Geheel complottheorieën-vrij is hier weer een:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Black Lips, Bill Callahan, Frankie Cosmos, Brian Eno, Genetic Transmission (2x), Ghoster, Maninkari, Minstrels For Sleepless, Nairod Yarg, Nnamdï, Red Hot Chili Peppers, Russian Circles en WIZRD.
Jan Willem
Black Lips – Apocalypse Love (cd, Fire / Konkurrent)
Ik had werkelijk nog nooit van ze gehoord, maar toch is Apocalypse Love alweer het tiende studioalbum van het Amerikaanse gezelschap Black Lips. En dat is een prettige manier om kennis met ze te maken. Ze brengen hier 13 nieuwe songs ten gehore, die samen bijna 43 minuten duren. Dit is nog het eenvoudige deel om te beschrijven. Hun muziek is andere koek, want die bestaat uit een grillige mix van lo-fi, avant-garde, rap, garagerock, psychedelica, altcountry, postpunk en pop. Als ik er in één zin een heel korte beschrijving had moeten geven zou ik zeggen tegendraadse avant-garagerock uitgevoerd door de Residents, Calexico en The Cramps op een rodeostier en met een baal hooi erbij en gestoken in een Ennio Morricone productie. Maar daar schiet je als lezer niks mee op en in feite gebeurt er nog veel meer dan dat. Ze trakteren je op een onnavolgbare en meeslepende trip vol eigengereid geluid. Ik nodig je uit om dit allemaal zelf te ervaren middels onderstaande link, want dat schopt waarschijnlijk meer kont dan wat ik hier heb opgeschreven. Het kost alleen wat tijd, maar is niet het eind ervan. Klasse!
Bill Callahan – YTI⅃AƎЯ (cd, Drag City)
Begin jaren 90 kwam de zogeheten lo-fi muziek op, een soort rudimentaire vorm tussen singer-songwriter-, experimentele en rockmuziek in, waarbij de Palace Brothers en Smog mijn grote helden werden. Dat laatste was het soms meer rammelende project van Bill Callahan, die destijds ook dikwijls zijwaarts op het podium stond, zo introvert was hij. Vanaf 2007 laat hij Smog varen en gaat onder zijn eigen naam verder met veel meer songgerichte muziek. Hoewel hij daarmee hoge ogen gooit, is het voor mij nooit meer van het sublieme niveau van Smog. Toch blijft zijn muziek echt wel de moeite waard hoor, begrijp me niet verkeerd. Dat daar weer uitschieters kunnen zitten bewijst hij wel met zijn nieuwe album YTI⅃AƎЯ. Hierop klinkt zijn muziek weer wat grofkorreliger, ingetogen en soms ook weer als de sombermans van weleer. Niet dat hij uit dezelfde vaatjes tapt, want hier gaat hij zo nu en dan aardig de psychedelische en bluesy kant op, maar soms komt het zoals in het prachtige “Lily” wel in de buurt. En zo staan er nog meer echte parels op, al weet de rest ook te beklijven; daar waar je op vorige albums een deel zo weer kwijt was. Hij wordt daarbij geholpen door de usual suspects, die zorgen voor de stemmige, minimale franje. In ruim een uur levert Callahan hier een fijn melancholisch album met 12 geweldige nummers af.
Frankie Cosmos – Inner World Peace (cd, Sub Pop / Konkurrent)
Greta Kline wil niet succesvol zijn door de erfenis van haar beroemde ouders Kevin Kline en Phoebe Cates, dus kiest ze bewust voor het alterego Frankie Cosmos. Dat doet ze al ruim 10 jaar en het levert haar muzikaal gezien geen windeieren op. Doorgaans brengt ze een alleraardigste, licht rammelende mix van indiepop, lo-fi en (garage)rock, waarbij haar zoetgevooisde zang een waar hoogtepunt vormt. Haar muziek is van een dusdanig niveau, dat ze derhalve niet hoeft te sleutelen aan de receptuur en dat eigenlijk ook ni et doet; hetgeen overigens niet betekent dat ze zichzelf herhaalt .Ze weet wat dat betreft iedere keer wat anders uit de kast te halen. Zo ook op haar nieuwste worp Inner World Peace, waar ze in krap 37 minuten 15 songs afwikkelt. Zodra je haar prachtige zang hoort, ben je meteen weer verkocht. Dat lijst ze in met de bovengenoemde mix, waarbij ze ook dikwijls weer in 4AD vaarwateren zit. Tekstueel houdt ze het altijd heel dicht bij zichzelf, waarbij ze haar rol voor haarzelf en in het grotere geheel probeert te zien. Dat maakt ook dat de muziek altijd iets intiems en dus persoonlijks meekrijgt. Ter referentie moet je denken aan een gevarieerde mix van That Dog, Lush, Torres, Susanne Lewis, Stina Nordenstam, The Breeders en Soccer Mommy. Dat levert niet alleen een heel fraai album op, maar onderstreept ook eens te meer dat Frankie Cosmos een vaste waarde in het muzieklandschap is geworden.
