De uil van Minerva gaat misschien wel carbidschieten nu. Met net zoveel onduidelijke scherpzinnigheid presenteren we onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Autechre, Kelly Finnigan, Mr. Bungle en Ana Roxanne.
Jan Willem
Autechre – PLUS (cd, Warp)
Het is slechts vijf weken geleden dat ik de nieuwe cd SIGN van Autechre heb besproken. Ook kondigde ik al aan dat er hoogstwaarschijnlijk nog één zou volgen. Nu ja, die is er dus en luistert naar de naam PLUS. Hierop serveert het duo Sean Booth en Rob Brown (beide tevens Gescom en Lego Feet) in bijna 64 minuten 9 nieuwe tracks. En daar waar ze op de voorganger wat meer de harmonieuze kant van hun beginjaren verkiezen, stuiteren ze er hier weer lekker op los. In feite is dat ook weer ouderwets naar hun maatstaven, want die koers zijn ze deze eeuw al ingeslagen. Toch brengen ze iedere keer iets nieuws en vallen ze nooit in herhaling. Ze zijn wat dat betreft een soort meesters in schaken, die -op weliswaar herkenbare wijze- steeds andere zetten doen. Dat levert hier ook weer andere muziek op, waarbij de ambient en softnoise tussen alle elektronische sounds en beats weer een heel andere portaal open zetten. Ze hebben het vermogen om totaal abstract te zijn, maar ook door menselijke geluiden met elektronica te vertolken. Hier doen ze vooral dat laatste, al zullen ze altijd een zekere dosis puur abstracte muziek brengen. Voor mij is en blijft Autechre één van de grootste pioniers op elektronisch gebied. Er staat werkelijk geen maat op dit duo. Ze weten dit jaar twee verschillende albums te brengen, die beide geniaal en biologerend zijn. Autechre is een unicum.
Kelly Finnigan – A Joyful Sound (cd, Colemine Records / Konkurrent)
De heerlijk ouderwetse soulmuziek is al bijna 10 jaar geleden weer nieuw leven ingeblazen door onder meer Charles Bradley, Lee Fields en Sharon Jones, wat ook weer nieuwe acts als Durand Jones & The Indications, Steven A. Clark, Benjamin Clementine en ook Kelly Finnigan. Deze Amerikaanse zanger en toetsenist, zoon van de beroemde toetsenist Mike Finnigan, is vermoedelijk het meest bekend van zijn werk voor de Monophonics. Toch begint zijn solocarrière ook vorm te krijgen en is A Joyful Sound alweer zijn derde album. Ik kende hem nog niet en zet nietsvermoedend de cd op. Afgaande op de naam had ik een vrouw verwacht. Maar als de muziek start, pak ik toch de hoes er eens bij, want het klinkt als een betere soulplaat uit het verleden, zij het met een frisse aanpak. De verbazing is groot als het om een blanke, Amerikaanse man blijkt te gaan. Wat een stem! Het label zegt over dit album: “A Joyful Sound is een toekomstige soulklassieker met alle elementen van een klassieke R & B-plaat, maar gewoon met een vrolijke vakantie-inslag. Maak van die “vrolijke vakantie-inslag” een “stemmige kerstsfeer” en ik kan er helemaal in meegaan. Dat er wat hints naar het verleden zijn is niet heel vreemd, omdat Finnigan zijn inspiratie heeft gehaald uit oude kerstalbums uit de jaren 60 en 70, van onder meer Phil Spector en Rotary Connection. Verder is de begeleiding hier ook bepaald niet misselijk met onder meer leden van Durand Jones & The Indications, The Dap-Kings, Ghost Funk Orchestra, Monophonics, Thee Sinseers, Orgone, Ikebe Shakedown, Jason Joshua & The Beholders, The True Loves, Neal Francis, Jungle Fire, Delvon Lamarr Organ Trio, Ben Pirani, The Jive Turkeys, The Ironsides, The Harlem Gospel Travellers, Rudy De Anda en Alanna Royale. Hoewel de 11 geboden tracks na ruim 31 minuten alweer voorbij zijn, is dit zo’n album dat je op repeat zet. Ideaal voor als het buiten koud is. Een gloedvol album, dat niet een toekomstige, maar instant klassieker is.
