Eigenlijk hadden we het veel liever gehad over het lekken van die zot getitelde Commissie Stiekem, maar in het openbaar gebeuren helaas ergere dingen. Onze gedachten gaan uit naar alle slachtoffers van zinloos geweld in de hele wereld. Wij hebben enkel zinvolle aanslagen gepleegd op toetsenborden voor onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Bamboo Stilts, Distel, Feverdreamt, Floating Points, Goldmund, Mark Van Hoen, Angélique Ionatos, Sagot, Swans, Trigg & Gusset en Marry Waterson And David A. Jaycock. En gingen naar: Zapp.
Jan Willem
Bamboo Stilts – Beneath The Bark (cd-r, Eilean Rec)
Onchronologisch recenseren, kent u die uitdrukking? Ach, soms ploft er net iets eerder op de mat dan wat later uitgebracht is. De eerste zullen de laatste zijn. Terzake! Eerder dit jaar levert Tui alias Orla Wren de cd-r Beneath The Bark met Leigh Toro ofwel Flotel af als Bamboo Stilts. Beide heren grossieren in gedetailleerde experimentele muziek en maken gebruik van een meer dan recensie vullend arsenaal aan instrumenten (lees er desgewenst de website maar op na), waarbij de ene meer organisch (Orla Wren) en de ander meer elektronisch (Flotel) uit de hoek komt. Een optelsom van beide is het zeker, maar als er zoveel ingrediënten samenkomen blijft de uitkomst verrassend. Uiteraard doen ze dit alles op uiterst subtiele en ingetogen wijze, waardoor er een verstild patchwork aan wonderlijke geluidjes ontstaat, die ze als abstracte ambient uitgieten. Je belandt haast in een parallelle microwereld die betoverend en biologerend is. Je moet helaas goed zoeken naar nog een overgebleven exemplaar, want er zijn er maar 150 van gemaakt en bij het label om begrijpelijke redenen niet meer leverbaar.
Distel – Zand (cd, Ant-Zen)
Eerder dit jaar verschijnt het geweldige debuut puur van Distel, dat in 2013 als lp met een 7” op het geweldige Enfant Terrible is uitgebracht, op cd. Dit Nijmeegse duo æter (zang, keyboards) en scramasax (drums), waarbij de eerst genoemde in elk geval het alias van Peter Johan Nijland is die solo en als Hadewych ook al van zich laat horen. Op hun eersteling brengen ze op prikkelende en bovenal eigenzinnige wijze elementen van de oude industrial en avant-garde meesters als Coil, Virgin Prunes, The Residents, Skinny Puppy, Front Line Assembly, Will en Joy Division, vermengd met de IDM van Autechre en Beaumont Hannant, de experimentele elektronica van The Hafler Trio en de duistere droompop van Mushy. De hoofdzakelijk Engelstalige zang wordt als een soort gruizige echo achter de muziek geplaatst, hetgeen zorgt voor een duister mysterieuze atmosfeer. Diepgravende, angstaanjagende pracht. Nu presenteren ze Zand, wat niet echt een nieuw album is al kun je deze gerust zo behandelen. De tracks zijn afkomstig van compilaties en singles en worden aangevuld met enkele remixen die ze gemaakt hebben voor andere artiesten. Alles draagt hun typerende stempel; zelfs de Suicide cover van “Che” weten ze te verdistelen. De eerdere referenties blijven hier dan ook intact, zij het dit werk eens te meer hun toegevoegde waarde onderstreept. Hiermee brengen ze bepaald geen album vol los zand, maar een coherent geheel dat in goede aarde zal vallen bij de fans en liefhebbers van de betere duistere muziek.
