Wat kan je nog zeggen met al die verwoestingen in de wereld? Voor ander nieuws en enige afleiding hier mijn lijstje uit het:
SCHADUWKABINET
Ik luisterde naar: The Black Swan Triad, Jean-Philippe Goude, The Jeffrey Lee Pierce Sessions Project, Katta, Hania Rani, Schlindwein. Kira Skov, Slauson Malone 1, Tholos Gateway en Upcdownc.
Jan Willem
The Black Swan Triad – Metamorphosis (cd-r, Reverb Worship)
Dat je folkmuziek op verschillende manieren kan aanvliegen en inkleuren bewijst het gezelschap The Black Swan Triad wel. De groep bestaat uit de Ashtoreth (Peter Verwimp), Grey Malkin (The Hare And The Moon, Widow’s Weed), Menaleah en Vindlandsraud. Ze hebben hiermee al de albums Symbiosis (2021) en < em>Maelstrom van eerder dit jaar het spreekwoordelijke licht laten zien. De muziek is namelijk zonder uitzondering behoorlijk donker en lijkt het daglicht ook te schuwen. Ze combineren op unieke wijze folk met industrial, ambient, tribal music, drones en metal. Op het laatste album deden ook Steve Hermit en Stratosphere. Dat is wederom het geval op het laatste deel van wat een drieluik bleek, die de titel Metamorphosis heeft meegekregen. In krap 48 minuten brengen ze 4 tracks, die weer passen bij de eerder genoemde mix. Alleen lijkt het nog een slag meer psychedelisch en komt de zware en etherische zang dan stemmen hier nog mooier uit de verf. Het is wederom een spannend album vol gitzwarte schoonheid. Om een indruk te krijgen staan hieronder de eerste twee delen (derde kan ik online (nog) niet vinden).
Jean-Philippe Goude – Le Salon Noir (2cd, Ici D’Ailleurs)
De Franse componist/toetsenist Jean-Philippe Goude heeft zijn eerste album al ergens in 1976 gemaakt en maakt sindsdien met enige regelmaat albums. Zijn muziek evolueert zich van avant-garde en jazz- en progrock via synthpop steeds meer richting de hedendaagse klassiek en minimal music. Het laatste album dat ik van hem heb beschreven is de compilatie Pour L’Instant uit 2009. Zijn laatste studioalbum is van een jaar daarvoor. Hij heeft tussendoor nog wel deel uitgemaakt van The Secret Church Orchestra (vandaar dat die onbekend is gebleven) en vroeger nog Odeurs, Weidorje en Mad Matrix. Hij is terug met Le Salon Noir, dat ook meteen een dubbelalbum is geworden. In totaal brengt hij 19 stukken in ruim 77 minuten. De eerste schijf heeft de subtitel “In Fine” en telt 10 composities. Goude draagt naast de muziek zorg voor programmering, piano, orgels, vibrafoon, citer, harmonium en percussie. De rest laat hij inkleuren door vele muzikanten op klarinet, viool, contrabas, altviool, cello, fagot, ondes Martenot (ja door Christine Ott) en piano. Maar de meest opvallende rol is weggelegd voor countertenor Paulin Bündgen, die in vier stukken zijn prachtig hoge zang laat horen. De stemmige, orkestrale muziek houdt het midden tussen avant-garde, kamermuziek, Barokke muziek en neoklassiek. Denk ter referentie aan een kruisbestuiving van Fragments De La Nuit, Penguin Cafe Orchestra, Yann Tiersen, Henry Purcell en met name door de zang ook Wim Mertens. Bijzonder mooi allemaal. En dan is er nog de tweede schijf getiteld “Solastalgia”, hetgeen een soort heimwee naar een verloren wereld betekent, met nog eens 9 tracks in het verlengde van de eerste. De bezetting is iets kleiner en het geluid wat soberder, zij het her en der wel meer complex. Ook hier is Bündgen viermaal te horen. De pianostukken hier roepen herinneringen op aan Lubomyr Melnyk en soms Hauschka; voor de rest is de genoemde referentielijst nog wel van toepassing. Het is even wachten geweest, maar dan krijg je er ook een meesterlijk tweeluik voor terug. Subliem!
