Kan de post wel gaan staken, maar wij posten gewoon door met onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Supersilent, Crippled Black Phoenix, Ultralyd, Peter Broderick, Cerberus Shoal, Julie Christmas, Former Ghosts, Hauschka, Elton John & Leon Russell, Piiptsjilling, Lou Rhodes, Simon Scott, Erik K. Skodvin, These Feathers Have Plumes, Emily Jane White, Yellow6 (2x), Various Artists – The Reconstruction Of Fives, Warpaint (Live), Girls, Dream Boat, Gary War, ABS6, Tim Robbins & The Rogues Gallery Band, Deathspell Omega en Rübabə Muradova. En keken naar: Marty. En gingen naar: Warpaint, Tilbury/Wolff/Duch/Davies en Alvin Curran.
Supersilent – 11
Ik kan alleen maar in herhaling vallen als het Supersilent betreft. Het is alwéér goed, alwéér fantastisch. Ik lijk wel een kritiekloze phanboi. Maar dat ben ik niet, want die eerste drie platen waren, zijn en blijven moeilijk door te komen, en 8 uit 2008 vind ik ook nog steeds lastige kost. Nu is er 11, en dat is bepaald geen evenknie van het intens mooie en rustige 10 van enkele weken geleden. 11 is dan ook afkomstig uit die moeilijke 8-sessies – oorspronkelijk bedoeld als 3-cd set – en dat hoor je duidelijk. Ritmisch is het werkelijk onnavolgbaar; volstrekt geen coherent ritme te ontdekken in het samenspel tussen drummachines en de superieure Jarle Vespestadt, en toch klinkt het hoekig als de hel. Daardoor wordt het nergens vloeiend, het schuurt, het blijft steken, het hort en het stoot, en het schrikt bijna af. Ware het niet dat het ontzettend fascineert en boeit. En dan heb je ook nog de lyrische pracht van ’11.2’ waar drumloos wordt gemijmerd over de komende tijden zonder Vespestadt. Maar de grootste reden dat het allemaal wel werkt voor in tegenstelling tot 8 is het feit dat deze vinyl-only release behapbaar en compact is met zes nummers. Hoe heftig het ook allemaal is, het blijft te overzien, nergens schuilt het gevaar van een overdosis. Ik ga 8 ook maar gewoon opdelen, dan wordt het misschien nog wat tussen ons.
Crippled Black Phoenix – I, Vigilante
“Echte Basmuziek” noemde Martijn ter Haar dit. Klopt op papier wel: postrock mengen met athentieke Engelse psychedelische prog, vleugjes stoner en folk. Kom der maar in, zou ik zeggen. Conclusie is dat ik het heel mooie plaat vindt, met een totaal gebrek aan spanning of opwinding. En toch blijf ik hem vaak opzetten, vreemd is dat. Opwindend is het bepaald niet, door het veel te grote Pink Floyd gehalte, maar de authenticiteit en oprechtheid in het geluid vergoeden veel.
Ultralyd – Inertiadrome
This just in, dus veel kan ik er nog niet over vertellen, maar als de optelsom ziet, dan is de uitkomst dit keer echt Basmuziek: drone+metal+improv+noise. Net als Supersilent op Rune Grammofon en qua sound niet mijlenver verwijderd, maar dan toegankelijker, met een duidelijk groovende ritmesectie en meer compositie cq terugkerende thema’s. Heftige shit ook, die ik erg graag live zou willen zien. Zou perfect passen op Roadburn, maar dat geldt eigenlijk ook voor Elephant9 en Supersilent. Maar dat zou dan vooral mijn versie van Roadburn zijn, met speciale Rune Grammofon avond. Ik blijf nog even dromen.
