Deze week krijgt het neusje van de Zalm een heel andere betekenis. Maar goed dat hij niet bij France Telecom werkt of een Thaise zoon heeft die wel raad weet met zijn goed gevulde handen. Wel echte neusjes van de zalm zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Toru Takemitsu, Erwin Schulhoff/Petersen Quartet, Stereolab, The Black Heart Procession, Black Tape For A Blue Girl, Erik Enocksson, Sam Baker, Das Pop, Eagle Twin, Liturgy, Bunkur, Abandon, Zangeres Zonder Naam, The Orb, Optimo en Kraftwerk. En keken naar: Gomorra.
Toru Takemitsu – The Dorian Horizon
De Japanse compononist Toru Takemitsu is vooral bekend van zijn latere orkestwerken die veel aan Debussy refereren, maar in de jaren '60 was hij nog druk op zoek naar een eigen vorm, onder invloed van o.a. Cage en Feldman. 'The Dorian Horizon' (1966) combineert harde dissonantie met verstilde melancholie, en het werkt. De scherpe kantjes zouden er later vanaf gaan, maar zijn hier nog volop aanwezig.
Erwin Schulhoff/Petersen Quartet – Div.
De naam Erwin Schulhoff werd mij getipt door Erik Voermans in zijn recensie over de twee cd-boxen van het Schoenberg Kwartet. Zij namen een hele cd op met werk van Schulhoff. Zijn werk klinkt verrassend modern voor vroeg 20e- eeuwse muziek, met veel ragtime en jazzinvloeden, met name op ritmisch gebied. Met name de Sonata for Solo Violin en Duo for Violon & Cello gespeeld door het Petersen Quartet zijn erg sterk.
Stereolab – Cobra and Phases Group Play Voltage in the Milky Night
Meer van hetzelfde recept en weer overheerlijk…en tien jaar oud alweer. Veel electronicageknetter van O'Rourke en op het eind een paar prachtige liedjes. Hoogtepunt is het 11 minuten lange 'Blue Milk' dat ineens op zijn Electrelane's versnelt en even snel weer implodeert. Verder: een fijne 'Dancing Queen' refentie in de blazerssectie van 'The Free Design' en een prachtige afsluiter ('Come and Play in The Milky Night).
Verder kijk ik erg uit naar: een nieuw Tzadik boek ('Arcana' deel 4), de biografie over Han Bennink van Erik van den Berg en de heruitgave van 'Mandela' en 'Chess' van Theo Loevendie Consort (dit weekend gepresenteerd in het Bimhuis).Ook Tzadik kondigt een aantal interessante nieuwe releases aan die nu eens niks met Massada te maken hebben.
The Black Heart Procession – Six (cd, Temporary Residence Limited)
De vlag mag twee keer uit. Ten eerste is er de zesde cd van The Black Heart Procession en ten tweede heeft opperhoofd Pall Jenkins (tevens Mr. Tube & The Flying Objects, Ugly Cassanova) aangekondigd dat er na 12 jaar weer een nieuw Three Mile Pilot album aankomt. Maar goed first things first. The Black Heart Procession is één van die bands waarvan je hoopt dat ze nooit teveel wijzigen aan hun recept. Pall Jenkins’ prettig emotioneel geladen en toch zware stem is daarbij een vast gegeven. Samen met mede Three Mile Pilot-maatje Tobias Nathaniel heeft hij weer een duistere, stemmige grog geproduceerd, waar de zware, sturende baspartijen, de zingende zaag, duistere pianoballads en getemperde gitaarrock de dienst uitmaken. De gasten verzorgen daarbij voor viool, extra bas en drums. Het belangrijkste is eigenlijk dat de gitzwarte, uiterst melancholische sfeer intact is gebleven. Daarnaast is de aanpak avontuurlijker, waardoor het toch allemaal net weer iets anders is dan op de voorgangers maar dan wel met de vertrouwde genietbaarheid. Titels als “When You Finish Me”, “Witching Stone”, “Rats”, “Drugs” en “Suicide” zijn een redelijk indicatie voor de sfeer op het album. Het houdt het midden tussen The Gutter Twins, Calla, Pinback, Tindersticks, Wovenhand en Nick Cave. Intens, aangrijpend en briljant werk!
MP3:
Rats
Youtube Video:
Witching Stone
Black Tape For A Blue Girl– 10 Neurotics(cd, Projekt)
Hoewel Sam Rosenthal de laatste jaren vooral bezig is met zijn label Projekt, één van de laatste overlevenden van de dark wave/heavenly voices, brengt hij zo nu en dan toch weer een nieuw album van zijn groep met die o zo prachtige naam uit. Ik heb een zwak voor die groep. Het zal soms wel gezien worden als een groep die over de rand gaat en teveel kitsch laat horen, maar er staan altijd een paar van die donkere parels op. Hij heeft door de jaren heen nogal wat bezettingswisselingen gehad en de stijlen variëren ook van dark wave, ambient, gothic en heavenly voice. Met zijn laatste en tiende studio album heeft hij een minder zweverige band bij elkaar gekregen waarin Athan Maroulis (ex-Spahn Ranch), Brian Viglione (The Dresden Dolls), Laurie Reade (ex-Attrition), Nicki Jaine en nog een aantal gasten zetelen. Het geluid is steviger, net als de zang van Athan die een mooi contrast vormt met de vrouwelijke inbreng. Ze wisselen tussen en combineren met dark wave, rock, ambient, dark cabaret, neoklassiek, dark folk en een vleugje gothic. Ergens tussen Cocteau Twins, Love Is Colder Than Death, The Dresden Dolls en Current 93 is er een heel mooi plekje voor BTFABG.
