Terwijl we respectvol buigen voor hersenschimmen, hebben we stormachtig gewerkt aan onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Brambles, Goran Bregović, Cemeteries, Dakota Suite, Andrea Dawn, Ensemble Zero, Un Festín Sagital, Melody’s Echo Chamber, U.S. Girls, Chelsea Wolfe, Haunted Leather, Sensation’s Fix, Gudrun Gut, Anne Soldaat, Jodis en KaliBwoy.
Soloproject van de in Australië wonende Brit Mark Dawson. Net als alle andere artiesten op het geweldige Serein label beweegt hij zich ergens in het neoklassieke universum. Dawson doet dat op een uiterst subtiele wijze, als ware het houtskoolschetsen op een zachte witte doek. Waterige pianoriedels vermengen zich met strijkers en diverse akoestische en elektronische geluiden. Samen vormen dat op haast ambientachtige wijze uiterst melancholische sculpturen die je niet onberoerd laten. Harold Budd en Brian Eno meets Olan Mill, Deaf Center en Sophie Hutchings. Acht stukken vol tot de verbeelding sprekende pracht!
Luister Online bij Soundcloud:
Charcoal (album)
Goran Bregović – Champagne For Gypsies (cd, Kamarad/Mercury)
Sinds er alcohol in het spel is begeeft Bregović zich met zijn Wedding And Funeral Orchestra meer dan ooit in het feestgedruis, met Balkanbeats en al. Zijn vorige album Alkohol is al een waar feest, nu is dat met Champagne For Gypsies bepaald niet minder. Hij werkt zoals altijd met Bulgaarse vrouwenstemmen in combinatie met allerlei andere gasten, zoals hier de Franse groep The Gipsy Kings, de Ierse zangeres Selina O’Leary, de Oekraïense zanger Eugene Hütz (Gogol Bordello), de Roemeense zanger Florin Salam en de Zwitserse zanger Stephan Eicher. Het is een heerlijk vrolijk spektakel met een licht melancholische ondertoon.
Cemeteries – The Wilderness (cd, Lefse)
Kyle J. Reigle laat zich voor zijn muziek inspireren door vintage horrorfilms en de tederheid van de muziek van Badalamenti. Hiermee creëert hij vervolgens zijn eigen bevreemdende muziekwereld, wat in het geval van Reigle’s soloproject met aardig sfeervolle schemermuziek uitpakt. Hij brengt een lekkere mix van shoegaze, pop en gothic, zonder dat je ook maar ergens een zwarte cape nodig hebt. Je krijgt in feite een heerlijke dwarsdoorsnede van de jaren 80 tot nu, waarbij er zeker bij labels als 4ad en Creation stilgestaan wordt. Dromerig droomdebuut.
MP3:
The Wilderness
Dakota Suite – Accompanying Music For Other Rooms (cd, Dakota Suite)
Binnenkort verschijnt de nieuwe cd An Almost Silent Life van het immer droefgeestige Dakota Suite. Maar voor het zover is verschijnt al deze cd vol outtakes, demo’s en andere versies. Frontman Chris Hooson snijdt weer de zwaardere onderwerpen aan, die hij met zijn falsetstem zingt en begeleidt op gitaar. Hij wordt hierbij geholpen door David Buxton (bas, piano, percussie, klarinet, gitaareffecten), John Shepard (drums), Colin Dunkley (piano) en Quentin Sirjacq (piano). Je krijgt acht songs van bij elkaar bijna een half uur niet te versmaden melancholische pracht. Dat belooft heel wat voor de komende cd.
Andrea Dawn – Theories Of How We Can Be Friends (cd, Waterloo Sunset/Andrea Dawn)
De Amerikaanse pianiste/zangeres Andrea Dawn debuteert ijzersterk met dit album vol piano gestuurde singer-songwritermuziek. Haar emotioneel geladen stem is daarbij een sterke troef. Met enige regelmaat worden haar composities door de 8 gastmuzikanten voorzien van fraaie orkestraties en tevens sterke begeleidende partijen op drums, gitaren, hoorns, achtergrondzang, bas, viool en cello. Dat levert veelal ingetogen melancholische pareltjes op, maar zo nu en dan ook lekker uitbundige freakfolk zoals in “Peter And The Sheep”. Lost In The Trees, Fiona Apple, Laura Welsh, Cat Power, Elsie Jain en CocoRosie. Ontwapende schoonheid.