Mr. Bungle – The Raging Wrath Of The Easter Bunny Demo (cd, Ipecac)
Zanger/componist Mike Patton is natuurlijk bekend van legio bands en projecten als Fantômas, Dead Cross, Hemophiliac, Maldoror, House Of Discipline, Tētēma, Lovage, Nevermen, Peeping Tom, Weird Little Boy, Tomahawk en niet in de laatste plaats Faith No More. Toch is de oerknal in 1985 begonnen bij zijn band Mr. Bungle. Dan nog als 17-jarige puber die lekker kont schopte met trash metal. Pas later boorde hij met Mr. Bungle andere kanalen aan, met exotische instrumenten en al; ook toen hij de nieuwe zanger van Faith No More werd. Andere bekende leden zijn Trey Spruance en Trevor Dunn, die je onder meer in Secret Chiefs 3 terug kunt vinden. Mr. Bungle heeft naast diverse demo’s slechts 3 albums uitgebracht, waarvan de laatste in 1999. Vorig jaar is de groep weer bij elkaar gekomen en hebben ze ook drummer Dave Lombardo (Slayer, Fantômas) en gitarist Scott Ian (Anthrax) van hun zwembadstoelen te lichten en ingelijfd om hun eerste cassette/demo opnieuw op te nemen. De drang, wellicht ingegeven door deze rare, verwarrende tijd, om weer trash en metal te maken was groot. Dus nu krijg je hun album The Raging Wrath Of The Easter Bunny Demo, waarop bijna alle tracks van de originele tape staan en aangevuld worden met nog drie extra nummers uit die begintijd. Het levert een heerlijke mix van hardcore, trash en heavy metal op, die ik zelf wel weer even kon gebruiken. Lekker adrenaline pompen tot je scheel ziet. Nee, maar dit is weer even 30 jaar terug in de tijd gaan (mond dicht!) met muziek die nu nog staat als een torenflat. Nu ga ik stiekem hopen dat ze ook hun andere cassettes van een nieuw metalen jasje gaan voorzien. Deze smaakt namelijk naar meer!
Ana Roxanne – Because Of A Flower (cd, Kranky / Konkurrent)
Het Amerikaanse Kranky blijft sinds hun oprichting in 1993 een label om in de gaten te houden. Ze weten keer op keer met hun artiesten schoonheid te koppelen aan experimentele en innovatieve muziek. Alles wat ze uitgebracht hebben op cd heb ik compleet en dat is echt een unicum. En dat gaat van Nieuw-Zeelandse underground tot Amerikaanse postrock, experimentele muziek en ambient. Het lijkt erop dat 2020 het jaar van de mysterieuze vrouw is geworden bij Kranky. Na Windy & Carl (oké plus een man), Less Bells en MJ Guider, mag nu de New Yorkse muzikante Ana Roxanne namelijk er haar albumBecause Of A Flower uitbrengen, dat volgt op haar minidebuut van vorig jaar. De cover is vrij kaal en verraadt niet veel over de identiteit van de muziek. Dat laatste heeft mogelijk te maken met het feit dat Ana is geïnspireerd door verweven noties van gender-identiteit, schoonheid en wreedheid. Haar album is dan ook opgedragen aan de inter-sekse en trans- mensen. Dat komt in de teksten ook nog wel eens naar voren, al is de zang dikwijls gereduceerd tot een soort serene drone, waarvan een hypnotiserende werking uitgaat. Drones spelen sowieso wel een rol in de muziek, die zich samen met de zang en elektronica ontvouwen tot een mysterieuze, spookachtige ambient met subtiele experimenten en postrock-elementen. Dit alles is van een overrompelende pracht. Je moet het ergens zoeken tussen Grouper, Jessica Bailiff, The Caretaker, Less Bells, Labradford, Christopher Bissonette en Birds Of Passage. Zo zie je maar dat het net als bij mensen niet om de buitenkant (cover) gaat, maar om de inhoud.