Nederland beëdigt het kabinet tweemaal, de VS kiest eenmaal, maar wij heersen toch altijd met onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: The Boats, Dez Mona, L’Étrangleuse, Glissando, Halls, So I’m An Islander, Tall Ships, Patrick Wolf, XXL, Ignatz, Köhn, Chicaloyoh, Alahuta, Sean Price, Eyvind Kang, Sunflare en White Suns. En gingen naar: Aura Noir.
Dit duo, bestaande uit Craig Tattersall (Hood, The Remote Viewer) en Andrew Hargreaves, maakt minimale elektronische muziek al dan niet aangevuld door cello, zang en piano. Ze hebben al menig album en mini op hun naam staan. Our Small Ideas wordt daarbij vaak als favoriet aangeduid. Deze reeds lang uitverkochte cd is nu weer beschikbaar via het Japanse Flau label, die er meteen maar 7 bonustracks aan heeft toegevoegd. Fraai verstilde pracht en een klassieker in het genre.
Luister Online:
Diverse tracks
Dez Mona – A Gentleman’s Agreement (cd, 62TV)
Deze Belgen komen vorig jaar ineens met de geweldige conceptplaat Sága, een soort moderne opera. Maar ook zonder dat vormt de groep een prachtige vreemde eend in de muziekwereld. Ze zijn in feite te beluisteren als een popband, maar brengen eigenlijk altijd een mix van avant-garde met een jazzy en soulvolle inslag. Ze pakken zo lijkt het wel steeds grootser uit en worden misschien gewoon ook steeds beter. Dat alles altijd met die fantastische, typische zang van Gregory Frateur. Met zes man sterk treden ze aan voor hun nieuwe cd, die meteen stevig en sterk uit de startblokken gaat. Het geluid van de groep is meer rock- en popgericht, maar met alle bijzondere en tevens theatrale details die hun muziek altijd kenmerkt. Met piano, orgel, contrabas, keyboards, accordeon, bas, drums, gitaren, rhodes en zang vullen ze hun album weer met gevarieerde muziek en bijzondere schoonheid, die nu klaar lijkt voor een groter publiek. Dat zonder ook maar ergens aan artistieke waarde in te boeten. Vijfde ijzersterke album op rij.
L’Étrangleuse – L’Étrangleuse (cd, L’Étrangleuse/Undergrouille Productions)
De wurger, zoals de vertaling luidt van dit Franse duo, komt eerder dit jaar met dit gelijknamige album op de proppen. Nu weten ze je met hun muziek zeker in de wurggreep te nemen, want het is adembenemend wat ze laten horen. Mélanie Virot op harp en Maël Salètes op gitaar en beide zingend; een niet alledaagse combinatie kan je gerust stellen. Ze brengen hoofdzakelijk Afrikaans getinte melodieën met harmonieuze Engelstalige zang, dikwijls meerstemmig, aangevuld met ritmische rock en lichte experimenten. Halverwege het album laten ze ook de fraaie Kletka Red cover horen van het nummer “Kasyak Lubvie”, geschreven door Leonid Soybelman (Ne Zhdali, Kletka Red). In twee van de 12 tracks is ook G.W. Sok (ex-The Ex) te gast, die hier zijn poëtische teksten laat horen. Een prachtige cd, die in alle opzichten weet te verrassen met een uniek geluid. Hulde!
Glissando – The World Without Us (cd, Gizeh)
Het prachtige album With Our Arms Wide Open We March Towards The Burning Sea (2008) van het duo en Elly May Irving (zang, piano) en Richard Knox (zang, gitaar, orgel, drones, veldopnames, piano, drums), ook in The Rustle Of The Stars, slaat in als een bom door de grote hoeveelheid schoonheid per vierkante seconde. In 2010 brengen ze de single The Long Lost/ Of Silence uit, waarop 2 nummers staan die je helemaal naar adem doen happen. Hun mix van ambient, post-rock, experimenten en neoklassiek samen met de etherische zang van Elly en de meer aardse van Richard blijkt een gouden combinatie. Beide nummers zijn in iets gewijzigde vorm nu terug te vinden op hun nieuwe cd, samen met 6 andere composities. De heerlijk droefgeestige en langzaam voortschrijdende songs worden extra kracht bijgezet door de vele gasten, onder wie Angela Chan (cello, viool, klokkenspel, erhu), Lidwine (zang, harp), Aaron Martin (cello, gestreken banjo, schaal) en Rustle Of The Stars-maatje, Farewell Poetry- en Le Réveil Des Tropiques-lid Frédéric D Oberland (orgel, harmonium, bells, rhodes). Ze creëren van die ontroerende schoonheid die bijna pijn doet. Een regelrechte aanrader voor de jaarlijstjes!
