Terwijl de meest onbegrijpelijke verkiezingen in de VS plaats vinden, zijn wij glashelder over en in de stemming voor muziek in onze lijstjes uit het:

SCHADUWKABINET

We luisterden naar: Gaye Su Akyol, Baltic Fleet, David Bazan, Chasms, Rodney Cromwell, Carla dal Forno, 40 Watt Sun, Kristin Hersh, Imarhan Timbuktu/ Dintchéré/ Ousmane Ag Oumar, I Wear* Experiment, Näo, Oum, Sneaks, Surgical Meth Machine, Time Attendant & Howlround, Virginia Wing, Various Artists: Killed By Deathrock Volume Two, Tinashe, The Algorithm en Violet Cold.

 

Jan Willem

Gaye Su Akyol – Hologram İmparatorluğu (cd, Glitterbeat / Xango Music Distribution)
Op haar debuut Develerle Yaşıyorum uit 2014 toont de uit İstanbul afkomstige Gaye Su Akyol aan bepaald geen doorsnee zangeres te zijn. Door haar psychedelische rockgeluid doet ze me meteen aan Selda Bağcan denken, wat ook één van haar invloeden blijkt te zijn net als Müzeyyen Senar. Maar Akyol (zang, keyboards, percussie, drums) haalt ook inspiratie uit de muziek van Nick Cave, Joy Division, Sonic Youth, Einstürzende Neubauten, Jefferson’s Airplane, Nirvana en surfmuziek, al filter je dat er allemaal wellicht wat lastiger uit. Feit blijft dat het tot een aangenaam en eigenzinnig geheel leidt. Nu is ze terug met Hologram İmparatorluğu, hetgeen zoiets als “hologram imperium” betekent. Nu bestaat het beeld van een hologram niet echt maar wordt gerepresenteerd door plaatsen waar licht aanwezig is en door plaatsen waar minder of geen licht aanwezig is. Waar Akyol precies op doelt is niet helemaal duidelijk, maar wellicht gaat het om de invloeden die je er niet direct uithaalt, maar luisterend vanuit een bepaalde hoek. Je maakt je niet per se heel populair in Turkije als je zegt dat de muziek ook veel Griekse elementen bevat. Daarnaast ook Aziatische, Oost-Europese en in het geval van Akyol nog wel meer. Haar krachtige zang past helemaal bij de meer links georiënteerde muziek uit het land, maar de muzikale omlijsting slechts ten dele. Dat heeft alles te maken met die heerlijk psychedelische gitaarpartijen, zware basstukken, de meer avant-gardistische aanpak en de grofkorreligheid van de muziek. Daarbij flirt ze soms met surf, tango en wave. Toch denk ik dat liefhebbers van zowel de meer traditionele muziek als de meer avontuurlijke hier van kunnen genieten. Akyol beschikt nu eenmaal over een woest aantrekkelijk stemgeluid. Ik moet denken aan artiesten als Ceylam Ertem, Aynur (Doğan), Grup Yorum en Selda Bağdan, zij het dan met een passende maar vele grenzen overschrijdende twist die verleden, heden en toekomst tot een aantrekkelijke cocktail samenbundelt. Ook haar tweede album gaat er verdraaid lekker in.

 

 

Baltic Fleet – The Dear One (cd, Blow Up / Konkurrent)
Het ruimtevehikel Baltic Fleet van multi-instrumentalist Paul Fleming landt vanaf 2008 om de vier jaar op aarde, alwaar het mag rekenen op applaus. Fleming weet hierop namelijk het schitterende midden tussen leftfield elektronica, new wave, krautrock, synthpop, drones en rock op te zoeken. Dat pakt zowel spannend als beklijvend uit en levert vergelijkingen op die uiteenlopen van Brian Eno, Jean-Michel Jarre en Mike Oldfield tot DJ Shadow, Trans AM, Neu! en Joy Division. Live maakt Fleming ook nog deel uit van het legendarisch combo Echo & The Bunnymen. Weer vier jaar later presenteert hij The Dear One waarop hij zijn eigenzinnige koers door de kosmos voortzet. Hierbij is hij wars van gangbare trends en tovert uit zijn synthesizers, bas, gitaar en drumcomputer weer heerlijk psychedelische sounds. Hierbij krijgt hij steun van zijn bemanning op bas, drums en gitaar. Hoewel de eerdere vergelijkingen hier nog wel enigszins opgaan doet de muziek je ook wel denken aan New Order, Tangerine Dream, Boards Of Canada en O.M.D.. Staar je daar vooral niet op blind, want daarvoor is de trip te bijzonder. Energiek, tot de verbeelding sprekend, contemplatief en spannend, maar vooral ook van een psychedelische pracht.

