Na al die tijd crasht de Marslander gewoon. Met minder ruimtelijk inzicht en tijd maar genoeg in ons mars landen er weer allemaal potentiële Nobelprijswinnaars in onze lijstjes uit het:

SCHADUWKABINET

We luisterden naar: Barberos, David Bowie, Leonard Cohen, The Future Sound Of London (2x), Nicolas Jaar, Kayhan Kalhor/ Aynur/ Salman Gambarov/ Cemîl Qoçgirî, Las Kellies, Maninkari, Marching Church, Annelies Monseré, The Notwist, Agnes Obel, öOoOoOoOoOo, Sarasara, Kristi Stassinopoulou & Stathis Kalyviotis, Jan Swerts, Marie Davidson en 40 Watt Sun.

Jan Willem

Barberos – Barberos (lp, OFFSET Records/ Dream Machine / Five Roses)
Barberos is een band uit Liverpool, die al 7 jaar aan de weg timmert. Veelal brengen ze, gehuld in pakken en maskers om hun identiteit niet prijs te geven, een opzwepende en innovatieve mix van electro, noise, dub, jazz, breakcore en progrock. Door de jaren heen zijn de leden ook te horen in projecten als a.P.A.t.T., Horsebastard, Action Beat, Stig Noise, Stealing Sheep en Union Jacques. Nu dan eindelijk weer eens een volledig, gelijkluidend album. Hierop gaan ze weer heerlijk op bezeten en soms surrealistische wijze te keer. Stuiterende beats, jagende drums, overstuurde elektronica, prog-loopjes en allerlei verrassende geluiden, die je nergens kunt plaatsen. In één track is ook de zang van klasbak Charles Hayward (This Heat, Gong, The Camberwell Now) te horen. Een geweldige potpourri aan stijlen, invloeden, sferen en van alles eigenlijk.

 

David Bowie – Lazarus (2cd, Columbia/ Sony)
David Bowie heeft op zijn verjaar- en sterfdag, 8 januari, iedereen verrast met het geweldige nieuwe album Blackstar en zijn veel te vroege dood op 69 jarige leeftijd. Voor zijn dood heeft hij ook aan de musical Lazarus gewerkt, waarvoor hij de muziek heeft geschreven en zelf ook te horen is. Deze is nu als dubbel cd verschenen. Op de eerste schijf vind je 19 met zowel nummers die door Bowie speciaal gecomponeerd zijn voor deze productie als nieuwe versies van eerder opgenomen nummers. Zo komen bijvoorbeeld “Lazarus”, “This Is Not America”, “The Man Who Sold The World”, “Changes”, “Absolute Beginners”, “Sound And Vision” en “Heroes” voorbij. En mocht je niet van musicals houden, net als ik, dan heb je hier niets te vrezen. Ook al zit er wat meer franje aan. Maar de grootste verrassing bevindt zich misschien wel op de tweede cd, waarop je slechts 4 nummers treft, die je misschien wel de verlate singleversie van “Lazarus” kunt noemen. Naast deze albumtrack van Blackstar staan er namelijk de 3 nieuwe nummers “No Plan”, “Killing A Little Time” en “When I Met You” op. En deze sluiten aardig aan bij het laatste album. Een lekker toetje!

 

