Die verdwenen oorlogswrakken in de Javazee liggen waarschijnlijk gewoon op de werf van DENK, om er nieuwe namen op te spuiten. Wij spuien vooral weer goede namen in onze lijstjes uit het:

SCHADUWKABINET

We luisterden naar: Aries, Box And The Twins, Crippled Black Phoenix, Deleyaman, E, Early Spring Horses, Esben And The Witch, Films, Ian Fisher, ISAN, Leichtmetall, Lavinia Meijer, Michael Nau, Other Houses, Rayon, Renaldo & The Loaf, Joana Serrat, Dirk Serries, Shrubbn!!, Weyes Blood, Kathryn Williams & Anthony Kerr, Gaye Su Akyol, Hacktivist en Deathspell Omega.

Jan Willem

Aries – Adieu Or Die (cd, La Castanya/ K / Sonic Rendezvous)
De Spaanse Isabel Fernández Reviriego maakt eerst deel uit van de groep Charades. Inmiddels bestaat die niet meer en is ze al sinds 2012 bezig met solowerk uit te brengen als Aries (niet te verwarren met één van die andere 21 artiesten met die naam). Hiermee legt ze een lekker psychedelisch indiepopgeluid aan de dag. Ze is nu terug met Adieu Or Die, een dreigende titel die de lading niet dekt, aangezien ze een redelijk opgewekte sound in huis heeft. Ze zingt er lustig op los in het Spaans en voorziet deze van wederom een psychedelisch poprandje met synthesizers, loops, samples, beats en gitaar. Hier experimenteert ze wat bij, waardoor het bepaald geen eendimensionaal album is geworden. Op de één of andere manier doet haar muziek heel Japans aan, maar zitten er ook hints naar The Magnetic Fields, Stereolab en Aphex Twin in verstopt. Een zeer aangenaam en fruitig plaatje.

 

Box And The Twins – Everywhere I Go Is Silence (cd, Manic Depression/ Synth Religion)
Box And The Twins is een nieuwe band die zich in aanvang nog Coctail Twins noemt. Daarmee geven ze, zij het met een knipoog, aardig de richting aan. De groep bestaat uit zangeres Box von Dü (machines), Marc (gitaar, zang) en Mike (bas, zang). Ze presenteren nu hun debuut Everywhere I Go Is Silence. Hierop laten ze heerlijke mix horen van darkpop, wave, droompop en shoegaze, waarbij ze ook een toefje gothic toevoegen. Aan de ene kant levert dat nostalgische muziek op die ergens tussen Siouxsie & The Banshees, Cocteau Twins, Cranes, Clan Of Xymox en Slowdive past, maar anderzijds vinden ze ook aansluiting bij de nu gaze beweging van deze tijd. Voor degene die van melancholische en meer duistere muziek houdt is dit een waar feest.

 

Crippled Black Phoenix – Bronze (cd, Season Of Mist)
Hoewel Crippled Black Phoenix een heuse band lijkt is het vooral het geesteskind van multi-instrumentalist Justin Greaves (Iron Monkey, Teeth Of Lions Rule The Divine, The Varukers, Se Delan). Per album trekt hij weer andere muzikanten aan (en stoot ze wellicht ook af). Op alweer het achtste album Bronze in acht jaar tijd, zijn het zanger/gitarist Daniel Änghede (Astroqueen, Hearts Of Black Science), toetsenist Mark Furnevall, drummer Ben Wilsker, pianiste/zangeres Daisy Chapman, zanger/gitarist/bassist Jonas Stållhammar (Bombs Of Hades, God Macabre, Utumno), bassist Tom Greenway en zangeres Belinda Kordic (Se Delan, Killing Mood, Stabb) die tot het elitekorps mogen toetreden. Daarnaast nog 4 gasten op viool, blaasinstrumenten, piano en zang. Op de gelimiteerde versie krijg je geen 10 maar 12 nummers geserveerd, die bij elkaar maar liefst 79 minuten duren. Voller kan het haast niet, maar dat past ook wel bij hun brede rocksound die gaat van prog-, post- en psychedelische tot experimentele, blues- en stoner-rock. Dat doen ze al jaren op hun eigenzinnige en overtuigende wijze, waarbij ook hier de referenties namen als Masters Of Reality, Grails, Mogwai, Pink Floyd, The Tea Party, Black Sabbath en Porcupine Tree omvatten. Op dit nieuwe album zijn ze goed op dreef. Felle, gedreven rock met sterke zang, die ze zo nu en dan afwisselen met machtig bezinnende stukken. Ze brengen een breed scala aan emoties op heel fraaie wijze aan de man.

