Hoog Sammy, kijk omhoog Sammy! Ook hemels zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Stereolab, Brett Anderson, Apse, Blatherskite, Celer, Dez Mona, Ben Frost, The Notwist, Them Crooked Vultures, Orphaned Land en Dãm-Funk. En keken naar: Funny People.
Stereolab – Oscillons from the Anti-Sun
Maar liefst drie cd’s en een dvd vol met Stereolab-materiaal is niet niks. Een verzameling singles, EP’s en video’s, voor geen geld met werk uit de periode 1993-2000. Zoals ook op de reguliere albums is de kwaliteit hoog, maar het is jammer dat het materiaal lukraak door elkaar is gezet in plaats van een chronologische volgorde, zodat je de ontwikkeling in het groepsgeluid niet kunt horen. En dat is dan weer jammer. Want Stereolab is steeds meer elektronica gaan gebruiken en betere producers gaan aantrekken, die schijnbaar simpele liedjes voorzagen van complexe arrangementen en songstructuren (blazers, strijkers, werkelijk alles wordt uit de kast gehaald, zelfs een pedal steel). Wat opvalt is dat Stereolab hier meer dan op de reguliere cd’s experimenteert met sferen en geluiden, die niet zelden alle kanten opspringen binnen één en dezelfde track. Maar doe mij toch maar afgeronde liedjes als ‘Fluorescenses’ en vooral ‘Canned Candies’. Perfectie gedegradeerd tot b-kant, maar een hoogtepunt in oeuvre vol hoogtepunten.
Brett Anderson – Slow Attack (cd, V2)
Ook met terugwerkende kracht vind ik Suede een band om van te kotsen. Die zang en de muziek zijn als een tang op een varken. Solo verbaast Brett Anderson mij met nu alweer 3 albums. Hierop komt zijn hoge, breekbare zang veel beter uit de verf in een haast etherische folk, klassiek en pop setting. Hoewel zijn vorige een fractie mystieker en daardoor iets mooier is, is dit derde werk wederom een droefgeestige beauty.
Luister Online bij Myspace:
Apse – Climb Up (cd, ATP Recordings)
Hoewel sommige mensen graag gezien dat de band ctrl+c ctrl+v hadden gedaan met hun geluid, ben ik altijd wel blij met een nieuw geluid (binnen bepaalde grenzen). En als het geluid niet varieert is het saai, varieert het geluid veelvuldig dan is het ineens richtingloos. Zwart-wit denkers mogen nu afhaken, hoewel het duurt niet lang meer. Apse is van een duistere band een band geworden die wat vaker een straaltje zon toelaat. Daarmee krijg je een mix van wave, emo, progrock, postrock en pop die van Sonic Youth via Grails via Radiohead via Blueneck via Xiu Xiu naar de Cocteau Twins gaat en weer terug. Van snel naar langzaam en van melancholisch tot opgewekt. En voor bloedmooie songs als “All Mine”, “In Gold” en het met koorzang opgeleukte “Lie” en “Climb Up” klim ik mijn bed wel uit.
Luister Online bij Myspace:
The Whip / All Mine / 3.1 / The Return
Blatherskite - Where The Wasteland Ends (cd, Blatherskite)
Hier kan ik kort over zijn: een ietwat laat, maar uitstekend Australisch antwoord op Tool. Stevige, emotionele rock en ditmaal zonder teenslippers.
Luister Online bij Myspace:
cd mash-up + The Other / Third Day Fear / Money To Burn
Celer – Close Proximity And The Unhindered Care-All (cd, Sentient Recognition Archive)
Ondanks de meer dan tragische dood van Dani Baquet-Long, zal manlief cq weduwnaar Will Long voorlopig nog onder de naam Celer muziek uitbrengen. De twee hebben zo gruwelijk veel materiaal gemaakt. Dat materiaal verschilt op heel subtiele wijze van elkaar, maar weet je toch op elke release in te pakken. Het is een zwoele maar mysterieus melancholische mengelmoes van warme drones, ambient, minimal en veldopnames. Op deze nieuwe release is dat niet anders, zij het dat er meer uitgesproken muziek op staat met soms hartverscheurende neo-klassieke elementen erdoor. Wederom prachtig!
