De Grieken moeten om uit de schulden te komen gewoon net als in Nepal toeristen laten crashen en vervolgens voor gigantische bedragen hulp bieden. Minder onlogisch zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Ben Frost & Daníel Bjarnason, I Like Trains, Joker, Larkian & Yellow6 en Erkin Koray. En keken naar: Neds. En lazen: Metalion, The Slayer Mag Diaries.
Ben Frost & Daníel Bjarnason – Sólaris (cd, Bedroom Community)
De klassiek geschoolde componist, pianist en (orkest)dirigent Daníel Bjarnason weet vorig jaar te overtuigen met zijn innemende debuut Processions. Hij roert zich in zowel klassieke kringen als meer de pop- en experimenteel georiënteerde groepen als Hjatalín, Amiina, Sigur Rós en Ólöf Arnalds. Hij heeft voor zijn debuut al 2 cd’s gemaakt met de Ísafold Chamber Orchestra. Zijn eersteling staat vol moderne muziek wordt door het immense Iceland Symphony Orechstra uitgevoerd met vele strijkers en blazers. De ene keer krijg je verstilde stukken met hoofdzakelijk piano en een handvol strijkers, maar ook dikwijls krijg je haast atonale erupties en bombastische composities waarbij alle registers opengetrokken worden. Als een spannende thriller trekt de muziek aan je voorbij, waarbij ontroering en huivering dicht tegen elkaar aan schurken. Van Satie tot Mahler, Strawinsky, Nico Muhly en Ben Frost. Diezelfde Ben Frost weet dan weer met industrieel en soms angstaanjagend filmisch geluid bij de keel grijpende releases te maken. Zijn laatste werk heet niet voor niets By The Throat. Hierop maakt hij weer muziek van een filmische pracht. De elektronische geluiden klinken als glimmend metaal, dat hij te pas en te onpas op je keel zet. Zijn toch al imponerende muziek wordt regelmatig voorzien van arrangementen en pianowerk van Nico Muhly of de strijkers van Amiina. Hierdoor komen blinkend metaal en klassiek regelmatig samen, hetgeen bloedstollend mooi is. Goed, om een lang verhaal kort te maken, nu zijn beide mannen hier samen en lijken ze elkaar samen met een symfonisch orkest tot eenvoud en minimalisme uit te willen dagen en brengen tevens een mooie mix van beide. Het levert prachtig klassiek, neoklassiek en elektronische muziek op die zijn weerga niet kent. Onbeschrijflijk mooi!
Luister/Kijk Online:
Reya
Cruel Miracles
I Like Trains – This Skin Full Of Bones (cd+dvd, I Like Records)
Een lekker allegaartje van de band die ik het liefst nog steeds iLiKETRAiNS zou noemen. Maar ja de library/postrockers schrijven het nu anders. Deze dubbelaar bevat op de eerste schijf vier akoestische versies van “A Father’s Son”, “Sirens”, “Hope Is Not Enough” en “Progress Is A Snake”, die ze live in The Left Bank te Leeds hebben opgenomen. Hier weten ze op verstilde wijze te imponeren. Daarnaast staan er 3 b-kantjes van hun singles en 2 remixen van het nummer “Siren” op. De dvd bevat de opnames van die Left Bank-sessie en 3 videos van “A Father’s Son”, “Sirens” en “Sea Of Regrets”. Echt een hebbedingetje voor de fans dus. En de Goedheiligman meert binnenkort weer aan!
Luister/Kijk Online:
Sirens
Joker – The Vision (cd, 4ad)
Het 4ad label heeft ook in het verleden al aangetoond over de nodige experimenteerdrift te bezitten. Dat leidt met het nummer “Pump Up The Volume” van M/A/R/R/S zelf een nummer één hit op; de enige van het label. Hoewel het label al jaren een andere koers vaart komt het toch nog steeds tot de nodige opvallende releases. Zo ook die van Joker. Het is een uiterst poppy geheel waar soul, dubstep, rap en lekker bombastische elektronica elkaar omhelzen. Het is smaakvol en beklijvend.
Luister/Kijk Online:
The Vision (Let Me Breathe) [Feat. Jessie Ware]
Larkian & Yellow6 – Offtempo (cd, Basses Frequences/Three:Four)
De Zwitser Cyril Monnard (Larkian) maakt net als de Brit Jon Attwood (Yellow6) fijne soundscapes op gitaar, die toch behoorlijk verschillen van elkaar. Samen brengen ze sfeervolle, veelal melancholische klanklandschappen die het midden houden tussen shoegaze, ambient en post-rock. De meeste zijn heerlijk repeterend en daardoor hypnotiserend. Het levert een wonderschoon tot de verbeelding sprekend geheel op.
