Het is de vraag of er naast vele nieuwe muziek een nieuwe professor transfiguratie te vinden in het lijstje uit het:
SCHADUWKABINET
Ik luisterde naar: Anubis, Naima Bock, Caribou, Clinic Stars, Godspeed You! Black Emperor, Geordie Greep, IST IST, Seun Kuti & Egypt 80, Dirk Maassen, Memorials, My Brightest Diamond, Remnant Three en Spirit Radio / Tamalyn Miller.
Jan Willem
Anubis – The Unforgivable (cd, Bird’s Robe Records / Creative Eclipse PR)
Het Australische Bird’s Robe record is hofleverancier van vele post- maar ook progressieve rockbands uit eigen land en dikwijls ook daarbuiten. Een groep van die laatste categorie die er af en aan albums op uitbrengt is Anubis, tevens uit dat land en al sinds 2006 actief. Daarnaast hebben ze veel in eigen beheer uitgebracht, maar hum zevende album The Unforgivable verschijnt weer eens op dit label. Ze hebben een conceptalbum gemaakt dat uit 10 in elkaar overlopende stukken bestaat. De groep bestaat uit Robert James Moulding (zang, gitaar, percussie, kalimba, synthesizers, effecten, soundscapes), David Eaton (keyboards, Hammond orgel, minimoog, mellotron, synthesizers, gitaar, autoharp, zang), Dean Benninson (gitaar, synthesizers, zang), Douglas Skene (gitaar, soundscapes, zang) en Steven Eaton (drums, percussie, klokkenspel, zang). Het gaat over de val van een jongeman in – en ontsnapping uit – een religieuze sekte genaamd ‘The Legion of Angels’. Dat alles wordt verteld terwijl hij wegrent van de sekteleden. Het album heeft wel enige verwantschap met een aantal van hun eerdere werken, maar is meer episch, donkerder en grimmiger. Ze laten wel weer de nodige theatrale geluiden horen, die soms net even over de top gaan. Maar ze leveren al met al een prima album af dat fans van Pink Floyd, Marillion, IQ, The Mars Volta, Porcupine Tree en The Flower Kings wel zal aanspreken.
Naima Bock – Below A Massive Dark Land (cd, Sub Pop / Konkurrent)
Na haar deelname aan de te gekke post-pukband Goat Girl, waar twee albums van zijn verschenen, slaat één van de vier bandleden Naima Redina-Bock solo haar vleugels uit als Naima Bock. Dat heeft het geweldige debuut Giant Palm (2022) op. Als kind van een Braziliaanse vader en een Griekse moeder, heeft deze Britse, deels in Brazilië opgegroeide zangeres, muzikante en archeologe wortels in vele gronden meegekregen. Dat is in haar muziek wel terug te horen. Ze maakt namelijk stemmige singer-songwritermuziek, die een mix is van traditionele folk, alternatieve rock en tevens Braziliaanse elementen. Daarbij mocht ze op haar debuut rekenen op zo’n 30 gasten, hetgeen de intimiteit van haar nummers nooit wegnam. Nu is er het tweede soloalbum Below A Massive Dark Land. Hoewel solo, ze werkt hier weer met zo’n 25 gastmuzikanten aan hetgeen zij heeft bedacht. Ook hier pakt dat ondanks de vele bijdragen nooit te groot uit, zij het wel iets weldadiger dan op haar debuut. Haar prachtstem, die ergens tussen Jarboe, Sibylle Baier en Molly Drake zit, is weer een sterk wapen. Maar ook de composities mogen er wezen en stijgen in veel opzichten boven haar eerdere werk uit. Ze brengt in haar arrangementen als basis vooral akoestische gitaar en zang, maar laat de rest door haar gasten inkleuren met zang, koorzang, viool, altviool, cello, (bas)klarinet, drums, bas, harp, gitaar, bouzouki, fluit, piano, Joodse harp, saxofoon en diverse percussie-instrumenten. Het is allemaal minder Braziliaans en wat meer naar de lo-fi, folk en avant-garde opgeschoven. Toch gaat er iets van eenzaamheid uit van dit album en dat maakt dat de songs je extra weten te raken. Nee dit is niet het tweede moeilijke album geworden, maar wel één die gezien de titel gebukt ging onder menig probleem. Het heeft een heerlijk stemmig en sterk eindresultaat opgeleverd.