Feverdreamt – Terban Te Ban (cd, Blackjack Illuminist)
Een week geleden heb ik het nog over de muzikale smaakmaker Alexander Leonard Donat, ook wel Alexander Leonard Stöckigt en zoals gezegd de zoon en kleinzoon van respectievelijk de Duitse pianisten/componisten Michael Stöckigt en Siegfried Stöckigt, die je aantreft in de groepen Fir Cone Children, Flight Recorder, Infravoids, Jet Pilot, Leonard Las Vegas en het vorige week besproken Vlimmer. Hij siert met al die projecten vooral de nachten op, maar dat doet hij werkelijk op zeer uiteenlopende wijze. Zo houdt hij er ook Feverdreamt op na, waarvan eerder dit jaar Terban Te Ban is verschenen. Het is een nachtelijk en eigenzinnig cross-over gebeuren waar psychedelische elementen, post-rock, drones, ambient, wave en Oosterse ingrediënten een droomachtig geheel vormen. Daarbij laat zingt Donat in een mysterieuze, verzonnen taal die hij Terbansk noemt. Dat alles zorgt dat hij een uiterst intrigerend geluid neerzet dat zowel intrigerend als sprookjesachtig is. Droom en werkelijkheid lopen dwars door elkaar. Denk daarbij aan een onaardse, rustieke hybride van Have A Nice Life, Scott Walker, Popol Vuh, Von Magnet, Godspeed You! Black Emperor en Jerusalem In My Heart. Maar dan op z’n Terbansk uiteraard. Wederom een sterk en uniek staaltje van zijn kunnen.
Floating Points – Elaenia (2cd, Pluto / N.E.W.S.)
Floating Points is het project van producer/DJ Samuel T. Shepherd, waarmee hij al sinds 2009 vele mini’s het licht heeft laten zien, al dan niet op zijn eigen Eglo Records. Ook heeft hij met zijn 16-koppige Floating Points Ensemble al een prachtige single op Ninja Tunes uitgebracht in 2010. Hij komt nu pas met zijn volwaardige debuut Elaenia. Het is een ingetogen optelsom geworden van al hetgeen hij hiervoor gedaan heeft. Hij serveert een organische mix van filmische jazz, IDM, dubstep en lekker funky ritmes. Deels is het enkel elektronisch en van zijn hand en voor en deels laat hij zijn creaties fraai inkleuren door gasten op drums, bas, viool, altviool, cello, gitaar en zang. Op soepele en licht melancholische wijze beweegt hij zich tussen Fout Tet, Caribou, FaltyDL, Bonobo, DJ Shadow en Cinematic Orchestra. Ik heb een lichte voorkeur voor de tracks met de akoestische instrumenten, maar de afwisseling hier is net als het album zelf een groot goed. De extra schijf bevat een mix van 57:57 minuten met zijn oudere werk, die de veelzijdigheid van deze nieuwbakken artiest nog maar eens onderstreept.
Goldmund – Sometimes (cd, Western Vinyl / Konkurrent)
De Amerikaanse muzikant Keith Kenniff is een getraind drummer, maar gaat vanaf zijn twintigste piano spelen en richt zijn pijlen erna meer op de ambient, neoklassiek en elektronische muziek. Maar hij is niet voor één gat te vangen, want hij participeert in veel solo- en samenwerkingsprojecten. Naast zijn pianogedreven Goldmund zijn dat het IDM, wave en ambientproject Helios, waarvan onlangs een nieuw album is verschenen, de shoegazeband Mint Julep dat hij er samen met zijn vrouw Hollie op nahoudt, het jazzy Sono en de intieme soundtracks die hij onder zijn eigen naam uitbrengt. Tevens is hij de eigenaar van het label Unseen>, waarop naast eigen werk ook de schitterende compilatie For Nihon is verschenen. Na vier jaar is hij terug als Goldmund met de cd Sometimes. Hierop serveert hij 17 nieuwe tracks van bij elkaar ruim drie kwartier. De muziek is uiterst dromerig en waaiert uiteen van pianomuziek en neoklassiek tot ambient, veldopnames en minimal music. Dit levert ondanks de serene klanken spannende muziek op, omdat hij een aanhanger van de “wabi sabi” visie is, waarbij de schoonheid van het imperfecte wordt gekoesterd. Fouten mogen en worden zelfs omarmd in plaats van dat ze uit weg worden gegaan. Deze directe aanpak zorgt voor een bijzondere intimiteit, die hij ook nog eens omzwachteld met heerlijk droefgeestige elementen. Voer voor liefhebbers van Library Tapes, Nils Frahm, Harold Budd, Hauschka, Erik Satie, Balmorhea en Max Richter. In één stuk is ook de legendarische Ryuichi Sakamoto te horen. Een breekbaar en tot de verbeelding sprekend meesterwerk.
