Geen cent meer naar de Griekse muziek! Nou ja, tenzij ze er geld voor vragen natuurlijk. Hier zijn onze knoflookvrije lijstjes uit het:
We luisterden naar: Chris Cohen, Deftones, Mac DeMarco, DIIV, Monokle, Andrea Schroeder, The Soft Moon, Sufjan Stevens, Wooden Ambulance, Desmadrados Soldados De Ventura, González & Steenkiste, Le Son De L’Os, Shining en Горячий Шоколад. En gingen naar: Meshuggah en Acid Mothers Temple.
Deerhoof, Haunted Graffiti, Cass McCombs, White Magic, Danielson, Cryptacize en Curtains delen allemaal deze multi-instrumentalist die nu dan toch echt solo gaat onder zijn eigen naam. Hij maakt muziek die in eerste instantie niet zo opvalt, misschien wel een tikje saai overkomt zelfs. Zo’n albumtitel werkt dan ook niet in je voordeel. Maar naarmate je de liedjes op je laat inwerken, blijkt hij heerlijk troostrijke songs te brengen die het midden houden tussen zwoele jazz, singer-songwritermuziek en licht psychedelische pop. Onconventionele, fluweelzachte liedjes.
MP3:
Caller No. 99
Deftones – Koi No Yokan (cd, Reprise)
Met de vorige cd Diamond Eyes uit 2010 waren de Deftones weer helemaal op volle kracht, al vind ik als fan van het eerste uur dat alles van hen wel genietbaar is. Maar de felheid is er weer en het bruist van de energie. Nu zijn ze terug met hun zevende cd in 17 jaar tijd en ze gaan gewoon nog een stapje verder. Het is geen grote verrassing, dus een combi van emo, wave, screamo en zware slepende metal, maar het is wel perfect en zeer dynamisch uitgevoerd. Ja daar kan je alleen maar heel blij van worden. Klonk de titel van het vorige album nog wat klef, nu verpakken ze de “voorbode van de liefde” gewoon in het Japans. Doet er ook allemaal niet toe. De Deftones zijn hier hun ultieme zelf!
Mac DeMarco – 2 (cd, Captured Tracks)
Met zo’n naam was ik één of andere keten begonnen denk ik. Deze ex-Makeout Videotape zanger, gitarist en van alles en nog wat speler kiest er echter voor om muziek te gaan maken. Hij is een soort antiheld. De productie is vaak krakkemikkig, de muziek heeft iets naïefs, de cover is van een lulligheid van heb ik jou daar en de onderwerpen die hij aansnijdt zijn alledaags. Daarmee wandelt hij achteloos door genres als lo-fi, blues, indie, post-punk en experimentele muziek. Wat je dan uiteindelijk overhoudt zijn toch behoorlijk pakkende en beklijvende liedjes met heel fraaie zang- en gitaarlijnen, die op licht bevreemdende wijze tussen Arthur Russell, Adam Green, David Bowie en Dif Juz uitkomt. Stiekem een heel goed plaatje dus.
Luister Online bij Soundcloud:
My Kind Of Woman
DIIV – Oshin (cd, Captured Tracks)
De band rond zanger/gitarist Zachary Cole Smith uit Beach Fossils start in 2011 onder de naam Dive. Nu als viermansformatie, aangevuld met Devin Ruben Perez (bas), Andrew Bailey (gitaar) en ex-Smith Westerns drummer Colby Hewitt, plus een nieuwe naam debuteren ze met Oshin. Ze brengen een fijne mix van wave, droompop, shoegaze, surf en post-punk. Je hoort duidelijk invloeden van Joy Division, House Of Love en andere bands van weleer, maar ze geven er een eigen draai aan. Mede door de dikwijls frivole ritmes wordt het nooit echt heel duister. Het levert wel heerlijk nostalgische muziek op.
