Bij ons hoef je je geen hoedje te sch(r)ikken en zit je er toch prinsheerlijk bij met onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Ashtoreth, A-Sun Amissa, Bad Pritt, BlackboxRed, BlauBird, Victoria Hanna, Lonnie Holley, It It Anita, Marble Sounds, Motorama, Sophie Ramsay, Kevin Seddiki/ Maria Simoglou/ Iacob Maciuca, Sumac, URUK en XTR Human.
Jan Willem
Ashtoreth – Ciuthach (3” mcd-r, Sleep FUSE / Reverb Worship)
Eerder dit jaar verschijnt het album Pilgrim van Ashtoreth en Grey Malkin op het fijne Reverb Worship label. Ashtoreth is sinds 2010 het nieuwe project van de Belgische muzikant Peter Verwimp, waarmee hij doom, drones, lo-fi, soundscapes, noise, folk en sjamanistische elementen in een eigengereide blender gooit. Ondertussen is het in 2007 opgerichte label Reverb Worship ook het Sleep FUSE sublabel gestart, dat zich meer op elektronische muziek gaat richten, ook al is dat niet heel strikt. Je kunt je ook op deze serie abonneren, waarbij je naast de reguliere mini’s die er verschijnen ook mag rekenen op bonusuitgaven. De tweede bonus is de nieuwe 3” mini Ciuthach van Ashtoreth geworden. Hierop biedt Verwimp één lange, hypnotiserende track van ruim 22 minuten, waarbij hij op fascinerende en soms angstaanjagende wijze een spannende, duistere mix van de genoemde genres de revue laat passeren, aangevuld met veldopnames. Van de eerste tot de allerlaatste second zit je op de punt van je stoel. Wat een subliem kleinood!
A-Sun Amissa – Ceremony In The Stillness (cd, Gizeh)
In 2011 richt Gizeh labeleigenaar Richard Knox (Glissando, Shield Patterns, The Rustle Of The Stars) het experimentele project A-Sun Amissa op, waarmee hij steeds weer in een andere samenstelling werkt. Daarbij laat hij keer op een keer een imposant duister geluid horen op het snijvlak van diverse genres. Ook op zijn vierde Ceremony In The Stillness is dat het geval. Knox (gitaar, bas, veldopnames, effectenn, drones, elektronica, piano) speelt daarop duidelijk weer de hoofdrol, maar zijn 6 composities worden toch ook behoorlijk gekleurd, zij het met allemaal tinten zwart, door de gasten TJ Fairfax (drums), David Andrew McLean (saxofoon) van Gnod en Vomit, Christine Ott (ondes Martenot) die ook al eens met de Tindersticks heeft gespeeld en Jo Quail (electrische cello). Hoewel het allemaal best aansluit bij eerder werk, is de muziek hier dwingender, zwaarder en dreigender. Know neemt je mee naar andere gebieden, die bestaan uit intrigerende mixen van dark ambient, doom, drones, neoklassiek, soundscapes en metal. Meer dan ooit weten deze je aan de grond te nagelen met melancholische pracht en kracht.
Bad Pritt – Bad Pritt (cd, ShyRec)
Hoe flauw het soms ook is, ik moet toch wel grinniken om die bands die zich met een kleine verandering vernoemen naar andere artiesten, acteurs en overige bekende personen. Ringo Deathstarr, Duran Duran Duran, Donna Summer, Wevie Stonder, Com Truise, Dread Zeppelin, Dandy Warhols, Joy Orbison, Harmonica Lewinsky, Slick Jagger, Joanna Gruesome, Someone Still Loves You Boris Yeltsin, The Ik Jan Cremers, REO Speeddealer, Boy Division, Boy Orbison, Nuck Chorris Gang, Nid & Sancy, Black Fag, Jichael Mackson en ga zo maar door zijn daar voorbeelden van. Nu is daar Bad Pritt bij, hetgeen het nieuwe project is van de Italiaanse muzikant Luca Marchetto van de interessante postrockband The White Mega Giant. Op het gelijknamige debuut gaat Marchetto vooral met elektronica aan de slag, waarmee hij ergens tussen ambient, neoklassiek, trip hop, postrock en IDM uitkomt. De muziek voorziet hij eveneens van zang (middels vocorder en samples) en koorzang. Violiste Valeria Sturba (Ooopopoiooo) zorgt daarbij voor de zinnenstrelende orkestraties, die de muziek meer organisch maakt. Denk daarbij aan iets tussen Phylr, Craig Armstrong, Heinali, Fever Ray en Gargle in. Marchetto levert hiermee een uiterst geslaagd en overrompelend debuut af.
