Net als andere jaren was er in de Troonrede en Miljoenennota veel aandacht voor koopkracht, werkgelegenheid en economische groei. Maar geen woord over de muziek, dus snel naar onze Algemene Beschouwingen in onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Broderick & Broderick, Lewis, Pharaoh’s Daughter, Shellac, Thievery Corporation en Tricky. En maakten: 2 mixtapes.
Broderick & Broderick – Broderick & Broderick (10”+cd, Team Love)
Ik hoef denk ik niet uit te leggen wie de getaleneerde, zeer veelzijdige multi-instrumentalist Peter Broderick en dat hij naast vele gevarieerde solowerken ook een hoop groepen van zijn aanwezigheid heeft laten genieten? Mooi, doe ik dat niet. Dat hij het niet van een vreemde heeft blijkt wel als zijn vader Steven in 2011 de single Blue het licht laat zien op Sonic Pieces. Alleen pa houdt er niet zo van om in de schijnwerpers te staan, hij speelt liever thuis bij zijn familie. Peter daarentegen of zijn evenzo getalenteerde zus Heather Woods-Broderick treden wel vaak naar buiten. Ook broer Noah schijnt te kunnen spelen. Hoe dan ook, spelen vader en zoon vorig jaar een album van 21 minuten vol. Zes intieme songs waarbij Steven voor de nylongitaar zorgt en eenmaal ook de vedel ter hand neemt, terwijl Peter de banjo, zingende zaag, viool, bas, zang, altviool, keyboards, percussie-instrumenten, piano en veldopnames voor zijn rekening neemt; verschil moet er wezen. Maar wat het zo mooi maakt is dat je uit die rustieke, sfeervolle songs de saamhorigheid van een fijn gezin terughoort, ook al is de muziek melancholische gestemd; de harmonie, rust, liefde en vrede laten weten dat het goed zit. In één track doet zuslief Heather (zang, orgel, percussie) ook nog mee. Een lieflijk en wonderschoon familiealbum.
Lewis – Romantic Times (cd, Light In The Attic)
Eerder dit jaar verschijnt de release L’Amour van ene Lewis dat een album uit 1983 schijnt te zijn van een volslagen onbekende Lewis, waarvan niemand de echte identiteit lijkt te kennen, laat staan waar of wie hij nu is. Mede door het zeer overtuigende en fraaie stuk van mede-Subjectivist Gerrard ben ik compleet om. Of hij inderdaad bestaat, of hij echt onvindbaar en of hij daadwerkelijk van 30 jaar terug is, zijn vragen die het mysterie rondom de man compleet maken. Maar de muziek mag er gewoon ook echt wezen. Hij maakt muziek in het vaarwater van Nick Drake, Jackson C. Frank en Gareth Dickson, maar dan met een fluwelen aanpak. Blijkt er ook nog meer van hem op de plank te liggen. Romantic Times is een album dat schijnbaar al in 1985 is verschenen. Ook deze wordt door Light In The Attic nieuw leven ingeblazen. De achterdocht of alles wat er over Lewis, hier als Lewis Baloue opererend, ook echt waar is. Een mysterie, dat wellicht ook geen duidelijkheid behoeft. De muziek hierop is namelijk weer van een uitzonderlijke klasse. Romantisch, maar uiterst droefgeestig. Lewis zingt haast zoals je ademt: regelmatig en zacht maar soms met schokkerige, bijna pathetische bewegingen. Singer-songwritermuziek, die dikwijls op zacht elektronische wijze ingekleurd wordt. Het is zeer fraai en fragiel; vol smeltende kaarsen. Eigenlijk te glad voor woorden en toch met de juiste emotionele diepgang. Lewis houdt het sprookje rondom hemzelf hier zeker staande. En daar houd ik mezelf graag aan vast.
Luister Online:
Romantic Times (album)
Pharaoh’s Daughter – Dumiyah (cd, Magenta)
Het is alweer 7 jaar geleden dat Pharaoh’s Daughter rond de enigmatische zangeres Basya Schechter van zich liet horen. In die tijd heeft Basya wel haar tweede soloplaat het licht laten zien, maar ze bouwen sinds eind jaren negentig sowieso rustig aan hun discografie. Nu komen ze met hun vijfde album Dumiyah, hetgeen stilte betekent. Deze New Yorkse Joodse band doelt daarmee op het feit dat stilte een zegen kan zijn op hetgeen komen gaat. Naast Basya (zang, oud, percussie) wordt de harde kern ditmaal gevormd door Daphna Mor (recorders), Mathias Kunzli (percussie) en Uri Sharlin (accordian, keyboards, orgel, piano), aangevuld met 14 gasten op synthesizer, gitaar, shofar, hakkebord, santur, ney, kora, percussie-instrumenten, trompet, vleugelhoorn, Franse hoorn, tuba en eufonium. Hiermee laten ze weer hun melancholische grog van neo Chassidische muziek, wereldmuziek, klezmer en mediterrane elementen. Er is duidelijk een toename van de elektronica maar dit stoort totaal niet. Het buitengewoon mooi, wat met name te danken is aan de sterke arrangementen en de wonderschone Hebreeuwse zang van Basya. Wereldplaat!