(A Project By) Peter Broderick – Numbers (cd, Sonic Pieces)
Ja Justin, daar heb je hem weer! En hij is alweer met nog meer bezig. De tomeloze energie van Broderick valt niet alleen te bewonderen maar werpt ook nog prachtige vruchten af. Of dat nou als bandlid van Efterklang of Horse Feathers of tig andere bands is, met Machinefabriek of gewoon solo, het weet allemaal diepe indruk te maken. Ditmaal een project op het immer geweldige, exclusieve label Sonic Pieces. Hoe het project tot stand is gekomen legt hij hier haarfijn uit. In het kort komt het erop neer dat hij op zijn flickr pagina een foto met nummers heeft geplaatst en een bijbehorende soundtrack. Daarbij staat er de vraag of wie dan ook op de wereld een interpretatie te maken met muziek, een video, een tekening, een schilderij of wat dan ook. Dat heeft deze gelimiteerde cd, een oplage van slechts 250 stuks, opgeleverd. Naast zijn nummer brengen 8 andere artiesten een song, 2 artiesten een video en 13 anderen beeldmateriaal. Ook de muzikanten en videoartiesten hebben een pagina gemaakt in het boekje dat maar liefst 48 pagina’s telt. Belangrijker is dat het prachtige muziek bevat. Van onder meer Michel Banabila, Mark Dawson en Maike Zazie Matern aka Zazie Von Einem Anderen Stern. Vrijwel allen brengen iets stemmigs in de neoklassieke dan wel filmische hoek. Soms geheel elektronisch, maar dikwijls ook met akoestische instrumenten. Het leuke is dat cd cd ook veel onbekende namen bevat, maar die toch hier op hoog niveau kunnen acteren. In alle opzichten een heel interessant en geslaagd project.
Cerberus Shoal – An Ongoing Ding (cd, Iscollagecollective)
Dit is een experimentele post-rock/folkrock band die ik sinds 1995 trouw gevolgd heb. Na 2005 lijkt het licht uit te gaan met de fantastische cd The Land We All Believed In, hun negende cd. Daarnaast hebben ze ook 4 split-cd’s en diverse mini’s op hun naam staan. Een deel van de band gaat verder in Fire On Fire, die vorig jaar hun debuut uitbrengen op Michael Gira’s Young God Records. Er gaan wel steeds geruchten dat er een nieuwe Cerberus Shoal uit gaat komen. Wel, die is er nu. Het materiaal is al omstreeks hun laatste album opgenomen en nu deels vernieuwd en bijgeschaafd. Wellicht dat het daarom ook deels klinkt als hun nieuwe project Fire On Fire. Daarnaast is er een behoorlijk weirde factor bijgekomen, waarbij ze regelmatig aan The Residents en Volcano The Bear doen denken. Voor de rest is het gewoon oud en vertrouwd genieten van hun unieke songs, die uit een andere, bijzondere wereld lijken te komen.
Luister Online bij Spotify:
An Ongoing Ding
Julie Christmas – The Bad Wife (cd, Rising Pulse)
Deze zangeres, ook wel Julie Xmas geheten, met een stem als een hysterische scheepspropeller heeft eerder haar waanzinnige zangkrachten al laten horen bij Battle Of Mice, Made Out Of Babies en Spylacopa. De kunst van het schreeuwen gecombineerd met heftige muziek. Nu keert ze terug met haar solodebuut, waarop ze zich omringt met muzikanten als John LaMacchia (Spylacopa, Candira), Mel Lederman (Thalia Zedek, Victory At Sea) en anderen op gitaar, bas, drums, piano, rhodes en meer. Ze opent de cd met bruut geweld zoals je van haar gewend bent. Hierna laat ze een uiterst creepy, maar redelijk rustige versie horen van Brel’s “If You Go Away”. Hierna wisselt ze sterk met uitzinnig heftige metal en noise muziek en meer rustige, soms zelfs heel gevoelige liedjes. De teksten daarbij blijven altijd naargeestig. Door die rust in de muziek wordt het allemaal alleen maar angstaanjagender dan wat ze hiervoor heeft gedaan, maar ook mooier. Mooi ingelijste horror of iets dergelijks. Voor fans van bovengenoemde bands en Babes In Toyland en Neurosis. Heerlijk heftige chick!
