Misschien als de Grieken met een zachte G gaan praten, dat ze ook uitstel van executie krijgen. Wie zonder slag of stoot vage shit wil zien, kan beter kijken naar onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Bonnie Prince Billy, Tim Hecker, Kardeş Türküler & Arto Tunçboyacıyan, Basya Schechter, De Tuinen, Die Gärten, Extra Sexes, Spirit Of The Positive Wind, Unni Løvlid, Eliane Radigue, Jarrod Fowler, Bellows, Motrat Mustafa, A Winged Victory For The Sullen en Dirty Beaches. En keken naar: Blue Valentine en Paranormal Activity 3.
Bonnie Prince Billy – Wolfroy Goes To Town (cd, Drag City)
Als ik heel eerlijk ben heeft Will Oldham zijn allermooiste werk gemaakt met de Palace Brothers (of verwante namen). Als BPB is het wisselvallig, hoewel er op elk album genoeg moois staat om het steeds weer aan te schaffen. Zijn alt-country leek wat meer gezapig te worden en dat trek ik niet altijd even goed. Zijn nieuwe cd is ontzettend rustig en lijkt aan hetzelfde euvel te lijden. Maar als je er vaker naar luistert en er echt even voor gaat zitten blijkt dit minimale album groots uit te pakken. Intieme, kleine liedjes die soms zelfs weer even teruggrijpen naar vroeger. Intens mooi dit!
Luister/Kijk Online bij YouTube:
Quail And Dumplings
Tim Hecker – Dropped Pianos (mcd, Kranky)
Zoals Sietse vorige week al aankondigde, verschijnt er een tweede release dit jaar van Tim Hecker (ook in Jetone) en wel aan het eind van vorige week. Deze mini bestaat uit meer schetsmatige en filmische composities, die misschien wel tot het meest toegankelijke werk van hem gerekend mag worden. Dat wil niet zeggen dat de muziek eenvoudig in elkaar steekt, maar het draait meer op de sfeer en wordt vooral gestuurd door minimale pianopartijen, die omringt worden door prachtige ambient. Het zijn haast skeletachtige blauwdrukken voor de eerder verschenen Ravedeath, 1972. Dat dit 9 indringende composities oplevert die staan als een huis is niet verwonderlijk gezien de staat van dienst van deze Canadees. Hiermee vindt hij aansluiting bij hedendaagse artiesten als Greg Haines, Machinefabriek, Clem Leek, Nils Frahm en Dustin O’Halloran. Groots kleinood!
Luister Online bij Soundcloud:
Dropped Pianos (album)
Kardeş Türküler & Arto Tunçboyacıyan – Çocuk Haklı (cd, Kalan)
Het is alweer 6 jaar geleden dat er een album van dit Turkse combo is verschenen, maar nu is er dan eindelijk weer één. Ze doen dit samen met de Armeense muzikant Arto Tunçboyacıyan, die zowel solo als met de Armenian Navy Band (en Armenië heeft niet eens een marine) en SerArt (met de zanger Serj Tankian van System Of A Down) al hoge ogen gooit. Hier, ondanks een politiek geschil (genocide), gaan de Turken gebroederlijk samen met deze Armeniër; muziek verbroedert nu eenmaal. Arto brengt veel van zijn composities mee, ook die van SerArt, die op fantastische wijze door de Turken worden ingekleurd. Het levert heerlijk melancholische folklore op die uiteen waaiert van Turkije en Armenië tot de Balkan. Geweldige, afwisselende zang en een dynamisch en bovenal gevarieerd instrumentarium zorgen voor een smakelijke, moderne wereldse grog. Ik ben een groot fan van de Turkse muziek en deze band laat eens te meer horen waarom.
Luister Online bij YouTube:
Çocuk Haklı (diverse albumtracks via menu rechts)
Basya Schechter – Songs Of Wonder (cd, Tzadik)
In de Radical Jewish Culture serie van het Tzadik label verschijnen ondanks de dubieuze serienaam met enige regelmaat fraaie releases van Joodse artiesten. Ook deze cd van de frontvrouw van Pharaoh’s Daughter, haar tweede solo album, mag er wezen. Ze heeft de gedichten van Abraham Joshua Heschel omgezet in muziek. Basya zingt prachtig en brengt oud en saz, terwijl haar 15 gasten onder meer piano, accordeon, klokkenspel, viool, cello, percussie, trompet (Frank London), gitaar, dobro, mandoline, bas, vleugelhoorn en keyboards brengen om dit kleurrijke geheel mooi in te kleuren. De muziek is een smeltkroes van klezmer, singer-songwritermuziek, jazz, Balkan, rock en folk. Het is echt wonderschoon wat ze hier laat horen. Ze mag dan niet vaak iets uitbrengen, maar als ze het doet is het een voltreffer.