Luister Online:
Avrohum/ P’tach
Shellac – Dude Incredible (cd, Touch And Go)
Steve Albini is een legendarische producer (Pixies, PJ Harvey, Nirvana), die
door sommige verafgood wordt en door andere verguisd. Zijn sound is altijd direct en rauwe, hetgeen nogal een stempel drukt. Meestal vind ik zijn producties steengoed. Je zou haast vergeten dat hij ook al ruim 30 jaar muzikant is met het fameuze zaagtandgeluid in zijn gitaar en zijn recht voor je raap zang. Eerst met het befaamde Big Black en later met Rapeman, Superunit (met Zeni Geva) en vanaf 1994 met Shellac. Deze groep bestiert hij met de andere klasse producer/bassist Bob Weston (Mission Of Burma, The Martha’s Vineyard Ferries, Crush, Volcano Suns) en drummer Todd Trainer. Ze hebben een venijnig math/noise rock geluid in huis. Ze voorzien hun albums altijd van fraai artwork en zijn verder wars van al het commerciële; geen promotie, geen streams en zelfs geen website. Na 7 jaar is er gewoon het vijfde album Dude Incredible, van 9 nummers lang en 32,5 minuut breed. Af is af! En ze zijn weer op hun best bezig hier. Er zit weer zoveel venijn achter. Bijtende teksten, heftige noise uit beide gitaren, afgewisseld met rustige maar dreigende stukken, en gortdroog strak drumwerk. Je hoort er delen Big Black en Superunit in terug, zij het dat het een op en top Shellac album is geworden. Eén van de betere durf ik zelfs te stellen.
Thievery Corporation – Saudade (cd, Eighteenth Street Lounge Music)
Het duo Rob Garza en Eric Hilton ontmoeten elkaar in 1995 in de Eighteenth Street Lounge en sindsdien is het dikke mik. Ze bewandelen de weg van laidback triphop, downtempo, latin jazz, bossa nova, dub en lichte experimenten. Ook komen ze terecht op mijn geliefde 4ad label, dat sinds het vertrek van klasbak Ivo Watts-Russell een andere koers is gaan varen. Zij waren daar toch wel een exemplarisch voorbeeld van. Ik heb ook nooit zoveel met hun muziek op gehad. Ja totdat je ineens een sfeervol bossa nova-achtig nummer hoort, met fantastisch sfeervolle vrouwelijke zang. Hele gaar geen Braziliaanse act, maar gewoon Thievery Corporation met hun laatste album Saudade (nostalgie). Ze omringen zich met diverse Franse, Amerikaanse en Braziliaanse zangeressen, die ze heerlijk omlijsten met hun elektronisch gestuurde mix van bossa nova, lounge, trip hop en anderzijds chillout elementen. Het gaat van Antonio Carlos Jobim tot Portishead, Nouvelle Vague en van alles er tussenin. Een heerlijk zomerzwoel album!
Tricky – Adrian Thaws (cd, False Idols/!K7)
Tricky heeft lange tijd met een vormcrisis te kampen gehad, ook naar eigen zeggen. Na zijn eerste 3 albums is het ook aan de muziek te horen. Net niet. Hij komt net als leden van Portishead voort uit Massive Attack; een drie-eenheid die de trip hop-scene naar een hoger plan te brengen. Maar daar waar de andere twee steeds hun koers wijzigen lijkt Tricky gevangen in de triphop, ook op het nog wel geslaagde nevenproject Nearly God. Vorig jaar keert hij ineens terug met False Idols, waarop hij vergezeld wordt door Francesca Belmonte. Samen brengen ze het gevoel van het debuut terug, zij het dat Tricky muzikaal gezien eindelijk een andere koers is gaan varen. Op melancholische wijze brengt hij een mix van waar downtempo, neoklassiek, soul, break beats, jazz en elektronica. Het weet weer te boeien en is van een nachtelijke schoonheid. Een jaar later is hij alweer terug met de cd Adrian Thaws, hetgeen zijn echte naam is. Is dit de cd waarbij hij de naam Tricky vaarwel gaat zeggen? Of is het persoonlijk? Hoe dan ook gaat hij verder waar hij vorige keer geëindigd is en de ommekeer in zijn sound is een feit. Los van alles, behalve dat de atmosfeer vaak duister is. Maar muzikaal gezien tapt hij uit vaatjes vol hip hop, elektronica en rock. Hij heeft naast Francesca diverse andere zangeressen, die stevig rappen dan wel op bitterzoete wijze zingen. Maar het raamwerk dat Tricky neerzet is vooral meer elektronisch wat sterkere songs oplevert die wel dat typisch nachtelijke Tricky ingrediënt hebben. Voor wie goed luistert komen er ook leuke samples uit het verleden langs. Er zitten complexe, speelse en grappige details in, die getuigen van het plezier waarmee het album tot stand is gekomen. Het is zeer afwisselend en pakkend, vol adrenaline opwekkende maar ook gewoonweg wonderschone tracks. Misschien wel zijn beste album tot dusver. De limited edition heeft nog 2 bonustracks en is gestoken in een fraai digipack.
Twee mixtapes
Deze week niet zoveel (gloed)nieuws gedraaid, vooral de nieuwe Jhené Aiko, veel hip hop en, geïnspireerd door het boek Evolution of the Cult, oude black metal. Wel twee mixtapes gemaakt, een hip hop- en een Griekse laïkómix. Enjoy!
Νοσταλγία by Martijn Busink on Mixcloud
Headbanger Boogie, vol. 3 by Martijn Busink on Mixcloud
Comments
comments
