Een Buk-raket vinden we eigenlijk een beetje gay klinken, hoewel ook niet alles scud hoeft te zijn. We lanceren ook het nodige in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: The Black Lamps, Celer & Machinefabriek, Sylvain Chauveau / 0, Editors, Filiamotsa, The Gurdjieff Ensemble, Tigran Hamasyan, Boris Kovač, Lady Snowblood, Ms. John Soda, Orphax, The Spook School, Static Daydream, Už Jsme Doma, The World Of Dust, Zulus, שרית חדד en The Game.
Jan Willem
The Black Lamps – The Black Lamps (cd, Of National Importance)
The Black Lamps zijn een stel Britse vrienden, die een verleden hebben in jaren 80 bands als The Danse Society, Party Day en Creatures Of Habit. Gewoon voor de lol hebben ze nu een nieuwe groep geformeerd die bestaat uit Greg Firth (bas), Dean Ormston (drums), Lyndon Scarfe (gitaar, keyboards) en Liam Stewart (zang, gitaar), waarbij Anna Firth en Amber Scarfe af en toe voor de achtergrondzang zorgen. Ze brengen op hun gelijknamige debuut bitterzoete indierock en wave, waar de jaren 80 duidelijk in doorechoën. En hun liefde voor reverb steken ze ook bepaald niet onder stoelen of banken. Alles klinkt vertrouwd maar bepaald niet gedateerd. Op hedendaagse, atmosferische en bovenal nostalgische wijze weten ze een kruisbestuiving van Wire, The Comsat Angels, Joy Division, The Cure, Echo & The Bunnymen, The Sound en The House Of Love aan de dag te leggen. Het is als thuiskomen, waarbij er een heerlijk nieuwe geur uit de keuken komt met bekende ingrediënten. Fijn dat muziek als deze nog altijd bestaat.
Celer & Machinefabriek – Compendium (cd, Irrational Arts)
In 2010 ontmoeten Will Long van Celer en Rutger Zuydervelt van Machinefabriek elkaar in Tokio. Van het één komt het ander en ze besluiten een drieluik uit te brengen op 7”. Daar vloeien in 2012 de drie singles Maastunnel / Mt. Mitake, Numa / Penarie en Hei / Sou uit voort. Ik heb ze indertijd alle 3 al besproken, ook al heeft vinyl mijn voorkeur niet. Maar artiesten met een discografie die vanaf de maan te zien is, laat je gewoonweg niet onbesproken. Daarnaast is hetgeen ze bieden van een ongekend hoog niveau. Ze brengen namelijk tot de verbeelding sprekende klanklandschappen, waar op filmische wijze ambient, soundscapes, glitch, drones en softnoise de revue passeren. Ik spreek dan ook de wens uit dat er ooit een full-length uit voort mag komen. Welnu, op het Irrational Arts label is de cd Compendium verschenen. Compendium betekent natuurlijk “handboek met een samenvatting van de kennis op een bepaald terrein”. Het terrein bestaat hier uit de 3 eerder genoemde singles. Dit wordt echter aangevuld met de extra track “In/Out” plus drie remixen van de hand van Sylvain Chauveau, Nicolas Bernier en Stephan Mathieu. Voor liefhebbers van het moderne medium de cd is dat heel goed nieuws, mede door de fantastische aanvullingen. Maar ook degenen die de singles al hebben, digitaal dan wel op 7”, krijgen hier een dikke vette bonus.
