Doe es normaal man! Doe zelf eens normaal man! Dus check de beschouwingen maar in onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Necro Deathmort, Opeth, Rivulets, Laura Arkana met Peter Broderick, Matt Bauer, FareWell Poetry, Hauschka & Hildur Guðnadóttir, Nirvana, The Owl Service, Plaid, R.E.M., Various Artists: Seeljocht, Hubbub, Bill Orcett, Stephen Malkmus & The Jicks, The War On Drugs, Houses, Elika, Skylar Grey en Das Racist. En keken naar: My Son, My Son, What Have Ye Done, Midnight In Paris en In Search Of A Midnight Kiss.
Necro Deathmort – Music of Bleak Origin
Niet zo’n geniale titel als debuut This Beat is Necrotronic, maar muzikaal nog beter: Scorn, Sunn o))), Halo, Godflesh en nog meer van die fijne zwartgallige herrie. De trage elektrodoom is verslavend en vernietigend. Alle variaties op 'traag' en 'nog trager' komen voorbij, waarbij de drumcomputer afwisselender klinkt dan bij Scorn, overduidelijk een groot voorbeeld. Een band voor Roadburn 2012!
Opeth – Heritage
Martijn zei het al: dit is gewoon een mooie plaat! Vergeet de vele recensies van teleurgestelde metalheads, dit is ouderwetsche progrock, helemaal in jaren 70 stijl. Prachtig ruimtelijke productie, en dan ook nog eens muziek die ruim de tijd krijgt om ingetogen te ademen. De drummer is geweldig, maar Akerfeldt zelf steelt als zanger de show: een jonge David Coverdale met vleugjes Doug Pinnick (King’s X). Zo soulvol klinkt de goede tegenwoordig. Zou hem graag op vinyl kopen, maar de 3lp versie kost rond de 40 euro. Is me te gortig.
Rivulets – We’re Fucked
Ik vind het een moedige stap van Nathan Amundson, het introduceren van elektrische gitaren, drums en zelfs wat noise in zijn verstilde akoestische liedjes. Maar hij daalt hierdoor niet zo mooi in als de melancholieke voorgangers. Het is allemaal wat afstandelijker, minder voor de hand liggend. Moedig dus, maar mooier? Ben erg nog niet uit. Ik blijf wel luisteren, dat is ook een kwaliteit van de plaat.
Laura Arkana met Peter Broderick – Lentemuziek (cd, Hush)
Ik ben dubbel over deze cd. Peter Broderick draag ik een warm hart toe en vrijwel alles waar hij zich mee bemoeit vind ik geweldig. Met de Nederlandstalige teksten van Arkana heb ik meer moeite. Ik vind ze niet zo sterk en nogal nadrukkelijk gearticuleerd. Aan de andere kant is haar stemgeluid wel betoverend mooi. Komt het er eigenlijk op neer dat als ik haar niet zou verstaan (net als Broderick nu), bijvoorbeeld als ze in het IJslands zou zingen, dat ik het een wonderschone joint venture zou vinden. Na meerdere draaibeurten went het Nederlands wel en is het een fraaie klassiek getint singer-songwriteralbum. Broderick zit overigens niet bepaald stil, want spoedig zal zijn nieuwe project Oliveray het licht zien en een nieuwe solo album uitkomen.
MP3:
Lentemuziek sampler
Matt Bauer – The Jessamine County Book Of The Living (cd, Crossbill)
Deze begenadigde liedjesschrijver is terug met wederom een verbluffend mooi album. Bauer brengt een mix van altcountry, singer-songwritermuziek, folk en neoklassiek. Na zijn prachtige Nandina (2004), Wasps And White Roses (2006, mcd) en The Island Moved In The Storm (2008) is dit een nieuw staaltje van zijn kunnen. De ingetogen melancholische muziek wordt fraai ondersteund door een batterij aan strijkers en de zangeressen Mariee Sioux, Alina Hardin en Jolie Holland. Hij komt op een schitterend midden uit van Timesbold, Iron & Wine, Songs:Ohia en Alela Diane. Het ene liedje is nog mooier dan de andere. Dit is misschien wel zijn beste tot nu toe.
