Onder hen ook Alela Diane, Shelley Short en Douglas Jenkins (Corin Tucker, Mirah). Ze brengen 10 breekbare en uiterst emotioneel geladen songs, die ergens tussen folk(rock), indie, Americana, altcountry en droompop uitkomen. Daarbij is de fluweelzachte zang en samenzang een ijzersterke troef in de muziek. Maar ook de muziek zelf is van een pure schoonheid, die ergens tussen Greg Weeks, Simon & Garfunkel, Al Stewart, Calexico, The Decemberists, Bowerbirds en Sodastream landt. Hun tweede album heeft even op zich laten wachten, maar gaat in de overtreffende trap over hun toch al mooie debuut heen.
2:54 – The Other I (cd, Bella Union)
Twee jaar geleden weet het duo 2:54 met behoorlijk te overrompelen met hun gelijknamige debuut. Deze eindigt dan ook in mijn TOP20 van 2012. Deze groep uit Londen, vernoemd naar een nummer van de Melvins (“A History of Bad Men”), bestaat uit de zusjes Hannah (gitaar) en Colette Thurlow (zang, gitaar) plus hulp op drums en bas. De productie en mix zijn dan ook nog eens in goede handen bij respectievelijk Rob Ellis (Spleen, PJ Harvey) en Alan Moulder (Depeche Mode, Nine Inch Nails, Lush, Blonde Redhead, Smashing Pumpkins, enz). Ze brengen een donkere, melancholische mix van cool wave, shoegaze, new wave, droompop en gitaarrock. Dromerige, droefgeestige zang op een bedje van lekkere beukende bas- en gitaren. Het haalt het beste naar boven van Lush, The xx, Warpaint, The Cure, Cocteau Twins en Exitmusic. Nu is hun tweede cd The Other I een feit. Hanah neemt hierop ook , bas, piano en keyboards voor haar rekening. Drummer Alex Robbins schuift ook weer aan en ze krijgen hulp van gasten op cello en orgel. Voor de rest is het recept eigenlijk hetzelfde als op hun debuut, zij het dat de baspartijen en de vroegere 4ad-sferen net meer indruk weten te maken. Dat terwijl ze de cd nu op het Bella Union label van Simon Raymonde (ex-Cocteau Twins) hebben uitgebracht. Een heel fraaie tweede worp, maar geen jaarlijst dit keer.
Eric Truffaz / Murcof – Being Human Being (cd, Mundo Recordings)
Hoewel het nog altijd wachten is op de releases met de O en de F om het Murcof zesluik te voltooien, na Martes (2002), Utopía (2004), Remembranza (2005) en Cosmos(2007), gaat de Mexicaanse elektronische muzikant Fernando Corona gewoon lekker verder met andere releases. Naast solo albums onder meer met Eric Truffaz en Philippe Petit. Ach, en er is nog altijd een artiest als ene Sufjan Stevens die nog 49 staten te gaan heeft. In 2008 brengt Murcof zijn eerste cd Mexico uit met deze in Zwitserland geboren Franse trompettist Truffaz, die ook tuba, piano en zang brengt. Nu komen ze na zes jaar met hun tweede wapenfeit Being Human Being. Hierop brengen ze weer die lekker nachtelijke mix van elektronica, ambient, IDM en jazz. Ze weten er weer een desolaat en emotioneel geheel van te maken die fans van onder meer Nils Petter Molvær, Bugge Wesseltoft, Amon Tobin en Banabila/ Eric Vloeimans wel zullen kunnen waarderen. Een geweldige clash van elektronica en akoestische muziek. Op filmische wijze weten ze het verschil te maken. Rock & jazz & roll! Buitengewoon mooi!
Various Artists: Music For Undays (cd, Unday)
Dit geweldige Belgische indielabel biedt op deze compilatie Music For Undays een gulle kijk in eigen keuken. Niet alleen staan er veel van hun artiesten op, ze leveren ook allemaal nog eens een exclusieve track, waarvan vele bloedmooi dan wel intrigerend goed zijn. Hieronder zijn ze alle 13 te beluisteren. Hulde!
Pouya Ehsaei – There (lp, Entr’acte, 2014)
De uit Iran afkomstige Pouya Ehsaei mag dan tegenwoordig in Engeland wonen, over zijn wortels doet hij allesbehalve geheimzinnig. Hij gebruikt op zijn debuutalbum samples van traditionele Iraanse muziek die hij vervolgens een evenzo traditionele behandeling van een elektronica- dan wel noise artiest geeft. Dit alles om de “woede verborgen onder de melancholiek” te onthullen. Hij heeft er een behoorlijk melodieuze plaat van gemaakt dan ergens tussen ambient, noise, glitch en musique concrète in valt. Echt exotisch of origineel wordt het nergens, of je moet dat uit de gedichten van Ahmad Shamlu halen, die in een sample van een radio uitzending voorbij lijken te komen.