BlackboxRed – Salt In My Eyes (cd, Butler / Bertus)
Geen 5 minuten overstaptijd, niet wachten voor een rood sein, met BlackboxRed stap je meteen in een rijdende trein in. Dit duo uit Leeuwarden, bestaande uit Eva van Netten (zang, gitaar) en Stefan Woudstra (drums, zang), debuteert in 2013 met The Gunner And The Ghost waar ze een fijn alternatieve rocksound aan de dag leggen. Ze zijn dan al even onderweg. Inmiddels zijn ze vijf jaar verder, is de strot gepekeld, de snaren strak en smerig gespannen en staan de drums in oorlogsformatie. Ten minste dat idee krijg ik bij hun nieuwe cd Salt In My Eyes, dat meteen sterk en voortvarend opent met “Julie”, die me aan aan een geweldig huwelijk van Babes In Toyland en Myrkur. Eva beschikt over een pakkend stevig stemgeluid waar net zo’n fraaie galm inzit als bij Siouxsie. Haar venijnige gitaarwerk is gevarieerd en steengoed, waarmee ze de luisteraar moeiteloos meesleept. Daar krijg je nog het opzwepende, ijzersterke robuuste drumwerk van Stefan en her en der wat productionele, elektronische ondersteuning. Ze zijn naar eigen zeggen geïnspireerd door de geweldige serie “Les Revenants”, wat je alleen aan de cover al kunt zien en terughoren in de thematiek. Ook dat unheimische sfeertje van die serie hoor je in de stillere stukken wel eens terug. Maar zoals gezegd, geen overstaptijd, want ze denderen meestal op fantastische wijze voort met hun mix van rock, stoner, noise en grunge. Het is eveneens knap dat ze zoveel neerzetten met dit beperkte instrumentarium, maar daardoor is het ook goed gedoseerd en nooit teveel. Naast de eerdere artiesten zou je ook The Dead Weather, Crippled Black Phoenix, Queens Of The Stoneage en Chelsea Wolfe te referentie kunnen aandragen, zij het dat BlackboxRed een volslagen eigen smoel toont met dit sensationele album.
.
BlauBird – Rising: La Fin De La Tristesse (cd, Elles et O / Differ-Ant)
Het leuke van muziek opgestuurd krijgen is dat je echt volslagen verrassingen op de mat treft, die je anders misschien niet zo snel zou hebben ontdekt. Zo ontvang ik de cd Rising: La Fin De La Tristesse van de nieuwe Franse groep BlauBird. Deze wordt opgericht door Laure Slabiak (zang, koorzang, samples, keyboards), waarbij ze vooral door haar partner Olivier Slabiak (viool, gitaar, programmering) wordt bijgestaan. Olivier is hiervoor actief in de Rroma/klezmer groep Les Yeux Noirs. Met BlauBird varen ze een heel andere koers, want de 10 songs die ze hier presenteren houden het midden tussen pop noire, trip hop, klassiek en chansons. Laure zingt met haar donkere bitterzoete stem in het Frans, Engels en Jiddisch, die fraai omlijst wordt door nachtelijke, sfeervolle en bovenal droefgeestige muziek. Naast Olivier zijn het gasten op contrabas, fluit, basklarinet, gitaar, piano, drums, cello, saxofoon, bas, keyboards die het geheel verder invullen. Ze variëren mooi met de meer akoestische en de met elektronica gevulde stukken. Ook worden op smaakvolle wijze samples ingezet. Alles is dan ook nog voorzien van een mysterieuze gloed, wat zorgt dat de muziek je al helemaal genadeloos weet te vellen. Ter referentie moet je denken aan een narcotiserende mix van Portishead, This Quiet Dust, Jarboe, Faustine Seilman, Io’n, Tom Waits, Soap&Skin en Mi And L’Au. Het is allemaal van een ontroerende schoonheid.
