Of het deze week nu linksom of rechtsom of wellicht door het midden gaat, wij passen toch nergens tussen met onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Nick Cave & Warren Ellis, Sophie Hutchings, Les Limiñanas, Frank Ocean, Radůza, Max Richter, Gil Ron Shama, Woven Hand, Various Artists: Moravské Lidové Hudby 3 & 4, Various Artists: Berceuses Des Fées Et Petites Sorcières, Various Artists: New Music For Old Instruments, Mark Feehan, Sir Richard Bishop & W. David Oliphant, The Gathering en Richard Youngs & Andrew Paine. En gingen naar: Greg Haines, Dakota Suite & Quintin Sirjacq en Adrian Younge presents Venice Dawn.
Naast reguliere albums levert Nick Cave samen met Bad Seeds-lid Warren Ellis (ook Dirty Three) steeds vaker soundtracks. Dat doen ze eigenlijk altijd wel fraai met broeierige neoklassieke muziek, die vermengd en opgesierd wordt met prairiehonden, tuimelgras, whisky, gieren, pistolen en cactussen. Nu brengen ze de soundtrack van de film Lawless. Ze werken hier nu samen met vele gasten en eerlijk gezegd is het een zootje geworden. Maar op de één of andere manier wel een prettig zootje. Voor de gastzang doen ze een beroep op Mark Lanegan, veteraan Ralph Stanley, Emmylou Harris en in de bonustrack ook op Willie Nelson. Ondanks dat Nick en Ellis hun naam op de cover hebben staan presenteren ze zich hier vaak als The Bootleggers. De muziek bestaat voor een klein deel uit het vertrouwde neoklassiek, waar juist Emmylou een fraaie rol toebedeeld krijgt, maar knipoogt verder op ruwe wijze richting de blues en country. Nog iets is dat ze maar een deel van de nummers zelf schrijven, want ze brengen tevens een hoop covers van onder meer The Velvet Underground, Captain Beefheart, John Lee Hooker en Jason Lytle ten gehore. Stanley brengt, hoorbaar tandeloos (denk ik), de covers van Captain Beefheart en The Velvet Underground, maar The Bootleggers doen dezelfde nummers ook nog eens. Toch, rommeltje of niet is dit een lekker puur en rauw album geworden met een joekel van een Nick Cave-stempel. Geen typische soundtrack in ieder geval en met een lekker rammelig resultaat.
Sophie Hutchings – Night Sky (cd, Preservation)
Twee jaar terug debuteert deze pianiste/componiste op het prestigieuze Preservation label met het prachtalbum Becalmed. Ze schaart zich hiermee in het rijtje van Peter Broderick, Dustin O'Halloran, Max Richter, Richard Skelton, Rafael Anton Irisarri en Nils Frahm. Haar intense pianostukken worden door gasten nog eens verfomfaaid met met viool, cello, zaag, gitaar en percussie-instrumenten. Die prachtige kruisbestuiving van ambient, pianomuziek en neoklassiek presenteert ze ook op haar nieuwe album. Deze is nog iets meer rustiek, maar ook intenser. De piano- en soms ook accordeon- en harmoniumstukken worden door gasten van franje voorzien met viool, hobo, cello, fluit en zaag. Af en toe is haar stem ook, maar die zet ze vooral als extra instrument in of fluisterend als mysterieus element. Het is allemaal ontzettend droefgeestig, bij de keel grijpend en gewoonweg van onaardse schoonheid.
Luister Online bij Soundcloud:
Between Earth And Sky
Les Limiñanas – Crystal Anis (cd, HoZac)
Tweede album van dit Franse duo. Het is een verfrissende duik in het verleden, want ze brengen een hedendaagse mix van gruizige indie, pop, psychedelica, folk, garagerock, chansons en noise. Ze combineren in feite op stekelige wijze de muziek van The Velvet Underground, PJ Harvey, Beatles, Serge Gainsbourg, Nouvelle Vague en de Dandy Warhols. Het leuke is ook dat ze Engelstalige nummers afwisselen met Franstalige. Je krijgt nooit helemaal grip op hun muziek en dat maakt het ook zeer intrigerend. Het is een originele collage van de meer psychedelisch muziek van de jaren 60 tot nu. Met beklijvende, dikwijls zwoele zang in combinatie met drums, orgels, gitaar, bas en ukelele weten ze hun muziek op bijzondere wijze aan de dag te leggen. Bijzondere lekkernij!
