Dat we ons nog verbazen over de bizarre eisen van de Tourorganisator met de naam ASO. Kilo UTRECHT Tango moet je daar dan maar denken. En nu asap naar onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Blueneck, Deerhoof, Ez3kiel, His Name Is Alive, New Model Army, Ormonde, Damian Rice, Secret Chiefs: Ishraqiyun, Simple Minds, Helge Sten, TAPE, Tarwater, Virginia Wing, Yellow6, Ausmuteants, Exhaustion, DeGreaser, At The Gates, Jett Rebel en David Sylvian.
Blueneck – King Nine (cd, Denovali)
Het vijfkoppige Blueneck laat op hun eerste twee cd’s, Scars Of The Midwest (2005) en The Fallen Host (2009), nog post-rock horen dat ergens Godspeed You! Black Emperor, Mogwai, Sigur Rós, Mono, Radiohead en Slowdive uitkomt. Wel larderen ze dit met strijkers, piano en spaarzame zang. In 2011 komen de Britten dan met Repetitions dat meer een liedjesalbum is geworden; alsof Talk Talk, Glissando en The White Birch samen een postrock band zijn begonnen, zonder overigens de andere referenties overboord te gooien. Ze brengen fragiele, melancholische songs vol piano, synthesizer, cello, orgel en gitaren. Ze bouwen op filmische en ambientachtige wijze de spanning op, die ze soms even uit de bocht vliegt. Het is bloedstollend mooi. Mijn nummer 1 van 2011. Hierna volgt nog het meer elektronische tussendoortje Epilogue (2012) en de door Alpha geremixte Alpha.Blueneck (2013). Nu is er het langverwachte vijfde album King Nine. Hierop vervolgen ze de weg die ze in 2011 zijn ingeslagen, maar het wordt bepaald geen herhalingsoefening. Ze implementeren meer elektronica en zijn nog betere liedjesschrijvers geworden. Hierdoor zijn de gitaren wat vaker naar de achtergrond verdrongen, maar potverdikke wat komt er een hoop schoonheid voor terug; en fijne elektronica. Elk nummer bevat die heerlijk zachte, hoge zang en die zinnenstrelende voltreffers, die ook genoeg spanning herbergen. Langzaam maar zeker kruipt dit alles onder je huid. Ze knallen in het begin in “Sirens” en pas tegen het einde van de cd ze er even op los in het overdonderende “Mutatis”. Na een paar keer luisteren wordt het alleen maar nog mooier en beter. En dan is het volgende meesterwerk gewoon weer een feit.
Deerhoof – La Isla Bonita (cd, Altin Village/ Clapping Music/ Upset The Rhythm)
Het in 1994 opgerichte Deerhoof is een lekker tegendraadse rockgroep. Ik vind lang niet alle output goed, maar ze weten altijd een eigenzinnig en intrigerend geluid neer te zetten. In de beginjaren wisselen ze nogal eens van bezetting, maar de laatste jaren zijn de in het Japans en charmant Engels zingende bassiste Satomi Matsuzaki, linker gitarist John Dieterich (Xiu Xiu, Natural Dreamers, Gorge Trio) en oprichter, drummer Greg Saunier (Xiu Xiu, Nevrous Cop) en rechter gitarist Ed Rodriguez (Colossamite, The Flying Luttenbachers, Gorge Trio) vaste waarden geworden. Nu brengen ze hun (meen ik) twaalfde album La Isla Bonita uit. Ze vervolgen hierop de meer songgerichte weg van hun laatste 2 albums. Nu betekenen liedjes van Deerhoof nog altijd dat ze de instrumenten op grillige wijze inzetten en lak hebben aan conventies. Soms heel noisy en op andere momenten wel lekker rockend. Dat levert 10 volslagen eigengereide nummers op die het midden houden tussen Blonde Redhead, Boredoms, Solex, Ooioo en Enon. Heerlijk album dat na krap 32 minuten alweer voorbij is. Oi!
