DSB is deze week dan eindelijk gebost. Wij zien door de bomen ook het bos niet meer. Maar dat komt enkel door onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Zappa, Pixies, Rammstein, Aaron Martin, Hauschka, Kumisolo, Wild Beasts en "Ecstatic Mutations" en Naldjorlak I, II & III. En keken naar: DSB commercial en Let The Right One In.
Could This Possibly Be A Zappa YouTube Mixtape?
Van Frank Zappa zijn honderden bootlegs uit, waarvan een aantal goede opnames ook op YouTube staan (alleen met geluid dan). Onderstaande nummers zijn soms deels op cd terecht gekomen, andere nog nooit. De mooiste vondst is waarschijnlijk de onwaarschijnlijke disco-bassolo op nr. 6. De melige beelden bij nr. 5 zijn ook niet mis, Zappa duikt daar in de kofferbak van een taxi bij de rest van zijn bagage.
01.Pygmy Twylite (With Coffee Ashland, 1973)
02.Zoot Allures (Osaka, 3 februari, 1976)
03.Hungry Freaks Daddy (Parijs, 26 oktober 1968)
04.Son of Mr Green Genes (Parijs, 26 oktober 1968)
05.Filthy Habits (Osaka, 3 februari 1976)
06.King Kong (Berlin, 15 februari 1978)
07.Twenty-One (Palladium, NYC, 29 oktober 1978)
08.Persona Non Grata (Manchester, 12 februari 1979)
09.Drowning Witch (NYC, 17 november 1981)
10.Fifty-Fifty (Sydney, 25 juni 1973)
11.Spead Monger Blues (Bowling On Charen, NYC, 28 oktober 1978) 12.What's New In Baltimore? (NYC, 17 november 1981)
Pixies @HMH 13-10-2009
Er zijn bands waarvoor ik een uitzondering maak om naar de Heineken Music Hall te gaan. De naam Hall doet het hem vooral, naast de typische ambiance; muzikaal vee samengedreven in een sfeerloze ruimte. Bij de ingang begint de ellende al, een rij om U tegen te zeggen. Daarna word ik gefouilleerd, om te kijken of ik echt geen liposuctie apparaat meegesmokkeld heb om Black Francis te lijf te gaan. Black Francis heet in de Pixies-periode natuurlijk nog geen Frank Black. Daarna muntjes halen om wat te drinken te mogen kopen. De rij is dusdanig lang dat ik en mijn lief besluiten gewoon maar naar binnen te gaan. Daar werken we ons langs het overige vee naar voren. Het is even tot iets na negenen wachten tot de band opkomt. Hieraan vooraf gaan wat arthouse beelden op het grote scherm, die zoals later blijkt ook onderdeel vormen van de show. Ja de Pixies, die enkel hun album Doolittle komen spelen, daarvoor ga zelfs ik naar die oversized bierhut. Dan komen ze op en krijg ik toch weer even kippenvel, meer dan de vorige keer in de HMH maar minder dan de eerste keer lang lang geleden in Paradiso. Gitarist/zanger Black Francis is die man met de buik waar je hoopt dat je er in prikken mag. Gitarist Joey Santiago lijkt geen steek veranderd, maar de pet doet toch enige kaalheid vermoeden. Drummer David Lovering gaat al kalend en met bril binnenkort de geriatrie verrijken, althans zo lijkt het. Kim Deal, kort gekapt en met een glimlach op haar gezicht die niet weg te slaan is, heeft vermoedelijk weer van onze coffeeshops gebruik gemaakt. Maar ze staan er! Kim Deal roept steeds plagerig: “We do b-sides”. En daar beginnen ze ook mee. Onder meer “Bailey’s Walk”, “Weird At My School”, “Wave Of Mutilation”, “Manta Ray” en “Into The White” zijn voor en na de daadwerkelijke Doolittle-set te horen. Tijdens de set roept Kim Deal tot vervelens toe voor Black Francis: “we’re still on side A”. De nummers worden bevlogen en vol verve uitgevoerd met mooie en heel grappige projecties. Op een gegeven moment mompelt Kim Deal zacht: “Now we’re on side B”. Black Francis vraagt oprecht of gespeeld geïrriteerd: “What?”. Kim: “Oh nothing” (en giechelt, samen met een groot deel van het publiek). Ook die kant B komt er fantastisch uit; het is weer even 1989. Na de set is het publiek uitzinnig. Na een paar B-kanten en voor de zoveelste keer terugkomen maken ze de knieval en spelen nog een handvol nummers van de beste Pixies-cd Surfer Rosa & Come On Pilgrim. Ondanks een lichte gehoorbeschadiging en de nadelen die bovenaan beschreven worden, is dit een meer dan geslaagd concert te noemen. Snel naar buiten voor we in de volgende rij terecht komen. Maar eerst nog snel een t-shirt gescored. Ook dat heb ik lang lang geleden gedaan. De Pixies blijven een onnavolgbare band!