Brian Eno – Foreverandevernomore (cd, Opal Limited / Universal Music)
Brian Peter George St John le Baptiste de la Salle Eno, gelukkig naar buiten tredend als Brian Eno, wordt altijd in één adem genoemd met ambient. Toch is hij ooit gestart als geniale liedjessmid met zang en al, voor hij het ambientpad op ging. Of wat te denken aan zijn deelname in Roxy Music, Hamonia 76 of Passengers? Dat nog los van zijn diverse samenwerkingsverbanden. Maar ja, hoewel hij echt niet de geestelijk vader van de ambient is, heeft het wel handen en voeten gekregen door hem. Zoals gezegd, zingen doet hij soms ook. Dat is in ieder geval zo op zijn nieuwe album Foreverandevernomore, waar hij 10 songs -want zo mag je die wel noemen- van samen 50 minuten voorbij laat komen. Daarop zingt hij niet zoals in de beginjaren, maar gedragen, haast ambientachtige wijze, die in de verte aan uitgesmeerde versie van Scott Walker doet denken. Daarbij krijgt hij onder meer steun van zijn dochter Darla Eno, nichtje Cecily Eno (dochter van Roger), Clodagh Simonds (Fovea Hex) en Kyoko Inatome. Qua muziek mag hij verder rekenen op Leo Abrahams (gitaar), Roger Eno (accordeon), Peter Chilvers (keyboards), Marina Moore (viool, altviool) en Jon Hopkins (keyboards). Dat levert een verrassend veelzijdig een ontzettend mooi album op. En toch ook weer echt wat anders dan de laatste jaren is uitgebracht. Grootse klasse van de man, die al 50 jaar in de frontlinie van de muziek te vinden is.
Genetic Transmission – News From Wormland (cd, Zoharum)
Genetic Transmission – White Nights (cd, Zoharum)
Tomasz Twardawa (1970-2020), die dus helaas niet meer onder ons is, is uitgegroeid tot een ware cultheld in de Poolse underground scene. Met zijn project Genetic Transmission, dat zo rond 1996 is gestart heeft hij deze namelijk voorzien van zijn eigengereide mix van industrial, electro-akoestische muziek en industrial. Met veelal vlijmscherpe metalige geluiden smeedde hij zijn bijzondere creaties.
Het Zoharum label is bezig om al zijn oude werken, die veelal op niet al te beste cd-r’s waren uitgegeven, opnieuw uit te brengen in de zogeheten GT Archive Series. Dat gaat nu verder met News From Wormland, dat oorspronkelijk in 2002 is verschenen op Die Schöne Blumen Musik Werk. Nu als volwaardig album, waarop in 64 minuten verspreid over 6 tracks bovenstaande mix aan stijlen op wervelende wijze voorbij komt. Soms komen er op David Lynch-achtige wijze stukken voorbij waar je ook stemmen ontwaart. Zeer biologerend album!
De volgende in de serie (van 10) is het in 2003 op wederom Die Schöne Blumen Musik Werk uitgebrachte White Nights, dat met slechts 5 tracks toch de 70 minuten aantikt. Lange tracks, die bomvol details zitten en zich in een net zo unheimische setting als vorige album afspelen. Het zijn bepaald geen nummers met kop of staart, maar je wordt wel gegrepen door de spanning en de verrassende sounds die steeds opduiken en weer verdwijnen. Twardawa schildert klanklandschappen vol metalen objecten, waardoor menselijke elementen gevlochten zijn. Het is bevreemdend maar fascinerend. En het vergt even wat zitvlees, maar daar krijg je een hoop voor terug.
