Nieuwe Wegen, geen partij maar een “beweging”, omdat de politiek op straat ligt. En met Monasch dan als bewegingspatroon? Wij raken niet van het pad en presenteren gewoon onze lijstjes -hoewel we liever spreken van geluidsgolvingen omdat je er naar toe kunt surfen- uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Betonfraktion, Check Out, The Clean, Dead Can Dance, Elektra, Fatal Casualties, Katia Guerreiro, Damien Jurado & Richard Swift, Mica Levi & Oliver Coates, Ponk, Soviet Soviet, Wora Wora Washington, Yellow6, Various Artists: The Coldness Of Winter Part 1 & 2, Sevn Alias en Garmarna.
Jan Willem
Betonfraktion – I Changed My Sex (cd, Blowpipe)
Schitterende herrie noem ik het materiaal op hun 4 nummers tellende Sure ‘Nuff ’N Yes We Do (2014). Ondanks de korte duur weten ze heel diepe indruk achter te laten. Ze zijn in dat geval gitarist en apparatenman Frank Crijns (Blast, Quasar), drumster Marzj ofwel Maartje Simons (League Of XO Gentleman, Szense) en zanger plus lawaaimaker Störsender Swarth aka Nick J. Swarth. Voor hun nieuwste cd I Changed My Sex is Marzj vervangen door drummer Provocase ofwel Kees Swanenberg (Majestic Scene, Straf, AnumberOne, Nathalie Matteau & Les Hommes Perdus). Hoewel er allemaal verschillende bloedgroepen zitten tussen de bands waar ze uitkomen, maken ze als Betonfraktion gewoon één keiharde vuist waarmee ze op ongebruikelijke tafels slaan. Alle drie zijn ze virtuoos in hetgeen ze doen, maar dat zetten ze net als op hun vorige werk in om een behoorlijk extreem geluid neer te zetten. Het is rauw, energiek, dynamisch, adrenaline opwekkend en bovenal uiterst meeslepend. Noise, jazz, prog rock, math rock, punk en allerhande experimenten passeren de revue, met Engelse teksten en één in het Nederlands (“Pak & Kietel”). Ik kan zeggen dat ze klinken als een frontale botsing van Primus, Butthole Surfers, The Ex, Zappa, Zeni Geva en Dead Kennedys, maar of je daar wat mee opschiet? Veel beter kan je hier gewoon naar gaan luisteren zodat je ruim 31 minuten in een gewillige houdgreep wordt genomen. Verpletterend goed!
Check Out – Check Out (10”+boek, Hornschaft / Five Roses Press / Sonic Rendezvous)
De Italiaanse muzikanten Alessandro Incorvaia en Giordano Simoncini, die respectievelijk vanuit Birmingham en Berlijn opereren, vormen samen de groep Check Out. De eerst genoemde heeft eerder dit jaar met Francesco Covarino het postrock album Perugia het licht laten zien en heeft ook al met de Poolse psychedelische noise groep Artykuły Rolne gewerkt. Samen komen ze nu met hun gelijkluidende 10” plus een prachtig fotoalbum van hetzelfde formaat. Hierop presenteren ze 5 nummers, die het midden houden tussen ambient en postrock. De nummers slepen zich traag maar meeslepend vooruit en weten op tot de verbeelding sprekende wijze je te biologeren, Het is haast of Stars Of The Lid, Celer en Tortoise hebben besloten om samen een nachtelijke sessie te prepareren. Als je door het werkelijk prachtige fotoboek bladert, vormt de muziek daarbij een voortreffelijke soundtrack.