Sylvain Chauveau – How To Live In Small Places (cd, Brocoli)
0 – Umarete Wa Mita Keredo (cd, Flau)
Deze toonaangevende Franse artiest, de tegenwoordig in Brussel woont, kent een veelzijdige carrière, die start in 1994 met de fijne noise/postrockband Watermelon Club. Vanaf 1999 gaat hij als soloartiest verder en laat ook van zich horen in diverse projecten, zoals het isolationistische ambient/dubgerichte Micro:Mega, het broeierig filmische postrock duo Arca, het experimentele On (met Steven Hess), het verstild experimentele (Ensemble) 0, het gelegenheidsproject This Immortal Coil en Butterfly In The Snowfall (met Astrïd) die een combinatie van kamermuziek, folk, drones, neoklassiek, ambient en lichte experimenten afleveren. Hij geeft verder acte de présence bij Félicia Atkinson, That Summer, Aus, Millimetrik, Below The Sea en Louisville, werkt samen met Stephan Mathieu en houdt er het fijne label I Will Play This Song Once Again Records op na. Nu is er zijn, volgens het label elfde (ik tel er meer, maar enfin) release How To Live In Small Places. Hoewel je bij zijn muziek niet direct denkt aan dansmuziek, zijn de vier langgerekte composities voor twee verschillende dansstukken geschreven, namelijk “L’Oubli, Toucher du Bois” van Christian Rizzo en “Moments d’Absence” van Cécile Loyer. Voor die eerst genoemde levert dat twee desolate en bezinnende pianostukken op, die herinneringen oproepen aan Morton Feldman en Erik Satie. De tweede mag rekenen op abstracte elektronische klanklandschappen die weer richting zijn werk met Stephan Mathieu en het huidige werk van Cindytalk koersen. Biologerend en spannend werk van deze klasbak!
Zoals gezegd is Sylvain Chauveau ook actief in 0 (spreek uit Zero, voorheen ook wel Ensemble 0 genoemd). Chauveau heeft Umarete Wa Mita Keredo geschreven voor de gelijknamige, stomme film van Yasujirô Ozu uit 1932. Het betekent iets als “ik was geboren maar…”. Het ensemble bestaat hier naast Chauveau (akoestische gitaar) uit Joël Merah (akoestische gitaar), Júlia Gállego (fluiten) en Stéphane Garin (vibrafoon, klokkenspel, claves). Ze brengen 14 stukken, die boven de 41 minuten klokken. Alleen zijn het verstilde en uiterst breekbare composities, net als de vogeleitjes op de voorkant van de cd. Maar net als deze eitjes, zit er zoveel schoonheid in besloten en speelt er zich vanachter de schaal van alles af. Het geheel is minimaal, soms haast geraamteachtig maar weet enorm tot de verbeelding te spreken. Fragiele pracht.
Editors – In Dream (2cd, Play It Again Sam)
Het mooie van de Editors is dat diepe, getergde wavegeluid van zanger Tom Smith (ook keyboards, gitaar) en die galm die de ook de sfeer van de jaren 80 uitademt. Vanaf hun derde album gaan de keyboards een grotere rol spelen, maar de muziek blijft onverminderd duister en passen in het eerder geschetste. De groep bestaat tegenwoordig naast Tom uit Russell Leetch (bas), Ed Lay (drums), Elliott Williams (keyboards) en Justin Lockey (gitaar). Nu is hun vijfde werk In Dream een feit en dat is even schrikken. Met enige regelmaat gaat Smith nu heel gevoelig zingen, waarbij hij soms zo hoog zingt dat Jimmy Sommerville er jaloers op zou worden. En naar die gitaren is het nu helemaal zoeken geblazen. Verandering is prima, maar dit slaat de plank volledig mis. Er staan echt wel een paar nummers op die gaan en gastzang van Rachel Goswell (Slowdive, Mojave 3) is mooi en past zowaar bij het huidige geluid van de band. De tijdelijke bonusschijf, waarvan er vast ook een miljoen zijn gedrukt, bevat 6 nummers. Vier ervan zijn alternatieve versies van albumtracks en één is een instrumentale versie, die veel duisterder zijn dan de originelen en stuk voor stuk beter te pruimen. Ik weet welke droom zij voor ogen hebben, de mijne is het niet.
