De Subjectvisten vinden Johan Nijenhuis veel enger dan een zwarte Sinterklaas. Verder, een tsunami van de islam, soit. Een tsunami bij de islam vinden we niet leuk. Ook weer een ware tsunami aan zwarte, enge releases in onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Piiptsjilling, Oval, alva noto, Deftones, Codes In The Clouds, Our Broken Garden, The Sight Below, Tears Run Rings, That Summer, Twin Shadow, Tal Weiss, Edgar Wappenhalter, De Tuinen, Brian Eno, The War On Drugs, Ghost, Shobaleader One, Songs:Ohia en Low. We heten welkom: Tjeerd!!!
Piiptsjilling – Wurdskrieme
Wat een immense pracht! Kan niet anders zeggen, Piiptsjilling deel 2 (de eerste nog ‘gewoon’ uitgebracht onder de naam Machinefabriek & Jan Kleefstra) is waanzinnig mooie drone/ambient, donker en somber, met ruwe randjes en spannend gekraak en gepiep. De extra plus komt dan van de bijna nihilistisch klinkende voordracht van dichter Jan Kleefstra in het voor Limburgers vervreemdend klinkende Fries. Ee van de hoogtepunten van 2010.
Oval – O
De terugkeer van de glitchmeister klinkt bij het eerste nummer verdacht veel als outtake van zijn project So (22e eeuwse pop met Japans zuchtmeisje), dus dan ben ik direct verkocht. Daarna komen er plots drums opzetten – zowel groovend als vrij improviserend – en wordt het wel anders maar niet minder boeiend. Het is een dubbelaar met 70 tracks, waarvan 50 op de tweede cd; korte schetsen, fragmenten, glitchend, melodieus, licht melancholiek, en hoewel het 50 afzonderlijke tracks zijn kun je het ook beluisteren als één lange zeer afwisselende compositie. Fascinerend als concept, maar uiteindelijk draait het wat mij betreft om het resultaat, en ja: erg mooi.
alva noto – For Two
Nog meer soundscapes en glitchende elektronica! Zoals altijd klinkt alva noto afstandelijk en kil, donker en dreigend, met af en toe staccato opdoemende bliepjes en ruis. Een kale plaat vol ruimte en leegte, eentje die voorstellingsvermogen vereist want anders is het wellicht niet meer dan ‘geluid’ – zoals voor mijn wederhelft die hier totaal gestoord van wordt. Maakt niet uit, ik vind het prachtig.
Deftones – Diamond Eyes
Nee, wederhelft heeft veel meer op met slepende rock – Alice In Chains is haar favoriet – en dan komt de nieuwe Deftones bij haar beter aan. Ik ging luisteren zonder hoge verwachtingen, en dat is dan een prima manier want het blijkt de beste sinds White Pony: Korte compacte songs, erg melodieus, weinig boos geschreeuw, fijn melancholiek, erg energiek. Niet zo donker als de witte pony, maar die extra dosis new wave plus een onsje luchtigheid staat de band verrassend goed. Heel fijne plaat. Direct concertkaartjes gekocht.