Luister Online bij Myspace:
Bow
Luister Online bij YouTube:
If You Go Away
July 31st
Six Pairs Of Feet And One Pair Of Legs
Luister/Kijk Online bij YouTube:
Bow
Former Ghosts – New Love (cd, Upset The Rhythm)
Dit is de tweede cd van het project van Freddy Ruppert, voorheen van This Is A Mess But So Am I. Hij kan wederom rekenen op de steun van Jamie Stewart (Xiu Xiu, XXL) en Nika Roza (Zola Jesus). Ook van de partij deze keer is Yasmine Kittles van Tearist. Nu lijkt de zang van Freddy wel wat op die van Jamie en die van Nika wel wat op die van Yasmine. Toch handig soms zo’n boekje met wie wat doet. Ze maken catchy synthpop met lekkere new wave invloeden. En dan kom je ergens in het midden van al hun lopende en vorige projecten terecht, alwaar het heel fijn toeven is. IJzersterk tweede album, dat met name de fans van Xiu Xiu zal bekoren. Hoewel dit minder hectisch is, maar wel duisterder en soms zelfs iets mooier.
MP3:
Chin Up
Hauschka – Foreign Landscapes (cd, 130701/Fat Cat)
Volker Bertelmann is een klassiek geschoolde pianist. Met zijn muziekproject maakt de Duitser meestal iets dat het midden houdt tussen pianomuziek, ambient en neoklassiek. Er zijn onder meer al een paar prachtige cd’s uitgebracht op het neoklassieke sublabel 130701 van Fat Cat. Zijn droefgeestige muziek past eigenlijk het best bij de herfst en de winter, dus wat dat betreft is zijn timing weer voortr
effelijk. Net als de muziek trouwens. Het neigt nu mede door de meer uptempo, herhalende klanken naar minimal, maar de najaarsstemming zit er goed in. Zijn composities worden naast hemzelf op piano uitgevoerd door het 12-koppige Magik*Magik Orchestra dat naast strijkers ook vele blazers inzet. De associaties lopen uiteen van Nils Frahm en Peter Broderick tot Efterklang, Goldmund, Nico Muhly en Philip Glass. Het is van een ontroerende en intrigerende pracht wat hij hier laat horen.
Luister Online:
Foreign Landscapes (albumsnippers)
Elton John / Leon Russell – The Union (cd, Decca)
Hmm, Elton John moet ik wellicht toch even uitleggen dan wel verdedigen. Iedereen die nummers als “Nikita” uitkotst geef ik groot gelijk, daar zal je me niet over horen. Maar lang, heel lang geleden toen de aarde nog plat was, Stevie Wonder nog kon zien en Elton John nog hetero was, heeft hij een stel geniale albums gemaakt. In de jaren 1970 tot en met 1976 om precies te zijn en dan nog één keer in 1981. Zijn gelijknamige cd uit 1970 is rondweg droefgeestig op het depressieve af. Heel mooi. Dat gevoel houdt hij een aantal jaar vast alvorens de voor mij verkeerde keuzes gaat maken. De Amerikaanse zanger, pianist en songwriter Leon Russell ken ik dan weer alleen van naam. Maar ik geef nooit op bij een artiest, ook al moet ik een jaar of 30 wachten (bij wijze van dan, want ik heb mijn melkgebit nog). Nee, wellicht kun je het wijten aan die ietwat grauwe coupe soleil die ik inmiddels heb, of de 3voor12 luisterpaal, maar dit is heerlijk nostalgische muziek van twee ervaren muzikanten. Ook Marc Ribot doet het hele album mee en dat is al een bonus op zich. Dezelfde melancholie van weleer is hier weer volop aanwezig en dan ook nog eens met enige regelmaat ondersteunt door een heerlijk ontroerend gospelkoortje. Tja, dan ben ik om. Elton heeft zijn beste tekstschrijver Bernie Taupin weer goed aan de praat gekregen en T Bone Burnett zorgt voor de sterk productie. Maar ook Neil Young en Brian Wilson geven acte de presènce. Het is singer-songwritermuziek, gospel, altcountry, neoklassiek, soul en pop in een vertrouwde setting bij elkaar gebracht. De beste ouwelullenplaat sinds jaren en één van de betere van Elton John.
