2440 Chinezen betrapt op spieken met behulp van een oortje. Wereldnieuws! Wij legden ons oor ook te luister, maar dan ten behoeve van onze lijstjes uit het: We luisterden naar: …And You Will Know Us By The Trail Of Dead, Cast Glass, A Jigsaw, Mark Lanegan Band, Thurston Moore, Oyaarss, She Keeps Bees, The Twilight Sad, Norberto Lobo, Kevin Drumm, Rudolf Eb.er, Sleep Gunner, Supersilent en Swallowed.
…And You Will Know Us By The Trail Of Dead – IX (2cd, Superball Music/ Century Media) D e band …And You Will Know Us By The Trail Of Dead, die nu al bijna 20 jaar meedraait, kent eigenlijk een saai verloop, want bij elke release lijken ze simpelweg steeds beter te worden. Elke keer moet ik tot besluit erkennen dat ze weer een niveau hoger bereiken, terwijl de uitgangspositie telkens al ijzersterk is. De formatie rond de jeugdvrienden Conrad Keely en Jason Reece weet met steeds weer andere bandleden de stap voorwaarts dan wel zijwaarts of diagonaal wat mij betreft te maken. Niets nieuws als ik dus kan melden dat ze het op IX, inderdaad hun negende langspeler, wederom flikken. Ook weten ze de laatste paar albums fraai te verpakken en te voorzien van een gelimiteerde extra schijf en bonustracks. Goed dan heb je het saaie deel gehad, want dat doen ze nu weer. De muziek zorgt namelijk andermaal voor een overtreffende trap, zoals ik eigenlijk enkel ben gewend van een band als Motorpsycho. Nu hebben ze met deze groep slechts zijdelings raakvlakken, maar de innovatie van beide bindt hen wel. Nu brengen een afwisselende mix van prog, post-, indie en alternatieve rock, soms vol bezinnende stukken en op andere momenten energiegevend hard. Ze hebben in alles een betere balans gevonden en richten zich iets meer op de songstructuren, hier en daar heerlijk gelardeerd met violen en cello. De reguliere editie gaat 47 minuten mee, maar de dubbele met twee extra nummers ruim 53 minuten. Daarbij hebben de klasbakken als tweede schijf de eerder zo gelimiteerde mini Tao Of The Dead Part III. Een monumentaal werk (wederom)!
Cast Glass – Cast Glass (cdep+boek, Song & Sonorities) Weer een heerlijke tip van de immer ongrijpbare Weerthof! Cast Glass is een nieuwe Nederlandse band, die nu hun gelijknamige mini cd presenteren van 7 nummers breed en 29 minuten lang. Hoewel ze met hun vijven zijn wordt alles geschreven door Marc Alberto (sound design, editing, synthesizers, opnames, drumprogrammering, sequencing) en de uit het Duitse Bellbird overgevlogen Marco Mlynek (strijk- en blaasarrangementen, (speelgoed) piano, klokkenspel). Daarnaast zijn het zangeres Edita Karkoschka (te gast bij Jack Ellister, Machinefabriek), harpiste Iris van der Ende en drummer Max Hilpert. Ze worden bijgestaan door een zevenkoppig orkest, met violen, altviool, cello, fluit, klarinet, basklarinet en een dirigent. Ja dat kan je gerust een ambitieuze start noemen. De muziek is er dan ook naar. Ze brengen prachtig en bovenal spannend georkestreerde avant-pop. Hierbij zorgen de diverse elektronische interventies voor de experimentele vernis te midden van de kamermuziek, (art) pop en indie. De bitterzoete zang Edita past hierbij ook als een jas. Ze komen met hun fraaie sound ergens uit tussen My Brightest Diamond, Lamb, Hjaltalín, Efterklang, The Books, Bat For Lashes en Clogs. Stemmig, fris, diepgaand en van een intrigerende schoonheid. Wat een droomdebuut, dat ook nog eens gestoken is in een uiterst fraai boekwerk.