Codes In The Clouds – Paper Canyon Recycled (cd, Erased Tapes)
Nu we toch aan het recyclen zijn, vorig jaar heb ik het volgende over hun cd Paper Canyon geschreven: “En alweer een post-rock band met zachte en harde momenten. Zitten we daar op te wachten? Nou eigenlijk wel, want het vijftal Codes In The Clouds bouwt ijzersterke composities. Ze werken op goede wijze naar hun climaxen, maar laten ook dikwijls de boog gespannen zonder te schieten. Het creëren van emotionele crescendo’s en een goed atmosferisch geheel, die van angstaanjagend hard tot adembenemend mooi en filmisch uiteenloopt, lijken belangrijker dan hard uit de hoek te komen (wat ze wel doen). Daarbij gebruiken ze ook fraaie (geluiden van) toets- en strijkpartijen en elektronica om de boel op te leuken. Zo doen ze wel denken aan Explosions In The Sky en 65daysofstatic maar ook aan Caspian, Godspeed You! Black Emperor en Sigur Rós. Energiek, gevarieerd en innemend album.” Zoals de titel al doet vermoeden wordt dat album nu geremixt of gerecycled zoals ze dat zelf noemen door diverse artiesten. Deze maken stuk voor stuk fraaie mixen die dicht bij de mixers blijven, maar met overduidelijk de muziek van Codes In The Clouds erdoor. Yourcodenameis:milo, iambic, Rival Consoles, The Soul's Release, Tom Hodge, The Echelon Effect, A Dancing Beggar, Worriedaboutsatan, Library Tapes, Machinefabriek en Nils Frahm hebben een aantal van hun nummers onder handen genomen. Het levert een fraai allegaartje op dat zeer de moeite waard is.
Luister Online bij Myspace:
Distant Street Lights (Iambic Remix)
Our Broken Garden – Golden Sea (cd, Bella Union)
Het uiterst melancholische, Deense combo rond de zwoel zingende Anna Brønsted, in feite is het haar soloproject, komt met een tweede album op het kwaliteitsabel Bella Union (van Simon Raymonde, ex-Cocteau Twins), dat ze maar liefst met z’n tienen hebben opgenomen. Ze vormt een perfecte, moderne incarnatie van bands uit de jaren 80 en 90. Live maakt ze overigens ook deel uit van Efterklang, maar van die band hoor je niets terug in de muziek. Anna weet met haar bitterzoete, zwoele en soms ijzige zang de luisteraar al meteen aan zich te binden door een beklijvende, onaardse sfeer neer te zetten. Daarbij komt nog eens die heerlijk dromerige, donkere muziek vol emotionele orkestraties, die een mix is van new wave, 4ad-achtige indie pop en lichte experimenten. Je komt dan ergens uit tussen Björk, Bat For Lashes, Cocteau Twins, Swallow, Lotte Kestner, Chimes & Bells, Bel Canto, Kate Bush en Slowdive. Je kunt dan enkel nog concluderen een ijzersterk nostalgisch maar eigentijds album in handen te hebben. Wonderschoon!
Luister Online bij Myspace:
The Feral / Seven Wild Horses / Garden Grow / The Departure
The Sight Below – It All Falls Apart (cd, Ghostly International)
Dit is het tweede album van het project van Rafael Anton Irisarri. Hier geen neoklassiek zoals hij onder zijn eigen naam altijd maakt, maar duistere shoegazermuziek vermengt met ambient en techno. Op de achtergrond hoor je soms wel zijn typische neoklassieke elementen, maar ze worden hier ingebed door de overige geluiden. In feite klinkt het als een hybride van Gas, Slowdive en Irisarri. Simon Scott (ex-Slowdive) geeft hier ook een paar keer acte de presènce op gitaar en elektronica. Bloedmooie, desolate tracks. Helemaal adembenemend is de Joy Division cover van “New Dawn Fades”, waar Tiny Vipers (Jesy Fortino) de zang voor haar rekening neemt. Subliem tweede album.
Luister Online:
It All Falls Apart (album)
Tears Run Rings – Distance (cd, Clairecords)
Het lijkt deze week wel dat alles in het teken staat van de jaren 80 en 90, want ook dit Amerikaanse kwartet lijkt zo weggelopen uit de stallen van 4ad, Factory en Creation uit die tijd. Ze maken zogeheten droompop en versnijden dat met shoegazersmuziek, new wave, indie en soft noise. Het dromerige aspect overheerst evenwel. De mannelijke en vrouwelijke zang wisselen elkaar af of vullen elkaar aan op uiterst fraaie wijze. Het is al surfen op die nostalgische zee die Slowdive ooit zo mooi wist te produceren, maar dan gemengd met de muziek van bands als Soundpool, Lush, Love Spirals Downwards en Bowery Electric. Het verleden wordt op moderne wijze heerlijk herleefd. Om je oren bij af te likken.