Ez3kiel – Lux (2cd, Ici D’Ailleurs)
Begin deze eeuw wordt de bijzondere Franse formatie Ez3kiel opgericht, die in eerste instantie in de dub en electro hoek opereert. In 2007 gaat het roer om op Naphtaline, want dan gaan ze meer richting de rock, abstracte muziek en neoklassiek. Dit album krijgt in 2012 een schitterend vervolg als EZ3kiel And The Naphtaline Orchestra, waarop ze de oorspronkelijke titels tot klassieke en deels post-rock stukken omtoveren. Ze houden hier ook nog altijd vast aan de elektronica maar bedden dit op bijzondere wijze in hun muziek. Beide albums zijn overdonderende belevenissen. Tussendoor maken ze ook een split met de klasbakken van Hint. Nu zijn Johann Guillon (gitaar, programmering, keyboards, ebow), Stéphane Babiaud (drums, vibrafoon, keyboards, zang), Sylvain Joubert (bas, keyboards) en Yann Nguema (machines, techniek) terug met Lux. Ze krijgen hierop nog steun op viool en zang van Pierre Mottron (Malnoïa) en Laetitia Sheriff (Stereolab). Het is een perfect huwelijk van post-rock, ambient, elektronica, dub, krautrock, neoklassiek en experimentele muziek geworden. Ruim 52 minuten lang nemen ze je in de houdgreep met hun krachtig biologerende en gevarieerde muziek. De subtiel en vooral rijk gedetailleerde muziek is behoorlijk uniek; ja laat dat maar aan de Fransen over. Ze komen ergens tussen Mogwai, 65daysofstatic, Tortoise en Phylr uit. Als bonus zit er het 4 nummers tellende Lux Continuum bij, waarop ze nog een tandje harder uitpakken. Dat je er ook nog een set ansichkaarten bij krijgt is wellicht wat minder interessant. Subliem album!
His Name Is Alive – Tecuciztecatl (cd, London London)
His Name Is Alive is al sinds 1990 het excentrieke project van Warren Defever, die in de beginjaren ook het 4ad label opleukt met bijzondere, etherische droomrock. Hiervoor schakelt hij diverse zangeressen in om het serene This Mortal Coil-achtige geluid te brengen. Nadien gaat hij met zijn project alle kanten op, van blues tot artrock, maar de groep blijft beschikken over een totaal eigen, licht bevreemdende sound. Los van de reguliere albums brengen ze ook vele cd-r’s uit en bewijzen keer op keer over een bijzonder geluid te beschikken die het verschil maakt in het muzieklandschap. Nu komen ze weer eens met een officieel nieuw album Tecuciztecatl. De titel verwijst naar de oude maangod van de Azteken; het mannetje in de maan. Daar hebben ze een soort psychedelische rockopera omheen geborduurd. Defever laat meer dan ooit zijn elektrische gitaar horen, gefascineerd door “de riff”, maar brengt ook mellotron, koebel en zang. De etherische zang komt nu van Andrea Morici (tevens bassynthesizer, piano), terwijl Dusty Jones (gitaar) en J. Rowe (drums, gong, percussie) de rest inkleuren. Het pakt weer op wonderlijke en bovenal geweldige wijze uit. De zang zorgt voor dat oude 4ad gevoel, maar de gitaargestuurde muziek past eerder bij shoegaze- en soms zelfs stonerbands. Maar kijk niet raar op als je ook ineens Afrikaanse elementen voorgeschoteld krijgt. Defever en de zijnen brengen weer een fantastisch en uniek werk ten gehore.
Luister Online:
Tecuciztecatl (album)
New Model Army – Between Wine And Blood (2cd, Atack Atack/ Earmusic)
De Britse formatie New Model Army komt na een pauze van 4 jaar in 2013 met hun alweer 12de album Between Dog And Wolf. Ze zijn dan al 33 jaar bezig onderweg. Hierop vindt kopman Justin Sullivan (zanger, gitaar) het tijd voor een ander geluid. Ze brengen dan ook een milder geluid aan de dag, waarbij de post-punk en harde rock van weleer plaats maakt voor meer sfeervolle rock, fraaie orkestraties en ook meer zwaardere (tribale) percussie. Ondanks de rustiger sound is het bepaald niet braaf en weten ze nog altijd lekker stekelig uit de hoek te komen. Nu verschijnt de addendum Between Wine And Blood. Met 6 nummers en een totaal lengte van iets meer dan 29 minuten is dit in feite een mini release geworden. Ze steken hierop wat feller van wal dan op het moederalbum en het grijpt weer meer terug naar hun oude geluid. Het blijft een heerlijke band. De reden om de gelimiteerde editie aan te schaffen is omdat ze daarop een tweede schijf brengen met ruim 51 minuten aan live materiaal. En dan heb je toch ineens een geweldig nieuw document in handen.