The Jeffrey Lee Pierce Sessions Project – The Task Has Overwhelmed Us (cd, Glitterhouse)
Eigenlijk houdt The Jeffrey Lee Pierce Sessions Project het midden tussen een tributeband en een reeks verzamelalbums die een hommage brengen aan Jeffrey Lee Pierce (1958 – 1996) van The Gun Club. Pierce overleed aan een hersenbloeding en heeft een schat aan muziek gebracht maar ook nagelaten. Dit project laat namelijk restopnames van hem, die op cassettes heeft opgenomen, het licht zien. Eerder verschenen al de albums We Are Only Riders (2009), The Journey Is Long (2012) en Axels & Sockets (2014). Stuk voor stuk doen er allemaal grootse, grote artiesten mee zoals Nick Cave, Iggy Pop, Thurston Moore, Debbie Harry, Hugo Race, Thalia Zedek, Steve Wynn, Mick Harvey, Dave Eugene Edwards, Crippled Black Phoenix, Isobel Campbell, Mark Lanegan, Lydia Lunch, Primal Scream, James Johnston, Mark Stewart en ga zo maar door; soms is meester zelf ook te horen middels archiefopnames. Het laatste en vierde deel The Task Has Overwhelmed Us heeft even op zich laten wachten, maar is nu toch een heugelijk feit. Al de titels komen uit een zin van Pierce: “the journey is long and we are only riders. long ago we had committed to our little endeavour and now the task has overwhelmed us, so that we have simply become axels and sockets in a growing menacing machine.” Hoe dan ook staan hier weer 18 tracks van samen ruim 73 minuten om van te smullen. Naast enige eerder genoemde artiest als Nick Cave, Lydia Lunch, Hugo Race, Mark Stewart en de inmiddels zelf hemelende Mark Lanegan, staan er weer een paar fraaie nieuwe bij waaronder Dave Gahan, Jozef Van Wissem, Jim Jarmusch, Chris Eckman en Chantal Acda. Allen zorgen ze dat Pierce, die hier nog in één track te horen is met Cave en Warren Ellis, weer even tot leven komt en niet vergeten wordt. Buiten dat is het ook een sublieme verzameling geworden met heel veel hoogtepunten.
Katta – Vox Organi (cd, Emika Records)
Laatst toen ik zocht of er nog nieuws was van de geweldige artieste Emika, wat het alias van de super getalenteerde componiste/muzikante Ema Jolly is, zag ik dat ze dit jaar muziek van andere artiesten op haar eigen label heeft uitgebracht. Eén ervan is de Tsjechische Katta, waarbij de verdere details ontbreken. Doet er ook niet toe, want de muziek op haar debuut Vox Organi spreekt voor zich. Ze weet oude en moderne tijden op vele vlakken te combineren. Naast oude liturgische gezongen teksten speelt ze op oude pijporgels in kerken en kathedralen maar ook op ultramoderne, op maat gebouwde elektrische (toer)orgels. Beide weet ze op voortreffelijke en bovenal etherische wijze te brengen. Daarmee smeedt ze eveneens een las tussen de klassieke muziek en de meer experimentele hedendaagse elektronische muziek en drones. In ruim 42 minuten laat ze 9 fraaie composities het licht zien. Hoewel ze een volkomen eigen sound heeft, denk ik dat fans van onder meer Kali Malone, Emika en Sarah Davachi
Hania Rani – Ghosts (cd, Gondwana)
De Poolse pianiste, componiste en muzikante Hania Raniszewska, die Hania Rani als artiestennaam aanhoudt, timmert de laatste jaren hard aan de weg en bonkt steeds luider op de onderscheidende en ook verschillende deuren. Naast soloalbums heeft ze ook gewerkt met met Portico Quartet, Hior Chronik, Christian Löffler en Dobrawa Czocher. Die laatst genoemde celliste was ook aanwezig op haar album On Giacometti, dat Rani eerder dit jaar het licht liet zien. Nu is er alweer het volgende album Ghosts, waarop naast Czocher ook diverse andere cellisten, altviolisten en violisten meedoen. Toch is het een minder neoklassiek album dan je zou vermoeden. Rani werkt hier namelijk ook met subtiele en soms wat minder subtiele beats en andere elektronische sounds, waarin haar pianoklanken en zang ondergedompeld worden. Daarnaast geven ook Patrick Watson (zang, piano), Ólafur Arnalds (piano, synthesizer), Ziemowit Klimek (Moog, contrabas), Duncan Bellamy (drums, drummachine) van Portico Quartet en Wojciech Warmijak (drums) acte de présence. De muziek laveert hier van ambient en neoklassiek naar etherisch en alternatieve elektronische muziek. Ze was gefascineerd door wat er tussen de rand van leven en dood gebeurd. Het levert een prachtig, gevarieerd en verrassend album op, waar ze net als altijd ook weer lekker veel met de melancholische strooipot schudt. Liefhebbers van onder meer Bel Canto, Hauschka, Peter Broderick, Stina Nordenstam en Ólafur Arnalds zich wel thuis zullen voelen. Ik ven ervan overtuigd dat dit creatieve brein in de toekomst nog vaker opzien zal baren.
