Na de koning zijn nu de ministers aan zet in China. We willen dan ook op z’n minst nog een Pater David-hert, 2 tijgers, een zoetwaterdolfijn, een kraanvogel, wat reuzensalamanders en een Yangzi-alligator. Ook beestachtig veel import vind je in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Ólafur Arnalds And Nils Frahm, Beach House, British Sea Power, Alela Diane & Ryan Francesconi, Julia Kent, Killing Joke, Jodie Landau & Wild Up, Jeffrey Lewis & Los Bolts, Joanna Newsom, Rivulets, Tuxedomoon & Cult With No Name, Angel Dimitrov en Yung Nnelg.
Jan Willem
Ólafur Arnalds And Nils Frahm – Collaborative Works (2cd, Erased Tapes / Konkurrent)
De IJslandse componist Ólafur Arnalds is inmiddels een vaste waarde binnen de neoklassieke scene. Zowel met zijn reguliere albums als soundtracks weet hij hoge ogen te gooien met zijn melancholische pracht. Ook zijn vakbroeder en goede vriend Nils Frahm is inmiddels een grote naam, zij het meer op piano- producergebied. Beide hebben een behoorlijke catalogus opgebouwd, waarbij hun muziek wel verschilt, maar ook prima bij elkaar zou passen. Ze zoeken elkaar redelijk vaak op in Reykjavik dan wel Berlijn om er even tussenuit te zijn, te wandelen, pizza te eten en te zwemmen. Maar snel gaat het dan toch jeuken en belanden ze in de studio. Daaruit zijn inmiddels 3 werken uit voortgekomen: Stare (2012), Loon (2015) en Life Story Love And Glory (2015). Deze releases, allen op vinyl, staan vol nachtelijk stemmige neoklassiek, die je niet onberoerd laten. In één track is ook het fraaie cellowerk van Anne Müller te horen. Deze werken zijn nu gebundeld op de eerste, ruim een uur durende schijf van het dubbelalbum Collaborative Works. Op de tweede vind je nog eens 8 tracks van 40 minuten. Deze komen tot stand nadat ze besluiten een promotievideo te maken voor deze release. Maar na de opnames gaan ze tot diep in de nacht door met muziek maken, die veelal op improvisatorische wijze tot stand komt. Hun muzikale vriendschap wordt hier beklonken met prachtig sfeervolle en broeierige muziek.
Beach House – Thank Your Lucky Stars (cd, Bella Union)
Alweer een nieuwe Beach House? Restjes, een mini, een liveplaat of andere versies van het eerder verschenen vijfde album Depression Cherr? Niets van dat alles, want met Thank Your Lucky Stars brengen ze gewoon hun tweede cd in twee maanden tijd uit. Negen fonkelnieuwe tracks en een totale duur van bijna 41 minuten. Een prestatie van formaat van het duo Alex Scally en Victoria Legrand. Zeker als je het resultaat hoort! Ze trekken hierop namelijk de sterke lijn van hun laatste cd door. Dat wil zeggen een diepgravende, melancholische mix van droompop, indierock en shoegaze gehuld in die heerlijke 4ad-sfeer van weleer. Ze klinken hier zelfs nog een tandje dromeriger, duisterder en meer mysterieus, maar behouden die typisch pakkende Beach House sound. Ik noemde hun vorige werk hun beste tot nu toe, maar na het horen van deze begin ik hevig te twijfelen.
British Sea Power – Sea Of Brass (cd, Golden Chariot / Bertus)
British Sea Power wordt in 200 opgericht door de gebroeders Scott (zang,gitaar, bas) en Neil Hamilton Wilkinson (zang, gitaar, bas), die zich in de band Yan en Hamilton noemen. Op enthousiaste en ambitievolle wijze beginnen ze dan aan hun muzikale reis, die hen uiteindelijk 5 sterke albums en 2 soundtracks oplevert. Samen met (Martin) Noble (gitaar), (Matthew) Wood (drums) en de jongste leden Phil Sumner (cornet, keyboards) en Abi Fry (altviool) maken alternatieve rock en indierock, al zeggen die termen niet zoveel. Op hun meer ingetogen momenten vind ik ze het fraaist. Wat dat betreft zijn hun soundtracks en hun laatste studioalbum Machineries Of Joy een schot in de roos. Op hun tournees die daarop volgen maken ze dikwijls gebruik van volledige brassbands om hen te begeleiden. Tijd om dit ook eens op schijf vast te leggen. En zo geschiedde. In de studio hebben ze gebruik gemaakt van de befaamde Foden’s Band. Acht nummers afkomstig van Machineries Of Joy (2013), Valhalla Dancehall (2010), Do You Like Rock Music? en de epee Carrion / Apologies To Insect Life (2003) worden hier herbewerkt en voorzien van stemmige blaaspartijen. Deze omarmen de originelen als een warme en heel soms heavy deken en maken de nummers compleet anders, zonder verlies van sfeer en intensiteit. Het voegt echt wat toe en toont eens te meer aan hoe uitzonderlijk en eigenzinnig British Sea Power is. Hieronder een livefragment, waarvan op de cd een studioversie staat, om een idee te krijgen.
