Waar rook is, is vuur, maar hier toch geweldloos en zonder risicovol vapen mijn lijstje uit het:
SCHADUWKABINET
Ik luisterde naar: Blonde Redhead, Molly Burch, Cherry Glazerr, Sinikka Langeland, Sangre De Muérdago, A. Savage, Sufjan Stevens en Vanishing Twin.
Jan Willem
Blonde Redhead – Sit Down For Dinner (cd, Section 1)
Hoewel het zwaartepunt van de grootse bands vaak in het verleden ligt, zijn er toch ook erna nog bands bijgekomen die echt een stempel hebben gedrukt. Tot die laatste categorie mag je zeker de in 1993 opgerichte, Amerikaanse groep Blonde Redhead rekenen. De groep rond de tweelingbroers zanger/gitarist Amedeo en drummer Simone Pace plus zangeres/toetsenist/gitariste Kazu Makino is uitgegroeid van een Sonic Youth-achtige tot een volkomen eigengereide groep, die indierock met droompop weet te combineren en waarbij het melancholische kraantje steeds verder opengedraaid wordt. Niet voor niets hebben ze de helft van hun discografie op het 4AD label mogen uitbrengen. Hun laatste studioalbum Barragán is overigens in eigen beheer uitgebracht en dat alweer in 2014. Daarna is er nog wel de dubbel cd Masculin Fémiin in 2016 verschenen, maar die bestond uit de eerste twee albums van de groep plus wat extra’s. Nu komen ze 9 jaar na hun laatste studioalbum, al voelt het gek genoeg niet zo lang geleden, met hun tiende album Sit Down For Dinner. De groep klinkt hierop ergens oud en vertrouwd maar heeft het tegendraadse echt wel volledig ingeruild voor een dromerige, droefgeestige en dikwijls meer akoestisch-elektronische sound. Dat gaat ze goed af, waarbij ze toch hun eigenzinnige stempel weten te drukken. Aan alles hoor je dat het Blonde Redhead is en toch klinkt alles ook anders. Waar ze ooit aan tafel schoven bij Sonic Youth doen ze dat nu veeleer bij Beach House, Bowery Electric, The Notwist en Cocteau Twins, zij het met hun eigen twist. Hoewel dit misschien niet hun allerbeste album ooit is, is het wel een essentieel en ertoe doend nieuw hoofdstuk in hun toch al imponerende oeuvre geworden. De band opereert altijd boven het cijfer 8, waardoor je eigenlijk altijd verwend bent. Het is ook één van de meest sympathieke bands die ik ooit heb mogen interviewen en die vriendelijkheid straalt ook door hun muziek heen, zonder dat ze het doen om het je makkelijk te maken. Het is wel smullen voor velen en doet de honger naar nieuwe muziek van deze topband wel even stillen. Echt een groot goed en genot dat ze terug zijn!
Molly Burch – Daydreamer (cd, Captured Tracks / Konkurrent)
De Amerikaanse zangeres Molly Burch is onlangs verhuisd naar haar geboorteplaats Los Angeles. Daarvoor ging ze in Austin, haar thuisbasis de afgelopen tien jaar door oude dozen snuffelen om te kijken wat voor rotzooi weggegooid kon worden. Ze stuitte toen op haar oude dagboeken van 13 jaar en jonger en was ze tot tranen toe geroerd. Burch zegt hierover: “Toen ik opgroeide, was ik extreem verlegen en vervuld van zelfhaat. Ik verstopte me in mijn slaapkamer om tv te kijken en te dagdromen. Ik voelde me zo ongemakkelijk in mijn lichaam en op die leeftijd begon ik te maken te krijgen met lichaamsdysmorfie, die later uitgroeide tot een eetstoornis. Het was ook de leeftijd waarop ik begon te beseffen dat ik kon zingen, en hoe graag ik dat wilde nastreven, maar tegen mezelf zei dat ik dat niet kon.” Die zelfkritiek zit er altijd nog wel een beetje, dus in plaats van dat ze op romantische wijze met een kaasje en een wijntje thema’s als liefde en verlangen verkent, keert ze op haar vierde album Daydreamer meer naar binnen. Burch is uit 1990 en is ooit begonnen door de zang van Britney Spears en Christina Aguilera te imiteren. Ze heeft haar eigen stem gelukkig gevonden, heeft zelfs jazzzang gestudeerd, maar incorporeert