De cartoonprotesten zijn voorbij, maar voorlopig even geen camembert meer voor de Pakistaanse bevolking. Hier en daar wel een Frans tintje in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Barcelona Gipsy Balkan Orchestra, Jennifer Castle, Gemma Humet, Lamia Vox (2x), loscil en Mickaël Mottet.
Jan Willem
Barcelona Gipsy Balkan Orchestra – Nova Era (cd, Satélite K / Xango Music Distribution)
In 2014 debuteert Barcelona Gipsy Klezmer Orchestra met het geweldige Imbarca, gevolgd door het minstens zo fraaie Balkan Reunion in 2015. Nadat toenmalige oprichter en klarinettist Robindro Nikolic uit groep stapt, zijn ze verder gegaan als Barcelona Gipsy Balkan Orchestra. Dit korten ze net als hun vorige project dikwijls af met BGKO, zij het dat ze de K nu uit BalKan halen. De kleine verschuivingen blijken bepaald geen aderlating en ze gaan gewoon verder met het maken van een interessante, diverse maar altijd verbindende mix van onder andere klezmer, Bakan sevdah’s, rembetika, Oosterse en rroma muziek. Daarvan zijn de albums Del Ebro Al Danbio (2016) en Avo Kanto de meer dan overtuigende, wereldse bewijzen van. Nu zijn ze terug met Nova Era, dat zowel in het Portugees als Esperanto “nieuw tijdperk” betekent. Het immer bonte gezelschap bestaat hier nog altijd uit accordeonist Mattia Schirosa (Italië), gitarist Julien Chanal (Frankrijk), contrabassist Ivica Kovačević (Servië), percussionist (darboeka, bendir, cajón, daf) Stelios Togias (Griekenland), (bas)klarinettist Dani Carbonell (Catalonië) en violist Oleksandr Sora (Oekraïne), maar ze hebben een nieuwe (alt)violist Pere Nolasc Turu (Catalonië) en zangeres Margherita Abita (Italië). Met name op de laatst genoemde, die het stokje van de geweldige zangeres Sandra Sangiao overneemt, rust op voorhand een behoorlijke druk, aangezien de zang toch wel één van de oorvangers van de groep vormt. Al snel blijkt dat ze haar rol met verve vervult. Ze beweegt soepel tussen het Kroatisch, Servisch, Roemeens, Macedonisch, Sloveens en Turks. Het geeft ook wel aan welke grenzen de muziek overheen gaat, al sluiten de stukken naadloos op elkaar aan en combineren ze ook gerust diverse stijlen. Verbinden blijft toch wel hun handelsmerk. En dat weten ze te doen met intense muziek die zowel ontroerend mooi als aanstekelijk opzwepend kan zijn. IJzersterke wereldplaat waar je keer op keer weer grenzeloos van kunt genieten.
Jennifer Castle – Monarch Season (cd, Paradise Of Bachelors / Konkurrent)
Hoewel het bepaald geen pro-koninklijk seizoen is geworden, komt de Canadese singer-songwriter Jennifer Castle met het album Monarch Season. De titel verwijst echter naar de monarchvlinder. Het levert dan ook gevleugelde muziek op, die zoals vaker bestaat uit een mix van folk, singer-songwritermuziek en altcountry. Het is haar vierde onder haar eigen naam, maar er gaan ook al een album als Castlemusic en met de groep Deloro aan vooraf. Daarnaast is ze behoorlijk druk en werkt ze met National Parks Project, Wyrd Visions, Eric Chenaux, IC/JC/VC, Ryan Driver, Bry Webb, Doug Paisley, Constantines, Fucked Up en voor diverse theaterproducties en documentaires. Op deze nieuwe schijf gaat ze op uiterst ingetogen en intense wijze verder waar ze met haar vorige album geëindigd is. Het levert in ruim 28 minuten 9 fijne stemmige tracks op, die weer lekker landerig, dromerig en bezinnend zijn. Haar muziek komt ergens uit tussen Nick Drake, Marissa Nadler, Joanna Newsom, Linda Perhacs, Aldous Harding, Angel Olsen, Neil Young, Tarnation en Vashti Bunyan. Veel referenties, maar zo veelzijdig en met name kleurrijk is haar muziek, net als de monarchvlinder, dan ook. Toch laat Jennifer Castle hier meer dan ooit haar eigen prachtige smoel zien en dat is er één die gezien, of nu ja, gehoord mag worden.