 

Deleyaman – The Lover, The Stars & The Citadel (cd, T.T.O. / Sonic Rendezvous / It’s All Happening)
Deleyaman is in 2000 opgericht door de Grieks-Armeense Amerikaan Aret Madilian. Deze zanger en multi-instrumentalist komt via omzwervingen in Frankrijk terecht waar de groep verder gecompleteerd wordt door zangeres Beatrice Valantin en duduk-speler Gerard Madilian. De Zweedse drumster Mia Bjorlingsson is in 2015 afgehaakt en woont tegenwoordig in Nederland. De muziek van Deleyaman is niet eenvoudig te categoriseren, aangezien deze op droefgeestige wijze laveert van neo-folk, dark ambient, post-punk en minimal naar dark wave, avant-garde en zelfs chansons. En toch klinkt altijd consistent, waarmee ze in feite een geweldig eigen formule in handen hebben. The Lover, The Stars & The Citadel is alweer hun zevende album. Aret brengt weer een keur aan instrumenten en is regelmatig te horen met warme, herfstige zang in het Engels, Frans en één stuk in het Armeens. Zijn stem zit wel dichtbij die van Brendan Perry, maar ook Dominic Appleton en Abed Azrie zijn niet ver weg. Deze wordt met enige regelmaat afgewisseld dan wel aangevuld met de bitterzoete, dikwijls Franstalige zang van Beatrice. De muziek is weer van een heerlijke droefgeestigheid waarop de thema’s liefde, eenzaamheid en opstand mooi aansluiten. In twee van de 11 tracks mogen ze rekenen op steun van klasbak Brendan Perry (Dead Can Dance) op bouzouki en percussieprogrammering. Het is allemaal van grote klasse en voer voor fans van Dead Can Dance, Abed Azrie, Mi And L’Au, Wire, Black Tape For A Blue Girl, Cocteau Twins en Black Swan Lane. Wereldse dark folk en wave gehuld in mysterieuze melancholie. Een album vol narcotiserende schoonheid, dat hoogtepunt na hoogtepunt aaneenrijgt!

 

E – E (cd, Thrill Jockey / Konkurrent)
Je zal mij niet horen beweren dat zangeres/gitarist Thalia Zedek een eenvoudige artiest is, die je simpel omarmt. Maar als je deze rockheldin eenmaal in je armen gesloten hebt, laat ze je ook niet meer gemakkelijk los. Na groepen als Dangerous Birds, Live Skull, Uzi en het sublieme Come te hebben versleten, gaat ze daarna solo verder onder haar eigen naam en later als de Thalia Zedek Band. Eerder dit jaar komt ze daarmee met hun vierde wapenfeit Eve, dat bijzonder sterk is. Ondertussen heeft ze met Gavin McCarthy (Karate) en Jason Sanford (Neptune) in 2013 ook de band met niet te googlen naam E opgericht. Daarmee brengt ze nu het gelijkluidende debuut. Hierop krijg je 10 tracks die als een klap op je smoel zijn, zij het wat aangenamer. Ze houden het midden tussen hardcore, emocore, noise en industriële rock. Het is explosief en emotioneel tegelijkertijd. Hun felle sound weet zowel de adrenalinespiegels als de emotionele factoren aan te spreken. Het levert een energiek en meeslepend geheel op.

Luister Online:
E (albumfragmenten)

 

Early Spring Horses – What The Wood Whispers To Itself (cd, Send The Wood Music / Five Roses Press)
Het leuke van recenseren zijn toch vooral die verrassingen die je op de mat geworpen krijgt. Zeker bij muziek waar jezelf anders wellicht niet achter zou zijn gekomen. Dat geldt ook voor het nieuwste project van de Zweedse artiest Vincent Stockholm, wat ongetwijfeld zijn eigen naam niet is. In 2013 brengt hij samen met Annabeth McNamara onder de naam This Is Alaska al een heel fraaie epee uit, die op melancholische wijze ergens tussen folktronica, ambient en pianomuziek uitkomt. Nu komt hij als Early Spring Horses met zijn debuut What The Wood Whispers To Itself. Hierop combineert hij intieme pianomuziek met elektronica, stemmige arrangementen en zijn warme zang, die mij doen denken aan een mix van Sylvain Chauveau en Chris Hooson van Dakota Suite. De muziek heeft ook wel enig raakvlak met die laatst genoemde, al zullen liefhebbers van Greg Haines, At Swim Two Birds, The White Birch en Talk Talk hier ook goed mee uit de voeten kunnen. Het moge duidelijk zijn dat hij vooral emoties en bepaalde atmosferen over wil brengen en zich daarbij niet vastpint op een bepaald genre. Hij krijgt in twee tracks nog hulp van Arthur Coriolan Wilmotte op harp. Het is allemaal van een indringende en eigenzinnige pracht wat hij hier brengt. Een heel fijne ontdekking.