Halls – Ark (cd, No Pain In Pop)
Soloproject van de 21-jarige, uit Londen afkomstige muzikant Samuel Howard. Voor dit debuut heeft hij naar verschillende religies gekeken en raakte daarbij gefascineerd door de vele mysteries waarin ze verhuld zijn,met name de Oost-Europese. Hij wilde daarom voor deze cd een kerkachtige atmosfeer creëren. In de openingstrack zet hij dan ook een orgel tegen de ambient noise rondom de kerk (mensen die al pratend naar binnengaan, terwijl de klokken luiden, gaan zitten en luisteren naar de klassieke pianorecital). De toon is gezet! Dit neemt hij mee in de tweede, waarbij je ook een soort dubstep beats hoort, zijn hoge zang en een stuk van Mozart’s “Ave Verum Corpus”. Dat levert een meer dan betoverend geheel op. Hierna vervolgt hij zijn bijzondere muziekweg vol hakkelende beats met etherische muziek die ergens tussen glitch, (dark) ambient, dubstep, elektronica, IDM en ook pianomuziek uitkomt. Hij werkt zijn stukken vaak eerst uit op de piano of andere toetsen en vult het dan aan met allerhande elektronica. Zijn zang doet denken aan Thom Yorke (Radiohead) en Justin Vernon (Bon Iver). Muzikaal gezien moet je denken aan een mix van The xx, Burial, Tim Hecker, Forrest Swords, Efterklang, Thomas Köner, Spoonfed Hybrid, Andy Stott en Nils Frahm. Het is een mysterieus, duister en tegelijkertijd door de hoge zang en heldere geluiden ook licht en pakkend werk geworden. Bevreemdend prachtalbum.
So I’m An Islander – Woodwork (gratis download, Hidden Vibes Netlabel)
De Deense artiest Søren Nissen Jørgensen, afkomstig van het Deens eiland Als, heeft al menig digitale release uitgebracht. Het meeste daarvan bestempeld hij als schetsen, die het eens tot een heuse compositie gaan schoppen. Na ongeveer 6 albums vol prachtmuziek, allen digitaal, verschijnt op het netlabel Hidden Vibes nu de eerste officiële release. Het zijn 14 wonderschone composities die ergens tussen ambient, neoklassiek en folk inzitten. Vaak maakt de piano de dienst uit, maar ook elektronica, akoestische gitaren, orgels en diverse andere instrumenten spelen een rol van betekenis. Ergens tussen The Boats, Olan Mill, Tape, Dustin O’Halloran, Nils Frahm, Múm, Colleen, Efterklang en Endless Melancholy zitten zijn mysterieuze, tedere, warme composities. Heel bijzonder en intens koesterplaatje.
Tall Ships – Everything Touching (cd, Big Scary Monsters/Blood And Biscuit)
Na een handjevol mini’s komt dit Britse trio met hun debuut voor de dag. Ze knallen er gelijk goed in met stevige mathrock. Maar ook hardcore, post-rock en indie behoren tot de smaken. Dit wisselen ze goed af, waardoor je de ene keer rustig achterover kan leunen in je stoel en je er op andere momenten uitgeblazen wordt. Denk aan een afwisselende mengelmoes van Biffy Clyro, …And You Will Know Us By The Trail Of Dead, Sigur Rós, Explosiuons In The Sky en Don Caballero. Een veelbelovend debuut.