wel wat popelementen uit die tijd, maar ook de disco synthesizers uit de jaren 80 in haar muziek. Het is ook om het persoonlijke karakter van de inhoud een bijpassende omlijsting te geven. Toch blijft ze muzikaal gezien ook dichtbij haar vorige album en mag je ook weer een mix van indie- en folkrock, aangevuld met soul, altcountry en haar bitterzoete jazzy zang verwachten. Daarbij mag ze rekenen op een keur aan gastmuzikanten, die haar muziek voorzien van bas, gitaar, synthesizer, keyboards, harp, drums, percussie, saxofoon, trompet, trombone en viool. Met name de vioolpartijen zorgen voor een prachtig stemmige toevoeging. Daarbij moet je het ergens zoeken tussen Suki Waterhouse, Dusty Sprinfield, Faye Webster, Nite Jewel, Tennis, Sade en Weyes Blood. Ze weet op een mooie wijze een kijkje in haar belevingswereld van toen en deels nu te geven en doet dat met een bril uit het verleden naar het hier en nu. Het geeft een fijne retro glans aan haar nieuwe muziek. Om heerlijk bij te dagdromen.
Cherry Glazerr – I Don’t Want You Anymore (cd, Secretly Canadian / Konkurrent)
De Amerikaanse zangeres en multi-instrumentaliste Clementine “Clem” Creevy is al vanaf haar 15de met muziek bezig. Als het serieus wordt en ze een uitlaatklap nodig heeft start ze op haar 17de al de groep Cherry Glazerr, waarmee ze een pakkende mix laat horen van indie, pop, punk en garagerock. Het heeft maar liefst 4 jaar geduurd eer ze haar vierde album I Don’t Want You Anymore het licht laat zien. De tussentijd heeft ze vooral benut om naar zichzelf en haar relaties te kijken. Ze is overigens pas 26, dus er was ook geen enkele haast. Al dat reflecteren heeft wel haar meest rauwe, pure en persoonlijke album opgeleverd. Clem (zang, gitaar, bas, synthesizers) wordt bijgestaan door muzikanten op zang, bas, synthesizer, drums, drumprogrammering, trompet en strijkers. Daarmee heeft ze haar sound naar een nieuw en hoger niveau getild. Niet alleen de rock gerelateerde genres komen hier aan bod, ook de droompop, synthpop, post-punk en andere elektronische muziek komen hier voorbij. Daarbij mag alles rekenen op haar heerlijk bitterzoete vocalen. Ter referentie moet je denken aan een afwisselende hybride van PJ Harvey, Warpaint, Garbage, Blonde Redhead, Japanese Breakfast, Nirvana en Girlpool. Maar de groep klinkt meer dan ooit meer als zichzelf en mag daar trots op zijn. Ik wil Cherry Glazerr nog wel steeds.
IJzersterk album van deze bijzonder goede band.
Sinikka Langeland – Wind And Sun (cd, ECM)
De Noorse folkzangeres en kantele speelster Sinikka Langeland brengt al sinds 1994 muziek uit, waarbij ze meestal mag rekenen op een keur aan gastmuzikanten. Ze heeft eenmalig ook met de groep Det Syng! muziek uitgebracht. Haar muziek bevat naast haar schitterende etherische zang ook die prachtige Nordic sound, wat een ijzige mix is van folk, jazz en klassiek. Dat geldt tevens voor haar nieuwe album Wind And Sun. Langeland wordt hierop vergezeld door Mathias Eick (trompet), Trygve Seim (tenor & sopraansaxofoon), Mats Eilertsen (contrabas) en Thomas Strønen (drums), wat je gerust een sterrenteam mag noemen. In 12 songs van samen 65 minuten lang weet ze je te betoveren met zowel gezongen als instrumentale muziek. Je waant je in feeërieke, besneeuwde landschappen, waar de schoonheid je aan komt waaien. Doordat het allemaal hartverwarmend is, ervaar je de kou aldaar niet. En het kippenvel is er ook om andere redenen. Welnu, het moge duidelijk zijn dat het album eveneens tot de verbeelding weet te spreken. Het is geschikt voor liefhebbers van onder meer Lena Willemark, Mari Boine Persen, Jon Balke, Hector Zazou, Arve Henriksen, Hannu Saha en Nils Petter Molvær. Langeland levert gewoon haar zoveelste innemende prachtalbum op rij af.