Ormonde – Cartographer/ Explorer (cd, Gizeh)
Zangeres Anna-Lynne Williams uit het helaas ter ziele gegane Trespassers William maakt nu muziek onder het alias Lotte Kestner. Ook vormt ze in 2012 de groep Ormonde met zanger/gitarist Robert Gomez. Het recept op hun debuut Machine bestaat uit zoete liedjes vol droompop en folk-elementen, gemaakt met gitaar, orgels en percussie-instrumenten. De zang van Williams is daarbij wonderschoon en verslavend. Gomez biedt mooi tegenwicht met zijn zwaardere stem. Nu is er hun tweede worp Cartographer/ Explorer. Deze is in alle opzichten nog beter dan hun debuut. Het zoet is namelijk bitterzoet geworden, de arrangementen zitten sterker in elkaar en de algehele sfeer is duisterder en mysterieuzer. Dat ze tijdens de opnames naar Twin Peaks hebben gekeken speelt vast een rol. Maar nog altijd is het geheel zeer breekbaar opgezet, alleen is het achtergronddecor zwaarder aangezet en koersen ze soms meer richting shoegaze. Williams brengt weer haar heerlijk verdovende zang ten gehore, terwijl Gomez haar op prettig herfstachtige wijze afwisselt. Ze zitten ergens tussen Low, Glissando, Calla, Julee Cruise, Swallow en de vorige projecten van Williams in. Prachtig!
Luister Online:
Cartographer/ Explorer (album)
Damien Rice – My Favourite Faded Fantasy (cd,Atlantic)
Van de Ierse zanger en multi-instrumentalist Damien Rice komt na zijn fraaie folkrockalbums 0 (2002) en 9 (2006) niets nieuws meer. Steeds liveplaten of b-kantjes. Maar na 8 jaar is er dan toch My Favourite Faded Fantasy. Hierop laat hij zich omringen door een waar leger aan gastmuzikanten. Van strijkers en blazers tot toetsenist, percussionisten en vocalisten. Hieronder heel veel IJslandse, zoals leden uit Amiina, The Icelandic Symphony Orchestra, múm en Riceboy Sleep
s, wat alles te maken heeft met het feit dat een deel aldaar is opgenomen. Daarnaast doet ook Shahzad Ismaily hier veelvuldig mee, terwijl Rick Rubin de productie voor zijn rekening neemt. Dit alles heeft ook z’n effect op het geluid. Je kunt nog altijd rekenen op zijn schrijverskwaliteiten en zijn breekbare zang, maar de muziek pakt veel groter uit. Ondanks het vollere geluid weet hij toch ook nog wel die intieme, melancholische sfeer van voorheen neer te zetten. Rice neemt de tijd om zijn 8 stukken volledig te ontvouwen, wat zorgt dat de cd ook ruim 50 minuten duurt. Het is een grootse terugkeer van Damien Rice geworden, die met behoud van gezicht en kwaliteit toch een andere sound laat horen. Dat legitimeert de 8 jaar absentie dan wel.
Secret Chiefs 3: Ishraqiyun – Perichoresis (cd, Web Of Mimicry)
Vorige week al getipt door Martijn! Ik volg de Secret Chiefs 3 ook al even, maar had Perichoresis helemaal niet aan zien komen. Nu hier ook op de mat. Net als Traditionalists, UR, Electromagnetic Azoth, NT Fan is Ishraqiyun (voorheen ook wel met dubbel y) één van hun zijprojecten. Ik heb me nooit verdiept wat nu precies de verschillen zijn, want ze putten allemaal wel uit de Oosterse thema’s. Bij SC3 is nooit alles helemaal duidelijk, ook qua thematiek niet. Dit album zou gaan over de perichorese (beschrijft de relatie tussen elke persoon van de drie-eenheid van God: de vader, de zoon en de heilige geest). Ook op de hoes vind je steeds verwijzing daarnaar afgebeeld. En probeer met dit in het achterhoofd nog chocola te maken van die lekkere mix van surf, noise, avant-garde, funk, Oosterse muziek, rock, elektronica en filmmuziek. De 6 stukken bevatten gewoon weer die ongeëvenaarde kruisbestuiving aan stijlen, ideeën en instrumenten. Maar inderdaad Martijn: waar is de vermelde track “Bereshit”? Live bestaat deze wel. Verder om andere redenen een heerlijk mysterieus en meeslepend werk.