Luister Online bij Soundcloud:
Everything Touching (album)
Patrick Wolf – Sundark And Riverlight (2cd, Bloody Chamber Music)
Dit gekwelde jonge Britse talent viert zijn 10 jarige bestaan als muzikant op wel heel bijzondere wijze. Een dubbel cd met daarop een selectie van zijn 5 albums en dan opnieuw uitgevoerd met enkel akoestische instrumenten uitgevoerd. Hij voorziet zijn nummers nu vooral met akoestische gitaar, piano en strijkers en zingt daarbij ook een tandje minder hysterisch (iets dat mij nooit heeft gestoord, maar wat een veel gehoorde kritiek is). En misschien had hij dit wel veel eerder moeten doen, want het klinkt ontzettend goed.
XXL – Düde (cd, Tin Angel)
Ofwel Xiu Xiu en Larsen is het terugkerende samenwerkingsverband tussen beide groepen. Ze zijn hier voor de derde keer samen te vinden op cd. Ook nu weten ze weer te zorgen voor zeer biologerende, maar bevreemdende muziek. Het is avant-garde, post-rock, ambient en filmische experimenten. Geen peil op te trekken, maar juist daardoor weer zo ontzettend lekker. Luister alleen al naar onderstaande nummer en je weet genoeg.
Ignatz – Because Time Is Too Short (cassette, Taping Policies, 2012)
Releases op cassette of op cdr worden vaak gezien als tussendoortjes, een aanloop naar een “echt” album op lp of cd. En hoewel er inderdaad nog meer in de pijplijn zit wat betreft de discografie van Ignatz, kunnen we wat de kwaliteit betreft deze tape gerust als een volwaardige uitgave zien. In ruim veertig minuten laat Bram Devens zijn karakteristieke geluid weer horen, dat ergens tussen minimalistische blues en exotische folkmuziek ligt. Nog steeds heerlijk lo-fi, aangekleed met loops van rommelige tapes en met een stemgeluid dat is vervormd tot die van een oude bluesheld in de laatste fase van z’n leven. Depressief maar enorm beklijvend laat Because Time Is Too Short wederom horen waarom Ignatz de laatste paar jaren tot mijn favoriete Vlaamse muzikanten behoort.
Köhn – Reflexionen (cassette, Almost Halloween Time Records, 2012)
Het zijn dit keer niet de twee nummers van samen een kwartier die mij deden besluiten deze tape aan te schaffen. Zeker, Köhn experimenterend met patronen op zijn oude Italiaanse orgel à la Steve Reich kan altijd wel mijn goedkeuring wegdragen. Maar het is het sympathieke Almost Halloween Time Records die van de toch vaak al gelimiteerde en daardoor exclusieve cassettes echt iets bijzonders maakt. Van iedere uitgave (in dit geval 31 stuks) zijn de hoesjes handgemaakt en –getekend, waardoor elk exemplaar verschillend is. Het versterkt het gevoel dat de hedendaagse muziek van Köhn is gebaseerd op toevalligheden in de toetsencombinaties en minimale variaties hierop, die daarmee compleet uniek zijn.
Chicaloyoh – In My Garden Shed Vol.2 (mp3, 2012)
Alahuta – First Connection (mp3, 2012)
Onder de naam Chicaloyoh brengt de Franse diva Alice Dourlen haar solowerk ten gehore, dat zich het beste laat omschrijven als een duister ritueel. Door middel van keyboard, gitaar, percussie en haar hypnotiserende stem spreekt ze door een aangename diy-filter een sinistere vloek uit over de luisteraar, die niets anders kan dan zich overgeven aan deze zeer vrouwelijke dronemuziek.
Alahuta is Aurélie Vivier opereert ogenschijnlijk in hetzelfde soort genre, maar de gitaar is wat prominenter aanwezig en haar gezang wat minder abstract. Dat geeft de vier nummers op First Connexion een folkachtig sfeertje mee; ook de naam Charalambides steekt de kop op. Niet de minste vergelijking. De twee Françaises treden 15 november op in B50 te Gent. Genoemde releases zijn gratis te downloaden via Bandcamp.
