Het ene protest na het andere, de ene dode na de andere, Brexit en toch weer niet en onlust hier en aanslag daar. We doen het maar even kalm aan in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Michael Begg, Rachel Grimes, In The Nursery, Lankum, Nairod Yarg, Omni, Rothko, Shhe en Warmduscher.
Jan Willem
Michael Begg – Sonambulo (cd, Omnempathy)
Kort, 25 weken om precies te zijn, na zijn vorige album presenteert de Schotse muzikant Michael Begg alweer zijn nieuwe Sonambulo. Ik kom voor het eerst in aanraking met zijn muziek via het biologerende project Human Greed, dat experimentele muziek, neoklassiek, industrial, folk, drones en ambient tot één geheel weet te smeden. Zijn eigen werken, die in het begin ook vaak met slash Human Greed werden aangeduid, sluiten daar ook wel op aan. Hij is daarnaast terug te vinden bij 48 Cameras en Fovea Hex. Begg heeft de basis voor zijn nieuwe album, met de ondertitel “A Birdbath Composed Of Teeth For The Bride Of The Wind”, gelegd toen vorig jaar twee weken in Mexico heeft doorgebracht voor zijn werk. Hij heeft daar veldopnames gemaakt en is geïnspireerd door de Britse schilder Leonora Carrington, die nauw aansluit bij de surrealistische beweging en zich kort na de Tweede Wereldoorlog in Mexico vestigde. Daar maakte Carrington’s alchemistische, visionaire werk haar tot een begrip. Het volk van Mexico schonk haar een zekere mate van bewondering en respect, dat nu pas in haar geboorteland wordt weerspiegeld. Begg weet met dit alles een intrigerend album te scheppen, dat ergens tussen veldopnames, experimentele muziek, ambient, neoklassiek en soundscapes uitkomt. Door zijn creaties klinkt zo nu en dan ook zang, van onder andere The Black Glass Ensemble, Rory en Suzie Stark. Zij zorgen voor een extra mysterieuze glans op dit toch al ongrijpbare geheel. Begg brengt een album vol magisch, surrealistische schoonheid.
Rachel Grimes – The Way Forth (cd, Temporary Residence Ltd. / Konkurrent)
Pianiste Rachel Grimes is één van de spilfiguren in de uiterst interessante Amerikaanse Louisville-scene, waartoe bands als Slint, The For Carnation, June Of 44, Rodan, Crain en Grimes haar vroegere band Rachel’s behoren. Grimes is daarnaast ook terug te vinden in Hula Hoop, The Big Eyes Family Players, King’s Daughter & Sons, zij aan zij met Matmos en Astrïd en tevens als gast bij Sonora Pine, Shannon Wright, Tara Jane O’Neil, Shipping News, Frames en Dianogah. Met Rachel’s en haar eigen muziek brengt ze veelal iets dat het midden houdt tussen pianomuziek, neoklassiek, kamer-rock en filmische pracht. Solo legt ze een breder geluid aan de dag, dan haar vroegere moederband. Dat is al helemaal het geval op haar nieuwe album The Way Forth. Het is denk haar meest extroverte werk tot nu toe geworden. Ze maakt een soort folk-opera, waarbij ook minimal music, neoklassiek, dark cabaret, soul en spoken word een grote rol spelen. Uiteraard mag een artieste va haar kaliber daarbij rekenen op vele gastmuzikanten, van 10 gastzangers, waaronder Nathan Salsburg (tevens gitaar) van Halifax Pier, Joe Manning, Joan Shelley, Scott Moore (tevens viool) en een koor tot muzikanten op diverse strijkinstrumenten, harp, banjo, klarinet en percussie. Het levert een afwisselend geheel op, waarbij innemende pracht afgewisseld wordt door meeslepende luchtigheid. Muziek ter overpeinzing, vermaak en om simpelweg intens van te genieten. Het zal liefhebbers van Philip Glass, Sarah Kirkland Snider, Robert Moran, Jessica Curry, Laurie Anderson, Julia Kent en natuurlijk Rachel’s zeker aanspreken. Grimes blijft een ongrijpbaar fenomeen.