https://soundcloud.com/hornschaft/check-out-part-1
The Clean – Getaway (2cd, Merge / Konkurrent)
I
k heb in de jaren 90 me behoorlijk gestort in de Nieuw-Zeelandse muziekscene, niet alleen op de experimentele maar ook de meer indierock georiënteerde groepen en dan met name die op het geweldige Flying Nun label. The Clean, die al in 1978 in Dunedin is geformeerd, is daar ook een voorbeeld van, Steengoede band onder leiding van de broers David en Hamish Kilgour, die ook nog wel eens als The Great Unwashed naar buiten hebben getreden. De groep heeft een kort bestaan in de jaren 80, maar krijgt weer een opleving in de jaren 90. Toch lijkt hun album Getaway uit 2001 een definitieve reünie in the luiden, waarbij ook nog eens Yo La Tengo leden erbij waren om ze te helpen. Het levert hun beste album tot dan toe op, die liefhebbers van de Nieuw-Zeelandse rock maar ook Pavement en Yo La Tengo wel zal interesseren. Vijftien jaar later, waar tussendoor nog een aantal albums het licht zien, wordt deze nu in geremasterde versie opnieuw uitgebracht. Mooi, maar het allermooiste is toch de tweede schijf die er nu bij zit. Hierop vind je maar liefst 19 extra tracks die afkomstig zijn van hun mini touralbum Slush Fund (2001) en het live album Syd’s Pink Wiring System (2003). Dat maakt dit weerzien extra feestelijk. Nu ik dit materiaal weer terughoor besef ik pas goed hoe bijzonder hun muziek (nog altijd) is.
Dead Can Dance – Garden Of The Arcane Delights / The John Peel Sessions (cd, 4AD)
Bij de in 1981 geformeerde groep Dead Can Dance, met Lisa Gerrard en Brendan Perry aan het roer, die één van de peilers waren van het 4AD label, ga ik er even vanuit dat ze niet meer introductie behoeven dan ik net heb gedaan. Indien dat wel het geval is dan is deze recensie sowieso niet zo interessant voor je. In 1984, net na hun titelloze debuut, komt de groep met de mini Garden Of The Arcane Delights, waarop 4 fraaie tracks staan die de koers die de latere Dead Can Dance in zal slaan al laat horen. Niets nieuws onder de zon wat dat aangaat. Ook niet dat deze later bij het debuut erbij gevoegd wordt en ook niet dat deze ook los in geremasterde vorm verschijnt. Wat dan wel Broek? Voor de draad ermee! Welnu, het mini album verschijnt opnieuw, maar hierop worden de 4 tracks aangevuld met 8 nummers die ze in 1983 en 1984 voor de befaamde John Peel Sessions hebben opgenomen. Eén instrumentale track en “Labour Of Love” kende ik nog niet en “In Power We Entrust The Love Advocated” heet in de sessie “Panacea”. Deze min of meer live versies bij wijlen John Peel voegen toch elke keer weer wat toe aan de originelen. Het is dan ook een groot goed om dit alles nu bij elkaar te hebben.
Elektra – Elements Of Fragments (ep, digitaal, Blowpipe)
D
e Nederlandse artiest Elektra Dekker, die muzikaal als Elektra naar buiten treedt, timmert nu al een goede 10 jaar op volslagen eigenwijze aan de weg. Ze heeft een klassieke muzikale opleiding genoten en kan daarnaast ook dansen en acteren. Naast haar zang, waar ze alle richtingen mee op kan, speelt ze ook piano, gitaar, tablas en fluit en tevens beheerst ze meerdere talen vloeiend. Maar in plaats van de geijkte klassieke kant op te zoeken omzwachtelt ze haar vocale creaties dikwijls met electro of pop. Toch is dat niet omdat ze een genre opzoekt, ze wil haar authentieke creaties een podium geven waarmee ze haar publiek in vervoering kan brengen. En bij haar visie en expressieve, gepassioneerde manier van muziek maken past de ene keer de ene stijl weer beter dan de andere. Een bewonderenswaardige manier van aanpak, die je niet zo vaak treft. Het maakt al haar releases, die deels fysiek en deels digitaal het licht zien, tot unieke luisterervaringen. Nu is ze terug met haar digitale epee Elements Of Fragments, een titel waarover je al even moet nadenken. Deze bevat 4 nummers plus 2 bonustracks (mixen van de songs “Atlantinea” en “Skin”), die bij elkaar 31 minuten duren. Ze laat zich hier van haar meest etherische kant horen. Haar stem doet de titel wel eer aan door op echoënde wijze door de muziek te resoneren. Die muziek op zowel piano als elektronica is minimaal, maar doeltreffend en hangt ergens tussen pop, isolationistische ambient en electro in. Het vult de leegtes op waar de zang even afwezig is en ondersteunt daar waar de zang onderstreept mag worden. Maar van de zang die ze hier brengt gaat een haast narcotiserende werking uit. Engelachtig, mysterieus en bovenal wonderschoon. Alsof His Name Is Alive, Kate Bush, AGF, Cocteau Twins en Bel Canto een duister verbond hebben gesloten. Al past geen enkele vergelijking echt, het zijn slechts elementen van fragmenten. Zoals sommige mensen over een naturelle schoonheid beschikken, heeft zij dat met haar muziek. Het voelt natuurlijk, vertrouwd en toch net zo verrassend als het leven zelf. Een kleinood om innig te koesteren. Elements Of Fragments, de titel zegt het al, is gewoonweg een release om te delen.