Filiamotsa – Like It Is (cd, Aagoo / Five Roses)
In 2007 wordt te Nancy de band Filiamotsa, ook wel eens als FiliaMotSa geschreven, geboren met als aanstichters Anthony Laguerre (drums) en Emilie Weber (viool). Daarmee maken ze psychedelische rock/noise, maar op eigengereide wijze. Per album lijkt de samenstelling te wijzigen. Van trio naar kwintet (waarbij ze tijdelijk Filiamotsa Soufflant Rhodes heten) en weer terug naar trio, met steeds weer ander personeel. Op hun derde en laatste album Sentier Des Roches (2013) weten ze hun sound te perfectioneren en brengen een afwisselende mix van noise, experimentele muziek en avant-garde, de ene keer bedwelmend en sfeervol en op andere momenten hard en opzwepend. Ook G.W. Sok (ex-The Ex, King Champion Sounds, Cannibales & Vahinés) Hun allerbeste tot dan toe. Tot dan toe, want nu is er het nieuwe werk Like It Is, waarbij ze iedereen waarmee ze eerder hebben samengewerkt tot één nieuwe, 8-koppige supergroep hebben gebundeld. Naast Anthony Laguerre (drums, keyboards, gitaar) en Emilie Weber (viool) zijn dat G.W. Sok (zang), Philippe Orivel (viool), Véronique Mougin-Deltruc (keyboards), Olivier Mellano (gitaar), Youssed Essawabi (trombone) en Antoine Arlot (saxofoon). Daarnaast doet er ook nog een strijkorkest mee. Ze brengen een totaal overdonderende mix van noise, met wederom allerhande experimenten en psychedelische elementen. Wat dat betreft klinken ze nog altijd als zichzelf, zij het dat het met zoveel bravoure, overtuiging, energie en eigenzinnigheid wordt gebracht. Het is meeslepend, diepgravend, intrigerend en gewoonweg ijzersterk. Denk aan een verbluffende mix van Experience, Bästard, Savage Republic, Sonic Youth, Crime & The City Solution, Tuxedomoon en The Ex & Tom Cora. Ja ik zeg ook maar gewoon zoals het is. Hun voorlopige magnum opus.
The Gurdjieff Ensemble – Komitas (cd, ECM)
The Gurdjieff Ensemble, voluit The Gurdjieff Folk Instruments Ensemble, is in 2008 opgericht door de Armeense dirigent Levon Eskenian. In 2012 brengen ze al de bekroonde cd Music of Georges I. Gurdjieff uit op ECM. Hierop worden werken van deze omstreden Grieks-Armeens filosoof, mysticus, schrijver, componist, choreograaf en handelaar uitgevoerd, die hevig beïnvloed is door zijn zoektochten in Centraal-Azië en Afrika. Zijn muziek is dikwijls spiritueel georiënteerd en behoorlijk complex. Het ensemble geeft er op weergaloze wijze een eigen draai aan. Nu is het ensemble terug met de cd Komitas, waarop ze werken van de Armeense priester, componist, pianist, dudukspeler, zanger, koordirigent, volksliederenverzamelaar, musicoloog en dichter Komitas Vardapet in eigen arrangementen omzetten. Met traditionele instrumenten als duduk, pku, zurna, kamancha, pogh, oud, tar, dap, dhol, santur, tmduk, cimbaal, kshots, burvar, bellen en eenmaal zang laten ze een werelds geluid horen, dat reikt van Azié tot Oost-Europa en doorkruist diverse eeuwen. Veelal is dat ingetogen, desolaat en verstild en op andere momenten iets uitbundiger. Een album vol bezinnende pracht. Hieronder een live fragment.
Tigran Hamasyan – Luys I Luso (cd, ECM)
Nog een Armeense muzikant, ditmaal de pianist/componist Tigran Hamasyan. Op zijn album Luys I Luso brengt hij in samenwerking met het Yerevan State Chamber Choir onder leiding van Harutyun Topikyan sacrale muziek uit zijn land ten gehore, die stammen van de vijfde tot en met de twintigste eeuw. Het zijn hymnen, liturgische Armeense muziek (sharakans) en gezangen, zowel traditionals als stukken van diverse componisten. Je kunt aan zijn pianospel goed horen dat hij een jazz en klassieke achtergrond heeft. Zijn ijle piano en prefab pianostukken worden schitterend omgeven door prachtig serene klassieke zang (sopraan, alt, tenor en bas), die het geheel body en extra schoonheid geeft en zorgt dat je bijna 5 kwartier met huizenhoog kippenvel zit te luisteren. Het gaat van Philip Glass en Arvo Pärt tot Eleni Karaindrou en Erik Satie. Kortom, het klinkt niet per se Armeens. Dat neemt niet weg dat dit onaards mooie muziek is.