Luister Online bij Soundcloud:
Salvation
Frank Ocean – Channel Orange (cd, The Island Def Jam Music Group)
Bij populaire artiesten die overal positief ontvangen worden, is het zelden zo dat het iets voor mij is. Dat is niet om elitair of snobistisch te doen, maar het is een feit. Aangezien ik niet iets zo maar afwijs ben ik toch nieuwsgierig geraakt door de vele verhalen rondom deze singer-songwriter/rapper die zich ophoudt in hiphop (hij maakt deel uit van het OFWGKTA collectief) en r&b kringen. Dat hij openlijk voor zijn homoseksualiteit is uitgekomen in de scene die vr
ij homofoob is, is opmerkelijk maar voor de rest doet dat er geen zier toe natuurlijk. Maar dat hij niet doorsnee is blijkt uit alles. Ook zijn album is nergens doorsnee en varieert behoorlijk in stijl. De hoofdmoot bestaat uit warme r&b met hiphop elementen. Maar ook soul, dubstep, funk, synthpop en jazz doorkruisen zijn muziek. Daarbij wisselt hij de nummers af met korte fragmenten vol dialogen of muziekschetsen die dienen ter intro van het nummer erna. Ocean, overigens geboren als Christopher Breaux, heeft wat te vertellen en doet dat liefdevol zingend, loom rappend en soms ook rauw en fel schreeuwend. Hij wisselt korte songs af met langere, waarbij het bijna 10 minuten durende “Pyramids” een hoofdrol krijgt op het album. Er gebeurt daarin zoveel, maar ook de rest van het album heeft legio bijzondere details en lagen. Je komt met zijn geluid ergens uit tussen Prince, Stevie Wonder, Kanye West en The Weeknd, gegoten in een originele, sterke en strakke productie. Heel bijzonder en indrukwekkend totaalwerk.
Radůza – Ocelový Město (cd, Radůza Records)
Radůza is een geweldige zangeres en muzikante. Ze is ooit op straat ontdekt en heeft snel naar haar ontdekking met diverse grote Tsjechische muzikanten gespeeld. Haar stem staat als een huis, maar wordt toch subtiel en soms breekbaar ingericht. Ze zingt meestal in het Tsjechisch, maar heeft ook al liederen in het Frans, Pools, Russisch en op haar nieuwe cd nu ook in het Maleisisch. Deze cd klinkt als een studioalbum, maar eindigt telkens met applaus. De nummers zijn allemaal nieuw, dus wellicht is live opnemen haar nieuwe manier om cd’s te maken? Maakt ook niet gek veel uit, al kan het geklap me net zo gestolen worden als een satéprikker in mijn oogbal, want de muziek is weer van een hoog niveau. Ze begeleidt haar zang afwisselend met accordeon, gitaar, piano, mondharmonica, panfluit, Franse hoorn en een kleine doedelzak. Haar drie gastmuzikanten begeleiden haar op bas, contrabas, viool, cajon, drums, elektrische en steelgitaar. Haar spontane, energieke en toch altijd melancholische recept staat eigenlijk al jaren vast maar smaakt toch elke keer naar meer. Ze weet zowel te ontroeren als op te zwepen. Muziek uit het hart rechtstreeks in mijn hart.
Max Richter – Vivaldi: The Four Seasons, Recomposed By Max Richter (cd, Deutsche Grammophon/Universal)
De interessante, langlopende “Recomposed By”-serie van het Deutsche Grammophon label heeft als doel dat hedendaagse artiesten werken van componisten van weleer in een nieuw jasje steken. Zo heeft Matthew Herbert zich al gewaagd aan de 10de symfonie van Mahler en hebben Carl Craig & Moritz Von Oswald werken van Ravel en Mussorgsky tot een dancemix omgetoverd. Ook Jimi Tenor en andere artiesten struinen zo door de oude klassiekers. Nu valt de beurt aan de neoklassieke componist Max Richter, die het bekendste werk van Vivaldi opnieuw componeert. Het mooie is dat je de overbekende thema’s wel weer voorbij hoort komen, alleen met die typisch melancholische inslag van Max Richter. En dat pakt goed uit. In 2013 komt er weer een nieuw soloalbum van Richter en tussendoor vast nog legio soundtracks, maar voor nu is dit een heerlijk tussendoortje in een serie die van mij nog wel even door mag gaan.
