Ook in de wintertijd warme woorden uit het :
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Ásgeir, Dez Mona, Eventless Plot, Old Fire, Petrolio, The Soft Moon, Special Interest en Suki Waterhouse.
Jan Willem
Ásgeir – Time On My Hands (cd, One Little Independent / Konkurrent)
Tien jaar geleden liet de IJslandse artiest Ásgeir Trausti op 20-jarige leeftijd zijn geweldige debuut Dýrð Í Dauðaþögn het licht zien. Het album is in eigen land een enorm succes en wordt een jaar later voor rest van de wereld met de hulp van John Grant uitgebracht als In The Silence, met Engelse teksten. En verkort als Ásgeir. Hij weet met zijn typische falsetzang en eigenzinnige inkleuring van de met folk en pop geïnjecteerde singer-songwritermuziek diepe indruk te maken. Dat geldt ook voor de albums erna, te weten Afterglow (2017) en Bury The Moon (2020). Van die laatste is ook weer een IJslandse versie uit gebracht, Sátt geheten, die net als eerder ook weer zeer de moeite waard is naast de Engelse variant. Dat IJslands voegt toch ook echt wat toe. Nu is hij terug met zijn vierde album Time On My Hands. Mocht je nog steeds niet weten hoe hij er uitziet, zijn gezicht prijkt zoals altijd op de cover. Wel altijd vanuit een andere hoek, net als de muziek eigenlijk. Nu zijn de songs iets elektronischer, maar passen ze nog altijd bij zijn fraaie muziek van weleer. Hij klinkt hier vol zelfvertrouwen en brengt op ingetogen wijze zijn melancholische pracht naar buiten. Naast liefhebbers van deze artiest zelf, zal het ook voer zijn voor die van Bon Iver, James Vincent McMorrow, James Blake, Patrick Watson en Antony And The Johnsons. Hij heeft nu gewoon een kwartet aan sterke albums in handen en komt eigenlijk pas net kijken.
Dez Mona – Loose Ends (cd, HEADD BV / N.E.W.S.)
Met een zanger als Gregory Frateur, die over een prachtig emotioneel geladen en uniek stemgeluid beschikt, heb je als band al een hele sterke troef in handen. Deze enigmatische zanger staat al sinds 2003 aan het hoofd van de Belgische formatie Dez Mona, die menig topalbum het licht hebben laten zien. Geen album is het zelfde maar hun muziek houdt het midden tussen avant-pop, jazz, rock en zelfs Barokke muziek en opera. De rode draad is eigenlijk die zang van Frateur, die zich door welk genre dan ook elegant weet te bewegen. Op hun nieuwe album Loose Ends laten ze een behoorlijke koerswijziging horen ten opzichte van hun vorig jaar verschenen LUCY dat ze samen met B.O.X. (Baroque Orchestra X).op hebben genomen, dat zwaar op de hand en Barok was. Naast de vertrouwde accordeonist en pianist Roel Van Camp (DAAU, This Immortal Coil) en gitarist Sjoerd Bruil (Gruppo Di Pawlowski, Sukilove, Millionaire), die beide hier ook de synthesizer bespelen, gaan ze deels een andere samenstelling verder met de komst van drummer/percussionist Karel De Backer (Dead Man Ray, Novastar, Manngold). In deze meer uitgeklede versie laten ze wel dikwijls op meer hardere en soms zelfs funky wijze van zich horen. Dat wisselen ze dan af met die typische gevoelige songs, waarin Dez Mona altijd grossiert en die ik ook het hoogst heb zitten. Luister maar eens naar het hartverscheurende “Cops In Love”. Maar een album als deze bloeit door de variatie en ook de rest is echt geweldig. Een goede aanvulling op het toch al rijke oeuvre van de band. Ik zie eigenlijk geen losse eindjes. Top wederom!