Simple Minds – Big Music (cd, Sony Music)
Over bands gesproken waar ik al een paar decennia niets meer van heb gekocht. Toch zal ik de in 1977 opgerichte Simple Minds nooit vergeten (daar hebben ze zelf ook een single voor gemaakt). Maar eind jaren 80 klonken de Schotten gewoon niet meer zo interessant en wist de muziek me niet meer te raken. Hun oude werken blijven klassiekers. Uit nieuwsgierigheid heb ik toch maar eens naar Big Music geluisterd. En tot mijn stomme verbazing is deze ontzettend goed. Ondanks dat ze alles hebben ondergedompeld in moderne beats en elektronische arrangementen zit er weer die bijzondere galm en melodieën van weleer in. Kerr klinkt ook weer scherp en groep is niet uit op hits. Het gaat weer ergens over! Maar het is eigenlijk een logische opvolger van hun eerste 7 albums en niet van hun laatste 9. Zo essentieel als hun eerste werken is het niet, i never promised you a miracle, maar een fijne aanvulling is het wel geworden.
Helge Sten – Monochromes (cd, Bôłt Records)
Producer Helge Sten heeft onder zijn alias Deathprod een hoop duistere werken vol drones en dark ambient gefabriceerd. Ook heeft hij ooit deel uitgemaakt van Motorpsycho en Merriwinkle. Nu is hij nog te horen in Supersilent, Minibus Pimps (met John Paul Jones) en als gast bij onder meer Susanna en Arve Henriksen. Nu heeft hij eens onder zijn eigen naam de cd Monochromes gemaakt op het Poolse Bôłt in de Polish Radio Experimental Studio serie. Hij werkt hier in de eerste 4 stukken met samples van Bohdan Mazurek (Pennsylvania Dreams). Dat levert zeer abstracte duistere drones op aangevuld met losse klanken, die op filmische wijze uitpakken. Hierdoor weet het je ook te grijpen en zorgt het 14 minuten lang voor spannende muziek. Het heeft wel raakvlakken met Philippe Petit. In de vijfde track, die dan maar liefst 16 minuten duurt, gebruikt hij samples van Tomasz Sikorski (Echoes II). Hier zijn de drones harder en behoorlijk dreigend. Ook hier weet Sten je moeiteloos mee te sleuren naar de finish. Imponerende pracht en kracht. Tot besluit krijg je nog een zesde track van de hand van Tomasz Sikorski (1939-1988). Dit is “Soltitude Of Sounds” uit 1975 en klinkt bepaald niet gedateerd. Het is een uiterst minimaal drone stuk, dat haast op ambientachtige wijze wordt gepresenteerd. Ruim 22 minuten lang is het genieten van muziek die me enigszins aan Thomas Köner doet denken. Geen eenvoudige cd, wel een heel interessante.
MP3 samples:
Quad 1
Quad 2
Quad 3
Quad 4
Monochrome a>
Solitude Of Sounds
TAPE – Permanent Vacation (cd, Requiem Records)
Het is ietwat verwarrend als er drie elektronicabands zijn die Tape, .tape. dan wel TAPE heten. Ik heb het in deze over de Poolse TAPE, ofwel het trio Bartłomiej Chmara, Qba Janicki en Stefan Węgłowski. Ze zijn voor hun album Permanent Vacation gaan opnemen in het Polski Theater te Bydgoszcz, waar artiesten 24 uur per dag terecht kunnen. Daar zijn ze al improviserend te werk gegaan met elektronica, computers, piano en andere instrumenten. Daarbij hebben ze zowel gebruik gemaakt van de euforie die de nacht met zich meebrengt als de frisheid van de ochtend. Het is spontaan en ruw materiaal, die ze nadien bewerken. Bovendien nodigen ze allemaal vocalisten uit om te spreken, fluisteren dan wel te zingen. Dat resultaat is nu te vinden op de cd. Het is een filmisch en bij vlagen spookachtig geheel geworden vol musique concrète, drones, avant-gardistische improvisaties en idm. Ze hebben er een ambientachtig geheel van gemaakt, waardoor het ondank de soms complexe elementen toch te volgen blijft. Een enkele keer komen er ineens lompe, industriële beats bij, maar het merendeel is vrij rustig, zij het dan bomvol details. Het is een fascinerend hoorspel geworden.