Luister Online:
The Four Seasons, Recomposed (albumsnippers)
Gil Ron Shama – Soof (cd, Gil Ron Shama)
Deze Israëlische artiest is de ambassadeur van de goede wil voor het Ministerie van Buitenlandse zaken in moslimlanden. Klinkt als een onmogelijke opgave, hoewel hij met zijn muziek wel allerlei culturele en lands-grenzen overgaat, zowel met zijn band Sheva als met The Diwan Project. Wereldmuziek met een Joods hart, waarbij met name het Jodendom en de Islam elkaar omarmen. Daarbij is de muziek ook steengoed, hetgeen niet geheel onbelangrijk is. Dit alles is ook weer van toepassing op zijn nieuwste cd, ditmaal onder zijn eigen naam. Toch mag hij weer rekenen op de meest uiteenlopende gasten en brengt hij naast Israëlische muziek, ook muziek uit Senegal, Ivoorkust, Iran, Niger, Jemen en van de Touaregs en Roma. Op een enkel wat glad nummer na biedt deze cd een heerlijke wereldse mix.
Woven Hand – The Laughing Stalk (cd, Glitterhouse)
Ik ben nooit zo’n liefhebber van religieuze teksten, hoewel bands als Low en Wovenhand of Woven Hand er goed me
e wegkomen door het in prachtige muziek te verpakken. Maar als ik dan toch een predikant mag uitkiezen zou ik qua stem helemaal voor die indringende, soms bloedstollende van David Eugene Edwards gaan. Nadat hij zijn vorige band 16 Horsepower vaarwel heeft gezegd, gaat hij solo succesvol verder als Woven Hand. Er zit geen zwak album tussen de alsmaar groeiende discografie, maar zijn vorige The Threshingfloor uit 2010 steekt er voor mij net een fractie boven de rest uit. Gitzwarte altcountry, Americana, rock, wave, folk en Oosterse elementen die nu harder dan ooit gebracht wordt en eigenlijk op een treetje hoger dan 16 Horsepower niveau zitten. Nu verschijnt zijn zevende album, of 9 als je de theater cd’s meerekent, dat daar zeker niet voor onderdoet. De Oosterse elementen zijn weg en de rock is gewoon weer lekker stevig aangezet; harder en vuiger dan ooit. Ook hoor je nu weer iets van de geest van Joy Division, een band die Edwards hoog heeft zitten, doorschemeren in de muziek. De muziek houdt je bijna drie kwartier lang in de houdgreep. Edwards weet wederom diepe indruk te maken met zijn rockende evangelie.
Various Artists: Moravské Lidové Hudby 3 & 4 (2x cd, Indies Scope)
Naast de meest uiteenlopende moderne muzieksoorten, met wel vaak Tsjechische elementen, brengt het kwaliteitslabel Indies Scope ook meer traditionele muziek uit. Moravië is het oostelijke deel van Tsjechië en daar zijn sommige tradities van weleer nog springlevend. Daarbij hebben ze ook nog steeds hun eigen muziek, die nogal verschilt van andere traditionele Tsjechische muziek, waarin vaak Hongaarse elementen zitten. Omdat men er trots is op hun geschiedenis en traditie, houden die ook vaak langer stand. Om de regio eens te eren brengt het Indies Scope label 4 cd’s uit met daarop een selectie aan bands en artiesten die een significante bijdrage hebben geleverd om de authenticiteit van de regio in stand te houden. En het zijn geen vreemde eenden in de bijt, maar vertegenwoordigers van een grote deel van het Moravische volk. Deel 1 en 2 van deze Moravské Lidové Hudby serie zijn reeds verschenen en nu heb ik ook deel 3 en 4 binnen. Ook hier krijg je een keur aan geweldige artiesten uit de regio. Ga vooral via onderstaande links zelfs eens rondstruinen door het rijke aanbod. Alle delen zijn nu overigens ook als een 4cd-box te verkrijgen. Prachtig overzichtsdocument.
