Bloedmaan, supermaan, Germaan, inhumaan, verdonkeremaan, ach wij hebben ons deze week met de beste bedoelingen zelf gemaand tot het maken van onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Chantal Acda, Cannibales & Vahinés, Downriver Dead Men Go, Dralms, Elephant9, Ensemble Flair, Girls Names, Grace Beneath The Pines, Julia Holter, The Icarus Line, Kill Your Boyfriend, Krystyna & Přátelé, Marriages, New Order, Maaike Ouboter, Shopping, مريم صالح و زيد حمدان en Killah Priest. En gingen naar: King Crimson.
Jan Willem
Chantal Acda – The Sparkle In Our Flaws (cd, Glitterhouse)
Chacda, Sleepingdog (met Adam Wiltzie), Stasola, True Bypass (met Craig Ward), i-H8 Camera, Isbells, Marble Sounds en Distance, Light & Sky (met Chris Eckman & Eric Thielemans), het zijn allemaal projecten waar de in België woonachtige Nederlandse Chantal Acda deel vanuit maakt. Met het laatst genoemde project brengt ze eerder dit jaar al een schitterend album uit. Onder haar eigen naam brengt ze in 2013 het prachtige Let Your Hands be My Guide, dat een jaar later gevolgd wordt door een live album. Nu is haar tweede soloalbum The Sparkle In Our Flaws een feit. Hierop heeft ze een waar sterrenteam om zich heen verzameld, want ze speelt zij aan zij met Peter Broderick en Shahzad Ismailly. Tevens geven Heather Woods Broderick, Eric Thielemans, Valgeir Sigurðsson, Niels van Heertum en David Allred acte de présence. En daar komen dan nog die fantastische cover geschilderd door Ingrid Godon en het fijne design van Rutger Zuydervelt (Machinefabriek) bij. De rustieke muziek, want daar kwamen we voor, wiebelt tussen neoklassiek, singer-songwritermuziek, folk en altcountry met een toefje elektronica. Maar de muziek duiden doet dat er haast niet toe bij de fluisterrijke schoonheid die ze hier tentoonspreidt of eigenlijk uitademt. Haar bitterzoete, fluweelzachte, emotioneel geladen en soms vibrerende stem vervult bij dit alles een glansrijke hoofdrol. Ze brengt een gedroomde, tot de verbeelding sprekende mix van The White Birch, Low, Mazzy Star, Glissando, Natalie Merchant, Louise Rhodes en Sleepingdog. Het is mooi als een net ontluikende lente of een zwoele herfst. Als pas gevallen bladeren weet ze een kleurrijk palet aan intense emoties over de luisteraar te draperen.
Cannibales & Vahinés – Songs For A Free Body (cd, Cannibales & Vahinés)
Zanger/poëet G.W. Sok, die 30 jaar het boegbeeld van de legendarische band The Ex was, is één van mijn muzikale helden. Met The Ex eigenzinnig en daarna datzelfde maar meer divers in formaties als King Champion Sounds, L’Étrangleuse, Cannibales & Vahinés en meer. Met die laatst genoemde maakt hij in 2012 al het geweldige album N.o.w.h.e.r.e.. Samen met het Franse trio Nicolas Lafourest (gitaar), Fabien Duscombs (drums) en Marc Démereau (saxofoon, elektronica, zaag) geeft hij hun tweede album glans met zijn poëtische teksten. De geweldige muzikale omlijsting bestaat uit onversneden improvisaties, experimentele rock, poëtische jazz, beklijvende avant-garde en Afrikaanse elementen. Soms vol bezinning en op andere momenten hard en adrenaline opwekkend. Middels crowdfunding brengen ze nu hun volgende wapenfeit Songs For A Free Body, waarop ze sterk verder gaan met hetgeen ze eerder ingezet hebben. Ze brengen 9 uiterst dynamische en avontuurlijke songs, die tussen de eerder genoemde genres uitkomen. Powerpoëzie in combinatie met sterke muziek, het is een combinatie die z’n weerga niet kent. Denk daarbij aan een draaikolk van Už Jsme Doma, The Ex, Don Caballero, L’Étrangleuse, Zu, John Zorn, Maninkari en Mahmoud Ahmed. Het is spannend, bij de strot grijpend en gewoonweg van een andere orde. Aanrader voor eenieder met een vrije geest en degene die vrij geluid omarmt.