Luister Online bij Myspace:
Part 2 /Part3
Dez Mona - Hilfe Kommt (cd, 62 TV)
Dez Mona pakt het per plaat grootser en wellicht beter aan. Eerst nog als het duo bestaande uit contrabassist Nicolas Rombouts en zanger Gregory Frateur, nu op hun derde album is het een vijftal aangevuld maar liefst 12 gastmuzikanten, waaronder Paul Webb (Talk Talk, O.Rang, Rustin Man). Het is een veel gewaagder album geworden en toch één die het beter zal doen bij een groter publiek, al is het maar omdat Frateur “normaal” zingt. Jazzy en soulvolle songs vol strijkers, accordeon, blazers en fraaie achtergrondmuziek. Daarmee doorkruizen ze het muzikale universum van Donald Byrd (luister maar eens naar zijn verbluffende “A New Perspective”) en Kurt Weill tot Gavin Friday, DAAU en Lamb. Maar dan met die typische, prikkelende Dez Mona sound. En die weet heel diepe snaren te raken. Luister alleen maar eens naar “Beyond Redemption”.
Luister Online bij Myspace:
Carry On / Beyond Redemption / Jack’s Hat / Road
Ben Frost – By The Throat (cd, Bedroom Community)
Ben Frost weet met industrieel en soms angstaanjagend filmisch geluid bij de keel grijpende releases te maken. Laat zijn nieuwste werk nou net zo heten. Hierop maakt hij weer muziek van een filmische pracht. De elektronische geluiden klinken als glimmend metaal, dat hij te pas en te onpas op je keel zet. Zijn toch al imponerende muziek wordt regelmatig voorzien van arrangementen en pianowerk van Nico Muhly of de strijkers van Amiina. Hierdoor komen blinkend metaal en klassiek regelmatig samen, hetgeen bloedstollend mooi is.
Luister Online:
By The Throat
The Notwist – Sturm (lp+cd, Alien Transistor)
The Notwist zetten na het voorzichtige Lichter nu hun tweede soundtrack neer. Ditmaal één van 27 minuten en 11 instrumentale tracks, die ze wederom samen met de Andromeda Mega Express Orchestra hebben gemaakt. Het is inderdaad een filmisch neoklassiek geheel geworden en ook eindelijk weer eens meer experimenteel met allemaal elektronische ritmes. Sommige stukken doen denken aan hun eerste bloeiperiode rond, vind ik, nog steeds één van de mooiste compilaties ooit The Day My Favourite Insect Died. Het doet namelijk vooral denken aan zijprojecten als Rayon, Alles Wie Gross, Potawatomi en Orgon. Hoe dan ook is het een bijzonder biologerend kleinood.
Luister Online:
Sturm
Them Cro
oked Vultures – Them Crooked Vultures (cd, Sony)
Kan je een superproject creëren door simpelweg superartiesten bij elkaar te zetten? Een dergelijke vraag zou in de voetbalwereld vermoedelijk negatief beantwoord wordenn. Bij Dave Grohl (Foo Fighters, Nirvana), Joshua Homme (Queens Of The Stoneage) en John Paul Jones (Led Zeppelin) lukt het wel met hun nieuwe project. Ik houd enorm van het gruizige bluesrock, stonerrock geluid van QOTSA en kan de andere bands ook goed hebben. Them Crooked Vultures klinkt vooral als een project van Homme. En laat ik niet overdrijven, je zal er niets nieuws horen, maar oh oh oh wat kunnen die mannen toch lekker tekeer gaan. Beter dan de laatste QOTSA en Foo Fighters en zeker knipogend naar Masters Of Reality. Zoiets. Gewoon lekkah!