Sangre De Muérdago – O Vento Que Lambe As Miñas Feridas (cd, Música Máxica)
Galicië is één van de autonome gebieden in Spanje. Daar komt ook de groep Sangre De Muérdago vandaan. Ze brengen dan ook Galicische volksliederen om te genezen, rond te dwalen, om te dansen en lief te hebben. Ze brengen al sinds 2010 hun innemende muziek naar buiten, die ergens tussen folk, rock en Barokke muziek inzit. De groep bestaat tegenwoordig uit de componist en tekstschrijver Pablo Caamiña Ursusson: (zang, gitaar, draailier, muziekdoos, percussie, bellen), Georg Börner (nyckelharpa, altviool, zang), Mara Winter (zang, fluit) en Jorge Olson de Abreu (melodieën uit een andere wereld). Hiermee presenteren ze nu ook hun zesde album O Vento Que Lambe As Miñas Feridas, hetgeen “De wind die mijn wonden likt” betekent. Hiernaast hebben ze overigens ook nog twee splitalbums uit met respectievelijk Novemthree en Monarch. Ze brengen nu in drie kwartier negen nieuwe songs, die weer tussen de genoemde genres in zitten. Het is wel hun meest persoonlijke en droefgeestige album tot nu toe geworden. De prachtige muziek laveert tussen heden en verleden en weet continu tot de verbeelding te spreken. De fans van Owain Phyfe en diens The New World Renaissance Band, Christina Pluhar & L’Arpeggiata, Nils Økland, de rustige Myrkur en gewoonweg de betere folk zullen hier intens van kunnen genieten. Feeërieke buitenaardse schoonheid!
A. Savage – Several Songs About Fire (cd, Rough Trade / Konkurrent)
Andrew Savage is een Amerikaanse zanger/gitarist, die deel uitmaakt of heeft gemaakt van groepen als Fergus & Geronimo, Teenage Cool Kids, PCPC, Wiccans en niet in de laatste plaats het Grammy Awards winnende Parquet Courts. Op zijn website valt te lezen: A. Savage is an artist currently living and working, but not in New York City. Verhuisd dus en niet zonder gemengde gevoelens, Hij heeft het wel omschreven als tijdens een brand een gebouw ontvluchten en dan snel beslissen wat je wel en niet meeneemt. Dat heeft ook de titel van zijn tweede soloalbum Several Songs About Fire opgeleverd. Hij brengt in ruim drie kwartier 10 songs ten gehore, die hij met John Parish heeft opgenomen. Daarnaast mag hij rekenen op steun van Cate Le Bon en leden van Caroline, White Fence, Ultimate Painting en Modern Nature. Hij brengt een eigenzinnige combinatie van artrock, pop, altcountry en folk. Met zijn lekker herfstige zang lijmt hij de boel mooi aan elkaar. Je moet denken aan iets dat het midden houdt tussen Beauty Pill, Silver Jews, Townes Van Zandt, Blur, XTC, Smog en natuurlijk Parquet Courts. Hoewel het haast laconiek lijkt wat hij hier naar buiten brengt, zit er overal zeker een bezielende kracht achter. Maar zoals vaker kan je als je ergens verstand van hebt op simpele wijze complexe zaken brengen. Klasse!