Luister Online:
3 (albumsnippers)
4 (albumsnippers)
Various Artists: Berceuses Des Fées Et Petites Sorcières (cd+boek, Prikosnovénie)
Het kleine afwijking die ik heb, is dat ik sprookjes en films met elfjes enzovoort wel kan waarderen. Een label dat daar muzikaal op aansluit is het bijzondere Franse Prikosnovénie. Zij organiseren ook festivals in het teken van elfjes, heksen en sprookjes ansich, hetgeen ook in Nederland wel gebeurt. Dat gaat me dan weer te ver. De muziek is prachtig, maar die onderga ik niet als één of andere Peter Pan. Ook op deze nieuwe verzamelaar, gehuld in een fraai getekend sprookjesboek, staan weer artiesten die er mogen wezen. Veel ervan kan je onder de noemer “heavenly voices” plaatsen, sommige neigen een beetje naar new age en andere zijn juist weer meer folk of tribal. Het leuke is dat bekende en onbekende artiesten elkaar hier afwisselen. Het levert een geweldig muziekdocument op, waarbij de ondertussen van de sprookjes kunt genieten. Slaap lekker!
Luister Online:
5 tracks van Daemonia Nymphe, Rija, Sarah Shayna, Boann en Arfang
[F]luister 26: Greg Haines en Dakota Suite & Quintin Sirjacq (Dordrecht, 9-9-2012)
[F]luister is een initiatief dat al jarenlang loopt om luistermuziek gratis onder de aandacht te brengen. In een kunstzinnige omgeving krijg je experimentele en klassieke muziek, soundscapes en singer-songwriters voorgeschoteld. Ik stap pas in bij de 26ste editie en die zal ik niet snel vergeten. Al schrijvende is het stuk langer en langer geworden, dus hierover later meer. Hieronder een korte impressie.
Various – New Music For Old Instruments (cd, Incunabulum, 2012)
Enige tijd geleden ging luitspeler Jozef van Wissem de uitdaging aan om twee verschillende werelden met elkaar te verenigen. Door middel van concerten, repetities en lezingen met verschillende muzikanten bracht hij hedendaagse spel- en compositietechnieken voor oude instrumenten aan het licht. Deze prachtige compilatie is misschien wel het meest tastbare resultaat hiervan. De line-up is met onder andere Keiji Haino, Cameron Deas, C Spencer Yeh, Stephan Matthieu, Urpf Lanze en natuurlijk Van Wissem zelf in ieder geval om van te smullen. Verrassend genoeg klinken niet alle 13 nummers akoestisch, wat je bij oude instrumenten wel zou verwachten. Minimalistische folk, ambientgeluiden, Americana en Arabische aandoende klanken komen allemaal voorbij. Deze compilatie is daarom een verplicht nummertje voor de experimentele muziekliefhebber, die traditie ook hoog in het vaandel heeft staan.
Mark Feehan – MF (lp, Siltbreeze, 2012)
Bij Harry Pussy denken we vandaag de dag vooral aan Bill Orcutt, die inmiddels van een succesvolle solocarrière mag spreken. Een tijdlang stond Mark Feehan als tweede gitarist in zijn schaduw, maar nu komt ook hij met een eigen album aanzetten. Dat de gitaar het belangrijkste instrument is, mag geen verrassing heten. Akoestische Americana en rauwe blues, gestoeld op repeterende akkoorden en minimalisme, doet vermoeden dat Feehan Orcutt achterna wil. Maar omdat Feehan zijn punk- en noiseroots duidelijker naar voren laat komen, creëert hij wel degelijk een eigen geluid. Als een weinig tactvolle, bijna agressieve avantgardist worstelt hij zich door een moeilijk persoonlijk document, dat enkele erg goede stukken bevat. Een geslaagd debuut.
Sir Richard Bishop & W. David Oliphant – Beyond All Defects (cd, Chodpamedia, 2012)
Twee muzikanten bij elkaar zetten die hun sporen hebben verdiend met Sun City Girls, Maybe Mental en Life Garden; dat moet haast wel een bijzonder werk opleveren. Beyond All Defects is sterk geïnspireerd door het Tibetaanse boeddhisme, en afgaande op de sfeer, vooral de duistere kant ervan. Bishop speelt akoestische gitaar, op een wijze dat deze nauwelijks meer als zodanig te herkennen is. Oliphant is hier de man met de computer en de midi controller, donkere ambient en drones creërend. Samen met wat field recordings uit India en het geluid van de dungchen (Tibetaanse lange hoorn) levert dit een meditatief maar loodzwaar werk op, dat voelt als een beklemmende tocht door een weinig verlichte grot. Met 80 minuten aan de lange kant, maar de twee heren kunnen weer een prima release toevoegen aan hun discografie.
