Misschien moeten wij ook eens aan een extraparlementair schaduwkabinet beginnen. Met allemaal schrijvers van buitenaf voor onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: The Body And Big Brave, Bummer, Cindy, Catherine Graindorge, Migos en Pond. En gingen naar: Euroboy & HOWRAH.
Jan Willem
The Body And Big Brave – Leaving None But Small Birds (cd, Thrill Jockey / Konkurrent)
Min en min is plus, en plus en plus natuurlijk ook, maar hoe zit dat met noise en noise? Dat is de vraag die door de combinatie van twee metal/noise grootmachten gegeven gaat worden. Aan de ene zijde van de ring het Amerikaanse duo The Body, dat bestaat uit Chip King en Lee Buford die al in diverse andere, harde bands hebben gespeeld. Ze verkennen en doorkruisen de grenzen van de doom/sludge metal en zien de beperkingen ervan als uitdaging om er toch steeds weer een ander licht op te laten schijnen. Hoewel licht, het is dikwijls behoorlijk donker en kakofonisch, al dan niet met woest geschreeuw. De laatste jaren wordt hun geluid beduidend zachter, contrastrijker en daardoor voor mij interessanter. In de andere hoek vind je de Canadese trio Big Brave, of ook wel of BIG | BRAVE, die ook luidruchtig van zich laten horen met een mix van noise, metal, postrock en experimentele muziek. Als vocaal wapen hebben ze Robin Wattie (tevens gitaar), die ergens tussen Björk, Julie Christmas en PJ Harvey uitkomt. Eerder dit jaar hebben ze eveneens al hun vijfde album Vital uitgebracht, hetgeen een geweldig kracht- en prachtwerk is geworden.
Op hun gezamenlijke album wilden ze zichzelf uitdagen door een coherent album te maken, dat buiten de muzikale grenzen van de individuele bands ligt. Dat is gelukt, want ze hebben een album gemaakt dat de country- en folkroots van The Band oproept en teksten en melodische lijnen uit Appalachische, Canadese en Engelse hymnes en volksliederen bevat. Dat alles heeft 7 stukken opgeleverd, die zeker wel de genoemde ingrediënten bevat, maar vooral ook heerlijk psychedelisch uitpakken. De wanhoop die normaal ook wel uit hun muziek spreekt, zit hier ook in besloten, maar op een akoestische en meer gewichtloze wijze. Dat maakt het niet minder intens, maar wel minder zwaar. En van een bezwerende pracht. Dus ja noise en noise is ook plus.
Bummer – Dead Horse (cd, Thrill Jockey / Konkurrent)
In 2012 is het Amerikaanse punk/sludge trio Vestibule van start gegaan, als stappen ze al vrij snel over op de naam Bummer. Daarmee gaan ze op luidere wijze verder. Na een handvol mini’s en het in 2018 verschenen debuut Holy Terror, zijn ze nu terug met hun tweede album Dead Horse. De groep bestaat na enkele wisselingen uit Matt Perrin (zang, gitaar), Mike Gustafson (bas) en Sam Hutchinson (drums), wat een uiterst magere bezetting lijkt. Lijkt, want ze weten zo’n verwoestend geluid te produceren, dat je niet aan nog meer bandleden moet denken. Ze maken met een behoorlijke punkattitude een uptempo mix van noise, sludge en stoner. Daarbij moet je het ergens zoeken tussen Unsane, Brutal Juice, Ministry, Pig, EyeHateGod en in de verte ook Black Flag. In een kleine 29 minuten werken ze in een moordend tempo 11 songs af, die je tot het einde toe in de houdgreep nemen. Lekker! Oi!
Cindy – 1:2 (cd, Tough Love Records / Konkurrent)
Cindy is een kwartet uit San Francisco, dat in 2018 is opgericht en al twee albums op vinyl en cassette heeft uitgebracht. Dus de inhoud daarvan laat zich raden voor mij. Nu brengen ze nieuwe album 1:2 uit op het fijne Tough Love Records. Het draait vooral om de heerlijk bitterzoete zang van Karina Gill en haar subtiele gitaarspel. Daarachter vormen Jesse Jackson (bas), Aaron Diko (keyboards) en Simon Phillips (drums) een ragfijn web waarin dat kan landen. Gill schrijft en zingt over een verwelkende wereld. Met Cindy maken ze daar zachte droompop van, maar niet van het soort waar de zon doorheen schijnt. De songs zijn omwikkeld met zwart velours en blikken de afgrond in. Ze zijn verwoestend zacht, op een schaal van 1:2. Ter referentie moet je denken aan het midden tussen Lisa Germano, Lean Year, Low, Earwig, VanWyck, Galaxie 500 en Mazzy Star. Een prachtig zwartgeblakerd juweel.