Leonard Cohen – You Want It Darker (cd, Columbia/ Sony)
De Canadese singer-songwriter Leonard Cohen is een ware held. Zijn eerste 11 albums zijn allen om in te lijsten, waarop vele klassiekers terug te vinden zijn. Vanaf 2012 komt hij na een lange tournee met het album Old Ideas, twee jaar later gevolgd door Popular Problems. Prima platen, maar ik vind dat hij wel erg moet leunen op de achtergrondzang en de arrangementen. Zijn doorrookte fluisterzang klinkt als ribfluweel dat moeite lijkt te hebben de voorgrond te vinden. Nu is hij terug met zijn veertiende album You Want It Darker. Hij heeft gezegd dat dit zijn allerlaatste is en dat lijkt gezien de gitzwarte teksten ook alsof hij zijn eigen einde aankondigt. Al is te hopen dat dit slechts een nieuwe manier om zijn verdriet en somberheid een uitlaatklep te bieden. Alles houdt ook wellicht verband met de dood van zijn Noorse muze Marianne Ihlen (So Long Marianne) eerder dit jaar. Het blijft gissen natuurlijk al liegen teksten als “Hineni Hineni, I’m Ready My Lord” (hineni betekent “hier ben ik” in het Hebreeuws), “You Want It Darker, We Kill The Flame”, “I’m Angry And I’m Tired All The Time”, “When I Turned My Back On The Devil, Turned My Back On The Angel Too”, “I’m Leaving The Table, I’m Out Of The Game”, “Lift This Glass Of Blood, Try To Say The Grace” en ga zo maar door. Duisternis alom, waarbij het haast is alsof hij zingt vanuit een mausoleum dat gebouwd is uit de stemmige arrangementen, van onder meer hemzelf, Patrick Leonard en zoonlief Adam Cohen. De totale focus op zijn stem, ditmaal vol op de voorgrond, die nog een laatste zucht naar buiten doet. De achtergrondzang zit nu op soulvolle en engelachtige wijze op de plek waar het hoort. Alles is zwart, alles is teder en alles is raak. Nooit gedacht dat Cohen nog een album zou maken dat me zo diep zou raken.

 

The Future Sound Of London – Environment – Six (cd, Future Sound Recordings)
The Future Sound Of London – Environment – 6.5 (cd, Future Sound Recordings)
Vanaf de begin jaren 80 maakt het duo Brian Dougans en Garry Cobain muziek, om met hun The Future Sound Of London voor het eerst in 1991 naar buiten te treden met Accelerator, waarop meteen de dijk van een hit als “Papua New Guinea” staat. Ze kunnen je de dansvloer opjagen, maar ook meevoeren op meer abstracte trips. Ook de albums Lifeforms (1994) en Dead Cities (1996) zijn voltreffers. Hun kleine comeback met The Isness (2002) vind ik teleurstellend. Daarnaast houden ze er ook projecten als Amorphous Androgynous en Humanoid op na. Ze hebben het in zich om een heel groot publiek te bereiken, maar kiezen gelukkig steeds voor de meer avontuurlijke en esthetische route. In 2007 gooien ze het roer iets om en beginnen aan hun “Environment”-serie, waarvan inmiddels 5 delen zijn verschenen. In eerste instantie is de serie bedoeld om archiefmateriaal uit te brengen, maar ze hebben lekker doorgepakt vanaf deel 5. De op de omgeving geïnspireerde muziek herbergt doorgaans een pakkende en tegelijkertijd dromerige mix van IDM, ambient, neoklassiek, experimenten, abstracte elektronica, veldopnames en stemsamples. Met Environment Six keren ze nu twee jaar later terug en gaan hier 23 tracks lang op ijzersterke wijze mee verder. De muziek ontvouwt zich als een soort denkbeeldige futuristische soundtrack, die dikwijls afdaalt naar gitzwart haast onbegaanbaar terrein. De verleidelijke beats zorgen dat het altijd wel doorwaadbaar blijft. Het is meer dan een uur ouderwets genieten van hun licht bevreemdende maar prachtige hersenspinsels. En uiteraard, daar kunnen gerust nog eens 23 nummers bij van meer een uur tegenaan gooien. Environment 6.5 kan je bepaald geen addendum noemen, want daarvoor is deze eigenlijk te ruim, maar ze vervolgen wel degelijk de reis van de voorganger. Dat is alles behalve een nadeel. Gewoon lekker nog een uur trippen door het digitale landschap, aangedikt met organische en akoestische geluiden. Een weldadig bubbelbad voor oren vol bezinning, bevreemding en biologerende pracht.