MP3:
Reunion
That Summer – Near Miss (cd, Talitres)
De Fransman David Sanson (zang, keyboards, piano) neemt de tijd voor zijn albums. Zijn eerste komt onder de vleugels van Tony Wakeford al uit in 1993 en de tweede onder toeziend oog van Bernd Jestram (Tarwater) pas in 2001. Met zijn derde cd Clear uit 2005 weet hij eindelijk ook een groter publiek aan te boren, al is het alleen al omdat Sylvain Chauveau erop te horen is. Nu is hij terug met zijn vierde cd, die ook meteen de meest uitgesproken en hardste cd van het stel is. Hij brengt een mengelmoes van new wave, post-rock, neofolk, neoklassiek en chansons. De sfeer is als een zwoele Franse zomeravond, maar wel één waarbij nostalgie en heftige emoties de dienst uitmaken. Hij werkt met een min of meer vaste kern op drums, gitaar, bas, cello en achtergrondzang en tevens sterke gastzangers als Bernd Jestram (Tarwater, Rats Live No On Evil Stars) en Sylvain Chauveau (Watermelon Club, Micro:Mega, Arca, On). David weet een zowel mysterieus ingetogen als duister rockend geheel neer te zetten van hoog niveau. De band vormt één van de beste exponenten van de
Franse underground en Sanson bewijst met zijn zorgvuldigheid en rust in het uitbrengen van zijn albums zijn kwaliteit en talent eens te meer. Hij brengt hier ook een uiterst originele cover van het The Cure nummer “All Cats Are Grey” ten gehore. Een gevarieerd album vol broeierige orkestraties waarop heel veel gebeurt binnen een duister en melancholisch kader. Een meesterlijk album dat nu eindelijk wel eens een groot publiek verdient.
Luister Online:
Near Miss
Twin Shadow – Forget (2cd, 4ad)
Groep van de New Yorkse new waver George Lewis Jr. Hij maakt heerlijk onvervalste synthesizermuziek waarin OMD, The Smiths, AR Kane, Arthur Russell maar ook Xiu Xiu, Ariel Pink’s Haunted Graffiti, Benoît Pioulard en This Mortal Coil in doorklinken. De uit de Dominicaanse Republiek afkomstige zanger zet niet alleen een droefgeestig new wave geluid neer, maar mengt er ook meer complexe elektronica, dance, pop en avant-garde door. Hij past met dit prettige geluid prima op 4ad. Bij Rough Trade krijg je er nog een extra schijf bij van 31 minuten met daarop 7 tracks. Deze bestaan uit 4 mixen door Twin Shadow van nummers van Surfer Blood, Lemonade, Bear In Heaven en Hooray For Earth. Met die laatste band staat er ook een gezamenlijk nummer op. Ook wordt er door Gordon Voidwell een Twin Shadow nummer onder handen genomen. Tot besluit staat er een exclusieve track op. Alles bij elkaar genomen is dit een fantastisch debuut.
Luister:
Tal Weiss – Motion Drawing (cd, EnT-T)
Op haar derde album pakt de Israëlische singer-songwriter het minimaal aan met bijna naakte songs. Haar fraai breekbare stem vormt op dromerige wijze de hoofdmoot. Ze zingt overigens in het Engels. De instrumenten als waterflessen, contrabas, harp, fluit, vibrafoon, gitaar en altviool, veelal door gastmuzikanten bespeeld, worden ook heel minimaal ingezet en laten veel ruimte voor stilte in de muziek. Lisa Germano en Joanna Newsom komen hierbij in beeld, maar in feite is ze hier uniek te noemen. Prachtig desolate en nachtelijke schetsen.