Luister Online:
Rita / Pool
MP3:
Pool
Neds (Peter Mullan)
Non-educated delinquents borduurt voort op de succesvolle Britse 'scum'-films uit het verleden, en daar ben ik altijd gevoelig voor. Zelfs voor een Ray Winstone-achtige hoofdrol is gezorgd, al lijkt de dikke gozer ook nog wat op Tim Knol. Dat is meteen het enige sympathieke aan hem, het verraderlijke ergens. Dit studiebolleke, hoe kan hij toch zo slecht zijn? Nou, één zomervakantie. Niets schrijnenders en mooiers aan Neds dan de realisatie dat zes weken vakantie iemand kan verknallen. Juist een arme jongen uit een Schotse arbeiderswijk, streber en uitblinker op school, maar zodra die sluit heeft hij niets anders op terug te vallen dan de straatcultuur en jarenlang opgebouwde woede. En daar is zijn geldingsdrang even groot. Nog even terugschakelen naar de middelbare, want wat zijn de leraren hier geweldig goed getroffen, of het nou gaat om de cynische rector, die zich met galgenhumor op de been houdt, of de uitgebluste leraar die in een hokje de losers en brekebeentjes in de gaten mag houden. (En meer ook niet.) De buitenschoolse activiteiten bestaan uit hooliganisme, onderbroken door beklemmende gezinsscenes. Britten zijn altijd goed in ontzettend foute papa's (Distant Voices, Still Lives!) en de vader in dit verhaal mag er ook weer wezen. 'Come downstairs, you fat cow'. Toch had ik hem in nog wel wat meer scenes willen zien. (Maar ja, hij is nooit thuis natuurlijk.) Enigszins verrassend, neemt de tot dan zeer realistische film in het laatste kwart een mystiek-katholieke wending. Dat had van mij niet gehoeven, maar het maakt het einde wel wonderlijk. Een groepje Neds op excursie naar een safariparkje. Parkbeheerder: 'Get back in the car', Jongetje: 'Don't worry I won't touch your fucking lions!' En even later duiken die beesten natuurlijk toch op. Zo nep dat ze net zo goed over hadden kunnen schakelen op Tom & Jerry-animatie, maar het maakt het einde er niet minder op. Wie heeft er een bijbelquote paraat? Deze misschien, de geflipte geweldexercitie van even ervoor indachtig: Als lam is Hij gestorven, maar als leeuw zal Hij afrekenen met zijn vijanden.
Metalion, The Slayer Mag Diaries Jon Kristiansen
Een lijvig boek over de een van de vele underground 'zines' die er zijn geweest in metalland. Mede dankzij Stephen O'Malley van Sunn0))) ook een van de bekendste. De tijd van tapetraden en corresponderen en zeker geen wereldwijd web van blogs die werkelijk alles wat ook maar enigszins metal is op filehosts archiveert. Elke zeer onregelmatige editie van dit Noorse fanzine wordt voorafgegaan door maker Metalions persoonlijke herinneringen waarna een keur aan gestencild undergroundplezier volgt. Interviews met diverse extremere metalbands, maar een extra claim to fame is dat alle grote spelers in de ontluikende black metal scene uitvoerig worden ge- en besproken. Je leest hoe ideologisch die scene was terwijl er tegenwoordig in de scene stevig gefronst bij het hebben van een ideologie (zie discussie over Liturgy en het symposium Hideous Gnosis). Daarbij, koffietafelboeken zijn volgens die scene ook meer iets voor die verfoeide hipsters, zou je zeggen, Erik Danielsson van Watain in ieder geval wel. De materie zelf is echt voor liefhebbers en bovendien behoorlijk schizofreen. Naast het roemruchte dood en verderf, gepredikt of uitgevoerd, staat het óók vol met toch vrij kinderachtige tekeningen, cartoons en (al dan niet bedoeld) hilarische interviews. Vermakelijk en bovendien inspiratie om de cd-kast weer eens lekker door te struinen en al die black en death metal klassiekers weer eens op te zetten.
Erkin Koray Meçhul – Singles & Rarities
Erkin Koray is een baas en deze uitstekende collectie bewijst het nog maar eens. Het meeste uit deze collectie was nog niet te vinden op de vele soms rommelige maar altijd ongeautoriseerde collecties. En een bekend nummer als Sevdiğim heeft strijkers die ik dan weer niet kende. Kortom, wat je ook al in de kast mag hebben staan van de Anadolu rocklegende, dit is verplichte kost.