Caribou – Honey (cd, City Slang / Konkurrent)
Manitoba, Daphni, Lb Lynam, A Pulse Train, Ships Vs. Sinking, Caribou Vibration Ensemble en Caribou, het zijn allemaal solo- dan wel gelegenheidsprojecten van de Canadese componist en muzikant Dan Snaith. En eigenlijk kan je ook veel verwachten van hem op elektronisch gebied, van dubstep en broken beats tot house en techno. Maar ook experimentele muziek gaat hij niet uit de weg. Daar zit ook dikwijls een gezonde dosis humor doorheen. Op zijn zesde album Honey als Caribou komt hij op z’n zachtst gezegd helemaal onverwacht uit de hoek. Hij gaat met ramkoers op de dansvloer af met muziek die eigenlijk een ver van mijn bed show is. Hij weet je te porren, irriteren en bijna op ongepaste wijze te bejegenen, maar stiekem blijf je er hangen en wordt je gegrepen door zijn creaties. Neem “Volume”, waar hij een herbewerking brengt van “Pump Up The Volume”, de nummer 1 hit van M/A/R/R/S op het 4AD label; dat had je daar ook niet snel verwacht. En zo gaat het hier de hele tijd. Hij wordt in de openingstrack ook nog geholpen door Kieran Hebden (Four Tet, Fridge). Zo blijft Caribou een heerlijke vreemde eend in de bijt.
Clinic Stars – Only Hinting (cd, Kranky / Konkurrent)
Als één van je favoriete labels als Kranky weer met een nieuwe band aan komt zetten, zijn mijn oren toch extra gespitst. Ze brengen nu het volwaardige debuutalbum Only Hinting van Clinic Stars, een Amerikaans duo bestaande uit Christian Molik (zang, gitaar, bas, drums) en Giovanna Lenski: (zang, keyboards, xylofoon). Ze zijn al actief sinds 2019 en hebben twee cassettes uitgebracht vol shoegaze, droompop, slowcore en etherische zang, wat ze wegzetten als downer-pop ballads. Het roept meteen associaties op met mijn andere favoriete label 4AD. Er is ook een zekere overlap tussen beide labels en op dit snijvlak ontmoeten ze elkaar hier. Ze leveren 8 heerlijk transcenderende songs in verschillende tinten grijs, die soms haast als mist over de oppervlakte lijken te zweven. Het zet aan tot dagdromen en contemplatie, maar je kan er ook intens van genieten en het haalt je even helemaal uit de realiteit. Hun sound is doorspekt met een behoorlijke dosis droefgeestigheid, die regelmatig behoorlijk binnenkomt. Maar met hun zalvende zang weten ze een hoop pijn te verzachten. Om een idee te krijgen moet je denken aan een gruizige mix van Swallow, Cocteau Twins, Bowery Electric, Slowdive, Grouper, Jessica Bailiff en Birds Of Passage. Dat klinkt haast te mooi om waar te zijn, maar het is toch echt zo. Een verpletterend droomdebuut!
Godspeed You! Black Emperor – No Title As Of 13 February 2024 28, 340 Dead (cd, Constellation / Konkurrent)
Een nieuw Godspeed You! Black Emperor album is als een onvoorziene vulkaanuitbarsting. Het is meestal plots en spuit dan alles wat hun dwars zit de wereld in. Dat gaat ongenuanceerd met lava, brokstukken, rook en gruis. Dat doen ze op luide en zachte en goed doorwaadbare en experimentele wijze. Steeds vaker zijn hun albums meer soundtracks voor hedendaagse gebeurtenissen geworden die hen aan het hart gaan. Het is minder dan vroeger een band die opbouwt naar hevige erupties. Nee ze bewegen zich juist meer daar waar het tot uitbarsting is gekomen met veelal een politiek geladen boodschap. Op hun nieuwe, achtste album No Title As Of 13 February 2024 28, 340 Dead komt de band op voor de burgerslachtoffers die dagelijks in Palestina vallen. Aan echte websites, reclame, aankondigingen, überhaupt behoorlijke info en dergelijke doen ze nooit, maar ze hebben wel een statement geplaatst bij dit album:
THE PLAIN TRUTH==
we drifted through it, arguing.
