Het schaduwkabinet: week 38 – 2010

Wie wat pre-ordered, krijgt het druk:

Brave Timbers – For Every Day You Lost / Woodwork (Second Language)
Het gestaag groeiende label Second Language, waarop je jezelf ook kunt abonneren en laten verrassen met unieke releases, komt met het debuutalbum van Brave Timbers. Dit is het project van violiste Sarah Kemp, stiekem ook multi-instrumentalist, die eerder al te gast is bij The Declining Winter, Last Harbour, Fieldhead, Lanterns On The Lake en Anna Kashfi. Op het album laat Sarah melancholische instrumentele muziek horen, die opgebouwd wordt met viool, piano, tenorgitaar en veldopnames. Het zijn ontroerende, breekbare en bovenal sfeervolle schetsen geworden, die fans van Peter Broderick, Max Richter, Sophie Hutchings, Nils Frahm, Fuzzy Lights en The Declining Winter wel zullen aanspreken. Bij de eerste 200 cd’s zit ook nog de 3” Woodwork met daarop remixen van Gareth S. Brown, Fieldhead, The Declining Winter en Epic45.
Luister/Kijk Online bij Soundcloud:
For Every Day You Lost / I’ll Always Come Back To This Place

Peter Broderick – How They Are (cd, Bella Union)
Peter Broderick is een geniale en haast niet bij te houden artiest. Zijn discografie inclusief zijprojecten, vorige projecten en gastoptredens is meer dan indrukwekkend te noemen; onder meer Efterklang, Peter Jørgensen, Horse Feathers, Norfolk & Western, Loch Lomond, Machinefabriek en Laura Gibson hebben al van zijn creativiteit mogen genieten. Hij is trouwens ook dan weer Deen dan weer Duitser en dan weer Amerikaan. Van al zijn werken vind ik de filmische, neoklassieke veelal de mooiste, maar hij kan ook prima overweg met het singer-songwriterschap. Dat bleek al uit zijn album Home, maar weer niet uit Float omdat hij daar weer meer de neoklassieke kant opgaat. Het geeft maar aan dat Broderick zeer veelzijdig is, een supertalent. Dit nieuwe plaatje, “tje” want maar 7 nummers breed en 32 minuten lang, is een tussendoortje waarop hij met piano en gitaar zijn prachtige, bijna etherisch zang begeleid. En hij toont aan dat er meer dan dat niet nodig is om diepe indruk te maken. Groots in alle bescheidenheid.
Luister Online bij Myspace:
Pulling The Rain / Hello To Nils / With A Key
Luister/Kijk Online bij YouTube:
Sideline

Circle – Rautatie (cd, Ektro)
De Finse band Circle volg ik al sinds de jaren 90. In den beginne verandert de groep heel langzaam, maar de laatste paar jaren is het pas echt goed raak. Ze lijken totaal niet meer op de postrock-achtige sampleband van het eerste uur. De vraag is nu wel elke keer: waar zouden ze nu weer mee komen? Keiharde hardrock, totaal psychisch gestoorde noise, krautrock, avant-rock of toch metal met krijsvocalen? De nieuwe cd opent in de gelijknamige track met punkachtige hardrock met gigantische riffs en lekker galmende, harde zang. Het nummer erna “Lääke” is haast een hypnotiserende mantra. Daarna gaat de zesmansformatie weer lekker los met hardrock met grote halen en metaluitstapjes. Genres waar voor mij alleen Circle mee wegkomt, maar ik houd dan ook al 16 jaar lang van die rare draaikonten. De muziek is zo vet en totaal onvoorspelbaar dat elke cd weer een verrassende traktatie is en dan binnen die traktatie weer een verrassende traktatie; net wat ik vroeger met die Kinder chocolade eieren had, dat gevoel maar dan stoerder. Geen nummer is gewoon, er gebeurt altijd iets spannends en onverwachts. Geweldig \m/
MP3’s:
Lääke
Vaellus
Kohtlon Sormi