Victoria Hanna – Victoria Hanna (cd, Greedy For Best Music / Xango Music Distribution)
Victoria Hanna is een Israëlische stemkunstenares, die in 2015 door het Forbes magazine tot één van de 50 meest invloedrijke vrouwen in haar land wordt gerekend. Als muzikante heeft ze ook een bijzondere aanpak. Ze maakt gebruik van de oude Hebreeuwse heilige teksten, onderzoekt haar mystieke aard in relatie tot hedendaagse communicatiemiddelen en symbolen die verband houden met de transcendentale aspecten van stem, tekst en ruimtelijke waarneming, om daar vervolgens een eenheid van te smeden. En dan beschikt ze ook nog eens over een verbazingwekkend vocaal bereik en timbre. Dat laat ze allemaal horen op haar gelijknamige debuut, waar diverse muzikanten haar concepten van viool, altviool, cello, contrabas, oud, koorzang, mandoline, citer, gitaar, trompet, Franse hoorn en trombone voorzien. Ze brengt een mix van oude muziek en hedendaagse beats ten gehore, waarbij ze naast eigen teksten put uit religieuze, filosofische en poëtische. Dat levert fraaie stemkunsten op, maar ook Kabbalistische raps, Arabische (klassieke) muziek, Aramese hiphop en Israëlische pop en avant-garde. Ergens tussen Meira Asher, Winter Family, Micachu, Luna Abu Nassar en Natacha Atlas vind je deze volslagen unieke, tijdloze kunstenares. Een onaardse wereldplaat.
Lonnie Holley – Mith (cd, Jagjaguwar / Konkurrent)
Lonnie Holley is een Amerikaanse zanger/pianist/kunstenaar, die pas op z’n 62ste besluit muziek te gaan maken en in elk geval uitbrengen. Ervoor is hij vooral bezig kunstwerken en installaties. Zijn eerste twee albums Just Before Music (2012) en Keeping A Record Of It (2013) worden goed ontvangen. Op bijzondere wijze plaatst hij zijn bluesachtige en soulvolle zang, die trouwens deels improviserend tot stand komt, in een experimenteel kosmisch muzikaal kader. En hoewel je verwacht dat dit op papier niet bij elkaar past, zorgt het juist voor een unieke luisterervaring. Dat is wederom het geval op zijn derde album Mith. Hij lijkt haast in de ruimte te zingen waar de instrumenten gewichtloos zijjn geworden. Bij toeval drijft alles mooi samen tot één geheel, waarbij hij ook nog een boodschap heeft. Holley wordt nog geholpen door muzikale coastronauten Laraaji, jazz duo Nelson Patton, producer Richard Swift, saxofonist Sam Gendel en producer/muzikant Shahzad Ismaily. Heerlijk geestverruimend materiaal.
It It Anita – Laurent (cd, Vicious Circle / Luik)
Meer dan eens weten de Belgen ons groen van jaloezie te maken met hun voor de internationale markt geschikte muziek. Dat geldt niet in de laatste plaats voor de betere noise, al mogen wij ook trots zijn op een band als Gone Bald. De in 2014 opgerichte groep It It Anita, bestaande uit de kernleden Michaël Goffard en Damien Aresta plus tegenwoordig ook Bryan Hayart en Elliot Stassen, komt nu met hun derde wapenfeit Laurent aanzetten. Hierop brengen ze weer opzwepende noise van de bovenste plank. Ze roeren weliswaar vuistdiep in de jaren 90, maar geven daar zo’n heerlijk hedendaagse draai aan, dat niemand daarom zal malen. Op volle sterkte keren ze hier terug met hun meeslepende noise vol samples en ludieke vondsten, waarbij ze het harde midden houden tussen bands als Shellac, Sonic Youth, Unsane, Gone Bald, Grötus, Trumans Water en Pixies. Het is verslavend goed!
Marble Sounds – The Advice To Travel Light (cd, Zeal / Konkurrent)
In 2008 wordt het Belgische Marble Sounds opgericht, hetgeen dan nog een soloaangelegenheid is van zanger, gitarist en toetsenist Pieter Van Dessel (tevens Plastic Operator). Al snel groeit dit uit tot een heuse band, waarmee hij en de zijnen inmiddels 3 albums en een liveplaat hebben uitgebracht. Nu is hun vierde studioalbum The Advice To Travel Light een feit. Van Dessel bevindt zich weer in goed gezelschap van (pedal steel) gitarist Gianni Marzo (Isbells), bassist Frederik Bastiaensen (ex-General Mindy), toetsenist Brecht Plasschaert en percussionist/vibrafoonspeler Mattijs Vanderleen ([sic], Tommigun, Sunday Bell Ringers). Ze smeden hierop weer fraaie legeringen van Americana, altcountry, indierock, folk en singer-songwritermuziek. The Notwist, At The Close Of Everyday, Idaho, Pinback, The Go Find, Isbells en The National lijken allemaal als referentie de revue te passeren. En daarmee leveren ze gewoon weer een magistraal album af.