Sufjan Stevens – Javelin (cd, Asthmatic Kitty / Konkurrent)
Het mooie van de Amerikaanse componist/muzikant en Asthmatic Kitty labeleigenaar Sufjan Stevens is dat zijn output nogal eens verschilt, waardoor hij je telkens weet te verrassen. Hij gaat muzikaal gezien namelijk van elektronische noise en kerstmuziek tot folk en neoklassiek. Met alles komt hij goed weg, maar het meest wordt hij toch geroemd om zijn mooie singer-songwritermuziek, die hij overigens ook op geheel eigen wijze aanvliegt. Het zijn soms grote songs, die klein aandoen en zeer gedetailleerd zijn maar dikwijls sober overkomen en fluweelzacht maar niet soft. Voor mij zijn albums als Michigan, Greetings From The Great Lake State (2003), Seven Swans (2004), Illinois (2005), en Carrie & Lowell (2015) wat dat betreft exemplarisch. Uit duizenden te herkennen ook. Nu heeft Stevens meer goede albums gemaakt hoor, maar dit zijn wel juweeltjes die het verschil weten te maken. Goed nieuws voor eenieder die dat deelt, want zijn nieuwe soloalbum Javelin sluit daarop aan. Hij brengt er een net zo ingetogen als stiekem overweldigend geheel. Hoewel Stevens het merendeel voor zijn rekening neemt, mag hij rekenen op vocale steun van Adrienne Maree Brown, Nedelle Torrisi, Pauline Delassus, Megan Lui en Hannah Cohen, die in wisselende nummers voor harmonische zang en koorzang zorgen. Daarnaast is ook Bryce Dessner (The National, Clogs, Complete Mountain Almanac) eenmaal van de partij om zowel akoestische als elektrische gitaarpartijen te brengen. Sufjan gebruikt de rust van een eenzame bekentenis om universele vragen te stellen in liedjes die we gezamenlijk kunnen delen. Het is meer een zelfportret vol vraagtekens, waar jezelf de antwoorden mag zoeken. Kwetsbaarheid en bezieling gaan daarbij hand in hand en leveren een waanzinnig mooi en diepgravend album op, zoals eigenlijk alleen Sufjan Stevens die maken kan.
Vanishing Twin – Afternoon X (cd, Fire / Konkurrent)
De Britse zangeres en multi-instrumentaliste Cathy Lucas (Fanfarlo, Innerspace Orchestra) heeft in 2015 de groep Vanishing Twin opgericht. De naam komt van het verdwijnende tweeling-syndroom, wat betekent dat er sprake is van een tweelingzwangerschap maar er één in een vroeg stadium stopt met groeien of soms geabsorbeerd wordt door het andere kind of de placenta (vandaar de term “verdwijnende”). Dat was ook het geval toen Cathy in haar moeders buik zat. Het heeft in elk geval een bijzondere bandnaam opgeleverd en evenzo muziek. Die bestaat namelijk uit een fraaie mix van leftfield, krautrock, jazz, droompop, psychedelische rock en bubblecore, waarbij het experiment per album toeneemt. De muziek heeft altijd een warme maar licht bevreemdende en nostalgische sfeer. De groep bestaat verder uit drummer Valentina Magaletti (Raime, Shit And Shine, Tomaga, Uuuu, Neon Neon), bassist Susumu Mukai (Stalactite, Floating Points) aka Zongamin, percussionist Elliott Arndt en elektronicaman Phil M.F.U. (Man From Uranus, Broadcast). Die laatste twee zitten er niet meer bij, maar leveren op het vierde album Afternoon X nog wel een gastbijdrage, net als fluitist/gitarist Arthur Sajas. Ze brengen 8 nieuwe nummers, die (nog meer) ondergedompeld zijn in nostalgie en weemoed en waarbij ze film noir-achtige sfeer neerzetten. Ze schuren daarnaast wat meer tegen de chansons en bossanova aan. Voor der rest knopen ze weer eerder genoemde genres aan elkaar, zij het op een wat minimalere en experimentele wijze. Toch blijven de songs sfeervol, meeslepend en goed doorwaadbaar. Een grote aanrader voor liefhebbers van Stereolab, Broadcast, Insides, Public Service Broadcasting, Melody’s Echo Chamber, Moon Duo en Beak>. Het is een heerlijk kosmisch, geestverruimend en biologerend mooi geheel geworden; het warme dompelbad na een bezoek aan de ijssalon. Hun allerbeste tot nu toe!