Downriver Dead Men Go – Tides (cd, Downriver Dead Men Go)
Uit Leiden komt het nieuwe kwartet Downriver Dead Men Go, dat bestaat uit Gerrit Koekebakker (gitaar, zang), Fernandez Burton (bas), Peter van Dijk (keyboards, soundscapes) en Andy de Zeeuw (drums, percussie). Gerrit Koekebakker (ex-Creepmine, ex-Rhadamantys) en Andy de Zeeuw maken hiervoor overigens ook al deel uit van de melancholische rockformatie Caitlin, die soms knipoogt naar een band als The God Machine. Deze nieuwe groep debuteert nu met Tides dat in eigen beheer is uitgegeven. Hoewel dit album al in de lente is uitgebracht, past het helemaal bij de herfst. Ze brengen namelijk 9 sepiakleurige songs, die ergens landen tussen Americana, post-rock, altcountry en soundscapes. En dan is er natuurlijk nog die heerlijk herfstige zang van Gerrit. De ene keer zijn ze meer songgericht en op andere momenten koersen ze richting de atmosferische klanklandschappen. Daar weten ze een geweldige balans en variatie in aan te brengen. Ook leuken ze de boel op met allerlei samples van onder meer natuurgeluiden (kraaien) en koren. Alles dampt een intens prachtige melancholie uit, die je tot in de diepste vezel voelt. Veel belangrijker is dat het ook nog eens van een ongekende pracht is. Er is simpelweg geen zwak moment te ontdekken op dit album. De stemmige Americana van Templo Diez gaat hier hand in hand met de emotioneel geladen rock van I Like Trains en Madrugada, de psychedelisch echoënde rock en zang van de vroegere Pink Floyd, de bezielende altcountry van 16 Horsepower, de soft-rock van Midnight Choir en de narcotiserende post-rock van Blueneck. En Downriver Dead Men Go neemt daar gewoon een comfortabele eigen positie in. Er zit een urgentie in deze muziek besloten, die z’n weerga niet kent. Een haast verlammende, genadeloze schoonheid, die je in alle getijden horen wilt. Groots!
Dralms – Shook (cd, Full Time Hobby / Konkurrent)
Vanaf 2010 is het soloproject Dralms van de Canadees Christopher Smith (zang, gitaar) uitgegroeid tot een vijfkoppige formatie, waarin ook Siskiyou-leden Shaunn Watt (drums, percussie) en Peter Carruthers (bas, gitaar) plus Will Kendrick (keyboards, synthesizers, piano) van Failing en Andy Dixon (beats, programmering) zetelen. Ondanks de volle bezetting laten ze op hun cd Shook een heldere en vrij etherische sound horen. Soms een tikje onderkoeld en breekbaar, op andere momenten halen ze op psychedelische wijze uit. De songs kennen een prachtige opbouw en halen dikwijls op aangrijpende wijze uit. Daarbij weten ze met hun biologerende, licht bevreemdende geluid ook steeds weer te variëren waardoor je geboeid blijft. Je moet ze ergens plaatsen tussen Talk Talk, Thom Yorke, Spiritualized, Jamie Woon, The Antlers, James Blake en Ben Christophers. Bijzonder goed in alle opzichten!