Concert Silence - 09.22.07 [2-3 P.M.] (cd, Infraction)
Concert Silence – Rain Furniture (mcd, Infraction)
Concert Silence is het nieuwe project van Matthew Cooper, de man achter het geweldige Eluvium, samen met Charles Buckingham. De twee improviseren er bedachtzaam op los. Dat levert ingetogen, soms verstilde piano- en strijkers gedreven ambient op waardoor experimenten, industriële elementen, glitch en allerlei geluiden (typemachine, stromend water, kraakjes) klinken. Soms adembenemend mooi en dan weer intrigerend goed. Een mix van Celer, Stars Of The Lid, Jasper TX, Greg Haines, Brian McBride en Rafael Anton Irisarri, zoiets. Hun mini is wat meer grofkorrelig en snerpend. Het idee is hetzelfde als het hele album, alleen die breekbare wonderschone momenten ontbreken. Al met al toch een fijn plaatje. En Concert Silence is een absolute aanwinst.
MP3-snippers 09.22.07 [2-3 P.M.]:
Untitled II
Untitled III
Untitled V
Untitled VI

Crippled Black Phoenix - I, Vigilante (cd, Invada)
CBP is vooral het project van Justin Greaves (Iron Monkey, Teeth Of Lions Rule The Divine, The Varukers), aangevuld met een harde kern van leden uit Mogwai, Electric Wizzard, Gon
ga, Pantheist en diverse gasten. Maar het wisselt met de dag zo lijkt het. Ze maken in feite duistere ballads die postrock, metal, folk, progrock, doom-rock en experimentele muziek omarmen. Daarmee kom je uit op een bloedmooie hybride van Grails, The Evpatoria Report, Pink Floyd, A Whisper In The Noise, Mogwai, Set Fire To Flames, Arcade Fire, Godspeed You! Black Emperor, Tom Waits, Steve Von Till en Alan Parsons. Nu is er alweer een derde werk waarbij degenen die niet van Pink Floyd houden even door de zure appel heen moeten bijten in de opener “Troublemaker”, hoewel ze halverwege de Queens Of The Stoneage kant opgaan. In het tweede prachtige nummer “We Forgotten Who We Are” is weer vertrouwd duister, eerst rustig, dan vervaarlijk aanzwellend en vervolgens strijkers en pianoriedels. Maar die uitwaaierende gitaar blijft richting Pink Floyd gaan, maar kan zo maar ineens overgaan in een meer My Dying Bride gerelateerde sound. De duisternis loert overal, maar is lang niet meer ondoordringbaar zoals eerder nog wel eens het geval is. Het is wel episch, opwindend, muziek met grote halen en de beklijvende stilte en veel variatie waarbij veel van de eerder genoemde associaties nog steeds relevant zijn. Alleen de melige afsluiter “Burning Bridges”, een soort hippiefolksong, valt totaal uit de toon. Maar verder is CBP voor de derde keer op rij dik geslaagd.
Luister Online bij Myspace:
We Forgotten Who We Are / Of A Lifetime / Troublemaker

Esra Dalfidan’s Fidan – Counterpoint (cd, Challenge Jazz)
Esra Dalfidan is een Turkse zangeres, maar geboren en getogen in Duitsland. Door haar studie woont ze nu al een tijdje in Amsterdam. Daar heeft ze haar muzikale ambities kunnen verwezenlijken door met een internationale groep een brug te slaan tussen haar culturele achtergrond en de Westerse invloeden waartussen ze is opgegroeid. Dat levert in 2007 al het fijne Colors op, waar de hoofdmoot bestaat uit jazz en Turkse folk. Het nieuwe album dat ze met haar groep Fidan heeft gemaakt weet meteen een gevoelige snaar weet te raken. Esra zingt en wordt begeleid door Tobias Klein (diverse klarinetten), Franz von Chossy (piano accordeon), Sean Fasciane (contrabas) en Uli Genenger (drums) en gasten op saxofoon, gitaar en effecten. Het is te simpel om te zeggen dat het om Turke jazz gaat, hoewel dat wel de basis vormt. Maar er komen allerlei wereldse invloeden de hoek omkijken, van klezmer en Oost-Europese elementen tot Turkse protestachtige muziek. Esra bezit over een prachtig krachtige, flexibele stem waar een natuurlijke droefgeestigheid in zit. Maar ze kan ook verrassende, virtuoze kunsten uithalen met haar stem die wel aan Iva Bittová doen denken. Ze zingt in het Turks en Engels, waarbij de eerste het meest bijzondere effect geeft. De muziek is vooral heel stemmig, sfeervol en behoorlijk melancholisch. Wereldse klasse!
Luister Online:
Sana Bele N'oldu Yar / Countdown / Aglar Veysel / A Strange Encounter / Bilmem Hayâl Miydi / Feel Free (klik op haar naam > klik op listen)