Luister/kijk Online bij Vimeo:
When I Was A MockinbirdBlacklight Horses
FareWell Poetry – Hoping For The Invisible To Ignite (cd+dvd, Gizeh)
Een mysterieus en uiterst poëtisch vijftal met de basis in Parijs. Ze maken indrukwekkende hybriden van post-rock, drones, neoklassiek, spoken word/poëzie en filmbeelden. Op dit album brengen ze 4 tracks van tussen de 3,5 en 20 minuten, die op schitterende wijze opgebouwd worden. De ene keer ingetogen, spannend en mysterieus en op andere momenten lekker hard. Maar altijd spreekt de muziek tot de verbeelding. Ze fabriceren hun muziek met diverse gasten met onder meer veldopnames, gitaar, harp, fender rhodes, hammond orgel, piano, bas, klokkenspel, percussie, cello, viool en koorzang. Het is een wonderschone kruisbestuiving van Glissando, Blueneck, Godspeed You! Black Emperor, Winter Family en Heligoland. Dat is al geweldig en dan is er ook nog eens de dvd. Hierop staat de indrukwekkende film bij onderstaande track en een live opname van ongeveer dezelfde lengte die inslaat als een bom. Dit is een nieuwe sensatie om in de smiezen te houden!
Luister Online bij Soundcloud:
As True As Troilus
Hauschka & Hildur Guðnadóttir – Pan Tone (cd, Sonic Pieces)
Sonic Pieces grossiert in bijzondere en prestigieuze uitgaven. Het is elke keer raak. Ook wanneer Hauschka en de IJslandse celliste Hildur elkaar opzoeken. Lekker luchtige experimenten met elektronica en piano, die een mooi contrast vormen met de loodzware duisternis die Hildur uit haar cello tovert. Het vult elkaar aan en drijft de muziek tot grote hoogten. Neoklassieke experimenten die weten te intrigeren en bij vlagen ook te betoveren.
Luister Online bij Soundcloud:
Pan Tone (album)
Nirvana – Nevermind Deluxe Edition (2cd, Geffen)
Dit is meermaals besproken, maar je favoriete albums schijn je minstens 2 keer te kopen. Welnu, Nevermind is 20 geworden en krijgt een luxe heruitgave. Het originele grunge album wordt aangevuld met 9 B-kanten, waaronder ook live tracks. De tweede schijf bevat 8 nummers van “The Smart Studio Sessions”, 8 zeer rammelige en ietwat bedenkelijke nummers van “The Boombox Rehearsals” en 2 BBC Session tracks. Al met al genoeg om voor dit geweldige album nog eens de portemonnee te trekken.
The Owl Service – The Pattern Beneath The Plough Parts 1 & 2 (2cd, Rif Mountain)
Nog een heruitgave. De band gooit hoge ogen met hun cd A Garland Of Song, gevolgd door twee minstens zo sterke albums. Die gaan kennelijk aan iedereen voorbij. Tijd voor de grote inhaalmanoeuvre want met deze dubbelaar krijg je naast die albums The Burn Comes Down en The View From A Hill allerlei extra’s, zoals tracks van compilaties en diverse handgemaakte cd-r’s. In één geweldige klap ben je dan weer helemaal bij.
Luister Online bij Soundcloud:
The Banks Of The Nile / I Was A Young Man / The Ladies Go Dancing At Whitsun
Plaid – Scintilli (cd, Warp)
Het is los van de diverse Japanse soundtracks even geleden sinds er een waar studio album uit de handen van de heren van Plaid is gerold. Samen met Autechre brengen ze nog ouderwetse idm en andersoortige elektronica, hoewel dat haast een contradictio in terminus lijkt. Op deze nieuwe cd komen ze weer ijzersterk uit de hoek met rijk gedetailleerde en toch kale nummers. Stuiterende beats, etherische stemsamples, glitch, techno en akoestische elementen vormen de basis voor hun
intelligent dance music die danst in een vacuum. Er zit ongelooflijk veel gevoel in de composities, terwijl de ingrediënten van kille apparaten komt. Dit album vertegenwoordigd alles wat Warp zo vooruitstrevend en uniek maakt. Maar veel belangrijker is het dat ze gewoon op fascinerende wijze heerlijk pakkende elektronische muziek afleveren, die ze een status aparte oplevert.