 

Esben And The Witch – Older Terrors (cd, Season Of Mist)
Het Britse Esben And The Witch is echt geweldig begonnen met de album Violet Cries (2011) en Wash The Sins Not Only The Face (2013). Deze neogoths met shoegaze, wave en indie elementen kunnen daar zo de speeltuin delen met Cocteau Twins, The xx en My Bloody Valentine. Het wordt pas sensationeel als ze voor hun derde album A New Nature (2014) de studio induiken met Steve Albini en de synthesizer en keyboards overboord gooien. In de ongewijzigde opstelling brengen Rachel Davies (zang, bas), Thomas Fisher (gitaar) en Daniel Copeman (elektronica, drums) een stuk rauwer en soms zelfs behoorlijk hard geluid; een beetje richting de oude PJ Harvey en A Place To Bury Strangers. Met behoud van de eerdere melancholie en emoties maken ze gewoonweg een nog diepere indruk. Kunnen ze daar nog een keer overheen? Nou en of! Nu is er Older Terrors, waarop ze slechts 4 nummers presenteren. Deze klokken wel allemaal ergens tussen de 10,5 en 13 minuten. Ze nemen zogezegd hun tijd om de tracks op te bouwen. Dat begint dikwijls nog wel met die wave-achtige klanken, met name door de zang, maar eindigt nu vaak met harde post-rock die zelfs de kant van bijvoorbeeld Isis opkoerst. Eerst weten ze je bergen kippenvel te bezorgen met hun melancholische muziek om er vervolgens nog scheppen adrenaline en nog meer kippenvel overheen te gooien. Aan de grond nagelende pracht. Wat een fantastische metamorfose maakt deze band door.

 

Films – Signs From The Past (2cd, Ricco Label)
Het Japanse Ricco Label herbergt ontzettend veel bijzondere pracht, van neoklassiek tot postrock. De bekendste groep uit hun stal is ongetwijfeld Anoice. De leden Takahiro Kido (Cru, RiLF, Mokyow) en Yuki Murata (The Frozen Faults, Cru, Ryuichi Sakamoto) hieruit zijn ook verantwoordelijk voor het tot de verbeelding sprekende neoklassieke project Films, dat al de albums Messenger(2010) en A Forbidden Garden (2013) het herfstlicht hebben doen zien. Ze lengen hier doorgaans neoklassiek aan met stemmige elektronica, waarbij de overige Anoice leden voor de klassieke inbreng zorgen. Weer drie jaar later komen ze met Signs From The Past aanzetten. Kido (orgel, synthesizer, gitaar, bas, arrangementen) en Murata (piano, synthesizer, Rhodes, klokkenspel, composities, arrangementen) bevinden zich in goed gezelschap van zangeres Calu (Matryoshka, RiLF) en diverse gasten uit onder meer Anoice op violen, altviool, fluit, fluit, drums en percussie. De muziek is hier een combinatie van neoklassiek, minimale pianomuziek, postrock, ambient, veldopnames en elektronica, waarbij de breekbare etherische zang van Calu en die van Films (alias van een andere zangeres) bijzonder mooi past. Zij zingen in een fantasietaal, dan wel woordeloos, maar met een klassieke output. Grof gezegd komen ze met hun benevelende sound ergens tussen Anoice, Sigur Rós, Ryuichi Sakamoto, Max Richter, Craig Armstrong en de diverse solo/zijprojecten van de bandleiders uit. Het is betoverend mooi, waardoor het kippenvel gewoon door je kleren heen prikt. Hun absolute magnum opus. Als je de cd bij het Ricco Label besteld mag je ook nog eens rekenen op een bonus cd met daarop een extra track en een overdonderende remix van één van de albumtracks. Je blijft als versteend achter.