Alela Diane & Ryan Francesconi – Cold Moon (cd, Believe Recordings/ Rusted Blue / PIAS)
Sinds 2007 mag je om de twee jaar rekenen op een nieuw werk van zangeres Alela Diane. Ze heeft inmiddels 4 cd’s uitgebracht en is uitgegroeid van een opgewekte neofolk en piratenliedjes zingende artiest tot maakster van melancholische singer-songwritermuziek, neofolk en psych folk. Elke keer is het net weer wat anders. Op haar vijfde album Cold Moon werkt ze samen met gitarist Ryan Francesconi, die ook al heel wat gevoelige muziek heeft vastgelegd als RF. Samen brengen ze sobere singer-songwritersongs die vooral leunen op Alela’s prachtige zang en het sensitieve gitaarspel. Her en der krijgen ze ondersteuning op altviool, viool, cello, trombone en percussie. Dat laatste onder andere een keer van Peter Broderick. Maar de gasten geven enkel extra franje aan het wonderschone geheel dat de twee hoofdrolspelers brengen. Een indringend prachtalbum.
Julia Kent – Asperities (cd, Leaf / Konkurrent)
De Canadese celliste begint haar muzikale carrière bij de stoere, soms rockende strijkband Rasputina en is ook vaste gast bij Antony & The Johnsons. Verder gaat ze het experiment niet uit de weg en verleent ze hand- en spandiensten voor onder meer The Angels Of Light, Larsen, Rufus Wainwright, Mi And L’Au, Devendra Banhart, Weaver, Burnt Sugar, Leona Naess, Teddy Thompson, Donovan, William Parker, Human Greed, Barbara Morgenstern en Angela McCluskey. Los daarvan heeft ze inmiddels ook een prima staat van dienst als soloartieste. Dat bewijst ze andermaal op haar vierde cd Asperities, ofwel “oneffenheden”. Zoals de titel al een beetje doet vermoeden is de muziek geboren uit conflict, zowel interne en persoonlijke als globale. Universele thema’s die de continue druk en dreiging van het hedendaagse leven weerspiegelen. Daarnaast is ze er de vrouw niet naar om gladde muziek te brengen, maar zijn het ook daar de oneffenheden die haar muziek zo interessant en meeslepend maken. Met cello, elektronica en gevonden geluiden peutert ze naar eigen zeggen het geluid laagje voor laagje los, waardoor er uiteindelijk een kloppend, bloederig hart tevoorschijn komt in het midden. Zware kost die een grillig maar menselijk gedaante krijgt. Los van dit alles is het wel van een intrigerende schoonheid, waarbij haar muziek op het spannende snijvlak van neoklassiek en post-rock uitkomt. Denk daarbij aan een dreigende mix van David Darling, Hildur Gudnadóttir, Ólafur Arnalds, Rachel’s, Hilmar Örn Hilmarsson, A Winged Victory For The Sullen en Esmerine. Muziek ter overpeinzing en om intens van te genieten. Grandioos!
Killing Joke – Pylon (2cd, Spinefarm)
Killing Joke wordt in 1978 opgericht door Jaz Coleman (zang, keyboards), Geordie Walker (gitaar), Youth (bas) en Paul Ferguson (drums). Ze zijn door de jaren heen van een post-punk en new wave band ontwikkeld tot een heavy formatie die metal, rock en industrial combineert. Hierbij zijn originele leden vertrokken en nieuwe gekomen, maar sinds 2008 spelen ze weer in hun sterkste formatie met de originele line-up. Met de jaren lijken ze alleen maar harder te worden en dat terwijl Coleman inmiddels al 55 is. Maar ja als je een bandlid hebt dat Youth heet, blijf je eeuwig jong en wordt je misschien met al die jaren zelfs wel jonger. Dat lijkt zeker het geval op hun nieuwste worp Pylon, officieel hun 15de album. De slijptol in de strot van Jaz Coleman klinkt meer vervaarlijk dan ooit en de muziek grijpt net zoveel terug als het vooruit stuift. Hun geluid van weleer maar dan eerder op stoomkoers richting Ministry, waarbij je ook de gepassioneerdheid van 16 Horsepower en New Model Army wel terughoort. En daarbij wordt de muziek die zij maken niet gek veel meer gefabriceerd en zeker niet op dit niveau. Op keiharde wijze geven ze de jeugd het nakijken, al is heus niet alles even goed op dit album. Maar ze winnen dik op punten door de energie, dynamiek en bevlogenheid. De tweede schijf bevat nog eens vier nieuwe nummers en een dub remix (door Youth), wat voor nog eens 35 minuten aan vermaak zorgt. Wat zijn deze gasten toch een enorme klasbakken!