Luister Online:
Afar Alone / The Little Things / Unsleeping Night / Motion Drawing
Edgar Wappenhalter – On The Beach (lp, Morc, 2010)
Edgar Wappenhalter is één van de oprichters van het satanische dronefolk ensemble Silvester Anfang, dat al een aantal jaar de christelijke muziekliefhebber in Vlaanderen de stuipen op het lijf jaagt. Solo kan hij ook wel wat, getuige zijn cassette releases op diverse labels, waarop hij als eenzame muzikant aan de slag gaat met echoënde folk en tapeloops. On The Beach is zijn eerste lp, en niet alleen in die zin anders. De duistere sfeer die de ruisende, repeterende en primitieve instrumentatie neerzet wordt hier en daar ingewisseld voor een warmere en vrolijkere. De titel impliceerde dat al. Soms komt de gitaar bovendrijven, soms rammelt de percussie, maar bovenal wordt On The Beach gedomineerd door spacy keyboardpartijen die geestverruimende effecten veroorzaken. In die zin kan deze lp zich meten de surfpsychedelica uit de jaren zeventig. Toch zijn ook duidelijk de improvisatie en potten- en pannenmentaliteit die we bij Silvester Anfang horen, terug te vinden. Dat levert niet altijd een gemakkelijke luisterervaring op, maar wel een uitdagende.
De Tuinen – II (mp3, Bandcamp, 2010)
Koen van Bommel heeft als ex-Middelburger bij mij al een streepje voor. De veelzijdige muzikant, die onder meer als dj Sir Winston Churchill optreedt, heeft een streepje voor eigenlijk helemaal niet nodig. Met De Tuinen maakt hij op zijn tweede kosmische ambient, daar waar de eerste release nog wel wat krakende samples, glitches en beats bevatte. Met nummers als Rozijnen en Linde doet hij mij vooral denken aan het oudere werk van Raison D’être gecombineerd met de laatste plaat van Köhn. En dat mag je gerust een knap staaltje werk noemen. En beter nog; de muziek van De Tuinen wordt geheel gratis aan de wereld beschikbaar gesteld.
Brian Eno – Small Craft On A Milk Sea (cd, Warp, 2010)
Na wat lieflijke ambient gaat Brian Eno op zijn debuut op Warp Records toch echt de boze kant op, met de gitaar in de hand. Ambient, shoegaze en electro gaan – wanneer het vierde nummer Flint March losbarst – opeens hand in hand. En dat mag je gerust een verrassende wending noemen van de zestiger. Misschien is het de aanwezigheid van Jon Hopkins en Leo Abrahams, misschien is het toch die ontembare drang te vernieuwen die we van Eno kennen. Hij vernieuwt op Small Craft On A Milk Sea in ieder geval zijn eigen geluid, want veel passages doen mij denken aan Trentemøller’s Into The Great Wide Yonder. De composities zijn wel wat agressiever en minder meeslepend; meer een dansplaat dus dan hiervoor genoemde. 2 Forms Of Anger, al eerder op het internet verschenen, is daar een uitstekend voorbeeld van. Daarmee kun je concluderen dat Eno misschien niet meer zo vooruitstrevend is als dertig jaar geleden, maar in ieder geval wel met zijn tijd meegaat.
The War On Drugs – Future Weather (lp, Secretly Canadian, 2010)
De Americana band die mij niet productief genoeg kan zijn heeft zijn derde soundtrack voor een roadtrip door het Midwesten klaar. Oprichters Adam Granduciel en Kurt Vile zijn een tijdje geleden hun eigen weg gegaan, maar ontlopen elkaar nog steeds niet qua geluid. Veel Amerikaanser kun je het niet krijgen: bluesy roots muziek met een flinke dosis gruizige psychedelica vormen de basis, met een whisky-liefhebbende Bob Dylan aan de microfoon. Net als op de voorganger Wagonwheel Blues telt deze lp twee absolute krakers. Baby Missiles pakt opwekkende orgelklanken en de harmonica, terwijl Comin’ Trough juist gaat voor een melancholisch geluid met de zang en de sologitaar in de hoofdrol. De rest is voor sommigen misschien opvulling, vanwege de grote mate van psychedelica en elektronische effecten die aan de luisteraar voorbijtrekken. Het is wel een roadtrip in de stijl van Fear and Loathing in Las Vegas, namelijk. Mij hoor je niet klagen: Future Weather mag dan met nog geen 30 minuten officieel een ep heten, de acht nummers zijn evenveel waard als een volledig album.