 

Nicolas Jaar – Sirens (cd, Other People)
Op het debuut Space Is Only Noise uit 2011 gooit de dan pas 21 jarige Chileense muzikant Nicolas Jaar meteen hoge ogen met zijn bijzondere met van elektronische singer-songwritermuziek en zang. Hij zit op een laidback manier op het kruispunt van de minimal, techno, house, dubstep, triphop, avantpop en wereldse jazz. Daarmee komt hij uit op een eigenzinnige en mysterieuze hybride van The Triffids, Kangding Ray, Massive Attack, Burial, DJ Shadow, The Field, Erik Satie, Planningtorock, Kaada en AFX. Twee jaar erna komt hij samen met multi-instrumentalist Dave Harrington terug als Darkside, waarmee The xx, Forest Swords, Talking Heads, Arthur Russell, LCD Soundsystem en Nicolas Jaar zelf tot de associaties behoren. Dit om maar aan te geven in wat voor bijzondere vaarwateren hij zit. Het is uiteindelijk 5 jaar wachten op de tweede van Jaar zelf, maar Sirens is nu een feit. Hierop gaat hij wat abstracter te werk, zonder het intieme karakter en de fraaie melancholie van zijn debuut te verliezen. Zijn arrangementen zijn nog net zo caleidoscopisch maar nóg beter en origineler gerangschikt. In slechts 6 tracks, met een spanwijdte van 42 minuten, weet hij op ongrijpbare wijze een nog diepere indruk te maken.

 

Kayhan Kalhor, Aynur, Salman Gambarov And Cemîl Qoçgirî – Hawniyaz (cd, Harmonia Mundi)
Het album Hamniyaz brengt vier bijzondere muzikanten samen. Ten eerste is dat de Iranese maestro van de klassieke Perzische muziek en speler van kamancheh (een Perzisch strijkinstrument) Kayhan Kalhor (Masters Of Persian Music, Ghazal). Aan zijn zijde vindt hij de geweldige Koerdische zangeres Aynur Doğan, de jazzpianist Salman Gambarov uit Azerbeidjaan en de in Duitsland woonachtige Koerdische tenbûr speler Cemîl Qoçgirî. Ze komen elkaar tegen op een festival in Osnabrück (Duitsland) in 2012. Hier ontstaat al snel een muzikale verbroedering, waarvan we nu de vruchten kunnen plukken. De titel betekent ook zoiets als “iedereen heeft iedereen nodig, daarom is iedereen er voor een ander”. Een fraaie boodschap en de muziek mag er ook meer dan wezen. In 5 lange stukken van samen bijna 57 minuten laten ze een wereldse mix horen van nachtelijke jazz, Oosterse klassieke en uiteenlopende traditionele muziek. Hierbij maakt de indringende zang van Aynur een gigantische indruk, maar is de verstilde omlijsting minstens zo innemend. Het is desolaat, droefgeestig en zo ontwapenend en grensoverstijgend mooi.

 

Las Kellies – Friends & Lovers (cd, Fire / Konkurrent)
De Argentijnse post-punkband bestaat enkel uit vrouwen, die elkaar ruim acht jaar geleden bij toeval treffen op een concert in Buenos Aires. Het klikt meteen en samen beginnen ze een band, dat in eerste instantie behoorlijk rammelig klinkt en twee albums in eigen beheer oplevert. Daarna worden ze in 2011 opgepikt door het Fire label en brengen daar hun gelijknamige derde cd uit. Ze verschijnen pas echt op de radar met de cd Total Exposure uit 2013. Hierop laten ze naast post-punk ook reggae, dub en Latin horen. Ze dragen zogenaamd allemaal de achternaam Kelly, maar dat meer in de stijl van de Ramones. Nu is hun vijfde Friends & Lovers verschenen. Tegenwoordig bestaat de groep uit Cecilia Kelly (gitaar, zang), Silvina Andrea Costa aka Sil Kelly (drums, zang) en Manuela Ducatenzeile (bas). Op dit nieuwe album laten ze de reggae en dub meer varen, maar de post-punk, garagerock en droompop komen des te meer bovendrijven. Het is een kwestie van Joy Division, Wire, That Dog, Lush, Pixies, Warpaint en Thee Oh Shees in een blender gooien en daar dan een caleidoscopische, kale mix van uitstrooien. Daarbij hebben een lekkere riot grrrl attitude waardoor het eerder vrolijk makend dan zwartgallig is. Een heel fijne herfstplaat.