Monokle – Saints (cd, Kí)
Na Christian Löffler en Biodub komt het geweldige Kí records met alweer een klasse elektronica act aanzetten. Dit Russische soloproject van Vlad Kudryavtsev, een afgestudeerd psycholoog en parttime visser, is duidelijk beïnvloed door labels als Warp, R&S en Kompakt. Net als zijn labelgenoten weet hij daar echter een lekker eigenzinnige draai aan te geven. Hij brengt een mix van IDM, dub, glitch, ambient en techno, vol verslavende beats, koorzang en zwoele tot de verbeelding sprekende atmosferen. Al de negen tracks zijn ook heerlijk melancholische en introspectief. Voor fans van het label en Clark, Caribou, Photek en The Field. Het blijft knap als een artiest in deze tijd nog iets volslagen unieks weet te doen met elektronica. IJzersterk!
Luister Online:
Saints (album)
Andrea Schroeder – Blackbird (cd, Glitterhouse)
Een ietwat verlate bestelling, maar uiteindelijk toch binnen met dank voor de reminder door de fijne review hier. Deze Duitse zangeres/dichteres brengt poëtische songs, die er door haar verpletterende stem behoorlijk inhakken. Haar debuut is een hommage aan de vogels en de schoonheid van het leven. Als je haar licht gedrogeerde stem hoort moet je wisselend denken aan Nico, Anita Lane, Thalia Zedek, Patti Smith en Marianne Faithfull. Muzikaal gezien houdt ze het midden tussen Nick Cave, The Walkabouts, de latere Einstürzende Neubauten en de Tindersticks. Alles is omgeven door een duister randje, maar de arrangementen zijn mede door de inbreng van de strijkers van het Prague Metropolitan Symphony Orcherstra veelal goed doorwaadbaar. Andere gasten zijn onder meer Chris Eckman (The Walkabouts, Chris & Carla, Dirt Music) en “Made To Measure”- en soundtrackartiest Richard Horowitz (de link met hem heeft mij ook naar Andrea geleid). Het is een prachtig bezwerende mix van kamermuziek, rock, poëzie, emo, avant-rock, Americana en avant-garde. Een overrompelend debuut!
The Soft Moon – Zeros (cd, Captured Tracks)
Bas noemde het al Killer en nihilistischer dan de jaren 80 zelf en daar heeft hij een punt. Deze neo-postpunk band uit San Francisco brengt een onderkoelde, rauw gespeelde mix van Joy Division, Bauhaus, Suicde en A Place To Bury Strangers. Hoofdverantwoordelijk voor dit alles is Luis Vasquez (zang, gitaar, synthesizers), die hier geholpen wordt door Justin Anastasi (bas) en Damon Way (synthesizers). Het is allemaal nog vetter, harder en beter dan op het gelijknamige debuut van 2 jaar geleden. Stof uw zwarte capejes maar weer af en geniet!
Sufjan Stevens – Silver & Gold (5cd+zooi, Asthmatic Kitty)
Zes jaar na zijn kerst cd-box Songs For Christmas komt Stevens met een vervolg, al had ik ook best graag een box vol Staten cd’s gezien. Maar enfin, nu maar liefst 58 nummers verdeeld over 5 cd’s. Daarbij krijg een uitgebreid boekwerk, een poster, stickers en plaktatoeages. Het is één en al traktatie, zelfs zonder de muziek. Ook die mag er overigens wezen. Allemaal eigenzinnige kerstliedjes of liedjes die hij er blijkbaar bij vindt horen, zowel heel stichtelijke als experimentele, elektronische nummers komen langs. Originelen van Stevens en covers die gaan van de geijkte kerstklassiekers tot stukken van Bach en Schubert. Opvallend zijn de fraaie covers van “Alphabet St.” van Prince en “Love Will Tear Us Apart” van Joy Division (verstopt achter “Christmas Unicorn”). Een deel van de songs is nog geschreven door Aaron Dessner van The National. De stijlen waaieren uiteen, net als op zijn verschillende reguliere albums. Er is zoveel te zien en te horen hier, dat ik er als een kind zo blij van wordt. Oh joy!