De Tuinen – J.S. Bach (mp3, Bandcamp, 2011)
Die Gärten – Zehn Rituale (Eine Musik fur das neue Zeitalter) (mp3, Bandcamp, 2011)
Afgelopen weekend gingen in de binnenstad van Middelburg de lichten uit, in het kader van Nacht van de nacht. De duisternis werd gevuld met optredens en acts door de straten en in etalages. Het helderste lichtpuntje kwam op het conto van Koen van Bommel met zijn soloact de Tuinen, die de samenwerking zocht met de Middelburgse groep Goanna Dreaming, gespecialiseerd in zogenaamde “klank- en ligconcerten”. Het kwam erop neer dat de didgeridoo- en getrommel van de groep ter plekke werd opgenomen en bewerkt door Koen, waarbij hij vooral tegen het einde toe een terechte ambient hoofdrol opeiste. Van echt een vruchtbare samenwerking was geen sprake, maar de 5 toeschouwers kregen een goed beeld hoe de Tuinen te werk gaat. Deze twee laatste releases, verkrijgbaar via Bandcamp, lijken ook bepaalde bronnen te deconstrueren en opnieuw op te bouwen tot ambient en new age muziek. Vooral bij Bach blijft er weinig meer van het origineel (?) over, maar het levert wel prettige en ontspannen muziek op.
Extra Sexes – Spiral Mirror (lp, Smeraldina-Rima, 2011)
Spirit Of The Positive Wind – s/t (lp, Smeraldina-Rima, 2011)
Twee gloednieuwe lp’s op het Belgische Smeraldina-Rima label. Extra Sexes is AG Davis, voormalig Boy+Girl. Hoewel hij met laatstgenoemde bekend stond om zijn genadeloze noisegrind, deed hij het zelf af als een “zwak” project. Met Extra Sexes trekt hij zijn agressieve lijn echter gewoon door. Zijn electro-noise is hard en boos en zijn vervormde geschreeuw doet daar nog een schepje bovenop. Lekker afstandelijk, maar ook met een aantal iets rustigere momenten, relatief natuurlijk. Mooi artwork ook.
Het eerste wat opvalt aan de lp van Spirit Of The Positive Wind is de halfopen hoes en het kleurrijke artwork. Het blijkt een soort supergroep te zijn met Brian Sullivan en Nate Nelson van Mouthus, Pete Nolan (Magik Markers, GHQ, etc.) en Karl Bauer (Axolotl) in de gelederen. De muziek is wel een beetje wat je zou kunnen verwachten van vier muzikanten die hun sporen hebben verdiend in de experimentele muziek en noise. Twee lange, brommende drone collages vullen beide zijden van het vinyl, maar gelukkig gebeurt er genoeg om de aandacht vast te houden. Borrelende elektronica en noisy texturen vullen de toch al niet subtiele donkere drones en loops. Een boeiend werk van vier noise-improvisatoren.
Blue Valentine (Derek Cianfrance)
De ultieme anti-date film. Je zult je nieuwe vlam maar naar de bios hebben meegenomen voor dit 'romantische' drama… Een prachtige mokerslag. De opening heeft Franse allure, misschien komt het doordat het dochtertje op Ponette lijkt. Zij ontdekt dat de hond is verdwenen (symbolisch!) waarna Ryan Gosling en het meisje samen de nukkige Michelle Williams wakker maken. De sfeer lijkt in potentie nog even gezellig, maar slaat al snel om in geklier. Het broeit. Mooi detail: papa probeert het kind tot het eten van d'r ontbijt te verleiden met een spelletje, tot ergernis van mama, die vervolgens eenzelfde soort trucje uit haalt om het kind in d'r jurkje te hijsen. In dat eerste half uur is vooral Michelle Williams onwaarschijnlijk goed. Haar blik als ze te laat op een basisschooluitvoering arriveert, later diezelfde dag; onbetaalbaar. Ryan Gosling heeft dan nog iets karikaturaals, mede door zijn looks van een verlopen seventies rocker die een comeback maakt. Gosling mag alles uit de kast halen in het spiegel-verhaal, waarin het tweetal elkaar leert kennen. Hij zingt zelfs een goofy liedje. Blue Valentine is zo goed dat de eerste mindere scene simpelweg opvalt. Daarin wordt Michelle's vader geïntroduceerd, een ogenschijnlijk overdreven reli-driftkop. Maar zelfs die scene valt in de loop van het verhaal op zijn tragische plek, want langzaamaan schuift de film toch op van Franse subtiliteit naar echt Amerikaans indie-drama. Vooral Williams krijgt het flink voor de kiezen, en blijkt een historie van foute vriendjes met zich mee te dragen. En dan is daar de jonge charmeur Ryan, de creatieve goedzak en het eeuwige kind. In een terzijde verricht hij een pracht van een goede daad voor een bejaarde (kippenvel!) om door 'het universum' prompt beloond te worden met een droomontmoeting. Maar hoe lief die scenes ook zijn, elke keer opnieuw keren we weer terug naar het nu, naar even schrijnende als hopeloze relatie-reddingspogingen, van mensen die in oude patronen vervallen.
Unni Løvlid Vita
Religieuze Noorse volksliederen, prachtig en intens (en niet gelijkzwevend) gezongen door Unni Løvlid, in het imposant galmende Emanuel Vigeland mausoleum (denk aan Oliveros' Deep Listening voor een idee van de hoeveelheid natuurlijke galm) en op de gevoelige 'plaat' vastgelegd door Helge 'Deathprod' Sten. Hemels!
