We wilden hier eigenlijk een spotprent plaatsen, maar dat schijnt niet overal even goed te vallen. Dan maar weer iets met muziek (sowieso veel leuker) in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Peter Broderick, Moonchy & Tobias, Mourn en Nnamdï.
Jan Willem
Peter Broderick – Blackberry (cd, Erased Tapes / Konkurrent)
De Amerikaanse supergetalenteerde singer-songwriter, componist en multi-instrumentalist Peter Broderick geldt al jaren als een enorme bezige bij en bovenal veelzijdig artiest. Dat blijkt niet alleen uit de groepen Loch Lomond, Horse Feathers, Oliveray, Efterklang, Norfolk & Western, The Beacon Sound Choir, Flash Hawk Parlor Ensemble, Allred & Broderick, Greg Gives Peter Space en CONSTANT PRESENCE of samenwerkingsverbanden met Machinefabriek, Jonathan G Winther, Takumi Uesaka, zus Heather Woods Broderick, The Album Leaf, Penelope Joy, Rauelsson, Laura Gibson, Laura Arkana, Tim Burgess en Chantal Acda, maar ook uit de muziekstijlen waarmee hij naar buiten komt. Zonder zich echt om genregrenzen te bekommeren brengt hij zowel de neoklassieke en abstracte muziek als pop, hip hop en ambient. Daardoor is elke nieuwe release weer een verrassing. Ditmaal heeft hij een, zoals hij het zelf noemt, experimenteel slaapkamer-folk-pop album gemaakt in de tijd dat hij in Londen woonde, met de titel Blackberry. Inmiddels is hij met zijn vrouw Brigid Mae Power en stiefzoon Séan Power weer naar hun Ierland verhuisd en ook meteen naar het platteland, waar ze zo van houden. De teksten gaan dan ook veel over de natuur, het foerageren, het belang van omgang met de buitenwereld in steden en op het platteland en hoe we met het milieu en de wereld omgaan. En natuurlijk over familie. De braam uit de albumtitel verwijst zowel naar zijn huidige familie, die de vrucht graag plukt, maar ook naar zijn jeugd waar deze ook geliefd was. Peter brengt zang, gitaren, drums & percussie, violen, synthesizers,banjo, klokkenspel, shruti box, melodica, fluit en veldopnames en wordt vocaal nog geholpen door vrouwlief, stiefzoon en ene Ali The Alien. Het levert 8 innemende stukken op, die na ruim 41 minuten finishen. Sommige doen heel traditioneel folky en tijdloos aan, terwijl hij ook dikwijls meer het avontuur opzoekt. Dat maakt het eigenlijk weer tot een typisch, verrassend, warm, caleidoscopisch en uitstekend Broderick album.
Moonchy & Tobias – Moonchy & Tobias III (cd, Tiny Room Records)
De kracht en pracht van het microlabel wordt met enige regelmaat bewezen door het eigenzinnige Tiny Room Records. Ze weten prachtig unieke muziek naar buiten te brengen, waar anderen geen oog dan wel oor voor hebben. Een heel fraai voorbeeld is het duo Moonchy & Tobias. Deze debuteren op het label in 2018 met hun gelijknamige, zij het in het Japans geschreven, album. Het brengt twee bijzondere artiesten samen, te weten vocalist Pat Moonchy (Sothiac, Doubleganger, One Lip 5, Pat Moonchy Trio, Tai No-Orchestra) en de Amerikaanse multi-instrumentalist Todd Tobias (4 Coyotes, Brother Earth, Clouds Forming Crowns, Circus Devils (met Robert Pollard van Guided By Voices), Ricked Wicky, Psycho And The Birds). En daarnaast hebben beide ook soloalbums uitgebracht. Moonchy beweegt zich dikwijls in de experimentele, dark ambient, avant-garde en noise hoek, terwijl Tobias meer de psychedelische en avontuurlijke rock verkiest. Als duo vormen ze een volslagen magische en mysterieuze combinatie, wat ook uit hun tweede album Atmosfere (2019) weer naar voren komt. Nu zijn ze terug met hun derde worp Moonchy & Tobias III. De muziek is een caleidoscopische mix van neoklassiek, dark ambient, avant-garde en psychedelica geworden. De zang van Moonchy, die op de één of andere manier Chinees aandoet, zit ergens tussen Phew en Louisa Lilani (van John Prop…kent überhaupt iemand deze klasbakken nog?) in. Muzikaal gezien heb je referenties als Mi And L’Au, The Caretaker, Cranes, Dead Can Dance en Portishead, al dekken die nooit helemaal de lading van hetgeen dit tweetal hier brengt. Concluderend kan je gerust stellen dat je bepaald niet met een doorsnee combo te maken hebt. Wat een geweldig, veelzijdig en biologerend album!