Ghoster – Sombre Crame (cd, Atypeek Music / Creative Eclipse PR)
In de buurt van Parijs is in 2018 de nieuwe groep Ghoster opgericht. Ze debuteren met de mini Fête Sombre (2019), waarmee ze een bijzondere en ook duistere mix van EBM, techno, industrial en post-punk naar buiten brengen. Eén track ervan schopt het zelfs tot een Chanel Nº 5 reclame. Niet dat de muziek heel toegankelijk is ofzo. Het duo bestaat uit Gregory Hoepffner (Radius System, Almeeva, Dawnshape, Kid North, Sure, Time To Burn, Jean Jean) en Benjamin Nakache (Kirosen, Sheraff, Total Warr, Poolicmen, TheDeathSet). Ze presenteren nu hun tweede mini Sombre Crame, met 4 tracks, waarop ze de lijn van hun eerdere werk doortrekken. Het is soms zelfs wat grimmiger. Je hoort flarden van stemmen, maar het merendeel is instrumentaal. Voer voor de alternatieve dansvloer die gedeeld wordt met Black Lung, Skinny Puppy, Cabaret Voltaire, Frontline Assembly en D.A.F.. Een lekker intens kleinood!
Maninkari – Un Phénomène De Reliance (cd, Zoharum)
De Franse tweelingbroers en multi-instrumentalisten Frédéric en Olivier Charlot leer ik kennen middels de geweldige postrockband Bathyscaphe, waarmee ze twee albums hebben gemaakt. Daarna gaan ze door met het meer experimentele Maninkari, waarmee ze op afwisselende wijze ergens tussen dark ambient, free-folk, jazz, minimal music, art-rock, filmmuziek, avant-garde, krautrock, modern klassiek en drones. De muziek creëren ze met elektronica, veldopnames en een keur aan Oosterse en klassieke instrumenten. Ze houden er daarnaast nog het elektronische project Sphyxion en het meer improvisatorische en meditatieve Alaska (voorgeen Indalaska) op na. Nu zijn ze terug met Un Phénomène De Reliance, waarop ze 4 stukken ten gehore brengen van samen ruim 41 minuten lang. Hierop vervolgen ze de eerder ingeslagen route, waarmee ze vrijelijk door de diverse genres laveren met muziek gemaakt met cymbaal, framedrums, altviool en gestreken psalterium. Ondanks dat de grote koerswijzigingen hierbij uitblijven weten ze op hun geheel unieke wijze daar weer een bij de strot grijpend luisteravontuur mee te fabriceren. Het past in geen genre of tijd, maar is echt van een andere orde. Ik denk dat liefhebbers van onder meer Sarah Davachi, Twinsistermoon, Vieo Abiungo, Dead Can Dance en Isihia hier wel mee uit de voeten kunnen. Het is simpelweg pure, prachtige magie wat de twee hier produceren. Horen is geloven!
Minstrels For Sleepless – My Father The Sea & Other Fables (cd, Reverb Worship)
Nick Palmer leer in eerste instantie kennen als de man achter het project Directorsound en later ook The A. Lords en Silver Servants en als gastmuzikant bij Sharron Kraus, Pantaleimon, Michael Tanner, Plinth en Untited Bible Studies; de richting is wel enigszins duidelijk denk ik? Hij houdt er wel van te experimenteren met folk en ver buiten de gangbare paden te treden, wat hij dan ook al bijna 20 jaar op indrukwekkende wijze doet. Dat is niet anders bij zijn nieuwste incarnatie Minstrels For Sleepless, hetgeen overigens ook de titel was van een album dat hij met Directorsound in 2009 heeft gemaakt. Op zijn eerste album My Father The Sea & Other Fables heeft Palmer zijn creaties gemaakt met gitaar, piano, klarinet, harmonium, accordeon, citer, banjo, vlokfluiten, lapsteel, drums, percussie-instrumenten en zang. Daarnaast mag hij rekenen op bijdrages van zangeressen Sharron Kraus (solo en Silver Servants, Rusalnia, Tau Emerald), Ellen Harris en Gráinne Nestor, cellist Chris Cole (Manyfingers, Movietone, Memory Drawings, Numbers Not Names, The Third Eye Foundation, Soeza) en percussionist Ian Holford (Nectarine No. 9, The Sexual Objects). Ondanks dit uitgebreide instrumentarium en gastenlijst opereert de muziek in de kleine ruimtes. Flarden folk worden aangedikt met jazzy, lo-fi en klassieke elementen, allerhande subtiele experimenten en fraaie zang. Dat levert een stemmig geheel op van 7 tracks en bijna drie kwartier lang, dat door de mazen van de muziek kronkelt en daardoor uiterst fascinerend is, zoals ook vaker het geval op het Reverb Worship label. Het gaat op en neer als door de wind veroorzaakte minigolven in een kleine waterplas. Ik denk dat liefhebbers van onder meer The Iditarod, Robert Wyatt, United Bible Studies, Espers, Lau Nau en de diverse genoemde projecten van de deelnemers hier intens van kunnen genieten. Het is een tot de verbeelding sprekend prachtwerk geworden. En dat is echt geen fabeltje!