Motorama – Many Nights (cd, Talitres)
Iedereen die graag naar overheerlijk nostalgische post-punk wil luisteren, kan al sinds 2010 terecht bij de Russische groep Motorama. De diverse leden houden zich ook al net zolang op in in Утро (Utro), die met hun geluid daar wel tegenaan schuurt. Kopman en zanger/gitarist Vladislav Parshin duikt ook nog in meer projecten op. Motorama heeft inmiddels 4 geweldige albums het licht laten zien, die de liefhebber van de betere jaren 80 muziek zeker wel zal aanspreken, zij het dat ze over een frisse sound beschikken. Ook op hun vijfde worp Many Nights zitten ze weer met een flinke hand in het verleden, maar door het opzwepende tempo van de nummers, de heldere geluiden naast de duistere en de heerlijk emotioneel geladen, herfstige zang van Parshin weten ze weer het verschil te maken. Het zal ongetwijfeld voer zijn voor liefhebbers van Joy Division, Comsat Angels, New Order, Editors, Interpol, DIIV en dergelijke, maar Motorama heeft genoeg eigenzinnigs in huis dat van toegevoegde waarde is. Ze leveren gewoon weer een overheerlijk nieuw album vol met de betere melancholische vondsten.
Sophie Ramsay – The Seas Between Us (cd, Sophie Ramsay / Xango Music Distribution)
Sophie Ramsay (zang, gitaar, piano) is een in Londen woonachtige Schotse folkzangeres. In 2013 debuteert ze met het magische The Glass Mountain, waarop ze met haar engelachtige stem zingt over verhalen uit de Europese folklore. Samen met gasten omlijst ze dit met prachtig fragiele singer-songwritermuziek, folk en Schotse muziek. Drie jaar later komt ze met The Seas Between Us. Hier brengt ze allemaal oude Schotse en Gaelic liedjes ten gehore. Ze wordt daarbij geholpen door Matheu Watson (gitaren, basgitaar, viool, mandoline, harmonium, elektronica, prefab instrumenten), Fraser Fifield (basfluit , lowland pipes, kaval), Jim Rattigan (Franse hoorn), Ben Cashell (cello) en Findlay Napier (zang). Het is allemaal van een breekbare, kristalheldere schoonheid, die tijden van weleer fraai in het hier en nu laat herleven. Deze prachtige cd is nu ook hier volop verkrijgbaar.
Kevin Seddiki/ Maria Simoglou/ Iacob Maciuca – Kymata (cd, Magic Takadin/ Buda Musique / Xango Music Distribution)
De Parijse gitarist/percussionist Kevin Seddiki werkt al jaren samen met de Griekse zangeres/multi-instrumentalist Maria Simoglou in het multiculturele gezelschap Oneira. Nu hebben ze los daarvan ook albums gemaakt en in projecten geparticipeerd. Zo heeft Seddiki onder meer gewerkt met Al Di Meola, Liounel Suarez, Sandra Rumolino, Bijan Chemirani, Urna Chahar Tugchi en Yasmine Hamdan. Samen gaan ze nu aan de slag met de virtuoze violist Iacob Maciuca. Op hun cd Kymata, hetgeen “golven” betekent in het Grieks, verkennen ze de traditionele muziek uit Griekenland, Roemenië, Macedonië en zelfverzonnen landen er tussenin. Ze combineren dat ook met jazzy en klassieke elementen. Dat levert 10 onbegrensde tracks op waar heel veel culturele elementen als van nature samenvallen. De grond voor hun ontmoetingsplek wordt gevormd door prachtige helder gitaargetokkel, emotioneel geladen vioolspel en sfeervol getrommel. In veel van die stukken is dan ook nog eens die hemelse zang van Maria te horen, waarvan een universele emotionele waarde uitgaat. Zo mooi dat het haast zeer doet!
