Koenders vindt het neerhalen van een Russisch gevechtstoestel een zeer serieuze zaak. Maar normaal krijgen we, zoals in Mali bijvoorbeeld, altijd te horen of er Nederlanders bij waren, want daar gaat het om. Gelukkig hebben we echt, serieus Nederlanders in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: The Balustrade Ensemble, Chorusgirl, Daisy Bell, Fufanu, Half Way Station, Sven Kacirek, Knifeworld, Księżyc, Machinefabriek with Anne Bakker, Lubomyr Melnyk, Ringo Deathstarr, The Silence Set, SPC ECO en Zea. En gingen naar: Vriendenfeest (Tiny Legs Tim, Half Way Station) en Le Guess Who?
Jan Willem
The Balustrade Ensemble – Renewed Brilliance (cd, Serein)
Het heeft maar liefst 8 jaar geduurd eer The Balustrade Ensemble een vervolg voor Capsules wist te fabriceren. Grant Miller (composities, gitaar), Scott Solter (opnames, effecten), Liam Singer (piano, orgel) en Wendy Allen (zang) zijn nu eindelijk terug met Renewed Brilliance. Ze krijgen hulp van Erik Friedlander (cello), Monika Warchol (Franse hoorn), Zeena Parkins (harp) en Matt Henry Cunitz (vintage geluiden). De rode draad wordt gevormd door het spacy ambientachtige karakter, maar dat larderen ze met neoklassiek, drones en allerhande experimenten. Van het resultaat gaat een behoorlijk narcotiserende werking uit, waarbij ze een schitterende dwarsdoorsnede laten horen van Harold Budd, A Winged Victory For The Sullen, Dif Juz, The Caretaker en Olan Mill. Het wachten meer dan waard zou ik durven stellen.
Chorusgirl – Chorusgirl (cd, Fortuna POP! / Konkurrent)
Bands op het leuke label Fortuna POP! moet je in de gaten houden, want er zit erg veel lekkers tussen. Neem de nieuwe groep Chorusgirl bijvoorbeeld. Deze is ontsproten uit het brein van de Duitse, tegenwoordig in Londen woonachtige Silvi Wersing (zang, gitaar, bas, keyboards). Daar formeert ze een kwartet, dat naast haarzelf bestaat uit Udo Westhoff (bas), Michael Boyle (drums) en Diogo Oliveira (gitaar). Nu komen ze met hun gelijknamige eersteling aanzetten, waarop het prettig thuiskomen is. Ze brengen namelijk typisch Britse muziek zoals je die in de jaren 80 en 90 veel hoort. Hun muziek bestaat uit een pakkende mix van noisepop, wave, surf, shoegaze en droompop. Denk daarbij aan een heerlijke mix van Lush, The Breeders, Tapes ‘N Tapes, Dum Dum Girls, That Dog, Magnapop en The Cure, wat ook voor een deel tot hun invloeden behoort. Een ontwapenend lekker en sprankelend debuut!
Daisy Bell – London (cd, Opa Loka Records)
Met het trio Daisy Bell is Nederland vanaf 2012 gewoon een supergroep rijker, al duurt het 3 jaar voor het debuut London een feit is. Eerder is er al wel een 12” verschenen. De leden hebben een rijk multidisciplinair verleden op het gebied van muziek, kunst, theater, dans, film en installaties. De groep is overigens vernoemd naar het gelijknamige liedje uit 1892 van Harry Dacre, dat in 1961 tevens het eerste liedje was dat door een computer (IBM 7094) werd gezongen.
Dyane Donck (zang, bas, gitaar, keyboards, kazoo, recorder, samples, effecten, fan, speelgoed) heeft in diverse bands gespeeld en volgt uiteindelijk de studie muziektechnologie. Ze richt zich daarna ook meer op grafische partituren, muzikale systemen, klankinstallaties en elektronische composities.