 

Ian Fisher – Koffer (cd, Snowstar)
De Amerikaanse singer-songwriter Ian Fisher heeft al lang zijn thuisland verruilt voor diverse landen dan wel plaatsen in Europa en vooral Berlijn. Ik kan me zo maar voorstellen dat er gezien de laatste verkiezingen ook geen haast is om zijn koffer te pakken en terug te keren, al blijft het verlangen naar zijn land wel bestaan. Dat blijkt uit zijn voorgaande werk, dat hij zowel onder zijn eigen naam als onder Ian Fisher & The Past en Ian Fisher & The Present heeft uitgebracht; Vienna You White Moon (2009), Anchor & Ship (2010), The Present (2013, samen met The Present) en eerder dit jaar Nero zijn echt allemaal indringende prachtalbums geworden vol persoonlijke verhalen, die uit het leven gegrepen zijn. Zo speelt de zoektocht naar een nieuwe thuisplek altijd wel een rol, samen met het gemis van de boerderij in Missouri waar hij is opgegroeid. Dat is genoeg voer voor nog meer muziek blijkt wel uit zijn nieuwe album Koffer. Deze koffer staat natuurlijk symbool voor zijn zoektocht, maar is ook letterlijk een item dat hij vaak in en uitpakt, ongeacht of het nou die koffer is of der Koffer. Hij is een soort muzikale zwerver, maar dan één die op meerdere plekken thuis kan komen. Maar wat weet hij weer 11 schitterende songs vol singer-songwritermuziek, folk, blues en altcountry neer te zetten. Natuur bestaan de thema’s weer uit nostalgie, heimwee, verdriet, geluk en dergelijke. Dat vertolkt Fisher weer op schitterende wijze met zijn getormenteerde zang, die hij begeleidt op gitaar en banjo. Daarbij wordt hij begeleid door onder (veel) meer Ryan Thomas Carpenter aka The Present (piano, wurlitzer, akoestische gitaar, orgel, achtergrondzang), Ollie Samland (pedal steel, piano, orgel), Alexia Peniguel (achtergrondzang), Fabian Kalker (bas), Simon Bauer (bas) en Tim Neuhaus (drums, achtergrondzang). Allen staan ze ten dienste op zijn oprechte zielenroerselen te omlijsten. Fisher zingt zowaar ook een keer in het Duits. Maar in welke taal hij ook zingt, zijn emoties zijn universeel en voelbaar. Hij kan het zo treffend en schrijnend neerzetten soms. Neem de titelsong, waarin hij zegt geen Duitser te willen zijn maar wel dat “Ein Koffer in Berlin ist besser dann nichts.” Het is veelzeggend. Voor de luisteraar is het daarbij nog eens fijn dat dit wonderschone muziek oplevert, die weliswaar uit ontheemdheid ontstaan zijn maar liefhebbers van Charlie Parr, Lambchop, Templo Diez, The Walkabouts, Vic Chesnutt, Bob Dylan en Songs:Ohia op warme wijze doen thuiskomen.

 

ISAN – Glass Bird Movement (cd. Morr Music / Konkurrent)
In 1996 starten Robin Saville (Silver Servants) en Antony Ryan (ook in Seavault met Simon Scott) hun Integrated Service Analogue Network, ofwel ISAN. Hiermee produceren ze tot en met 2010 zeven albums vol fijnbesnaarde, abstracte elektronica en IDM. Na een hiaat van maar liefst zes jaar zijn de heren terug met Glass Bird Movement. Hierop bouwen ze op subtiele wijze elf uiterst gedetailleerde klanklandschappen. Breekbare ritmes, warme pulserende beats aangelengd met IDM, neoklassiek, stemsamples, veldopnames, ambient en allerhande elektronische vondsten maken hier de dienst uit. De geluid zijn helder als kristal, maar vormen wel een warme deken die je in deze tijd van het jaar goed gebruiken kunt. Hoewel ze echt hun eigen stempel drukken, zullen liefhebbers van Hermann & Kleine, B. Fleischmann, Arovane, Ulrich Schnauss en Boards Of Canada hier ook intens van kunnen genieten. Een ijzersterke, of nee glasheldere, nu ja in elk geval geen houterige comeback.

 