Gemma Humet – Màtria (cd, Satélite K / Xango Music Distribution)
Op achttienjarige leeftijd stapt de veelbelovende Catalaanse klassieke pianiste Gemma Humet over op de studie jazzzang. Vervolgens hogere studies jazz aan de Escola Superior de Música de Catalunya. Ze komt er tevens in aanraking met andere muziekstijlen als flamenco en traditionele, populaire en klassieke muziek. Dat beweegt haar ertoe om mediterraan getinte muziek te maken met de groep Thalassa, voordat ze haar solocarrière start en die de prachtige albums Si Enrere Canto (2015) en Encara (2017). Tijdens haar studie heeft ze ook al ze de grote gitarist Toti Soler ontmoet, die haar muzikale pad veelvuldig kruiste en waarmee ze vorig jaar het album Petita Festa heeft gemaakt. Haar prachtige stem en heerlijke blend van pop, folk, jazz, mediterrane muziek en pianomuziek, onderstrepen eens te meer dat ze op haar achttiende een uitstekende keuze heeft gemaakt met haar switch. Ze is uitgegroeid tot een bijzondere juweel binnen het poplandschap. Nu presenteert ze haar nieuwe album Màtria, waarop ze naast haar eerder genoemde blend ook meer elektronica toevoegt. Humet legt zich duidelijk toe op het verkennen van geluiden en dat brengt haar iedere keer weer ergens anders, maar altijd op mooie plekken. Ze weet je met haar emotioneel geladen en prachtstem eenvoudig in vervoering te brengen en mee te nemen op haar nieuwe luistertrip. Je moet het daarbij ergens zoeken tussen Lura, Yasmin Levy, Jaramar, Madredeus, Mecano, Lhasa en A Naifa, al is niets helemaal passend. Daarvoor is Gemma Humet gewoonweg te eigenzinnig. Ze levert hier haar meest complete album af, dat zowel aangrijpend als bloedmooi is.
Lamia Vox – Alles Ist Ufer, Ewig Ruft Das Meer (cd, Cyclic Law)
Lamia Vox – Sigillum Diaboli (cd, Cyclic Law)
Al 15 jaar lang is Lamia Vox het geesteskind van de Russische, tegenwoordig in Tsjechië woonachtige Alina Antonova. Ze produceert doorgaans een fijne mix van dark ambient, neoklassiek, gothic, tribal en industrial. Natuurlijk is dit een mix die al vaker ten gehore is gebracht, maar Lamia Vox doet dat echt op eigengereide en uitstekende wijze. Op haar nieuwe cd Alles Ist Ufer. Ewig Ruft Das Meer, een titel die ze heeft ontleend aan een zangdicht van Gottfried Benn, bevat een spirituele boodschap, een tegenstoot, een tegenstelling met de rationaliteit en hebzucht en materialisme van het posttheïstische en nihilistische tijdperk. In 35 minuten laat ze 7 nummers het spreekwoordelijke licht zien, want de sfeer is behoorlijk duister en mysterieus. Dat komt mede door de fluisterende zang en stemmen, de dark ambient, tribale percussiegeluiden en de onheilspellende klanken die het achtergronddecor gitzwart schilderen. Lichtpuntjes komen van de hakkebord sounds, die wel associaties oproepen met Dead Can Dance. Verder moet je ook denken aan Rajna, Love Is Colder Than Death, Daemonia Nymphe en Will (Frontline Assembly zijproject). Het is allemaal behoorlijk overweldigend en meeslepend en dit album is zonder twijfel haar beste tot nu toe geworden.