Mourn – Self Worth (cd, Captured Tracks / Konkurrent)
Piepjong waren de leden van de Catalaanse band Mourn toen ze debuteerden met hun gelijknamige debuut in 2014 (hier 2015). Drie van de 4 leden zijn dan pas 18 en de jongste van het stel zelfs slechts 15 jaar. Het klinkt altijd zo vreselijk als je zegt dat de muziek erna meer volwassen klinkt. Gelukkig hoef ik dat niet te zeggen bij Mourn, want de gretigheid en energie die ze als jonge honden hadden lijkt in de jaren erna eerder toe te nemen. Nu worden ze ook niet jeugdiger, maar wel meer ervaren om hetgeen ze goed kunnen nog beter neer te zetten. Een goede mix van alternatieve rock, indierock en noise, hetgeen ze met een fijne punkattitude en een vleugje nostalgie brengen. Dat blijkt naast hun debuut ook uit de albums Ha, Ha, He… (2016) en Sorpresa Familia (2018). Hun sound is eerder Amerikaans dan Catalaans, wellicht dat ze daarom ook steevast mogen rekenen op het New Yorkse label Captured Tracks, dat wel vaker fijne rockmuziek aanlevert. Mourn, bestaande uit Carla Pérez (zang, gitaar), Jazz Rodriguez Bueno (zang, gitaar), Leia Rodriguez (bas) en Victor Alvarez Ridao (drums), mag er ook hun vierde album Self Worth op uitbrengen. In zo’n 35 minuten flitsen er 12 nieuwe tracks voorbij, die energieker dan ooit zijn. En dat zegt wat in het universum van deze band. De urgentie en daadkrachtigheid spat er vanaf, al lengen ze dat ook aan met de nodige gevoeligheden, nostalgie en muzikale elementen van weleer. Dat doen ze op meer dan overtuigende en pakkende wijze, waarbij ze nog wel muziek brengen die in het verlengde ligt van hun voorgaande albums. Denk aan de betere cocktail van Deerhoof, Hail, METZ, That Dog, PJ Harvey, Throwing Muses en Drive Like Jehu. Ik voel me soms wel eens als de belastingdienst, want leuker kan ik het niet maken, maar met deze recensie hopelijk wel makkelijker. Ze blijven sensationeel goed. Dus luisteren die hap, want ze zijn het meer dan waard.
Nnamdï – Brat (cd, Sooper / Konkurrent)
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: wat een ongelooflijk interessant nieuw album is Brat van de Amerikaanse producer en medeoprichter van het Sooper label Nnamdi Ogbonnaya, die deze onder zijn voornaam heeft uitgebracht. En met dubbele puntjes op de i. Dat is ook wel toepasselijk voor zijn muziek, die zoveel facetten met zich meebrengt. Hij is de belichaming van caleidoscopische muziek, want hip hop, pop, trap, avant-garde, rock, veldopnames, jazz, West-Afrikaanse en experimentele muziek passeren hier allemaal de revue. Hoewel dit niet alle kanten uitschiet, is er toch eigenlijk geen vinger op te leggen. Denk maar eens aan een magistrale combinatie van Arthur Russell, Migos, The Weeknd, Prince, Level 42, Half Waif en Stromae. Dit is echt zo’n album dat je zelf moet horen en ervaren. Maar hopelijk heb ik je daarvoor nieuwsgierig genoeg kunnen maken. Wat een feest!