Luister Online:
Hayrapetakan Maghterg (Var. 2)
Boris Kovač – Times Of Day (cd, ReR Megacorp).
De Servische, destijds nog Joegoslavische, componist/multi-instrumentalist Boris Kovač (meestal op saxofoon of klarinet en soms zang) volg ik sinds mijn start als recensent. Dus zeg maar begin jaren 90. Het is ongeveer zo’n held als Hector Zazou, al put Kovač meer uit avant-garde, jazz en Balkan muziek zonder precies in één van die genres te passen. Hij start dan al in 1977 met de jazzgroep Meta Sekcija en formeert vanaf 1982 zijn befaamde Ritual Nova Ensemble, waarmee hij meestal onder zijn eigen naam menig prachtalbum aflevert vol melancholie en ongrijpbare schoonheid. Maar ook laat hij van zich horen met Balkan fanfare in LaDaABa Orchest en La Campanella en met jazz/klassiek in Ultima Armonia. Hij is een bijzondere, toonaangevende muzikant. Met zijn nieuwe cd Times Of Day, uitgevoerd door hemzelf en het zeven koppige New Ritual Ensemble, keert hij sinds lange tijd terug op het prestigieuze of zeg maar gerust legendarische ReR Megacorp label van Chris Cutler. Hij heeft 4 lange stukken geschreven voor saxofoon en kamerensemble. Het moet de viering van het leven weergeven, maar dat neemt niet weg dat de muziek uiterst droefgeestig en nostalgisch is. Met saxofoon, klarinet, piano, violen, altviool, cello, contrabas, drums en percussie-instrumenten komt hij weer ergens uit op het snijvlak van jazz, avant-garde en neoklassiek met zelfs hier en daar een toefje Balkan muziek. Alles weer gehuld in die onaards mysterieuze atmosfeer. Contemplatieve, passievolle, diepgravende muziek die toch nooit lastig te volgen is, mede door die bij de strot grijpende schoonheid. Wat een meester!
Lady Snowblood – Volume 3 (cd, Manza Nera / Villa Inferno / Five Roses)
Lady Snowblood is een kervers trio uit Italië dat met gitaar, bas en drums een dynamisch geluid weet neer te zetten. Ik kende ze niet, maar volgens mij is Volume 3 gewoon hun debuutalbum. Beetje verwarrende titel, net als Sheep On Drugs die debuteerde met Greatest Hits. Hoe dan ook weten de drie Italianen op dit album een fraaie instrumentale mix van noise, postrock, experimentele muziek, mathrock, drones, doom, freejazz en emocore aan de dag te leggen, waarbij de eerste twee genres de boventoon voeren. Soms rechttoe rechtaan, maar voor een groot deel ook zonder enige sturing en behoorlijk complex. Ze weten je wel continu op de punt van je stoel te brengen en de aandacht vast te houden. Het is heerlijk tegendraads en opzwepend, maar met gevoel voor melodie en pakkende, meeslepende muziek. Ze nestelen zich ergens tussen Don Caballero, Godheadsilo, June Of 44, Gone Bald, Ulan Bator, Chevreuil en Guapo. Daar kan je met elk volume voor de dag komen dacht ik zo.