Piiptsjilling – Wurdskrieme (cd, Experimedia)
Nou Bas heeft niets overdreven met “wat een immense pracht!”. Ik heb zoals altijd rustig op de cd versie gewacht en die is er nu. Dit is de supergroep die bestaat uit drones en textuurmaker Rutger Zuydervelt aka Machinefabriek, zangeres en gitariste Mariska Baars (Soccer Committee), gitarist Romke Kleefstra en dichter Jan Kleefstra. Op hun debuut Piiptsjilling opereren ze nog onder hun eigen namen, maar nu is de naam van de cd verworden tot projectnaam. Voor hun tweede album (en binnenkort derde “Molkedrippen”) zijn ze op improvisatorische wijze te werk gegaan. Ze brengen innemende drones, gitaarflarden en tot instrument omgetoverde zang, die ze tot een soort duistere en sobere ambientklanklandschappen kneden. Hierdoor klinkt dan af en toe op haast spookachtige wijze de stem van Jan die gedichten in het Fries voordraagt. Wonderschoon!
Luister Online bij Soundcloud:
Wurdkrieme (album preview)
Lou Rhodes – One Good Thing (cd, Motion Audio)
Deze cd van Lou Rhodes (Lamb), verschenen op het nieuwe label van Cinematic Orchestra, is al in maart uitgekomen, maar de fragmenten die ik hoorde grepen me niet meteen. Ik kwam er minder gemakkelijk in dan haar vorige twee cd’s. Het kwartje viel pas na het horen van “Janey”, een teder en prachtig eerbetoon aan haar overleden zus. Als emotionele mokerslagen komt dit binnen. Dit verlies verklaart niet alleen de langere tijd tussen haar vorige werk, maar ook waarom de algehele stemming op de cd, opgedragen aan haar zus, meer droefgeestig en de muziek ingetogener is dan anders. Zit er eenmaal in, dan is het een cd die je niet eenvoudig meer loslaat. Haar breekbare zangpartijen en Nick Drake-achtige akoestische gitaarpartijen worden prachtig ondersteund door gasten op violen, cello, altviool en contrabas. Een intiem en ongelooflijk mooi eerbetoon.
Luister Online bij Myspace:
There For The Taking / Janey
Luister Online:
One Good Thing / It All (klik op Listen)
Simon Scott – Silenne (mcd, Slaapwel)
Simon Scott is de ex-drummer van Slowdive en heeft onlangs zijn muziekcarrière pas echt weer gestalte gegeven door met het prachtige soloalbum Navigare, uitgebracht op het fijne Miasmah label, uit te brengen. Na nog een mini verschijnt nu weer een mini op het heerlijk slaapverwekkende label Slaapwel. Nee, dit is geen flauwe woordgrap, het label heeft echt tot doel muziek uit te brengen waarop je kunt slapen. Saai mag je het zelfs noemen, maar dan altijd op prachtige wijze saai. Eerder hebben Peter Broderick (ja hij weer), Sonmi451, Jasper TX, Machinefabriek + Soccer Committee en Greg Haines al een muzikaal slaapmutsje uitgebracht. Nu Simon Scott. Ruim een half uur lang bestookt hij met heerlijk repeterende gitaarklanken en glitches die heel langzaam overgaan in rustiger drones. Overdag werkt het heel kalmerend, tegen de avond zijn je ogen dicht voor het einde van de cd. Missie geslaagd. Rustieke pracht.
Erik K Skodvin – Flare (cd, Sonic Pieces)
Erik K Skodvin runt het fantastische Miasmah records, maakt deel uit van het duo Deaf Center en neemt solo nog wel eens het alias Svarte Greiner aan. De rode draad, die zwart is, wordt gevormd door de duistere atmosfeer. Geen reden om aan te nemen dat het nu onder zijn eigen naam anders is. En gelukkig is dat ook niet zo. Je hoort stukken dan wel flarden piano, gitaar, strijkers, zang en andere instrumenten in combinatie met drones, glitches en duistere elektronica. Hij heeft ook van een violist en zangeres gebruik gemaakt. Met al deze ingrediënten maakt hij een adembenemende mix van neoklassiek, dark ambient en film noir-achtige muziek. Het is aangrijpend, intens en gewoonweg ontzettend mooi wat hij hier laat horen. Kippenvel! Het jaarlijst-lijstje heeft er een kandidaat bij.