Fatal Casualties – Filter (cd, Seja)
Fatal Casualties is een Zweeds duo bestaande uit Stefan Ljungdahl en Ivan Hirvonen, die de groep al in 1986 oprichten. Tot 1991 treden ze daarmee veelvuldig op en nemen een aantal demo’s op. Het duurt echter tot 2010 dat Stefan min of meer op grappende wijze een track naar Ivan opstuurt en spreekt over een reünie. Die grap wordt serieus genomen en leidt tot een daadwerkelijke reünie en de geweldige mini cd Paria (2012) op het duistere, maar innovatieve label Seja. Liefhebbers van EBM, industrial, dark wave en gothic komen hier goed aan hun trekken. De heren hebben daarna de smaak te pakken en laten de remix cd SITM Remixes (2013) en lp Psalm het “licht” zien, waarop ze hun duistere maar prachtige pad vervolgen. Onlangs is nog de 7” met de pakkende titel Jag Är Inte Rädd För Dig, Men Jag Är Rädd För Vad Du Gör Med Mig verschenen, dat zoiets betekent als “Ik ben niet bang voor je, maar ik ben bang voor wat je met me doet”. Op de b-kant staat een stemmig eerbetoon aan de eerder dit jaar overleden David Bowie. De song met de bepaald niet korte titel staat nu ook op hun nieuwste worp Filter, die in tegenstelling tot vele releases een maand eerder uitkomt dan gepland. Hierop brengen ze 10 tracks die op eigenzinnige wijze een mix van industrial, dark wave, EBM, avant-garde, postpunk en electro vormen. De muziek heeft een zeker weltschmerzgehalte die maakt dat de muziek ook een zekere urgentie heeft. Ze produceren een soort denkbeeldige soundtrack voor de misstanden in de huidige maatschappij, waar menselijk contact een ver van mijn bedshow is en de technologie ons beheerst. Dat is wat ik eruit filter. Anderzijds is het ook een filter voor alles wat op ons afkomt en waar we onze eigen invulling aan geven. Al met al is de muziek hier frivoler dan hun eerdere werk, maar helemaal geschikt voor het daglicht wordt het nooit. Mensen die houden van Dome, Skinny Puppy, Frontline Assembly, The Legendary Pink Dots en Virgin Prunes doen er goed aan deze release te beluisteren. Fatal Casualties is van alle tijden, omlijst met buitengewone pracht! Retormodernistische schoonheid.
Katia Guerreiro – Até Ao Fim (cd, UAU / Xango Music Distibution)
I
k ben ooit via een zijweg, namelijk Madredeus, de fado ingerold. Een zijweg, omdat Madredeus weliswaar de melancholische fado-sound in huis heeft maar door het gebruik van onder meer synthesizers officieel niet tot het genre gerekend mag worden. Maar die sound is, mits je ervan houdt, een heerlijk narcoticum. Fado is het Portugese levenslied dat stem geeft aan de gemoederen van het leven, verdriet, melancholie, blijheid, weemoed en dergelijke. Oermoeder van dat lied is toch wel Amália Rodrigues, maar na haar duiken er nog altijd fraaie zangeressen op die ook die emoties prachtig over weten te brengen. Cristina Branco, Mafalda Arnauth, Mísia, Ana Moura, Dulce Pontes en Mariza zijn daar enkele fraaie voorbeelden van. Maar ook de in Zuid-Afrika geboren en in de Azoren getogen Katia Guerreiro, voluit Kátia d’Almeida d’Oliveira Rosado Guerreiro Ochoa, mag daar niet aan ontbreken. In Lissabon ontdekt ze, nadat ze gewoon al arts is geworden, dat dit levenslied haar ware roeping is. Dat levert vanaf 2001 al vijf prachtalbums op. Haar zesde Até Ao Fim, hetgeen “tot het einde” betekent, komt in Portugal al in 2014 uit maar gaat nu met een bonustrack ook de Europese markt op. En terecht. De schoonheid die ze hierop tentoonspreidt is zo overrompelend, dat je dit iedereen wel wilt laten horen. Haar hemelse zang wordt werelds ingelijst met muzikanten op de Portugese gitaar, violen en basgitaren. Alles ten dienste van haar zang, die je tot op de diepste vezel weet te raken. Zo heb ik mijn fado graag!
