De Sint is overal nu in het land, maar verder is er ook weer niet veel aan de hand. Hopelijk wel veel pret met het lijstje uit het:
SCHADUWKABINET
Ik luisterde naar: Kim Deal, Michele Ducci, Michael Kiwanuka, Midas Fall, Soap&Skin en Stumbleine.
Jan Willem
Kim Deal – Nobody Loves You More (cd, 4AD)
Terwijl de Pixies druk bezig zijn om de in 2013 vertrokken zangeres en bassiste Kim Deal te vervangen, gaat zij nog altijd haar eigen weg. Naast bands als Catwalk en The Amps is ze toch naast haar vorige werkgever vooral bekend van haar innemende band The Breeders. Onder haar eigen naam heeft ze in 2012 en 2013 een reeks singles gemaakt. Toch mag je Nobody Loves You More bestempelen als haar solodebuut, wat best gek klinkt na 37 jaren muziek maken. Hierop staat ook de single “Are You Mine? / Wish I Was” (2013). De eerste opnames op het album gaan terug tot 2011 en zijn in de loop der jaren afgemaakt. Aan de opnameknoppen stond zoals vaker haar goede vriend Steve Albini, die helaas in mei dit jaar is overleden. Verder mag ze rekenen op een keur aan muzikanten, waaronder ook leden uit The Breeders. Het is een veelzijdig album geworden, waarbij haar kenmerkende, charmante zang de rode draad vormt. De muziek loopt namelijk uiteen van altcountry en (jangle) pop tot alternatieve en indierock, die soms van vintage orkestraties voorzien worden. Ze tikt met sommige nummers ook aan bij haar bands van weleer, maar vaart hier duidelijk een meer persoonlijke koers. Opvallend is ook dat alles van een behoorlijk melancholisch vernis is voorzien. Hoewel alle nummers een dikke voldoende scoren, vind ik de meer rock georiënteerde songs als “Disobedience”, “Big Ben Beat” en “A Good Time Pushed” er wel bovenuit steken. Sterk album. En eerlijk is eerlijk, stiekem houden we allemaal toch wel een beetje van Kim Deal?
Michele Ducci – Sive (cd, Monotreme / Konkurrent)
De Italianen Michele Ducci en Alessandro Degli Angioli vormden ooit het leuke duo M+A, die speelse elektronica aan pop koppelden. Ik spreek in de verleden tijd, want ze hebben al ruim 10 jaar geen album meer uitgebracht, al hebben ze ook nog even met Santii muziek gemaakt. Ducci ook wel luisterend naar Myk L en tevens acterend in April Comes in June heeft nu maar eens solo de vleugels uitgeslagen en brengt onder zijn eigen naam het album Sive uit. Dat pakt behoorlijk anders uit dan met zijn eerder genoemde project. Hij heeft met de piano en zijn soulvolle zang in de hoofdrol 10 sterke tracks gecreëerd, die samen een goede 35 minuten duren. Hij wilde onder de commerciële en carrièredruk uit en terug naar de basis. Met weinig instrumenten en zonder gebruik van de computer heeft hij dit alles opgenomen. Die puurheid en oprechtheid betaalt zich uit. Zijn partner Letizia Mandolesi zingt af en toe mee en ze heeft ook de fraaie cover gemaakt. Over de albumtitel zegt Michele: “Sive is een Latijns woord dat afkomstig is van een uitdrukking van de filosoof Spinoza: ‘Deus Sive Natura’. Ik heb veel tijd doorgebracht met een geweldige Italiaanse filosoof en vriend van mij, Rocco Ronchi, en dit woord drong zich aan mij op. Ik was niet zo geïnteresseerd in God of de natuur, maar in die plotselinge omzwerving, die overgang, dat landschap dat wordt, aangegeven door de term ‘sive’, wat ‘dat is’ betekent, bijna ‘namelijk’. Het is een beetje zoals wanneer we in een aquarel, of kijkend naar de wolken of de vlek op een muur, een gezicht opmerken.” Daarbij klinkt hij een beetje als Dakota Suite meets King Hannah meet Tricky, wat niet eenvoudig op elkaar te leggen valt. Daarom is luisteren naar deze beauty het beste advies!
Michael Kiwanuka – Small Changes (cd, Polydor)
De Brits-Oegandese singer-songwriter Michael Kiwanuka weet al sinds zijn debuut Home Again (2012) diepe indruk te maken met zijn eigenzinnige combinatie van soul, blues, singer-songwritermuziek en jazz. Daarbij beschikt hij over een machtige, soulvolle stem, die zorgt dat je wel helemaal voor zijn sound moet vallen. Op Love & Hate (2016) pakt hij venijniger uit, wat samengaat met een duidelijke doch mooi verpakte boodschap over gelijkheid en het leven als donkere man in een witte wereld. Drie jaar later ziet Kiwanuka het licht, waarop de arrangementen grootser zijn en naast de vele zangeressen en strijkers soms zelfs psychedelische rock toevoegingen kennen. Het levert weer een ijzersterk album op, waarbij ik destijds aantekende dat ik de kleine songs net wat mooier vind. Welnu, Kiwanuka is terug met Small Changes. Nog altijd is de muziek rijk gedetailleerd en voorzien van allerlei fraais, zoals stemmige orkestraties, zij het dat het allemaal op uiterst droefgeestige, tot de verbeelding sprekende wijze en klein is uitgevoerd. Hij werkt wel weer met producers Danger Mouse en Inflo, maar die blijken ook met meer sobere muziek uit de voeten te kunnen. En dat alles komt harder binnen dan ooit. Hij opereert op een continu hoog niveau en de muziek dompelt je onder in een warm bad vol bezinnende pracht. Soms is er niet veel voor nodig om groots uit te kunnen pakken.