Diverse Youtube filmpjes:
Doolittle Live
Rammstein– Liebe Ist Für Alle Da (2cd, Pilgrim/Universal)
Rammstein i s leuk, ranzig en stiekem ook gewoon goed. Hun industriële, gotische rocksound is echter vooral vermaard om de seksuele toespelingen. Vraag aan iemand een nummer en ze roepen “Bück Dich”. Toch kunnen de heren echt wel muziek maken in het verlengde van Die Krupps en Oomph!. Ook op hun zesde cd tonen ze dat aan. Met openingstrack “Rammlied” rammen ze er meteen in dat ze er na 4 jaar weer zijn en waarom. De penissen staan weer strak gespannen en glimmen dat het een aard heeft. Ze zijn er weer klaar voor en klinken fris. Het is veelal snoeihard de zang incluis, Ministry hard, wat wel een nieuw gegeven is. Voor de rest is het ook een oud en vertrouwd geluid met bombastische haast over de top gaande industrial-metal, zware zang met ranzige teksten en koren. Toch dien ze alles met een dusdanig glijmiddel op dat het naar binnen gaat als een popplaat. Er staan zowaar ook Franstalige en Engelstalige stukken op. Het hilarische “Pussy” is te slap voor woorden en toch komen ze weg met: “You’ve got a pussy…I have a dick ah, so what’s the problem? <…> I can’t get laid in Germany”. Het is allemaal retestrak. Er is ook een dubbelcd uitvoering, waar je nog een naspel van vijf nummertjes krijgt, dat toch maar liefst 22 minuten duurt. Rammstein staat weer als een bunker!
Aaron Martin – Chautauqua (cd, Preservation)
Het Australische label Preservation is er één om in de smiezen te houden, want dat begint zich zo langzamerhand echt te ontwikkelen als een optelsom van Type, Kranky, Erased Tapes, Miasmah en Kraak. Na onder meer Richard Skelton, Heather Woods Broderick, Tom Carter en Rand And Holland valt nu ook de beurt aan cellist Aaron Martin, die wellicht eerder al onder de aandacht is gekomen met zijn samenwerking met Machinefabriek. Alle releases zitten gevouwen in een pak papier, zo ook deze. Aaron maakt composities op de cello en bewerkt die met elektronica en (stem)samples. Af en toe voegt hij daaraan stemklanken, want zang kan je het eigenlijk niet noemen, aan toe. Hij komt daarmee op het zeer spannende kruispunt van neoklassiek, experimentele muziek, ambient, glitch en avant-garde. Dat levert uiterst melancholische stukken op die liefhebbers van Richard Skelton, Hildur Gudnádottir, Peter Broderick, Machinefabriek, Danny Norbury en Library Tapes wel zal behagen.
Luister Online bij Myspace:
New Madrid
Hauschka– Small Pieces(mcd, Secret Furry Hole)
Hoewel de naam Secret Furry Hole, maar dat ligt natuurlijk geheel aan mijzelf, bij mij de associatie oproept aan een overbehaarde anus, is het een label dat zich steeds meer op de kaart zet als uitbrenger van exclusieve kleinoden. Glen Johnson (Piano Magic), Peter Broderick en anderen hebben er al exclusieve mini’s uitgebracht op cd, cassette (u weet wel) en cd-r. Nu komt ook Hauschka met een mini cd met 5 nummers van bij elkaar net meer dan 15 minuten. Volker Bertelmann, want zo heet hij in het echt, brengt hierop desolate, filmische nummers op piano en elektronika die tot de verbeelding spreken. Wonderschoon als pas gevallen sneeuw. Voor fans van Peter Broderick, Max Richter, Library Tapes, Sylvain Chauveau en Goldmund.
Luister Online bij Myspace:
Sehnsucht
Kumisolo– My Love For You Is A Cheap Pop Song(cd, Active Suspension)
Kumisolo is Kumi Okamoto uit The Konki Duet, maar nu solo dus. Hoewel solo, ze krijgt een hoop muzikale ondersteuning van Stéphane Laporte (Domotic), Olivier Lamm (O.Lamm), Jona Bechtolt (Yacht), Nick Currie (Momus) en Anthony Keyeux (Hypo), ofwel allemaal van het speelse elektronica label Active Suspension of zusterlabel Clapping Music. Het resultaat omvat zwoele maar uiterst speelse popliedjes, waarbij Kumi lekker bitterzoet zingt. Een bubbelbad vol geluiden, laverend tussen bubbelgum pop, psychedelische pop en elektropop. Zeg maar ergens tussen Cornelius, The Konki Duet, Pizzicato Five en Stereolab in. Lekkerbekkenpop.