Luister Online bij Myspace:
No One Loves Me & Neither Do I / Mind Eraser, No Chaser / New Fang / Dead End Friends / Scumbag Blues / Elephants / Bandoliers / Caligulove / Gunman / Spinning In Daffodils
Funny People (Judd Apatow)
Een groot fan van Judd Apatow zal ik nooit worden, maar met Funny People komt hij ambitieus uit de hoek en dat valt zeer te waarderen. Funny People duurt liefst tweeënhalf uur, veel te lang natuurlijk voor iets wat uiteindelijk toch op een verknipte relatiekomedie uitdraait. De meanderende (ook wel persoonlijke) 'fuck off ik doe gewoon waar ik zin in heb'-mentaliteit is echter toch wel stoer en gewaagd. Apatow kan een potje breken bij de studiobonzen. Knocked Up en The 40-Year-Old Virgin brachten ongetwijfeld bakken met geld binnen en dan hebben we 't nog niet over de films die hij schreef en/of produceerde. Funny People eerste vijf minuten zijn ironisch genoeg meteen de beste van het hele epos. Over de intiteling zien we in gruizige beelden Adam Sandler met wat vrienden wat prank calls plegen, cut naar een (zogenaamd) oudere en wijzere versie van de man in een enorme villa. Hij zwemt wat baantjes en vertrekt. Paul McCartney zingt: 'Say it for goodness sake, it will be a great day'. Mensen op straat adoreren de comedian, willen met hem op de foto, vragen om handtekeningen. Alleen de paparazzi ontbreken vreemd genoeg, zoals ze in de hele film niet bij de pinken zijn. Sandler bereikt plaats van bestemming, schuift aan achter een bureau en de dokter vertelt hem dat hij terminaal ziek is. Vier woorden: Man on the Moon. Wat Apatow natuurlijk ook weet. Hij zadelt Sandler eerst op met regular Seth Rogen, als ingehuurde vriend (en slechte stand-up comedian) voor de vereenzaamde en arrogante celebrity. Na een fijn eerste uurtje met qua ziekteverschijnselen al verdacht weinig munitie (één montage) komt de wending. Makkelijk te raden, maar ook daarna zat ik nog cru te denken: laat 'm alsjeblieft alsnog sterven! Funny People verandert ondertussen, als gezegd, in een chaotische relatiekomedie, met Sandler die in zijn tweede (of laatste) kans-leven terug wil naar zijn eerste echte liefde, die opgescheept zit met Aussie zakenmannetje Eric Bana. Een afgrijselijk ongrappige rol. De film is op dat moment al door de hoeven gezakt met als een van de dieptepunten een absurde cameo van Eminem. Hij lijkt een wassen pop van zichzelf. Sander op zijn beurt doolt rond als Ben Stiller in een waardeloos vehikel en Seth Rogen's non-acteren en lage lachje worden ook weer in ras tempo onuitstaanbaar. En dat terwijl ik hem in het eerste uur voor het eerst sympathiek vond. Het klinkt wat raar en misschien is het een gevalletje heel snel tevreden, maar die eerste geniale minuten, die echt nog wel even nawerken zijn voor mij genoeg. Dat is toch wat uiteindelijk blijft hangen. Goede soundtrack ook met bijvoorbeeld James Taylor op een MySpace-schnabbel en Rogen die een cheer up play-list samenstelt en daar met Warren Zevon's Keep Your Heart aankomt. Te confronterend voor de comedian, die liever zelf mensen met ranzigheden provoceert, zoals de intiteling al illustreerde. Hij waagt zich nog even aan internetdaten. Meisje vertelt enthousiast dat ze vaker JDate. "Wat is dat dan?" "Een database vol Joodse singles." "I thought Jewish people didn't like to be on lists…"
Orphaned Land The Never Ending Way of ORwarriOR
Ten tijde van hun debuut kon je de bands die (extreme) metal met hun oriëntaalse achtergrond mengden op een hand (vinger?) tellen. Ook omdat je nog afhankelijk was van platenmaatschappijen. Het Franse Holy Records zorgde er toen voor dat de Israëlische metal hier gewoon in de winkel lag en werd lang gekoesterd door mij. Het werd erg stil na hun tweede album. Na lange tijd kwam Mabool uit, waarop de band de death metal vrijwel helemaal liet varen. Alweer vijf jaar later is er pas een opvolger en beginnen langzaamaan steeds meer oosterse metalbands op te duiken. Orphaned Land bevestigt vooralsnog met ORwarriOR hun leidende positie. Pittiger dan Mabool (productie Steven Wilson) en maar nog steeds zeer toegankelijk weten ze buikdans- aan headbangritmes te koppelen en dat legt ze vooralsnog in oost noch west geen windeieren.
Dãm-Funk Toeachizown vol. 1-5
Ik ben er nog niet uit. Aan de ene kant lekkere sleazy synthesizerfunk, maar zijn gebruik van de pitchbender. Op zich ben ik er gek op, maar het moet voor mij doordachter, muzikaler. "Ambassador of Boogie Funk" doet maar wat. Maar ik ga 't nog eens wat meer draaien om te kijken of ik er aan kan wennen.