Ms. John Soda – Loom (cd, Morr Music / Konkurrent)
Naast moederband The Notwist zit het met alle zijprojecten ook altijd wel snor. Van Ms. John Soda had ik na bijna 10 jaar echter geen nieuwe release meer verwacht. Maar tot mijn stomme verbazing is er dan toch ineens het derde album Loom, waarbij Stefanie Böhm (Couch) en Micha Acher (The Notwist,13 & God, 3 Shades Of Blues, Alien Ensemble, Ogonjok, Potawatomi, Tied & Tickled Trio, Village Of Savoonga) elkaar weer in de armen vallen. Ze laten op verrukkelijke wijze hun indiepop sound vol wave en shoegaze invloeden horen, dat naast The Notwist ook herinneringen oproept aan bands als Donna Regina, Lali Puna, Contriva, Bowery Electric, Curve en Masha Qrella. Het is melancholisch, narcotiserend, dromerig en ontwapenend mooi wat ze hier laten horen. Dit is hopelijk de doorstart naar een vervolg, want dit smaakt naar meer.
Orphax – Dream Sequence #1 (3” cd-r, Orphax)
Mijn zeer gewaardeerde Subjectivisten-collega Sietse van Erve is tevens een begenadigd ambient en drone muzikant en labeleigenaar van het prestigieuze en eigenzinnige Moving Furniture. Naast zijn hoofdproject Orphax, houdt hij er ook Zonderland en samenwerkingsverbanden met Jos Smolders, Erstlaub/Daigoro en The Village Orchestra op na. En er is bepaald geen sprake van nepotisme als ik zijn muziek ter sprake breng, want ik kan echt niet alles waarderen. Wel veel, dat dan weer wel. Nu is er de nieuwe, in eigen beheer uitgebrachte 3” cd-r Dream Sequence #1. Hierop brengt hij één lange track van bijna 21 minuten lang. De geluiden hierop heeft hij gegenereerd met een ruim 40 jaar oude Digisizer, wat een soort modulaire synthesizer is. Hier zaten nogal wat mankementen aan, maar dat kan en komt zoals hier blijkt de muziek alleen maar ten goede. En een droom hebben is nogal wat anders dan deze in muziek om te kunnen zetten. Toch lukt het Sietse dat op fenomenale wijze. Ik heb de recensie ook pas kunnen schrijven nadat ik uitgeluisterd was. Tijdens de beluistering was dit een onmogelijke opgave, want dan dagdroom je over van alles en nog wat en zit je in de stevige greep van deze emotioneel geladen muziek. Eenmaal eruit sta je nog na te denken over hetgeen zojuist gepasseerd is. Welnu, dat waren intrigerende drones, die op ambientachige wijze aan je voorbij trokken als grijze wolken op een herfstige dag en je deden confronteren met hetgeen jezelf mooi dan wel belangrijk acht. Als je dat met muziek weet te realiseren ben je goed bezig. Op voortreffelijke wijze brengt hij iets dat het midden houdt tussen Dirk Serries, Norn en Steve Roach. Een voortreffelijk kleinood!
The Spook School – Try To Be Hopeful (cd, Fortuna Pop! / Konkurrent)
Fortuna Pop! begint zich tot een behoorlijk lekker tegendraads label te ontwikkelen. Nu komen ze met de tweede cd Try To Be Hopeful, waarbij de cover veelzeggend is, van het Schotse The Spook School. De groep bestaat uit Anna Cory (bas, zang), Niall McCamley (drums), Adam Todd (gitaar, zang) en Nye Todd (gitaar, zang). Ze brengen 11 puntige songs, die op ontwapende wijze het midden houden tussen punkpop, indierock en lo-fi noise. Op compromisloze wijze brengen ze pakkende, niets aan de hand songs die je genadeloos weten te grijpen. Nieuw is het niet, maar de ongeremde energie en de kracht van de liedjes weten je gewoonweg te vloeren. Denk daarbij aan een ongecoördineerde kruisbestuiving van Ramones, Magnapop, That Dog, Buzzcocks, Kimya Dawson, T-Rex en Joanna Gruesome. Lekkah!