Luister Online:
My Love For You Is A Cheap Pop Song (in de playerT)
Wild Beasts – Two Dancers
Juist als grote verdediger van hun bizarre debuut had ik wat aarzelingen hieraan te beginnen. Door de gemengde berichten vooraf zag ik de bui al hangen. Pitchfork was opvallend enthousiast maar File Under en OOR waren al een stuk gematigder. Bovendien sijpelde (naar waarheid) door dat de band “gewoner” was geworden, een grotere rol voor de “normaal” zingende bassist en een minder theatrale stijl. Klopt allemaal en het maakt dit nieuwe, veel drogere album wellicht wat toegankelijker, maar uiteindelijk ook minder interessant. De gestripte versie van Wild Beasts blijkt een Trojaans paard, want juist nu de muziek niet volgestampt zit met tierelantijntjes valt Hayden Thorpe, de Farinelli van de britpop, (vaker) ergerlijk op. Het moment dat ie als een drachtige merrie staat te briesen in All The King’s Men is in die categorie wel ‘t klapstuk. Het lijkt er ook op dat de grotere rol voor zijn op zich uitstekende mede-vocalist eveneens eerder nadelig uitpakt, misschien heeft het iets van doen met minder kans om aan hem te wennen. Nu is zijn stem niet onvermijdelijk, maar werkt (gechargeerd) eerder als een af en toe opduikende vocale eruptie. (Vergelijk het met die mafkees in de Sugarcubes) Ik ga mijn nummer drie uit de 2009-jaarlijst natuurlijk niet onmiddellijk afvallen en net als de vorige keer komt de plaat zeker tot leven na een goede portie luisterbeurten. Het Two Dancers-tweeluik is prima en opener The Fun Powder is catchy én grappig. “This is a booty call, my boot, my boot, up your asshole. (En dat zonder smeermiddelen dit keer)
Let The Right One In (Tomas Alfredson)
Ik keek deze film samen met een liefhebber van Twilight, Anne Rice en meer van dat soort hippe vampierendingen. Had de film van tevoren nog even goed gehypet om de lat hoog te leggen. Resultaat: eerste helft geweeklaag hoe sloom ‘t allemaal wel niet was en tweede helft een gezicht verstopt achter een kussen. Ja, het is maar goed dat ie voor boven de zestien is gekeurd. Uiteindelijk werd ie trouwens “best ok” bevonden. Daar ben ik ‘t mee eens, al wil ik meteen maar even aantekenen dat juist het uiterst trage ritme de film een zekere unheimische kwaliteit geeft. Let The Right One In is ‘t best als de film focust op de vriendschap tussen een jonge sukkel en een meisje-vampiertje. Dat is dan ook het hoofdbestanddeel. Sterker, eigenlijk is de film in alle andere gebieden wat moeizaam. De relatie van de jongen met z’n ouders bijvoorbeeld. Die zijn uit elkaar en de film lijkt te suggereren dat pa homo is. Hoe voorspelbaar Zweeds. Ook het zij-plot rond de buren die ook steeds meer last krijgen van hun buurmeisje voelt nogal overbodig aan en kent ook wat overdreven momenten die afdoen aan de subtiliteit van de film. Dat geldt overigens ook voor het extreem gewelddadige, bijna cartooneske einde, dat ook een moeizame indruk wekt. Nu lijkt het wellicht allemaal niks, maar Let The Right One is zonder meer een enerverende, boeiende en unieke zit. De sneeuw-grauwe beelden zijn doods als het bleke vampiertje én het op school gepeste jongetje die snakt naar wat vriendschap. De orkestrale muziek countert die op slimme wijze met romantische akkoorden. Of er echt van liefde sprake is, is onduidelijk. Geen idee of het vampiertje als tragisch figuur is bedoelt, voor mij blijft ze een dodelijk wicht uit een prima horror-film. Het moment dat ze gedurende de dag in een badkuip ligt uit te rusten en gestoord wordt door een achterdochtige buurman is van Nosferatu-achtige enge schoonheid. Er valt ook nog wel wat te lachen, let maar ’ns op hoe het jongetje als een halvegare continu met z’n mond open door ‘t water van het zwembad ploegt. Zit er soms geen chloor in Zweedse zwembaden? (En dan nog!)