Adrian Younge presents Venice Dawn @ Ekko, Utrecht
Net na door de VPRO Gids alert te zijn gemaakt op het Something About April album blijken de mannen in Ekko te staan. Het album is een bijzondere mix van soul en soundtrack werk; Blaxploitation natuurlijk maar ook experimentelere werk van bijvoorbeeld Bruno Nicolai en Ennio Morricone. Ook zijn er invloeden uit progrock en een vleugje hiphop. Het optreden is wat minder subtiel dan het studiowerk en hoewel ik me prima vermaakt heb, denk ik wel dat de band nog moet groeien. Dat kan vanzelf komen door meer optredens maar anders zal Younge dit bandje snel ontgroeien. Op de beste momenten hoor je echt wel die gloedvolle oude soul (door uitstekende zanger Loren Oden natuurlijk maar ook de vintage keyboards zoals de mellotron dragen daar zeker aan mee). Soms is het echter ook een beetje rommelig, bijvoorbeeld als Younge de saxofoon of dwarsfluit grijpt, dat lijkt hij dan meer te doen omdat hij dat leuk vindt want een virtuoos kun je hem niet noemen. Gelukkig is de gitarist wel een echte fluitist en neemt die de complexere partijen voor zijn rekening. Maar goed, we staan dan ook in een matig gevuld Ekko en niet in een afgeladen Paradiso, dus in die zin klopt het plaatje. Erg benieuwd naar hun (Younge's?) produkties voor Ghostface en The Delfonics!
The Gathering Disclosure
The Gathering Afterlights
Het vertrek van Anneke was een aderlating (voor beide partijen, moet ik wel zeggen), maar op het tweede album met haar vervanger Silje Wergeland zijn de partijen zodanig op elkaar ingespeeld dat je wel heel erg verblind moet zijn door Anneke's schattigheid wil je Disclosure niet minstens zo goed vinden als Souvenirs. Het nieuwe album is net als voorganger The West Pole uit 2008 meer een rockalbum dan de nadagen met Anneke, maar dan wel van een band die uitblinkt in de meer atmosferische passages, al is het beetje OSI-achtige Meltdown (het 'hardste' nummer) ook niet verkeerd. Het tiende album, een jubileum dus en wordt gevierd met een van de betere albums uit de de catalogus. Als bonus kan je er nog een 10" genaamd Afterlights met remixen bij aanschaffen en die is ook zeker aan te raden. En als je nu denkt "wordt die gast betaald ofzo?" dan is het antwoord "ja": maar niet voor promotie maar voor het grafische gedeelte van een en ander. 😉
The Gathering – Heroes For Ghosts (official) from Marcus Moonen on Vimeo.
Richard Youngs & Andrew Paine – Rotten Masters EP (Sonic Oyster Records)
Net zoals Richard Youngs is ook Andrew Paine een zeer bezig baasje, echter heeft hij, onterecht, nooit de aandacht gekregen die Youngs wel heeft gehad. Alleen in de samenwerkingen krijgt hij net zoveel aandacht. Nu is dat weer niet vreemd aangezien de heren sinds hun eerste release ,onder de naam ILK, in 1997 ongeveer 30 werken ten gehore hebben gebracht.
Zo is daar nu ook de Rotten Masters EP uitgekomen op Paine zijn eigen label Sonic Oyster Records. We krijgen van het duo in 7 minuten tijd 3 nummers te horen die voor beide heren ook een nieuwe richting in hun werk betekend: hardcore punk…Maar dan wel hardcore punk met een twist die bij deze heren past. Terwijl Youngs zijn longen uit het lijf schreeuwt, krijst zijn gitaar net zo hard mee in stijl die doet denken aan Keiji Haino op speed. Direct komt de gedachte van chaos alom in je op, maar dan komt hier Paine bij met zijn baslijnen die de gehele muziek dragen. Dat in samenwerking met goed geprogrammeerde drums maakt dit geheel toch strakke muziek. Een fijne EP waarbij als enige gedachte achterblijft waarom ze dit eigenlijk niet vaker doen.