Luister Online bij Soundcloud:
Matiné
Escaping The Day
These Feathers Have Plumes – Corvidae (cd, Tartaruga)
Project van Andy Brown die na twee cassette releases nu eindelijk met zijn debuut cd komt. Hij werkt met contrabas, glas, accordeon, melodica, harmonica, metaal, gitaar, bellen, stem, gevonden geluiden en veldopnames. Hiermee maakt hij 5 lange stukken vol gelaagde muziek. Er zit een duistere neoklassieke laag in, een dark ambientlaag en een laag vol obscure drones. Samen vormt dat een imponerend en spannend geheel waar heel veel in gebeurd. Als een actieve vulkaan, borrelen er allerlei geluiden in de grommende ondergrond naar boven. In de laatste track “The Cold” draagt Jessica Denton ineens een gedicht voor. Celer, Seasons (Pre-Din), Richard Skelton, Human Greed, Svarte Greiner, Xela en BJ Nilsen. Intrigerende duisternis. In een oplage van slechts 100 stuks, dus haastige spoed is weer eens goed.
MP3:
Vortex
Emily Jane White – Ode To Sentience (cd, Talitres)
De tweede cd van Emily Jane White eindigt in mijn jaarlijst van 2009. Ze heeft een fantastisch warm hese, jazzy stem die ze uitstrooit over haar verbluffende liedjes op piano, orgel en akoestische gitaar. Hiermee maakt ze samen met gasten op cello, zang, viool, pedal steel, gitaar, bas, contrabas en drums overheerlijke, melancholische singer-songwritermuziek met folk- en rockinvloeden mee. Maar liefst zes muzikanten begeleiden haar nu op haar tweede cd met cello, zang, viool, pedal steel, gitaar, bas, contrabas en drums. En eigenlijk wijkt ze op haar derde cd niet af van dit recept. Misschien is het op sommige punten nog mooier en emotioneler. Ik zit hier met bergen kippenvel! Ter referentie moet je denken aan artiesten als Alela Diane, Essie Jain, Shannon Wright, Our Broken Garden, Nancy Elizabeth, Hope Sandoval, Tindersticks, Lisa Germano en Cat Power. Hemels!
Luister Online bij Myspace:
Black Silk / The Preacher
Yellow6 – Merry6mas 2010 (cd-r, Editions6)
Yellow6 – Close/r (cd, Editions6)
Goede tradities moet je in stand houden. Jon Attwood ofwel Yellow6 deelt dat en brengt daarom al sinds 1999 een kerst cd uit met daarop restmateriaal. Dat is telkens hoogwaardige muziek en geen afdankertjes. Ook dit jaar is er weer één, met ruim een uur aan alternatieve mixen, nummers die nog op de plank lagen en tracks van sessies. Yellow6 maakt altijd sfeervolle gitaarambient die uitdijt naar de new wave, shoegaze en post-rock. Ditmaal is al het materiaal zeer sober, ingetogen en intiem. De desolate sfeer die toch meestal wel aanwezig is, wordt hierdoor nog eens uitvergroot. Voor fans van Below The Sea, Labradford, Rothko, Landing en July Skies. Prachtige droefgeestige schetsen. Vrolijk Kerstfeest alvast!