 

David Bazan – Dark Sacred Night (cd, Suicide Squeeze / Konkurrent)
David Bazan is vermoedelijk het bekendst als frontman van het inmiddels opgeheven Pedro The Lion. Daarna bouwt hij vanaf 2009 aan zijn solocarrière, maar geeft hij ook acte de présence in Headphone en samen met de gebroeders Kadane in Overseas. In 2002 heeft het Suicide Squeeze hem gevraagd om een kerstsingle te maken met Pedro The Lion. Dat is zo goed bevallen, dat hij er maar mee door is gegaan, ook onder zijn eigen naam. Nu verschijnt er een bundeling van tien van die nummers op Dark Sacred Night. Het is wat vroeg wellicht voor muziek als deze ook al worden de dagen al steeds donkerder. Pepernoten lust ik het hele jaar door wel, maar kerstmuziek niet. Ten minste de gangbare muziek. Met de herfstige, melancholische aanpak van David Bazan gaat de muziek er net als de pepernoten altijd wel in. Naast twee eigen tracks staan er covers op van John Lennon & Yoko Ono (“Happy Xmas (War Is Over)), Low (“Long Way Around The Sea”) en van componisten uit vervlogen tijden met “God Rest Ye Merry Gentlemen”, “I Heard The Bells On Christmas Day”, “Silent Night” en “O Little Town Of Bethlehem”. En ja ook een traditional als “Jingle Bells” ontbreekt (helaas) niet. Bazan heeft er een stemmig en fraai geheel van gemaakt, waarmee we nu al klaar zijn voor de feestdagen.

 

Chasms – On The Legs Of Love Purified (cd, Felte / Konkurrent)
Al sinds 2012 laat het duo Jess Labrador en Shannon Madden uit San Francisco als Chasms van zich horen middels cassettes. Hierop houden ze steeds het fraaie midden tussen shoegaze, industrial, drones, darkwave, no wave en experimentele muziek, waarbij de etherische zang de fijne rode draad vormt. Een deel van die muziek komt uit op de compilatie lp Subtle Bodies (2014). Op het fijne Felte label brengen ze nu hun debuut cd On The Legs Of Love Purified. Daar maken ze nog altijd gebruik van de eerder genoemde stijlen, zij het dat de slechts 7 songs die ze hier serveren nog beter in elkaar steken. Grofweg klinken ze als een dromerige mix van Cranes, Slowdive, Mushy en Cocteau Twins. Maar ze brengen hier op verfijnde wijze wel een eigen sound, met wortels uit het verleden die blikken naar de toekomst. In de slottrack worden ze nog bijgestaan door cellist Greeg McGettrick (The Mallard). Het is duister, meeslepend, droefgeestig en bovenal wonderschoon.

 

Rodney Cromwell – Fax Message Breakup EP (mcd, Happy Robotos)
De magische jaren 80 en deels ook jaren 90 zijn qua muziek nog altijd torenhoog favoriet hier. Er zijn nog steeds wel bands die daarnaar teruggrijpen, maar niet iedereen kan dat evengoed of op nieuwe wijze. Waar het wel meteen thuiskomen is en waarbij je toch geen herhalingsoefening krijgt is bij Rodney Cromwell. Eigenlijk heet deze Brit dan weer Adam Cresswell, die eerder te horen is in de indie-folktronica band Saloon. Vorig jaar duikt hij plots op onder zijn alias met de cd Age Of Anxiety. Hierop laat hij een uiterst frisse mix horen van synthpop gelardeerd met cold wave en electro. Aan de ene kant haalt hij het beste naar boven van groepen als Kraftwerk, Depeche Mode, New Order, O.M.D. en Giorgio Moroder, maar hij laat tegelijkertijd een futuristisch geluid horen. Het is dan wel thuiskomen, maar op een vreemde plek. Van het album is eerder al de single Black Dog getrokken en nu is de beurt aan Fax Message Breakup. Naast de single mix krijg je 2 remixen van deze track door Hologram Teen, ofwel ex-Stereolab toetseniste Morgane Lhote, plus die van AUW. De eerste voegt lekkere motorik aan het nummer toe en de tweede zorgt voor een donkere synthpop twist. Chris Frain brengt zijn versie van de albumtrack “Baby Robot” en plaatst deze in een jaren 70 discosfeer met Jean-Michel Jarre invloeden. Tot besluit wordt nog een track van het album, te weten “Cassiopeia” door The Leaf Library (met een ex-Saloon lid), onder handen genomen die weer in het vaarwater van Brian Eno terecht komt. Het onderstreept de kracht van de muziek van Rodney Cromwell en zorgt voor een schitterend addendum.