Schlindwein – Ein Elektronisches Requiem (cd, Emika Records)
Het cd debuut Ein Elektronisches Requiem van Schlindwein is net als die van Katta op Emika Records uitgebracht; hiervoor zitten al wel een paar digitale albums. Het is de artiestennaam van de Duitse producer, componist, klassiek geschoolde pianist Christopher Marin Schmid, vernoemd naar de achternaam van zijn overgrootouders. Hij maakt al sinds 2012 muziek en is geïnspireerd door onder andere Nicolas Jaar en Emika. Dus mooi dat hij op haar label zijn muziek mag uitbrengen. Hoewel zijn werk nog wel eens in de techno hoek landt, laat hij op dit album een fraaie symbiose horen van klassieke zang en elektronische muziek. Dat overigens wel zo dat het klassieke requiem aspect de overhand heeft. De verrassing zit hem in de elektronische omlijsting in plaats van een orkestrale. Wel mag hij rekenen op sopraan Tanya Aspelmeier, mezzosopraan/alt Juliane Sandberger, tenor KnutSchoch en bas Sönke Tams Freier, waarmee het vocale deel wel heel sterk is ingevuld. Maar de composities en elektronische inkleuringen zijn eveneens ijzersterk en vloeken bepaald niet met de klassieke inbreng. Sterker nog, het levert een heerlijk spanningsveld op dat beide genres eigenlijk nog meer in hun kracht zet. Liefhebbers van onder meer Zbigniew Preisner, Arvo Pärt, Jóhann Jóhannsson, Max Richter en Ólafur Arnalds zullen dit ook wel waarderen. Los van dit alles is het een wonderschoon meesterwerk geworden.
Kira Skov – My Heart Is A Mountain (cd, Stunt Records)
Hoewel de Deense zangeres Kira Skov nooit echt veel onder de aandacht wordt gebracht, heeft ze inmiddels vanaf 2002 wel een indrukwekkende staat van dienst en een discografie om je vingers bij af te likken. Al meer dan twee decennia laat ze van zich horen in Kira And The Kindred Spirits, Kira Skov And The Ghost Riders, The Cabin Project, The Gospel en Persona. Daarmee weet ze echt prachtige albums te maken, die variëren van alternatieve rock tot droompop. Maar onder haar eigen naam heeft ze diverse albums gemaakt, die soms haar vroegere werk weet te overstijgen. In 2017 brengt ze er één uit met Maria Faust en alles daarna lijkt in goud te veranderen op haar solowerken. Er is een soort mysterieuze melancholie ingeslopen, die je gewoonweg nog harder weet te raken. Opvallend genoeg verschijnen de releases sindsdien ook in een bijna A5 formaat; alles pakt grootser uit. Dat is wederom het geval op haar nieuwe album My Heart Is A Mountain, dat 11 nummers lang en goed 36 minuten breed is. Kira krijgt uit allerlei hoeken hulp op gitaren, bas, strijkinstrumenten, keyboards, synthesizers, drums, percussie, orgel, marimba, Rhodes en zang, waarbij producer John Parish ook een groot aandeel heeft. Haar zang houdt het midden tussen Beth Gibbons en ook PJ Harvey. Het levert een wonderschoon geheel op dat jazz, pop, folk, alternatieve rock en dromen fraai aaneen weet te knopen. Bergen vol moois rechtstreeks in en uit het hart.
