Regels zorgen toch dikwijls voor ongeregeldheden, behalve als ze over muziek gaan zoals in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Deftones, Mary Lattimore, Metz, Mina Tindle en Yellow6 (2x). En gingen naar: Broeder Dieleman.
Jan Willem
Deftones – Ohms (cd, Reprise/ Warner)
De Deftones zijn 32 jaar geleden opgericht en zijn eigenlijk altijd geheel hun eigen gang gegaan. In eerste instantie kan je ze wellicht het beste bij de nu metal (of moet ik nu “toen metal” zeggen?) indelen, maar ze tonen aan altijd andere wegen in te slaan. Dat overigens zonder hun herkenbare sound te verliezen. Maar een gewone metalband is hoe dan ook nooit. Hoewel ze geen middelmaats album hebben afgeleverd, wordt White Pony (2000) vaak als hun beste bestempeld. Ik ben ingestapt bij het debuut Adrenaline (1995) en die heb ik nog net hoger zitten. Maar, zoals gezegd, ze leveren altijd sterk werk af. Nog altijd onder leiding van zanger Chino Moreno, die ook te vinden is in ††† (Crosses), Palms, Saudade en Team Sleep, presenteren ze ruim 4 jaar na hun vorige hu nieuwe, negende album Ohms. De 10 nummers hier zullen je niet van je stoel doen vallen, maar dat is vooral hun eigen schuld, omdat ze al die jaren gewoon op een stabiel hoog niveau zijn blijven opereren. Toch weten ze hier in hun mix van emo, wave, screamo en alternatieve metal ook weer subtiel andere accenten aan te brengen met elektronische sound en samples. Verder klinken ze behoorlijk bevlogen, wat ook bijdraagt aan het luisterplezier. En je adrenalinespiegels. De rek is er nog lang niet uit. De mannen van de Deftones zijn en blijven eigengereide toppers!
Mary Lattimore – Silver Ladders (cd, Ghostly International / Konkurrent)
De harp kan nog wel eens een stoffig en ietwat engelachtig karakter hebben, maar er zijn echt genoeg artiesten die het tegendeel bewijzen. In eigen land doen Lavinia Meijer en Remy Van Kesteren dat overtuigend. In Amerika is harpiste Mary Lattimore is een bijzonderheid in muziekland. Ze levert niet alleen bijdragen aan werken van Kurt Vile, Meg Baird, Jarvis Cocker, Wreckmeister Harmonies, Lali Puna, Thurston Moore, The Valerie Project en Steve Gunn, maar timmert vanaf 2012 ook solo aan de weg, al dan niet met Jeff Zeigler, Elysse Thebner, Maxwell August Croy, Mac McCaughan en Meg Baird. De harp is eigenlijk veelzijdiger dan de piano, al begeef ik me hier wellicht op glad ijs. Hoe dan ook brengt ze doorgaans muziek, die het midden houdt tussen neoklassiek, ambient, drones, minimal music en lichte experimenten. Eigenlijk hoor je in eerste instantie vaak niet eens dat het om een harp draait allemaal. Dat maakt haar muziek ook zo fascinerend. En dat is absoluut niet anders op haar nieuwe cd Silver Ladders, die qua buitenkant maar ook muziek aansluit op haar cd Hundreds Of Days. Het geeft op eenzelfde manier namelijk een net andere inkijk op haar persoonlijke beleving. De muziek bestaat nog altijd uit een mix van de bovengenoemde stijlen, maar dan toch subtiel weer anders. Ze heeft qua productie de hulp ingeroepen van niemand minder dan Neil Halstead van Slowdive. De zeven tracks houden het midden tussen Roy Montgomery, Bing & Ruth, Juliana Barwick, Colleen en Noveller. Het is een bezinnend, tot de verbeelding sprekend prachtalbum geworden.