Leichtmetall – Mit Dem Bauch An Die Wand (cd, Karaoke Kalk / Konkurrent)
Ooit heb ik de eerste twee Leichtmetall cd’s Leichtmetall (2004) en Wir Sind Blumen (2006) blind aangeschaft in een uitverkoop. Dat omdat de hoezen iets verontrustends en tegelijkertijd onschuldigs uitstralen. Twee vrouwen die zo zussen zouden kunnen zijn, maar waarbij het plaatje ook iets bevreemdends heeft. Het is geen miskoop gebleken. De muziek die zangeressen en multi-instrumentalisten Marion Dimbath (Merricks) en Nicola Schüpferling brengen kan je ergens plaatsen tussen electro, abstracte dadaïstische pop en synthpop. Ontwapende muziek maar met een spannende twist. Het is 10 jaar wachten op de derde cd Mit Dem Bauch An Die Wand, wat mogelijk te maken heeft met het vertrek van Nicola. Marion Dimbath (zang, programmering, bells, klokkenspel, ukelele, trombone, trompet, tuba) zet de groep nu voort met Anja Morell (zang, klokkenspel, ukelele, accordeon) en pleegt geen stijlbreuk als het om de cover gaat. Dit duo brengt weer van die heerlijk naïef klinkende muziek, maar brengt stiekem genoeg diepgang middels diverse boodschappen. En het staat bol van de humor en soms volslagen absurde rijm. In de titeltrack bijvoorbeeld: “Steckt der Kopf fest im Sand, kommt der Doktor gerannt” of “Vielen haben Hunger haben Durst, bei vielen geht es um die Wurst”. Zo zijn er ook genoeg serieuzere stukken, ook eenmaal in het Frans en Engels gezongen. Dada-pop dekt meestal de lading, al laten ze in de track “Ich Bin Nur Eine Maschine In Deinem Leben” een fraaie combinatie van pop met Krafwerk horen. Ook zitten er wel elementen van Klimperei, Misophone en Donna Regina in, alleen dan door hun eigenzinnige kinderbril bekeken. Van die laatste brengen ze ook nog een Duitse versie van hun song “Coloured Like Ashes”. Het is allemaal van vrolijk makende droefgeestigheid.

 

Lavina Meijer – The Glass Effect (2cd, Sony Classical)
Hoewel ik harpist Remy van Kesteren niet lang geleden uitvoerig heb besproken, ben ik niet per se een groot fan van de harp. Ik vind het een fascinerend instrument, maar niet iedereen komt ermee weg. Remy wel en ook landgenote Lavinia Meijer. Zij heeft een bijzondere band met Philip Glass, die zelfs enkele van zijn werken speciaal voor haar en dan met name de harp heeft herschreven. Dat begint in 2011 waar ze zijn “Metamorphosis” vertolkt. Maar de waardering is wederzijds. Vandaar dat ze nu een ode aan deze grootmeester brengt, die in 2017 80 jaar wordt, met de cd The Glass Effect. Op de eerste schijf brengt ze op haar eigengereide wijze tien van zijn etudes op de harp. Deze zijn alleen al de aanschaf van dit album waard. Op de tweede schijf bevindt ze zich in goed gezelschap van de meester zelf, maar ook hedendaagse componisten als Bryce Dessner (The National, Clogs), Nico Muhly, Ólafur Arnalds, Nils Frahm en Ellis Ludwig-Leone. Ze hebben allemaal muziek voor haar gecomponeerd in de geest van minimalist Glass. En hoe mooi de eerste schijf ook is, op de tweede gebeuren de meest spannende dingen. Al met al is dit een ontzettende mooi eerbetoon geworden.

 

Michael Nau – Mowing (cd, Full Time Hobby / Konkurrent)
De Amerikaanse singer-songwriter Michael Nau laat samen met zijn vrouwe Whitney McGraw Nau eerder van zich horen in de indiefolk groepen Cotton Jones en Page France. Maar kennelijk is het hem even niet herfstig genoeg en besluit hij solo het album Mowing op te nemen dat eerder op cassette, lp en cd is verschenen op Suicide Squeeze. Hij legt een lekker sepiakleurig geluid aan de dag, waarvan de bladeren gewillig van de bomen vallen en de lucht als vanzelf gaat huilen. Zijn warm melancholische stemgeluid en fijne gitaarspel neemt je daarbij aan de hand. Hij mag rekenen op steun van diverse gasten op zang (onder meer zijn vrouw), strijkinstrumenten, gitaar, marimba, piano, percussie, drums, bas en keyboards. Ondanks deze vele bijdragen maakt hij er een sober en uiterst stemmig geheel van, dat zelf een beetje naar lo-fi neigt. Naast zijn eigen bands doet de muziek je ook wel denken aan een mix van Al Stewart, Arthur Russell, Cat Stevens, Smog en Lambchop. Deze cd is nu ook verschenen op Full Time Hobby met een extra track. Heerlijk bezinnend droomplaatje.