Een andere goede traditie van Yellow6 is om lekker veel uit te brengen. Dus er is meteen ook de cd Close/r (en voor de vinyl liefhebbers zijn er ook nog 2 andere nieuwe albums). Hierop brengt hij drie variaties op hetzelfde thema. In de lange stukken (van 28 / 26 / 18,5 minuten) werkt hij samen met bevriende artiesten, terwijl hijzelf gitaar, bas, zang en piano brengt. In de openingstrack is dat met Fraser McGowan van Caught In The Wake Forever (rhodes, piano) en David Newlyn (piano). Net als op de hierboven beschreven cd is dit uiterst sober, ingetogen en intiem. Het is dwalen en dromen over een prachtig desolaat klanklandschap. De tweede track behoudt die sfeer, maar is iets extroverter. Dit komt onder meer door de bijdrage van de gasten. De gastenlijst bestaat hier uit Absent Without Leave (e-bow, reverse gitaar), Konntinent (zang, gitaar), Kevin Hufnagel (gitaar), Stafræn Hákon (beats, gitaar, bas, rhodes), Scott Sinfield van Ringinglow en (ex-) Portal (drums, synthesizers, gitaar glitches). Heel langzaam en subtiel wordt alles opgebouwd en toegevoegd, waardoor Jon het klein houdt en je haast niet kunt voorstellen dat er zoveel muzikanten meedoen. Bijzonder mooi. Tot slot werkt hij nog met Winterlight (gitaar, keyboards, beats), Northern Valentine (zang, gitaar) en Aurore Picavet van Arconic (zang). Wederom brengt hij een lang, indringend klanklandschap waar de zang op spookachtige wijze van heel ver lijkt te komen. Alles bij elkaar genomen krijg je een bijna 73 minuten durende melancholische en bovenal wonderschone trip van een ongekend niveau.
Various Artists – The Reconstruction Of Fives (cd, n5MD)
Het label annex mailorder n5MD bestaat 10 jaar en dat moet gevierd worden. Met muziek uiteraard. Ze noemen zichzelf “emotional experts in music” en dat blijkt ook wel uit hun eigen catalogus en ook die van de mailorder. Voor hun 10-jarig bestaan is er deze compilatie, waarop bevriende dan wel zielsverwante artiesten reconstructies maken van tracks van n5MD artiesten. Pale Sketcher (Justin Broadrick, Final, Jesu, Godflesh), Nadja, Architect (Daniel Myer, Hajobb), worriedaboutsatan, Bersarin Quartett, Ben Lukas Boysen (Hecq), Jasper TX, Rafael Anton Irisarri (The Sight Below), Dalot, Winterlight, Boy Is Fiction en Miwon geven allen hun eigenzinnige visie op nummers van onder meer Proem, Port-Royal, subtractiveLAD en Bitcrush.
Dat levert een meer dan verdienstelijke, om niet te zeggen geweldige verzameling op. Congrats enzo…
Luister Online:
The Reconstruction Of Fives (album)
Warpaint Live@Paradiso 13-11-2010 Een veel te vol Paradiso tijdens London Calling. Kleine zaal is een kansloze missie. Dit ontneemt werkelijk de zin er nog eens heen te gaan. Gelukkig speelt Warpaint in de Grote zaal. En potverdikkeme wat zijn die 4 dames goed. Nog beter dan verwacht zelfs. Ze hebben een uitstekende drumster, een schofterig goede bassiste (en achtergrondzangeres) en twee verleidelijke gitaristen/lead singers. The xx, Cranes, Cocteau Twins, The Cure en Xmal Deutschland lijk even verenigd tot één band. Maar dan wel met een hedendaags now wave en post-punk geluid. De tijd is voorbij gevlogen en ik heb mijn onelegant openstaande mond weer gesloten. Sensationeel! Daarna snel weg uit die veehal.
Kijk/Luister Online op YouTube:
Undertow
Girls – Broken Dream Club (ep, True Panther, 2010)
De bandnaam Girls was niet makkelijk te googelen, net als het debuutalbum Album. Met deze EP maken de jongens van Girls het een stuk gemakkelijker. Ook qua sound, want de zes nummers zijn net iets samenhangender, gevoeliger en vooral meer pop. Of dat goed of slecht is mag iedereen voor zichzelf uitmaken. Ik heb echter een beetje het gevoel dat het venijn, de welgemeende depressiviteit en het gevoel dat je naar een duidelijk verknipte zanger zit te luisteren een beetje is vervaagd. De lo-fi en wiet-geïnfecteerde punk/shoegaze pop (een andere omschrijving zou de lading niet dekken) klinkt nu opeens niet meer zo krachtig als op het album. Laten we hopen dat het is bedoeld als een tussendoortje en niet als voorbode van een tweede plaat. Voordat die uitkomt, zet ik nog een keer Morning Light op.