Eliane Radigue Geelriandre/Arthesis
Het archiefwerk van Important Records lijkt anderen te inspireren ander werk van Radigue opnieuw uit te brengen. Een bescheiden hype? Ik ben Giueppe Ielasi's Senufo Editions in ieder geval dankbaar voor de heruitgave van deze twee wonderschone stukken. Het eerste een stuk voor ARP en piano, opgenomen in Amsterdam inclusief een Nederlandse kuch, het tweede een duister rommelende drone gemaakt met de Moog. Een bescheiden oplage van 400 stuks, dus wacht niet te lang. Op naar Adnos!
Jarrod Fowler Percussion Ensemble
Op datzelfde label dit fraaie stuk van Fowler. Een aan pure noise grenzende kakafonie wordt laagje voor laagje afgepeld waardoor steeds herkenbaarder geratel op allerhande percussie, bellen en snaren. Aan het eind gebeuren nog wat andere dingen maar hier geen spoilers.
Bellows Handcut
Cd-uitgave van een in 2010 verschenen lp van labelbaas Ielasi en Nicola Ratti die vinyl maltraiteren en dat opnemen met contactmicrofoons, om te worden geloopt met Revox tape machines. Nog wat effectpedaaltjes en sinusoïden erbij en je hebt een sfeervol brouwsel van gekraak, gerommel en geknetter met flarden vaag bekend voorkomende muziek.
Motrat Mustafa Avantura tkota & Të gjitha së bashku
Albanese folklore, cheesy en minder cheesy synthesizers maar vooral lekker tegen elkaar wrijvende damesstemmen en lome grooves. Niks avantgarde maar hitparade-drone, kom daar maar eens om in West Europa.
A Winged Victory For The Sullen – s/t (Erased Tapes, 2011)
Wat duurt dat wachten op een nieuwe plaat van Stars of the Lid toch lang. Als we het zesjarige gat tussen 2001’s Tired, en Refinement uit 2007 mogen geloven, kan dat nog wel een stief kwartiertje duren. Gelukkig verdwijnt het duo in de tussentijd niet helemaal van de aardbodem. Brian McBride bracht vorig jaar onder eigen naam The Effective Disconnect uit, een onderschatte soundtrack voor een film over bijensterfte. Nu schenkt Adam Wiltzie, samen met pianist Dustin O'Halloran ons het wonderschone Winged Victory. Kabbelende composities, warm, maar ook melancholiek, en een naakte chick op de albumhoes! Even subtiel en adembenemend als de beste momenten van Stars of the Lid, met als enige kritiek dat het een relatief kort avontuur is. Binnenkort live te bewonderen op Le Guess Who: probeer die moshpit maar eens te overleven!
Dirty Beaches – Lone Runner 7” (Suicide Squeeze, 2011)
Singeltjes en split EP’tjes uitbrengen, dat doet grote vriend Alex wel vaker, maar dit is voor hem de spreekwoordelijke one giant leap. Het uitgangspunt blijft hetzelfde: Alan Vega + poploopjes + eigen gitaar, maar de sfeer is hier meteen een stuk beklemmender dan wat we op het debuutalbum, of de sattelietsingels gehoord hebben. Dit is geen gezellige 50’s greaser jukebox, maar een regelrechte nachtmerrie, dat het bed deelt met zijn pre-Badlands releases en Suicide’s Frankie Teardrop. Na de tandeloze morfine cover van Stooges’ No Fun was ik even bang dat het project al over zijn hoogtepunt was, maar deze single bewijst dat het nog alle kanten op kan vliegen. Another Side of Dirty Beaches. Deze maand te zien in Tilburg (Paradox, 03-11), Den Haag (Rewire Festival, 04-11), Amsterdam (Museumnacht, 05-11) en Groningen (Vera, 06-11).
Paranormal Activity 3 (2011)
Saw is dood, leve de echte horror! En leven doet het, in Amerika heeft deze film al meer dan 80 miljoen dollar opgeleverd bij de box office. Dit succes zal het found footage subgenre de komende jaren in leven houden, en daar wordt deze jongen zeer blij om. Wanneer het er om gaat een film daadwerkelijk eng te maken, kan een dichtslaande deur namelijk veel meer bereiken dan alle special effects en gore in de wereld. Alles draait om de opbouw en pay-off, en daar is bij dit derde deel goed over nagedacht. Zelfs de doorgewinterde horrorkenner wordt keer op keer op het verkeerde been gezet. De controversiële keuze van de filmmakers om vrijwel niets van de trailer in de eigenlijke film te stoppen helpt daarbij enorm. Waar de eerste twee delen het geduld van ’t jongerenpubliek nogal op de proef stelde, voelen de makers van deze film heel goed aan wat er wanneer moet gebeuren. Check your brain at the door voor wat betreft logica en plot, maar dit is zonder meer het beste deel van de reeks, en een van de leukste horrorfilms van de laatste jaren.