every day a new war crime, every day a flower bloom.
we sat down together and wrote it in one room,
and then sat down in a different room, recording.
NO TITLE= what gestures make sense while tiny bodies fall? what context? what broken melody?
and then a tally and a date to mark a point on the line, the negative process, the growing pile.
the sun setting above beds of ash
while we sat together, arguing.
the old world order barely pretended to care.
this new century will be crueler still.
war is coming.
don’t give up.
pick a side.
hang on.
love.
GY!BE
Dat liegt er weer niet om. Het wisselende collectief bestaat hier uit Thierry Amar (elektrische bas, contrabas), David Bryant (elektrische gitaar, tapeloops), Aidan Girt (drums), Timothy Herzog (drums, klokkenspel), Efrim Manuel Menuck (elektrische gitaar, tapeloops), Michael Moya (elektrische gitaar), Mauro Pezzente (elektrische bas) en Sophie Trudeau (viool). Daarbij krijgen ook de 16mm live film projecties van Karl Lemieux en Philippe Léonard een eervolle vermelding. Op onvergelijkbare wijze, enkel hun eigen A Silver Mt. Zion en Set Fire To Flames vertonen wel raakvlakken, presenteren ze hier in 54 minuten 6 tracks, waarvan de helft van een behoorlijke lengte is. De muziek is als een monster dat gromt, brult, vuur spuwt en dissonant z’n staart roert, maar ook wel eens slaapt onder een onrustige mooie hemel; soms met kop en staart, maar dikwijls ook met de woede en wanhoop op de hielen ietwat stuurloos. Het levert monumentale, massieve stukken op, die zich door landschappen vol post-rock, neoklassiek, psychedelische en experimentele muziek worstelen, waar je de angstige soms hoort kloppen. Dit zal naast liefhebbers van hun eigen projecten wellicht ook die van Scenic, Glen Branca, Labradford, Mono, SPK en de oude Pink Floyd aanspreken. Het is een zwaar, meeslepend, diepgravend mooi, tegendraads en tot de verbeelding sprekend album van ongekende klasse. Zolang er misstanden zijn, zal GY!BE altijd wel weer ergens opduiken.
Geordie Greep – The New Sound (cd, Rough Trade / Konkurrent)
Van het Britse in 2017 opgerichte Black Midi kon je al stellen dat hetgeen ze naar buiten brengen best sensationeel, dynamisch, overrompelend, explosief en geniaal is. Daarbij kon je ze ergens plaatsen tussen Oxbow, Long Fin Killie, Pere Ubu, The Ex, Naked City, Primus, Cardiacs, Grotus en Xiu Xiu. Toch vindt zanger en gitarist Geordie Greep uit die band het na drie album wel even genoeg. Ja en dan kan je het eerste soloalbum natuurlijk niet anders dan The New Sound noemen. Hierop krijg je 11 stukken, waar veel van de genoemde kwalificaties en referenties nog steeds van toepassing zijn, zij het dat het hier veel grilliger en energieker uitpakt. Maar ook meer symfonisch en jazzy. En soms lijkt het alsof je naar Black Midi The Musical luistert, zonder dat het Greep aan goede smaak ontbreekt. Je ziet hem soms bijna met een hoge hoed zwaaien terwijl hij aan het tapdansen is. Bijna dan, want iedere keer dat je denkt dat het naar de wansmaak op weg is, neemt hij weer een verrassende afslag. De grens tussen gekte en genialiteit wordt hier ook duidelijk opgezocht. Het album is deels opgenomen in Brazilië en hij werkte op het laatste moment ook met lokale muzikanten samen, hetgeen je vooral terug hoort in de percussie. Naast de genoemde artiesten zitten er ook elementen in van Santana, Frank Zappa, Scott Walker en Frank Sinatra, maar allemaal fragmentarisch. Het is net als een koortsdroom ietwat delirant en bijzonder. Dan heb je ook nog die gevarieerde zang, die van melodieus zingend naar schreeuwend gaat. Een zeer indrukwekkend album met een nieuw geluid of misschien wel hét nieuwe geluid. Dat zal de toekomst uitwijzen.