Luister Online:
10 Neurotics
Erik Enocksson– Man Tänker Sitt(cd, Kning Disk)
Erik Enocksson is een bijzondere singer-songwriter, die zich doorgaan beweegt in de hoek van Peter Broderick, Nils Frahm en Library Tapes. Voor zijn derde cd, de soundtrack voor de film van Henrik Hellström en Fredrik Wenzel, maakt hij er een etherisch geheel van. Melancholisch piano- en orgelwerk voorzien van gedragen, bijna klassieke Latijnse zang en subtiele elektronica. Het emotioneel geladen werk roept naast de genoemde artiesten nu ook associaties op met Elijah’s Mantle, Nicholas Lens, Philip Glass en Michael Nyman, Dit is muziek om jezelf mee op te sluiten en heel stilletjes, intens van te genieten. Prachtig en zeer gelimiteerd!
Luister Online:
Prologue: Somnia / II. Non Lupi / III. Nox Egoque Soli
Sam Baker – Cotton
Das Pop – Das Pop
Dennis Wilson – Pacific Ocean Blue
Even kort en bondig er doorheen. Baker voltooide met het prima Cotton zijn 'ik zat in een trein in Peru'-trilogie (heeft 't drietal eigenlijk een officiële overkoepelende naam?) waarin hij de gevolgen van een aanslag verwerkte. Een cru maar mooi verhaal, laatst nog ('met smaak' zou ik bijna zeggen, maar eerder vol wijsheid) opgedist in Vrije Geluiden. De grote vraag is natuurlijk, wat nu? Zou ergens wel wat hebben als ie er gewoon mee ophield en een drietal bijzondere albums als muzikale erfenis naliet. Ten slotte had hij voor die aanslag ook geen carrière, dan zou 't dus echte verwerkingsmuziek zijn, voor een schrijnende gelegenheid. Das Pop verdween jaren van de radar, van 'vroegah' staat me vooral het beeld bij uit een documentaire waarin de zanger zijn uitkering ging ophalen, bij een of ander loketje. En dat voor een band die toen in elk geval de zweem had van professionaliteit en glad succes. Tegenwoordig klinken ze meer en meer als een poor man's Phoenix, waar best plek voor is in mijn muzikale universum. De vocalen lijken in 't begin de zwakke schakel, maar die worden gaandeweg gelukkig wat beter. Wings en Let Me In zijn gezellig en ook de standaard-melancholische slotballade September mag er wezen. Welke verborgen schatten uit de muziekgeschiedenis zijn interessanter/fascinerender om mee kennis te maken: Een onbekend album van een totaal vergeten onbekende band óf een vergeten album van een zeer beroemd artiest? Ik denk 't laatste. Ook vorig jaar al uitgebreid beluisterd, maar Dennis Wilson's Pacific Ocean Blue (een piekfijn verzorgde re-release) maakte deze week weer wat rondjes. De Regina Spektor-achtige sentimentele ballad "Only You" en de progrocker "Common" zijn zomaar twee krentjes.