Grinderman – 2 (cd, Mute)
De meningen over de nieuwe Grinderman zijn nogal verdeeld. De één vindt het zwaar tegenvallen, de ander vindt het wel een lekkere plaat. Ik behoor tot die laatste categorie. Niet uit respect voor “een 53-jarige (morgen dan) Nick Cave die voor zijn leeftijd nog best hard rocken kan”, maar gewoon omdat het heerlijk vuige cd is geworden. Vuig ja! Cave (gitaar, orgel, piano) heeft natuurlijk ook een stem als een klok en de overige leden Warren Ellis (viool), Martyn P. Casey (bas, gitaar) en Jim Sclavunos (drums), allen Bad Seeds-leden, weten hem goed aan te vullen. Het zijn spontane songs die op rauwe wijze ingekleurd worden. Misschien wat minder doordacht dan een regulier Cave album, maar de energie en dynamiek spat er vanaf. Na een paar draaibeurten kruipt het album ook echt onder je huid. Het blijft leuk dat Cave weer harde muziek is gaan maken. Een welkome afwisseling.
Luister Online bij Myspace:
2 (album)

Her Name Is Calla – The Quiet Lamb (cd, Denovali)
Deze vijfkoppige groep lijkt als doel te hebben om heftige emoties om te zetten in muziek. Dat doen ze binnen de kaders van de post-rock, neoklassiek, shoegaze en alles wat zacht en duister is. Hun debuut The Heritage hakt er ook goed in. Nu is er opvolger, die terecht The Quiet Lamb heet, want het is allemaal fluisterzacht op een enkele beheerste uitbarsting na. Sophie Green (viool, zang), Thom Corah (harmonica, trombotronics, percussie, zang), Michael Love (bas, zang, schoenen), Tom Morris (zang, piano, gitaar, banjo) en Adam Weikert (drums, orgel, zang, banjo, mandoline, piano gitaar, contrabas) en enkele gasten op trompet, zang, accordeon, cello, fluit en gejank zorgen voor een emotioneel overweldigend geheel. Meestal start de muziek bijna onhoorbaar en klimt dan naar hetzij bloedstollend mooie stukken met strijkers of erupties die beheerst en slechts zelden echt hard (zoals in het meesterlijke “Condor And River”). In alles weten ze te overtuigen; stilte als kracht. De muziek doet nog het meest denken aan een mengelmoes van Low, Glissando en Sigur Rós, maar herbergt ook elementen van Radiohead, iLiKETRAiNS en Blueneck. Het is melancholisch, ontroerend, aangrijpend en gewoonweg wonderschoon.
Luister Online bij Myspace:
Long Grass
Luister Online bij Soundcloud:
Thief / Pour More Oil
Luister Online:
Pour More Oil / Thief / Condor And River / The Union: Part One: I Worship A Golden Sun

Interpol - Interpol (cd, Soft Limit/V2)
In de post-punk opleving heeft Interpol een grote rol gespeeld. Wire- en Joy Division-fans worden eveneens getrakteerd op een moderne variant op de darkwave-rock, waar ook de Editors later mee zijn gekomen. Interpol beheerst de kunst van het maken van pakkende liedjes. Ook op hun vierde, gelijknamige album. Voor een ieder die de band kent brengt het geen grote verrassingen. Het is een cd van hoog niveau, zonder echte dieptepunten of uitschieters. Gewoon een prima Interpol album.
Luister/Kijk Online:
Lights / Barricade / Lights Video