Luister Online:
Pylon (album)
Jodie Landau & Wild Up – You Of All Things (cd, Bedroom Community)
Wild Up is een experimenteel klassiek ensemble uit Los Angeles, die inmiddels twee albums het licht hebben laten zien. Ze brengen klarinet, viool, cello, contrabas en harpen om hun visie te geven op werken van veelal klassieke componisten. Voor hun derde You Of All Things, uitgebracht op het avontuurlijke Bedroom Community records, werken ze samen met Jodie Landau (zang, vibrafoon, crotales, basdrum, piano). Maar ook enkele gasten op elektronica (waaronder labelbaas Valgeir Sigurðsson), het IJslandse koor Graduale Nobili en 4 andere IJslandse zangeressen geven acte de présence. De muziek, gecomponeerd door zowel Landau als leden van Wild Up en enkele anderen, die het midden houdt tussen neoklassiek en minimal music is bijzonder mooi, maar de zang van met name Landau is een opvallende factor die het verschil maakt. Hij laveert op eigenzinnige wijze tussen koorknaapzang, croon en countertenor, soms heel rauw maar ook dikwijls heel sereen. Dat wordt prachtig omzwachteld door de IJslandse vrouwenzang. Je krijgt iets dat tussen Philip Glass, Michael Nyman, Nicholas Lens, Nico Muhly, Scott Walker, Bang On A Can en de meer klassieke kant van These New Puritans uitkomt. Dat is op z’n zachtst gezegd wel heel bijzonder en magistraal.
Jeffrey Lewis & Los Bolts – Manhattan (cd, Rough Trade / Konkurrent)
Bij zijn heerlijke debuut The Last Time I Did Acid I Went Insane (2001), van singer-songwriter en cartoonist Jeffrey Lewis, past hij nog helemaal in het lo-fi freakfolk gebeuren rond The Moldy Peaches en consorten. De albums die volgen blijven steeds dat ontwapende rauwe houden, al worden zijn liedjes stapje voor stapje beter. Alles wordt altijd voorzien van zijn eigen illustraties. De laatste cd A Turn In The Dream-Songs is van alweer 4 jaar geleden. Daar komt nu verandering met zijn zevende cd Manhattan, waarbij hij zijn begeleidingsband nu Los Bolts noemt. Voor de rest brengt hij zijn vertrouwde licht rammelende folkrock geluid ten gehore, waarbij hij alle inspiraties weer uit zijn geliefde stad New York halt. De muziek steekt net weer wat beter in elkaar en is consistenter. Ook laat hij zich vaker van een meer contemplatieve kant zien, maar hij kan nog altijd op uptempo wijze lekker venijnig uithalen. Zijn zang blijft daarbij een prettig midden houden tussen Adam Green, Lou Reed en Bill Callahan. Een sterk album, voor de fans maar ook voor iedereen die van compromisloze rock houdt.
Joanna Newsom – Divers (cd, Drag City)
Na haar imponerende drieluik Have One On Me is het maar liefst 5 jaar stil rond de Amerikaanse harpiste, klavecimbelspeelster, pianiste en zangeres Joanna Newsom. Of haar breuk met Bill Callahan er iets mee van doen heeft laat ik graag aan de Albert Verlinde’s van deze wereld. Echt nieuws is dat ze nu terug is gekeerd met haar vierde album Divers, dat natuurlijk zowel “duikers” als “verscheiden” kan betekenen. De single “Sapokanikan” die voor de plaat uitkomt maakt niet direct indruk, maar met Divers is dat wel anders. Je ontkomt door de zang en het pianospel niet aan de vergelijkingen met Kate Bush en Tori Amos, maar Newsom weet muzikaal gezien een heel ander geluid naar buiten te brengen. Ze weet een (freak) folk-achtige sound in een etherische soms haast Barokke setting af te laten spelen, omringd met hele fraaie en breekbare arrangementen. Ze zet hiervoor nog meer toets- en percussie-instrumenten in dan normaal. Tevens krijgt ze hulp van een batterij aan gasten op contrabas, trombone, altviool, viool, klarinet, cello, Engelse hoorn, drums, gitaar, bas, bouzouki, baglama, recorder, Hammond, orgel, piano accordeon, zaag, banjo, arrangementen en een orkest. Onder hen ook Nadia Sirota, Dan Cantrell, Rob Moose, Nico Muhly en wederom Ryan Francesconi. Ik hoor naast de eerder genoemden ook CocoRosie, Laura Marling, Vashti Bunyan, Owen Pallett en L’Arpeggiata wel terug in haar muziek, maar het is in feite te eigenzinnig en tevens te persoonlijk om met anderen te vergelijken. Saillant detail is dat de cover van regisseur Paul Thomas Anderson afkomstig is. Joanna Newsom levert een bij de strot grijpende beauty af, die zich in een ander, parallel universum lijkt te bevinden.