Elephant9 With Reine Fiske – Silver Mountain (cd, Rune Grammofon / Konkurrent)
Officieel staat het Noorse trio Elephant9 te boek als fusionband, maar je kunt ze gerust een mini supergroep noemen, die overigens eerder stevige jazzrock ten gehore brengt dan de standaard fusion muziek. De formatie bestaat uit door de genadeloze toetsenist (fender rhodes, Hammond orgel, synthesizer, piano, mellotron, minimoog) Ståle Storløkken (Supersilent, BOL, Veslefrekk, Humcrush, Arve Henriksen), die met name zich uitleeft op het Hammond orgel, bassist/gitarist Nikolai Hængsle Eilertsen (BigBang, Needlepoint, Lester, The National Bank) en drummer Torstein Lofthus (Shining, Damp, Garness). Ze brengen na twee sterke albums het onvolprezen Atlantis uit samen met gitarist Reine Fiske (Dungen, The Amazing, The Guild, Landberk, Anna Järvinen). Met wisselende sterkte brengen ze een vrije en psychedelische kruisbestuiving van van krautrock, prog rock, jazz, psychedelica, elektronische rock en experimentele muziek. Dit alles krijgt drie jaar later een vervolg middels Silver Mountain, dat 5 nummers breed en bijna 76 minuten lang is. Het is weer een sensationele combinatie van jazz, progressieve rock en experimentele muziek, de ene keer hard en op andere momenten psychedelisch en dromerig. Denk aan groepen als Circle, Shining, Naked City, King Crimson, Jaga Jazzist, Faust en Popol Vuh. Episch, sensationeel en doorwrochten vonden niet eerder zo’n prachtige gemeenschappelijke bodem. Groots!
Ensemble Flair – Od Pramenů K Moři (cd, Indies Happy Trails)
Het zevenkoppige Tsjechische Ensemble Flair onder leiding van Jan Rokyta (cimbalen) heeft leden die allen hun wortels hebben in de Moravische cultuur. Dat is ook wat ze naar buiten brengen op Od Pramenů K Moři, hetgeen “van de bronnen naar de zee” betekent. Naast de Moravische en Silezische traditionals zijn het ook werken van Leoš Janáček en Béla Bartók plus invloeden van de Karpatische folk en Roma muziek uit Boekarest en Boedapest die het album franje geven. Naast artistiek leider Rokyta is er een hoofdrol weggelegd voor zangeres Klára Obručová, die over een intense, emotioneel geladen stem beschikt maar tevens speels uit de hoek kan komen. De overige leden kleuren het folkachtige geheel prachtig in met viool, altviool, contrabas, klarinetten en zang. Denk aan een fraaie kruisbestuiving van Dunaj, Clogs, Musica Folklorica, Irén Lovász & Makám, Jiří Pavlica & Hradišťan, Cimbaliband en Iva Bittová. Wederom een prachtalbum uit het immer fascinerende Tsjechië.
Luister Online:
Od Pramenů K Moři (albumsnippers)
Girls Names – Arms Around A Vision (cd, Tough Love / Konkurrent)
Op hun eerste album Dead To Me (2011) laat het Noord-Ierse Girls Names, dat in 2009 te Belfast is opgericht, een fijne, compromisloze hybride van lo-fi, indie, shoegaze en surf horen. Op hun tweede wapenfeit The New Life wordt de stemming wat grimmiger en passeren ook new wave, noise en psychedelica de revue naast de eerder genoemde genres. Op frisse wijze gaan ze aan de haal met het erfgoed uit de jaren 80 en 90. Nu komt het trio Cathal Cully (gitaar, synthesizer, keyboard, drummachine, zang), Claire Miskimmin (bas) en Neil Brogan (drums) met de derde cd Arms Around A Vision aanzetten. Hierop laten ze wederom een duisterder geluid horen dan op de voorganger, waar de urgentie vanaf spat. De muziek is tot stand gekomen door spontane gedachten, dromen en inspiratie door naar het vaste land van Europa te kijken. Met de ene hand roeren ze diep in het verleden, maar de andere hand wijst naar de toekomst. Dat ze deze toekomst niet altijd even positief zien blijkt wel uit hun melancholische, noisy geluid en aanknopingspunten als For Against, Joy Division, The Birthday Party, In Camera, Bloc Party, Ice Age en New Model Army. Het valt te prijzen dat ze toch vooral klinken als zichzelf en dat de muziek vol oude elementen een modern geluid laat horen. Voor de derde keer op rij brengen ze een ijzersterk album uit dat gehoord mag worden.