Luister Online:
Scintilli (albumsnippers)
R.E.M. – Lifes Rich Pageant 25th Anniversary Edition (2cd, I.R.S./Capitol)
Na 31 jaar muziek maken houden ze er dan echt mee op. Ik heb ze tot het laatst gevolgd en ben 25 jaar geleden ingestapt (oei dat klinkt als heel lang geleden). Dat is dus ten tijde van Lifes Rich Pageant (naar een uitspraak van de Pink Panther). Nog steeds vind ik dat album, ondanks de enorme hoeveelheid kwalitatief hoogwaardig materiaal ze altijd hebben afgeleverd, van begin tot het eind het allerbeste van de groep. Geen twijfel om deze nu met 19 extra Athens Demo versies erbij aan te schaffen. Een mooie afsluiting van een periode!
Various Artists: Seeljocht (cd, Seeljocht)
“'Seeljocht' (Fries voor Zeelicht) is een onderzoek van gelijkgestemde muzikanten en kunstenaars, naar hun eigen interpretatie van het eiland en hun vertaling hiervan. Dit zal een soundtrack opleveren van het geluid van de natuur, dat ondersteund wordt met beelden van het eiland zelf. Bovenal wordt het een warme ode, waarin de natuur van Vlieland de centrale rol speelt.” Op cd vertaalt zich dat naar 3 lange tracks, één van Greg Haines met Mariska Baars en Sytze Pruiksma, één van Piiptsjilling en één van Heather Broderick en Nisl Frahm. Prachtige experimenten met een neoklassiek vernis. Maar luister vooral zelf via de link hieronder.
Luister Online bij Soundcloud:
Seeljocht (album)
Hubbub – Whobub (2cd, Matchless, 2011)
Dit Franse vijftal is inmiddels aan het vierde album toe, en daar maken ze geen half werk van. Op twee cd’s zijn drie stukken van bij elkaar 86 minuten terug te vinden, afkomstig van twee verschillende liveoptredens. Tot zover de verslaggeving in getallen. Live is natuurlijk een uitgelezen mogelijkheid om als band de improvisatiekunsten te tonen. Ondanks dat ze gewapend zijn met twee saxofoons, gitaar, piano en drums gaat openingsstuk rustig van start, met wat op elektronische ambient lijkt – knap met akoestische instrumenten. Langzaam maar zeker wordt er opgebouwd met meer klanken en volume maar waar je zeker naar het einde toe een totale kakofonie verwacht, blijft het opmerkelijk rustig. Ook op de andere cd blijf ik tevergeefs wachten op een uitbarsting en/of chaos. Whobub is daarom vooral improvisatie die teveel aan regels is gebonden.
Hauschka & Hildur Guðnadóttir – Pan Tone (lp, Sonic Pieces, 2011)
Op papier al een prachtcombinatie: de Duitse pianist Volker Bertelmann en de IJslandse celliste Hildur Guðnadóttir, beiden hun sporen reeds verdiend in de (neo-klassieke) muziek. Voor een festival in Londen werden de twee gevraagd een optreden te verzorgen rond het thema water. Het resultaat: een serie composities die elk een bepaalde kleur van de oceaan voorstellen. Dat de samenwerking ook op een album tot zijn recht komt wordt al snel duidelijk. De delicate pracht van Hauschka’s toetsen wordt regelmatig verstoord door het donkere, soms woeste spel van Hildur op de cello, maar geen van beide krijgt echt een hoofdrol toebedeeld. Ze zijn als individualistische tegenpolen die tot elkaar veroordeeld zijn. Maar ook dat kan geweldig mooie muziek opleveren.