Islaja – Keraaminen Pää (cd, Fonal)
Islaja is het bijzondere project van de Finse Merja Kokkonen, die op elke cd net weer vanaf een andere planeet uit de hoek weet te komen. Etherische rare meisjesmuziek of zoiets. Op haar vierde cd schept ze een intieme, maar uiterst desolate, melancholische sfeer die duidelijk minder lo-fi is dan voorganger Ulual Yyy. Haar prachtig emotioneel geladen zang komt schitterend uit de verf op de ondergrond van bevreemdend groevende keyboardklanken, piano, blaasinstrumenten en andere elektronische klanken. Esoterische avant-folk. Ze zit met haar hypnotiserende sound ergens tussen The Knife, Fever Ray, Soap&Skin, Bat For Lashes en Björk in. Het is verpletterend onaardse schoonheid die ze je hier voorzet. Daar lust ik wel pääp van.
Luister/Kijk Online bij Vimeo:
Joku Toi Radion / Dadahuulet / Pimeyttä Kohti
Luister Online:
Pimeyttä Kohti

Orchestra Noir – What If… (cd, Neuropa)
Tony Wakeford is oorspronkelijk van de groep Sol Invictus, maar laat zijn gezicht ook zien in bands als Nurse With Wound, Current 93, Above The Ruins en The Wardrobe. In de jaren 90 start hij de band L’Orchestre Noir om de donkere wereld van de klassiek en soundtrackmuziek te onderzoeken. In 1997 en 1998 verschijnen daarvan de prachtige cd’s Cantos en Eleven. Met dit project maakt hij kort geleden de doorstart als Orchestra Noir, waarvan nu de eerste volledige cd is verschenen. Tony (zang, contrabas, elektronica) werkt hier samen met M (percussie, elektronica, vibrafoon, marimba, Joodse harp), Guy Harries (fluit), Richard Moult uit Current 93 (piano, synthesizer), Mark Baigent (hobo), Ben Samson (viool), Alexandria Lawrence (altviool) en Autumn Grieve (zang). Nog steeds vormt hij hiermee een soort neoklassiek, filmisch kamerorkest, maar waarin nu ook de folkelementen doorklinken. Dat komt mede door folkzangeres Autumn Grieve, die een wonderschoon etherisch contrast vormt op de zwaardere emotioneel geladen stem van Tony. Het is een heerlijk droefgeestig geheel worden vol biologerend duistere schoonheid.
Luister Online bij Myspace:
House On The Hill / Bedlam / Spitfire /

Superpitcher – Kilimanjaro (cd, Kompakt)
Voor de beste minimal techno moet je natuurlijk al jaren bij het Keulse Kompakt label zijn. En helemaal in goede handen is het dan bij Aksel Schaufler met zijn Superpitcher project. Zijn cd Here Comes Love uit 2004 is een frisse wind in technoland. Nu ja fris, het is eigenlijk pure romantiek, een hete zomernacht die hij verpakt in zijn geweldige minimal beats en ijle geluiden. Bevreemdend is wel een woord dat er bij past. In de tussentijd heeft hij als ik me niet vergis, Kompakt volg ik niet op de voet, vooral vinyl uitgebracht. Nu is het dan eindelijk tijd voor Kilimanjaro. Ondanks de naam is dit geen te nemen horde. Je glijdt als vanzelf mee op die verleidelijke beats naar een soort parallel universum. Hij lijkt minimal techno te koppelen aan de sfeer van Yello en Eno & Byrne’s My Life In The Bush Of Ghosts, zoiets dan. Hierdoor wordt het ook nooit klef. Het is genieten, genieten en nog eens genieten van überlekkere muziek. Misschien zou het enige verwijt kunnen zijn dat er in 6 jaar tijd niet gek veel veranderd is. Maar waarom zou je ook als je de gouden formule in handen hebt? Geniaal, maar oordeel vooral zelf in de supercoole luistertool via onderstaande link.
Luister Online:
Kilimanjaro (album)