In The Nursery – The Seashell And The Clergyman (cd, ITN Corporation)
Ik wilde haast beginnen te zeggen dat je onder een steen moet hebben gelegen als je nog nooit van In The Nursery hebt gehoord, maar dat is wellicht de plek waar je ze ooit hebt leren kennen. Maar je begrijpt wat ik bedoel. Nou voor degenen die er niet onder gelegen hebben dan. Het is de in 1981 opgerichte groep van de tweelingbroers Klive en Nigel Humberstone, die dan geïnspireerd raakten door onder meer Joy Division en de Britse industrialscene. Ze brengen in het begin dan ook industrial-wave met een theatraal effect. Naarmate de jaren vorderen verschuift de focus meer naar neoklassiek en dark ambient. Daarnaast brengen ze als Les Jumeaux ook nog twee albums uit. De twee brengen reguliere albums en (denkbeeldige) soundtracks in hun zogeheten Optical Music Series, die beide tegenwoordig altijd op hun eigen ITN Corporation label uitgebracht worden. In die laatste categorie verschijnt nu ook hun nieuwe (31ste?) album The Seashell And The Clergyman, de negende in deze serie. Dit is de imaginaire soundtrack voor de film “La Coquille Et Le Clergyman” uit 1928 van de Franse regisseur Germaine Dulac, waarvan het scenario van Antonin Artaud afkomstig is. Deze wordt wel beschouwd als de eerste surrealistische film. In 77 minuten brengen de broers hier 18 volledig instrumentale stukken, die ergens tussen dark ambient, neoklassiek, folk en lichte industrial. Of eigenlijk 17 tracks van samen ruim 39 minuten en een 18de track die alles in goed 38 minuten als één geheel aaneenlast. Het is hoe dan ook een spannend, meeslepend, contemplatief en inderdaad ook bevreemdend album geworden.
Lankum – The Livelong Day (cd, Rough Trade / Konkurrent)
Het Ierse Dublin is een muzikaal broeinest van jewelste. De één na de andere geweldige band vindt namelijk de weg naar het grote publiek. Dat zijn groepen met een fijne punkattitude zoals Fontaines D.C. en The Murder Capital maar zoals nu ook de meer traditioneel ingestelde band Lankum. Zij presenteren na hun debuut Between The Earth And Sky (2017) hun tweede album The Livelong Day. De leden zijn overigens al een stuk langer onderweg, maar noemden zich eerst Lynched. Lankum bestaat uit Ian Lynch (zang, Ierse doedelzak, Engelse concertina, fluit, percussie), Daragh Lynch (zang, (gestreken) gitaar, percussie, piano), Radie Peat (zang, bajan, piano, concertina, orgel, wurlitzer, harp, mellotron) en Cormac Dermody (zang, vedel, altviool, gestreken banjo, contrabas, vibrafoon, piano, percussie). In 56 minuten brengen ze “slechts” 8 songs ten gehore, die weliswaar gebaseerd zijn op traditionals, maar niet bepaald op de traditionele manier gebracht worden. Ze lengen hun folkmuziek aan met drones, lichte experiemten en wat grimmige ondertonen. Toch valt de prachtige harmonieuze (samen)zang misschien wel het meest op. Het geeft de muziek iets puurs en magisch mee. Je moet hun sound ergens zoeken tussen The Dubliners, The Untanks en The Doomed Bird Of Providens. Dat levert een biologerende, tijdloze beauty op.
Nairod Yarg – Nairod Yarg (lp, Pink Narcissus Music)
Uit de sterke Franse muziekscene kan je werkelijk van alles verwachten, dus ook onvervalste post-punk. Dat geldt ook voor de groep Nairod Yarg, die wordt opgericht door Sébastien Ficagna en Rudy Centi. Ze kennen elkaar al van de band Plastic People. Ficagna heeft daarnaast nog gespeeld in The Naked Man en Dead Souls Rising. Nadat ze in 2018 beide niets meer te doen hebben, gaan ze gezamenlijk verder onder de naam Nairod Yarg, hetgeen een eerbetoon is aan het boek “The Portrait Of Dorian Gray” van Oscar Wilde. De vertaalslag is met enige omdraaiing zelf wel te maken vermoed ik. Ze brengen op hun debuut lp (met cd), uitgebracht in een gelimiteerde editie van 200 stuks, in krap 35 minuten 11 songs ten gehore. Deze roeren vuistdik in het verleden, maar blikken ook fris vooruit. Ze smeden op afwisselende, originele en meeslepende wijze lassen van post-punk, noise en cold wave. Daarmee komen ze telkens ergens uit tussen Bauhaus, The Cult, Black Tape For A Blue Girl, A Place To Bury Strangers, Joy Division, Editors en Dead Kennedys. Een ijzersterk debuut van etorg essalk!