Aura Noir @ Dynamo, Eindhoven
Die Noren blijven de gemeenste thrash maken, zoals daar zijn: Infernö, Audiopain en n00bz als Nekromantheon. Een van de oudere bands in het genre is Aura Noir, al sinds jaar en dag gepimpt door Fenriz, al ver voor hij de Grote Roerganger van de Ware Metal werd. En terecht, zo werd vanavond maar weer eens bewezen. De bezetting is inmiddels weer compleet in de zin dat Blasphemer (ex-Mayhem, Ava Inferi) terug is op gitaar en Apollyon (Immortal, ex-Cadaver) als vanouds op bas en vokillz wordt bijgestaan door originele partner-in-crime Agressor (Virus, ex-Cadaver, ex-DHG) op gitaar en (Tom G. Warrior-achtige) vokillz. Achter de drumkit treffen we (vermoed ik) Kristian Valbo van Obliteration aan. Retestrak en vlijmscherp wordt een set razendsnelle thrash op anderhalve man en een geitenkop afgevuurd. Gevalletje komen, zien en overwinnen.
Sean Price Mic Tyson
Meer stoere mannenmuziek op dit lang verbeide album van Sean Price a.k.a. Ruck van Heltah Skeltah. Waarom het precies zo lang moet duren weet ik niet, zijn raps zijn niet echt technisch geavanceerd, technisch noch inhoudelijk. In de beste zin van het woord, want dit is stoere mannenhiphop, waar vorm boven inhoud gaat en het komt dan ook over als een freestyle. Niet teveel nadenken, maar Price slaat de competitie knockout met een onweerstaanbare flow en lome maar harde beats..
Eyvind Kang Grass
Na al dat testosteron nog een subtieler juweeltje. Na het weldadig georkesteerde The Narrow Garden eerder dit jaar tapt Kang op Grass uit een meer minimal, Morton Feldman-achtig, vaatje. Vooral het openende titelstuk voor solo-piano en het daaropvolgende stuk True Ashes (asa tru?). Dat laatste heeft een wat meer etherisch karakter door de elektrische piano. De schrapende flageoletten in het onheilspellende Wintercount doen wat denken aan Dumitrescu's Medium III. De rust keert weer een beetje terug in de hese strijkers en pizzicato pulsen van afsluiter Gringsing, al blijft het enigszins onheilspellend.
Sunflare – Ghetto Blast (Bat Shit Records)
Een van de sensaties van op Incubate, die er bij mij voor hebben gezorgd dat ik toch maar niet naar Laibach ben gaan kijken, Sunflare heeft dit jaar een 2e plak vinyl uitgebracht onder de naam Ghetto Blast. Op deze plaat 2 muziekstukken die totaal “In Your Face Full Blast” je aanvallen. Overstuurde drums. piepende gitaren. De energie schiet er aan alle kanten uit bij deze drie jongen honden uit Portugal.
Een terecht tip die ik tijdens Incubate kreeg van de heren van Dead Neanderthals die met ze een aantal optredens had gedaan. Echt iets voor de liefhebbers van het ruigere werk van Acid Mothers Temple of die andere Japaners van het nogal obscure Les Rallizes Denudes.
Uitgegeven op blauw (100) en zwart (200) goud en hier te krijgen: Bat Shit Records
White Suns – Sinewes (Load Records)
Van vet uit New York afkomstige trio White Suns kreeg al eens een cassette van in de handen geduwd waarin de combinatie van hardcore, noise en mathcore behoorlijk goed uit pakte, maar nu is er ook het eerder dit jaar uitgekomen Sinews. Op deze langspeler, die zowel op vinyl als CD te krijgen is, wordt de lijn doorgezet al is de hardcore invloed hier al wel minder aanwezig. Wel krijgen we ontstemde gitaren, feedback, aggressive drums en een krijsende zanger. Het geheel levert een heftige luisterervaring die goed weet wakker te schudden. Het piept, schuurt en wringt aan alle kanten. En dat is in dit geval iets heel goeds.
Een fijne plaat die voor de liefhebbers van mathrock zoals Drive Like Jehu maakte eigenlijk niet mag ontbreken. Al is het er wel een die nog net ff wat heftiger is dan een klassieker zoals Yank Crime.
Kopen: http://loadrecords.com/bands/white-suns/