Damien Jurado & Richard Swift – Other People’s Songs: Volume One (cd, Secretly Canadian / Konkurrent)
De Amerikaanse indie/folk singer-songwriter Damien Jurado is al sinds 1995 actief in de muziekbusiness, die een hoop mooie, eigenzinnige albums heeft gefabriceerd. In 2010 neemt hij samen met muzikant/producer Richard Swift (The Shins). De twee artiesten raken goed bevriend en besluiten om covers op te nemen van muziek die ze goed vinden. Dat alles heeft, mede door de drukke agenda van beide heren, jaren op de plank gelegen. Maar nu is Other People’s Songs: Volume One een heugelijk feit. Ze presenteren 9 tracks die bij elkaar een krap half uur duren. Daar verwacht je na al die tijd wellicht een langer album, maar laat ik niet zeuren. Zeker niet als je eigengereide en bovenal wonderschone en stemmige versies hoort die ze hier brengen van nummers van Bill Fay, Relatively Clean Rivers, Yes, Peter Schickele, Chubby Checker, John Denver, The Fleetwoods, Kraftwerk en Link Cromwell & The Zoo. Het zijn bepaald niet de meest voor de hand liggende songs en hun invulling is uiterst origineel en tijdloos. Het herfstige geheel past ook goed in de tijd dat de openhaarden weer knetteren.
Mica Levi & Oliver Coates – Remain Calm (cd, Slip)
Michaela Levi, ofwel Mica Levi, is de ongrijpbare Britse muzikante achter de experimentele en abstracte rockgroep Micachu & The Shapes. Maar de albums zijn stuk voor stuk geweldig en pakkend te noemen. Een heerlijke chaos, die je niet van je af kunt en wilt schudden. Ze kan ook verrassen door ineens een cd met de London Sinfonietta op te nemen of zoals twee jaar terug onder haar eigen naam met de fraaie soundtrack Under The Skin op de proppen te komen. Nu heeft ze op de cd Remain Calm samengewerkt met de Britse cellist Oliver Coates. Hij heeft solowerk uitgebracht, waarvan ook één met Leo Abrahams en één met Lawrence Lek, maar is tevens te horen is bij Jonny Greenwood, MF DOOM, Massive Attack, Boards Of Canada, Squarepusher, Steve Reich, Nico Muhly, Brian Eno, de BBC National Orchestra Of Wales, BBC Scottish Symphony Orchestra, Britten Sinfonia en Micachu. Hij gaat duidelijk niets uit de weg. Dat komt naast het avontuurlijke brein van Levi goed uit. De twee laten hier dan ook een surrealistisch geluid horen, dat flarden neoklassiek, allerhande experimenten en samples met elkaar verbindt tot een muzikale graffiti. Muziek zonder kop en staart, maar ook niet stuurloos. Nee, dit is gerichte verwarring en architectuur. Soms heel complex en mysterieus en op andere momenten gewoon weer wonderschoon. Buitengewone klasse! En dat had met 13 tracks best meer dan een half uur mogen duren.