Bill Orcutt – How The Thing Sings (lp, Editions Mego, 2011)
Harry Pussy herleeft een beetje met How The Thing Sings. Nog steeds agressief, nerveus en nietsontziend bespeeld Bill Orcutt de snaren van zijn gitaar (waarvan er twee bewust ontbreken). Willekeurige bluesakkoorden, jammen in de open ruimte, kreunen wanneer het uitkomt; deze nieuwe lp geeft een gevoel van vrijheid maar ook een heleboel onrust. Melodie en nuance zijn ver te zoeken in een wereld waar complexiteit en geweld heersen. Het is daarom lastig om door dit persoonlijke document heen te prikken. Zelf heeft hij het er soms ook moeilijk mee, getuige het gehijg aan het slot van Til I Get Satisfied. In de eindeloos lange afsluiter A Line From Ol’ Man River trekt hij nog even alles uit de kast en jaagt hij er tevens iedereen op. Een verademing, als je die lieve akoestische muziekjes even genoeg gehoord hebt.
Stephen Malkmus & The Jicks – Mirror Traffic
'I kill momentum when I can', grapt Malkmus hier ergens. Zijn teksten zijn weer absurd en lollig. Muzikaal is Mirror Traffic inderdaad de spiegel-versie van Real Emotional Trash (wat een jammende, uitgesponnen plaat was). Dit is meer vintage Pavement, met een wagonlading korte nummertjes, in een hoger tempo dus ook. Verder valt er niet veel over te zeggen, goed als altijd. De vorige was denk ik leuker voor afficionados, deze voor instappers. Hoogtepunt: Long Hard Book. Raar, het jengelende gitaarlickje in Stick Figures In Love doet me sterk aan Kate Perry's Last Friday Night denken. 'I am screwed, oh well', zou ook best een lyric van Malkmus kunnen zijn.
My Son, My Son, What Have Ye Done
Het onnavolgbaar winnende brein van Werner Herzog vormt hier een team met niemand minder dan David Lynch. Die leende hem een paar acteurs (waaronder creepy moeder Grace Zabriskie) en zijn bekende Californische suburbia-waanzin setting, waarna Herzog aan de slag gaat met z'n eigen obsessies als gestoorden en Zuid-Amerika. (Liefst in combinatie). Het resultaat is een even gammele als geweldige film, momenten van magie wisselen elkaar af met matig acteren. Kortom typische Herzog-fictie. Bad Lieutenant Nicolas Cage mag dan hier ontbreken, Michael Shannon toont zich een waardig vervanger in een even geflipte hoofdrol. Ook met Willem Dafoe en Chloe Sevigny maak je me altijd blij. Laatstgenoemde is, contractueel verplichte opmerking, weer beeldschoon, en speelt het vriendinnetje van Shannon, die hem langzaam ziet ontsporen. Willem Defoe put uit zijn ervaringen in The Boondock Saints, en is dus weer een politie-officier die een reconstructie maakt van de gebeurtenissen, en de actie als het ware dirigeert. Daarbij helpt de uitstekende soundtrack, van de Nederlander Ernst Reijseger in de weer met met cello's en, of was dat mijn verbeelding, accordeons. De beste momenten zijn lastig in woorden te vangen, maar bijvoorbeeld Willem Defoe die langzaam vol spanning richting het plaats delict loopt, of een eenvoudige diner-scene, die door de metafysisch schizofrene geestesgestelheid van het personage van Shannon plots iets goddelijks krijgt. Naast de cello-muziek zet Herzog ook wat popliedjes in, alhoewel, popliedjes. Een reverend die het licht heeft gezien, over een tinkelende piano, en het welbekende Spaanse kippenvel-moment van Caetano Veloso. Ai, ai ai. 'De pasiooon mortal.' Soms draaft hij daarin wat door, zeker als het ene na het andere liedje elkaar opvolgt. Maar ook op dialoog-gebied valt er genoeg te genieten. Shannon bij de poort van een legerhospitaal. 'I want to visit the sick.' 'In general.'