https://w.soundcloud.com/player/?url=https%3A//api.soundcloud.com/playlists/546172953%3Fsecret_token%3Ds-xZZPM&color=%23ff5500&auto_play=false&hide_related=false&show_comments=true&show_user=true&show_reposts=false&show_teaser=true&visual=true
Sumac – Love In Shadow (cd, Thrill Jockey / Konkurrent)
Sinds 2014 is Sumac de nieuwe uitlaatklep van zanger/gitarist labelbaas Aaron Turner, die met Isis, Lotus Eaters, Mamiffer, Greymachine, Old Man Gloom, The Hollomen, House Of Low Culture, Jodis, Split Cranium, Twilight en Unionsuit plus het inmkiddels ter ziele gegane Hydra Head label al een imponerende staat van dienst heeft. Sumac bestaat verder uit drummer Nick Yacyshyn (Baptists, Hard Feelings) en bassist Brian Cook (These Arms Are Snakes, Roy, Russian Circles, Botch, Mouths Of The Architect, Behead The Prophet NLSL, Onalaska, Trial), die ook de nodige ervaring hebben. De drie geweldenaren hebben inmiddels de twee ijzersterke albums The Deal (2015) en What One Becomes (2016) afgeleverd. In het begin van dit jaar komt er alweer één bij met Keiji Haino, wat een gitzwart experimenteel en venijnig geheel is geworden maar waar ook veel met stiltes wordt gespeeld. Wellicht dat hun zojuist verschenen cd Love In Shadow daarom ook een wat andere benadering kent. Natuurlijk hebben ze experimenten altijd al in hun mix van doom en sludge metal verwerkt, maar dat gebeurt nu op een verfijndere manier. Daarbij starten ze soms rauw en snoeihard met buldervocalen en al om na diverse wendingen rustig en licht psychedelisch te finishen. Ook emotioneel heeft dit een grotere impact. Verder gaan ze in het hard minder rechttoe rechtaan, maar laten ze de gitaren soms ook alle kanten opgaan. En toch zit er ook dan een soort orde in de chaos, wat buitengemeen goed werkt. In 4 langgerekte tracks laten ze 66 minuten lang zowel in het hard als acht een zeer overtuigend en dikwijls overdonderend geluid horen. Dit is hun beste tot nu toe.
URUK – Mysterium Coniunctions (cd, Ici D’Ailleurs)
Hoewel het Franse toplabel Ici D’Ailleurs over een geweldige catalogus beschikt starten ze door de jaren heen ook nog leuke series op. Eén daarvan is de zogeheten “Mind Travels”-serie, voor meer tot de verbeelding sprekende muziek. Geins’t Naït + Laurent Petitgand (2x), Mathias Delplanque, Aidan Baker, Stefan Wesolowski (2x), Manyfingers en Orchard hebben er eerder releases in uitgebracht. En er is nog een fotoboek met cd verschenen. De nieuwste, elfde release in deze serie komt van URUK, het samenwerkingsverband tussen Massimo Pupillo (Zu) en Tim Lewis aka Tighpaulsandra (Coil, Queen Elizabeth, UUUU, Spiritualized) die in 2017 debuteren met I Leave A Silver Trail Through Blackness. Daarop brengen indrukwekkende dark ambient ten gehore, waarmee ze nu op Mysterieum Coniunctionis, geïnspireerd door het gelijknamige boek van Carl Gustav Jung, gewoon mee verder. Ze presenteren twee lange soundscapes die elk zo’n 20 minuten duurt. Het is een uiterst broeierig en biologerende mix van dark ambient en drones geworden, die telkens heel subtiel van karakter veranderen en je meevoeren op een spannende, denkbeeldige reis. Wat dat betreft doen ze de Mind Travel-serie eer aan. Los daarvan is dit ook echt een mindblowing album geworden.
XTR Human – Reflections (cd, Blackjack Illuminist)
In 2013 wordt de Duitse groep XTR Human opgericht, die in aanvang een behoorlijk duister geluid naar buiten brengen en op hun debuut Atavism (2014) ergens tussen dark wave, new wave en postpunk uitkomen. Daarna sluipen er op de mini’s die erop volgen langzaam ook shoegaze elementen in en stappen ze beetje bij beetje uit de duisternis. Tegenwoordig bestaat de groep naast oprichter Johannes Stabel (zang, gitaar, synthesizers) uit bassist Marco Maccioni en drummer Andrea Fusco. Na een pauze van drie jaar zijn ze terug met de mini Reflections, waarop ze met 6 nummers in ruim 21 minuten als herboren klinken. De wave van weleer zit er op de achtergrond zeker nog wel in, maar ze laten nu vooral shoegaze, noise en droompop op lekker uptempo wijze naar de voorgrond treden. Ze combineren het 4AD geluid van weleer met frisse hedendaagse muziek, waarbij ze ergens uitkomen tussen Motorama, A Place To Bury Strangers, The Tower Of Light, For Against en Interpol. Een geweldige terugkeer van een groep die pas aan het begin van een grootse toekomst lijkt te staan.