Hitler had heel andere ideeën bij de “occupy-beweging”, ook toen hij later Zorreguieta werd genoemd. Enfin, over naar de lijstjes uit het:
We luisterden naar: Motorpsycho, The Antler King, Sussan Deyhim, Still Corners, Various Artists: Woolly Jumpers, Anubis Gate, Redemption, Arch/Matheos en Myrath. En keken naar: Never Let Me Go. En gingen naar: Motorpsycho, Blood Ceremony en Yama.
Motorpsycho @ De Effenaar, 15-10-2011
Motorpsycho – Strings of Stroop (lp)
Motorpsycho – live at Rockefeller 1997 (bootleg)
Niet zo goed als vorig jaar, maar dat was ook buitencategorie; maar dan nog blijft Motorpsycho live een belevenis die veel langer mag duren dan de 2,5 uur vanavond. Perfecte variatie tussen oud en nieuwer werk, 'Vortex Surfer' wordt weer eens uit de kast gehaald en blijkt nog steeds even subliem als in 1998, en met oudjes 'Junior', Nothing to Say' en 'Sinful, Windborne' is elke oude purist tevreden gesteld. Toch is het vooral het nieuwere werk waar de band zich tegenwoordig het meest prettig bij voelt; drummer Kapstadt voelt zich dan vrij genoeg om helemaal loos te gaan, en neemt dan gelijk de andere twee volledig mee. Heb ze meer dan 20 keer gezien, en nog steeds krijg ik er geen genoeg van.
En natuurlijk ook direct die speciale Motorpsycho/Effenaar jubileum live-lp Strings of Stroop gescoord, met vier nummers gekozen uit hun 13 voorgaande optredens in Eindhoven. Oplage van 500, alleen op vinyl. Altijd leuk natuurlijk, en dan blijkt het fabelachtige optreden van vorig jaar ook nog twee keer vertegenwoordigd! 'Whole Lotta Diana' is high energy jaren zeventig improv-rock zoals je nog nooit hebt gehoord. Waanzin. Absurd goed. En 'Come On In' is op Demon Box nog een no-fi slaapkamerliedje, maar is hier verworden tot een slepende emorocksong die ook in powertriobezetting volledig overeind blijft. Kant A is wat minder goed want heeft 'Go To California' erop staan, en dat is niet hun finest moment (lees: een veuls te vrolijke Doors/CSNY pastiche).
Ook toegestuurd gekregen dit weekend: een heel fijne live-opname uit 1997, toen ze nog niet zo belachelijk veel goede liedjes hadden om uit te kiezen, en dus altijd wel persoonlijke favorieten speelden. Dus ook het Mooiste Liedje Ooit Gemaakt: 'The Golden Core'. Versie hier is tranentrekkend mooi. Woorden, te kort, je kent het wel.
The Antler King – The Antler King (cd, Sel/Sync)
Het Belgische koppel Esther Lybeert en Maarten Flamand schitteren hier met singer-songwriterachtige liedjes vol prachtig harmonieën, stemmige vocalen en een overrompelende melancholie. Ze brengen zelf al een indrukwekkend arsenaal aan instrumenten mee, de rest wordt door de diverse gasten verzorgd. Zijdezachte, strelende songs die aankomen als mokerslagen. Een prettige mix van Amatorski, Other Lives, Susanne Lewis, Elbow, Radiohead, The Innocent Mission en Heidi Berry. Leuk ook dat ze een cover van Luc van Acker’s “The Ship” brengen. Het hele album is ijzersterk en meeslepend en van een bijzondere schoonheid.
Luister Online:
The Antler King (album)
Sussan Deyhim – City Of Leaves (cd, Venus Rising Records)
Het is alweer zo’n 11 jaar geleden dat van de Perzische zangeres Deyhim nieuw werk is verschenen. Die cd Madman Of God hakt er behoorlijk in. Net als op haar andere albums maakt de inmiddels Amerikaanse hierop avant-gardistische wereldmuziek, waarbij daarbij geen stijl of instrument uit de weg wordt gegaan. Ze heeft een typisch onaards en soms ietwat spookachtig geluid. Wat dat betreft zit ze tussen Lisa Gerrard en Diamanda Galas in. Op haar nieuwe cd gaat die mix helemaal mooi op, ook qua muziek. Te gast zijn hier onder meer Richard Horowitz, waar ze al veelvuldig mee heeft samengewerkt, Bill Laswell, DJ Spooky en een aantal andere gasten, die haar ondersteunen op viool, cello, elektronica, ney, bellen en bas. Het is haar meest wereldgeoriënteerde cd tot nu toe geworden, hoewel de diverse gasten haar allerlei richtingen opduwen van dub tot avant-garde en illbient. Uiterst gevarieerd en onbeschrijflijk mooi!
Luister Online:
City Of Leaves (album)
Still Corners – Creatures Of An Hour (cd, Sub Pop)
Deze Britten maken heerlijk droompop die in het verleden zo op Creation en 4ad uitgebracht had kunnen worden. Elementen van wave en indie maken het geheel af. De etherische, spookachtige vocale partijen van Tessa Murray worden prachtig omhuld door de creaties van Greg Hughes. Cocteau Twins en Swallow meet Slowdive, The Charlatans en Beach House. Heerlijke herfstplaat! (van overigens net meer dan een half uur)
Luister Online bij Soundcloud:
Creatures Of An Hour
Various Artists: Woolly Jumpers (cd, Wool Recordings)
Ga je eens online op zoek om te kijken of die geweldige band The Double U nog bestaat, stuit je op Double U. Een totaal andere band. Maar wat zie ik plots? Op dat label van die andere Double U is een compilatie uitgebracht met muziek van onder meer Lesser Gonzales Alvares, Laetitia Sadier, Junkboy, Peter Broderick, Sarabeth Tucek, Double U (dus) en vele andere. Ja zo ontdek je nog eens wat!