Static Daydream – Static Daydream (cd, Saint Marie / Konkurrent)
Static Daydream is een nieuwproject van Paul Barker, die hiervoor achtereenvolgens de shoegaze bands Skywave en Ceremony heeft versleten. Op het gelijknamige debuut, waar hij alles zelf heeft geschreven en ingespeeld, wordt hij her en der geholpen door zijn vriendin Jamie Casey (zang) en Jake Reid (zang, gitaar), geen familie van Jim en William. Hij laat een heerlijk stofzuigergeluid horen dat wederom in de shoegazehoek belandt. Maar hij laat ook noise, wave en invloeden uit de jaren 60 en 70 horen. Alles met een gruizige melancholie, die je helemaal weet te bedelven. Zijn pakkende sound komt ergens uit tussen The Jesus And Mary Chain, Slowdive, A Place To Bury Strangers en zijn voorgaande projecten. Misschien niet vernieuwend, maar wel uiterst fris, energiek en bijzonder smakelijk opgediend.
Už Jsme Doma – Tři Křížky (cd, Indies MG)
We zijn thuis, zoiets betekent Už Jsme Doma. Deze Tsjechische groep, voortgekomen uit de resten van de Fourth Price Band, bestaat 30 jaar en dat moet gevierd worden met de cd Tři Křížky, hetgeen “drie kruizen” betekent en symbool staat voor de behaalde leeftijd. Het is één van alltime favorite rockbands, die complexe rock, al dan niet versneden met jazz en avant-garde, koppelen aan felle zang en blaaspartijen. Onvergelijkbaar met alles en iedereen. Overigens is alleen kopman Miroslav Wanek (zang, gitaar, keyboard) nog over van de originele bezetting. Hij wordt tegenwoordig bijgestaan door Adam Tomášek (trompet, zang), Jaroslav Noga (drums, percussie) en Josef Červinka (bas, zang). Hun laatste album stamt alweer uit 2010 en ook deze is niet compleet nieuw. Voor de gelegenheid hebben ze 11 oude nummers in een compleet ander jasje gestoken met extra arrangementen, waarbij alles opnieuw gespeeld is. Hierdoor ontstaan er soms wel nummers van 9 minuten. De oude songs hebben allen nieuwe titels gekregen zijn dan ook maar ten dele te herkennen en daarom voelt dit album wel als nieuw. Harder, feller, complexer en net zo pakkend als de rest van hun oeuvre. Na 30 jaar lijkt Už Jsme Doma nog helemaal in topvorm.
The World Of Dust – Womb Realm (mcd, Tiny Room)
The World Of Dust is het project van muzikant, tekenaar en producer Stefan Breuer (zang, gitaar, bas), die ook acte de présence geeft bij I Am Oak, Lost Bear, The Subhuman, Bart van der Lee, The Secret Love Parade, Pino Plaza, Sven Agaath en meer. In 2013 debuteert hij als The World Of Dust met de cd Bhava. Hierop laat hij 12 korte songs horen en een afsluiter van maar liefst 13,5 minuut. Maar die korte songs zijn typerend. Ondanks hun lengte zijn ze veelzeggend, emotioneel en door het licht bevreemdende karakter ook intrigerend; singer-songwritermuziek in space doorspekt met postrock, avant-pop, jazz, pastorale folk en neoklassiek. Buitengewone pracht. Nu komt hij met Womb Realm dat 8 nummers telt met een totale lengte van bijna 21 minuten. Inderdaad weer korte tracks. En wederom weet hij elke seconde te benutten om zijn boodschap en emoties over te brengen. Sterker nog, hij weet dat allemaal nog beter te duiden dan op zijn debuut, waarbij de sfeer ook nog meer aansluit op het huidige jaargetijde. Hij wordt bijgestaan door Todd Tobias (keyboards, percussie) van onder meer de Circus Devils. Daarnaast zijn het 7 achtergrondzanger(es)s(en) die de muziek opleuken. Hoe dat klinkt? Nou ongeveer als een eigenzinnig midden van Mark Lotterman, Idaho, At The Close Of Every Day, Low, John Grant, Sun Kil Moon en Ode To The Quiet. Dan mag je meer willen qua lengte, maar moet je vooral tevreden zijn met zo’n overrompelend, diepgravend resultaat. Wonderlijk wonderschoon.