A Jigsaw – No True Magic (cd, A Jigsaw) Bij droefgeestige muziek en Portugal denk je wellicht snel aan fado. Sinds 2005 is er echter ook de geweldige band A Jigsaw, die met hun muziek doorgaans ergens tussen Americana, altcountry, folk en postrock uitkomen. De groep bestaat uit João Rui en Jorri, die samen goed zijn voor piano, banjo, orgels, gitaren, klokkenspel, autoharp, harmonium, melodica, Hammond, contrabas en werkelijk loodzware zang. Daarbij worden ze altijd terzijde gestaan door violiste Susana Ribeiro. Ze hebben inmiddels de albums Letters From The Boatman (2007), Like The Wolf – Uncut (2009), Drunken Sailors & Happy Pirates (2011) en een handvol mini’s/singles uitgebracht. Nu is er na 3 jaar eindelijk weer eens een nieuw werk, No True Magic. Met zo’n titel verwacht je meteen dat het met het droefgeestige aspect wel weer snor zit. En zo is het ook. Wederom brengen ze een mix van de eerder genoemde stijlen, alleen nu een stuk zwaarder aangezet. Alleen de tweede song “Black Jewelled Moon” is wat lichtvoetiger, mede door de heldere zang van Carla Torgerson (The Walkabouts) en de luchtiger altcountry twist. Voor de rest is genieten van herfstige songs, desolate kroegliederen en gitzwarte avant-pop met altijd die geweldige croonstem erbij. Omdat ze de verschillende instrumenten en stijlen nogal eens variëren moet het ergens tussen Nick Cave, Last Harbour, Lambchop, Tom Waits, Tindersticks, 16 Horsepower, The Walkabouts, Misophone en Prince Of Assyria zoeken. Ondanks de duistere sfeer is het nergens ontoegankelijk. Prachtig voer voor melancholici.
Mark Lanegan Band – Phantom Radio (2cd, Heavenly Recordings) Daar waar het afgezaagd wordt, moet schuurpapier aan te pas komen. Iemand die de boel vaak te goede weet op te schuren is toch wel Mark Lanegan (ex-Screaming Trees) met zijn doorrookte whiskystem. Dat doet hij in rockverband (The Gutter Twins, JLP Session Project, Queens Of The Stoneage), bij softere projecten (met Isobel Campbell, Duke Garwood) en steeds vaker ook als gast (Soulsavers, Christine Owman, Andrea Schroeder). Het wordt misschien wat veel, maar aan de andere kant als je van die stem houdt, dan is het helemaal niet erg. Enfin nu komt Mark Lanegan met “zijn band” met het nieuwe werk Phantom Radio. Hij kiest duidelijk niet voor een vast stijl, want hij laveert van rock, wave en blues naar triphop en synthpop. Dat alles wel gehuld in een duistere atmosfeer en voorzien van de zang van de übercrooner, dus wat betreft komt hij er gewoon mee weg. Moderne fans hebben helemaal geluk bij de gelimiteerde editie omdat de bijna 27 minuten durende mini No Bells On Sunday, eerder dit jaar uitgebracht op vinyl, hier gewoon op cd bijzit. Al met al niet zijn beste album tot nu toe, hij lijkt toch echt wel zoekende, maar wel één die een prima aanvulling volgt op zijn indrukwekkende discografie.
Thurston Moore – The Best Day (cd, Matador) Ja bij een scheiding wil ik eigenlijk niets zeggen over de één of de ander, maar de breuk tussen Thurston Moore en Kim Gordon betekende wel meteen het einde van één van mijn favoriete bands aller tijden. Sonic Youth is na 30 jaar in 2012 definitief uit elkaar. En nu brengen de afzonderlijke leden ook los van elkaar wel releases uit, het is toch altijd wel vanuit een veilig nest. Zanger/gitarist Thurston Moore heeft al meerdere soloplaten op zijn naam staan, die er zondermeer mogen wezen. Nu is hij definitief uitgevlogen en presenteert zijn nieuwe album The Best Day. Je hoort eigenlijk weer al het goede van weleer terug, aangevuld met allemaal akoestische en psychedelische elementen. Dus die lekker dissonante gitaarpartijen en zijn typerende zang, maar ook akoestische gitaar- en banjostukken. Nergens gaat het mis en hij klinkt zelfs wel lekker fris tegendraads. Allemaal droefgeestige topsongs die nog altijd het verschil weten te maken in het alternatieve, noisy poplandschap. Het enige dat begint te knagen is dat je hier af en toe ook Lee Ranaldo of Kim Gordon zou willen horen. Maar voor de rest is dit misschien wel het beste sinds de aderlating van de gemiste moederband.