 

Other Houses – Fabulous Dates (cd, Aagoo / Five Roses Press)
Morgan Enos, die eerder en nog steeds te horen is in de doom/shoegaze/rock band Hollow Sunshine, en onlangs in de experimentele popband Hheaven, mag vorig jaar als Other Houses zijn debuut Bad Reputation op het innovatieve Aagoo label, waar je werkelijk altijd verrast wordt, het licht laten zien. Enos ontpopt zich hier als eigenaardige singer-songwriter, die wave, psychedelische, folk- en powerpop incorporeert in zijn sound. Op zijn tweede worp Fabulous Dates, die 9 nummers telt en slechts 23 minuten lang is, voegt hij daar ook noise en no wave aan toe. Dat legt hem muzikaal bepaald geen windeieren, want zijn songs schoppen kont. Het is allemaal wat grilliger en hij wisselt frivole en tijdloze muziek af met duistere en zwaarder op de hand liggende; van grofweg de Beatles tot Mount Eerie en Godheadsilo. Dat levert een verrassend en caleidoscopisch album op.

 

Rayon – A Beat Of Silence (cd, Morr Music / Konkurrent)
De geweldige compilatie The Day My Favourite Insect Died uit 1996 bevat veel experimentele zijprojecten van leden van The Notwist. Ook Rayon van zanger/gitarist Markus Acher, van verder Village Of Savoonga, Potawatomi, 13 & God, Lali Puna (met zijn vrouw Valerie Trebeljahr), Alles Wie Gross, 3 Shades Of Blue, John Yoko, Hochzeitskapelle en Tied & Tickled Trio, is daarop terug te vinden. Met Rayon brengt hij in 2006 ineens de 12” Libanon uit. En vorig jaar verrast hij met de prachtige soundtrack Il Collo E La Collana. Kennelijk heeft hij de smaak te pakken, want hij komt nu met het nieuwe, instrumentale album A Beat Of Silence. Een titel die de lading op meerdere vlakken goed dekt. Enerzijds omdat hij speelt met stiltes, die net zo belangrijk kunnen zijn als de geluiden zelf, plus het feit dat veel op percussie-instrumenten als marimba, gamelan, metallofoon en vibrafoon tot stand komen. Daarnaast past de titel zo goed omdat hij weliswaar verstilde, skeletachtige muziek brengt maar die er wel enorm inhakt. Hij lardeert het geheel nog met piano, elektronica, gong en harmonium. Daarbij krijgt hij nog hulp van 5 gasten op piano, harmonium, marimbafoon, percussie, elektronica, vibrafoon, klokkenspel en allerhande objecten. De spannende muziek zit ergens tussen minimal music, jazz, neoklassiek en ambient in. Het is allemaal minimaal maar van een wonderschone melancholische pracht.

Luister Online:
A Beat Of Silence (albumfragmenten)

 

Renaldo & The Loaf – Gurdy Hurding (cd, Klanggalerie)
Het Britse duo Renaldo & The Loaf is voor mij onlosmakelijke verbonden met het Amerikaanse The Residents. Beide bands maken meer muziek over muziek en opereren in een absurdistisch spectrum. Beide bands delen ook het album Title In Limbo. Maar Renaldo & The Loaf staat wel echt op zichzelf en laten tussen 1979 en 1987 menig geniaal album het licht zien en delen ook een 7” met andere zielsverwant Yello. De groep bestaat uit Renaldo Malpractice ofwel Brian Poole en Ted The Loaf aka David Janssen. De laatste paar jaren worden hun werken van weleer terecht allemaal opnieuw uitgebracht via het geweldige Klanggalerie label, maar een heuse comeback zag ik toch niet aankomen. Toch is die er na bijna 30 jaar middels de cd Gurdy Hurding. Ze serveren 13 nieuwe tracks, waarbij de mannen op leeftijd een jeugdig en uniek geluid aan de dag leggen. Bij sommige mensen spoelen de wilde haren weg in de doucheput, maar bij gasten zoals deze nestelen ze zich schijnbaar dieper in de schedel, zij het wat grijzer. Het valt met geen pen te beschrijven wat ze hier ten gehore brengen. Met omzeilende woorden als Primus maar dan zonder de rock, The Residents vrij van het abstracte, de Cardiacs met een absurdistisch ingetogen twist, John Dowie zonder punk en Ron Geesin die met Yello en Syd Barrett duelleert, kan ik het een beetje duiden. Voor de rest moet je deze zonderlinge genieën gewoon zelf ervaren, want iets als dit zal je niet vaker tegenkomen. Ze zijn echt wel veranderd na al die jaren maar ergens ook helemaal niet. Toonaangevende klasbakken.