 

Carla dal Forno – You Know What It’s Like (cd, Blackest Ever Black / Konkurrent)
De in Berlijn woonachtige Australische singer-songwriter en multi-instrumentaliste Carla Dal Forno heeft reeds in groepen als F ingers, Mole House en Tarcar van zich laten horen. You Know What It’s Like is haar solodebuut. Ondanks haar onschuldige voorkomen gaat ze hierop behoorlijk de duistere diepte in. Ze serveert 4 instrumentale tracks en 4 met zang. En die verschillen mede door haar bitterzoete schemerzang nogal van elkaar. De instrumentale tracks doen door de experimentele, sinistere aanpak denken aan een mix van Coil, Grouper en David Lynch, terwijl ze met haar zang ergens tussen Kendra Smith, Lisa Germano, Nico en Alicia Merz (Birds Of Passage) uitkomt. In de gezongen stukken opereert ze meer in de darkwave hoek en past ze wel bij het 4AD van weleer met haar mysterieuze sound. Maar haar woordloze nummers mogen er ook meer dan wezen. Hier weet ze spannende, tot de verbeelding sprekende stukken neer te zetten, die behoorlijk intrigerend zijn. In krap een half uur tijd weet dal Forno een verpletterende indruk achter te laten.

 

40 Watt Sun – Wider Than The Sky (cd, Radiance Records)
Patrick Walker (zang, gitaar) en Christian Leitch (drums, percussie) komen uit de Britse doom metal bands The River en Warning. Nadat die bands ermee ophouden gaan ze door als 40 Watt Sun. In 2011 komen ze samen met bassist/percussionist William met hun geweldige debuut The Inside Room, die eigenlijk wel aansluit op hun vorige band. Alleen die intense zang van Walker maakt een groot verschil. Inmiddels zijn we 5 jaar verder en is er Wider Than The Sky. Het moeilijke tweede album, zij het dat de uitkomst dat niet doet vermoeden. De metal is nagenoeg weg en maakt plaats voor slowcore en akoestische rock. De doom is gebleven en de 6 tracks die ze hier presenteren kruipen langzaam voorbij, waarbij de lengte varieert van 4 tot 16 minuten. De uiterst getormenteerde zang van Walker komt nu nog beter uit de verf maar weet je hierdoor harder te treffen dan ooit. Elk woord is een emotionele precisiebom, dat omlijst wordt door die heerlijk melancholische muziek. Naast liefhebbers van de betere doom zullen ook die van Idaho, Low en Red House Painters hier wel in geïnteresseerd zijn. Onvoorstelbaar mooi!

 