Omni – Networker (cd, Sub Pop / Konkurrent)
Eigenlijk is er door de jaren heen niet ontzettend veel veranderd aan het recept van Omni. En dat is maar goed ook. Op hun albums bestaat dit Amerikaanse duo uit zanger/bassist Philip Frobos (Carnivores) en gitarist/toetenist/drummer Frankie Boyles (ex-Deerhunter). Live krijgen ze veelal nog bijval van een drummer. Hun muziek is geworteld in de jaren 70 en 80, maar hun energieke mix van post-punk, indierock, psychedelica en avant-garde is helemaal van deze tijd. Dat is op hun alweer derde album Networker eigenlijk niet anders, zij het dat ze iets in de tijd opgeschoven lijken en hun sound directer is geworden. Dat levert nog altijd heerlijk pakkende muziek op, die uitermate geschikt is voor de fans van Wire, This Heat, Morgan Delt, Minutemen en Devo. Alleen is het feest, zoals vaker, al na een goede 31 minuten weer voorbij.
Rothko – Refuge For Abandoned Souls (cd, Trace Recordings)
Al 22 jaar staat Mark Beazley aan het roer van het Londense project Rothko, dat overigens ooit als trio is begonnen. Vanaf de allereerste cd A Negative For Francis volg ik dit intrigerende project, dat grofweg ergens tussen ambient en post-rock in zit. In de beginjaren komt de muziek uit op het eigen Lo Recordings, maar verschijnt muziek erna ook op labels als Instinct, Too Pure, BiP_Hop en vanaf 2003 veelal op zijn nieuwe eigen label Trace Recordings. Rothko werkt door de jaren heen samen met onder meer Yellow6, Susumu Yokota, Caroline Ross en BLK w/BEAR. Vorig jaar is de geweldige, bij de strot grijpende cd Blood Demands More Blood verschenen. Hierop laat Beazley grimmige stukken horen die het gruizige midden houden tussen post-rock, drones, noise en dark ambient. Nu komt hij met Refuge For Abandoned Souls aanzetten, hetgeen gezien mag worden als de begeleidende cd of ook wel de spiegelzijde voor de hierboven genoemde, vorig jaar verschenen cd. En ergens een spiegel voorhouden, mits het een lachspiegel betreft, leidt meestal niet tot mildere of lichtere inzichten. De muziek ligt dan ook in het verlengde van de voorgaande, maar is intiemer, intenser, desolater, grimmiger en tevens broodnodig in tijden waar het lachen je soms vergaat. Liefhebbers van Yellow6, Labradford, loscil, Windy & Carl, Benoît Pioulard, Dirk Serries en Deaf Center zullen hier prima mee uit de voeten kunnen. Een subliem en bezielend vervolg op een toch al sterk album.
Shhe – Shhe (cd, One Little Indian / Konkurrent)
Shhe is het alias van de Schots-Portugese muzikante Su Shaw, die haar titelloze debuut presenteert op het leuke One Little Indian label. Het album volgt na een periode van intense persoonlijke verandering. Dat heeft geresulteerd in 7 sobere songs, waar ze haar licht experimentele elektronica combineert met bitterzoete zang en downtempo beats. Ze speelt vooral heel veel met ruimte en stilte, hetgeen alles van een mysterieuze gloed voorziet en de luisteraar weet te biologeren en betoveren. Haar muziek is van een magisch surrealisme waarin haar diepe emoties op subtiele maar voelbare en oprechte wijze verwerkt zijn. Dit duale van het surreële en reële zorgt op zich ook weer voor een intrigerende spanning. Het klinkt of je op het snijvlak van The xx, Soap&Skin en Andrea Parker bent beland. Spannende schoonheid!
Warmduscher – Tainted Lunch (cd, Leaf / Konkurrent)
Zanger Clams Baker aka Craig Louis Higgins Jr (Mutado, Paranoid London) vormt samen Lightnin’ Jack Everett (Fat White Family), Ben Romans-Hopcraft aka Mr Salt Fingers Lovecraft (Childhood, Insecure Men) en Quinn Whalley aka The Witherer aka Little Whiskers (Paranoid London), de groep Warmduscher. Het zijn een stel stuiterballen waar je geen grip op krijgt of een vulkaanuitbarsting die je niet aan zag komen. Gelukkig zijn hun releases dan ook niet te lang, want je zou het gewoonweg niet kunnen bevatten. Op hun nieuwste Tainted Lunch hebben ze erg veel op het middagmenu staan. Zo krijg je punkrock die je richting Dead Kennedys, Skatenigs en Sleaford Mods pushen, maar dan duiken ineens ook avant-rockers Pere Ubu en Butthole Surfers en hip hoppers Public Enemy op. Soulman James Brown sluit de boel na een kleine 32 minuten af. Dan zijn ook Iggy Pop en Kool Keith nog eens te gast op dit album. Dit is echt niet te volgen en moet je gewoon zelf ondergaan. Wat een geniale gekte!