Wij zeggen ookzonder sticker ja/ja tegen onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Anoice, A-Sun Amissa, BaBa ZuLa, Chastity Belt, Eko & Vinda Folio, Eyemèr, Fly Pan Am, Girl Band, 9T Antiope en Yellow6 / Yellow6/ The Corrupting Sea.
Jan Willem
Anoice – Ghost In The Clocks (cd, Ricco Label)
Er zijn van die bands die, ondanks dat ik al veel gehoord heb, een bijzondere plek innemen. Dat geldt zeker voor het indrukwekkende Japanse collectief Anoice. Hoewel ze sinds 2006 hun muziek naar buiten brengen, hebben ze pas vier cd’s en een sessiealbum uitgebracht. Ze nemen doorgaans dan ook echt de tijd om hun muziek te creëren. Daarnaast nemen de nevenactiviteiten (RiLF, Cru, films, Mokyow, The Frozen Vaults) van de diverse leden ook de nodige tijd in beslag. Door de jaren heen vormen Takahiro Kido (gitaar, orgel, synthesizer, bas), Yuki Murata (piano, synthesizer), Utaka Fujiwara (altviool, viool) en Tadashi Yoshikawa (drums, percussie, sampler) toch een hechte band (in alle betekenissen). Vier jaar na hun verpletterende album Into The Shadows, die op de tweede plek van mijn jaarlijst is geëindigd dat jaar, komen ze met hun vijfde album Ghosts In The Clocks. Net als op de vorige albums zitten ze met hun muziek ergens tussen neoklassiek, post-rock, ambient en filmmuziek in. Het mooie van Anoice is echter dat ze voor elke gelegenheid net de ene kraan iets meer open draaien dan de andere en daardoor ook substantieel andere muziek maken, die wel herkenbaar blijft als die van hun. Op dit album laten ze een relatief iets luchtiger sound horen, wat mede komt door de lucide pianopartijen. Maar al met al hakt het er net zo diep in als de wat zwaarder op de hand liggende muziek van hen. Het merendeel is van een narcotiserende schoonheid, ook al wordt het hier en daar wat harder. Fans van onder andere Mono, Godspeed You! Black Emperor, Hammock, Jóhann Jóhannsson en Hildur Guðnadóttir zijn gewaarschuwd. Ze bezorgen op bezinnende en diepzinnige wijze bergen met kippenvel. Dit zou zo maar op een jaarlijst kunnen eindigen.
A-Sun Amissa – For Burdened And Bright Light (cd, Gizeh/ Consouling Sounds)
Richard Knox is niet alleen eigenaar van het prestigieuze Gizeh label, maar eveneens terug te vinden in formaties als Glissando, Shield Pattern, The Rustle Of The Stars en sinds 2011 ook A-Sun Amissa. Met die laatste werkt hij steeds weer in andere samenstellingen en benaderingen, mede omdat hij niet in herhaling wil vallen. De muziek komt op steeds wisselende kruispunten van drones, doom, post-rock, noise, ambient en neoklassiek uit. Voor het vijfde volledige album For Burdened And Bright Light werkt Knox (gitaar, bas, veldopnames, effecten, drones, elektronica, piano) vrijwel volledig in zijn eentje. Hij krijgt enkel steun van Claire Knox (klarinet) en David Armes (lapsteel) uit Last Harbour en van het Little Red Rabbit label. Het levert twee langgerekte stukken op, die beide een goede 20 minuten duren. Deze worden op uitgekiende wijze opgebouwd en gaan ook behoorlijk de diepte in. Stille industriële schetsen, galmen en vervormingen groeien langzaam uit tot vervaarlijke, harde gebalde vuisten die uppercut na uppercut uitdelen; van overdonderende pracht naar evenzo kracht. Het is allemaal behoorlijk duister wat je te horen krijgt, maar zoals altijd ook heerlijk melancholisch. Wat dat betreft zou het zo in de Dark Peak-serie van Gizeh passen. Denk aan het midden tussen Godspeed You! Black Emperor, Swans, Glissando, Prurient en Sunn O))), zij het dat A-Sun Amissa in feite over een eigen sound beschikt. Een meeslepend en majestueus meesterwerk.