Oyaarss – Zemdega (cd, Ad Noiseam) Het schitterende Ad Noiseam label brengt alternatieve elektronische muziek vanuit alle hoeken. Dat kan de met metal gevoede elektronica van Igorrr zijn tot de meer sfeervolle muziek van Ben Lukas Boysen zijn en alles daar tussenin. Een project dat daar inderdaad ergens tussenhangt is het Letse Oyaarss van Arvīds Laivinieks, waarmee hij inmiddels de twee albums Smaida Greizi Nākamība (2011) en Bads (2012) het licht heeft laten zien. Hierop laat hij een soort musique concrète variant op industrial, IDM, dark ambient, drones, EBM en abstracte muziek horen. Nu is er zijn derde worp Zemdega, waarop de elektronica weer alle kanten op gaan. De tracks bewegen zich weer op uiterst lompe wijze voort, zij het dat ze voorzien worden van allerlei subtiele details. Dat laatste zit hem in de vervormde zang die her en der opduikt, maar ook in de meer etherische ingrediënten die hij hier toevoegt. Op avontuurlijke wijze weet hij het midden te houden tussen Arovane, Beefcake, Igorrr, Black Lung, The Future Sound Of London, Skinny Puppy, Calva Y Nada en Venetian Snares. Dat levert een geweld(ad)ig goed album op.
She Keeps Bees – Eight Houses (cd, Names) In feite draait het in She Keeps Bees allemaal om de muziek en het songmateriaal van zangeres/gitariste Jessica Larrabee. Maar zowel op het debuut Nests (2009) als Dig On (2011) doen er altijd wel redelijk wat gasten mee om haar muziek in te kleuren, waaronder ook drummer Andy LaPlant. Hoewel dat a
llemaal wel donkere tinten zijn, want hun kale, no-nonsense aanpak is bepaald niet vrolijk te noemen. Wel heel mooi. Op het derde album Eight Houses wordt Andy LaPlant officieel als tweede bandlid geïntroduceerd. Het verandert niet veel bij de aanpak. Je kunt gerust stellen dat de algehele stemming nog meer melancholisch is en de muziek rauwer, rechter in het gezicht en gewoonweg met een grotere impact. Ze mag verder rekenen op Sharon Van Etten, Adam Schatz (Man Man), Gabe Wax (War On Drugs) en meer. Alternatieve rock, slowcore, emocore en bij vlagen stevige noise met her en der een pianopartij, waarbij Jessica je met haar krachtige bitterzoete en soms licht desperate zang moeiteloos in de houdgreep weet te nemen dan wel bij de strot weet te grijpen; zelfs al duurt die zoals hier maar een kleine 33 minuten. Ze houden het ruwe midden tussen PJ Harvey, Shannon Wright, Thalia Zedek, The New Year, Nina Nastasia en zelfs de beginperiode van Lush (luister maar eens naar het gitaarwerk in “Raven”). Het is een overdonderend, emotioneel geladen geheel geworden.
The Twilight Sad – Nobody Wants To Be Here And Nobody Wants To Leave (cd, FatCat) Twee jaar geleden komt de Schotse formatie met het wel heel erg fraaie derde album No One Can Ever Know. Ze laten er hun meest sepiakleurige geluid tot dan horen in hun schitterende mix van postrock, shoegaze en indierock. Nu zijn James Alexander Graham (zang), Andy MacFarlane (gitaar, keyboards) en Mark Devine (drums) terug met hun vierde Nobody Wants To Be Here And Nobody Wants To Leave, waarbij ze nog extra versterking op de bas krijgen van Johnny Docherty. En dat basgeluid is ook prominent aanwezig, wat meteen zorgt dat er ook een duidelijke wavesound in de muziek is besloten. Voor de rest hebben ze meer hun live benadering willen hanteren op het album. Dat levert krachtiger songs op die soms ineens lekker gaan scheuren of juist ineens weer op meer bezinnende wijze uit de hoek komen. Ze klinken somberder dan voorheen, maar wel met nóg betere muziek erachter. Denk aan een sterke hybride van Arab Strap, I Like Trains, Joy Division, Interpol, The Unwinding Hours, Mogwai en Editors. Subliem!