Nicholas Szczepanik - Dear Dad (cd, Basses Frequences)
Szczepanik heeft de gave om met noise en drones heel gevoelige muziek te maken. Dat toont hij op zijn reguliere werken aan, maar ook op de serie 3” cdr’s, die hij heeft gemaakt voor de mensen waarvan hij houdt. Voor zijn vader maakt hij pakt hij grootser uit met bijzonder werk in twee lange delen. Hij schept met noise, drones en allerhande elektronische klanken een droefgeestig, ambient-achtig geheel waaruit ontzettend veel emoties voortkomen; veelal warme, liefdevolle klanken en een enkele keer een meer kakofonische muur vol onbegrip. IJzersterk!
MP3:
When I’m No Longer Afraid Of You

Ten Kens – For Posterity (cd, Fat Cat)
Twee jaar geleden brengt deze Canadese formatie een fris gitaargeluid ten gehore. Het is een deel noise, een deel folk en een deel indie. Daarbij laveren ze op grillige wijze van Trumans Water via Slint en de Pixies naar A Place To Bury Strangers en Tapes ’N Tapes. Nu zijn de alt rockers terug met een nog dynamischer, rauwer en harder album. Ik krijg hierbij weer hetzelfde enthousiasme uit de hoogtijdagen van bands als Further, Drive Like Jehu en Trumans Water, ook al variëren ze teveel om lang ergens op te lijken. Maar ze zijn net zo’n brok ongepolijste energie. Geweldig opzwepende noise, die vaak plots afgewisseld wordt met blues, wave, rockabilly, math rock, stoner en indiepop. Ook de zang varieert van schreeuwerig, donker galmend en bijna etherisch hoog. Met de energie en het onvoorspelbare van een vulkaanuitbarsting storten ze hun muziek over je uit. Ontwapenend, opzwepend, beklijvend, licht melancholisch en in één woord spectaculair!
Luister Online:
For Posterity (album)

Three Mile Pilot – The Inevitable Past Is The Future Forgotten (cd, Temporary Residence Limited)
Nu al de comeback van het jaar! In 1997 is hun laatste officiële cd uitgekomen. Op gitaargebied hebben ze begin jaren 90 mij opgevoed met hun prachtig stuurloze muziek, mede omdat ze nog niet zo goed konden spelen en daardoor meer voor de sfeer gingen. Ook al mogen de projecten The Black Heart
Procession en Pinback erna er meer dan wezen, een nieuwe 3MP zorgt toch voor de nodige opwinding. De originele bezetting met "Armistead Burwell Smith IV" (a.k.a. Zach Smith van Pinback, Systems Officer, Neighborhood Watch) op bas en zang, Pall Jenkins (The Black Heart Procession, Dark Sarcasm, Mr. Tube, Ugly Casanova) op zang en gitaar en Tom Zinser op drums is weer intact. Ze pikken de draad eigenlijk gewoon weer op waar ze gebleven zijn, alleen zijn ze door al hun andere projecten betere muzikanten geworden. Ook zijn er sterke overeenkomsten in met The Black Heart Procession, alleen de zang is al zo kenmerkend, het is in alle opzichten een 3MP album geworden. Dat betekent duistere indierock, waarbij de emotioneel geladen zang, de energieke baspartijen en sturende en stuurloze gitaren de dienst uitmaken aangevuld met piano- en keyboardstukken. De thema’s zijn duister en de sfeer uiterst melancholisch. De overall sound is wat harder en frisser en er is soms haast sprake van een echte rocksong. Nee, 3MP is niet bepaald slecht uit hun winterslaap gekomen. Sterker nog, dit gewoon één van de betere rockplaten van dit jaar!.
Luister Online bij Myspace:
Days Of Wrath
MP3:
What’s In The Air