Luister Online:
Sometimes (album)
Mark Van Hoen – Nightvision (cd, Saint Marie / Konkurrent)
De Britse muzikant/producer Mark Van Hoen, die tegenwoordig vanuit Los Angeles opereert, is al sinds 1982 bezig met het maken van muziek, waarbij hij hevig beïnvloed wordt door Steve Reich, David Sylvian, Kraftwerk, Brian Eno,John Coltrane en Karlheinz Stockhausen. Zijn eerste werken verschijnen pas in de jaren 90, waarbij hij meer tussen de industrial, IDM, techno en ambient uitkomt. Hij houdt er door de jaren heen nogal wat, veelal invloedrijke, projecten op na, zoals Locust, Seefeel, Scala, Autocreation, Aurobindo en sinds kort ook Black Hearted Brother (met Neil Halstead en Nicholas Holton) en Children Of The Stones. Tegenwoordig lopen zijn solowerk en Locust parallel en is het onderscheid tussen die twee wat lastiger te maken dan voorheen. Op Nightvision komt hij naast zijn typerend romantisch getinte mix van elektronische stijlen ook weer met zijn oude liefde krautrock aanzetten. Dat heeft vermoedelijk voor een deel te maken met dood eerder dit jaar van Edgar Froese van Tangerine Dream, die in “Froese Requiem I” en “Froese Requiem II” een stemmig eerbetoon krijgt. Hij brengt oud en nieuw op schitterende wijze samen en lardeert het geheel met vrouwelijke, soms haast spookachtige stemsamples en drones. Dat alles levert ondanks de heldere geluiden een duister, intrigerend geheel op dat je moeiteloos weet te betoveren.
Luister Online:
Nightvision (album)
Angélique Ionatos – Reste La Lumière – Μενει Το Φωσ (cd, Ici D’Ailleurs)
Angélique Ionatos is inmiddels tot een ware diva uitgegroeid. Ze is de zus van Photis Ionatos, die eerder dit jaar ook al een album heeft afgeleverd. Beide verlaten tijdens de dictatuur van het kolonelsregime (1967-1974) Griekenland en gaan via België uiteindelijk naar Frankrijk. Angélique brengt vanuit Frankrijk al sinds 1979 zo’n 15 albums uit, waarbij er nog één werk uit 1972 voor zit. Het Franse klasselabel Ici D’Ailleurs is bepaald niet voor één gat te vangen, maar dat ze nu haar nieuwe werk Reste La Lumière – Μενει Το Φωσ komen is wel heel verrassend. Hierop brengt ze mix van Griekse folk en chansons, waarbij de teksten hoofdzakelijk afkomstig zijn van Griekse dichters. Ionatos (zang, gitaar, e-bow) wordt hierbij geholpen door contrabassist Claude Tchamitchian, altviolist Gaspar Claus (zoon van Pedro Soler), gitarist/zangeres Katerina Fotinaki en nog wat gasten op daf, bandoneon en contrabas. Het resultaat weet je bij de strot te grijpen. Emotioneel geladen songs die dwars door de taalbarrière voelbaar zijn. Je moet door de zang en deels de muziek wel denken aan Maria Farantouri, Savina Yannatou, Yasmin Levy en Nena Venetsanou, maar muzikaal zijn er ook wel aanknopingspunten met Tom Cora, David Darling en Joëlle Léandre te vinden. Een buitengewoon prachtalbum.