Catherine Graindorge – Eldorado (cd, Tak:til/ Glitterbeat / Xango Music Distribution)
De Belgische violiste, altvioliste, componiste en actrice Catherine Graindorge laat solo niet vaak van zich horen, maar dat zal vooral te wijten zijn aan haar overvolle agenda. Ze heeft namelijk gewerkt met John Parish, Nick Cave, Warren Ellis, Debbie Harry, Mark Lanegan, Andrea Schroeder, Chris Eckman, Hugo Race, Monsoon en Bertrand Cantat (Noir Désir, Détroit), maar maakt ook deel uit van de groep Nox (Nile On waX). Om nog maar te zwijgen over de film- en theatermuziek die ze daarnaast maakt. Kortom, dat The Secret Of Us All, haar solodebuut, uit 2012 stamt is helemaal niet verwonderlijk. In 2017 volgt nog het album Long Distance Operators, dat ze met Hugo Race heeft gemaakt. Beide zijn zeer de moeite waard. Ze zit op een spannend snijvlak van avant-garde, neoklassiek, post-rock en pop. Daar sluit haar nieuwe album Eldorado min of meer bij aan, dat uitgebracht is op het meer experimentele sublabel Tak:til van Glitterbeat. Ze brengt hier 9 stukken, waarvoor ze zang, altviool, viool en harmonium inzet, aangevuld met drums, gitaar, vibrafoon en keyboards door niemand minder dan John Parish (PJ Harvey), die het album mede-geproduceerd heeft. Daarmee maakt ze uiterst persoonlijke muziek, waarmee ze de kleine, soms onontgonnen hoeken van de muziek uitdiept. Eldorado verwijst naar het mythische goudland dat in Zuid-Amerika gelegen zou zijn en zorgde dat de Spaanse conquistadores, die toch al veel goud geplunderd hadden, nog verder gingen zoeken op het continent. Het woord zou later meer symbool gaan of kunnen staan voor een plek om hoop en troost te vinden en dromen te ontdekken. Dat is wat Catherine Graindorge in elk geval wil bereiken met haar muziek. Deze laveert ergens tussen post-rock, neoklassiek, loops en ambient, waarbij ze haar etherische zang dikwijls als woordeloze drones inzet, maar soms ook als dromerige zang. De ene keer neigt het haast naar een prachtig requiem, op andere momenten naar diepe bespiegelingen en soms naar gewoonweg ongrijpbare dromen. Maar het is zonder uitzondering biologerend en heerlijk droefgeestig wat ze hier laat horen. Je moet daarbij denken aan een kruisbestuiving van Julia Kent, Insect Ark, Hildur Guðnadóttir, Arvo Pärt, Birds Of Passage, Sarah Davachi en Sohnarr. Het album besluit met “Eno”, dat een stemmig eerbetoon aan Brian Eno is. Het is echt goud waard wat ze hier heeft gecreëerd!
Migos – Culture III (cd, Motown/ Quality Control Music)
Quavo (Quavious Keyate Marshall), Offset (Kiari Cephus) en Takeoff (Kirsnick Khari Ball) vormen al sinds 2009 de Amerikaanse trap/ hiphopgroep Migos, waarbij de naam verwijst naar een verlaten huis dat gebruikt wordt voor de productie en consumptie van drugs. Ze hebben een nogal herkenbare en aanstekelijke hip hops-ound, wat komt door het hoge tempo alsmede de vele prrr, whoo, trrr en dergelijke geluiden tussendoor. Dit betekent niet dat het steeds een herhaling van zetten is, want dat is niet het geval. Na diverse albums zijn ze in 2017 de “Culture”-reeks gestart, waar ze op hun sterkst zijn. Inmiddels is Culture III een heugelijk feit, waarop ze maar liefst 19 tracks serveren 75 minuten. Ze mogen zoals altijd rekenen op gasten. Hier zijn dat Drake, Cardi B, Polo G, Future, Justin Bieber (whot?!?), Juice Wrld, Pop Smoke en Youngboy Never Broke Again. Hun sound is weer typisch Migos door de raps, maar op de achtergrond gebeurt zoveel naast de hip hop; blaaspartijen, klassieke geluiden en allerhande sfeermakers. Toch weten ze een redelijk mellow en samenhangende sound te fabriceren. Een album dat je in één adem uitluistert.