Midnight in Paris (Woody Allen, 2011)
Tijdens het kijken naar de laatste Woody Allen overkwam me iets bijzonders. Ik kon niet meer kritisch nadenken. Ik had er gewoon geen zin. Mijn verstand ging met groot plezier op nul, zodat ik me onbekommerd kon laten meevoeren met alle Woody-style wit & charm. Het genot was zo verrassend dat het me ontroerde. Geen idee hoe goed Midnight in Paris op de lange termijn zal blijken te zijn, maar deze film over misplaatste nostalgie betekent in ieder geval dat nostalgie over Woody Allen vanaf nu – in ieder geval voor de komende paar jaar – eveneens misplaatst is. Woody had het juiste, eenvoudige en rechtlijnige idee en het zichtbare plezier waarmee hij het uitwerkt is aanstekelijk en, zoals gezegd, ontroerend. En alhoewel ik de diepgang van die andere fantasiekomedie in de jaren twintig (The Purple Rose of Cairo) veel hoger inschat is de vraag gerechtvaardigd hoeveel heerlijke wegdroomcomedies er zoal per jaar uitkomen? Inderdaad, we mogen blij zijn dat het jaar 2011 er weer eens echt eentje heeft. We mogen blij zijn dat hij nog leeft.
In search of a midnight kiss (Alex Holdridge, 2008)
Linklater goes mumblecore, want kruis zijn Before sunrise/sunset met Aaron Katz’ Quiet city en je zit een heel eind in de richting. Het begint goed, met een jongeman die tijdens het de hand aan zichzelf slaan wordt betrapt met een pikant detail. Het gaat een beetje onbeholpen verder – Holdridge zoekend naar de juiste toon – met een blind date en twee mensen die Linklater-style op straat lopen en praten, maar gaandeweg wordt steeds duidelijker dat deze film een echt hart heeft. Het vrijblijvend wordt steeds dwingender, en het einde is zelfs ontroerend. Klein independent-projectje dat gezien mag worden.
The war on drugs – Slave ambient (2011)
Plaat van het jaar voor mij. Daar zie ik Wilco niet meer overheen gaan. Een beetje met je oren dichtgeknepen kun je er Steve Wynn in horen ten tijde van Dream Syndicate. Maar ik vind dit beter. Je kunt de zang op Bob Dylan vinden lijken, met een snuifje Vic Chesnutt. En zo kun je nog wel twintig namen droppen die tesamen duidelijk maken dat dit toch een heel eigen bandje is. De crux zit hem in het zeer evenwichtig uitgedokterde, en overduidelijk gesleutelde bandgeluid. Gitaren en toetsen vechten om voorrang maar het totaalgeluid is in de productie toch heel transparant en organisch. Ik heb ze live gemist, maar dit zie ik ze nog niet zo makkelijk op de planken zetten. Hoe belangrijk de bandsound ook is, je moet ook liedjes hebben. En die zijn er. Fijn als een plaat met drie krakers op rij begint. Het zijn in de basis ‘drones’, liedjes die op een paar akkoorden drijven en waar – gelukkig voor Olaf – precies die dreinerige, monotone zang overheen ligt waar je op hoopt. En net als de plaat dreigt in te sukkelen komt er ook nog een echte hit, Baby missiles, een nerveus nummer met een onweerstaanbare mondharmonica. Lang geleden dat een plaat me zo kon bekoren.
Houses – Clean Fire
'Black Clothes' is het mooiste liedje van Nederlandse makelij van 2011. Verder heb ik deze band geloof ik al genoeg gehypet. Single 'Stay With Me' op Bandcamp
Elika – Snuggle Bunnies
Collega-Sub Jan Willem tipte deze vorige week op dezelfde plek, met een waslijst aan referenties. Ik wil daar graag 'Like a Virgin'-era Madonna aan toevoegen, gezien het stemgeluid van Evagelia Maravelias. En ik wil ook graag achter deze plaat gaan staan. Het is een fijne.
Album op Bandcamp
Skylar Grey – Dance Without You
Ik kende de naam Skylar Grey eigenlijk alleen door die single die mijn enthousiasme over Dr. Dre’s immer uitgestelde Detox-album compleet temperde. En misschien eerder door een vergeten liedje van de al even vergeten Linkin Park-spinoff Fort Minor. Beiden niet bepaald redenen om uit te zien naar haar eigen solo-carrière. Maar dit is Rivellapop die me iets doet. Alsof Avril Lavigne een nummer opneemt met Tool.
Videoclip
Das Racist – Relax
Een teleurstelling. Schraap de beste songs van de twee mixtapes van vorig jaar bij elkaar en je hebt een voor hiphopbegrippen geweldig consistent album. Zeker tien verkeerde keuzes op een tracklist van veertien.
Das Racist website