Metz – Atlas Vending (cd, Sub Pop / Konkurrent)
Inmiddels stoomt de zware dieseltrein van het in 2008 opgerichte Canadese powertrio Metz flink door. In het begin met wat singles, die vorig jaar op Automat, maar vanaf 2012 komen ze ook met volledige albums. Drie om precies te zijn, die een aanstekelijke maar tevens snoeiharde mix van punk, garagerock en noise. Hierbij vallen zanger Alex Edkins, bassist Chris Slorach en drummer Hayden Menzies, ondanks hun kenmerkende sound, nooit in herhaling. De band geeft zelf aan altijd vooruit te willen, zonder dat te forceren. De natuurlijke groei door ervaring, andere interesses en bepaalde thema’s zorgen daar wel voor. Hun vierde album Atlas Vending wordt voor een deel gedicteerd door vaderschap, verpletterende sociale angst, verslaving, isolatie, door de media veroorzaakte paranoia en de rusteloze drang om alles achter je te laten. Dat levert zenuwslopende, woedende en eveneens vreugdevolle muziek op, die ze met veel energie, dynamiek en bovenal luide en uptempo wijze brengen. Hoewel ze echt een volledig eigen smoel hebben, moet je om een idee te krijgen het ergens zoeken tussen Unsane, Fugazi, The Ex, Sonic Youth, Brutal Juice, Dead Kennedys en IDLES. Wellicht zijn er nog wel meer referenties op te noemen, maar Metz geeft een volkomen eigen en oprechte draai aan de muziek. Ontvlambaar goed(je).
Mina Tindle – Sister (cd, 37d03d / Konkurrent)
De Française Pauline de Lassus Saint-Geniès is een folkzangeres, songwriter en multi-instrumentalist, die als artiestennaam het eenvoudiger te onthouden Mina Tindle heeft gekozen. Ze start in 2009 met de band The Limes, maar na een cd-r laat ze in 2011 als Mina Tindle haar debuut Taranta het licht zien. Daar volgt twee jaar later nog een remix-versie van. In 2014 is haar tweede album Parades verschenen. Ze laat doorgaans een vrij poppy geluid horen, aangelengd met wat folkelementen. Verder is ze als gastzangeres te horen op albums van The National en Big Red Machine. Ze mocht derhalve eerder al rekenen op de steun van Bryce Dessner (The National, Clogs), die tevens haar echtgenoot is. Op haar derde album Sister, geeft die laatstgenoemde hier wederom acte de présence naast artiesten als Thomas Bartlett, Doug Wieselman, Diane Sorel (Les Colettes), James McAlister, Emma Broughton, Nico Muhly en niemand minder dan Sufjan Stevens. Dat maakt vermoedelijk ook dat dit album op meerdere punten uit andere vaatjes tapt. De teksten zijn bijzonder, van leeuwen in een optocht en geliefden die plotseling kannibaal worden tot koningen, sirenen en vrouwen met vleugels, maar ook de muziek is meer mysterieus en dromerig en minder poppy. Dat alles werkt positief uit. Ze brengt hier met haar gasten een fraaie mix van droompop, folk en Trespassers William, Lisa Germano, Salomé Leclerc, Sharon Van Etten en Yael Naim. En dat levert haar beste album tot nu toe op.
Yellow6 – Silent Streets And Empty Skies / Almost Free (2xcd, Sound In Silence)
Al 22 jaar is Yellow6 het soloproject van de Britse gitarist Jon Attwood, die als geen ander sfeer kan scheppen en weet te overtuigen met relatief beperkte middelen. Hoewel hij in 1996 start in meer punkgerelateerde bands, komt de muziek van Yellow6 doorgaans uit in het schemergebied tussen ambient en post-rock. Ik houd enorm van zijn muziek, omdat deze je helemaal uit de realiteit weet te halen en zorgt voor bezinning. En de melancholie die hij brengt spreekt mij enorm aan. Zijn muziek verschilt iedere keer op subtiele wijze. Hoewel de muziek je uit de realiteit haalt, is het dikwijls wel de bron van inspiratie voor zijn muziek. Hij laat nu het album Silent Streets And Empty Skies het licht zien, waarbij het niet moeilijk raden is waar de inspiratie vandaan komt. De muziek is thuis gedurende de lockdown geschreven. De verlaten straten en lege lucht zorgden juist voor een creatieve stroom aan nieuwe ideeën. Je krijgt 9 nieuwe tracks geserveerd, die pas na bijna 77 minuten finishen. Met spaarzame klanken weet Attwood een maximaal effect te creëren, waarbij je gewillig meegevoerd wordt op een biologerende trip. Toch worden er best veel subtiele details toegevoegd, zoals pianoklanken, minimale beats, loops en andere sounds, die extra glans geven en het tot een rijk geheel maken. Liefhebbers van onder meer Dirk Serries, Labradford, Robin Guthrie, Windy & Carl, Low, Brian McBride en Sarah Davachi doen er goed aan deze eens te beluisteren. Het voelt dubbel om te zeggen dat COVID-19 ook mooie dingen voortbrengt, maar het is eigenlijk wel zo. Attwood biedt namelijk een heerlijk droefgeestige, maar ook troostvolle, veelzijdige, contemplatieve en gewoonweg wonderschone soundtrack voor deze donkere tijd.