Norberto Lobo – Fornalha (lp, Three:Four, 2014) Voor de uit Lissabon afkomstige gitarist Norberto Lobo is dit alweer zijn vijfde solo album, voor mij zijn eerste. Waarom zijn experimentele akoestische psychedelica nooit eerder is doorgedrongen, is mij een raadsel. De kwaliteit op Fornalha is namelijk uitmuntend. Zijn muziek heeft een wijds bereik waarin we referenties als Steve Reich, Jim O’Rourke, John Fahey en folk, samba en bossa tegenkomen, en Lobo schroomt niet om alle invloeden te gebruiken. Dan weer zorgen gitaren bespeeld met een strijkstok voor harmonieuze drones, een moment later luisteren we naar een aardig traditioneel warm akoestische nummer. De meer dan 10 minuten durende afsluiter Eu Amo is het hoogtepunt waarin alles perfect samen lijkt te komen. Op 15 november speelt Lobo op het Eastern Daze festival in Gent, waar hij deze lp aan het publiek zal presenteren.
Kevin Drumm – Trouble (cd, Editions Mego, 2014) Kevin Drumm heeft zijn reputatie vooral te danken aan enkele harde noise platen, maar dit is “different cook”, zoals Van Gaal zou zeggen. Ik zou in ieder geval willen aanbevelen om deze cd niet via de computer te luisteren, om (eventueel fatale) schrikeffecten te voorkomen. Het geluid zal namelijk in het geheel moeten worden opgezet om Drumm’s minimale ambient überhaupt te kunnen herkennen, en zelfs dan zal je de oren nog moeten spitsen. IJzig echoënde klanken zonder patroon lijken van kilometers afstand te komen; Biosphere’s Autour de la Lune is hierbij vergeleken een eclectische feestplaat. Goed of slecht is een kwestie van smaak, maar Trouble fascineert in elk geval vanwege de opperste concentratie die ze ruim een uur lang vergt bij de luisteraar.
Rudolf Eb.er – Brainnectar (2xcd, Schimpfluch, 2014) Na bovenstaande cd zijn we misschien wel toe aan een beetje sonische terreur, en dat vinden we terug in een groot aantal van de 42 nummers op Brainnectar. De Zwitser tast regelmatig de bovenkant van het gehoorspectrum af met harde noise. Het interessante hieraan is, dat hij veelal akoestische geluiden en opnames uit de natuur gebruikt om tot dit resultaat te komen. In de meer minimalistische stukken tussendoor komt dit gegeven nog beter uit de verf; dit zijn uiterst knappe collages en loops van akoestische, elektronische muziek en field recordings zonder dat het ergens maar rommelig klinkt, zelfs niet wanneer af en toe de Japanse Junko er doorheen schreeuwt. Zijn hele uitleg van dit proces dat er uiteindelijk voor moet zorgen dat de energie als nectar uit het brein druppelt neem ik voor lief, doch toegegeven: dit is een indrukwekkend album.
Sleep GunnerPlays the Louvin Brothers Songbook, Vol. 1 De hoes van Satan Is Real van Louvin Brothers rouleert al in een hele tijd in allerlei collecties ‚slechte platenhoezen’ maar het is ook een leuke plaat om naar te luisteren. Het Amerikaans/Nederlandse duo Mark Morse en Jeroen Kimman vonden dat ook (en niet alleen dat specifieke album) en namen een reeks songs van het country-duo op. Maar dan met een beetje fringe, zie bijvoorbeeld het intro in de clip of de Tip to the hat aan Pete Drake en zijn zingende pedal steel. En belangrijker: een enorme dosis spelplezier, ook op vinyl, en wel hier.
Supersilent12 En toen was er weer een Supersilent, na vier jaar stilte (op plaat, live-optredens waren er wel). Op nummertje 12 wordt het verlies van drummer Jarle Vespestad toch wel voelbaar. Van de optredens met Led Zeppelinbassist John Paul Jones ook nog geen spoor op deze, zoals altijd, collectie live-improvisaties en het is prettige ambient, daar niet van, maar zo magisch als met name de net heruitgegeven 4 en 6 lijkt het toch niet meer te worden.
SwallowedLunarterial Uit Finland, het land van duizend metalbands, komt Swallowed. De muziek op hun debuutalbum klinkt bij vlagen als een jamsessie in de hel, richting war metal. Op Lunarterial is er echter ook veel ruimte voor trage doom. In dit alles klinkt een gezonde portie waanzin door die in veel hedendaagse zogenaamd extreme metal een beetje ontbreekt. Tour de force, want maar liefst 25 minuten in lengte, Libations sluit het album echt magistraal af.