Evelien van den Broek (zang, monotribe synthesizer, concertina, kazoo, kraakdoos, live elektronica, speelgoed) is een zangeres en componiste, die graag het (vocale) experiment opzoekt met onder andere haar project KUrKKU en daarnaast ook soundscapes en muziek voor film en dans maakt.
Richard van Kruysdijk is een componist en multi-instrumentalist die je in vele projecten terug kunt vinden, zoals Phallus Dei, PHD2, Undo, Beam, Sonar Lodge, Strange Attractor, Szenze, Cut Worms en Blindfold. Hij werkt vooral met Strange Attractor samen met grote artiesten van weleer (leden van Coil, Tuxedoom, Wire, Legendary Pink Dots en Bauhaus). Hij is tevens medeoprichter van het sterke Music For Speakers label en hij heeft inmiddels ook zijn sporen verdiend als muziek maker voor dans en dergelijke.
Oja, dan is er ook nog de cd. De 10 songs bevatten teksten van de gedichten van William Blake (1757-1827). Daarop zijn de drie muziek gaan componeren, die op de inhoud van de teksten aansluit. Dat levert uiterst expressieve muziek op die je niet zo maar onder één noemer kunt wegmoffelen. De ene keer koersen ze namelijk de avant-garde en industrial kant op, terwijl ze op andere momenten ook modern klassiek, experimentele elektropop en soundscapes ten gehore brengen. De muziek is haast fysiek en wentelt zich als een gretig roofdier om de teksten; soms woest en dan weer teder of dartel. De zang, samenzang en stemkunsten van Dyane en Evelien zijn werkelijk fenomenaal, van oorstrelend en overrompelend tot angstaanjagend en biologerend. Continu weten ze je te verrassen met muziek die weliswaar alle kanten opgaat maar toch één consistent geheel vormt. Daarbij doen ze op caleidoscopische wijze denken aan Björk, Blackie & The Oohoos, Liesa van der Aa, Micachu And The Shapes, The Knife with Mt. Sims And Plannigtorock, Miranda Sex Garden en Einstürzende Neubauten. London is een net zo grillig als geniaal meesterwerk geworden.
Fufanu – Few More Days To Go (cd, One Little Indian / Konkurrent)
Eerder dit jaar weet het IJslandse duo Fufanu hoge ogen te gooien met hun sensationele mix van post-punk, noise, cold wave, alternatieve rock en een vleugje shoegaze op de veelbelovende mini Adjust To The Light. De heren Kaktus Einarsson (zoon van Sugarcubes lid Einar Örn) en Guðlaugur “Gulli” Einarsson (geen broers) maken hiervoor als Captain Fufanu nog techno. Een ommezwaai naar de duistere muziek, waardoor je inderdaad even moet wennen aan het licht of eigenlijk het ontbreken ervan. Kaktus (zang) en Gulli (gitaar, programmering) zijn nu terug met Few More Days To Go. Ze gaan gewoon verder met hun heerlijk duistere recept. Hun tachtigerjaren invloeden weten ze op pakkende wijze naar het hier en nu te transformeren. Joy Division, Bauhaus, My Bloody Valentine, Simple Minds, The Velvet Underground, The Fall en Swans lijken allemaal voet aan de grond te krijgen in hun muziek, zij het dat ze dit wel op eigenzinnige en psychedelische wijze laten landen. De belofte van hun mini wordt hier op gemak en meer dan overtuigende wijze ingelost.