0 (Ensemble Zero) – 17’16 For Morris Louis (3” mcd, Chat Blanc)
Sylvain Chauveau is een geweldige artiest met vele gezichten, getuige zijn projecten Watermelon Club (harde post-rock), Arca (filmische postrock), Micro:Mega (isolationistische ambient/dub), On ( minimale experimenten) en het verstilde 0 (Ensemble Zero). Solo brengt hij vooral van filmische, neoklassieke en zo nu en dan meer songgerichte muziek. Daarnaast geeft hij onder meer acte de présence bij Félicia Atkinson, That Summer en Louisville. Onlangs brengt hij met Stephan Mathieu nog een stemmig eerbetoon aan Smog, iets dat Chauveau eerder ook al met Depeche Mode heeft gedaan. Maar het project 0, dat hij (klokkenspel, akoestische gitaar) er samen met Stéphane Garin (percussie, veldopnames), Joël Merah (akoestische gitaar) en regelmatig diverse gasten er op nahoudt, is anders. Stilte lijkt daar het toverwoord. Geen wonder dat ze al een mini met John Cage covers hebben uitgebracht, waarop je bijna niets hoort. Een tikje extreem is nu hun website 7 Years Of Silence, waarbij ze een website 7 jaar in de lucht houden, om soms op onverwachte momenten wat muziek langs te laten komen. Nu hebben ze een nieuwe mini cd, waarop je geluiden hoort die om de stilte heen manoeuvreren. De muziek is een eerbetoon aan de in de titel genoemde schilder, die één van de eerste kleurvlakschilders is in de vorige eeuw. Zoals altijd gebeurt er sporadisch wat, maar daarmee weten de mannen je wel ruim 17 minuten in hun greep te houden. Fascinerend ensemble! Zondag aanstaande overigens gratis live te bewonderen in Dordrecht bij de zogeheten [F]luister optredens.
Un Festín Sagital – Sic Deus Dilexit Mundum (2cd, Beta-lactam Ring)
Ik heb bij mijn weten geen muziek uit Chili, laat staan alternatieve. Nou ja, één dan want ook de eerste cd van dit project rond Michel Leroy (aka Thanatoloop) staat in de kast. Nu treedt hij (productie, concept composities, gitaren, viool, bas, keyboard, elektronica, zang, percussie, piano) weer aan met een 8-koppig leger op gitaar, zang, bas, viool, sax, contrabas, trompet, sitar, noise en gong die hem helpen zijn improvisaties te voltooien. De cd die ruim 3 kwartier duurt is in vieren verdeeld, waarbij alleen het eerste weer in 8 kleinere stukken is verdeeld. Michel legt de basis, maar het merendeel is geïmproviseerd. Dat levert spannende ,duistere en bovenal psychedelische experimenten, avant-garde, folk en progressieve rock op. Het houdt ergens het midden tussen Edward Ka-Spel, Ampnoise, Nichelodeon, Human Greed, Current 93 en Orbit Service. Intrigerend goedje. De cd, gestoken in dat altijd fantastische kartonnen ontwerp op Beta-lactam Ring, gaat vergezeld met de tweede schijf La Muerte Solar, waarop ze live te horen zijn.
Luister Online:
Six Deus Dilexit Mundum / La Muerte Solar (albumsnippers)
Melody’s Echo Chamber – Melody’s Echo Chamber (cd, Fat Possum)
De Franse multi-instrumentaliste Melody Prochet maakt eerst twee albums met haar bands The Narcoleptic Dancers en My Bee’s Garden alvorens ze alles in eigen hand neemt. Dat doet ze nu met haar Echo Chamber. Ze combineert op uiterst zwoele wijze droompop met shoegaze, bubblecore, psychedelica en een vleugje motorik. Als een zuchtmeisje brengt ze haar teksten in het Frans en Engels, maar die wikkelt ze vervolgens met een gruizig, duistere en dikwijls psychedelisch deken. Elektronica, gitaren, percussie en allerlei geluiden en samples passeren de revue. Het is alsof Jane Birkin een samenwerkingsverband aan is gegaan met Lush, Stereolab, Solex en The Velvet Underground. Dromerig en heel verleidelijk, maar wel met een scherpe rand. Sterk debuut!
