Je hoort altijd wel van die verhalen over die Libiërs, maar Kadafi dat was ook geen lieverdje hoor. Maar hij is dood en nog veel erger, de Javaanse neushoorn is uitgestorven in Vietnam. Wat deed hij daar dan ook? Er zijn er nog maar 50 van in hoe kan het ook anders, Java. Ook onsamenhangend zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Ricardo Villalobos & Max Loderbauer, Yob, Thus:Owls, White Hills, Birds Of Passage & Leonardo Rosado, Dez Mona, Iceage, My Brightest Diamond, Tarwater, Yann Tiersen, Tom Waits, John Zorn, Cian Nugent, Gunn-Truscinski Duo, Ursula Bogner, نجاة الصغيرة, Veslefrekk, Humcrush + Sidsel Endresen, Tim Hecker en Meg Baird.
Ricardo Villalobos & Max Loderbauer – Re: ECM
Maanden geleden al aangeraden door Omar, regelmatig in stukjes geluisterd, maar nu pas volledig ingedaald. En goed ook. Indrukwekkend wat de twee mannen met het bronmateriaal van jazz/klassiek/avantgarde label ECM hebben gedaan. Herkenbare flarden Arvo Pärt worden volledig gedeconstrueerd en in een compleet nieuwe setting ingepast. Jazz van de 22e eeuw, ambient, maar vooral: kosmische muziek, niet van deze wereld. Als je me kwijt bent, kom me hier maar zoeken dan.
Yob – Atma
Ik heb het weer geprobeerd met Yob. Wereldberoemd in het Roadburn-universum. En toch haak ik weer af, ook bij deze nieuwe. Reden: de zang. Die vind ik gewoon lelijk. Leidt teveel af van de fabuleuze riffs en de monumentale songs. En dan hoor ik Subscollega Thijs al roepen “it’s the guitar, stupid!” maar dat is niet genoeg. Ja, dat vind ik zelf ook stom. Maar ik kan me er niet overheen zetten. Dus laat ik Atma fijn liggen.
Thus:Owls – Harbours
Liever zet ik mijn geld op Harbours van Thus: Owls, donkere, eigenzinnige pop, met van die fijnzinnige melancholie die ze alleen in Scandinavië kennen. Wegdromen is er niet bij; teveel ruwe randjes, teveel onvoorspelbaarheden. Vraagt om vinylversie, maar ben ik nog niet tegengekomen; is al lastig om aan de cd te komen.
White Hills – H-p1
Live afgelopen zaterdag teveel lijdend aan “kijk mij eens de ultracoole rockgast te zijn” en daardoor niet echt genietbaar (recensie op www.zwartgoud.net), maar de plaat blijft geweldig: psychedelische stoner meets spacerock meets garagerock meets drone. Oude Monster Magnet in de blender met Velvet Underground, vuig rocken en aansluitend heerlijk dronen en wegzweven. Niet te rijmen met die macho podiumpresentatie.
Birds Of Passage & Leonardo Rosado – Dear And Unfamiliar (cd, Denovali)
De aan de grond nagelende, spookachtige combinatie van Low, Glissandro, Sigur Rós, Slowdive, Cocteau Twins en Jessica Bailiff op hun eerdere wonderschone release dit jaar krijgt nu gewoon alweer een vervolg. De Nieuw-Zeelandse formatie rondom Alicia Merz werkt hier samen met de Portugees Rosado (aka Sunterminal). Het is allemaal meer mistig en experimenteel, maar zeker niet minder mooi. Alicia Merz is de Godin van de duistere mist. Fluisterrijke pracht voor diep in de nacht.
Luister Online:
We’ll Always Have Paris / Of Your Charm
Dez Mona – Sága (cd, 62TV Records)
Het Belgische Dez Mona vormt al jaren een prachtige vreemde eend in de muziekwereld. Ze laten zich dikwijls beluisteren als een popband, maar brengen uitstekende avant-garde met een jazzy en soulvolle inslag. Per album pakken ze grootser uit. Nu hebben ze een soort moderne opera geschreven en werken intensief samen met het BOX orkest (Baroque Orchestration X) om hun schitterende ballades ten gehore te brengen. Muziek als weerspiegeling van onze tijd, een poëtische uiting van onze innerlijke en uiterlijke wereld. Het is een aangrijpend, overdonderend en onbeschrijflijk mooi album geworden vol klassiek, jazz, pop, minimal music en avant-garde die ze op theatrale en emotionele wijze aan de man brengen. Ruim een uur lang nagelen ze je compleet aan de grond.