Grace Beneath The Pines – Grace Beneath The Pines (cd, Preserved Sound)
De leden van Grace Beneath The Pines wonen tegenwoordig ergens tussen Nuuk en Kraków, dus vrij noordelijk. De groep bestaat uit Hayden Berry (gitaar, zang), See-Saw lid Philip Soanes (bas) en Antonello Perfetto (drums), die van origine uit andere Europese landen afkomstig zijn. De bandnaam is hoogstwaarschijnlijk ontleend aan een nummer van The For Carnation, waarmee ze op hun gelijknamige debuut ook zeker qua muziekstijl iets mee delen. Ondanks hun Arctische link brengen ze veeleer een hartverwarmende mix van emocore, slowcore, post-rock, ambient en math rock, waarbij gastmuzikanten nog cello en fluit brengen. Daarbij doen ze denken aan Low, Codeine, The For Carnation, Red House Painters en Slint. Het is daarom niet moeilijk om deze muziek te omarmen. Op genadeloze wijze weten ze je te vloeren. En let wel, er zijn maar 150 stuks beschikbaar.
Julia Holter – Have You In My Wilderness (cd, Domino)
Julia Shammas Holter, zoals ze voluit heet, is een klassiek geschoolde muzikante, die vanaf 2008 enkele cd-r’s in eigen beheer uitbrengt alvoren te debuteren met Tragedy (2011). Ze brengt een onaardse mix van elektronica, ambient, experimenten, krautrock en wave, gedompeld in 4ad-atmosferen. Op Ekstasis (2012), haar tweede, schuift ze iets meer op naar ambient, neoklassiek, avant-garde, Barok en leftfield elektronica. Ook op haar derde album Loud City Song (2013) vaart ze een eigenzinnige, bezwerende koers. Daarnaast werkt ze ook met Nite Jewel en zingende legende Linda Perhacs. Vandaar dat er hier op voorhand al enig enthousiasme is bij haar vierde worp Have You In My Wilderness. Julia (zang, keyboards) wordt vergezeld door gasten op percussie, bas, saxofoon, klarinet, viool en cello. Ze laat een caleidoscopische mix van indiepop, synthpop, neoklassiek, minimal music, avant-garde, jazzy post-rock en Barokke elementen, met haar etherische zang als oorstrelend middelpunt. In de 10 tracks gaat ze van madrigalen naar Talk Talk en dienen ook Jenny Hval, Julianna Barwick, Clogs, My Brightest Diamond, Birds Of Passage, Air en The Blue Nile ter referentie. Daar echoot zowel de jaren 80 als de toekomst op bevreemdende wijze in door. Het moge duidelijk zijn dat Julia Holter weer een uiterst gevarieerd en bijzonder prachtalbum heeft afgeleverd.
The Icarus Line – All Things Under Heaven (cd, Agitated / Konkurrent)
The Icarus Line uit Los Angeles bestaat al sinds 1998 en ze lijken alsmaar beter te worden. Ze hebben een energie die verslavend is. Dat geldt ook zeker voor hun nieuwe cd All Things Under Heaven. Opener “Ride Or Die” weet je al als een goed geplaatste kaakstoot te vellen. Post-punk die hard als de Swans (Michael Gira lijkt wel mee te zingen), energiek als The Stooges en psychedelisch als Suicide en Sun Ra is. Daarna schakelen ze plots over op pure psychedelica, maar lengen dat aan met de experimentele rock van de Butthole en komen daarna tot rust met de duistere pracht van The Triffids. Een nummer verder benaderen ze met hun psychedelische spacerock weer bands als Thee Hypnotics, om verder op de cd ook die wave-punk van The Birthday Party te laten horen. Het weet je volledig mee te zuigen in een waanzinnige wervelwind aan stijlen, die gaan van hard naar zacht en uiterst psychedelisch of juist heel down-to-earth en vol bezinning. Maar het is rauw, puur, verrassend en daardoor biologerend tot de laatste seconde.