Eventless Plot – Memory Loss (cd, Moving Furniture Contemporary Series)
Door familieomstandigheden en het werk van mijn vrouw is Alzheimer, dat één van de meest voorkomende vormen van dementie is, iets dat hier helaas vaak de revue passeert. Het is een rotziekte, omdat je niet alleen je geheugen kwijtraakt, maar ook de grip op de werkelijkheid en deels jezelf op een mensonwaardige manier verliest. Ik kan daar oprecht intens verdrietig van raken. Het Griekse trio Eventless Plot, waar ik eerlijkheidshalve niet eerder van had gehoord, brengt nu op hun nieuwe album Memory Loss een eerbetoon aan iedereen die lijdt aan geheugenverlies. Het is uitgebracht op Moving Furniture Contemporary Series, een zusterlabel van Moving Furniture voor hedendaagse gecomponeerde muziek. De groep is al in 2002 opgericht door Vasilis Liolios (psalterium, tapes, synthesizers, objecten), Aris Giatas (synthesizers, piano) en Yiannis Tsirikoglou (programmering, synthesizers), waarbij ze in de eerste van de twee tracks ondersteund worden door de prachtige inbreng van basklarinettist Chris Cundy. Op uiterst ingetogen en respectvolle wijze laten ze hier hun visie horen op het onderwerp. De groep leent graag elementen uit verschillende genres en esthetiek, om er hun eigen hybride van te kneden. Dat is ook hier het geval, want het klinkt dan soms weliswaar als een hedendaags klassieke muziek, maar die bestaat in feite uit minimal music, elektro-akoestische muziek, elektronische experimenten en pianomuziek. Dat met veel herhalende patronen, die het gevoel van het bekende creëren. Mensen met dementie kunnen vaak nog lang putten op hun routines, waarbij die herhaling een grote rol speelt. Ze weten hier zoveel invoelbare emoties in te stoppen, dat gaat van verdriet, desolate en isolationistische gevoelens tot verwarring en onmacht. Muzikaal gezien moet je het ergens zoeken tussen Maninkari, Sarah Davachi, Dictaphone, Arve Henriksen en Tim Hecker. Zelfs het hoesontwerp, dat prachtig vormgegeven is door Rutger Zuydervelt (Machinefabriek), past bij het thema door langzaam vervagende en verbrokkelende beelden te laten zien. Het is een schitterend eerbetoon geworden, zowel qua gedachte als muziek en artwork!
Old Fire – Voids (cd, Western Vinyl / Konkurrent)
Het droomdebuut Songs From The Haunted South uit 2016 van Old Fire had qua muziek en design zo op het 4AD label gepast. Nu is dat ook geen vergezochte link, want de geestelijk vader van dit project, namelijk de in Texas wonende muzikant John Mark Lapham, was samen met Micah P. Hinson al op dat label te horen in de groep The Late Chord. Maar ook ex-4AD labeleigenaar Ivo Watts Russell heeft met hem gesproken om zijn eigen muzikale ideeën in daden om te zetten. En dan was het artwork ook nog eens van Vaughan Oliver, die ook menig 4AD album heeft vormgegeven. Lapham is zijn carrière overigens ooit gestart in The Earlies en is tevens te horen in The Revival Hour en het The Opera Circuit van Micah P. Hinson. Inmiddels heeft hij er ook weer een psychedelische rockband MIEN tussendoor op