Luister Online bij Myspace:
Carry On / Beyond Redemption / Jack’s Hat / Road
Iceage – New Brigade (cd, Escho/Abeano)
Deze formatie uit Denemarken combineert post-punk en hardcore op uiterst lekkere wijze. En uiteraard waart de ziel van Joy Division, of beter gezegd Warsaw door de muziek. Alleen laten ze dat wel meer richting A Place To Bury Strangers opschuiven. Dus de nieuwe brigade blaast vooral nieuw leven in oude genres, maar dan wel op pakkende en gewoonweg heerlijk overrompelende wijze met puntige, korte songs.
Luister Online bij Myspace:
White Rune / New Brigade / Collapse / Never Return / Count Me In
My Brightest Diamond – All Things Will Unwind (cd, Asthmatic Kitty)
Shara Worden werkt op haar nieuwste, derde album intensief samen met het kamerorkest yMusic. Vorig jaar werkt ze ook al in meer klassieke setting met Sarah Kirkland Snider. Nu helemaal op eigen benen en het past haar goed. Ze heeft altijd al dat licht theatrale en Barokke gehad, wat nu met orkest schitterend uit de verf komt. Indiepop in een prachtig klassiek jasje!
MP3:
Reaching Through To The Other Side
Tarwater – Inside The Ships (cd, Bureau B)
Dit is het elfde album dat ze sinds 1996 hebben gemaakt en toch zijn ze nog steeds niet bij het grote publiek bekend; zelfs niet in alle gerenommeerde platenzaken bleek. Geeft niks. Ronald Lippok is naast deze band overigens ook actief in To Rococo Rot met zijn broer Robert, maar ik ben in eerste instantie een fan van het eerste uur van Tarwater. Een neo-krautrock/indierock/postrockband die het beeld van de muziekwereld net anders inkleuren dan de rest en daarmee een licht pionerende rol vervullen. Deze nieuweling is weer een heerlijk onderkoeld elektronisch geheel, de zang incluis, waar het beste van hun kunnen naar boven komt. Elektronische kraut- en post-rock pur sang met een lekkere avant-gardistische twist. Tarwater blijft een band waarbij je niet het schip in zal gaan.
Luister Online:
Photographed / In A Day / Get On / Sato Sato (snippers)
Yann Tiersen – Skyline (cd, Mute)
Vergeet de lekkere riedeltjes, maar denk aan een opvolger van het vorig jaar verschenen Dust Lane. De Franse componist Tiersen is nu echt aan het rocken geslagen. Voorheen grossierde hij in prachtig repetitieve muziek, lichte experimenten en filmische rock, wat toch 14 albums heeft opgeleverd (inclusief een aantal liveplaten en één met Shannon Wright), waarop artiesten als Lisa Germano, Matt Elliott, Elizabeth Fraser, Françoiz Breut, Dominique A. en leden van Calexico te gast zijn geweest. Daarnaast zoekt hij altijd wel het experiment op door samen te werken met Bästard en 2 jaar geleden nog met het project This Immortal Coil. Nu is Tiersen een noeste rocker geworden, maar wel nog steeds één met oog voor de fijne details, wat alleen al blijkt uit het immense arsenaal aan instrumenten. Hij werkt met een aantal Het is zijn meest gewone album tot nu toe, maar zelfs daar is hij sterk en steekt hij ver boven de middelmaat uit. Aan het eind wordt het nog even wat rustiger en in de slottrack hoor je Peter & Heather Broderick, Efterklang en Daniel James op stemmige wijze meezingen. Tiersen is hot.