Pond – 9 (cd, Spinning Top / Konkurrent)
Hoewel nooit helemaal weggeweest, lijkt de indiepop van de jaren 90 weer meer aan terrein terug te winnen, inclusief de Madchester sound. Een groep die daar ook tegenaan schuurt is het Australische Pond, niet te verwarren met de diverse andere Pond-en (ook niet de Engelse). Het vijftal brengt sinds 2008 met enige regelmaat hun werk naar buiten, dat je doorgaans onder de noemer psychedelische rock kunt vangen. Maar als een wolk in de wind neemt hun muziek steeds weer andere vormen aan. Dat geldt ook voor hun nieuwe, negende album 9. Daar hoef je om gehypnotiseerd te raken of voor het betere psychedelische effect eigenlijk enkel een tijdje naar de cover te staren. Muzikaal weten ze er ook een geweldig geestverruimend geheel van te maken met wervelende synthesizerpartijen, nachtelijke saxofoonsounds, pompende drums en licht gedrogeerde zang, Door hun psychedelische rock mixen ze die bovengenoemde jaren 90 sounds, maar ook funk en andere smaakvolle ingrediënten. Dat maakt hun geluid herkenbaar en toch ook lastig helemaal te duiden. Stop Happy Mondays, Suicide, Tame Impala, Melody’s Echo Chamber, The Holy Drug Couple, New Fast Automatic Daffodils en Unknown Mortal Orchestra in een blender. Mix het geheel goed door en slinger het dan op warrige wijze uit. Snap je? Nee? Lekker verstrooiend plaatje. Number 9, number 9, number 9….
Euroboy / HOWRAH, live @ Vera 24-09-2021
Het Nederlandse klasse label Subroutine bestaat inmiddels alweer 15 jaar. Dat is al even zo, maar het feestje moest door een zeker virus even wijken. Afgelopen donderdag begon de feestvreugd dan in de Vera, waar onder meer Wolvon een optreden heeft verzorgd. Die avond heb ik helaas moeten missen, maar hey, het kan ook niet iedere avond feest zijn. De vrijdag moest ik er gewoon zijn; ten eerste om te checken of die Niek en Koen wel echt bestaan en geen welwillende mailbots zijn (ja ze bestaan!) en ten tweede om het geweldige HOWRAH eindelijk eens live te aanschouwen. Zittend, dat dan weer wel.
De avond opende echter met het voor mij onbekende Euroboy, die aangevoerd werden door twee zangeressen. Ze gingen van start met aangename alternatieve pop met post-punk invloeden. Naarmate hun optreden vorderde werd het steeds beter, mede door de lekkere motorik die erbij kwam. Het bleek dan ook dat Rats On Rafts de groep mede begeleidde, wat een gouden combinatie bleek. Luister vooral ook een naar Euroboy’s cassette. Ga ik vast verder met de volgende band.
Daarna was het dus tijd voor HOWRAH, hoera. Inmiddels zat de stemming er ook al aardig in en was de zaal ondanks de zitplaatsen best goed gevuld. Howrah heeft voornamelijk nummers van hun laatste album gespeeld, het geweldige Bliss, dat ik eerder dit jaar hier besproken heb, omdat Kees of Cees nu eenmaal liever nieuwe songs speelt. En geef hem/hen eens ongelijk. Het duurde niet lang of de bergen kippenvel stonden op mijn armen. Alles wat hun album zo ontzettend mooi, intens emotievol en urgent maakt, kwam hier mogelijk nog beter uit de verf. Sterke gitaarmuziek met die prachtig Adrian Borland-achtige zang, waarbij de sfeer makende elektronica bij het drumstel van Ineke verstopt waren. Alles klopte gewoon. Dit is muziek waar ik de hele dag naar kan luisteren. Mensen zaten vaak hoofdschuddend op hun stoel, maar dat was wederom omdat staan niet de bedoeling was. Met hun uitstekende set hebben ze het Subroutine feestje van extra glans voorzien. Topavond!
(P.S.: met dank aan Hedwig voor de sfeerimpressies hieronder)