U.S. Girls – Gem (cd, Fat Cat)
Na twee smakelijke cd-r’s, twee lp’s en de cd U.S. Girls On Kraak (2011) komt Meghan Remy met haar meest doorwaadbare werk tot nu toe. Iets minder geëxperimenteer dan voorheen en meer richting de pop. Maar om nou te zeggen dat je lekker achterover kunt leunen gaat ook weer wat ver. Ze smeedt een broeierig geheel van industrial, pianomuziek, elektro, rock en pop. De muziek krijgt met name door de stuwende elektronica en ijle orgels een duister en beetje eng karakter. Ze klinkt als Iggy Pop gereïncarneerd in een meisje en gekruist met de Cranes, Throbbing Gristle, Deerhoof en Suicide. Bevreemdend, pakkend en van een unieke schoonheid.
Chelsea Wolfe – Unknown Rooms: A Collection Of Acoustic Songs (cd, Sargent House)
Deze zangeres heeft met haar gelijknamige band en vorige albums diepe indruk op mij gemaakt. Ze maakt bezwerende doom-folk gothic-folk in combinatie met experimentele muziek, rock, noise en wave. Ze weten er wel zo’n draai aan te geven dat het volslagen eigenzinnig klinkt; als een merkwaardige mix van Siouxsie & The Banshees, Zola Jesus, Sonic Youth, PJ Harvey, The Knife, Faun Fables, Portishead, Marissa Nadler en Birds Of Passage. Nu komen ze met een meer akoestisch gericht album. Geen restjes, maar 9 nieuwe songs van bij elkaar 25 minuten, die ze gewoon anders inkleuren met zang, akoestische gitaar, viool, altviool en bas. Maar ook hier weten ze te betoveren. Intens, intiem, innovatief en immens donker maar vol glans. Wat een unicum dit!
Luister Online bij Bandcamp:
Unknown Rooms: A Collection Of Acoustic Songs (album)
Haunted Leather – Red Road (lp, Deth Trip Records, 2012)
De bandleden van dit in Michigan opgedoken vijftal lijken in de hoogtijdagen van The Doors in de tijdmachine te zijn gestapt, om vervolgens diezelfde muziek enigszins verzwaard en onder invloed van moderne wiet in het heden ten gehore te brengen. Ja, Haunted Leather maakt lang uitgesponnen psychedelische rock met een vibe uit de jaren zestig dan wel zeventig: gruizig en stoned. Soms met bluesy invloeden, soms met kosmische echo’s op de zang, vaak met sterke garagerock-riffs. Het bedwelmende debuutalbum Red Road is daarmee verre van origineel, maar mag een prima nieuwkomer heten tussen andere retrobands die de laatste paar jaar als hallucinerende paddestoelen uit de grond schieten. Het vinyl verschijnt half november in een editie van 250 exemplaren.
Sensation’s Fix – Music Is Painting In The Air (2lp, RVNG Intl, 2012)
Het brein achter deze inmiddels als legendarisch bestempelde band uit de jaren zeventig, Franco Falsini, rakelde oude analoge tapes weer op om ze opnieuw te mixen en in chronologische volgorde te plaatsen voor deze compilatie. De psychedelica van Sensation’s Fix weet vandaag de dag nog steeds te boeien, vooral dankzij Falsini’s indertijd vooruitstrevende technieken. De band schuift van typische rock uit die tijd naar experimentele prog ondersteund met bevreemdende spacy keyboardpartijen, waarbij de softe zang dikwijls een ondergeschikte rol vervuld. Voor verzamelaars misschien weinig nieuws onder de zon, maar in navolging van de heruitgave van Falsini’s solo album Cold Nose op Spectrum Spools een must-have voor bij wie er nog wat in de collectie ontbreekt.