Wooden Ambulance – Intersection (digitaal, Wooden Ambulance)
Muziek digitaal in eigen beheer uitbrengen, iedereen kan het doen en het levert omdat er geen randvoorwaarden (label, kosten) aan vastzitten ook dikwijls troep op. Soms stuit je echter ineens op een pareltje, waarvan je enkel maar kunt hopen dat iemand het uit gaat brengen. Dat is het geval bij het Servische Wooden Ambulance, waarbij de 5 leden er ook de postrockband Ana Never op nahouden. De muziek houdt het midden tussen Lambchop, Tindersticks en Ana Never. Het is stemmig en gewoon ontzettend mooi.
Desmadrados Soldados De Ventura – s/t (cassette, Feathered Coyote Records, 2012)
González & Steenkiste – Through The Mountain (cassette, Feathered Coyote Records, 2012)
Twee nieuwe tapes van het Weense Feathered Coyote label, dat eerder dit jaar al een hele mooie compilatie voor de zieke Tom Carter (Charalambides) op de markt bracht. Desmadrados Soldados De Ventura komt niet uit een obscuur dorpje uit Mexico, zoals de naam doet vermoeden, maar “gewoon” uit Manchester. De band met een volle bezetting van vijf man en een vrouw tilt de term jamband op deze professionele tape naar een hoger niveau. Ongecompliceerd rocken resulteert hier in een psychedelische mastertrip waar de onbesuisde riffs je om te oren vliegen, begeleid door de ver weg liggende, echoënde zang van ene Kate. Ik kan niet geloven dat deze jam slechts een half uur heeft geduurd, maar zoveel staat er op deze geweldige cassette.
Ernesto González kennen we van Bear Bones, Lay Low, Glen Steenkiste van Hellvete. Samen vormen de twee leden van Sylvester Anfang II mijn favoriete Vlaamse droneduo. Na een eerdere tape op Eiderdown Records hebben ze hun sound verder uitgewerkt: stonede harmoniumakkoorden en een jankende viool brengen ons bij The Foot, het begin van een beklimming van de berg die men het menselijk lichaam noemt. Als we bij nummer vier The Eye zijn aangekomen zijn we uitgeput, voldaan en een delirium rijker. En niemand die ons verteld hoe we weer naar beneden komen.
Le Son De L’Os – Old Sun (lp, New Vague Records, 2012)
Triest maar waar: New Vague Records werd dit jaar opgericht door Joel Nickelson, maar voordat de eerste twee releases in de bakken stonden werd hij getroffen door een beroerte en kwam te overlijden. Gelukkig voor de muziekliefhebbers nam een vriend het over om in ieder geval de dubbele lp van Majutsu No Niwa en deze van Le Son De L’Os uit te brengen. Dit Japanse trio maakt licht akoestische improvisatiemuziek met behalve gitaar ook fluit, piano, belletjes, een bas met één snaar en dromerige, woordloze zang. De kalme acid folk die hier uit ontstaat is behoorlijk vreemd, en heeft ook nog dat magische randje uit het land van de rijzende zon. Old Sun is bovendien dermate zacht opgenomen dat luisteren naar deze lp zonder uitzondering een bijzondere, intieme ervaring wordt.
Meshuggah @ Trix, Antwerpen
De mannen van Meshuggah hebben het niet zo op de spotlights. De lichtshow lijkt dan ook ontworpen te zijn om de aandacht flink van hun personen af te leiden. Alleen éminence grise Tomas Haake heeft op zijn drumtroon nog wat licht nodig, maar de overige leden zijn voor het grootste deel slechts silhouetten. De setlist richt zich niet overdreven op het laatste album Koloss maar oudje Future Breed Machine toont nog even fijntjes aan hoeveel de band heeft gestript van hun oorspronkelijk jazzfusion-geïnspireerde techmetal. Persoonlijkheden en techniek zijn ondergeschikt aan de machinale riffs waarmee ze genadeloos op je inbeuken, met slechts af en toe een rustpuntje zoals het duistere vocoderstuk Mind's Mirrors. Zeer agressief maar altijd zeer gecontroleerd, kil, futuristisch en mechanisch. Oorverdovend en oogverblindend.