IST IST – Light A Bigger Fire (cd, Kind Violence)
Dat je de Manchester sound niet over één kam kan scheren, bewijst een groep als IST IST al sinds 2016. Ja of een label als Factory in het verleden. Enfin, de line-up bestaat uit zanger Adam Houghton, gitarist/synthesizerspeler Mat Peters, bassist Andy Keating en drummer Joel Kay. Ze hebben drie ijzersterke albums uitgebracht en toeren als een malle. Je kan ook wel stellen dat ze in topvorm verkeren. Hoewel ze vuistdik in het verleden grabbelen en dan met name in de post-punk en wave, hebben ze toch een eigen en hedendaagse sound in huis. Verder boeit dat ook niet zo, want het is steengoed en ontzettend lekker wat ze laten horen. Daar gaan op volle snelheid mee door op hun alweer vierde album Light A Bigger Fire, waar ze in ruim 33 minuten 10 nieuwe tracks serveren. Op energieke en tegelijk melancholieke wijze dompelen ze je onder in een donker bad, waar je de zeepresten van onder meer Joy Division, Wire, Sisters Of Mercy, VNV Nation, Editors en I Like Trains zal aantreffen, maar waar je geheel fris uitstapt. Het is vertrouwd en ouderwets genieten, maar dan wel met nieuwe, gewassen kleren aan; zwarte, maar dat is logisch. IST IST toont aan dat je binnen oude kaders nog altijd pakkende en sterke muziek kan maken.
Seun Kuti & Egypt 80 – Heavier Yet (Lays The Cownless Head) (cd, Record Kicks / Konkurrent)
De Nigeriaanse legendarische muzikant Fela Kuti (1938-1997) is de godfather van de Afrobeat. Die muziek heeft hij in elk geval doorgegeven aan zijn achtste en jongste zoon Seun, die al vanaf zijn achtste muzikaal actief is en vanaf zijn twaalfde in de Egypt 80 band meespeelt van zijn vader en deze min of meer erft bij diens overlijden als hij nog maar 14 jaar oud is. De zanger en saxofonist is nog altijd actief met die groep, waarmee hij nu het album Heavier Yet (Lays The Cownless Head) heeft gemaakt. Net als de liveshows is het een onderdompeling in sociaal bewustzijn, want zijn vaders politieke en muzikale nalatenschap, de Afrobeat, vormen zijn belangrijkste drijfveer. Ze brengen slechts 6 nummers, maar wel met een totale lengte van 42 minuten. Het is dynamisch en meeslepend. Je krijgt ook elementen van reggae, jazz, funk en soul. Het album is geproduceerd door Lenny Kravitz en hij krijgt in één track hulp van Damian Marley, de jongste nazaat dan weer van Bob Marley die maar liefst 11 kinderen had (maar ietwat minder vrouwen dan Fela). Het is een heerlijk opzwepend album, maar ook één die inspireert en de geest van activisme en bevrijding aanwakkert.