Kristin Hersh – Wyatt At The Coyote Palace (2cd, Omnibus Press)
De Amerikaanse singer-songwriter Kristin Hersh is een muzikale heldin, die ook als een rode draad door mijn muzikale leven loopt. In de jaren 90 als ik hevig onder invloed ben van het 4AD label is zij er met haar band Throwing Muses ook bij. Overigens richt ze die al op in 1981, als ze pas 14 jaar oud is. Ook haar stiefzus Tanya Donnelly (The Breeders, Belly) neemt daarin plaats. Hun alternatieve indierock is toonaangevend. En passent zorgt ze ook dat de Pixies bij het grote publiek bekend wordt. Na 7 albums stoppen ze in 1997 om in 2003 weer een doorstart te maken, waarna nog 2 albums volgen. Vanaf 1994 begint Hersh ook succesvol solowerk uit te brengen, waarbij de song “Your Ghost” met Michael Stipe (R.E.M.) een ware culthit wordt. Ze laat 8 albums het licht zien. Parallel hieraan komt ze vanaf 2004 ook met haar hardere alternatieve band 50FootWave aanzetten en schrijft ze een paar boeken. Hoewel haar leven soms ontsierd wordt door tragedies, als een auto ongeluk op haar 16de, een bijna overdosis, een brand in een tourbus waar ze haar eigen zoon Wyatt moet redden, de dood van haar goede vriend Vic Chesnutt in 2009 en haar echtscheiding in 2013 van de man waarmee ze 4 zoons heeft, weet ze altijd weer haar rug rechten en dat creatief een plek te geven. Hersh heeft iets authentieks, oprechts en unieks waardoor ook van haar muziek een zekere urgentie uitgaat. Nu is ze na een stilte van zes jaar terug met de dubbel cd Wyatt At The Coyote Palace, gestoken in een prachtig A5 formaat boekwerk van ruim 60 pagina’s. Hierin vind je alle teksten en haar begeleidende anekdotes. Hersh neemt alle instrumenten voor haar rekening, waarbij zang, bas, percussie, akoestische en elektrische gitaar de hoofdmoot vormen. Het is in feite singer-songwritermuziek gegoten in een rockjasje. Solo is ze sowieso vaak op haar best, maar hier verkeert ze werkelijk in topvorm. De eerste cd telt 12 songs die je niet in de koude kleren gaan zitten. Bijna drie kwartier weet ze je als luisteraar onder te dompelen in melancholische muziek met fraaie teksten, die door haar typerende zang altijd een extra lading krijgt. Liefhebbers van al haar bands en solowerk kunnen hier hun hart aan ophalen.
Op de tweede schijf staan wederom 12 nummers, die na krap 39 minuten finishen. De titel van het album is overigens een verwijzing naar het verlaten gebouw waar haar zoon Wyatt, die in het autistische spectrum zit, nog wel eens zijn tijd doorbrengt. Het blijft knap hoe Hersh alles uit haar leven hier zo bloot weet en durft te geven en daaruit fraaie muziek weet te toveren. Op deze tweede cd grijpt ze meer dan ooit terug op haar vroegere sound, maar weet dit wel helemaal in het hier en nu te plaatsen. Het is allemaal wel iets zwaarder op de hand dan de eerste schijf, die trouwens ook bepaald niet licht is. Hersh heeft duidelijk lak aan hetgeen hip is of goed scoort, maar juist daarom brengt ze hier iets van meerwaarde. Ik wil haar eigenlijk met niets en niemand vergelijken, maar denk dat fans van haar projecten plus die van PJ Harvey, Suzanne Vega, Cat Power en Shanon Wright hier ook wel van kunnen smullen. Na al die jaren komt ze gewoon met haar meest overrompelende werk tot nu toe.

 

Imarhan Timbuktu/ Dintchéré/ Ousmane Ag Oumar – Timbuktu Echoes (lp. Clermont Music / Xango Music Distribution)
Ik dacht door de spreekwoorden vroeger dat Timboektoe een fictieve plaats was, maar het is natuurlijk gewoon een stad in Mali. Tevens al eeuwenlang een pleisterplaats van de Touareg. Qua muziek krijg je daar veelal die rauwe desert blues voorgeschoteld, die de geschiedenis inclusief al het verdriet en ellende van vele jaren in zich herbergt. Ondanks dat de Touareg een nomadenvolk in hart en nieren is, speelt Mali een belangrijke rol. De groepen die bij ons doorsijpelen zijn Tartit (met leden van Imarhan Timbuktu), Imarhan, Mdou Moctar, Group Inerane, Tamikrest en Tinariwen. Maar er is heel veel meer. Nu brengen de bands Imarhan Timbuktu en Dintchéré samen met gitarist Ousmane Ag Oumar (Imarhan Timbuktu) de split-lp Timbuktu Echoes uit. Hierop vind je 5 tracks van Imarhan Timbuktue, 2 solostukken van hun gitarist Ousmane Ag Oumar en 3 van de jonge groep Dintchéré. De gemeenschappelijke factor is dat ze die kaalgevreten desert blues brengen, waar ze balanceren tussen hoop en wanhoop. Ze zitten echter niet bij de pakken neer, maar rechten hun rug en vertellen vol vuur over hun rijke verleden en snijden terloops ook gevoelige onderwerpen als AIDS (SIDA) aan. Het is muziek die je niet verstaat, maar door de sterke emoties wel begrijpt. Dát is precies wat muziek tot wereldmuziek maakt. Een universeel medium, dat iedereen kan omarmen. En daarbij is hetgeen ze hier brengen van een ongrijpbare schoonheid, waarbij ik niemand zand in de ogen wil strooien.