Gomorra (Matteo Garrone)
Bij de drie á vier films waaruit ik er wekelijks eentje voor 't Schaduwkabinet selecteer zit vrijwel altijd wel een goede, maar helaas, ditmaal dus niet. Ben begonnen aan het jaarlijkse project om de vier of meer sterren-films uit de Volkskrant van dit jaar te bekijken. Alleen lijken dat er iedere jaargang meer te worden. Afgelopen week nog drie nieuwe toevoegingen in één editie van de kunst-bijlage. Zijn zij nou minder zurig geworden, of ik meer? Hoe dan ook, netjes bij die van 't eerste kwartaal begonnen. Over Gomorra had ik nog niets slechts gehoord, zag 'm laatst nog op tv aangeprezen worden als onderdeel van een NRC dvd-collectie. Misschien was ik nog wat kribbig van mijn tijdelijke forum-ban, maar ik dacht vooral: laat die Italianen het lekker uitzoeken met hun maffia. Zeker als de film op 't laatst in van die diepserieuze eind-mededelingen nog vermeldt hoe gewelddadig de Comorra wel niet is. Guttegut, wat erg. Heb dan toch meer met die rare geloofsfanatici in Noord-Ierland, die nog eens wat onschuldig winkelpubliek opblazen en waar ook grote foute regeringen een rol spelen. De clans in de laars maken vooral elkaar af, blijkt ook uit de film en als je elke zoveel jaar oppermaffioso Berlusconi in 't zadel hijst verdien je ook niet beter. Als de film echt een aangrijpend pamflet had willen zijn, had toch beter (of persoonlijker) moeten worden overgebracht dat je onmogelijk aan de lange arm van de maffia kan ontsnappen. Dat zal uiteindelijk het probleem wel zijn in die contreien. Je wordt geboren in een armoedig gebied, je hebt 't geld en de fut niet vertrekken, de maffia is overal, dus krijg je vroeg of laat met ze te maken. Gomorra laat vijf flitsen zien uit 'het echte ongeromantiseerde leven'. Dat maakt ze ook wat droog, Gomorra is geen film met een verhaal dat je grijpt. Ik had liever gezien dat ze de regisseur er eentje had gekozen. Dat van Don Ciro bijvoorbeeld, een zwijgende geldkoerier, om wie een enorme eenzaamheid hangt. Continu uitgefoeterd. Een personage uit een verhaal van Bernard Malamud. Echt tot leven wil ie echter maar niet komen. Het meest gedenkwaardig zijn uiteindelijk toch twee doodsimpele jongen met Tony Montaniaanse dromen. Het moment dat ze in een rivierbedding met de raketwerpers en kalasjnikovs uitgelaten in het rond staan te knallen weet je dat ze in de arcadehal hadden moeten blijven.
Eagle Twin The Unkindness Of Ravens
Smerig rockende mantra's, razende jazzrock roffels, gore seventies prog, Gentry Densley (ex-Iceburn, Ascend) gooit het allemaal op een hoop en maakt er zeer smakelijk heksenbrouwsel van.
Liturgy Renihilation
Mocht je Krallice wat te klinisch en precies vinden dan is hier een goed alternatief. Gierende transcendentale black metal van religieuze proporties die alle shoegazers en emo's terug het bos inschopt.
Bunkur Nullify
En die laatste hardnekkige huilebalken stuurt Bunkur nog wel even weg met een Moss meets Abruptum trip van bijna 80 minuten. Wat je noemt: zware kost!
Abandon The Dead End
Zanger/schilder Johan Carlzon pleegde zelfmoord en de band voegde een pomporgel toe aan hun dodenmarsen. 100 minuten een opperbeste grafstemming op 2 cd's.
Zangeres Zonder Naam 10 Jaar De Zangeres Zonder Naam en De Meest Gevraagde Liedjes
Maar geen van die doom-jongens kan op tegen het verdriet van onze Mary. Het is werkelijk prachtig, en dat voor slechts € 2,50 per schijf.
The Orb live @ De Melkweg (22-9-2009)
Zag een tijd geleden een aankondiging in de krant en die was toch blijven hangen. Normaal ben ik niet zo voor dit soort nostalgische seances maar ze speelde op een Klink-goedgekeurd tijdstip en ik kon zo weer eens wat drinken met een oude ravemaat dus…en meteen beginnen met meesterwerk ‘A Huge Ever Growing Pulsating Brain That Rules From The Centre Of The Ultraworld’. Wat een meevaller. Een of andere hippiedrummer trommelt enthousiast mee en een rapper/toaster weet zich zelfs te beperken tot sporadische vocale bijdragen. Was vooraf bang voor veel gereutel maar Patterson gebruikt veel oud werk (‘Perpetual Dawn’! ‘Little Fluffy Clouds!’ ‘U.F.Orb’! ‘Blue Room’!) en bouwt er nieuwe versies mee, af en toe gelardeerd met een typisch orbiaanse knipoog. Voor de complete ervaring had ik natuurlijk knetterstoned moeten zijn maar De Melkweg heeft tegenwoordig toch meer weg van een veredelde fitnessbar. Nou ja, de volgende keer misschien ergens live in een baan om Saturnus, daar waar ze echt horen te spelen.
Optimo – In Order To Edit
Over nostalgie gesproken. Optimo (de Belgische variant als ik me niet vergis) mixt 22 tracks uit de hoogtijdagen van het Gentse R&S label en presenteren daarmee toch een dwingend argument voor de stelling dat R&S het beste house label ooit was. Ja, ja, dit is dus gewoon betere muziek dan nu wordt gemaakt. Inclusief de hoekstenen van rave: Beltrams ‘Energy Flash’, DHS’ ‘The House of God’ en Jaydee’s ‘Plastic Dreams’. Mis alleen ‘Mentasm’ en ‘Dominator’ om er echt een definitief document van te maken.
Kraftwerk – Trans Europa Express
Ik speel met het idee om Katalog (wat is 85 euro?) in de Duitse versie aan te schaffen en haalde eens de Germaanse versie van mijn favoriete Kraftwerk plaat op voor op de fiets/auto. Zelfs na al die jaren toch bijna zoiets als een openbaring wanneer je in beweging bent. ‘Europa Endlos’ zou natuurlijk allang het volkslied van de EU moet zijn geweest ware het niet dat bureaucraten geen smaak hebben.