 
Deerhunter – Halcyon Digest (cd, 4AD)
Ook de bandleden van Deerhunter worden ouder, en dat is te merken op deze uitstekende nieuwe plaat. Door het donkere geluid waarin shoegaze, ambientrock en pop hand en hand gaan te combineren met de ervaring die met diverse soloprojecten is opgedaan (Atlas Sound, Lotus Plaza) is opnieuw een eigenzinnige sound neergezet. Volwassen geworden is ook het gevoel voor aanstekelijke liedjes, dat bij nummers als Desire Lines en Helicopter tot ongezonde geestelijke afhankelijkheid leidt. Halcyon Digest is een zeer logisch vervolg op Microcastle, een album waarmee ze een grote stap voorwaarts hebben gezet. Dat lukt Deerhunter nu weer.

Flying Lotus – Pattern+Grid World (ep, Warp) )
Gonjasufi – The Caliph’s Tea Party (cd, Warp)
Twee aanvullingen op de volledige albums die eerder dit jaar al hoge ogen hebben gegooid. Producer Steven Ellison oftwel Flying Lotus doet dat met een EP, waarop hij diezelfde koers vaart als op Cosmogramma, een kunststukje in de elektronische muziek. Hij heeft echter minder tijd, waardoor Pattern+Grid World meer gefocust en coherent klinkt. Gonjasufi maakte voorafgaand een ingenieus maar niet al te makkelijk luisterbaar album. De remixes van onder meer Bear In Heaven, Oneohtrix Point Never, Mark Pritchard en uitschieter Bibio maken het luisteren een stuk draaglijker. Ook voor diegenen die in A Sufi And A Killer een geniaal album zien, valt er genoeg te beleven.

Solar Bears – She Was Coloured In (cd, Planet Mu)
Duo uit Ierland treedt op hun debuutalbum aan met muziek die ook gemakkelijk op Warp Records uitgebracht had kunnen zijn. De dromerige elektronica met veel analoge sounds en oud aandoende kosmische muziek doet bij vlagen denken aan Boards of Canada en bepaalde ambient works van Aphex Twin. Veel tracks zijn zo goed als beat- en vocaalloos, met uitzondering van een aantal funky dan wel spacy oppeppers. Origineel kan je het niet noemen, wel een leuk tussendoortje.

Dolphins Into The Future – Ke Ala Ke Kua(lp, Kraak)
Meesterlijke aanvulling op de rommelige discografie van Lieven Martens, de ongekroonde koning van de Belgische New Age. Tijdens een vakantie op Hawaï zwom hij met allerlei zoogdieren, dat zich muzikaal vertaalde in een bezwerende combinatie van tape loops, repeterende ambient, natuurgeluiden en inheems ritualisme. Een plaat om bij weg te dromen en je op een tropisch eiland ver van hier te wanen.

---

 
Afterschool (Antonio Campos)
Een setting die ik altijd al fijn vind, middelbare scholen, beetje Brick-sfeer hier zelfs, door c-c-c-cocaaaaine, maar tevens een flinke dot Elephant. Véél stiltes, lang aangehouden shots, het gezoem van airco's en andere apparaten. Het voelt fris in een Amerikaanse film. (Al moet ik toegeven dat het laatste half uur een ietsjepietsje saai wordt) Daarvoor is de spanning echter vervreemdend intens en is dit gewoon een prima film. Een depri-jongen zit op een superkakkerige kostschool, zo chique dat ik even zelfs dacht dat de film pakweg vijftien jaar in de toekomst speelde. Iedereen aan de Macbooks en in de pauze formeert zich een rij van leerlingen om pillen toegediend te krijgen. (Ritalin e.d.) Ik vrees dat het er ook nú al werkelijk zo aan toegaat in die contreien… Verder is alles echter normaal, gebabbel en gepoch over seks, terwijl onze arme held nog niet van bil is geweest. Het jongetje is er zo eentje uit het blik broeierige bruinharige knapen waar men ook Joseph Gordon-Levitt aantreft. Dan dient zich een kans voor, als de jongen zich (voor mijn gevoel in een opwelling) bij de videoklas aanmeldt. Daar papt hij aan met een schattig meisje en voor je 't weet filmen ze elkaar. En ja, wat krijg je dan door de invloed van porno (webcamseks) en YouTube enzo. Afterschool is ook heel duidelijk een film die daarover wat probeert te zeggen, ik weet niet precies wát, maar dat maakt ook helemaal niet uit. (Dit klinkt alsof ik me er makkelijk vanaf maak) Ik bedoel de film stipt wel íets aan. Vechtpartijen in de pauze die dan gefilmd worden en op het net geplempt, dat soort akkefietjes. Ook het hoofdpersonage filmt (per ongeluk) wat als, na een lange aanloop dan het verwachte geweld losbarst. Nou ja geweld, bloed dan gewoon, want dat zijn natuurlijk de andere grote hits op internet. Prachtig ook hoe de leiding van de kostschool wanhopig de crisis met veel zelfhulp-gezeik poogt te bezweren, god wat kunnen die Amerikanen toch slijmerig speechen.