https://soundcloud.com/clermont_music/imarhan-timbuktu-anmarh-digital-release-edit

 

I Wear* Experiment – Patience (cd, I Wear* Experiment / It’s All Happening)
I Wear* Experiment is een trio uit Tallinn (Estland), dat al een aantal epees vol met de betere electro heeft uitgebracht. Ze hebben ook al de prestigieuze “Go Change The World” award gewonnen. Die wordt uitgereikt aan artiesten die de grootste potentie hebben om internationaal door te breken. Dat kan natuurlijk een twijfelachtige eer zijn, maar dit Estse trio heeft echt een fijne sound in huis. De groep wordt gevormd door Johanna Eenma (zang, keyboards), Mikk Simson (drums, percussie) en Hando Jaksio (gitaar, synthesizer, elektronica). Voor hun debuut Patience mogen ze nog rekenen op de steun van een gitarist en drie zangers. Hun acht nummers zitten behoorlijk in de pop-hoek, maar dat doen ze met stijl. Ze voegen namelijk electro, wave elementen, postrock en allerhande experimenten toe. Daarbij beschikt Eenma over een majestueus en meeslepend stemgeluid, waardoor het al helemaal eenvoudig wordt deze muziek te omarmen. Hoewel ze echt over een eigen sound beschikken doet het je soms toch denken aan Giana Factory, Trentemøller, Gala, Cocteau Twins en Bel Canto. Een geluid dat een breed publiek bedient, waarmee dit een waar droomdebuut is geworden.

 

Näo – Duel (cd, Ant-Zen/ Audiotrauma)
In 2009 debuteert het Franse trio Näo overtuigend met Picture This Is You Will. Hierop brengen ze een niet alledaagse mix van krautrock en psychedelische rock, aangevuld met ambient en allerlei experimenten. Op de gelijknamige opvolger uit 2011 verschuift dat meer naar postrock met IDM. Op III (2014) perfectioneren ze dat verder en weet de band opnieuw te verrassen met een uiterst eigenzinnige sound. Nu komen Pierre-André Pernin (elektronica), Thibault Fellman (drums) en Jordan Daverio (gitaar) met Duel, waarop ze 6 nieuwe tracks leveren, aangevuld met 3 remixen. Hun nieuwe nummers laveren van postrock en industrial naar electro, IDM en experimentele muziek. De associaties lopen daarbij uiteen van 65daysofstatic, Bästard, Hint en Trans Am tot Phylr, Displacer en Detritus. De drie heftige remixen van nummers van hun vorige album vormen een heerlijk toetje op dit geheel. Het is de zoveelste Franse, alternatieve band die voor de kers op de taart zorgt.

 

Oum – Zarabi (cd, Lof Music/ MDC / Xango Music Distribution)
De Arabische en Berberse cultuur in Marokko is door de eeuwen heen verrijkt met Spaanse en Franse invloeden. Het koninkrijk is overwegend islamitisch, maar herbergt ook christenen en Joden. Wellicht dat dit alles ertoe heeft bijgedragen dat Oum, voluit Oum El Ghaït Benessahraoui, ook zo’n breed muziekpalet in huis heeft. Op haar vorige, derde cd Soul Of Morocco uit 2013 brengt ze muziek die zowel traditioneel klinkt als Westers door de vele soul en jazz elementen. Ze is duidelijk niet voor één gat te vangen, maar laat wel altijd haar Afrikaanse wortels doorschemeren in de muziek. Dat is niet anders op haar nieuwe wapenfeit Zarabi, hetgeen “tapijten” betekent. Net als in een tapijt allerlei verschillende draden verweven zijn, bestaat haar muziek weer uit een kluwen aan stijlen. Deze weeft ze wel weer tot één consistent geheel. Een Arabisch kleed, waarin ook jazz, soul, desert blues en zelfs Cubaanse elementen vervlochten zijn. Oum (zang, Marokkaanse kleppers (qarqabou), castagnetten, kalebas) wordt daarbij geholpen door diverse muzikanten op percussie-instrumenten, trompet, bas, contrabas, oud, kora en gitaar. Bepaald geen traditionele opstelling, maar wel een spannende combinatie; van Natacha Atlas tot Miles Davis. Het is veelal behoorlijk ingetogen, maar levert wel een weldaad aan emoties en belevingen op. Oum levert hier een wereldplaat van formaat af.