Dirk Maassen -Inception (cd, Maassen Music/ Cargo Records / Konkurrent)
Pianomuziek kan echt betoverend mooi zijn en beleeft het laatste decennium een enorme opmars. Er is door Nils Frahm zelfs in 2015 een “Piano Day” gestart, die elk jaar op de 88ste dag van het jaar plaatsvindt (dat getal is begrijpelijk). Daarnaast zijn er labels die zich erop richten. Maar er zijn vele gevarieerde pianisten in het hedendaagse landschap en ook oude rotten die hun sporen al lang hebben verdiend. Iemand die ook al even bezig is, is de Duitse pianist Dirk Maassen, die al sinds zijn tiende speelt. Als twintiger is hij in de jaren 90 begonnen met projecten als In Contact en Unknown Vision. Rond de eeuwwisseling is hij even helemaal gestopt, maar pikt in 2010 solo de draad weer op. En vanaf 2017 brengt hij tevens zijn solowerken naar buiten, eerst nog via 1631 Recordings (van David Wenngren) en daarna via zijn eigen label ook via Sony Classical. Hij is een meester in het maken van emotioneel geladen muziek. Dat blijkt ook uit zijn nieuwe album Inception, dat hij weer eens in eigen beheer heeft uitgebracht. Hij brengt in 50 minuten maar liefst 12 stukken plus twee bewerkingen van de track “Sailing”, die uiterst gevoelig zijn en zo heerlijk weemoedig. Oorspronkelijk waren de eerste opnames van de muziek nooit bedoeld om in hun huidige staat op het album te verschijnen. Ze dienden meer als vluchtige schetsen om een muzikaal idee vast te leggen. Maar gaandeweg realiseerde hij zich dat hij hun authenticiteit en puurheid nooit zou kunnen evenaren. Het zijn dus min of meer spontane stukken. Neemt niet weg dat dit een uiterst coherent en sterk album heeft opgeleverd. Tussendoor hoor je heel subtiel ook wat omgevingsgeluiden. Je kunt zijn muziek ergens in de hoek van Akira Kosemura, Joep Beving, Jan Swerts, Sophie Hutchings, Bruno Sanfilippo en Tim Linghaus plaatsen. Het is filmisch, intiem en van een uitzonderlijke schoonheid.
https://open.spotify.com/prerelease/2vccEWpBcLsAIXH2GZe8ZQ?si=80ae44c6c170402f
Memorials – Memorial Waterslides (cd, Fire / Konkurrent)
De Britse muzikant Matthew Simms kan je vinden in bands als It Hugs Back, UUUU, Better Corners, FITTED en niet in de laatste plaats het legendarische Wire. Hij duikt nu naast Verity Susman van Electrelane op in het nieuwe project Memorials. Daarmee hebben ze al wat soundtracks uitgebracht, maar geldt dan toch echt als hun officiële debuut. Vanaf de eerste tonen heb je door in een wonderlijke wereld te zijn binnengestapt. Het is een bevreemdende mix van psychedelische pop, dub, krautrock, Oosterse muziek, free jazz, drones, avant-garde en allerhande experimenten. En telkens als je denkt dat je er vat op hebt, glippen ze weer door je vingers. Of als je denkt de juiste dansmoves te hebben gevonden, sta je pardoes op het verkeerde been. Toch is het meeste wel goed doorwaadbaar, hetgeen door de aanstekelijke ritmes en fraaie zang van beide komt. Het is onnavolgbaar en ronduit fascinerend wat ze hier naar buiten brengen. Hun geluid lijkt zich ook driedimensionaal te bewegen, hetgeen voor een surrealistisch effect zorgt, naast de dikwijls niet te volgen geluiden die ze produceren. Panoramische paranoïde psychedelische powerpop popt plots op, maar of je daar los van de alliteratie iets van kan maken weet ik niet. Referenties als Beak>, Broadcast, Stereolab, Khruangbin, Vanishing Twin, Tortoise, The Doors en Arthur Russell helpen daar vermoedelijk ook niet bij. Nee dit moet je echt zelf horen of eigenlijk ondergaan. Een fantastisch debuut, dat heerlijk de vaste grond onder je voeten doet verwateren.