 

Maninkari – Ruins Of Time (lp, Three:four Records)
Het is een druk jaar voor de tweelingbroers Frédéric en Olivier Charlot, die na het stoppen met geweldige postrockband Bathyscaphe in 2004, erna een doorstart maken als Maninkari. De multi-instrumentalisten geven aan ieder album, waarvan er al 8 zijn verschenen, een eigen draai en komen wisselend uit op experimentele muziek, dark ambient, jazz, minimal music, filmmuziek, art-rock, avant-garde, krautrock, modern klassiek en drones. Eerder dit jaar komt oroganolaficalogramme al uit, wat een fraai vormgegeven cd-r is vol drones en aan neoklassieke grenzende muziek. Maar de broers komen dit jaar tevens met het debuut van hun nieuwe project Sphyxion, waarmee de een mix van electro, darkwave, minimal en ambient brengen. Nu zijn ze alweer terug met hun nieuwe lp Ruins Of Time dat de soundtrack is van de gelijknamige korte film van Mathieu Peteul. Maninkari heeft hiervoor 4 langgerekte composities gemaakt, die bij elkaar ruim 40 minuten duren. Frédéric (altviool, cello, drones, stem) en Olivier (synthesizers, drums, drones, stem) worden hierbij vergezeld door Nicolas Boyer (Détroit) met veldopnames en zangeres Sofia Atman. Het levert een duister maar dikwijls ook etherisch geheel op dat experimentele muziek, ambient, drones, free jazz en neoklassiek op steeds andere wijze aan elkaar knoopt. Het bij de strot grijpende goedje heeft weinig weg van een soundtrack, al spreekt het tot de verbeelding, en is derhalve een op zichzelf staand werk geworden, dat maar eens te meer aantoont wat een eigenzinnige en sublieme groep Maninkari is.

 

Marching Church – Telling Like It Is (cd, Sacred Bones / Konkurrent)
Marching Church is een Deense groep onder aanvoering van zanger Elias Bender Rønnenfelt, die je ook tegen kunt zijn gekomen in Iceage, Vår en andere gelegenheidsprojecten. Maar met Marching Church brengt hij meer dan een simpel zijproject. Het is een serieus te nemen band van hem. Na het debuut This World Is Not Enough van vorig jaar, waarop hij al een diepe indruk weet te maken met zijn Birthday Party-achtige muziek, zijn hij en de zijnen nu terug met Telling Like It Is. De leden van de groep zijn naast Iceage afkomstig uit Choir Of Young Believers, Hand Of Dust, Sexdrome, Lower, Pruneface, Age Coin en meer. Op hun nieuwe cd is het geluid van de jaren 80 weer helemaal terug, al brengen ze dat wel op een complexe en moderne wijze. Je wordt heen en weer geslingerd tussen The Birthday Party, Wovenhand, New Model Army, The Waterboys, Leonard Cohen, The Gun Club en Iceage. Geen gelul, gewoon oprechte onversneden emoties die ze in je recht in je mik douwen. En daar kan je enkel intens van genieten. Ja ik vertel je ook enkel zoals het is.

 

Annelies Monseré – Debris (lp, Morc Records / Clearspot)
Annelies Monseré is een bijzondere singer-songwriter en multi-instrumentaliste uit België. Naast haar bitterzoete stem brengt ze ook instrumenten als orgel, keyboards, piano, melodica, gitaar, bas en cello. Op haar eerdere worpen werkt ze samen met uiteenlopende artiesten van het Morc label en tevens met Jessica Bailiff, Michael Anderson (dREKKa), Nathan Amundson (Rivulets), Matt Sweet (Boduf Songs), Richard Youngs en meer. Toch is ze bepaald niet scheutig met haar releases en de laatste, enkele mini’s daargelaten, Marit is alweer van 7 jaar geleden. Nu is ze terug met haar derde full-length, de lp Debris. Haar narcotiserende zang staat hierbij centraal. Deze omwikkelt ze met skeletachtige muziek die het midden houdt tussen drones, folk en dark ambient. Hierbij krijgt ze rugdekking van Steve Marreyt (Edgar Wappenhalter, Silvester Anfang, Luster) en Yumi Verplancke (Luster). Alleen die stem van Monseré is al genoeg om het bloed in je aderen te doen stollen, zo intens en wonderschoon. Die kale omlijsting zorgt voor de extra franje. Het is een licht mysterieus en buitengemeen majestueus geheel dat liefhebbers van Half Asleep, Grouper, Jessica Bailiff, Crescent, Richard Youngs, Chantal Acda en His Name Is Alive ook wel zal interesseren. Muziek vol pure schoonheid om ademloos naar te luisteren en stil van te worden.