Dream Boat – Fevers (ep, Amdiscs, 2010)
Van de ene droom naar de andere. Hoewel dit voor sommigen misschien eerder een nachtmerrie mag heten. De in dit jaar naar voren gekomen genres chillwave en witchhouse worden op deze ep van Dream Boat met elkaar verweven, waarbij ook nog een snufje noise, rave en shoegaze wordt toegevoegd. Dreigende en vijandige synthesizers, spookachtige en vervormde stemmetjes, krakende beats en lome ritmes. Waar hebben we dat eerder gehoord? Inderdaad, de Amerikaan Sina Sohrab – het gezicht achter Dream Boat – heeft goed naar andere artiesten geluisterd. Evenwel bieden de 19 minuten van Fevers genoeg potentie om uit te zien naar een vervolg. En bovendien worden deze gratis ter beschikking gesteld.
Gary War – Police Water (ep, Sacred Bones, 2010)
De visie van Gary War uit New York op de toekomst van de popmuziek heeft vooral met elektronica te maken, zo is te horen op deze ep. Toch heeft het geluid door het gebruik van electrodeuntjes uit de jaren tachtig iets nostalgisch. Geïnspireerd door een post-apocalyptische wereld ratelt Gary War onverstaanbaar door zes nummers heen (de cd versie bevat nog eens twee bonustracks), die vooral beelden oproepen van een low-budget sciencefiction film. De strakke dansbare moves op Police Protest zijn schaars; het geheel mag dan wel onder electro vallen, Gary War’s liefde voor psychedelica en rommelige melodieën geven dit iets eigenaardigs mee. En dat eigenaardige valt uitstekend in de smaak.
ABS6 – Audiomedikation (cd, Hymen, 2010)
De releases op het Hymen label lijken allemaal een beetje op elkaar: technoïd ambient met kille, industriële sferen. De uit Zwitserland afkomstige ABS6 is daar niet anders in. Lange warme melodieën en idm-achtige beats en glitches op onorthodoxe momenten. Waarom ABS6 een stuk minder verveeld dan zijn voorgangers op Hymen is niet direct te verklaren. Misschien komt het door de sporadisch zwaar dreunende baslijnen, de breakbeats (met verwijzingen naar Venetian Snares) of de afstandelijke synths & noise. Misschien is het de afwisseling, de heldere productie of de stukken waarin Audiomedikation juist wel gebruikt maakt van de 4/4 beat. Soms is er geen vinger op te leggen waarom muziek beter is dan andere. En dan berusten we daar gewoon in.
Tim Robbins & The Rogues Gallery Band – Tim Robbins & The Rogues Gallery Band
Hebben muziekjournalisten ook eens de kans om een Hollywood-ster te interviewen. (Al heeft Scarlett dan vast de voorkeur) Tim Robbins zit meer in de hoek van Kevin Bacon, die samen met zijn broer Americana maakt, al rocken zij wat harder. In januari zijn ze in Zoetermeer… Robbins (als acteur niet te missen in Mystic River, Hudsucker Proxy en The Player ) doet het rustiger aan, in behoorlijke, en ook behoorlijk lang doorkabbelende sfeercomposities. Melodieën pennen is zo makkelijk nog niet. En zingen trouwens ook niet! Ik zou de hele plaat ongenoemd laten als er niet toch nog wat memorabels opstaat. Dreams is een intense compositie, waar Robbins de titel eindeloos lang aanhoudt. (Zestien seconden!) Het is bijna absurd, hij moet het (logischerwijs) echt uit de tenen halen. Ergens is dat tenenkrommend, maar tegelijkertijd fascineert het, op z'n Vic Chesnutts.