My Brightest Diamond – Fight The Real Terror (cd, Western Vinyl / Konkurrent)
Veelzijdigheid is iets dat je wel kunt toeschrijven aan de Amerikaanse zangeres/muzikante Shara Nova (voorheen Worden), die al sinds de jaren negentig actief is. Ondanks haar klassieke achtergrond beweegt ze zich dikwijls meer in de pop en rock kringen. Eerst nog onder haar vroegere eigen naam, later als AwRY en ze is tevens te gast bij onder meer Sufjan Stevens, Clogs, Prefuse 73, Bon Iver, The National, Decemberists, DM Stith, David Lang, Colin Stetson, David Byrne & Fatboy Slim, Son Lux, S/S/S en op meer klassieke wijze ook Sarah Kirkland Snider. Inmiddels is haar eigen My Brightest Diamond, waar sinds 2006 vijf albums van zijn verschenen, een gevestigde naam aan het muzikale firmament. Daarmee brengt ze uitdagende en bijzondere mixen van indiepop, avant-garde en Barokke elementen, waarbij haar prachtige zang een groot aandeel heeft. Nu is haar zesde wapenfeit Fight The Real Terror er, dat een knipoog en vooral ook eerbetoon is aan Sinèad O’Connor dan wel Shuhada Sadaquat en haar “fight the real enemy”. Parallel daaraan komen ook de klimaatcrisis, confrontaties met angst, liefde en alles wat het waard is om voor te vechten voorbij. Tegelijk met het overlijden van O’Connor stortte een hevige storm haar huis in Detroit in duisternis. Het was het startpunt voor dit album, dat ze in basis al reflecterend met de gitaar heeft gemaakt. Daarna kwamen daar ook bas, piano, gadgets en drumprogrammering bij. Ze weet hier in 10 nummers van samen 37 minuten op genre overstijgende wijze weer zo’n eigengereid album neer te zetten. Avant-garde, rock, klassiek, folk, experimentele muziek en zelfs een vleugje gothic boort ze aan, die ze voorziet van haar sterke en hier vaak ook stevig prachtzang. Het is een strijd voor een betere toekomst en daarom, ondanks de soms zware thematiek en muziek, ook hoopvol. Het is een album vol uitersten, wat je in de eerste twee nummers al goed kunt waarnemen. Maar ook de afsluiter “I Saw A Glimpse”, waar ze in een bijna a capella stuk -dat zowel aan O’Connor als Lankum doet denken- een soort hedendaagse traditional neerzet, is veelzeggend wat dat betreft. Er zit een enorme drive en noodzaak achter dit alles. My Brightest Diamond levert haar magnum opus af, wat gezien haar staat van dienst tot wel wat zegt. Echt een unicum in het muzikale landschap.
Remnant Three A Gentle Collapsing (cd, Words On Music/ Konkurrent)
Mijn eerste schreden op het new wave dan wel post-punk pad zijn denk ik toch wel begonnen bij de labels Factory, Fiction en 4AD, al zaten daar snel meer bij met minder F-klanken. Daarbij behoren Joy Division, The Cure, The Sound en Modern English wel tot mijn favorieten. Een groep die prima in dat rijtje past is Remnant Three, waarbij ik nergens kan terugvinden waar ze vandaan komen of wie de leden zijn. Die verschuilen zich achter namen als Remnant One (drums), Remnant Two (keyboards, percussie, zang) en u raadt het al Remnant Three (zang, bas, gitaar, keyboard, percussie). Daarbij mogen ze rekenen op gasten als Remnant Four (gitaar) en jaja Remnant Five (zang). Ze komen nu met het album A Gentle Collapsing, uitgebracht op het Words On Music label; een label zonder F maar wel met veel goede muziek in dit genre; For Against bijvoorbeeld. De muziek zou al zo’n drie decennia geleden opgenomen zijn. Je krijgt 8 nummers in ruim 42 minuten en het is voer voor de liefhebbers van de genoemde bands. Toch klinkt het soms alsof je een AI machine hebt gevraagd om muziek te maken die klinkt als. En ik vind het gek dat je echt helemaal geen bandlid, optreden of iets anders terug kan vinden van deze band. Maar eigenlijk boeit dat allemaal ook niet, want het klinkt zo goed. Die Ian Curtis-achtige zang, de meer bezinnende muziek van zijn Joy Division en de meanderende baspartijen van The Cure zijn genoeg om te overtuigen. Zo wil ik wel instorten. Prachtalbum!