Half Way Station – Dodo (cd, Half Way Station)
Half Way Station is een Rotterdams viertal, dat in 2008 wordt opgericht door Elma Plaisier (zang, bas, marimba, MOOG) en Rikke Korswagen (gitaar, banjo). Daar komen vervolgens ook Mink Steekelenburg (keyboards, synthesizers) en Bart Hoogvliet (drums, percussie, omnichord) bij. Na het gelijknamige debuut uit 2011 verschijnt op Excelsior hun goed ontvangen album Moonshine, waarop de groep uitgegroeid is tot een volwaardige act, die ook met gemak buiten de landsgrenzen kan opereren. Ze hebben een eigenzinnige sound in huis, die zich ook niet zo eenvoudig laat categoriseren. Je kunt het indierock noemen, maar dan ga je voorbij aan de elementen uit de blues, folk, jazz, post-rock, droompop, elektropop, experimentele muziek en wereldmuziek die ze ook graag omarmen. Daarbij hebben ze iets ongrijpbaars over zich. Opmerkelijk genoeg hebben ze hun derde cd Dodo weer in eigen beheer uitgegeven. Goede bands die alles zelf kunnen, het is een uitstervend ras (dappere dodo’s). Maar je mag Half Way Station gerust de dodo in de hedendaagse muziek noemen, want ze nemen een unieke positie in. De muziek verraadt een paar oude zielen die toch jong van geest zijn. Met een brede blik kijken ze de wereld in en weten daarmee originele muziek te produceren die vele windstreken in een consistent kader weet te vangen. De algehele sfeer is nachtelijk, melancholis en mysterieus. Daar draagt de fijn meeslepende en emotioneel geladen zang van Elma zeker aan bij. De muziek is vol bezinning; om bij stil te staan, weg te dromen en intens van te genieten. Ze brengen een heerlijke combinatie van de eerder genoemde stijlen en pakken daarmee breed uit, van Fleetwood Mac, Insides, Ennio Morricone en Tarnation tot Flying Horseman, Codeine en Portishead. Dat alles op volslagen eigen wijze, geweldige dodo’s die ze zijn. Het is een origineel en boeiend prachtwerk geworden.
Sven Kacirek – Songs From Okinawa (cd, Pingipung)
Ooit heb ik de verzamel cd The Rough Guide To The Music Of Okinawa aangeschaft, wat een ontzettend leuk en afwisselend album is. De Duitse muzikant Sven Kacirek, die al diverse speelse conceptalbums heeft afgeleverd, is in 2012 naar Okinawa geweest. Daar heeft hij zangers en zangeressen opgenomen, deels met hun traditionele instrumenten. Hij voegt daar enkel wat marimba, xylofoon en piano aan toe, om de originele songs zoveel mogelijk intact te laten. Met negen verschillende artiesten heeft hij uiteindelijk 12 songs gemaakt, die nu op Songs From Okinawa te horen zijn. Ze klinken als tijdloze traditionals, maar je hoort ergens ook dat er een andere, bijzondere setting is waarin dat alles ingebed wordt. Daarmee heeft Sven Kacirek een fantastische en onvergelijkbare wereldplaat afgeleverd.
Knifeworld – Home Of The Newly Departed (cd, Believers Roast)
De Britse groep Cardiacs is één van mijn alltime favorites, dus alle zijprojecten volg ik dan ook op de voet. Zo is zanger/gitarist en lawaaimaker Kavus Torabi ook actief in die groep, naast Guapo, Gong en The Monsoon Bassoon. Maar hij houdt er tevens Knifeworld op na waarmee hij de cd’s Buried Alone: Tales Of Crushing Defeat (2009) en The Unravelling (2014) heeft gemaakt. Hij weet met de zijnen, waaronder tegenwoordig zangeres Melanie Woods (Sidi Bou Said, Cardiacs), toetsenist Emmett Elvin (Chrome Hoof, Guapo), bassist Charlie Cawood (Tonochrome), drummer Ben Woollacott (The Veils, Mediæval Bæbes), fagottiste Chlöe Herington (Mothlite, Chrome Hoof), altsaxofonist/klarinettist Josh Perl en tenorsaxofoniste Nicki Mahereen, een geweldige mix van Guapo, Cardiacs, ELO, Foo Fighters en King Crimson te brengen. Tussen 2009 en 2013 hebben ze ook meerdere singles en epees afgeleverd. Een groot deel daarvan is nu beland op Home Of The Newly Departed. Een prachtig overzicht dat aansluit op hun overige werk.