 

Joana Serrat – Cross The Verge (cd, Loose Music)
De Spaanse Joana Serrat gooit met haar officiële debuut Dear Great Canyon uit 2014 al hoge ogen en geldt als een belofte. Daarvoor is er nog een dubbel cd met haar eerste probeersels. Serrat put ondanks haar achtergrond uit Americana en alt-country. Als je haar muziek hoort vermoed je ook echt dat er een Amerikaanse singer-songwriter achter schuil gaat. Maar niets is minder waar. Hoe het ook zij, ze is nu terug met Cross The Verge. Hierop mag ze in één track rekenen op een gastbijdrage van niemand minder dan Neil Halstead (Slowdive, Mojave 3, Zurich, Black Hearted Brother) en in een andere op die van Ryan Boldt (The Deep Dark Woods). Op breekbare en spookachtige wijze brengt ze haar eigengereide mix van folk, singer-songwritermuziek, altcountry en Americana, waarbij je moet denken aan Tarnation, Marissa Nadler, Lisa Germano, Throwing Muses, Mazzy Star, Natalie Merchant en Sandy Denny. Met name haar bijna verstilde nummers kruipen diep onder je huid. Maar ook in de rest schittert ze met haar indringende pracht. Een nieuw fenomeen is geboren.

 

Dirk Serries – Microphonics XXVI-XXX: Resolution Heart (lp, Tonefloat)
De toonaangevende Belgische muzikant Dirk Serries is een meester als het gaat om het creëren van sfeer scheppende, diepgravende en emotioneel geladen muziek. Dat is al zo met zijn ambientproject Vidna Obmana, maar eveneens bij vele andere joint ventures en soloprojecten als Continuum, 3 Seconds Of Air, Akhet, The Black Fire, Neurotic Youth, Principle Of Silence, Terrace Of Memories, The Sleep Of Reason, Fear Fall Burning, Yodok III en meer. In 2008 start hij onder zijn eigen naam de meer dan imponerende Microphonics-serie, waarmee hij de luisteraar trakteert op langgerekte klanklandschappen vol gitaarambient en drones, die barstensvol emoties zitten. Na diverse sublieme releases gaat hij, net als hij dat eerder deed met Vidna Obmana en Fear Falls Burning, deze serie beëindigen. Dat doet hij met de lp Microphonics XXVI-XXX: Resolution Heart, waarop hij 4 lange soundscapes serveert van tussen de 6,5 en 15 minuten. Net als op de vorige albums heb ik de grootste moeite om me te concentreren op de recensie tijdens het beluisteren van deze muziek; zo meeslepend, dromerig, intens en bovenal wonderschoon zijn deze composities. Overigens mogen veelzeggende titels als “xxvi epiphany and isolation”, “xxix communicate silence”, “xxvii swept to the sky” en “xxx the deprivation of heart” er ook wezen. Met elektrische gitaar, elektrische viool, fender rhodes, analoge en digitale synthesizers weet hij hier iets neer te zetten dat alle perken te buiten gaat. Het is dan allemaal minimaal en melancholisch, maar tevens van een overmeesterende pracht. Als je per se referenties nodig hebt moet je denken aan de gouden middenweg tussen Aidan Baker, Yellow6, Roy Montgomery, Stars Of The Lid, Celer, Arvo Pärt en Robert Fripp. Zo mooi? Nee mooier! Wat een fenomenale afsluiter van deze schitterende serie!

 

Shrubbn!! – Europa (cd, Shitkatapult / Konkurrent)
Marco Haas is oprichter van het Duitse label Shitkatapult, waar goede elektronische shit vandaan komt. Hij is tevens bekend als T.Raumschmiere en van de groepen Crack Whore Society, The Men Of Hell en Zorn. Samen met Ulli Bomans vormt hij ook Shrubbn, al dan niet voorzien van uitroeptekens. Bomans brengt onder zijn eigen naam en als Schieres muziek uit. Beide heren opereren in de hoek waar abstractie ambient, minimal techno en IDM heersen. Na het sombere Echos (2012) komen ze nu met Europa. Hierop prijkt een oude, vergeelde maar bestaande kaart van ons werelddeel gemaakt voor de digitale meting. Steden, talen en volken die verbonden zijn door deze kaart. De twee maken een nostalgische, denkbeeldige reis langs dat alles. Plaatsen die wellicht niet eens meer bestaan, waar ze nooit geweest zijn, maar met namen die kletteren. En zo krijg je ondanks de abstracte elektronica een warm, organisch geheel voorgeschoteld. Een niet bestaande soundtrack voor een niet bestaande reis. Ze dompelen je met hun subtiele maar rijk gedetailleerde dub, ambient en lichte experimenten onder in een herfstig, nostalgisch en weldadig bad.