BaBa ZuLa – Derin Derin (cd, Glitterbeat / Xango Music Distribution)
Twee jaar geleden heeft het Turkse BaBa ZuLa hun twintig jarige bestaan groots gevierd met het dubbele overzichtsalbum XX. De groep wordt in 1996 te te Ístanbul opgericht door Osman Murat Ertel (elektrische saz, theremin, diverse snaarinstrumenten, zang) en Mehmet Levent Akman (lepels, percussie, machines, cimbalen). Eigenlijk uit noodzaak als Ertel’s vorige band ZeN gevraagd wordt een soundtrack te schrijven en er een andere weg ingeslagen wordt of moet worden. Ze brengen doorgaans fijne psychedelische rock, gelardeerd met dub, folk, rock en leftfield muziek. Vijf jaar na hun laatste reguliere album zijn ze nu terug met Derin Derin, hetgeen “diep, diep” betekent. De groep bestaat hierop verder uit Periklis Tsoukalas (elektrische oud, zang, bansuri) en Ümit Adakale (darbuka, davul, percussie). Je duikt ook meteen in het diepe, want de groep gaat meteen op psychedelische en experimentele wijze van start. Hierbij lijken de invloeden afkomstig uit zowel de Turkse psychedelische rock en tradionele muziek van weleer als bijvoorbeeld de krautrock van Can. Dat laatste komt het beste naar voren in de lekkere track “Salıncaksın”. Dat leuken ze zoals altijd weer op met dub en Arabische ingrediënten. Hoewel ze meer experimenteren dan voorheen, maken ze er vooral weer één meeslepend en feestelijk geheel van. Het blijft, ook na al die jaren, een geweldige en bijzondere groep waarbij de rek er nog lang niet uit is.
Chastity Belt – Chastity Belt (cd, Hardly Art / Konkurrent)
Zangeres/gitarist Julia Shapiro (Childbirth), gitariste Lydia Lund, bassiste/violiste Annie Truscott en drumster Gretch Grimm, hoe verzin je die naam?, vormen al sinds 2012 de groep Chastity Belt. De groep uit grunge-stad Seattle gaat al jarenlang volledig hun eigen gang, wat inmiddels drie heerlijke albums vol eigenzinnige indierock met noise, post-punk en droompop elementen heeft opgeleverd. Daar gaan ze gelukkig op hun vierde, gelijknamige album gewoon mee verder. Het instrumentarium wordt her en der nog uitgebreid met cello, viool, trompet en zang van de overige bandleden. In 10 songs serveren ze muziek, die weer het midden houden tussen de genoemde stijlen. Ze brengen combinaties van het landerige van de Red House Painters, het dromerige van Lush, het onderkoelde wave-achtige van Warpaint, het frivole van That Dog en op relaxte wijze het dissonante van Sonic Youth. Dat klinkt mij als heerlijke muziek in de oren. En zo is het!
Eko & Vinda Folio – Therapy (cd, Talitres)
Het fijne Franse label Talitres heeft artiesten uit vele landen in de stal. Sinds twee jaar hoort daar ook het Georgische duo Eko & Vinda Folio bij, ofwel respectievelijk Erekle Deisadze (zang) en Temur Ezugbaia (gitaar, zang), die er debuteren met een 7”. Nu ziet hun volledige debuut Therapy het licht. De twee ontmoeten elkaar in de hoofdstad Tbilisi via een protestbeweging. Uiteindelijk blijkt muziek ook een prima medium om je ongenoegen te uiten. Dat vertaalt zich op hun eersteling naar 10 songs die tussen cold wave, post-punk en droompop in zitten. De zware zang van Eko in combinatie met het lekkere wave gitaarspel van Vinda Folio roepen meteen herinneringen op met Joy Division, maar eveneens met tijd- en labelgenoten Motorama. Dat laatste komt door de onderliggende opzwepende beats (van de producers?). Het klinkt allemaal behoorlijk opgeruimd en is niet zo zwaar op de hand. Wat dat betreft vermoed je dat de therapie er op zit. Tekstueel kan ik dat niet beoordelen, want mijn Georgisch is ietwat stroef. Neemt niet weg dat ze een pakkend en puik album hebben afgeleverd.