---

 
Alkerdeel, Oranssi Pazuzu, Zombie Zombie & Gadget Incubate, Tilburg
Alkerdeel is een doom band 'van Ghent' en zetten een aardige set neer ondanks wat technische problemen. Het is een beetje te lang, of eigenlijk meer dat het laatste nummer wat mij betreft eerder afgelopen had kunnen zijn. Na de lekker gierende blast had de doomy afbouw niet echt nodig geweest. Voor het Finse Oranssi Pazuzu moet er nogal wat op het kleine Little Devil podium worden gepropt. Hun set is zeer vermakelijk en voor je het weet is het alweer voorbij, waarschijnlijk doordat hun met kraut en dub geïnfecteerde black metal bijna schreeuwt om lang uitgesponnen trips maar men houdt het allemaal toch vrij kort en bondig. Misschien moeten ze nog maar eens terugkomen met wat meer tijd en ruimte. Dan snel naar de kleine zaal van 013, waar Zombie Zombie nog een minuutje of tien hun energieke set tot een einde brengt. Nog een nummertje zit er niet meer in, al zouden ze dat duidelijk nog best willen, afgaande op de gebaren naar de organisatie. En hop, weer terug naar Little Devil voor het Gadget, rauwe grindcore, gewoon zoals je van Zweden verwacht: oerdegelijk, dus een lekker energieke afsluiter van de dag (en het festival, voor mij in ieder geval).

---

 
Alle Anderen (Maren Ade, 2009) De beste relatie-film die ik de laatste tijd zag. Zal bij herbezien eerder beter dan slechter worden, zo schat ik in. Een stel, dicht op de huid gefilmd, hou ik van. Iklimler maar dan Germaans. Doet ook wel een beetje denken aan de toon die Mijke de Jong in haar films aanslaat. Actrice Birgit Minichmayr is een grote ster in Duitsland en dat lijkt me terecht.

The friends of Eddie Coyle (Peter Yates, 1973) Tip van Ludo (zie hierboven). Jaren-zeventiger kan een film nauwelijks worden. Robert Mitchum als aan lager wal geraakte crimineel die nu de schaapjes snel op het droge wil trekken. Het thema weten is weten hoe het afloopt. Fantastische bijrollen (met name die van de betrekkelijk onbekende Richard Jordan).

Io sono l’amore (Luca Guadagnino, 2009) Zeer ambitieuze en meeslepende film over de ondergang van een rijke industriële familie en een van de opvallendere van dit jaar. Regisseur Guadagnino toont lef in deze poging het geijkte genre van Visconti nieuw leven in te blazen, en schuwt het bombast niet. Dat schiet niet in ieders juiste keelgat, maar ik kon het goed hebben. Ook vond ik hier en daar de kritiek wat snel gemaakt. Zo wordt een vrijpartij tussen hoofrolspeelster, de vrouw van de industrieel (mega-rol van Tilda Swinton) en de kok (jaja…) ondersteund door beelden van een bloem en insecten. Grenzend aan kitsch, zo vond de Volkskrant deze verbeelding van de onbedwingbare lust. Maar het is juist de corrumperende ondertoon die de krioelende mieren oproepen (en die zelfs associaties oproepen met het begin van Blue Velvet) die interpretatie meerledig maakt, en de film aan kracht doet winnen.