Ponk – Postfolklor (cd, Ponk / Xango Music Distribution)
Ponk is een trio uit mijn geliefde muziekland Tsjechië en wel uit het Moravische deel. Dat is bij uitstek een deel van Tsjechië dat een zeer rijke folkhistorie kent. Toch stelt Ponk heel bout dat folklore al jarenlang dood is, maar dat de grond waar dit begraven ligt uiterst vruchtbaar is. Hieruit is de zogeheten post-folkore geboren. Met hun album Postfolklor willen ze een hommage brengen aan alles dat dood is, want, zo stellen ze, er is immers geen leven zonder de dood. Dat dit allemaal niet zwaar op de hand is of in elk geval niet zo bedoeld is bewijzen ze wel met hun muziek. Deze is weliswaar melancholisch maar zeker niet terneergeslagen. Michal Krystýnek (zang, viool), Eduard Tomaštík (cimbalom) en Jakub Nožička (contrabas) brengen stemmige muziek die duidelijk geïnfecteerd is door de folk van weleer, maar geïncorporeerd is in hedendaagse stijlen als pop, rock, jazz, blues en r&b. Daarbij voert de folksound wel duidelijk de boventoon, wat met name door hun instrumenten komt. In Tsjechië mochten ze vorig jaar hier al kennis mee maken en van genieten, maar nu mag ook de rest van Europa hiervan smullen. Op bijzondere en moderne wijze brengen ze de geschiedenis tot leven met hun wonderschone muziek.
Soviet Soviet – Endless (cd, Felte / Konkurrent)
Er zijn nog altijd genoeg bands die me weer het heerlijke melancholische gevoel van de jaren 80 en 90 kunnen geven. Sommigen slagen daarin met vlag en wimpel, omdat ze die sound weliswaar incorporeren maar er toch een eigen draai aan geven, anderen falen door de herhaling van zetten. Het in 2008 opgerichte Italiaanse trio Soviet Soviet behoort tot die eerste categorie, wat ze middels hun eerdere releases Summer, Jesus (2011) en Fate (2013) al hebben bewezen. Drie jaar later komen Alessandro Costantini (gitaar), Andrea Giometto (bas, zang) en Alessandro Ferri (drums), nog altijd in een vrij basic opstelling, met hun volgende wapenfeit Endless aanzetten, op het voortreffelijke Felte label dat grossiert in dit soort bands. Op de nieuwe cd brengen ze negen gruizige songs, die weer een verslavende mix van post-punk, shoegaze, noise en postrock zijn geworden. Daarbij krijg je de pakkende zang die je gewillig meesleept en je eerder een Engelse band doet vermoeden dan een Italiaanse. Liefhebbers van Joy Division, Interpol, Editors, Flaamingos, Motorama en A Place To Bury Strangers kunnen hun hart er aan ophalen. Ouderwets genieten met de bravoure van nu.
Wora Wora Washington – Mirror (cd, Shyrec)
H
et is alweer 4 jaar geleden dat ik kennismaak met het Italiaanse trio Wora Wora Washington, die dan hun tweede album Radical Bending het licht laten zien. Van de muziek daarop spat de energie af en het vormt een pakkende combinatie van krautrock, postpunk, elektronica, powerpop en wave. Een opwindende en opzwepende voltreffer. Nu zijn ze terug met Mirror, ditmaal als duo. Dat blijkt bepaald geen aderlating, want Giorgio Trez en Marco De Rossi treden krachtiger dan ooit naar buiten. De muziek laveert van electro, postpunk en EBM naar indie wave, postrock en zelfs krautrock. Ze brengen 10 dynamische en meeslepende songs, die ruim 51 minuten duren en waar er één, niet verder vertellen, verstopt is in de negende. Ook hier knalt de energie door je speakers naar buiten. Krachtige beats, roffelende percussiepartijen, vette synthesizerstukken en pakkende, gedreven zang maken daarbij de dienst uit. Een klein uur lang weten ze je hiermee op afwisselende, spannende en adrenaline opzwepende wijze te boeien tot de allerlaatste seconde. Hoewel het allemaal behoorlijk krachtig is blijft alles wel melodieus. Denk aan een energieke mix van 65daysofstatic, Trans Am, Frontline Assembly, Kraftwerk, O.M.D., A Place To Bury Strangers en The Editors. Een heerlijk, ijzersterk album.