 

Sneaks – Gymnastics (mcd, Merge / Konkurrent)
Hoewel het momenteel misschien wel veel spannender in Washington DC is dan muziek maken, komt Eva Moolchan daar als Sneaks toch met haar debuut Gymnastics aanzetten. In 2014 al richt ze dit project op. Dat levert in eerste instantie een cassette op, maar het merendeel van die nummers zijn ook hier present. Ze serveert 10 tracks, maar finisht al na 14 minuten. Aan de ene kant is dat veel te kort, maar anderzijds komt ze elke keer wel tot de essentie en gaat ze niet oeverloos door met een nummer dat gewoonweg af is. The Residents hebben ooit met hun Commercial Album al aangetoond dat één couplet en één refrein volstaat om een nummer te maken. Haar muziek zit op een charmante wijze tussen lo-fi, post-punk, hip hop en no wave in. Met simpelweg een leidende, pompende bas, opzwepende beats uit de drumcomputer en haar bijtende maar onderkoelde zang weet ze je in de houdgreep te nemen. En als je in een houdgreep bent genomen is de wedstrijd, hoe mooi ook, al snel gespeeld. Een ontwapenend debuut, waar liefhebbers van de betere melancholische muziek hun hart kunnen ophalen. Soms is het minimale gewoon goed genoeg.

 

Surgical Meth Machine – Surgical Meth Machine (cd, Nuclear Blast)
Al, Alain of Alien Jourgensen is toch al meer dan 30 jaar onlosmakelijk verbonden met de Amerikaanse industrial metalband Ministry. Hoewel deze 58 jarige Alejandro Ramirez Casa, van Cubaanse afkomst, ook van zich laat horen middels Revolting Cocks, Lard. Pailhead, Acid Horse, 1000 Homo DJs, PTP en meer. Volgend jaar heeft hij nieuw werk van zowel Ministry als Revolting Cocks beloofd, maar eerst komt hij met zijn nieuwste speeltje Surgical Meth Machine aanzetten, samen met Sammy D’Ambruoso. Op hun gelijknamige debuut gaan ze hevig tekeer. Neem het nummer “Thieves” van Ministry in je achterhoofd en vermenigvuldig dat met een factor of wat en je komt in de buurt van wat ze hier laten horen. De ritmes lijken afkomstig van mitrailleurs en de hele metalwereld krijgt ervan langs. Daarbij mogen ze nog rekenen op de steun van onder meer zanger Jello Biafra (Dead Kennedys, Lard). Knetterende beats, splijtende gitaren en allerhande experimenten maken hier de dienst uit, al flirten ze ook met bossanova. Wederom een ijzersterk album van deze ongecontroleerde, excentrieke metalhead.

 

Time Attendant & Howlround – The Blow Volume 2 (cassette/digitaal, Front & Follow)
Het leuke en innovatieve Front & Follow label uit Engeland brengt niet alleen bijzondere artiesten voort, maar zoekt met enige regelmaat ook de confrontatie tussen de artiesten op middels diverse originele series. Hiervan zijn “Long Division With Remainders” en “Collision/Detection”, waarbij artiesten uit een pot geluiden van elkaar mogen grijpen om er zelf iets mee te doen, zijn daar sterke voorbeelden van. Nieuw op het label is “The Blow” serie, waarop ze digitaal en op cassette splitreleases uitbrengen van onbekende artiesten die ze omarmen. Deel 1 in de serie komt eerder dit jaar van IXTab en Hoofus. The Blow Volume 2 is een split tussen Time Attendant van Paul Snowdon (Psychological Strategy Board) en Howlround van Robin Warren en Chris Weaver. Beide opereren in het abstracte spectrum. De eerste 4 tracks, van bijna 26 minuten lang, komen van Time Attendant. Snowdon laat hier een uiterst experimenteel elektronisch geluid horen, dat op kale en abstracte wijze een tot de verbeelding sprekend geheel vormt. De muziek kent kop noch staart en lijkt te bestaan uit willekeur van de apparaten waarmee hij werkt. Toch weet hij daarmee onaardse en intrigerende soundscapes te produceren. Echt voer voor de avontuurlijke luisteraar. Howlround brengt slecht één lang klanklandschap, maar wel zes delen omvattend en met een lengte van bijna 24 minuten. Bij dit duo krijg je al helemaal het gevoel in een parallel universum te zijn beland, waar het zoeken naar buitenaardse intelligentie lijkt te zijn voltooid. Het past ook wel bij Eraserhead van David Lynch, waarbij je in het doolhof van de radiator bent aangekomen. Het is extreme muziek van de buitencategorie, maar daar is het zoals wel vaker prima toeven. Ik lust dit graag naast de dagelijkse boterham. De titel van deze serie is goed gekozen en het maakt heel nieuwsgierig naar de rest.