Kill Your Boyfriend – The King Is Dead (12”, Shyrec)
Italië is en blijft een voedingsbodem voor de hedendaagse wave en experimentele muziek. Bands als Don Turbolento, Shijo X, Aedi, Blue Willa, The Somnambulist, Niagara, Edible Woman, Father Murphy, The White Screamed Shout, POST en Wora Wora Washington zijn daar de overtuigende bewijzen van. Ook Kill Your Boyfriend mag je sinds 2011 toevoegen aan die lijst. Hun tweede, gelijknamige cd uit 2013 brengt muziek die zowel in de jaren 80 als in het heden past. Nu komen ze met de 12” The King Is Dead, waarop ze 10 nummers brengen die weer op heerlijke wijze de muziek van weleer in het hedendaagse spectrum weten te brengen. Matteo Scarpa (zang, gitaar, synth-bas), Marco Fontolan (gitaar, drummachine) en Roberto Durante (synthesizer), waarbij de leden ook terug te vinden zijn in The Transister, Wora Wora Washington en Kitsune, brengen opnieuw een fijne mix van oud en nieuw. Shoegaze, noise, wave, krautrock en post-punk maken allemaal deel uit van hun overtuigende sound. Denk daarbij aan een wervelende mix van Modern English, The Gun Club, Neu!, Fields Of The Nephilim, Slowdive, Suicide en Comsat Angels. Een heerlijk, bij de strot grijpend nostalgisch album!
Krystyna & Přátelé – Jeden Taniec (cd, Indies Scope)
Krystyna Skalická is een zangeres/accordeonist uit de Tsjechische regio Těšín, waar een minderheid aan Polen woont en waar een specifiek accent gesproken wordt. Maar ook Slowaaks wordt er veelvuldig gesproken naar het gebruikelijke Tsjechisch. Al die invloeden zijn te horen op de cd Jeden Taniec van Krystyna & Přátelé, ofwel Krystyna & Vrienden. Ook de titel is in twee talen, namelijk het Tsjechische “Jeden” dat “één” betekent en “Taniec” het Poolse woord voor “dans”. De muziek waaiert ook uiteen van typisch Tsjechische folk tot Moravische muziek, Klezmer en Rroma. Uiterst originele muziek, waarbij de teksten van de 20 songs afkomstig zijn van Krystyna (elf stuks) en de dichters Ivan Martin Jirous, Silvester Lavrík, Renate Putzlacher-Buchtová en Barbora Baronová plus één traditional. Haar vaste vrienden ondersteunen haar op viool, klarinet, zang en eenmaal ook boventoonzang. De gasten brengen nog altviool (door Tara Fuki’s Dorota Barová), contrabas, trompet en zang. Door de zang met accordeon doet ze nog wel eens denken aan haar landgenote Radůza, maar ik kan zoveel opnoemen van Klezmatics en Muzsikás tot 10,000 Maniacs. Veel belangrijker is dat ze hier een wonderschone, gevarieerde wereldplaat aflevert.
Luister Online:
Jeden Taniec (album)
Marriages – Salome (cd, Sargent House)
Zangeres/gitarist Emma Ruth Rundle (Red Sparowes, The Nocturnes), bassist/toetsenist Greg Burns (Red Sparowes,Halifax Pier, The (Fallen) Black Deer) en tegenwoordig ook drummer Andrew Clinco vormen de groep Marriages. In 2012 leveren ze al de mini Kitsune, waarop de muziek het midden houdt tussen shoegaze en post-rock. Op hun volledige album Salome is dat eigenlijk niet anders, zij het dat de groep wel beter geworden is en ze ook dikwijls dromerige en gothic elementen toevoegen. Daarbij echoën de invloeden van de jaren 80 en 90 ook door de negen songs. Dat laatste komt naast de nostalgische gitaar- en baspartijen met name door Emma’s fantastische, galmende zang. Ze gaan daarbij van The Cult, Gene Loves Jezebel, Opium Den en Siouxsie & The Banshees tot Chelsea Wolfe, Slowdive en Explosions In The Sky. Of zoiets, want in feite maken ze een dwarsdoorsnede van dat alles en hebben ze gewoon een eigen smoel. Een uitstekend debuut.