Luister Online bij Soundcloud:
I’m Gonna Live Anyhow
Monuments
Tom Waits – Bad As Me (2cd+boek, Anti)
Waits is voor mij verplichte kost. Om de zoveel jaar vindt hij zichzelf weer opnieuw uit en weet hij te blijven boeien. Ik bedoel, hij zal nooit ineens als een nachtegaal klinken, Waits blijft Waits. Maar op deze nieuwe cd, tijdelijk verkrijgbaar als groot formaat boek en een extra schijfje, klinkt hij echt als herboren. De zang is dynamischer, de muziek meer opzwepend, swingend, gevarieerd en gewoonweg verrassender. Het danst, schuurt, swingt, ontroert, gromt, duwt, omarmt en nog veel belangrijker het vermaakt. Waits is hier weer op z’n best. En leuk dat Keith Richards eindelijk in een leuke rol te horen is en naast hem artiesten als Flea, Marc Ribot, Patrick Warren, Les Claypool en vele anderen, maar het circus draait om hetgeen Waits brengt. En dat bevalt me meer dan uitstekend. Zo kan hij nog wel 20 jaar mee.
Luister Online:
Back In The Crowd / Bad As Me
John Zorn – A Dreamer’s Christmas (cd, Tzadik)
Joden en kerstmis, dat gaat niet samen. Toch weet Zorn op deze nieuwe schijf 7 klassieker en 2 zelf geschreven kerstnummers in een fraai jasje te stoppen. Uitvoerenden zijn hier de overbekende artiesten Marc Ribot (gitaar), Kenny Wollesen (klokkenspel, vibrafoon), Joey Baron (drums), Jamie Saft (keyboards), Trevor Dunn (bas) en Cyro Baptista (percussie). Er blijft weinig over van de kerstriedels, maar je krijgt er lekkere avant-jazz en free-jazz voor terug. Geen sleetje rijden van een heuvel, maar een ingewikkeld parcours te voet waar wel genoeg zoetigheid wordt aangeboden. Op een aantal plekken duikt ook de stem van Mike Patton op, maar vooral in de slottrack “The Christmas Song”. Niet wereldschokkend, maar wel een heel leuk alternatief op de standaard kerstplaatjes. En het eind is mierzoet.
Cian Nugent – Doubles (lp, VHF Records, 2011)
Ik keer zelden met lege handen terug van een festival. Afgelopen weekend liet ik op het Graag Traag festival mijn oog vallen op het laatste werk van de Ierse gitarist Cian Nugent, Doubles. Net als in de voormalige gelatinefabriek in Hasselt (ok, hij speelde één toegift) bestaat deze lp uit twee langgerekte composities, geïnspireerd door countryblues uit de John Fahey-stal. Echter, door ook invloeden uit klassieke componisten en hedendaagse improvisatiescene te gebruiken tilt de talentvolle Nugent zijn muziek naar een hoger plan. Zijn gitaarspel is ontspannend, meditatief en bedwelmend, met een ietwat ingedutte stemming tijdens het optreden als bewijs. Toch werkt hij niet met repetitie, maar met subtiele veranderingen en toevoegingen, wat Doubles dan ook weer spannend maakt.
Gunn-Truscinski Duo – Sand City (lp, Three Lobed Recordings, 2010)
Een eerder hoogtepunt op het Graag Traag festival (zie hierboven) kwam op het conto van gitarist Steve Gunn en drummer John Truscinski, die elkaar al kenden van het drone folk trio GHQ. Gunn is een veelzijdig gitarist, die zijn psychedelische primitieve blues de vrije loop laat en zeker niet te betrappen is op herhaling. Dat zijn manier van improviseren intuïtief door Truscinski wordt aangevoeld is indrukwekkend te noemen. De keuze om deze lp aan te schaffen was snel gemaakt. Ook omdat al het materiaal live en zonder overdubs op het vinyl is beland, en dus het tevreden gevoel na het optreden uitstekend weet te reproduceren.
Ursula Bogner – Sonne = Blackbox (lp, Faitiche, 2011)
Achter deze mysterieuze Duitse huisvrouw uit 1946, naar verluid tevens een excentriek farmaceut met bijzondere hobby’s, zou volgens de geruchten een al dan niet verklede Jan Jelinek schuilgaan. Hoe dan ook, uit de “archieven” van Faitiche is weer wat retro-elektronica opgedoken van deze dame, uit de periode 1970 tot en met 1985. Net als bijvoorbeeld de vergelijkbare Daphne Oram bevat haar muziek primitieve, minimale droning composities met een onderhuidse complexiteit. De 15 nummers ademen wel degelijk historie, en klinken alsof ze uit apparatuur uit die tijd voorkomen: een plat en koud geluid, waarbij de hier en daar een half-zingende, half-sprekende vrouwenstem weer wat warmte brengt. Maar het album zal vooral fascineren vanwege de historische waarde, en die is nogal twijfelachtig. Vinylliefhebbers worden hier helemaal in het ongewisse gelaten, tenzij ze de cd versie aanschaffen. Die bevat een boekwerk van 126 pagina’s waarin door middel van tekeningen, foto’s, teksten en ander materiaal naar bevestiging wordt gezocht voor het bestaan van Ursula Bogner.