Księżyc – Rabbit Eclipse (cd, Penultimate Press)
Je hebt over-productieve groepen en artiesten, maar ook totaal het tegenovergestelde daarvan bestaat. Neem nu de Poolse formatie Księżyc, hetgeen maan betekent, bijvoorbeeld. In 1996 brengen ze hun fantastisch gelijknamige debuut uit, waarop ze op bijzondere en sobere wijze Middeleeuwse muziek, folk, gothic, elektronica, drones, minimal music en experimentele muziek aan elkaar knopen. Vorig jaar ziet dat prachtalbum opnieuw het licht. Een fijne ontdekking was dat! Na 19 jaar komen ze nu plots met hun tweede album Rabbit Eclipse aanzetten, waarop 5 tracks van bij elkaar bijna 42 minuten. De formatie is vrijwel ongewijzigd sinds hun debuut en bestaat uit Agata Harz (zang, objecten), Katarzyna Smoluk (zang, keyboards, objecten), Lechosław Polak (accordeon, synthesizers, keyboards), Robert Niziński (klarinet, keyboards, objecten), Remigiusz Hanaj (tapes, draailier, viool) en het nieuwe lid Paweł Romańczuk (vedel, Stössel-luit, objecten). Ze hebben hun koers wel iets gewijzigd en laten hier een mix van drones, avant-garde, ambient en neofolk horen, die ergens tussen Richard Skelton, United Bible Studies, Tuxedomoon en The Revolutionary Army Of The Infant Jesus uitkomt. Het is een bij de strot grijpend geheel geworden, dat een hele diepe indruk maakt. Wat een terugkeer van deze fantastische formatie.
Machinefabriek with Anne Bakker – Deining (mcd, Machinefabriek)
Of ik nog niet genoeg Machinefabriek-releases heb, grapte Rutger Zuydervelt onlangs nog. Nee, natuurlijk niet! Ondanks zijn immense discografie weet hij toch keer op keer te verrassen. Neem nu de nieuwste cd Deining. Hiervoor heeft Zuydervelt violiste Anne Bakker, die al eerder met hem heeft samengewerkt, gevraagd om elke snaar van haar instrument 5 minuten achter elkaar te bespelen en langzaam van de laagste naar de hoogste noot te schuiven. In feite een soort drones. Een vrijwel onmogelijke opgave, maar toch gelukt en meer dan dat, want ze heeft diezelfde weg op haar instrument ook omgekeerd afgelegd. Deining betekent natuurlijk ook “op en neer gaan”, maar kan ook “opschudding”, “onrust”, “verwarring” en “opwinding” betekenen, wat in dit geval ook allemaal van toepassing is. Nadat Rutger er namelijk een gelaagdheid in heeft aangebracht en effecten aan heeft toegevoegd ontstaat er een intrigerend geheel dat je niet eenvoudig los zal laten. Het stuk van ruim 26 minuten is verdeeld in vier delen, elk gericht op één snaar. De op- en neerwaartse glissando vormen daarbij gevarieerde, complexe klanksculpturen waarbij de interferentie van de tonen na elke 5 minuten fascinerende muziek oplevert. Daarbij gaat telkens één toon weer als drone door in de sectie erna. De emoties en beelden die dat met zich meebrengt zijn onbeschrijflijk. Ook de fijnbesnaarde subtiliteit van het geheel is een lust voor het oor. Muziek als deze, daar krijg ik nooit genoeg van.