New Order – Music Complete (cd, Mute)
Terwijl Peter Hook druk of misschien wel woedend bezig is de muziek van Joy Divsion weer live op te voeren, wat hem goed af gaat overigens, gaat het overgebleven deel van New Order gewoon door. Nu zijn alleen Bernard Sumner (zang, gitaar, keyboards) en Stephen Morris (drums, keyboards) nog over van Joy Division. Gillian Gilbert (gitaar, keyboards) van de originele New Order bezetting, die alleen van 2001-2011 ontbrak, is er ook gewoon nog. Phil Cunningham (gitaar, keyboards) is er sinds 2001 bij, terwijl bassist Tom Chapman pas vanaf 2011 zich bij hen heeft aangesloten. Goed met Music Complete is het eerste album zonder Peter Hook een feit. New Order opent sterk met single “Restless” en ook de tweede song “Singularity” mag er wezen. Het is allemaal meer synthpop wat de klok slaat, maar dan wel met die nostalgische New Order-saus. De drie nummers gaat het voor mij mis, want dan doet Elly Jackson (La Roux) mee. Dat is nog niet zo erg, maar als ze dan een soort kruising van Pet Shop Boys, Frankie Goes To Hollywood, Murray Head en B52’s worden trek ik het niet helemaal. Een song erna trekken ze Iggy Pop uit de kast, die hier op lage toon praat en doet denken aan Vincent Price bij Michael Jackson’s “Thriller”. De 4 tracks erna, zonder gasten, klinken weer zoals New Order klinken moet. Tot besluit krijg je “Superheated” met zanger Brandon Flowers (The Killers), die nog het best past bij de sound van New Order, al hoor ik dan veel liever Sumner. Met 6 van de 11 slaat de balans dus net de goede kant uit. Voor de “completist”, want er is geen ander die er wat aan mist. En begrijp me goed: het zijn helden voor mij, mede door hun wortels.
Maaike Ouboter – En Hoe Het Dan Ook Weer Dag Wordt (cd, Sony)
Zoals wellicht bekend is, sta ik niet te boek als een groot liefhebber van de Nederlandstalige muziek. Of gitaarmeisjes, waarvan er zoveel zijn. Of producten van zangprogramma’s. Maar er zijn prettige uitzonderingen. Maaike Ouboter (zang, akoestische/elektrische gitaar) bijvoorbeeld, bekend van De Beste Singer-Songwriter van Nederland, heeft me van meet af aan weten te raken. Niet alleen door haar engelachtige zang, maar ook door haar bijzondere, soms taalvernieuwende teksten en de oude ziel die spreekt uit de melancholie van haar songs. Ze doet me wat dat betreft wel aan Iris Penning denken en Suzanne Vega als ik over de landgrens tuur. Ze debuteert met En Hoe Het Dan Ook Weer Dag Wordt, waarop ze bijgestaan wordt door muzikanten op akoestische/elektrische gitaar, piano, synthesizers, synthbas, bellen, drums, percussie-instrumenten, drumloop, bas, bluesharp en Hammond. Hieronder ook veteraan Mikey Rowe (Novastar, Waterboys, Oasis, High Flying Birds). Op ontwapende wijze brengt ze eerlijke liedjes, die troost en schoonheid brengen. Schijnbare onschuld die toch behoorlijk diepgravendheid is. Het is een heerlijk herfstig album geworden, sepiakleurig maar met een warm nostalgische gloed.