Eyemèr – Good Mourning To You (cdep, Eyemèr)
Opstaan en wakker worden in een wereld die niet overeenkomt met de jouwe is, of althans niet zoals de maatschappij dit in het algemeen heeft gedefinieerd, moet een Kafka-iaanse ervaring zijn. Dat mede omdat onze taal maar ook denkwijze daar dikwijls niet op is ingericht, maar ook omdat we van bepaalde hokjes uitgaan. Toch is dat voor veel mensen de (soms) harde waarheid, die nogal eens voor persoonlijke drama’s kan zorgen. Zo ken ik iemand uit mijn naaste omgeving, die geboren is als vrouw en een man is geworden. Die had liever “dames en heren” gehoord op de NS stations dan “beste reizigers”. Toch kan die laatste term ook nooit echt kwetsen, want er zijn wel meer variaties in het genderspectrum. Zo is er het Belgische project Eyemèr van Sarah Devreese, die dapper en openlijk non-binair is. Dit betekent dat die zich niet man of vrouw voelt, maar eerder een combinatie van beiden of geen van beide. Dat heeft dus niets met een fysieke toestand te maken, maar met je zijn. In 2016 is hun debuut met de (denk ik) veelzeggende titel Temporarily Colourblind verschenen op het prestigieuze Zeal label, waarop Sarah met gastmuzikanten een ingetogen, innemende en intrigerende sound naar buiten brengt, die ergens landt tussen indierock, singer-songwritermuziek, lo-fi en altfolk. De nieuwe epee Good Mourning To You volgt nu drie jaar later. De singer-songwriter zingt hier over mentaal welzijn en non-binariteit. De titel is met de extra u een woordspeling ingegeven door het feit dat Eyemèr iemand door zelfdoding is verloren, maar tevens bedoeld om degenen die een verlies te verwerken hebben een hart onder de riem te steken. Devreese (zang, gitaar) krijgt hulp met de productie, cello en koorzang, maar het is vooral een persoonlijke aangelegenheid geworden. De diepgravende, mooie teksten hakken erin en de prachtig melancholische muziek weet dat enkel te accentueren. Toch is het niet een terneergeslagen, maar eerder hoopvol en troostvol geheel. De muziek zal liefhebbers van Suzanne Vega, Cat Power, Waxahachee, Soap&Skin, Samantha Crain, Chantal Acda en ook Bon Iver wel aanspreken. Eyemèr toont aan dat intense, tot tranen roerende schoonheid hand in hand kan gaan met een urgente boodschap. Een kleinood waar ik enkel heel, heel stil van word. Eyemèr mag er zijn!
Fly Pan Am – C’est Ça (cd, Constellation / Konkurrent)
De muziek van het Canadese Fly Pan Am heeft altijd al bestaan uit het ontrafelen van kraut-, punk- en psychedelische rock om daar vervolgens op experimentele wijze hun eigenzinnige avant-rock mee te kneden. De groep die in 1996 is opgericht heeft drie intrigerende albums gemaakt, waarvan de laatste in 2004. Het hing al eventjes in de lucht, maar nu is hun vierde album C’est Ça echt een feit. De groep bestaat tegenwoordig uit Jonathan Parant, Roger Tellier-Craig, Jean-Sébastien Truchy en Félix Morel, waarbij je een aantal tegen kunt zijn gekomen bij projecten als Set Fire To Flames, Et Sans, Avec Le Soleil Sortant De Sa Bouche, Feu Thérèse, Molasses en Pas Chic Chic. Dus helemaal stilgezeten hebben ze vast niet, maar ze hebben wel goed over hun eigen receptuur nagedacht, al is een groot deel ook spontaan tot stand gekomen. Het levert een grillig, onstuimig en levendig geheel op waar avant-rock, free jazz, noise en musique concrète lijken te vechten om de koppositie. Nieuw is het vele geschreeuw en wazige zang. Op wonderlijke wijze brengen ze iets dat klinkt als een jamsessie van My Bloody Valentine, The Body, Boredoms, Suicide en Gilles Gobeil. De kleine 40 minuten vliegen zo voorbij. Het is alleen te hopen dat de titel niet het einde van de groep inluidt, maar enkel is om te laten horen wat ze gemaakt hebben. Geweldige comeback en dat is het!