Indien je de gelimiteerde oplage besteld, waar er nog maar een paar van zijn (haastige spoed is dus wel weer eens goed), krijg je er ook het album Almost Free bij. Hierop krijg je in goed 44 minuten nog eens 6 nummers. Hoewel Yellow6 ook hier weer melancholisch uit de hoek komt, lijkt de muziek net zo te sprankelen als op het eerst beschreven album hierboven. Of misschien zelfs een sprankel meer, aangezien dit album werd geïnspireerd door een aanstaande versoepeling van de lockdown-beperkingen, die echter plotseling in de wacht gezet werden in de nabijgelegen stad van Attwood vanwege een nieuwe piek. Misschien dat daarom gedurende het album de sfeer toch iets grimmiger wordt met drones en andere luidere geluiden. Opener “Hallo” is eerder al verschenen op de geweldige compilatie Love In The Time Of Covid. Daarnaast krijg je nog de track “Burning” en vier variaties op de albumtitel. In de eerste daarvan klinken ook wat elektronische noisegeluiden, die ik volgens mij niet eerder heb gehoord van Yellow6. Sowieso blijft Attwood altijd zoeken naar nieuwe muzikale zijwegen, die binnen zijn stramien passen. Het is derhalve een fantastische bonus geworden!
Broeder Dieleman, live @ Vera (Groningen), 01 oktober 2020
In de Vera hebben ze een creatieve oplossing gevonden om meer mensen binnen te laten. Dat doen ze namelijk door een vroege en een late voorstelling op één dag te geven. Zo mocht ik al draaiende daar Broeder Dieleman tweemaal bewonderen. Tonnie Dieleman, zoals den broeder met de stem en banjo werkelijk heet, is een ambassadeur van de Zeeuwse muziek maar ook de Zeeuwse verhalen van weleer. Eerder dit jaar is het schitterende album De Liefde Is De Eerste Wet nog verschenen, waarvan dan ook redelijk wat nummers live werden gespeeld. Dat deed hij als ik goed heb opgelet samen met Frans Grapperhaus (cello), Peter Slager (bas, gitaar, harmonium, zang), Leo Fabriek (drums, zang), Janine van Osta (zang, theremin) en Pim van de Werken (toetsen, zang). Als ik niet goed heb opgelet, excuses! Naast dat veel nummers van het genoemde album plus ook wat van het meesterlijke Komma (2018) op geweldige wijze live vertolkt werden, waren het ook de verhalen die Tonnie bracht en voor een absolute meerwaarde zorgden. Bijvoorbeeld over Zeeuwen, die tussen 1858-1862 naar Brazilië emigreerden omdat ze dachten een beter leven tegemoet te gaan en waar de nazaten nog altijd Zeeuws spreken (want op een dag zullen ze ons vinden). Google maar eens op Braziliaanse koorts. Dat soort verhalen zijn om te smullen. In feit is hij in eerste plaats ook een echte verhalenverteller en weet dat muzikaal heel fraai te verpakken. Sterk aan hem is dat hij kleine dingen onder het vergrootglas kan leggen en grotere, meer complexe zaken tot iets kleins en eenvoudigs weet te reduceren. Het levert twee grootse optredens op.