Tarwater – Adrift (cd, Bureau B)
Het Duitse Tarwater volg ik sinds 1996 en het is een band die me steeds blijft verrassen met unieke muziek. Het duo Bernd Jestram (Rats Live On No Evil Star) en Ronald Lippok (samen met broer Robert ook in Ornament & Verbrechen, Whitetree (met Ludovico Einaudi) en To Rococo Rot). Ze vormen in het begin nog een soort elektronisch post-rock band (de oorspronkelijke post-rock) maar ook met neo-krautrock en indierock elementen. Sowieso weten ze telkens hun muziek origineler in te kleuren dan veel genregenoten. Op hun vorige cd Inside The Ships (2011) laten ze een heerlijk onderkoeld elektronisch geheel horen, waar de zang goed op aansluit. Ze brengen een lekkere mix van leftfield, krautrock en elektronische post-rock. Na een pauze van 3 jaar is nu hun twaalfde cd Adrift een feit. Ze trekken de lijn van hun vorige album door, maar brengen een nog stemmiger geluid ten gehore. Daarbij is de muziek meer downtempo en contemplatief dan ooit en larderen ze het geheel met heerlijk subtiele (elektronische) ritmes en wereldse elementen. Ze blijven zo essentieel en anders. Een ongelooflijk mooi en intrigerend album is daarvan het overtuigende bewijs.
Virginia Wing – Measures Of Joy (cd, Fire)
Het uit Engeland afkomstige en 2012 opgerichte Virginia Wing presenteert nu hun debuut Measures Of Joy. Hierop laten ze meet af aan een behoorlijk psychedelisch geluid horen, maar wel dikwijls met een aards en vette motorik. Sam Pillay, Sebastian Truskolaski en zangeres Alice Merida Richards brengen een soort etherische en tevens duistere hybride van krautrock, post-punk, indierock, experimentele ambient, shoegaze en bubblecore. Hierdoor laveer je qua associaties van Broadcast, Stereolab, Insides, My Bloody Valentine en Blonde Redhead naar Wire, Neu!, This Heat, Cluster en His Name Is Alive. Ze laten zich leiden door de bezorgdheid over het bestaan en de drang om je eigen plek in deze wereld te vinden. Geen wonder dat de muziek behoorlijk droefgeestig en psychedelisch is, want hierover nadenken zal geen vrolijke of duidelijke gedachten oproepen. Dat neemt niet weg dat het muzikaal gezien smullen geblazen is. De groep brengt een heerlijk gruizig meeslepend geluid. Daarmee is dit een sensationeel droomdebuut geworden.
Yellow6 – Closer To The Sea Without Moving (cd, Silber)
Na twee jaar in punkbands te hebben gespeeld start gitarist/keyboardspeler Jon Attwood in 1998 zijn project Yellow6, waarmee hij steevast minimale, melancholische atmosferische muziek maakt. Veelal gitaarambient, maar meestal brengt hij meer dan dat. Hij is verder samen met Dirk Serries te horen in The Sleep Of Reason en geeft eenmaal acte de présence bij Crippled Black Phoenix. Met Yellow6 heeft hij zo’n 11 studio albums, 14 zogeheten Merry6mas cd’s (vol nieuw, rest en zeldzaam werk), vele mini’s plus nog eens diverse splits met Rothko, Avrocar, Absent Without Leave, Caught In
The Wake Forever, David Newlyn, Egsun en Landing gemaakt. Stuk voor stuk van hoog niveau. Nu is er zijn (ongeveer) twaalfde album Closer To The Sea Without Moving. Attwood vertelt hierop een ambientverhaal over het leven en het verval. Het album draait om de vijf stukken “Closer To The Sea”, die voorafgegaan worden door 2 en erna nog door 3 tracks gevolgd worden. De muziek is op vertrouwde wijze heerlijk droefgeestig, die de juiste snaren weet te raken. Op rustieke wijze kabbelt de steeds wisselende mix van gitaarambient, lichte shoegaze, post-rock, ambient en drones voort en verandert daarbij subtiel van karakter. Soms even wat luider, maar meestal kalm. De muziek weet mij volkomen aan de grond te nagelen. Kippenvel! Denk aan een mix van Labradford, Rothko, Roy Montgomery, Robin Guthrie, Slowdive en Mick Turner. Wonderschoon en misschien wel zijn beste album tot nu toe.