nagehouden. Maar nu is hij eindelijk terug met de nieuwe cd Voids van Old Fire. Hierop mag Lapham (samples, elektronica, keyboards, blaasinstrumentprogrammering) net als op zijn eerste album rekenen op een keur aan gasten. Zo zijn Bill Callahan (Smog), Adam Torres, DM Stith, Julia Holter en Emily Cross te horen in de vocale stukken en dragen onder andere Warren Defever (His Name Is Alive, ESP Summer) op gitaar, Thor Harris (Swans, Shearwater, Hospital Ships) op mellofoon, klarinet, xylofoon en percussie, Christian Madden (The Earlies, Tokolosh, The Revival Hour) op (Rhodes) piano, keyboards en orgel en Semay Wu (The Owl Ensemble, Homelife) op cello, Matt Burke op trompet en vleugelhoorn en Joseph Shabason op de saxofoon hun steentje bij. De muziek is mysterieus en emotioneel geladen, waarbij Lapham een mooie las tussen ambient, neoklassiek en folk weet te smeden. Luister alleen maar eens naar het door Callahan gezongen “Don’t You Go” en je gaat direct overstag. Maar zo staan er wel meer pareltjes tussen. Alleen in de laatste 4 van 12 tracks maakt Lapham een ambientsuite in de vorm van een vierluik met de titel “Void” (1. Uninvited, 2. Memory, 3. Father As A Boy, 4. Circles). Onverwacht en toch heel fraai en passend bij de rest. Het is een eigenzinnige mix van post-rock, jazz, trip hop, wereldmuziek, blues en avant-garde, waarbij je moet denken aan een wisselende kruisbestuivingen van Talk Talk, .O.Rang, Anywhen, Brian Eno, Smog, Portishead en The White Birch. Wat een album vol indringende schoonheid! Echt van een andere orde!
Petrolio – La Disobbedienza (cd, Shyrec)
Petrolio, niet te verwarren met de voormalige Italiaanse punkband, is sinds 2015 het soloproject van Enrico Cerrato. Hiermee brengt hij doorgaans een mix naar buiten van dark ambient, industrial, noise, experimentele muziek en tevens shoegaze. Hij heeft het podium mogen delen met diverse nationale en internationale acts en samengewerkt met artiesten als Jochen Arbeit (Einstürzende Neubauten), Fabrizio Palumbo (Larsen, (r), Blind Cave Salamander, XXL), Sigilium S, Aidan Baker (Nadja) en Stefania Pedretti (?aloS,OVO). Eigenlijk heeft hij in relatief korte tijd aardig de klappen van de zweep leren kennen. Hij is nu terug met La Disobbedienza, hetgeen Italiaans is voor “de ongehoorzaamheid”, waarop 4 tracks van samen een goed half uur staan. Hij heeft ze geschreven voor de theatervoorstelling “L’Architettura della Disobbedienza” en heeft ze nu eigenlijk terugvertaald naar albumtracks. Misschien dat de titel ook wel een beetje verwijst op het feit dat hij zich niet per se aan genregrenzen houdt. Dat levert uiterst spannende muziek op die ook echt het midden houdt tussen de genoemde genres, zij het dikwijls op filmische en meditatieve wijze. Hij weet je echt in de houdgreep te nemen, zoals een spannende film dat ook kan doen. Qua muziek doet hij me wisselend denken aan groepen als Phylr, Omala en SPK, wat bepaald geen verkeerde referenties zijn. Sterker nog, zonder het braafste jongetje van de klas te zijn scoort hij hier het hoogst.