Ghost Opus Eponymous
Soft is the new loud schijnbaar. Of het nu door The Devil's Blood komt of door de zaligverklaringen van allerhande old school metal en rock van voorganger Fenriz weet ik niet, maar met Devil en Natur al trappelend op de gang lijkt er een ware trend op handen. Ghost uit Zweden is dus ook ogenschijnlijk opmerkelijk milde hardrock met een flinke, maar wat simplistische, satanische boodschap. Ze hebben een relatief moderne invloed in de vorm van flink wat Mercyful Fate, zeker in Elizabeth waar de falset wel wat lafjes klinkt als je de King verwacht. Mijn eerste gedachte bij de demo's op Myspace was wel: hebben we nu echt nóg zo'n retroband nodig? Maar gedurende de eerste luisterbeurt blijkt Opus Eponymous toch behoorlijk onweerstaanbaar. En nu maar hopen dat Johan Nijenhuis geen lucht van de podiumpresentatie krijgt.
Squarepusher presents Shobaleader One d'Demonstrator
Van de eerste video van Jenkinsons eerste 'band' was ik niet heel erg onder de indruk, niet in het minst omdat je nauwelijks hoort dat het een band is. Squarepushers eigen beats klinken soms nog organischer dan dit toch wel behoorlijk digitaal aandoende groepsproject. Het albums is vaak nogal glad, met veel (vocoder) vocalen, maar nog steeds veel van die lekkere fusion/jazz akkoorden zoals je die wel van 'm kent, maar nu eens niet zo hysterisch. Alleen in afsluiter Maximum Planck duiken ineens metalgitaren op, zij het wat cartoonesk. Revolutionair is het toch niet (gek genoeg, want er is niet zoveel te bedenken wat hierop lijkt), maar gewoon een lekker wegluisterend funkplaatje. Benieuwd hoe dat live gaat werken.
Songs: Ohia – Ghost Tropic (Secretly Canadian, 2000)
Het is herfst, en daar hoort herfstmuziek bij. Ghost Tropic is het donkerste werk dat tot op heden uit de handen van Jason Molina is geschoven. Beknellend, beangstigend maar prachtig op hetzelfde moment. Met minimale middelen wordt een donkere wolk uitgetekend die door de hele plaat heen blijft spoken. Niet bepaald een plaat die je op zet als je ontspanning zoekt. Maar de wijze waarop Molina hier het mes in de onderbuik zet en onder je huid kruipt is subliem. De perfecte weerspiegeling van de herfstdepressie… “Death as it shook you/ You gave it a fool's look/ You said I am an empty page to you”
Low – Trust (Cycle/Rough Trade/Kranky, 2002)
Om in dezelfde contreien van inmense vrolijkheid te blijven zal ook Low deze week in de rotatie een goede vriend zijn. Dit door God gegrepen trio lijkt met elke plaat opnieuw aan te willen tonen dat het leven hier op aarde een naargeestig gebeuren is. De term slowcore houdt een te grote snelheid in zich om Low te vangen. Trust is in mijn ogen hun beste werk. Bijtend traag, donker en tegelijkertijd troostgevend. Als die wraakvolle God die ons dit herfstkabinet heeft geschonken, maar ook die zalvende nieuw testamentische God, die ons zo weer verkiezingen geeft.