Sagot – Valse 333 (cd, Ici D’Ailleurs)
Julien Sagot is jarenlang drummer van de Canadese indierockformatie Karkwa. Sinds 2012 treedt hij naar buiten als Sagot wat in 2012 het album Piano Mal heeft opgeleverd. Hij blijkt een prima zanger en multi-instrumentalist. Zijn Franse, herfstige zang doet wel aan die van Serge Gainsbourg denken. Dat is ook weer goed te horen op zijn nieuwe cd Valse 333, waarbij de titel verwijst naar de walsritmes die zijn rocksongs rijk zijn. Het album is vorig jaar al verschenen op het leuke indierocklabel Simone Records uit Canada, maar krijgt nu ook een Europees vervolg dankzij Ici D’Ailleurs. Sagot werkt met piano, synthesizers, gitaar, drums en elektronica en laat allerlei hoeken van de alternatieve rock zien. De ene keer heel spacy, speels of meer elektronisch en op andere momenten ingetogen, experimenteel of rauw. De associaties lopen dan ook uiteen van Jérôme Minière, My Jazzy Child en Programme tot Diabologum, Yeti Lane, Gablé en Dominique A.. Wel duidelijk met een Frans tintje dus. Een heerlijke tweede.
Swans – The Gate (2cd, Young God)
Sinds de reanimatie van de Swans in 2010, zijn Michael Gira en de zijnen krachtiger dan ooit. De aanpak van Gira harder, grootser en meer apocalyptisch. Dat levert ook de drie monumentale studioalbums My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky (2010), The Seer (2012) en To Be Kind (2014) op, waarbij de groei er nog lang niet uit lijkt te zijn. Tussendoor verschijnen er ook een aantal cd’s vol live en demomateriaal, veelal om de daarop volgende studioalbums te financieren. Deze zijn door de prima kwaliteit, de andere/alternatieve versies en exclusief materiaal plus schitterende artwork ook van toegevoegde waarde. Nu is daar weer zo’n album: het imposante tweeluik The Gate. En ja, volgend jaar verschijnt er weer een nieuw werk van de zwanen. De eerste schijf bevat 3 tracks, maar finisht pas na 76 minuten! Een live uitvoering van het nieuwe prachtnummer “Frankie M”, wat heel veel belooft voor volgend jaar. Dan volgt “A Little God In My Hands” van de laatste cd, die hier groots wordt neergezet. Tot slot krijg je “Apost/Cloud Of Unforming”, waar “The Apostate” van The Seer overgaat in de, wederom een nieuwe, track “Cloud Of Unforming”. De tweede schijf bevat 8 tracks die slechts 72 minuten duren. Eerst 3 lange livenummers, “Just A Little Boy”, het nieuwe “Cloud Of Forgetting” en een mix van oud en nieuw in “Bring The Sun/Black Eyed Man”. Tot besluit krijg je 5 korte akoestische demoversies, deels van wat nog komen gaat. Hij begint met “When Will I Return?” dat niet elders uitgebracht zal worden, omdat het een cadeau voor zijn vrouw Jennifer is. De rest bestaat uit voorlopige ideeën, waarvan lastig te zeggen hoe ze straks gaan klinken. Opmerkelijk is de song “People Like Us” waar hij de volgende opmerking bij plaatst: “this is a goodbye to Swans as we now know it”. Ach we zien wel wat er komen gaat. Voor nu is er weer iets prachtigs van de Swans uit en ziet de toekomst er goed uit.