Junzo Suzuki – 7 (lp, Nod And Smile, 2014)
Junzo Suzuki doet op zijn zevende album waar hij goed in is: mysterieuze bluesballads vol melancholie afgewisseld met luide psychedelische jams die leunen op een muur van feedback en reverb. Je kunt je inderdaad afvragen of je aan één of twee lp’s niet genoeg hebt; de reden dat ik ze ook allemaal in de kast heb staan is vanwege zijn vrije manier van spelen, dat zodoende toch iedere keer weer een verrassend stukje muziek oplevert. Het openingsnummer trekt meteen alle registers open op het gebied van feedbacknoise maar kant B is eerder het tegenovergestelde: progressieve rock ondersteund door het rustgevende geluid van een harmonium, overvloeiend in subtiele folkblues met prachtige akkoorden. De cd versie bevat overigens nog een furieus nummer waarin drummer Ikuro Takahashi (ex-Fushitsusha, LSD March, etc.) helemaal los gaat.
Heleen van Haegenborgh – Signaux + Regina (cd + dvd, El Negocito, 2014)
Heleen van Haegenborgh bracht vorig jaar een de Gentse haven een bijzondere compositie ten gehore. Niet alleen omdat de pianiste de grenzen van haar eigen instrument opzoekt (onder andere een vislijn wordt gebruikt de pianosnaren geluid te laten genereren), maar vooral vanwege de tegenhanger. Op een afstand van 200 meter van de piano werden een aantal enorme misthoorns geplaatst, aangestuurd door een soort zelfgemaakt keyboard, en de open lucht deed de rest. Het gevoelige pianospel wordt zo prachtig aangevuld met zware melancholische tonen, die vanwege de fysieke kloof toch prima in de zesdelige compositie passen en in volume de delicate klanken niet overstijgen. De half uur durende dvd, met beelden uit de haven, laat de vele contrasten nog eens duidelijk zien. Het afsluitende stuk Regina is overigens ook niet te versmaden voor liefhebbers van modern klassiek en avant-garde minimalisme.
Selda Bağcan ft. Boom Pam + BaBa Zula @ Le Guess Who?, Utrecht
Selda deed niet zoveel meer de afgelopen jaren, het leek zich vooral in eigen Alevitische kring af te spelen en zeker niet in de buurt van de Anadolu Rock zoals die al enige tijd hip is in het westen in bepaalde kringen in Turkije. Ik was dan ook verbaasd dat ze geboekt was voor het Utrechtse Le Guess Who?-festival. Maar ik zou haar met een Casio ook wel trekken dus zodra de mogelijkheid er was een kaartje gekocht. Kort daarna bleek dat het Israëlische Boom Pam haar weer terug naar de jaren zeventig had geleid. Prettige verrassing nummer een! Het optreden stelt ondanks de hoge verwachtingen niet teleur, het publiek is lekker gemengd en na drie nummers van Boom Pam komt Selda het podium op. Zichtbaar genietend van het succes en haar best doend op Engelse aankondigingen is het een geweldig optreden. Haar stem is süper, bij zangers als zij zijn jaren meestal eerder een plus. De nummers zijn na de afgesproken set wel een beetje op dus gaan er bij de toegiften gewoon hits (Yaz Gazeteci Yaz, Yuh Yuh) op herhaling maar er is gelukkig ook Aldırma Gönül, gezongen in duet met haar bağlama-speler. In die zin is er wel een concessie gedaan aan het westerse deel van het publiek, want de lange improvisaties zonder ritme, de uzun hava, de echte hartenbrekers wat mij betreft, blijven achterwege. Verrassing nummer twee is BaBa Zula als voorprogramma ter promotie van hun uitstekende nieuwe album 34 Oto Sanayı, waar ik slechts enkele dagen voor het optreden achter kom. Hun psychedelische elektro-folk mag in Turkije een beetje afgedaan zijn, hier gaat het er nog prima in, bij mij zeker. Hun nieuwe zangeres is erg goed en verleidelijk en het feit dat ze het kort moeten houden is geen bezwaar indachtig het vorige wat langdradige optreden wat ik van ze zag.
Fripp & Eno Live In Paris 28.05.1975
Fripp & Eno Beyond Even (1992–2006)
King Crimson The Elements Tour Box 2014
Drie keer archiefmateriaal waarvan Live In Paris de uitschieter is. Samengesteld uit bootlegopnames en de originele tapes van Eno (apart op disc 3) die voor het optreden werden gebruikt is het een geweldig document van een van de zeldzame optredens die het duo deed. Het publiek was lang niet altijd even aardig maar in Paris viel het allemaal goed op zijn plaats. De ongepolijste opnames geven het een lekker ruw ‚randje’. Beyond Even is een collectie loops en spielereitjes (opvallend veel beats), een stuk minder consistent, ‚alleen voor de fans’ zoals het eufemisme luidt. Of hit or miss, dat klinkt iets minder negatief, want er staan zeker mooie stukken op. Op de speciale touruitgave van King Crimson ligt de lat hoger, maar is het wel veel bekend werk, maar wel andere uitvoeringen. Over twee discs reizen we van In The Court Of The Crimson King (1969) tot Scarcity Of Miracles (2011) in demo’s, outtakes, rehearsals etc. Een leuke collectie van momenten uit de lange carrière van Fripp en al zijn companen.
Comments
comments