 

The Notwist – Superheroes, Ghostvillains + Stuff (2cd, Alien Transistor)
De Duitse band The Notwist is er één waar ik van hun hardcore begin ben meegegroeid naar het meer elektronisch en jazz georiënteerde indiegeluid van nu. Altijd met een fijne melancholie en gewoonweg met muziek die het verschil weet te maken. Daarnaast zijn ze het moederschip van vele andere projecten waar ze deel van uitmaken, van Tied+Tickled Trio, Village Of Savoonga, Ogonjok en Rayon tot Lali Puna, Ms. John Soda, Alles Wie Gross en 13 & God. Live is het ook altijd anders dan op hun albums, hetgeen ze eerder op hun cd Your Choice Live Series (1994) al hebben aangetoond; en natuurlijk tijdens de concerten die ik bezocht heb. Die eerste liveplaat is zelfs een kantelpunt geweest naar een nieuwe sound. Zo’n vaart zal het niet lopen met Superheroes, Ghostvillains + Stuff, hun tweede live album verkrijgbaar als dubbel cd of driedubbele lp. Naast Markus (zang, gitaar, draaitafels) en Micha Acher (bas, keyboards) zijn het Max Punktezahl (gitaar, keyboards), Cico Beck (elektronica, gitaar, percussie, keyboards), Karl Ivar Refseth (vibrafoon, percussie) en Andi Haberl (drums, (elektronische) percussie) die ten tonele verschijnen. De kwaliteit van het livemateriaal is hier waanzinnig goed, alleen heb ik zo’n hekel aan dat geklap en geluit dat je veelvuldig tussendoor hoort. Doodzonde! Dat heb ik toch andere bands wel veel beter horen doen. Voor de rest is het wel een machtige doorsnede uit hun werk die ze hier op net of drastisch andere wijze presenteren. Dat maakt het ook de moeite waard.

 

Agnes Obel – Citizen Of Glass (cd, Play It Again Sam)
De Deense zangeres en pianiste Agnes Caroline Thaarup Obel debuteert in 2010 met haar prachtige cd Philharmonics. Hierop vind je stemmige en dromerige muziek die past bij de herfst. Ze krijgt daarbij hulp van gasten op drums, gitaar en diverse strijkinstrumenten. Ze teert lang op het succes van dit album en komt pas drie jaar later met het vervolg Aventine. Ze gaat verder waar ze gebleven is en legt wel een meer doorleefd geluid aan de dag. Met haar bitterzoete maar fluweelzachte stem zingt ze over de minder vrolijke zaken des levens. Gastmuzikanten op diverse strijkinstrumenten, gitaar en harp voorzien het geheel van een ontroerend randje. Nu zijn we weer drie jaar verder, is het herfst en komt Obel heel toepasselijk met haar derde cd Citizen Of Glass. Obel (zang, koor, percussie, piano, mellotron, spinet, celesta) omringt zich wederom met diverse muzikanten op cello’s, viool, trom en trautonium. De muziek is breekbaarder en ingetogener dan voorheen, waardoor haar toch al dromerige en licht mysterieuze sound nog meer impact heeft. Met enige regelmaat roept de muziek associaties op met Bel Canto, Cocteau Twins, Emiliana Torrini, Ane Brun en Lotte Kestner, zij het met geheel eigen geluid. Het is weer van een bijzondere schoonheid wat ze hier in 41 minuten voorbij laat komen.

 