Shopping – Why Choose (cd, FatCat / Konkurrent)
Andrew Milk (drums, zang), Billy Easter (bas, zang) en Rachel Aggs (gitaar, zang) komen uit de bands Wetdog, Golden Grrrls, Sacred Paws en Trash Kit en vormen alle drie eerder Covergirl. Alles met een punkattitude en een do-it-yourself aanpak en compromisloos en rauw in de uitwerking. Dat nemen ze ook mee naar hun nieuwe groep Shopping, waarmee ze in 2013 debuteren met Consumer Complaints. Op het FatCat label, vroeger de plek voor de betere elektronica en neoklassiek, komen ze met het vervolg Why Choose. Hierop brengen ze weer een heerlijk uptempo post-punk geluid, waarbij ze het niet zozeer van hun vernieuwende geluid moeten hebben maar wel van hun enthousiasmerende energie. De wortels van hun sounds liggen namelijk in de jaren 70 en 80, maar dat weten ze smakelijk en hedendaags te serveren. Ter vergelijk moet je denken aan een soort wisselende kruisbestuiving van Raincoats, Gang Of Four, The Slits, Au Pair, Dog Faced Hermans en Erase Errata met de bijtende zang van de vroegere Siouxsie. Ik denk als je ze tien keer zo langzaam afdraait, ze ook in de buurt van The xx komen. Veel belangrijker is dat hun korte, puntige songs gewoonweg allemaal pakkend en verslavend zijn.
Martijn
King Crimson @ TivoliVredenburg, Utrecht
Vorige keer dat ik King Crimson zag was in 1995, de double trio-bezetting. Sindsdien zijn ze niet vaak meer geweest, zeker ook omdat Robert Fripp een tijdje helemaal was gestopt met muziek wegens rechtzaken. Maar gelukkig zijn die achter de rug en is er weer (een) King Crimson. Met drie drummers maar liefst: Gavin Harrison (net 50, de Benjamin van de groep), Bill Rieflin (voorheen in Ministry en Swans) en oudgediende Pat Mastelotto prominent voor op het podium. Daarachter, behalve Fripp, de inmiddels ook oudgediende Tony Levin, de nog oudergediende Mel Collins en n00b Jakko Jakszyk. Met zoveel nieuw bloed kan het bijna niet bloedeloos worden en dat wordt het dan ook niet. Een enkele keer denk je „kan het iets minder met die drums” (in Epitaph met name) maar het optreden is zeer indrukwekkend. Perfect gespeeld en een fijne setlist met materiaal van 1969 tot nu. Vooral een nummer als Starless is echt heel fijn om live te horen (in de jaren tachtig en negentig werden slechts een paar nummers uit de jaren zeventig gespeeld).
مريم صالح و زيد حمدان حلاويلا
Zeid Hamdan is geen familie van Yasmine Hamdan, maar wel d’r ouwe bandmaatje in het Libanese Soapkills. Zeid heeft zich sindsdien onledig gehouden met verschillende projecten en deze keer werkt hij samen met Maryam Saleh. Hoewel de ingrediënten (vrouwelijke vocalen en elektronica) overeenkomen met zijn werk met Yasmine is Halawella toch anders dan Soapkills. Meer dans-gericht en met meer punch. Saleh heeft ook een scherper stemgeluid. Al met al kun je zeggen dat het wat minder zwoel is maar dat is zeker niet minder leuk.
Killah Priest Planet Of The Gods
De boog staat niet altijd gespannen, niet bij Wu Tang Clan zelf maar zeker niet bij alle offshoots. Zo ook Killah Priest, die na een uitstekend debuut dat niveau niet meer wist te evenaren. Op zijn vorige album The Psychic World of Walter Reed (2013) leek hij echter de geest weer te krijgen en die trend zet door op Planet of the Gods. De mystiek uit zijn teksten (een bijeengeraapt zooitje diepe termen als je het mij vraagt, maar net als Om komt hij er mee weg) wordt aangevuld door avontuurlijke producties, waarin gamelans en tablas de oosterse sferen benadrukken.