Midas Fall – Cold Waves Divides Us (cd, Monotreme / Konkurrent)
Het Schotse duo Midas Fall is één van de paradepaardjes uit de kwaliteitsstal van het Monotreme Records, dat al 22 jaar met bijzondere muziek naar buiten treedt. Toch had ik dit nieuwe album Cold Waves Divides Us toch haast over het hoofd gezien, dat terwijl hun vorige het tot mijn jaarlijst schopte; zes jaar geleden, dat dan weer wel. Maar de dames Elizabeth Heaton (zang) en Rowan Burn (gitaar, toetsen) zijn er bepaald niet milder op geworden in de loop der jaren. Op dit nieuwe album laten ze in ruim drie kwartier 10 nummers het licht zien die elektronica, post-rock en alternatieve rock met progressieve, neoklassieke en gothic elementen combineren. Zoals altijd is het allemaal emotioneel geladen en voorzien van de nodige melancholie. Ze weten te overtuigen met de sterke afwisseling tussen de mooie etherische en de imponerende harde stukken. Daar past de mooi bitterzoete zang van Heaton altijd schitterend bij. Qua referenties moet je denken aan Mono, Anoice, Esben & The Witch, Chelsea Wolfe, Iamthemorning, Explosions In The Sky en Maybeshewill. Kracht en pracht gaan hier echt op weergaloze wijze samen. Ze weten daarmee hun vorige album, dat ik tot hun opus magnum had bestempeld, zelfs behoorlijk naar de kroon te steken.
Soap&Skin – Torso (cd, Solfo / [PIAS])
De Oostenrijkse muzikante Anja Franziska Plaschg kwam eerder dit jaar met haar muzikale project Soap&Skin al met de verbluffend mooie soundtrack Des Teufels Bad. Daarmee doorbrak ze een stilte van 6 jaar, al was ze links en rechts wel met dingen bezig. Toen er daarna al snel een aankondiging volgde voor het nieuwe studioalbum Torso was dat nog meer goed nieuws. Anja heeft doorgaans een bevreemdend, unheimisch geluid, waar elektronica, piano, samples en haar androgyne zang veelal een bezwerend geheel vormen. Dat lardeert ze nog wel eens met strijk- en blaasinstrumenten van diverse gasten. Het is volslagen uniek en dat is best bijzonder tegenwoordig. Het valt een tikje tegen dat het na zoveel jaren een coveralbum blijkt te zijn. Maar die teleurstelling wordt al snel weggepoetst bij het horen van de muziek. In het verleden heeft ze ook al eens bewezen goed met covers uit de voeten te kunnen. Ze zet deze in tegenstelling tot veel andere artiesten echt naar eigen hand. Zo heeft ze “Janitor Of Lunacy”, “Voyage Voyage”, “Me And The Devil” en “What A Wonderful World” al eens door de Soap&Skin wasstraat gehaald met een overtuigend resultaat. Op haar nieuwe album keert enkel “Voyage Voyage” van Desireless terug in weer een nieuwe versie. Daarnaast zijn het 10 andere covers van Sufjan Stevens, Hans Zimmer, Shirly Bassey, Cat Power, Tom Waits, David Bowie, Janis Ian, The Velvet Underground, 4 Non Blondes en tot besluit The Doors, toepasselijk met “The End”, Anja vond het makkelijker om het eens buiten haar zelf te zoeken, al zegt dit ook genoeg over haarzelf en brede interesse. En zoals zij de covers aanvliegt vergt dat ook echt wel het nodige eigen compositiewerk. Ze behandelt de originelen met respect maar gaat er niet voorzichtig mee om. Het zijn wel echt Soap&Skin stukken geworden. Luister alleen maar eens naar haar Shirly Bassey versie van “Born To Lose” en de 4 Non Blondes cover “What’s Up?” en je weet genoeg. Ze sleurt de nummers mee naar de ondergrond en voorziet ze daar van haar donkere, eigenzinnige schoonheid, waarbij gasten het geheel voorzien van strijk- en blaasinstrumenten en meer. Torso belichaamt alles waarvoor Soap&Skin staat. Het doet uitzien naar nieuw eigen werk, maar voor nu is dit echt een wonderschone toevoeging aan haar oeuvre. En gestoken in een prachtige reliëfhoes.
Stumbleine – Deleted Scene (cd, Monotreme / Konkurrent)
Stumbleine is al sinds 2012 het project van uit Bristol afkomstige muzikant Peter Cooper, die ook te vinden is in het dubstep trio Swarms. Met zijn soloproject maakt hij ook dikwijls gebruik van dubstep, maar ook broken beats, ambient, IDM, leftfield elektronica en zelfs shoegaze. Zijn sound is over het algemeen doordrenkt van de melancholie en dromerigheid. Dat alles tilt hij naar een hoger niveau op zijn alweer achtste album Deleted Scene (ook digitale albums meegerekend). Het album is dan ook bedoeld als een ontsnapping naar een droomstaat, die toch weet te boeien. Het klinkt wel vertrouwd, maar hij heeft de elektronica omzwachteld en gehuld in warme nevels, waaraan hij heerlijk narcotiserende stemsamples heeft toegevoegd. De muziek waadt door droompop, ambient, trip hop, shoegaze, r&b, slowcore en zwoele orkestraties. Daarbij moet je het ergens tussen Slow Magic, Styrofoam, Massive Attack, Helios, Burial, Hammock en Mark Van Hoen zoeken. Het is al met al denk ik het beste album tot nu toe geworden van dit project. Prachtalbum voor alle droefgeestige dromers onder ons.