Trigg & Gusset – Adagio For The Blue (cd-r, Preserved Sound)
In 2013 is daar plots het Nederlandse duo Trigg & Gusset, ofwel Bart Knol (piano, fender rhodes, synthesizers, elektrische gitaar, beats, samples) en Erik van Geer (basklarinet, tenor/bassaxofoon, fluit), met hun album Legacy Of The Witty. Ze krijgen her en der hulp van contrabassist Dominique Bentvelsen. Samen maken ze een heerlijk tot de verbeelding sprekende duistere mix van ambient, doom/dark jazz en modern klassiek, waarmee ze hoge ogen gooien. Daarmee gaan ze op een nog hoger niveau mee verder op de nieuwe schijf Adagio For The Blue, waar de drie genoemde heren ook nog steun krijgen van Midas Ghijsels (akoestische en flamenco gitaar), Just Lavooij (contrabas), Coen Hamelink (trompet) en Matthijs Blom (elektrische gitaar). Nachtelijke pracht die weer op filmische wijze aan je voorbij trekt. Het klinkt alsof The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble, Dale Cooper Quartet And The Dictaphones, Cinematic Orchestra, Miles Davis en Bohren & Der Club Of Gore een duister verbond zijn aangegaan, waarbij David Lynch de regie in handen heeft. Het is wonderschoon, ontroerend en intrigerend. Ook hun tweede album is er één van wereldklasse geworden.
Marry Waterson & David A. Jaycock – Two Wolves (cd, One Little Indian / Konkurrent)
Marry Waterson, die ook wel opereert als Maria Gilhooley en Maria Waterson, komt uit een echte folkfamilie, die de muziek al met de paplepel ingegoten krijgt. Voor haar solocarrière is ze te horen in Blue Murder, The Watersons en The Waterdaughters. Samen met haar broer Oliver Knight heeft ze ook al twee albums uitgebracht. Ditmaal werkt ze op Two Wolves samen met David A. Jaycock, die je naast zijn solowerk van Big Eyes dan wel The Big Eyes Family Players wellicht kent. Op hun gezamenlijke album presenteren ze 15 uiterst dromerige songs, die ergens tussen folk en singer-songwritermuziek uitkomen. Marry heeft een klein rafeltje aan haar mooie stem, wat erg fraai is. David begeleidt haar laat ook vocaal regelmatig van zich horen. Verder zijn het Neil MacColl (gitaar, zessnarige basm marxofoon, guitaret) en Kate St John (piano, hobo, accordeon, cor anglais) doen ook nog wat muzikale duiten in het zakje. Het levert een magnifiek werk op dat breekbaar is, tot de verbeelding spreekt en je even uit de drukte van het hedendaagse voert.
Martijn
An Evening with Zapp @ North Sea Jazz Club, Amsterdam
Zapp zijn jeugdhelden van me, wat de Troutmanfamilie er dan live van bakt zonder hun voorganger Roger blijft spannend. Kunnen ze nog vlammen of wordt het een opgewarmd kliekje? Dat wordt snel opgehelderd, de band begint met een waar spervuur van hits (So Ruff, So Tuff, I Heard It Through The Grapevine, I Can Make You Dance, Doo Wah Ditty, etc.). Bandleden, jong en oud, rennen als een malle over het kleine podium heen en weer. Of over elkaar heen duikelend, om de zoveel tijd van instrument of outfit te wisselen. Na veertig minuten heb je gevoel dat er al een hele avond op zit. Dan wordt er wat gas teruggenomen voor ballads Computer Love en grootste hit I Wanna Be Your Man. Het laatste deel van de set wordt gevormd door lange jams op More Bounce To The Ounce, Dance Floor en California Love waar het publiek veel bij betrokken wordt en uiteindelijk ook voor een groot deel op het podium belandt. Tussen al dat spektakel worden er nog wat funk classics gequote (Parliament/Funkadelic, The Time en Kool & The Gang bijvoorbeeld) én tijd genomen om de heer de prijzen. Veel van hun songs zijn echte gangsta-anthems maar zelf zijn ze heel braaf diep religieus en de stemming is buitengewoon positief. Vet funky én inspirational, mag ik een kerk!?