The Soft Moon – Exister (cd, Sacred Bones / Konkurrent)
Het draait bij het in 2009 gestarte The Soft Moon allemaal om kopman Luis Vasquez, vooral om diens onversneden emoties. Het is een Amerikaanse soloproject, dat na vele omzwervingen in Europa nu weer in California is geland. Hij heeft inmiddels 4 albums uitgebracht, die steeds persoonlijker lijken te worden; en venijniger. Hierop smeedt hij op bijzondere wijze lassen tussen postpunk, new wave, gothic, industrial, synthpop en ook shoegaze. Over zijn nieuwe, vijfde album Exister zegt hij: “Het hele punt van deze plaat was om elke emotie die ik voel te delen. Geen twee nummers zijn hetzelfde. Het gaat over het bestaan als mens in de wereld en het ervaren van veel emoties en ervaringen gedurende het hele leven.” Qua stijl moet je het nog in de genoemde hoek zoeken, zij het dat het allemaal rauwer, grilliger en nog indrukwekkender is. Ondanks de variatie in de tracks is het geen rommelig geheel geworden; wel levendig en meeslepend. Vasquez weet er zeker een consistent geheel van te maken, door er naast zijn kenmerkende zang overal een bepaalde constante sfeer doorheen te weven. Dit is muziek die niet alleen mentaal iets met je doet, maar ook fysiek voelbaar is. De urgentie spat er vanaf; het is feitelijk een schreeuw om zijn eigen unieke plek op aarde in te nemen, los van wat anderen over hem denken. Hij wordt in één track vocaal bijstaan door Fish Narc en in een andere door Alli Logout (Special Interest; zwaai maar even naar beneden). Denk daarbij aan een heerlijk explosieve mix van Nine Inch Nails, Stabbing Westward, Boy Harsher, A Place To Bury Strangers, The Cure, Skinny Puppy en Ritual Howls. Zulke geweldige muziek heeft natuurlijk een bestaansrecht en is meer dan welkom. Wat een krachtpracht!
Special Interest – Endure (cd, Rough Trade / Konkurent)
Dit viertal uit New Orleans heeft sinds de oprichting in 2016 al twee albums uitgebracht vol pakkende post-punk, no wave en industrial. De groep bestaat uit Alli Logout (zang), Maria Elena (gitaar, zang), Nathan Cassiani (bas) en Ruth Mascelli (elektronica, piano). Nu zijn ze terug met hun derde album Endure, waarop ze meteen flink uit de startblokken schieten. Hun aanpak is lekker brutaal en ze flappen er gewoon uit wat ze willen; althans zo lijkt het. Wat ook opvalt zijn de toegenomen beats, waarmee ze op uitdagende wijze duelleren met dance en post-punk. En her en der gooien ze er ook wat glamrock tegenaan. De energie en vooral ook het speelplezier spat er vanaf; soms ook zo over de top dat het weer goed wordt. Denk aan een dansvloer waar Chicks On Speed, ESG, Iceage, Savages, Gilla Band, The B-52’s en Sparks lekker met elkaar aan het pogo-en zijn. Daar kan je toch enkel enthousiast van worden?
Suki Waterhouse – Milk Teeth (cdep, Sub Pop / Konkurrent)
Mijn dochters stormden mijn kamer in en riepen bijna in koor: draai je nu Suki Waterhouse? Er klonk wat verbazing in hun stem. Zoiets stemt me toch wel goed, al zat er ook een beetje een toon achter alsof ik op hun feestje aan het dansen was. Maar ze waren (terecht) lovend over haar muziek, die zij dan via Tik Tok kenden. Eerder dit jaar is van deze Britse actrice, fotomodel, ondernemer, muzikante en in feite alleskunner het debuut I Can’t Let Go verschenen, waarop ze een eigentijds patchwork brengt van droompop, folk, downtempo elektronica en indierock. Daarbij krijgt ze rugdekking van de uitstekende producer en muzikant Brad Cook (Gayngs, Bon Iver, Megafaun, Hiss Golden Messenger, War On Drugs, Mount Vernon) en gasten op bas, keyboards, gitaar, drums, percussie en additionele productie. Het levert een bitterzoet, melancholisch droomdebuut op. Nu is ze zeker als sinds 2016 bezig met het maken van muziek en zijn er ook nummer niet op haar debuut staan. Deze heeft ze samen met een volledig nieuw nummer nu gebundeld op de mini Milk Teeth. Zes nummer van samen ruim 18 minuten lang, die haar eigenzinnige receptuur bevatten. Om wat ijkpunten aan te geven moet je denken aan Lana Del Rey, Mazzy Star, Billie Eilish, Faye Webster, Molly Burch, Phoebe Bridgers en Sharon Van Etten. En dat is toch een zeer mooie en welkome aanvulling op haar geweldige debuut!
One thought on “Het schaduwkabinet: week 44 – 2022”