"Ecstatic Mutations" en Naldjorlak I, II & III @ Impakt Festival, Utrecht
Door een samenwerkingsverband van Impakt met het Belgische Kraak hoef ik niet meer naar België voor interessante, experimentele muziek. Dit weekend stonden een interessante zaterdagavond en een adembenemende zondagmiddag. Thomas Brinkmann, naar verluidt een belangrijk man in minimal techno, maakte een bijzondere soundscape met acht draaitafels met de naald in de laatste groef, waar hij vervolgens het mes inzette. Daardoor onstond een spel van interfererende ritmes en door te spelen met echo-effecten en toonregelaars vormde zich diverse geluidsconstructies. Op het verzoek hem op de vingers te kijken werd met mate ingegaan. Na helemaal afgebouwd te hebben vormde een wat lullig ritme van de eerste draaitafel (door de maker begroet met een triomfantelijk glimlachje), het begin van het einde. De volgende act was Arnold Dreyblatt, die op een contrabas die niet alszodanig klonk (ik had het idee dat hij een octaaf of twee hoger gestemd stond dan normaal) door intensief en hamerend te strijken op jacht ging naar boventonen. Het resultaat klonk verrassend veel als een Tuvaans volksliedje (in mijn hoofd had er zelfs letterlijk eentje bij maar ik kan de titel/uitvoerende niet meer herinneren). Met ensemble ging hij daar gewoon mee door, geleid door een motorisch aangedreven wiel met twee plectra wat een gitaarsnaar aansloeg. Ondanks dat metronomische tempo was het resultaat lang niet altijd even strak maar het was niet helemaal helder of dat de bedoeling was. De vreemd befrette gitarist en de tuba-speler maakten allerlei bizarre harmonische constellaties. Het tempo van het 'gitaarwiel' werd door de drummer opgekrikt en men ging nog even zo door tot Dreyblatt achter een mengtafeltje en laptop plaatsnam om een fraaie elektronische drone te maken. Toch leek dat niet helemaal goed te gaan, want de gitarist werd er bij geroepen en er werden zorgelijke blikken op het beeldscherm geworpen en overlegd door de twee. En de drummer maar doorgaan, tot je duidelijk aan 'm kon merken dat hij zich afvroeg hoe lang dit nog zou doorgaan. Beetje vreemd en verward optreden, misschien toch eens wat vaker doen (dit was nogal een uniek gebeuren volgens het programma). Aan ervaring heeft Oren Ambarchi geen gebrek, die lijkt altijd wel op tour te zijn, al dan niet met Sunn 0))). Met jeugdvriend/drummer Robbie Avenaim maakte hij een degelijke soundscape/drone. Helaas was Avanaim nogal druk met z'n cameraatjes en het scherm boven de twee, terwijl hij toch een imposant drumstel (vier computergestuurde bassdrums en allerhande speelgoed) voor z'm giechel had. Als hij drumde klonk dat prima. De zondagmiddag stond in het teken van Eliane Radigue's Naldjorlak, haar eerste akoestische werk. Charles Curtis speelde in opperste concentratie een uur lang alle boventonen die hij kon vinden uit zijn violoncello. Zonder versterking (hoera!), dus soms fluisterzacht en er ontstond een soort gewijde sfeer. Vooral met de strijkstok op de snaren, met de linkerhand slechts zachtjes de flageoletten aanwijzend. Maar ook op het ijzerdraad waarmee de kam is bevestigd ontstonden allerlei microscopische klankwerelden. Zelfs de naald werd bestreken, wat een ruwere klank opleverde. Voor Radigue-begrippen is het 'action-packed', al was het maar door de constant op- en neerstrijkende rechterarm. Daarna was het de beurt aan twee bassethoorns om Naldjorlak II te spelen en de sfeer van de twee houtblazers was meer kalmerend zoals we van Radigue gewend zijn. Sterker nog, wanneer ze zacht speelden leek het opvallend veel op de klank van elektronische composities met de ARP. Met meer volume kwam toch de meer klarinet-achtige klank bovendrijven. Het spel met overtonen liet wat langer op zich wachten dan bij de violoncello, maar toen het eenmaal kwam was het adembenemend. Sowieso was de beheersing van Carole Robinson en Bruno Martinez al een attractie op zich. Voor Naldjorlak III traden de drie muzikanten opnieuw aan om nog eens hetzelfde met z'n drieën te doen. Vaak zacht, maar af en toe ook aanzwellend tot een imposant volume maar altijd zijn er die delicaat fluitende overtonen, als flakkerende geestverschijningen. Ook hier weer die plechtige sfeer waardoor er na de laatste klanken een passende stilte in acht werd genomen alvorens te applaudiseren. Welverdiend applaus, want de muzikanten hebben een bijna onmenselijke prestatie geleverd.