Wie het kleine niet eert, is het grote niet weert. Enfin, hier onze lijstjes uit het:

SCHADUWKABINET

We luisterden naar: Iva Bittová & Paolo Angeli, Leonard Cohen en Father Murphy.

---

 

Jan Willem

Iva Bittová & Paolo Angeli – Sul Filo (cd, AnMa Productions / ReR)
Het is heerlijk om fan te zijn van de Tsjechische zangeres/violiste Iva Bittová, want sinds de jaren 80 weet ze keer op keer te verrassen met haar muziek, zowel met wat maar ook hoe ze het brengt en met wie. Solo varieert dat van folk en neoklassiek tot avant-garde en experimentele muziek en in samenwerkingsverband pakt ze soms nog wel breder uit. Dat geldt voor de groepen Čikory, Dunaj, New Cicada Trio, Eviyan en Pustit Musiš maar ook voor de albums die ze met haar ex Pavel Fajt, Vladimír Godár, Vladimír Václavek, Skampa Quartet, Javas, Bang On A Can, Nederlands Blazers Ensemble, Dorothea Kellerová, Andreas Kröper, Mucha Quartet, George Mraz, Lenka en Monika Načeva heeft gemaakt. Haar speelplezier en innovatieve aanpak zorgen voor extra luistergenot, waarbij ze me ook dikwijls weet te ontroeren. Dat zowel op album als live, waarbij haar combinatie van zang en vioolspel, dikwijls tegelijkertijd, uniek te noemen valt. En daarom heb ik ook een dochter die Iva heet. Bittová (viool, kalimba, zang) werkt op het nieuwe album Sul Filo samen met de Italiaanse muzikant Paolo Angelo (omgebouwde Sardijnse gitaar, zang). Deze muzikant timmert ook al bijna 25 jaar aan de weg en heeft naast vele solowerken op zijn geliefde instrument ook met artiesten als Mats Gustafsson, Takumi Fukushima, Hamid Drake en Apocalypse Trio samengewerkt. Op live gelegenheden, te weten in Gent, Praag, Lissabon en Isola Maggiore, hebben Bittová en Angeli er lustig op los geïmproviseerd met muziek die ze beide ten dele geschetst hebben. Dat levert genre doorkruisende muziek op die uiterst biologerend en avontuurlijk is. Bittová laat hier klankkunsten horen in plaats van gewone zang en de muzikale omlijsting is vrij experimenteel. De twee zijn goed op elkaar ingespeeld en weten een geweldig geheel te creëren, dat op een enkel applaus na gewoon voor een dynamisch studioalbum door zou kunnen gaan. Het is hoe dan ook weer een geweldig album geworden, waarmee Bittová enkel nog meer in mijn achting stijgt.

 

Leonard Cohen – Thanks For The Dance (cd, Columbia/ Sony)
Tijd is een merkwaardig iets. Soms kan je iets van lang geleden heugen als de dag van gister en op andere momenten lijkt de tijd een duister spel te spelen met je geheugen. Zo lijkt de dood van de legendarische Canadese singer-songwriter Leonard Cohen iets van pak hem beet vorig jaar. Toch is het inmiddels alweer 3 jaar geleden dat deze muzikale held op 82-jarige leeftijd ons heeft verlaten, op 7 november 2016 om precies te zijn. Zijn afscheid met het ontroerende meesterwerk You Want It Darker (2016), dat vlak voor zijn dood is verschenen, zal ik zeker niet snel vergeten. You want it darker…nou dat kan hoor! Nu is namelijk de cd Thanks For The Dance verschenen. Geen kliekjes, b-kantjes of ander excuuswerk, maar 9 nieuwe songs die een klein half uur in beslag nemen. Leonard Cohen had nog wat op de plank liggen, die hij door zijn zoon Adam Cohen liet afmaken. Drie jaar na zijn overlijden is deze nu voltooid. Hierop doen een keur aan geweldige muzikanten mee, naast Adam Cohen onder meer gitarist/luitist Javier Mas, vocalisten Damien Rice, (Leslie) Feist en Jennifer Warnes, bassist Richard Reed Parry (Arcade Fire, Bell Orchestre), gitaristen Bryce Dessner (The National) en Beck, pianist Dustin O’Halloran (Dévic, A Winged Victory For The Sullen, Clogs), de koren Cantus Domus en Haar Hashomayim, toetsenist Zac Rae (Deathcab For Cutie), Daniel Lanois, Patrick Watson en Michael Chaves. Die laatste drie doen van alles en nog wat. Cohen prevelt met zijn laatste adem diepgravende woorden, die soms naar zang overgaan. Het lijkt uit zijn tenen te komen en dat zorgt voor een enorme intensiteit, die mede door de werkelijk schitterend, sobere en toch rijk gedetailleerde omlijsting heel fraai uit de verf komt. De muziek gaat door merg en been en weet met enige regelmaat behoorlijk wat kippenvel op te roepen. Onaards mooi, maar goed dat is de setting in deze in feite ook. Het is een prachtige kers op de begrafenistaart.

 

Father Murphy – Rising: A Requiem For Father Murphy (cd, Ramp Local)
Tijdens het opruimen van mijn cd’s kom ik ook weer groepen tegen, waarvan ik even niets gehoord heb. In het geval van het Italiaanse trio Father Murphy blijkt dat ze vorig jaar het album Rising: A Requiem For Father Murphy hebben uitgebracht, drie jaar na hun vorige. Dit geniale, maar ietwat vreemde Italiaans trio, opereert daar nog als duo. Hoe de band ooit in 2001 tot stand is gekomen, doen haast mythische verhalen de ronde en de namen Reverend Freddie Murphy (zang, gitaar), Chiara Lee (zang, keyboards, percussie) mogen er ook wezen; Vicar Vittorio Demarin doet niet meer mee. Maar zoals de titel al doet vermoeden luidt dit album ook het einde in van de groep, die op volslagen onvoorspelbare wijze hybriden van no wave, singer-songwritermuziek, psychedelische rock, wave, post-punk, noise, dark folk, neoklassiek, experimentele muziek en avant-garde weet te fabriceren, waarbij altijd een gezonde dosis humor wordt gebruikt. Nu brengen ze een semi-klassiek met avant-gardistische, drone en experimentele elementen opgeleukt requiem voor zichzelf, dat de periode 2001-2018 op uiterst ludieke wijze afsluit. Ze leveren een biologerende, bezwerende en bevreemdende luistertrip af, zoals alleen zij dat kunnen. Hieronder kan je zelf luisteren en oordelen, al is het wel het laatste oordeel. Nunc dimittis, domine. Ik mis ze nu al!

Comments

comments