Ausmuteants – Order Of Operation (lp, Goner, 2014)
Uit Geelong, uit de buurt van Melbourne, komen Billy Gardner en Jake Robertson aka Ausmuteants. Ze specialiseren zich in DIY post-punk – op zich niks bijzonders – maar onderscheiden zich door te klinken alsof ze het daadwerkelijk naar hun zin hebben. Grote tegenhanger van de deprimerende teksten zijn de cheesy synthesizers, alsof Total Control en Devo samen naar de disco gaan. Langs de goedkope melodieën komt er gewoon heel erg verslavende muziek voorbij met veel humor, aanstekelijke ritmes, agressieve riffs en partypop. Order Of Operation is uiteindelijk de meest irritante en tegelijkertijd de meest briljante post-punk plaat van dit jaar.
Exhaustion – Biker (lp, Aarght, 2014)
Future Eaters was in mijn ogen één van de beste debuutalbums van 2013. Op Biker ontbreekt weliswaar dat onmiskenbare gevoel wanneer je voor de eerste keer omver geblazen wordt door een band, maar de downer-rock van deze drie Australiërs mist zijn uitwerking ook op de altijd moeilijke tweede niet. Vormloze gitaarmuren, eentonige motorik-ritmes en een overdreven gebruik van reverb- en delaypedalen zorgen ervoor dat de depressieve vocalen slechts dat laatste duwtje de afgrond in vormen. Wederom een vrije val diep de nog altijd interessante underground van Melbourne in.
DeGreaser – Rougher Squalor (lp, Ever/Never Records, 2014)
Met alweer een Australiër genaamd Tim Evans (o.a. Bird Blobs, Mouth) in de gelederen kunnen we in dit Schaduwkabinet bijna spreken van een mooi trio, ware het niet dat DeGreaser opereert vanuit New York. De noiserock van dit drietal heeft evengoed een typisch korrelig sausje uit de hoek van Melbourne. Deze half uur durende trip is rauw, vies, roestig en geeft de term garage rock weer eens een erg letterlijke betekenis mee. Hoewel opgedeeld in elf nummers, probeert DeGreaser er één maalstroom van grauwe fuzzy doom psychedelica van te maken, en dat lukt ze aardig. Degreaser maakte op twee eerdere albums eenzelfde goede indruk; Rougher Squalor is daarvan de overtreffende trap.
At The Gates At War With Reality
Nog een reünie die alles behalve exclusief bleek en waar ook nieuw plaatwerk onvermijdbaar was. Het levert een degelijk album op, met knikjes naar de klassieker Slaughter Of The Soul. De verwachting dat die geklopt zou worden is onrealistisch en zolang je niet teveel aan het echte oude werk (Svensson-tijdperk) hangt zal je ook prima kunnen met At War With Reality. Vakwerk maar ook een unieke sound maar die vooral vertrouwd klinkt.
Jett Rebel Hits for Kids
Ook vertrouwd klinkt Jett Rebel. Een jonge jongen, een belofte zoals dat heet en zijn eerste album stelt bepaald niet teleur ondanks de hooggespannen verwachtingen. Het is behoorlijk jaren tachtig getint, wat waarschijnlijk de brede waardering, van jong tot oud, verklaart. Behalve dat heeft hij wel een onstuimige jongehondenenergie én skills. In componeren en als instrumentalist, want hij speelt alles zelf, overal en nergens opgenomen inclusief zijn slaapkamertje bij pa en moe. Die wilde energie van live wordt een beetje beteugeld wat Hits For Kids thuis ook prima luisterbaar maakt. Een plaat waar veel in te ontdekken valt met meerdere luisterbeurten, ook al zoiets wat de oude garde kan waarderen.
David Sylvian There’s A Light That Enters Houses With No Other House In Sight
Een groter verschil dan met de ingetogen muziek van David Sylvian kan bijna niet. Ruim een uur dwaal je in een hypnotiserende en melancholieke klankwereld waar de stem van Franz Wright poëtisch proza voordraagt. Niet heel veel dus een spoken word is het toch net niet. Wel weer erg mooi, met bijdrages van Christian Fennesz en John Tilbury. Wat meer ,aangekleed’ dan die plaat is het wel, maar zoals altijd rijk aan detail. Net als Manafon ook verkrijgbaar in een prachtige limited edition. Prijzig maar de moeite waard en erg passend bij Sylvians verfijnde werk.
Samples kun je vinden op de speciale site … >
Comments
comments