Marty (Delbert Mann)
De eerste keer dat Hollywood onder invloed van de opkomst van de tv (en de eenvoudige series en eenakters die daarop werden uitgezonden) écht naar gewone mensen keek. Geen zogenaamd lelijke mensen (= knap + bril). Nee, werkelijk alledaagse figuren. Hoofdpersonage Marty heeft het uiterlijk van iemand waar ze in Hollywood een kinderverkrachter van maken. Dik en kalend. De New Yorker werkt in een slagerij, onderhoudt zijn moedertje, die zeurt dat ie moet trouwen. Maar ja, in de cinema loopt ie blauwtjes; treurigheid troef. 'You don't get to be good-hearted by accident. You get kicked around long enough, you become a professor of pain.' En hij heeft al zo'n hondenkop. Grappig genoeg ís 'dog' ook in de film 'slang' voor lelijkerd. Maar dan keren de kansen en vindt hij (op een hippe jazzdance) een beschaafd, verlegen, niet al te knappe lerares scheikunde. Marty is zo blij dat acteur Ernest Borgnine bijna ontploft van enthousiasme en verliefdheid. (Tot dan was ie heel subtiel en goed). Gelukkig neemt het meisje (Betsy Blair) de sprankeling van hem over. Haar ogen schitteren en ze lacht heel lief en bescheiden. Als Marty met zijn meisje thuiskomt wordt de film echt schrijnend en goed, want niemand is tevreden. Zijn ma ziet haar oude leventje bedreigd en zijn vrinden zijn jaloers. Marty lijkt haar alsnog kwijt te raken, ik ging het werkelijk geloven, om dan toch bij een subtiel einde uit te komen. Fijne film, al is dit natuurlijk nog lang geen Italiaans neorealisme. Daarvoor is er bijvoorbeeld in de zijlijnen iets teveel flauwige aandacht voor de rest van de kibbelende familie. Hollywood dacht natuurlijk dat je onmogelijk een negentig minuten film kon maken als je enkel twee mensen verlegen aan een restauranttafeltje liet zitten… Wel komisch dat het enige mooie Jessica Simpson-meisje een veeleisende bitch is.
Tilbury/Wolff/Duch/Davies en Alvin Curran @ Internationaal Festival voor Actuele Muziek, ’s-Hertogenbosch
Op zondagmiddag pak ik twee uitvoeringen mee. Ten eerste zijn er bekende en minder bekende improvisatoren in de vorm van John Tilbury (AMM), Rhodri Davies en Michael Duch die bijgestaan/aangestuurd worden door componist Christian Wolff. Ze beginnen met een improvisatie waar Wolff en Tilbury quatre mains spelen en Davies de harp met stokken en allerhande voorwerpen bespeelt. Hierna vervolgt de laatste met een serie composities van Patterson, Rezaei en Grenager, afwisselend maar tegelijk redelijk inwisselbaar. Het hoogtepunt komt als contrabassist Duch en Tilbury weer aantreden om een compositie van Wolff ten gehore te brengen. Een contemplatief en delicaat stuk. Daarna lopen we nog even binnen bij een piano cyclus van Alvin Curran die een uur of vijf duurt maar waar je gelukkig in en uit mag lopen. Omringd door velletjes bladmuziek wandelt Daan Vandewalle door de Inner Cities waar een veelheid aan stijlen langskomt. Mooie momenten en minder mooie momenten wisselen elkaar af en na een klein half uurtje houd ik het voor gezien, want het traject Den Bosch – Utrecht is ook dit weekend weer eens problematisch.
Deathspell Omega Paracletus
Ze komen nu schijnbaar via Season Of Mist tot ons maar gelukkig ziet de cd (en hopelijk straks het vinyl) er uit als een Norma Evangelium Diaboli uitgave. De muziek klinkt inmiddels ook vertrouwd, sinds de transformatie via Kénôse. Hoewel het tempo nog steeds ongemeen hoog met behoud van een soepele swing, is een en ander wel iets minder ondoordringbaar dan FAS. Maar wellicht ben je dan inmiddels wel zodanig getraind door die plaat dat Paracletus een stuk 'luchtiger' lijkt, maar dat is geenszins een slechte zaak.
Rübabə Muradova Albom Kolleksiyası
Een van de vele zangeressen uit het imposante Azerbeidzjaanse pantheon. De begeleiding is doorgaans traditioneel met kamanche, balaban, garmon, daf en tar, maar soms ook westerse instrumenten zoals piano. Haar stem is beheerst een ademt een heerlijke rust uit, wat niet van elke zanger uit die streek gezegd kan worden (maar wat ook mooi kan zijn). Wonderschone traditionele muziek, zeer smaakvol (iets waar je ze heden ten dage lang niet altijd meer van kan beschuldigen) en een machtige unibrow to boot.