 

Virginia Wing – Forward Constant Motion (cd, Fire / Konkurrent)
Virginia Wing is in 2012 opgericht door Sam Pillay (gitaar, synthesizer, sampler), Alice Merida Richards (zang, bas, sampler, synthesizer) en Sebastian Truskolaski (drums). De Britten debuteren in 2014 met Measures Of Joy, dat zowel uiterst psychedelisch als aards. Hierbij rijgen ze krautrock, post-punk, indierock, experimentele ambient, shoegaze en bubblecore in steeds andere samenstellingen aan elkaar. De prachtig bitterzoete zang van Alice neemt je daarbij aan de hand. Dat is ook het geval op Forward Constant Motion, waar dat ook nodig is. Het, inmiddels tot Sam en Alice gereduceerde, duo gaat hierop met dezelfde ingrediënten op nog complexere wijze aan de slag. Een kleurrijk bevreemdend palet, gelijk de cover, die zorgt voor een warmere maar ook meer intrigerende sound dan voorheen. Qua referenties moet je het ergens zoeken tussen Insides, Broadcast, Stereolab, Soap&Skin, Wildbirds & Peacedrums, Neu! en My Bloody Valentine. Het is grillig, van etherische tot drukke, rijk gedetailleerde stukken, maar zonder uitzondering meeslepend. Wat een fijne band is dit toch.

 

Various Artists: Killed By Deathrock, Volume Two (cd, Sacred Bones / Konkurrent)
De Amerikaanse Sacred Bones oprichter Caleb Braaten heeft een grote voorliefde voor uiterst obscure post-punk, dark punk en het subgenre deathrock. Dat komt tot uiting met de releases die hij hier het daglicht laat zien, maar ook middels de compilatie Killed By Deathrock, Volume 1. Hierop brengt hij niet simpelweg een labelcompilatie, maar veeleer zogeheten deathrock bands waar hij de mosterd vandaan heeft gehaald. Zelfs voor mij zijn dat veelal onbekende groepen en daarom ook zo ontzettend interessant. Nu is er het vervolg, deel 2, waarop weer veelal onbekende, maar ijzersterke bands voor het voetlicht gebracht worden. Liefhebbers van Magazine, Christian Death en Warsaw worden hier op hun wenken bediend met bands als Gatecrashers, ADS, Skeletal Family, Red Temple Spirits en Red Zebra. Maar ook de rest is van hoog niveau. Het is fijn terugblikken naar de muziek waar we nu van houden.

 

---

 

Martijn

Tinashe Nightride
Dit is een mixtape die ze gemaakt heeft, parallel aan de werkzaamheden aan haar tweede album Joyride, waarvan het droppen nogal problematisch lijkt. Maar als ik afga op het niemendalletje Superlove is ook hier, net als bij veel hip hop, de mixtape interessanter. Duister en bedwelmend, Tinashe zelf beloofde deze kant niet uit het oog te verliezen en Nightride bewijst dat. Deze sferen maakten haar eerdere mixtapes ook al zo lekker. Dus ik verveel me voorlopig niet.

The Algorithm Brute Force
boot, floating point, trojans, nerdy business, deze „glitch core“. Technische metal met 8-bit- en andere synthesizermuziekinvloeden (van Goblin en Giorgio Moroder tot euro house). Cheesy maar eigenlijk best lekker. Veel arpeggiated synths en djenty riffwerk, maar ook het meer ingetogen en moody userspace is heel lekker. Alleen die breakcore in deadlock (een featuring van Igorrr) had voor mij niet zo gehoeven.

Violet Cold Dark Night
De Azerbeidzjaanse „euphoric black metal“-eenmansband doet het juist wat rustiger aan qua arpeggio’s. Op zijn vorige (Desperate Dreams 2015) ging hij daarmee net overboord en werd je er wat duizelig van. Nu is die euforie er wel maar op een wat meer ingetogen manier, ergens tussen Alcest en Darkspace. Epic!

Comments

comments