A year and a half in the life of Metallica (Adam Dubin, 1992) Artistieke kwaliteit **1/2, amusementswaarde ****. Minstens zo leuk als Some kind of monster. Deel 1, de studio. Er is bijna geen zin die Lars Ullrich uitspreekt die niet op je lachspieren werkt. "This time around I wanted to get a swinging kinda this rythmic shit going on back on the drums." Ah, Lars gaat proberen in de maat te drummen. Hij staat ook nog ergens een cowbell in te spelen met zijn bek op “rawk”. Toen moest ik even een lachpauze inlassen. Gitarist Kirk die zijn huiswerk niet heeft gedaan (producer Bob Rock: “Let’s hear the fuckin’ guitar player of the year solo”). Dat debiele broertje van Lou Reed (bassist Newsted) hangt er een beetje bij. Deel 2, de tour. Lars en de vrouwtjes. Hij heeft precies dat varkenshoofd waar onder rockgroupies kennelijk een grote behoefte aan bestaat en Lars is altijd bereid nog even zijn hand door zijn haar te halen. Ach, het is teveel om op te noemen. Ik heb niks met die band, maar ik zal alle docu’s over ze bekijken.
ted.com Een van de leukste sites van de afgelopen tien jaar. Laat ik maar eens een keer wat zeggen. TED is een jaarlijkse conferentie in Monterey waar wetenschappers, kunstenaars, entrepreneurs en uitvinders uitgenodigd worden om een belangrijk menselijk thema te bespreken. Ik heb me er avonden mee vermaakt. Mij interesseren vooral de wetenschappers. En ik viel van de ene in de andere verbazing. Zo is er een lezing van Laurie Santos die spectaculaire evidentie heeft voor de claim dat apen dezelfde irrationele economische blunders maken als mensen, ook al hebben ze geen eens geld. De crisis is dus deels te wijten aan aangeboren handicaps. Er is een lezing van Dan Gilbert die spectaculaire evidentie heeft voor de claim dat nep-geluk soms echt geluk is. En er zijn twee fantastische lezingen van Dan Ariely (hier en hier) die op inzichtelijke en confronterende wijze twee tekortkomingen van de mens blootlegt: onze neiging om keuzes vóór ons te laten maken en de neiging om een klein beetje (niet teveel, anders voelen we ons slecht) vals te spelen. Ook grote namen als Steven Pinker en Richard Dawkins maken hun opwachting. Lezingen duren allemaal rond de twintig minuten en zijn vaak in meer dan twintig talen ondertiteld. Wat een site.

Kasparov-Karpov Lyon 1990 Kijk, zo hoort het. Gewoon alle partijen langs. Eerst wat footage van de aankomst (Karpov steevast vijf minuten te laat), dan wat zetten, gevolgd door onderuitgezakt getuur naar elkaar. En dan analyseren in een televisiestudio. Eerst met de een, en dan met de ander, want als je die twee bij elkaar zet wordt de documentaire natuurlijk minder gezellig. Redelijk grondige analyses, waarin beiden een behoorlijke eerlijkheid aan de dag leggen (“How do you rate this move by Karpov?” “It’s a very good move. Very good move. Black’s defense is hopeless.”), al heeft Kasparov de neiging zich teveel op de borst te slaan en Karpov de neiging om de bespreking over zijn missers niet te lang te rekken. Het was een verdomd spannende tweekamp, die Kasparov uieindelijk verdiend won. En Karpov komt naar voren als een bijzonder aardige vent. Niet het Russische ijskonijn waar ik hem voor hield. Allemaal te zien op youtube, in 17 delen.

Share List

Delen:

• Delen

• Facebook
• Twitter

Comments

comments