Shining Redefining Darkness
Net als Danzig stopt de 'Zweedse' Shining (of zonder vaste woon- of verblijfplaats) na zeven albums met nummeren. Stilistisch wordt het pad van bijna poppy metal van dat vorig jaar verschenen zevende album VII: Född Förlorare niet verder ingeslagen. Iets wat door het duet met Nordman Tillsammans är vi Allt) en hun versie van Utan dina andetag van Kent (naar verluidt een populair bruiloftslied in Zweden) op de cover-EP Lots of Girls Gonna Get Hurt een interessante gedachte was. Hoe ver zou automutilant Kvarforth komen met zijn destructieve boodschap in die relatief toch erg toegankelijke verpakking? Op Redefining Darkness blijft het echter redelijk bij het oude. Soepel en heavy gitaar(vuur)werk, veel melancholieke sferen en lekker veel rrrrrrollende rrrr-en van Niklas "Kvarforth" Olsson, op wie je als persoon een hoop kunt aanmerken, maar zijn performance gaat in positieve zin door merg en been. Wel durft hij sinds de EP vaker zijn melodieuze stem in te zetten. Deze keer wel weer wat Engelstalige teksten en als meest mellow aspect een sopraansaxsolo in The Ghastly Silence. Herdefiniëren? Mwoah, niet echt. Duisternis? Dat wel en toch een eindresultaat wat er mag wezen, want hoeveel er ook op de esthetiek van zijn visuals is aan te merken (zie video die video hierboven), muzikaal gezien is de man getalenteerder dan menig ander bandje.
Горячий Шоколад Береги
De bandnaam is Russisch voor 'Hot Chocolate', zo kan je een bandnaam nog eens hergebruiken. Het is in ieder geval wel heter dan die kale man met snor. Na wat grasduinen door de Russische zangeressen en meidengroepen springt dit album uit 2009 er in positieve zin uit. Beetje pop, beetje R'n'B, beetje dance en lekker in het Russisch gezongen, hoewel de Engelse versie van het Неба мало (Every Kiss) ook niet vervelend is. Door de nog altijd hippe autotuner-effecten heen hoor je toch nog prettige stemmen en de songs zijn uiteraard catchy. Slick en tot in de puntjes verzorgd. Onderstaand nummer had trouwens van onze eigen Neger Des Heils Bas Bron kunnen wezen (en player Yayo zou er vast wel een verseje willen droppen).
Acid Mothers Temple live in OCCII, Amsterdam (21-11-2012)
Eigenlijk hoeft er maar weinig te worden gezegd over deze live show. Er waren mensen in het Patronaat bij Swans, en ik heb met ze te doen dat ze niet in de OCCII waren voor een van de meest bijzondere optredens van het jaar van dit collectief (dit keer met z’n 5’en) uit Japan.
Voor wie Acid Mothers Temple niet kent: psychedelisch space jams met meesterlijke goede muzikanten en vooral de bijzonder begaafde gitarist Makoto Kawabata.
Het was ruim 1 ½ uur spacen op geweldige muziek waar het publiek niet genoeg van kon krijgen en waar ondergetekende zelfs langzaam aan de beentjes van de vloer kreeg. Na de reguliere show was duidelijk dat het goed was, want het publiek kon niet stoppen met klappen om meer, en meer kregen we met als afsluiter het geniale La Novia.
Het optreden gemist? Kijk hier dan de filmpjes:
Eerste half uur
Toegift La Novia