Yellow6 – Merry6mas2016: Tempus Fugit(cd, Silber Records)
“
Tempus Fugit”, ofwel “de tijd vliegt”, is de ondertitel van de nieuwste editie uit de “Merry6mas”-serie van Yellow6. Dat is sinds 1999 een goede gewoonte van Jon Attwood’s project, waarop je outtakes, live opnames en ander exclusief (nieuw) werk voorgeschoteld krijgt, die doorgaans niet onder doen voor zijn reguliere materiaal. En de tijd vliegt inderdaad want nummer 18 Merry6mas2016 is alweer een feit. Hij presenteert 8 stukken, die samen maar liefst 75 minuten duren. Zoals vaker neemt Jon de tijd om zijn droefgeestige klanklandschappen vorm te geven. De muziek houdt het midden tussen gitaarambient, drones, minimale post-rock en een vleugje shoegaze. De stemmige stukken zijn ook allemaal dromerig en tot de verbeelding sprekend. Eigenlijk een prachtige soundtrack voor besneeuwde, desolate gebieden. “DB” zou een ode kunnen zijn aan? Liefhebbers van Labradford, Roy Montgomery en Dirk Serries zullen hier ook wel kunnen genieten. Geweldig album (weer).
Various Artists: The Coldness Of Winter Part 1 (cd, Paracelsian Productions)
Various Artists: The Coldness Of Winter Part 2 (cd, Paracelsian Productions)
Het Canadese label Paracelsian Productions opereert aan de schaduwzijde van het muzikale spectrum. Ze zijn er bepaald niet op uit bekende namen te droppen, maar richten zich veeleer op de uitstekende artiesten die de alternatieve wereld rijk is en die in het daglicht of vaker nachtlicht te plaatsen. Artiesten en groepen waar je wellicht nooit van gehoord hebt, maar die de aandacht verdienen. Voor hun The Coldness Of Winter compilaties willen ze verschillende artiesten vanuit de hele wereld samenbrengen, die één consistent geheel weten te vormen met in dit geval het thema “winter”. Labelbaas Steven Beaumont heeft met zorg tracks geselecteerd die op passende wijze elkaar opvolgen. Deel 1 bevat de namen Slave Existence, Contact Low, Saint De L’Abime, Mean Flow, ZUMAIA, Agura Matra, Lance Nu-Zau, Placenta Eaters Club en Hector Murrieta. Allen onbekend voor mij, maar ook allen nieuwsgierig makend. Ze opereren allen ergens in de isolationistische noise, dark ambient, drones en experimentele elektronica hoek. De winterlandschappen die ze hier brengen sluiten naadloos op elkaar aan en zijn van een biologerende schoonheid.
Deel 2 uit de serie is qua namen niet veel beter dan de eerste, want ook hier moet je het stellen met artiesten als Robert G Rough, Quantum, DeepDark, Flore Intesrinale VS Napalmed, Metzger Dark Ambient, SRVTR, Zreen Toys en Breinskam. Ook hier ken ik er op voorhand geen één van, maar wederom weet Paracelsian Productions er een ijzig en passend geheel van te smeden met artiesten die zich in dezelfde cirkels bewegen als op het eerste deel. En deze wekken ook de nieuwsgierigheid met hun geweldige vondsten. Het is echt geen interessant-doenerij van hun of mijn kant, maar de onbekende artiesten hier mogen er echt wezen. Ik denk dat liefhebbers van Thomas Köner, David Kristian, Cindytalk, Ice en Kangding Ray hier ook op hun plek zijn. Als het krakende ijs van de polen, weten de nummers hier ook een enorme indruk te maken. Leve de kou en de winter!
Martijn
Sevn Alias Trap Grammy
Sevns mixtape TwentyFourSevn 3 is wel een zomerhitje geweest. De toon op zijn officiële debuut is wel iets serieuzer maar uiteindelijk is gelukkig toch niet al te opzichtig voor een breed publiek. Zijn doel mag monnie stacken zijn (om te zijner tijd een mooie osso te kopen en zich terug te trekken uit de game) de muziek is niet te opzichtig commercieel uitgevallen. Trap, grime en caribisch klanken met Sevns soms melodieuze, soms vrijwel onverstaanbare maar toch onweerstaanbare (Combinatie) flow als middelpunt. Stoeremannenmuziek, zoals het hoort.
Garmarna 6
Garmarna är tilbaka, maar liefst 15 jaar na Hildegard von Bingen
zijn ze terug. Als trio geloof ik, maar lawaaiiger dan voorheen. Niet zo zeer de rockgitaren die vroeger wel eens opdoken maar pittige elektronica. De knoestige akoestische klanken worden in de computer verbouwd tot stevige beats. In de clip hieronder krijgen we zelfs een rap erbij. Geen slechte ontwikkelingen, integendeel!