Lubomyr Melnyk – Rivers And Streams (cd, Erased Tapes / Konkurent)
De Oekraïense pianist Lubomyr Melnyk is een waar fenomeen en veteraan op de piano. Toch maakt het Westen pas een paar jaar terug echt kennis met hem middels de cd Collaries, waarna ook nog een samenwerking met James Blackshaw volgt. Dat terwijl zijn eerste werk uit 1979 stamt. Zijn grootste wapenfeit is de uitvinding van de zogeheten “continuous music” op de piano, waarbij hij aan één stuk doorspeelt zonder ook maar één stilte te laten vallen. Hij heeft ook 2 wereldrecords op zijn naam staan: 1.) die van snelst spelende pianist met 19,5 noot per seconde en 2.) de pianist die de meeste losse noten (93.650 om precies te zijn) in precies 60 minuten heeft gespeeld. Op Rivers And Streams, zijn nieuwe album, presenteert hij 6 tracks van bij elkaar ruim 57 minuten. Het zijn inderdaad “rivieren” en “stromen” van pianoklanken geworden die ondanks hun veelal hoge tempo en repeterende klanken tot de verbeelding spreken en emotioneel geladen zijn. De algehele sfeer is ook behoorlijk melancholisch, maar door de snelheid heeft het tegelijkertijd ook iets opgewekts. Melnyk brengt weer een uniek album vol tijdloze schoonheid.
Ringo Deathstarr – Pure Mood (cd, Club AC30 / Konkurrent)
Ringo Deathstarr is sinds 2005 het geesteskind van Elliot Frazier (gitaar, zang, drums, synthesizer). Na diverse bezettingswisselingen zijn het tegenwoordig Alex Gehring (bas, zang, gitaar) en Daniel Coborn (drums, zang, gitaar) die de groep completeren. De groep heeft inmiddels een handvol albums uitgebracht, die in eerste instantie een rauw geluid aan de dag leggen. Toch zitten ze altijd ergens in de shoegazershoek, zij het aangelengd met noisepop, rock en droompop. Dat recept blijven ze telkens perfectioneren. Ook op hun vijfde worp Pure Mood is dat het geval. De gitaarsounds waaieren uiteen van behoorlijk noisy tot narcotiserend stofzuigend. Elliott heeft een lekker pakkende zangstem, terwijl Alex daar haar etherische geluid tegenoverstelt. Shoegaze, noise en droompop worden afwisselend maar ook tegelijkertijd ingezet. Het gloedvolle geheel roept associaties op met Pale Saints, Lush, My Bloody Valentine, Curve, Slowdive, Medicine en A Place To Bury Strangers, waarbij ze wel een geheel eigen smoel tonen. IJzersterk album!
The Silence Set – Teeth Out (cd, Mini50)
The Silence Set is een spontaan samenwerkingsverband tussen Dag Rosenqvist (From The Mouth Of The Sun, Jasper TX, De La Mancha) en Johan G. Winther (Scraps Of Tape,Tsukimono). Op hun eerste cd Teeth Out laveren ze dan ook van neofolk en neoklassiek naar ambient, avant-pop en experimentele elektronica. Ze zetten hiervoor zang, akoestische gitaar, pomporgel, banjo, piano, elektronica en effecten in. Verder hebben ze nog Heather Woods Broderick (zang, fluit), Nils Frahm (modulaire synthesizer) en Kristoffer Ström (trompet) te gast. Het levert een afwisselend, spannend en organisch geheel op dat op het ene moment intiem, landerig en sereen en elders juist uitbundig en soms kakofonisch is. Ze laten 10 nummers lang een soort kruisbestuiving horen van Graveyard Tapes, P. Jørgensen, The Declining Winter, Mice Parade, Múm, Efterklang en Talvihorros. Een bijzonder biologerende beauty.