öOoOoOoOoOo – Samen (cd, Apathia)
De hoes is al meermaals van Facebook verwijderd vanwege al het getoonde bloot, dus hebben de leden van öOoOoOoOoOo hun album Samen daar nu als tekening staan. Ze beschikken over humor, dat blijkt uit alles. Neem nu alleen hun bandnaam, die spreek je uit als Chenille, ofwel “Rups” hetgeen meteen de naam verduidelijkt. In het Nepalees is dat कमला. Het is maar dat je het weet. De groep wordt gevormd door zangeres Asphodel (aka Aurélie Raidron), voorheen zingend bij de experimentele avant/metalband Pin-Up Went Down en de gothic metalbands Ad Inferna en Penumbra, plus multi-instrumentalist Baptiste Bertrand. Ze worden op het hele album bijgestaan door drummer Aymeric Thomas (Pryapisme) en krijgen links en rechts nog hulp van gasten op cello, saxofoon en gitaar. Asphodel beschikt over een geweldige strot, waarmee ze zowel poppy en soulvol als demonisch en brullend uit de hoek kan komen. Een vrouwelijke Mike Patton. Betrand vouwt daar fijntjes een coherente mix van metal, avant-garde, noise, soul, trip hop en dark pop muziek omheen. Ze variëren nogal eens qua stijl, ook binnen de tracks, maar je moet het ergens zoeken tussen Rïcïnn, Corpo-Mente, The Gathering, Mr. Bungle, Lamb, Babes In Toyland en Made Out Of Babies. Mooi maar dan op megalomane wijze, lekker maar volslagen lijp en onvoorspelbaar opzwepend.

 

Sarasara – Amorfati (cd, One Little Indian / Konkurrent)
Achter Sarasara gaat een Franse singer-songwriter schuil, die bovendien graag experimenteert met elektronica. Ze werkt op haar debuut Amorfati samen met niemand minder dan Matthew Herbert, die voor de lekkere groove zorgt. Maar het zijn toch vooral die mysterieus fluisterende en licht geknepen vocalen, de ludiek elektronische ritmes en vondsten die het verschil weten te maken. Soms klinkt het haast alsof de Cranes geremixt wordt door Flying Lotus, terwijl je op andere momenten naar een samenwerking tussen Little Aïda, Antenne, Birds Of Passage, Feverdream en Tricky lijkt te luisteren, of wat mij betreft Björk die door de mangel van Aphex Twin wordt gehaald. Het moge duidelijk zijn dat het lastig is een vinger te leggen op haar muziek, maar dat deze wel ontzettend weet te intrigeren door haar mistige en tevens wonderschone geluid. Een ongrijpbare schoonheid.

 

Kirsti Stassinopoulou & Stathis Kalyviotis – NYN (cd, Riverboat/ World Music Network)
De Griekse zangeres Kristi Stassinopoulou draait al geruime tijd in de traditionele Griekse muziekscene. Haar solowerken zien al sinds 1986 het licht en bevatten folk, maar ze experimenteert er ook graag bij. Alles wordt gedragen door haar wonderschone zang. Inmiddels heeft ze naast haar eigen albums er ook alweer twee met multi-instrumentalist Stathis Kalyviotis gemaakt, waarmee ze een bijzondere combinatie van endechno combineren met elektronica en experimenten. Hun derde worp NYN (oud Grieks voor “nu”) is. Die titel is bewust gekozen, een oud woord maar in het heden van toepassing. Met hun album roepen ze eigenlijk op niet naar zowel het wazige verleden (met de bankencrisis die voor een enorme armoede heeft gezorgd) als de onzekere toekomst te kijken. Gewoon leven in het hier en nu. Muzikaal gezien brengen Kristi (zang, Indiaas harmonium) en Stathis (laut, live-looping, elektronica, keyboards, bas) een mengelmoes van rembetika, endechno, Byzantijnse ingrediënten, psychedelische rock, hedendaagse elektronica en allerhande experimenten. Hierbij krijgen ze nog steun van 7 muzikanten op bas, percussie, sopraansaxofoon, bouzouki en zang. Dat alles levert een bijzonder geheel op, dat eigenlijk traditie uitademt maar dat niet per se is. Net als de Griek van nu, die het DNA van vele generaties draagt maar in het heden leeft. In de tweede track “I Know Nothing” lijken ze zelfs een knipoog naar The Clash te maken (“Should I Stay Or Should I Go”). Het merendeel is toch een troostende pracht; een muzikale pleister op de wonden die vergeten moeten worden. Hun allerbeste!