Dat er overigens niets valt af te dingen op de vroegere releases bewijst Lamia Vox overduidelijk met de heruitgave van het album Sigillum Diaboli, dat oorspronkelijk al in 2013 is uitgebracht op het fijne Franse Cyclic Law label. Het is niet dat Alina Antonova toen een lichter pad bewandelde, maar de elektronica zijn wel minder zwaar aangezet en leunen meer op de dark ambient. Maar haar kenmerkende sound is wel te herkennen. In een kleine 56 minuten laat ze daarmee 9 tracks de revue passeren, die je van meet af aan behoorlijk in de houdgreep weten te nemen. Ook wat dat betreft niets nieuws onder de zon, of nu ja, in de schaduw. Ik denk dat de hierboven genoemde referenties hier wederom van toepassing zijn. Lamia Vox is een geweldige band voor eenieder die meer van de donkere zijde van de muziek houdt. Derhalve goed dat deze weer in ons midden is!
loscil – Coast/Range/Arc// (cd, Kranky / Konkurrent)
De Canadese muzikant Scott Morgan kan je op diverse instrumenten terugvinden in de groepen High Plains, Destroyer, The Battles en Thee Crusaders Toch vermoed ik dat men hem vooral kent van zijn rustieke project loscil, dat hij er sinds 2001 op nahoudt en waarmee hij veelal iets creëert dat tussen isolationistische ambient, drones en neoklassiek uitkomt. Hij brengt zijn werken doorgaans op het prestigieuze Kranky label uit, maar na 5 cd’s is in 2011 zijn zesde album Coast/Arc/Range op Glacial Movements label uitgebracht, dat zich op innovatieve wijze richt op de meer glaciale en isolationistische ambient. Dit werk van loscil, dat bovendien vernoemd is naar de geografische formaties van de seismisch beweeglijke bergen langs de Canadese kust, past daar dan ook helemaal bij. Muziek voor liefhebbers van Brian Eno, William Basinski, Stars Of The Lid, Tim Hecker, The Sight Below, Chihei Hatakeyama en Netherworld. Mocht je dit stijf uitverkochte album gemist hebben, dan is er goed nieuws, want Kranky brengt deze opnieuw uit als Coast/Range/Arc// (met twee slashes extra dus) met ook nog eens de bonustrack “Black Tusk (descent)” van een goede 7 minuten.
Mickaël Mottet – Glover’s Mistake (cd, We Are Unique!)
Ik leer de Franse muzikant Mickaël Mottet kennen via zijn geweldige project Angil & The Hiddentracks. Dat start als een soloaangelegenheid, maar wordt gaandeweg steeds meer een band. Mottet (zang, piano, gitaar, percussie-instrumenten, composities) mag door de jaren heen naast de steeds wisselende bandleden ook rekenen op steun van artiesten als Laetitia Sadier (Stereolab), Jim Putnam (Radar Bros.), Emma Pollock (Delgados), Françoiz Breut, Half Asleep en Raymonde Howard. Met Putnam neemt hij in 2014 ook een album op. Rond Angil & The Hiddentracks is het sinds 2012 stil. Mottet, die eerder ook actief is geweest in groepen als Del, Jerri, Angil Was A Cat en The We Are Unique Ensemble, laat twee jaar geleden nog wel van zich horen in Lion In Bed, een duo dat hij vormt met zijn vrouw Schérazed. Nu is hij terug met zijn eerste soloalbum Glover’s Mistake. Hij serveert hierop 11 composities, die het midden houden tussen alternatieve pop, poëtische avant-garde en experimentele folk met klassieke elementen. Hij krijgt hulp van muzikanten, deels van zijn Hiddentracks band, op hobo, zang, basklarinet, saxofoon en drums. Mottet brengt hier weer zijn pakkende, stekelige en brutale, goede Engelstalige zang, die me doet denken aan John S. Hall en Day One. Muzikaal gezien is daar ook wel enige verwantschap, maar ook Element Of Crime, Smog, Alias, Pavement, Pascal Comelade, Pinback, Low, dEUS en ga zo maar door. Het moge duidelijk zijn dat er niet echt een vinger op te leggen is en dat Mottet vooral een eigen, unieke sound naar buiten brengt, die enerzijds leunt op het verleden maar die wel gericht is naar de toekomst. Mottet levert een ijzersterk en bijzonder prachtdebuut af!