SPC ECO – Dark Matter (cd, Saint Marie/ Konkurrent)
Het label Saint Marie vormt de thuisbasis voor nu gaze en droompop groepen, maar laat ook dikwijls de shoegaze bands van weleer de revue passeren. Een band die in feite dat alles in zich heeft is SPC ECO (spreek uit: space echo), waar de voormalig Curve kopman Dean Garcia (bas, drums, gitaar, zang, programmering) de touwtjes in handen heeft. Dat doet hij samen met zangeres Rose Berlin, ofwel zijn eigen dochter. Een mooie en bovenal gedroomde shoegazefamilieaangelegenheid, waarvan sinds 2009 met enige regelmaat albums verschijnen. Dark Matter is hun zesde release, de cd-r en digitale releases meegerekend. Ze gaan hier meer de dub en elektronische kant op, maar weten shoegaze, droompop, wave en elektropop nog altijd te incorporeren in hun totaalsound. Het klinkt allemaal net even meer mysterieus en dromerig, waardoor ze je op prettige wijze verrassen. Het is voer voor liefhebbers van Bowery Electric, Cocteau Twins, Soundpool, The Dø, Insides, The Knife en natuurlijk ook Curve. Elke melancholicus gaat hierbij geheid overstag.
Zea – The 7” Cassette (cassette, Makkum Records / Clear Spot)
Zea is misschien wel één van de aller-leukste en origineelste bands die Nederland rijk is. De groep wordt in 1995 opgericht door Arnold de Boer, die we inmiddels ook kennen als de nieuwe, energieke zanger van The Ex, Michiel Verburgh (drums), Corina Kuiper (bas) en Anton van der Kerkhof (gitaar). Even later voegt ook Remko Muermans (sampler, keyboards) zich bij hen. Na een aantal cassettes wordt dan het debuut Kowtow To An Idiot (2000) uitgebracht op het fijne Transformed Dreams label . Voor hun tweede album Today I Forgot To Complain (2003) zijn het enkel nog Arnold en Remko die de band bestieren. Er volgt nog de cd Insert Parallel Universe in 2006. Remko blijft voor de liefde (hij huwt de drumster van de groep Iva Nova) in Rusland en Zea is Arnold de Boer. Hoewel Arnold de Boer van Friese komaf is, uit Makkum om precies te zijn, is hij helemaal ingebed in de Amsterdamse muziekscene. Hij heeft een liefde voor Afrikaanse muziek, break beats en kinderliedjes en beschikt over een vrije, creatieve geest, humor en een gezonde punkattitude waardoor zijn muziek vaak stuitert als een bal in een flipperkast. Daar is veel van terug te horen op zijn albums The Beginner (2010) en The Swimming City (2014), uitgebracht op zijn Makkum Records. Die laatste cd is wel zijn meest ingetogen tot dan toe en biedt tevens weer ruimte voor veel gastmuzikanten. En altijd is er veel plek voor de Afrikaanse elementen. Van Zea vind je geen tweede, zoveel moge duidelijk zijn. Om zijn 20 jarige jubileum te vieren brengt hij de tape The 7” Cassette uit. Gelukkig weet hij hoe ouderwets ik ben en mag ik deze via een cd ontvangen. Hierop krijg je geen alledaagse “best of”, maar wel een heel goed overzicht van zijn kunnen. De 14 nummers zijn afkomstig van (split) 7”-es, VPRO-sessies, live BBC opnames en compilaties. Daarnaast staan er een aantal nooit eerder verschenen tracks op. Het is een heerlijk sprankelende potpourri geworden, waaruit het unieke meesterschap van de Boer maar eens te meer blijkt. Zea kan nog jaren mee, maar voor nu: van harte gefeliciteerd!
Vriendenfeest, 20 november @ Gigant (Apeldoorn)
De Apeldoornse Gigant (café/popzaal/theater/bioscoop) heeft er sinds vorig jaar een nieuwe traditie bij: het jaarlijkse vriendenfeest, waar vrienden (leden) van de Gigant in het zonnetje gezet worden. Dit jaar dus voor de tweede maal. De avond start om 19:00 met een film (Suffragette), daarna 3 optredens (Tiny Legs Tim, Maison Du Malheur en Half Way Station) en tussendoor schitterende muziek van ene DJ Jan Willem Broek. Om 2:00 gaan de deuren dan weer dicht. Aangezien ik in het café geprogrammeerd sta, heb ik enkel Tiny Legs Tim en Half Way Station kunnen zien. Maison Du Malheur treedt die avond namelijk in de popzaal op.