 

Weyes Blood – Front Row Seat To Earth (cd, Kemado/ Mexican Summer)
De Amerikaanse singer-songwriter Natalie Mering is de ex-bassiste van Jackie-O Motherfucker, die daarna solo van zich laat horen als Weyes Bluhd en Weyes Blood And The Dark Juices. Ze brengt hiermee vooral cd-r’s, cassettes, mp3’s en lp’s uit, dikwijls in eigen beheer. In 2014 komt ze als Weyes Blood met haar volwaardige debuut The Innocents. Die hakt er meteen in met een bedwelmende en uiterst melancholische mix van spookachtige singer-songwritermuziek, altcountry, folk, psychedelische elementen, noise en allerhande experimenten. Haar muziek lijkt te putten uit de jaren 70 maar dan op een moderne wijze vertolkt. Nu is ze terug met Front Row Seat To Earth. Hierop gaat ze gewoon verder waar ze eerder geëindigd is. Haar tijdloze, bitterzoete zang vormt een prachtig rode draad in dit melancholische geheel. Het meeste lijst ze helemaal zelf op herfstige en licht mysterieuze wijze in, maar ze mag ook rekenen op gastlijstenmakers op drums, synthesizer, bas, hoorns, tamboerijn, gitaar, piano en fluit. Denk daarbij aan een dromerige mix van This Mortal Coil, Low, Marissa Nadler, Itasca, Joanna Serrat, Mirel Wagner en Angel Olsen. Het is van een genadeloze pracht allemaal.

 

Kathryn Williams & Anthony Kerr – Resonator (cd, One Little Indian / Konkurrent)
Je hebt van die zangeressen met een narcotiserend, dromerig stemgeluid, waaraan je jezelf enkel kunt laven. Daarmee bedoel ik onder meer Sade, Anna-Lynne Williams, Sara Lov, Françoiz Breut en Stina Nordenstam. In dat rijtje past ook Kathryn Williams, die al menig adembenemend album het licht heeft doen zien, zowel solo als met The Crayonettes en The Pond. Daarnaast heeft ze gewerkt met Ted Barnes en Ed Harcourt. Nu brengt ze samen met componist en vibrafoonspeler Anthony Kerr Resonator. Daar waar je vroeger haast een gevoel van schaamte kreeg als je door de prachtige hoes de muziek niet mooi vond, heb je hier het omgekeerde effect. De hoes is niet om aan te gluren, maar de muziek is des te mooier. Ze blazen namelijk op hun eigen wijze diverse jazzklassiekers een nieuw leven in. Dat doen ze echt op nachtelijk jazzy en bovenal verbluffende wijze. Het is zowel vertrouwd als intens vernieuwend.

---

Martijn

Gaye Su Akyol Hologram İmperatorluğu
Haar debuut was al heel leuk, maar de opvolger is nog leuker. Nog steeds de mix van de door Atatürk naar de nachtclubs verbannen „sanat müziği” (kunstmuziek), arabesk, folklore vermengd met rock, surf en spaghetti western vibes is nog steeds heerlijk en uniek. Vooral door de in rockmuziek (ook niet in de Anadolu rock) veel aanwezige oed en de al net zo zelden gehoorde kronkelende melodieën uit die kunstmuziek.

Hacktivist Outside The Box
Djent meets grime, het werkt uitstekend bewijzen deze Britten. Ze zijn niet zo outlandish als Meshuggah en de flow misschien niet zo indrukwekkend als iemand als Flowdan, maar de kille 8-snarige riffs met de boze raps, aangevuld met wat duistere, stadse keyboardsferen vormen een prima match. Nog een toefje metalcore voor de melodie waar ik net iets minder voor warmloop, maar het stoort me verder ook niet zo.

Deathspell Omega The Synarchy Of Broken Bones
De EP Drought bleek inderdaad een droogte aan te kondigen. Vier jaar later is er pas weer een teken van leven en ook al is het kort (een half uur), het is wel krachtig. De Finn … eh, Fransen zijn weer lekker op dreef met de wervelende grooves die net de kruimels vormen waarmee je niet verdwaalt in een evengoed nog duizelingwekkend. Het is een beetje best of both worlds: driftig en ingewikkeld maar nog steeds goed te volgen (iets wat op later werk wel eens wat lastiger werd). De spaarzame maar effectieve orkestrale accenten zijn wegens succes geprolongeerd.

Comments

comments