Rivulets – I Remember Everything (cd, Jellyfant)
Nathan Amundson is niet heel scheutig als het gaat om muziek van zijn soloproject Rivulets uit te brengen, maar als hij het doet is het is wel iedere keer een schot in de roos. Sinds 2002 zijn er pas 5 verschenen, waaronder een split met Marc Gartman. In 2011 verschijnt zijn laatste album We’re Fucked. Datzelfde jaar ziet ook het gelijknamige debuut van de groep Infinite Light Ltd. het licht, dat hij er samen met Mathew Sweet (Boduf Songs) en Aidan Baker op nahoudt. Nu is er dan eindelijk zijn zesde album I Remember Everything. Hierop brengt Amundson (zang, gitaar, xylofoon) zijn typische, steeds wisselende hybride van slowcore, sadcore, Americana, indie en singer-songwritermuziek ten gehore. De ene keer intens verstild en dan weer behoorlijk fel, maar altijd met die prachtige zacht herfstige zang, waarbij het geheel ook nog eens overgoten wordt met een heerlijk melancholische saus. Hij krijgt wat hulp van gasten op bas, zang en drums. Je moet denken aan een steeds wisselende mix van Low, Boduf Songs, Sun Kil Moon, Idaho, Gravenhurst, Barzin en Remora.
Tuxedomoon & Cult With No Name – Blue Velvet Revisited, Made To Measure Vol. 42 (cd, Crammed / Coast To Coast)
De toonaangevende Made To Measure-serie van het Crammed label, waarop toonaangevende veelal experimentele muziek voor performance, multimedia, soundtracks en dergelijke verschijnt, is na een hiaat van 11 jaar weer sterk terug in 2006 met de soundtrack Bardo Hotel van de legendarische band Tuxedomoon. Sowieso vind ik Tuxedomoon één van de allerbeste avant-garde bands ooit. De serie pakt daarna sterk door met werken van Brown/ Reininger/ Bodson (twee Tuxedomoon leden), Jozef Van Wissem en Bérangère Maximin. De nummer 42 uit de serie Blue Velvet Revisited komt nu van Tuxedomoon en Cult With No Name. De eerst genoemde wordt hier gevormd door Steven Brown, Blaine L. Reininger, Peter Principle en Luc Van Lieshout. De andere bestaat uit het duo Erik Stein en Jon Boux, die veelal een mix van ambient, synthpop, ballades, post-rock en darkwave produceren. Op hun laatste album doen ook weer Tuxedomoon leden mee. Nu dus officieel samen op de imaginaire soundtrack voor de documentaire die Peter Braatz in 1985 heeft gemaakt over de totstandkoming van de David Lynch film “Blue Velvet”. Deze heeft de titel Blue Velvet Revisited meegekregen en bevat 13 stemmige stukken die net onder een uur finishen. Het is een voortreffelijke mysterieuze, melancholische en isolationistische mix van avant-garde, jazz, ambient en neoklassiek geworden. Daarbij voert de muziek van Tuxedomoon de boventoon, maar zorgt de inbreng van de piano, keyboards, strijkers en meer van hun gastband voor de bevreemdende atmosfeer. Het is een tijdloos document geworden waarbij er meermaals teruggegrepen wordt op de muziek van vroeger. Maar bij de tijdloze muziek van met name Tuxedomoon is teruggrijpen net zoiets als vooruitblikken, waarbij ze hier wel enigszins doen denken aan hun album The Ghost Sonata uit 1991, zij het op een meer futuristische wijze. Het is hun zoveelste magistrale album dat hun legendarische status eens te meer onderstreept.
Martijn
Angel Dimitrov Proto-Bulgarians
Dimitrov is een tamburaspeler die ook lekker tegeer gaat op elektrische gitaar. Dat mengt hij met zijn Bulgaarse roots en aangezien ze daar van snel houden combineert dat prima. Beetje Yngwie Malmsteen en Joe Satriani die folkloristisch doen. No nonsense, gewoon lekker gas d’rop en rocken maar, Balkan stylo.
Yung Nnelg What Else
Yung Nnelg was het voorprogramma van De Jeugd van Tegenwoordig in TivoliVredenburg afgelopen vrijdag. Had er al bij uitkomst (een klein jaar geleden) wel eens doorheen gescand maar was nog niet blijven hangen. Zijn optreden kwam eigenlijk ook niet echt over maar toch die tape nog eens geluisterd en het bevalt me eigenlijk best. Dikke trap-beats met bij vlagen grappige teksten. Download ’m hier of stream hem hieronder.