Girl Band – The Talkies (cd, Rough Trade / Konkurrent)
Ze moeten tegenwoordig iets bijzonders hebben toegevoegd aan het Ierse water, of wellicht schenken ze een bepaald elixir in de pubs. Met name uit Dublin komt de ene na de andere geweldige, brutale noiseband. Zo hebben we eerder dit jaar al geweldige albums van Fontaines D.C. en The Murder Capital voorbij zien komen. Nu is er The Talkies van hun stadsgenoten Girl Band. Deze bestaat overigens uit de heren Dara Kiely (zang), Alan Duggan (gitaar), Daniel Fox (bas) en Adam Faulkner (drums), die in 2015 al een zeer veelbelovend debuut Holding Hands With Jamie hebben afgeleverd. Misschien zijn zij dus wel de aanstichters van dit alles. Ook op hun nieuwe album laten ze weer onversneden noise horen, met overstuurde vocalen en een onbegrensde energie. Op spontane wijze brengen ze een mix van noise, post-punk en avant-rock, die ook nog eens enorm pakkend is. Denk daarbij naast hun stadsgenoten ook aan The Fall, Trumans Water, Sonic Youth, Metz, Butthole Surfers, The Ex en The Birthday Party. Steengoed en keihard de belofte voorbij!
9T Antiope – Grimace (mcd-r, Eilean Rec)
De Iraanse, maar tegenwoordig in Parijs woonachtige artiesten Nima Aghiani (composities) en Sara Bigdeli Shamloo (zang, teksten) delen de alternatieve rockgroep Migrain Sq. (trio met Pouya Pour-Amin) en sinds 2014 ook het project 9T Antiope. Met die laatst genoemde maken ze intrigerende abstracte en experimentele mixen van drones, neoklassiek en elektro-akoestische muziek, waarbij Sara’s zang je op bitterzoete wijze door alles loodst. Nu zijn ze terug met hun vierde album Grimace. Een mini album welteverstaan, waarop ze in ruim 24 minuten 5 nieuwe tracks brengen. De zang en soms halfzang van Shamloo staat hier meer dan ooit op de voorgrond. Zij weet je al op een mysterieuze wijze in te pakken. Aghiani zorgt met allerlei lagen akoestische instrumenten en elektronica voor een biologerend decor. Op eigengereide wijze nemen ze ergens een plek in tussen de vroegere His Name Is Aliveen Sarah Davachi. Zelf luisteren naar dit mooi melancholische kleinood is het beste advies dat ik geven kan.
Yellow6 – Shifting Sands Of Time (2cd, Silber)
Yellow6/ The Corrupting Sea – Trilogy I (cd, Somewherecold)
Vorig jaar heeft Yellow6 z’n 20ste verjaardag groots gevierd met de 5 cd’s tellende boxset Reflect. Ondanks dit omvangrijke werk volgt er zoals elke kerst ook nog een cd in de zogeheten Merry6mas-serie, waarop hoogwaardige kliekjes verzameld worden. Dit langlopende soloproject van de Britse gitarist Jon Atwood levert doorgaans contemplatieve gitaarmuziek, die ergens tussen ambient en post-rock uitkomt. Hij heeft een nieuwe dubbel cd Shifting Sands Of Time uitgebracht. Elke schijf bevat 6 langgerekte tracks en zijn beide één uur lang. Atwood gaat hier minimaler en bedachtzamer dan normaal te werk. De uitgeklede muziek zorgt echter wel voor meer focus en bezinning. Het duurt niet lang voor hij je meesleept naar een fijne plek buiten de realiteit, waar je goed kunt wegdromen, nadenken en gewoonweg genieten. Ik denk dat liefhebbers van Labradford, Roy Montgomery, Robin Guthrie, Harold Budd en Dirk Serries hier prima mee uit de voeten kunnen. Wat een prachtwerk weer!
Dat is echter niet het enige nieuwe materiaal, want er is ook nog de split-cd Trilogy I met het Amerikaanse The Corrupting Sea van Jason Lamoreaux, die dat met meerdere artiesten doet. Atwood is in het verleden ook al terug te vinden naast Rothko, Avrocar, Absent Without Leave, Caught In The Wake Forever, David Newlyn, Egsun en Landing. Verdervormt hij met Dirk Serries de groep The Sleep Of Reason en speelt hij op een blauwe maandag bij Crippled Black Phoenix. Hier werken de beide groepen los van elkaar. Yellow6 brengt de drie eerste tracks en The Corrupting Sea de twee laatste. De nummers van Yellow6 sluiten goed aan op zijn hierboven besproken album. De muziek van The Corrupting Sea past daar ook goed bij. Zijn ambient is echter meer gruizig en experimenteel, maar heeft eveneens dat dromerige en contemplatieve in zich. In een goede 50 minuten leveren de twee een heel fraai album af.