Nairod Yarg – Ten Days With Dorian Wilde (cd, Pink Narcissus Music)
In 2018 slaan ex-Plastic People leden Sébastien Ficagna (tevens The Naked Man, Dead Soul Rising) en Rudy Centi de handen ineen om Nairod Yarg te starten. Deze naam is een eerbetoon aan het boek “The Portrait Of Dorian Gray” van Oscar Wilde. Met enige verdraaiing kom je wel uit de link. Hun gelijknamige debuut uit 2019 bevat een lekkere blend van post-punk, noise en cold wave. Op hun nieuwe album Ten Days With Dorian Wilde, waar ze weer speels knipogen naar de naamgever van de band, serveren ze in 36 minuten 10 tracks, die aansluiten op hun debuut. Daarbij blikken ze duidelijk terug naar de jaren 80, maar ze hebben het vizier ook duidelijk op de toekomst gericht. Ze laten veelal een uptempo geluid horen, dat wel weer de bovengenoemde stijlen incorporeert, maar ook shoegaze en alternatieve rock. Dat weten ze op meeslepende wijze te brengen, zodat het donkere aspect in hun muziek eenvoudig te verteren is. Daarbij moet je het zoeken tussen Bauhaus, The Waterboys, Joy Division, Virgin Prunes, Blacktape For A Blue Girl, Boy Harsher en Lebanon Hanover. Dat zijn slechts wat handvatten om deze muziek te duiden, want ze hebben inmiddels echt een eigen sound in huis. Het is ouderwets genieten van dit nieuwerwetse prachtalbum.
Nnamdï – Please Have A Seat (cd, Secretly Canadian/ Sooper / Konkurrent)
De Amerikaanse producer, multi-instrumentalist, zanger en Sooper labeleigenaar Nnamdi Ogbonnaya heeft aan veel projecten meegewerkt. Toch gooit hij pas echt hoge ogen als hij met zijn Nnamdï aan komt zetten. De puntjes nogal op de i, hetgeen wel exemplarisch is voor zijn veelzijdige, nauwelijks te duiden muziek. Hij brengt echt een caleidoscopische mix van hip hop, trap, avant-garde, rock, soul, pop, veldopnames, jazz, West-Afrikaanse en experimentele muziek. Je moet hem gewoon horen om het allemaal te geloven. Dat is niet anders op zijn nieuwe cd Please Have A Seat. Een titel die meteen een goed advies is, al mag “riemen vast!” er nog wel aan toegevoegd worden. Maar het is echt zo’n album om blij van te worden. Er gebeurt net zoveel als in de meest uitdagende achtbaan en dat weet te prikkelen. Nnamdï heeft zijn receptuur nog wat aangescherpt en pittiger gemaakt, mede door er alternatieve, psychedelische en progressieve rock aan toe te voegen. Het wordt er allemaal niet per se makkelijker op, maar wel ontstellend biologerend en avontuurlijk. En de muziek gaat echt van (onder andere) Migos, The Weeknd, Prince en Stromae tot Half Waif, Level 42 en Black Midi. Voor zoiets geweldigs moet je inderdaad eens echt goed voor gaan zitten!