Slauson Malone 1 – Excelsior (cd, Warp)
Slauson Malone 1 is het alterego van de Amerikaanse producer en multi-instrumentalist Jasper Marsalis (zang, gitaar, rhodes, bas, kalimba, mellotron, synthesizers, drumprogrammering, kalimba, orgel, piano, trompet, percussie). Hij heeft eerder al een album uitgebracht met daarop alles wat hij tussen 2016 en 2018 heeft geproduceerd. Zijn tweede album Excelsior verschijnt op het innovatieve Warp label. Hij beweegt zich ergens tussen hip-hop, neosoul, r&b, funk, jazz, neoklassiek, experimentele elektronische muziek en meer in. Deze gebruikt hij echter als bouwstenen om er totaal eigenzinnige constructies mee te maken. Naast zijn enorme eigen inbreng en zang en rap, verrijkt hij dat alles met gastmuzikanten op drums, (koor) zang, saxofoon, tuba, cimbalen, altviool en met name cello. Het zijn snippers die hij door zijn sterke productie tot een sterk dynamisch en verrassend geheel aaneen heeft gelijmd. De muziek kan je er tussen Xxxtentacion, Tricky, Dean Blunt, Shabazz Palaces, Styrofoam en Zan Lyons plaatsen, maar helemaal passen doet het nooit. Het is een veelzijdig en excellent album geworden.
Tholos Gateway Tholos Gateway II (cd, Gusstaff Records / Xango Music Distribution)
Een goede twee jaar geleden debuteerde het supertrio Tholos Gateway met hun gelijknamige album. De Amerikaans/Spaanse groep bestaat uit Àlex Reviriego (contrabas), Colin Marston (elektronische drums, gitaar, mellotron, synthesizer) en Vasco Trilla (drums, percussie), die allemaal in legio andere bands hebben gespeeld. Hoewel ze daarin muziek hebben gemaakt die gaat van improvisaties, jazz en folk tot black metal en noise, laten ze met dit trio een experimentele en improvisatorische horen van freejazz, ambient, industrial en drones. Ze mochten daarnaast rekenen op een gastbijdrage van Jarboe. Die lijn van het vorige album trekken ze nu door op Tholos Gateway II. In 8 tracks van samen rruim drie kwartier brengen ze weer op spannende en suggestieve wijze hun muziek naar buiten. Ze krijgen eenmaal hulp van gitarist en Marston’s Krallice-collega Mick Barr en ook zangeres Yoshiko Ohara (Bloody Panda). Met die laatstgenoemde leveren ze in de ruim 11,5 minuten durende track “Consciousness Exorcism Seal’ één van de meest imponerende en mede door de zang haast demonische stukken af. Maar ook in de andere stukken weten ze een diepe indruk te maken. Op echt uiterst onconventionele wijze fabriceren ze hun composities, waardoor je telkens meegesleept wordt. Fans van onder andere Tarentel, Machinefabriek en bijvoorbeeld Dead Neanderthals zullen hier ook intens van genieten. Topalbum weer op het geweldige Poolse label Gusstaff Records.
Upcdownc – Duel (cd, Trepanation Recordings)
Soms maak je het jezelf als band echt onnodig moeilijk om gevonden te worden of te volgen. Neem nu het Britse Upcdownc. Voorheen hebben ze namelijk nog wel eens geopereerd onder de namen Up-C Down-C Left-C Right-C ABC + Start, Up-C Down-C, UpC DownC, UpC DownC LeftC RightC ABC + Start, Upc-Downc,, Upcdownc Leftc Rightc Abc+Start, upcdownclefcrightcabc+start, Upcdowncleftcrightcabcandstart, upcdowncleftcrightcabc+start, Upcdowncleftcrightcabcandstart en UPCLEFTCDOWNCRIGHTCABC+START. Terwijl de muziek onverminderd goed bleef, was het soms zoeken naar nieuwe albums. De groep maakt hoofdzakelijk instrumentale muziek, die doorgaans landt tussen noise, emo, post-metal, alternatieve, sludge-, math- en postrock. Dat ze door de jaren heen geen gas terugnemen blijkt wel uit hun nieuwste album Duel. Het album telt slechts 6 nummers, maar is wel ruim 38 minuten lang. Hierop tonen ze andermaal op imponerende wijze hun spierballen. Niet op de macho manier, maar één waar de urgentie vanaf spat. Daarnaast bouwen ze ook heel veel subtiele details in hun geluid, waardoor fascinerend blijft tot het einde toe. Ik denk dat als je houdt van Isis, Unsane, Russian Circles, Barones, Sannhet, Mogwai, We Lost The Sea en dergelijk, je hier wel iets van je gading vindt. Wat een overdonderende kracht en pracht!