Luister Online:
NYN (albumfragmenten)

 

Jan Swerts – Schaduwland (cd, Universal Music Belgium)
De Belgische componist, pianist en zanger Jan Swerts heeft het vermogen schoonheid te produceren die haast zeer doet. Dat heeft hij al laten horen op zijn album Weg (2010) en het prachtig getitelde vervolg Anatomie Van De Melancholie (2013). Hij beweegt zich ergens tussen neoklassiek, minimal music en singer-songwritermuziek in. Op zijn vorige albums, die na verloop van tijd dieper onder de huid zijn gekropen, mis ik ondanks de schoonheid soms wel een eigen smoel. Al zijn de emotionele arrangementen wel heel erg sterk. Dat het nóg beter en vooral ook eigenzinniger kan bewijst hij wel met zijn nieuwe cd Schaduwland, waar hij weer mag rekenen op de fraaie illustraties van Stijn Felix. En een gelegenheidsband met bugelspeler Jon Birdsong (Black Flower, Beck, Calexico), gitaristen Gianni Marzo (Isbells, Marble Sounds) en Dirk Serries (Vidna Obmana, Yodok III, Fear Falls Burning), gitarist/toetsenist Kevin Imbrechts (Illuminine, Mosquito), drumster Karen Willems (Inwolves), violisten Cédric Murrath (The Mob, Golden Symphonic Orchestra), cellist Sam Faes (Scala, Kamino) en contrabassist Joeri Vaerendonck (W. Victor). Maar daarnaast treedt er nog een waar leger van 16 gasten aan met hobo, fagot, sopraansax, basklarinet, klarinet, basfluit, dwarsfluit, gitaar, percussie, violen, altviolen, cello’s, contrabas en eufonium (tenortuba). Dit om de ambities even duidelijk te onderstrepen, want de muziek zelf blijft behoorlijk ingetogen en intiem. Alle 14 Nederlandse titels bevatten een naam, meestal van een vrouw, die steeds korter wordt. Zo begint het met “Rustig. Martha, Het Is Allemaal Voorbij. Er Is Geen Enkel Gevaar Meer.” En het eindigt met “Jef” en een titelloze track, tevens het meest kale stuk. De titels vormen als het ware een punt naar beneden en wijzen letterlijk het “schaduwland” aan dat zich veelal onder ons bevindt. Swerts weet weer een unieke combinatie te leggen tussen vorm en inhoud. Overigens worden de nummers met de Nederlandse titels veelal in het Engels gezongen, waarbij Swerts een magnifieke falsetstem in huis blijkt te hebben, al zingt hij ook lager of niet. Maar bij alles dringen zich emoties en beelden op, wat gezien de 4 opties bovenaan de achterkant van de cd wellicht niet zo vreemd is, want daar staat: A. Schok & Ontkenning, B. Woede & Vlucht, C. Depressie, D. Aanvaarding ? Thema’s voor deze muziek om over na te denken en zaken die je diep raken in combinatie met de muziek. Daarbij is het totaalplaatje gewoonweg te mooi om in de schaduw te verblijven. Het is geschikt voor fans van Philip Glass, Nico Muhly, Wim Mertens en Nils Frahm, maar ook voor die van Bon Iver, Peter Broderick, Glacis en Antony And The Johnson hoog hebben zitten. Nu is het in één keer raak.

---

Martijn

Marie Davidson Adieux aux Dancefloor
Het nieuwe album van Marie Davidson heeft meer dan eerdere albums een link naar de dansvloer, zoals de titel suggereert. Niet dat het nu gelijk heel dansbaar is te noemen en feestelijk is de koele minimal wave van de Canadese al helemaal niet. Nu ben ik niet de grootste dance-fan, maar op deze manier kan ik het wel waarderen. Net zoals ik geen bijzondere gevoelens heb bij de Franse taal, bij Davidson vind ik het prachtig, al zijn de Engelstalige nummers niet per sé minder.

40 Watt Sun Wider Than The Sky
De herfstblaadjes vallen en dat is de beste tijd voor Patrick Walker om een album te droppen. Met een naam uit een Marilliontekst gaf hij al aan dat doom metal een wat de eng hokje is en op het tweede album onder die naam is de doom volop aanwezig maar de metal is wel wat minder. Het tempo is natuurlijk laag, maar de vervorming op de gitaren is vrij mild en dus veel minder heavy dan op het debuut. Meer ruimte voor mooie, bijna jazzy, akkoorden en zijn klagerige zang dus. Soms hoor ik er zelfs een beetje Talk Talk in. Een prima soundtrack voor deze grijze dagen.

Comments

comments