Red Hot Chili Peppers – Return Of The Dream Canteen (cd, Warner)
Het kan vele kanten op met de Amerikaanse band Red Hot Chili Peppers, niet alleen muzikaal maar ook wanneer ze überhaupt iets uitbrengen. Het was namelijk 6 jaar wachten op hun twaalfde album Return Of The Dream Canteen, die eerder dit jaar in april is uitgebracht. Op dit 17 songs tellende album toonden ze zich weer als vanouds vitaal en funky, zij het dat de nodige usual suspects ook te horen zijn. Maar ook dat past bij de band en ook daar ben ik van gaan houden, want zelfs met de “gewone” popsongs stijgen ze veelal boven de grijze massa uit. Gitarist John Frusciante is voor de derde keer aangeschoven, maar ook producer Rick Rubin is weer van de partij. En beide weten echt een verschil te maken. Nu zijn de Peppers alweer terug met hun dertiende wapenfeit Return Of The Dream Canteen, waarop wederom 17 songs het licht zien. Hoewel je wellicht meer van hetzelfde verwacht slaan ze hier vaker andere zijwegen in met een meer jazzy, elektronische en zelfs ska-achtige aanpak. Naast Frusciante zijn het (uiteraard) zanger Anthony Kiedis, bassist Michael “Flea” Balzary en drummer Chad Smith die de band completeren. Ze worden geholpen door nog een handvol muzikanten op saxofoon, trompet, trombone, percussie en zang. Dat levert eigenlijk een beter en gedurfder album op dan de prima voorganger. Idealiter hadden ze de sterkste tracks van de twee albums gebundeld tot één cd en de rest op de tweede schijf als bonus gegeven. Als fan mopper ik niet met zoveel nieuw en fraai materiaal in 1 jaar. Het is en blijft een grote grootse band.
Russian Circles – Gnosis (cd, Sargent House)
Vrijwel niemand wil in Russische kringen verkeren in deze tijd, behalve als het natuurlijk gaat om de Amerikaanse band Russian Circles en sommige Russen. Maar alle gekheid op een stokje, dit trio, bestaande uit gitarist Mike Sullivan en drummer Dave Turncrantz (beide ex-leden van dakota/dakota) plus bassist/toetsenist Brian Cook (Both, These Arms Are Snakes, Sumac, Roy, Trials), leveren vanaf 2004 steevast instrumentale muziek die zich doorgaans ergens nestelt tussen post-rock, noise en post-metal. Hoewel de muziek geen zang bevat, is deze wel altijd veelzeggend. Ze presenteren eerder dit jaar (ja ook ik heb wel eens vakantie) hun achtste album Gnosis, hetgeen “kennis” betekent, maar tevens in religieuze zin een oorsprong heeft. Welnu ze produceren op dit album dan ook goddelijke, harde muziek, die weer het midden houdt tussen de genoemde genres. Ze gaan er vol in met hun heavy geluid, waarbij ze toch diverse intense emoties naast alle adrenaline weten over te brengen. In 7 tracks van samen bijna 40 minuten lang, weten ze een diepe indruk te maken; als kometen die kraters slaan op aarde. Ter referentie moet je denken aan een mix van Sannhet, Mono, We Made God, Red Harvest, Neurosis, Isis en Sumac. Ze zijn hier echt keihard de beste!
WIZRD – Seasons (cd, Karisma / Plastic Head Distribution / Creative Eclipse PR)
Voor goed psychedelische progrock kan je gerust bij Noorse bands en artiesten aankloppen. Nieuw is de aan het Jazz Conservatorium in Trondheim geformeerde groep WIZRD, die sinds 2020 aan hun debuut Seasons hebben gewerkt. De groep bestaat uit bassist/zanger Hallvard Gaardløs (Spidergawd, Orango, Draken, Woodland), gitarist/zanger Karl Bjorå (Megalodon Collective, Yes Deer, Owl), keyboardspeler/zanger Vegard Lien Bjerkan (Soft Ffog, Relling) en drummer Axel Skalstad (Soft Ffog, Krokofant, Rune Your Day). Alle vier al met een bak ervaring op het gebied van progressieve jazz en psychedelische rock. En dat weten ze hier op krachtige wijze te bundelen, hetgeen gestoken is in een sterke productie van Martin Horntveth (Jaga Jazzist). In bijna drie kwartier passeren 8 tracks de revue, die bol staan van de dynamiek. De energie spat uit je boxen. Ze diepen het rockspectrum op avontuurlijke en psychedelische wijze uit met jazzy, groovende en folk elementen plus de lekker catchy zang van met name leadzanger Gaardløs. Alsof je naar een grillige kruisbestuiving luistert van Motorpsycho, Led Zeppelin, Masters Of Reality, The Mars Volta, Jaga Jazzist en een dwarsdoorsnede uit de Rune Grammofon catalogus. Je hoort het speelplezier tussen alles dol en dat maakt het al helemaal aanstekelijk. Een schitterend alternatief!