Zulus – II (cd, Aagoo / Five Roses)
San Francisco mag je gerust beschouwen als één van de meest vrijdenkende steden in de Verenigde Staten. Daar komen Daniel Martens (gitaar) en Aleksander Prechtl (zang, drums) ook vandaan alvorens ze naar New York verhuizen. Met Jeremy Scott (bas) en engineer/drummer Julian Benett Holmes richten ze daar Zulus op. De heren hebben al een verleden in punk- en hardcore bands als Battleship, Prsms, Fiasco, Aa, The Homosexuals, Wand, Rice, Teenage Nitewar, Necking en Mahogany. Dat is op hun gelijknamige debuut uit 2012 genoeg voedingsbodem om een verpletterend en compromisloos geluid te presenteren dat ergens tussen post-punk, hardcore, no wave en noise uitkomt. En waarom sleutelen aan die verfijnde receptuur als het niet nodig is? Precies, daarom gaan de heren op II gewoon verder waarin ze goed zijn. Negen nieuwe tracks van bij elkaar slechts ruim 21 minuten, zoals het hoort in hun genre! Het is hard, angstaanjagend, rauw, pakkend, vuil en wars van elke hype. Ze serveren een heerlijke mixed grill van PiL, Joy Division, Brutal Juice, Minor Threat, The Ex, Crown Roast en Crain. Ze zorgen wederom voor de broodnodige afwisseling in het hedendaagse muzieklandschap. Oi!
Martijn
שרית חדד diverse albums
Oh als muziek toch eens de baas was. Nu ben ik de laatste om te beweren dat muziek verbroedert (check de docu Whose Is This Song? maar eens). Of dat succes in de muziek iets zegt over de sociale positie van bevolkingsgroepen (zie het succes van hip hop en R’n’B of supersterren als Bülent Ersoy en Azis). Maar toch … De Israelische zangeres Sarit Hadad maakt bijvoorbeeld mizrahi, de Arabisch klinkende (pop)muziek van Israël en doet daar nog een schepje bovenop door Griekse invloeden (zie ook Aris San) en arabesk-achtige (de wat ordinaire, maar inmiddels wat gerehabiliteerde, Arabische pop uit Turkije) songs op haar repertoire te hebben. Wat zich ook ook uit in een duet met Koerdisch/Turkse superster İbrahim Tatlıses. Je vraagt je af waarom die paar Palestijnen niet ook gewoon in een harmonieuze staat kan worden opgenomen, ze zijn al zo multiculti (ja, dat is mijn enige oplossing voor dit probleem). Maar goed, die platen van haar zijn dus gewoon erg leuk, vooral de oudere (zoals meestal). Later deed ze nog eens iets met die grappenparade Eurovisie, geloof ik, dat kan nooit veel wezen. Maar de eerste paar albums en toch ook haar laatste titelloze album kunnen me echter zeer bekoren en maken de wereld, voor even, een stukje mooier.
The Game The Documentary 2
Voor haten kan je dan weer terecht bij The Game. Ik had hem sinds het debuut (The Documentary, 2005) niet echt meer gevolgd maar zijn ontdekker Dr. Dre meldde dat het vervolg een erg goede plaat was en aangezien Compton ook niet mis is … toch maar eens even checken. Die hele soap opera waarin hij beefs uitvecht met zo’n beetje iedereen in de huidige game boeit me niet zo en riekt ook behoorlijk naar publiciteitstunts. De hamvraag is of de het album de hype waard is. Ja, voor groot deel wel. Het is een vette plaat met lekker veel old school vibes (met directe verwijzingen, in de vorm van bijvoorbeeld een klassieke sample van Notorious B.I.G.) maar ook modernere klanken zonder geforceerd te klinken. En de aanwezigheid van Will.i.am is dragelijk. Deel 2.5 (disc 2, in deze tijden van downloads/streaming) komt er ook alweer aan.