Spirit Radio – Distract’d By A Kaleidoscope Salesman (cd, Editions Vaché)
Tamalyn Miller – Ghost Pipe (cd, Editions Vaché)
In 2018 debuteert het Amerikaanse duo Spirit Radio met het overdonderende A Light Is Running Along The Ropes. Het is een album van de buitencategorie waarop de experimentele multi-instrumentalist Stephen Spera (keyboards, gitaren, tapeloops, samples, sitar, mellotron, Roland MC-505, viool, apparaten) samenwerkt met zangeres, violiste en kunstenares Tamalyn Miller (Goddess, Invisible Collage). Hierop brengen ze een organische en afwisselende mix van drones, ambient, neoklassiek, psychedelica, folk en experimentele muziek. Het is een evenzo mooi als mysterieus geheel geworden. Daarna wordt het stil rondom deze twee. Spera duikt nog wel op naast klasbak Bill Seaman en later ook met Tim Diagram erbij, waar Miller nog een gastrol vervult. Het duo keert nu terug met hun tweede album Distract’d By A Kaleidoscope Salesman. Ze krijgen hierop nog hulp op de cello van Arthur Mervyn. In ruim 53 minuten brengen ze 14 tracks, die weer de genoemde genres doorkruizen, maar buiten alle kaders om kleuren. Op spookachtige, kosmische en filmische wijze krijg je stukken die je even helemaal naar een ander universum weten te brengen. Het is alsof oude rituelen en folk in een seance naar boven worden getoverd en voorzien van moderne franje. En zo ontstaat er een nieuwe onthaastende werkelijkheid vol biologerende nieuwe rituelen. De etherische zang van vormt een fraai contrast met de soms wat meer donkere en experimentele muziek. Denk aan een hybride van His Name Is Alive, Orla Wren, Maninkari, Morgen Würde, Grouper, The Boats en de meer experimentele kant van The Legendary Pink Dots. Het is een album van uitzonderlijke pracht en klasse, dat je van het begin tot eind stevig in de houdgreep weet te nemen.
Iets eerder dit jaar was er ook het soloalbum Ghost Pipe van Tamalyn Miller, waaraan Spera overigens wel zijn medewerking heeft verleend. Zij brengt in ruim 77 minuten maar liefst 19 tracks. De hoofdrol wordt vervult door haar prachtige, serene zang en haar spel op de handgemaakte vedel met paardenhaar, die dikwijls een Chinese sound met zich meebrengt. Daarnaast brengt ze onder meer ook voorouderlijke mondharmonica, bas, bellen, cimbalen, hertenbotten, vaastrommel, veldopnames, dulcimer, Franse hoorn, gong, banjo, mondharp, keyboard, viool, klankschalen, gitaar, ratelslang ratel, shakers, snare drum, speelgoed citer, fluiten en ukelin. Dit om maar even aan te geven hoeveel ze in dit album gestoken heeft; een eenmansorkest dat z’n weerga niet kent. Desondanks is de muziek dikwijls intiem en klein, maar wel op subtiele wijze rijkelijk gedetailleerd. Je komt haast oren tekort om alles in je op te nemen. Ze weet je op tot de verbeelding sprekende wijze door bijzondere landschappen te loodsen, die ergens tussen witch, psychedelische en dark folk uitkomen. Het is soms uiterst experimenteel en op andere momenten haast alsof het uit de natuur zelf gefilterd is. Associaties met de vroegere His Name Is Alive, Laurie Anderson en Jarboe is hier met name door de zang en licht bevreemdende atmosfeer zeker aanwezig, al past het muzikaal gezien niet. Woorden schieten echt tekort om de schoonheid van dit alles te vangen. Wat een parel in de hedendaagse muziek!