Gudrun Gut – Wildlife (lp, Monika Enterprise, 2012)
Het heeft vijf jaar geduurd voordat Gudrun Gut (bekend van Einstürzende Neubauten en als oprichter van het Monika Enterprise label) met een nieuw soloalbum kwam. Voor Wildlife trok ze zich terug in de natuur om terug te komen met dit organisch aandoende techno album. Ze nestelt zichzelf er mee weer aan de top van haar label, dat een reputatie heeft op het gebied van vooruitstrevende elektronische popmuziek. De dark wave synthesizers en mechanische drumpatronen worden vergezeld van onherkenbare gitaren, field recordings en haar kenmerkende eentonige, bijna pratende zang. Al met al luistert dit lekker ontspannen weg, zodat je niet eens merkt dat Simply The Best nog wordt gecoverd.
Anne Soldaat – Anne Soldaat
Hij heeft nu toch echt teveel met Tim Knol rondgetoerd. Na vijf nummers ontstaat al een verzadigd gevoel van 'hoe lang gaat deze middle of the road-plaat nog duren'. De vleugjes powerpop-scherpte zijn ingeruild voor gladde singer/songwriter-pop met een country-tic. Maar ja, dat was de vorige keer eigenlijk ook al hè, en ik hoor zijn stem graag. Hitje? Hey Pacifier, met open waaierende Fleetwood Mac-gitaren en een lollige tekst, denkend aan Anne's achternaam. 'Soldiers running out in the field, firing arms in honor of me, […] Joint strike fighter, fighting in vain'.
Jodis Black Curtain
Het is natuurlijk spijtig dat een label (Hydrahead, het label van Jodis-zanger Aaron Turner, tevens bekend van Isis en Mamiffer) er de brui aan geeft, al vraag ik me serieus af of er niet gewoon te veel mensen dingen proberen te verkopen die niemand wil. Je kan in plaats van twijfelen aan de businessmodellen of verwijten maken aan je (potentiële of imaginaire?) clientèle ook concluderen dat er voor je ambitie wellicht niet genoeg interesse is om er je brood ermee te verdienen of zelfs maar rendabel te zijn. Zo kreunt en steunt Joakim Nilsson van Graveyard in de laatste Aardschok over de kwakkelende economie en zo meer, om even later doodleuk te melden dat hij kan leven van zijn muziek. Vetpot of niet, knijp in je handjes zou ik zeggen. Kaartjes van concerten en festivals worden maar duur gevonden terwijl het eigenlijk toch best decadent is, al die bandjes van weet ik waar vandaan voor anderhalve man en een paardenkop in achterafzaaltjes. Toen de The Ex in Ethiopië kwam om muziek te maken reageerden de mensen daar met "oh, maar we hebben hier ook muzikanten hoor" en hebben ze eigenlijk niet gewoon een beetje gelijk? Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij met alles wat ik in mijn leven live heb kunnen zien en ook dat ik deze cd van Jodis kan aanschaffen maar er wordt in de muziekbusiness eigenlijk niet erg logisch geredeneerd. Maar tot zover de impopulaire overpeinzingen: het tweede album van Jodis, waarin ook James Plotkin (o.a. O.L.D. en Khanate) en Tim Wyskida (o.a. Blind Idiot God en Khanate), is steviger dan het debuut Secret House. Wat meer doom, al doet het ook soms denken aan de meer epische aspecten van O.L.D., maar kaler, meer naturel. Plotkins gitaar klinkt als gitaar, Wyskida drumt soms zelfs een trage beat en Turners stem klinkt naturel. Met slechts wat relatief spaarzame effecten als reverb en wat subtiele engelenzang van Faith Coloccia (Mamiffer) wordt toch een lekkere sfeer neergezet, rijk aan detail, zoals je van Plotkin gewend bent.
KaliBwoy Frasstration (mixed by DJ JAH)
Er is sinds deze nog een mixtape verschenen en de nieuwe staat op stapel, maar ik stuiter nog even lekker op Frasstration. Lekker opgefokte dancehall met invloeden uit grime en dubstep. En dat allemaal gewoon uit Amsterdam. Voor kratis te downloaden bij Puna, alwaar ze het geschreeuw van KaliBwoy niet zo trekken, afgaande op de comments. Ik ben echter een metalhead en hou wel van geschreeuw.