Never Let Me Go (Mark Romanek)
Is het nou een valstrik of een kwaliteit van sci-fi dat je eerst (en al tijdens het kijken) gaat zitten nadenken over de ideeën “achter” het verhaal. Die vond ik hier wat moeizaam namelijk, terwijl dit toch een fraaie film is. Eerst maar het negatieve. Volgens de intiteling is er een medische doorbraak geweest in 1952, waarna iedereen stokoud wordt. Vervolgens leren we een elitaire kostschool kennen, waar de kinderen een bijzondere levenstaak hebben. Die wordt de onwetende kids al snel (te snel, ook filmisch gezien!) verklapt, door rebelse lerares Sally Hawkins. Het zijn donor-kids; kweek voor onderdelen. Ze zullen nooit oud worden. Zijn het wel mensen? Ik vind het allemaal maar lastig aan te nemen, alsof de meeste ziektes (zoals kanker) niet totáál woekeren, onderdelen-vervanging heeft geen enkele zin. Maar dit soort gedachten zijn nutteloos, je moet je laten meevoeren door de sfeer. En dat lukt na een tijdje ook. Ten eerste omdat Never Let Me Go uitstekend in beeld is gebracht, met de allure van een Merchant/Ivory-film, als een werk van Hardy of Austen. De film werd niet voor niets gebaseerd op een roman van Ishiguoro, schrijver van The Remains of the Day. Prachtige bruine en groennevelige tinten van de bossen in de omgeving van de kostschool, en het statige instituut zelf. En dan is er het acteren van het vriendengroepje Andrew Garfield, Keira Knightley, Carey Mulligan. Stuk voor stuk toppers. De eerste twee zijn creepy mager, wat hier heel toepasselijk is. Een uitzichtloos leven, een mentale lijdensweg. Spoiler! Knightley is de queen bee, die uiteindelijk zelfs Mulligans vriendje/soulmate Garfield inpikt. (Iets wat overigens veel té plots plaatsvindt, had daar nog wel een scene voor willen zien…) Maar de jaloezie van Mulligan is later heel invoelbaar. Tegelijkertijd, en dat maakt de film zo vervreemdend en bij vlagen frustrerend, doet niemand een serieuze ontsnappingspoging. (Terwijl harde repressie ontbreekt.) Uniek sfeertje. Iets waar Romanek ook in One Hour Photo al raad mee wist. Hem lukt hier wat Vinterberg in It's All About Love tevergeefs poogde.
Anubis Gate Anubis Gate
Redemption This Mortal Coil
Arch/Matheos This Mortal Coil
Myrath Tales Of The Sand
Drukke en goede tijden in de progmetalscene. Het Deense Anubis Gate zag meesterzanger Jacob Hansen vertrekken maar bassist Henrik Fevre neemt het stokje wel érg goed over. Zonder extra info in het cd-boekje dacht ik zelfs dat Hansen gewoon zijn stijl een klein beetje aangepast had. Voorgaande plaat Detached is een lange en geweldige plaat, maar deze titelloze en kortere plaat luistert wel makkelijker weg. Bondiger en Fevre zingt gevarieerder. Bandleider Nick Van Dyk kreeg een paar geleden te horen nog maar drie tot vijf jaar te leven. Nick genees echter van multipel myeloom en hoewel de plaat uitdrukkelijk niet over zijn ziekte gaat is This Mortal Coil wel een harde, intense en complexe plaat geworden, waar ik nog geen instanthits of Ray Alder-shine heb langs horen komen zoals op eerdere platen. Deze vergt een paar luisterbeurten voor ik een echt oordeel kan vellen. De bonus-ep met covers van Elton John, Journey en Tori Amos steekt wel erg lichtgewicht af. Arch/Matheos is een project van Jim Matheos, die de banden met Ray Alders voorganger in Matheos' huidige band Fates Warning heeft aangehaald. De stem van Arch is verrassend weinig veranderd, terwijl Matheos juist wel anders is dan vroeger. Origineler en moderner, echt geen oubollig plaatje maar toch, door Arch's stem, wel een prettig nostalgisch karakter. Tales Of The Sand is de grootste knaller in dit toch al niet misselijke viertal. Uitstekende progressieve metal, die bovendien doorspekt is met Noord-Afrikaanse en Arabische invloeden en da's spekkie voor dit bekkie! Percussie en zo'n compact, lekker slick strijkersploegje wat accenten toevoegt die niet zouden misstaan bij Arabische pop van Rouwaida Attieh, Maya Nasri en Cyrine Abdelnour. Hun beste album en een van de betere platen van 2011.
Blood Ceremony, Yama @ dB's, Utrecht
Na een potje uitstekende, bluesy stoner van Yama, waar vooral de stem van zanger Alex (die ook de mondharmonica ter hand neemt), de positieve aandacht trekt volgt Blood Ceremony. Deze Canadezen hebben ook een uitstekende troef in handen in de vorm van Alia O'Brian. Alle bandleden spelen uitstekend en staan niet bepaald stil, maar Alia weet ondanks haar drievoudige taak (ze speelt ook dwarsfluit en orgel) toch de onbetwiste frontvrouw te zijn. De band weet op een charmante down-to-earth manier toch een mooi, occult rocksfeertje neer te zetten in het piepkleine maar helaas niet helemaal volle dB's.