نجاة الصغيرة ڤيتارة الغناء العربي
In Latijnse karakters bekend als Najat Essaghira, Nagat, Najet Al-Sagheerah of Naget El Saghira … daarom hanteer ik liever het stukken eenduidiger Arabisch schrift. Ik had al een plaat van haar op mijn HD met daarop heel aardige populaire, georkestreerde Arabische muziek. Via het leuke blog Anywhere else but here today… ontdekte ik dat ze in de jaren zestig een paar hele leuke crossovers heeft gemaakt. Invloeden uit westerse pop, met mellotrons en twangende gitaren. Wat Googlen leverde een 10-delige cd-set op waar dit werk verstopt zit tussen de meer klassiek georiënteerde 20 en 30 minuten durende live-opnames. Prachtig!
Veslefrekk Valse Mysterioso
Humcrush + Sidsel Endresen Ha!
Veslefrekk werd na toetreden van Deathprod Supersilent. Storløkken, Vespestad en Henriksen maken echter niet het lawaai wat je op de eerste drie delen van dat groepje vindt. Het is vrij melodieus en toegankelijk, luister bijvoorbeeld naar het funky China Waltz. Dat is dan net weer geen wals, maar zoals de naam al suggereert staan die er ook op (en daar hou ik van). Prima plaat dus! Net als de nieuwste van Humcrush, waarin Storløkken met drummer Strønen al drie platen lang een stijgende lijn laat zien. Op Ha! voegt stemkunstenares Sidsel Endresen zich bij het tweetal. De improvisatiebenadering blijft hetzelfde, misschien iets meer jazz in traditionele zin, hoewel de keyboardklanken altijd die onaardse Supersilent-sfeer garanderen. En net als met Veslefrekk ben ik weer rijkelijk laat en is het optreden in het Bimhuis in 2008 aan mijn radar ontglipt. Hopelijk volgt er een herkansing naar aanleiding van dit verse plaatwerk.
Tim Hecker – Ravedeath, 1972 (Kranky)
De eerste van twee releases die dit jaar van Tim Hecker is uitgekomen (de opvolger verschijnt eind deze week). Op dit album horen we deels het bekende geluid van Tim Hecker terug, maar waar in het verleden met name gitaar een geluidsbron was hebben we hier te maken met een kerkorgel als basis. De stukken zijn in een IJslandse kerk live opgenomen en later in de studio licht bewerkt.
Mede door deze geluidsbron grijpt hij weer meer terug naar een ouder geluid dat we ook al hoorden op Harmony in Ultraviolet. Het geluid is meer drone gebaseerd dan op An Imaginary Country en hiermee ook een stuk zwaarder in geluid.
Een sombere plaat in sombere tijden. Een zo als we het hier graag horen.
Kranky
Meg Baird – Seasons On Earth (Drag City/Wichita Recordings)
Het is even wachten geweest op een nieuwe plaat van Meg Baird, de zangers die ook bekend is van Espers. Na haar solo debuut album Dear Companion heeft het 4 jaar geduurd tot Season on Earth. Het wachten was het echter waard. Op Seasons On Earth horen we wederom de gevoelige folk liedjes van Baird terug maar waar ze het op haar debuut nog solo deed, krijgen we nu ook extra muzikanten te horen. En niet alleen dat is een verandering, ook hier maar twee covers, wat precies omgekeerd is met Dear Companion.
De nieuwe composities zijn zeer aangenaam om te horen en lijken zowel uit haar eerdere solo werk als uit het werk van Espers te putten. Het zoekt een middenweg, en die middenweg is een fijne. Liefhebbers van de meer tradiotionele Britse folk weten wat ze moeten doen. Een aanrader.
Wichita