Als eerste de Belgische act Tiny Legs Tim, die al 3 albums uit heeft gebracht vol met de betere rammelblues. Tim De Graeve, want zo heeft onze Tim echt, weet met zijn “one man blues” een smakelijke set neer te zetten. Hij heeft 3 verschillende gitaren en een stel bekkens tot zijn beschikking. En zijn pakkende zang uiteraard. Een ideale opwarmer voor deze lange avond.
Een paar uur later treedt het Rotterdamse kwartet Half Way Station aan, met overigens één inboorling uit Apeldoorn in de gelederen. Ik had eerlijk gezegd nog nooit van ze gehoord, al hebben ze ondertussen al 3 albums uitgebracht (zie ook boven). Maar als een onbekende band je volledig weet te grijpen met hun optreden, dan zit het wel goed en is dat bijzonder. Ze leveren een prachtig dromerige set af, die ergens tussen droompop, jazz, post-rock en folk uitkomt en waarbij ze af en toe ook wat wereldse elementen en psychedelische synthesizer drones laten horen. Over de hele show hangt een mysterieuze gloed, die lang blijft hangen. Dat komt ook door de fantastische oor- en blikvanger Elma Plaisier, die veel kan met haar stem en het publiek aan zich weet te binden. Dit zonder de rest te degraderen, want de muzikale omlijsting is ijzersterk. Het weet net zo te betoveren als een Portishead optreden. Echt een heel aangename verrassing! En verder een prima avond ook.
Martijn
Le Guess Who? @ TivoliVredenburg
Een wat megalomaan programma is het wel, maar de aanwezigheid van Gaye Su Akyol deed me toch besluiten dit Utrechtse festival eens te bezoeken. Veel leuke dingen op het programma maar vier dagen is me echt te gortig. Zaterdag zijn Keiji Haino en Kamasi Washington de meest opwindende namen wat mij betreft en beiden stellen niet teleur. Haino doet een aan ballet grenzende performance met gongs (denk aan het Tenshi No Gijinka album) die verrassend vriendelijk is voor de oren, geen high volume feedback-exercitie zoals je zou verwachten, maar ik heb inmiddels wel geleerd geen verwachtingen te hebben. Washington heeft een compactere unit dan zijn epische The Epic maar dat komt de funk ten goede, ook de standup bassist is zo aanstekelijk dat Thundercat niet gemist wordt (en Sunn 0))) ook niet). Verder zijn Charlemagne Palestine en Magma ook uitstekend op dreef. Lightning Bolt trekt verrassend genoeg een volle Pandora, maar is mij echt tocn iets te gortig om half drie ’s ochtends. De volgende dag beginnen we weer met een Palestijn, Dirar Khalash verrast met moderne composities op de oed. Daarna volgt een Turks triootje: twee oude knarren met jonge Belgen en een jonge artieste genaamd Gaye Su Akyol. Okay Temiz is nog steeds een actieve muzikant en laat zich niet voor zo’n oubollig karretje spannen als Mustafa Özkent. Ik vind de laatste evengoed net iets leuker, ondanks het gebrek aan variatie en de overdaad aan keyboardsolo’s. Toch kan Le Guess Who? het beter houden op artiesten als Gaye Su Akyol als ze een serieuze ‚diverstiteit’ nastreven, Özkent balanceert op het randje van camp of zelfs oriëntalisme. Akyols set daarentegen is het beste wat ik dit weekend heb gezien. Een uitstekende stage presence met gemaskerde band en de glitterende Gaye Su. Ze brengen zwoele nachtclubsferen (met invloeden uit arabesk en ‚sanat muziği’) en surfklanken, maar ook funky tracks als Çay Elinden Öteye en Selda’s protestlied Yaz Gazeteci Yaz, nog altijd actueel helaas. Os Mutantes zetten een enthousiaste set neer en Annette Peacock sluit het festival stemmig af.